Het Land van Heusden en Allena, de Langstraat en de Bommelerwaard.
TotercÉsetetrijii.
Teruggeroepen.
Uitgever: L. J. VEERMAN, Heusden.
No, 3173, ff7oensdag 31 Juli
1912,
FEUILLETON.
land van alten/'
VOOR
Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG.
Abonnementsprijs: per 3 maanden f 0.75,
franco per post zender prijs verhooging. Afzonderlijke
nummers 5 cent.
Advertentiën van 16 regels 50 ct. Elke regel
meer 71/i ct. Groote letters naar plaatsruimte.
Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdag
middag 12 uur ingewacht.
Welk een verschrikkelijke ziekte de
tuberculose is, daarover behoeven we
onze lezers niet in te lichten.
Laten we hier evenwel toch zeggen
dat er jaarlijks duizenden en nog eens
duizenden door die ziekte ten grave
worden gesleept.
Dat mag maar niet met onverschil
ligheid worden geduld.
Want de ziekte kén en moet bestre
den worden.
Want als er iets tegen gedaan kan
worden, mag men dan den armen mede-
men sch laten lijden en sterven
aan de ziekte?
Neen immers!
Dus, de tuberculose bestreden, door
ons allen, waar en wanneer we kunnen!
We willen 't eens hebben over de
bestrijding der tuberculose in de school.
Heeren doctoren zijn 't er al wel
over eens dat de tuberculose bestreden
kan worden 't meest en dus 't beste
door toevoer van lucht en licht en door
wering van stof.
Zal de school dus mede de ziekte
helpen bestryden, dan moet er ilinke
luchtverversching kunnen plaatshebben,
dan moet de school goed verlicht zijn
en dan mag er zoo weinig mogelijk
stof in gevonden worden.
Is dit 't geval in alle scholen of ook
maar in de meeste?
Neen
Zeker, er zijn wettelijke bepalingen,
welke er voor zorgen dat elke school
voldoende verlicht wordt, dat er ook
voldoende toevoer van versche lucht
kan plaats hebben, maar 't is de vraag
nog of die bepalingen wel ver genoeg
gaan, of ze nog niet verder hadden
moeten gaan.
En als ze werkelijk ver genoeg gaan,
dan is 't aan den onderwijzer, of wie
anders ook, om er voor te zorgen, dat
er genoeg licht, dat er zooveel moge
lijk licht en versche lucht in zijn lokaal
komen kan.
't Stof uit de school te weren gaat
heel moeilijk.
't Is waar de wet schrijft wel
duidelijk aan de gemeentebesturen voer
dat de school behoorlijk gereinigd moet
worden van stof en vuil, maar wat de
HUGH CONWAY.
(30
„Ge behoeft alleen maar de waarheid te
spreken. Luister. Ik beschuldigde den moor
denaar, uw medeplichtige, van de misdaad.
Evenmin als gij, kon hij haar ontkennen,
maar hij zocht die te rechtvaardigen."
„Hoe? Vertel mij dat?" hijgdeCeneri.
Ik zweeg even en sloeg hem gade om
iedere verandering in zijn gelaatstrekken
op te vangen, om de waarheid te ervaren
niet alleen uit zijn woorden.
„Hij verklaarde dat die jonge man gedood
was op uw bevel dat hij, o, hoe kan
ik het herhalen 1 de minnaar was van
Pauline, dat hij haar onteerd had en wei
gerde zijn fout goed te maken. De waarheid!
O, zeg me nu de waarheid 1"
Ik schreeuwde deze laatste woorden bijna
uit, mijn kalmte begaf mij toen ik weer
dacht aan den schurk, die met een spotten-
den glimlach Pauline's naam verbonden
had aan de gedachte aan iets schandelijks.
Ceneri daarentegen werd kalmer toen hij
de draagkracht begon te begrijpen van myn
vraag. En hoe slecht die man mocht zijn,
bevlekt zelfs met onschuldig bloed, zou ik
hem in mijn armen hebben willen sluiten
toen ik in zijn verbaasde blikken las dat
de vuige beschuldiging ongegrond was.
„De jonge man, die jongen, die onder
Macari's dolk viel, was Pauline's broeder
het kind van mijn zuster Anthony
March!"
XIII.
Toen Ceneri deze verbazingwekkende me-
wet voorschrijft word daarom nog niet
altijd gedaan en is vaak ook niet zoo
heel gemakkelijk te doen.
"Wordt daarom nog niet altijd gedaan,
schreven we.
In vele der scholen wordt de vloer
één of tweemaal per week geveegd
en een paar malen per jaar geschrobd.
Is dat wel genoeg
Immers in een schoollokaal ko
men iederen dag zoo'n 40 kinderen
minstens tweemaal binnen, zóó van
de modderige straat vaak, met heel
wat vuil aan hun schoeisel, 't Grootste
gedeelte van dat vuil valt in 't lokaal
van 't schoeisel en blijft daar liggen
tot des Woensdags of des Zaterdags de
vloer geveegd wordt.
Zou 't niet aanbeveling verdienen
dat 't lokaal iederen dag éénmaal, na
afloop van den schooltijd bijvoorbeeld,
of 's morgens voor 't aangaan der school,
geveegd werd
En zou 't ook niet aanbeveling ver
dienen dat de vloeren meerdere malen
geschrobd werden
Dan is er nog iets
We bedoelen hier de reinheid en
zindelijkh ad der leerlingen.
Daarmede is 't bij sommigen of
bij velen vaak treurig gesteld.
't Is natuurlijk de plicht van de
ouders der kinderen dat ze er op letten
dat deze goed zindelijk naar school
gaan. Maar er zijn nog altijd ouders
die 't hiermede niet zoo precies nemen.
Bij zulke ouders kan daar dan meestal
ook al weinig tegen begonnen worden,
't Zou wel goed zijn dat er in school
een waschgelegenheid was voor zulke
kinderen, opdat ze dan toch in ieder
geval hun hoofd en handen konden
wasschen, als de onderwijzer merkte
dat 't met de zindelijkheid niet zoo heel
zuiver was.
Door dit een en ander kan het
ontstaan der tuberculose tegengegaan
worden.
't Gebeurt echter wel eens dat er
reeds tuberculoselijders onder de leer
lingen aanwezig zijn.
Dan moet 't gevaar van besmetting
der andere kinderen bestreden worden.
Hoe?
't Beste is zoo'n tuberculoselijder van
de andere kinderen af te zonderen, door
hem of haar bijvoorbeeld alléén in een
bank te zetten. De leermiddelen van
't kind houde de onderwijzer óók af
dedeeling gedaan had, legde hij zijn uit
geteerde armen op de ruwe tafel en liet
zijn hoofd daar wanhopig op neer zinken.
Ik zat daar dan als van den bliksem ge
troffen en herhaalde werktuigelijk: „Pau
line's broeder Anthony March't Laatste
spoor van den gemeenen leugen was uit
mijn geest weggevaagd; doch de misdaad
waarin Ceneri betrokken was geweest, nam
grooter afmetingen aan. Ze was vreeaelijker
dan ik had kunnen vermoeden. Het slacht
offer was het kind van zijn eigen zuster 1
Ik voelde dat zulk een misdaad doorniets
verkleind kon worden. Zelfs al had hij dien
moord niet gelast en beraamd, hij was er
toch bij tegenwoordig geweest, had meege
holpen om ieder spoor ervan te doen ver
dwijnen, had tot voor korten tijd op vriend-
schappelijken voet verkeerd met den man,
die den stoot toegebracht had. Ik kon mij
bijna geen rekenschap geven van de walging
en de verachting, die ik gevoelde voor den
ellendeling daar tegenover mij. Mijn heftige
verontwaardiging had mij bijna belet om
hem in verstaanbare taal het doel te vragen
van die wreede daad. Doch ik moest tot
klaarheid komen over alle dingen.
De veroordeelde beurde het hoofd op en
zag mij met een smartelijken blik aan.
„Ge schrikt voor me terug. Dat is geen
wonder. Toch ben ik niet zóó schuldig als
u denkt."
„Vertel me eerst alles; uw verontschul
digingen kunnen later komen, wanneer er
tenminste iets ter verontschuldiging voor
zulk een misdaad bijgebracht kan worden."
Ik sprak zooals ik voelde streng en
minachtend. „Voor den moordenaar is geen
verontschuldiging mogelijk. Wat mij betreft,
God weet, dat ik dien aardigen knaap gaarne
in 't leven zou hebben gelaten. Hij had
mijn vaderland vergeten en opgegeven, maar
dèt had ik al vergeten. Dat van zijn moeder
was Italië," zei Ceneri bijna woest. „Hij
had ons bloed in zijn aderen. Zijn moeder
zonderlyk. Aan te raden zou het zijn Eerst meende men, dat er slechts
die leermiddelen na gebruik te ver- eenige menschen omgekomen waren,
branden.
Men ziet dus dat ook de school kan
medewerken tot bestrijding der tuber
culose.
We hopen dat deze regelen hun nut
mogen hebben.
Dan zal al wéér iets ter bestrijding
der vreeselijke ziekte gedaan ziju.
Buitenland.
Albaneezen hebben twee bataljons
Turksche troepen aangevallen in de
provincie Sukjurel. Het gevecht was
zeer hevig. Aan beide zijden vielen
dooden en gewonden. De Albaneezen
kregen aanzienlijke versterkingen en
bezetten de oevers van de Mali.
In de badplaats Binz (Rügen) is Zon
dag een treurig ongeluk gebeurd. Op
het wandelhoofd waren meer dan dui
zend menschen, die op de stoomboot
wachtten. De leuning bezweek en meer
dan honderd menschen vielen in zee,
die grootendeels gered zijn.
Over het getal slachtoffers loopen do
berichten uiteen. Een middagblad
spreekt van 14 dooden, terwijl een bul
letin van de Lokal-Anzeiger meldt, dat
reeds 21 lijken opgevischt zijn. Men
vreest, dat alle dooden nog niet zijn
gevonden.
Het hoofd is ongeveer 600 meter
lang. Zondagavond was het vol men
schen, niet alleen passagiers voor de
booten, maar ook wandelaars, die aan
het water een luchtje schepten, en velen
die naar de Duitsche oorlogschepen
kwamen kijken, die bij het hoofd voor
anker lagen.
Toen om zes uur een boot aankwam,
ontstond er bij de loopplank een groot
gedrang door de passagiers, die van en
aan boord kwamen. Plotseling brak een
draagbalk, die eenige weken geleden
eerst vernieuwd is, af. De planken van
den steiger zakten over een lengte van
10 meter naar één zijde weg en ongeveer
een honderdtal menschen gleden in het
water. De ramp zou nog veel meer
menschenlevens gekost hebben, als de
vloot niet in de buurt gelegen had.
Vele matrozen sprongen te water, booten
werden uitgezet, reddingsgordels over
boord geworpen en de dokters van de
marine maakten zich verdienstelijk door
bij de bewusteloozen de levensgeesten
weer op te wekken, wat in de meeste
gevallen ook gelukte.
was een echte Italiaansche. Zij zou alles
geofferd hebben voor Italië, haar fortuin,
haar leven, ja zelfs haar eer."
„Hoe het zijvertel mij deheele vreeselijke
geschiedenis."
Hij vertelde ze mij. Om een berouwheb
bend man recht te laten wedervaren, vertel
ik ze niet over in zijn eigen woorden. Zonder
zijn toon en zijn ontroering zouden ze koel
en onbewogen klinken. Hij was een mis
dadiger geweest, maar niet zóó gemeen als
mijn verbeelding hem had afgeschilderd.
Zijn groote fout was, dat in den strijd voor
de vrijheid alle wapens hem geoorloofd,
alle misdaden hem vergefelijk leken.
Hij en zijn zuster waren voortgesproten
uit een middenstandsfamilie geen adel
lijke zooals Macari beweerde. Hij had een
goede opvoeding genoten en den loopbaan
van geneesheer gekozen. Zijn zuster, van
wie Pauline haar groote schoonheid geërfd
had, leefde het leven van een gewoon Itali-
aansch meisje een droeviger leven mis
schien dan eenig ander, daar zij, naar het
voorbeeld van haar broeder, weigerde deel
te nemen aan eenigerlei feestelijkheid zoo
lang de vijand in het land heerschte. On
getwijfeld ware zij tot aan haar dood trouw
gebleven aan haar land, ware niet de liefde
in het spel gekomen. Een Engelschman,
March genaamd, zag het schoone Italiaansche
meisje, veroverde haar hart, en nam haar
in triumf mee naar zijn eigen land. Ceneri
vergaf zijn zuster dezen afval en desertie
nooit geheel en al, doch haar huwelijk
opende voor haar zulke schitterende voor
uitzichten, dat hij er zich maar flauw tegen
verzette. March was zeer rijk. Hij was een
eenige zoon, dit klopte met het feit, dat
Pauline, volgens Ceneri's zeggen, geen naaste
bloedverwanten had van vaderszijde. Jaren
lang leefden de jonge echtgenooten zeer
gelukkig. Zij kregen twee kinderen, een
zoon en een dochter. Toen de zoon twaalf
en de dochter tien jaar oud was, stierf de
maar de laatste berichten hebben deze
hoop helaas niet bevestigd.
Het comité voor de Alabama expe
ditie, die in 1909 onder leiding van
kapitein Mikkelsen naar Groenland ver
trok, heeft een telegram uit Aalesund
ontvangen, meldende dat kapitein Mik
kelsen en de machinist Iversen, die in
het midden van 1910 de overige expe
ditie verlaten hadden, om dwars door
Groenland te trekken en van wie men
sedert dien tijd niets meer gehoord had,
behouden te Aalesund zijn aangekomen.
De expeditie had 't volgende verloop:
Den lOden April 1910 verlieten Mik
kelsen en Iversen de andere leden der
expeditie op 76 graden Noorderbreedte.
Zij deden een moeilijken, van tijd tot
tijd levensgevaarlijken tocht over landijs
naar Danmarksfjord. Hier vonden zij
een bericht van Mylius Ericksen en
daarmee was het hoofddoel van de
expeditie bereikt. Onder vreeselijk lijden
begonnen zij op den 29sten Mei 1910
den terugtocht. De honden bezweken
de een na den ander. De laatste schoten
ze dood en aten ze op. Mikkelsen en
Iversen leden beiden vreeselijk door
honger en koude. Den 29sten November
bereikten zij het Skannoneiland. Hier
bleven zij den heelen zomer van 1911
tevergeefs op Noorsche robben vangers
wachten. Toen het voortschrijden van
het jaargetijde hen alle hoop om weg
te komen had doen opgeven, trokken
de beide reizigers naar Shamrock, waar
den 17den Juli 1912 de kotter Soe-
blomsten hen vond.
Te Hamburg, Lubeck en in naburige
plaatsen is het Zaterdag boos weêr ge
weest. Er brak een hevig onweêr los,
waarbij groote hagelsteenen, van 15 tot
20 gram wegende, vielen. Te Hamburg
zijn vele menschen, paarden en runderen
gekwetst. Duizenden ruiten en bijna alle
glazen daken en kappen zijn stuk ge
hageld. Te Lubeck werden ook alle
ruiten aan de zuidzijde vernield. In
tuinen en velden is groote verwoesting
aangericht.
Op het stationsplein te Hamburg
ontstond een paniek door schichtig ge
worden rijtuigpaarden.
Het stakingscomité te Londen heeft
Zaterdagmiddag een manifest uitgevaar
digd, waarin den stakers wordt aanbe
volen terstond het werk te hervatten.
Het manifest staat met een capitulatie
gelijk, al ontkent het stakingscomité
dat natuurlijk.
vader. De weduwe, die in Engeland maar
weinig intieme vrienden had gemaakt, en
van het land alleen hield om derwille van
haar man, ging terug naar haar eigen vader
land en werd daar hartelijk verwelkomd
door al haar oude vrienden. Men hield haar
voor fabelachtig rijk. Haar man had, in den
eersten gloed van zijn hartstocht, een testa
ment gemaakt, waarin alles wat hij bezat,
aan haar werd gemaakt. Hoewel er daarna
kinderen waren gekomen, was zijn ver
trouwen in haar zóó onbeperkt, dat hij
geenerlei nadere beschikking had genomen
betreffende zijn fortuin. En dus, met zulk
een groot vermogen tot haar beschikking,
werd Mevr. March door allen geëerd en
gevierd.
Totdat zij haar toekomstigen echtgenoot
ontmoette, had zij haar broeder meer be
mind dan alles ter wereld. Zijn patriottisme
vond in haar een echo, zij sympathiseerde
met zijn plannen en luisterde naar de
woeste samenzweringen, die hij altoos weer
ontwierp. Hij was een paar jaar ouder dan
zij en toen zij naar Italië terugkwam, vond
zij hem, uiterlijk, terug als een rustigen,
hardwerkenden, slecht-betaalden geneesheer
Zij verbaasde zich over de verandering in
den eigenzinnigen, fantastischen, vermetelen
jongen man, dien zij had achtergelaten.
Eerst nadat hij zich verzekerd had, dat haar
hart was blijven kloppen voor haar land,
had Ceneri naar laten zien dat er onder
zijn prozaïsch uiterlijk een van de knapste
en sluwste geesten school, die arbeidden
aan de bevrijding van Italië. Toen hernam
hij al zijn overwicht. Zij bewonderde hem,
vereerde hem bijna. En zij was gereed tot
iedere opoffering als de tijd daar zou zijn.
Wat zij gedaan zou hebben als er een
beroep op haar gedaan zou zijn, is onmo-
lijk te zeggen; maar er valt niet aan te
twijfelen of zij zou haar fortuin besteed
hebben aan de goede zaak.
Daar zij stierf^ lang vóór de vrucht rijp
Het stakingscomité verklaart erin,
dat het tien weken lang gepoogd heeft
door verzoening een eervollen vrede te
verkrijgen, maar alle pogingen tot ver
zoening waren afgestuit op de halsstar
rige en koppige houding van de pa
troons.
Het manifest is mede onderteekend
door het bestuur van den bond van
transportarbeiders.
Het stakingscomité verklaart ook,
dat bepaald is, dat alle overeenkomsten
van vóór de staking moeten worden
gehandhaafd, maar andere leiders heb
ben verklaard, dat de stakers Maandag
onvoorwaardelijk het werk moeten her
vatten, doch dat zij erop kunnen ver
trouwen dat de patroons hun billijke
grieven ernstig in overweging zullen
nemen.
Williams, de secretaris van den trans
portarbeidersbond, heeft vanmiddag in
een onderhoud met een journalist ver
klaard Wij konden niet anders hande
len. Wij hebben geen succes gehad, maar
wij zijn toch niet verslagen. De inter
nationale staking moet echter voor
langen tijd worden uitgesteld.
Een later bericht luidt:
Zondag heeft een bijeenkomst van
dertigduizend bootwerkers, lichterman-
nen en matrozen eenstemmig besloten,
het werk niet te hervatten, aangezien
er geen waarborg is, dat de patroons
zich zullen houden aan de overeen
komsten van voor de staking. Er werd
meegedeeld, dat er genoeg geld beschik
baar was om de vrouwen en kinderen
nog drie weken te voeden.
Maandag zijn maar enkele stakers
aan het werk gegaan. Orbell, een van de
leiders van de staking, heeft gezegd,
dat de staking officieel voortgezet zal
worden.
Zondag werd gemeld
De berichten aangaande den toestand
van den Keizer van Japan worden hoe
langer hoe ongunstiger. De tempera
tuur stijgt en de pols is snel en on
regelmatig.
Alle prinsen zijn ten paleize ontboden.
De Kroonprins en de Keizerin zijn
voortdurend in de nabijheid van den
patiënt. Er zijn algemeene gebeden
voorgeschreven.
Het laatste bericht uit Tokio is, dat
duizenden de registers ten paleize teeke
nen en dat het einde elk oogenblik te
verwachten is.
De Times verneemt uit Petersburg:
Prins Katsoera zal wegens de weinig
hoop meer gevende berichten over den
toestand van den Keizer, spoedig naar
Tokio terugkeeren. Russische diploma-
was, en haar vertrouwen in haar broeder
onbegrensd was, had zij hem alles nage
laten om het voor haar kinderen te beheeren.
In haar laatste oogenblikken deed de ge
dachte aan de besliste Engelsche neigingen
van haar man, haar de belofte vergen dat
beiden een Engelsche opvoeding zouden
krijgen. Toen sloot zij haar oogen en de
weezen waren geheel aan hun voogd over
gelaten.
Hij kwam haar instructies letterlijk na.
Anthony en Pauline werden naar Engelsche
scholen gezonden; doch daar zij in hun
vaders land geen vrienden hadden en alle
oude vrienden uit het oog verloren waren
gedurende hun moeders verblijf in Italië,
werden de vacanties in Italië doorgebracht.
Zoo groeiden zij op als Italianen en als
Engelschen tegelijk. Ceneri beheerde hun
vermogen zorgvuldig en als zakenman. On
getwijfeld was zijn eerlijkheid in zooverre
boven allen twijfel verheven.
Toen brak het lang verwachte oogenblik
aanDe groote slag moest geslagen worden.
Ceneri, die zich buiten de kleine, mislukte
samenzweringen gehouden had, voelde dat
hij nu voor zijn land alles moest doen wat
hij kon. Hij begroette met vreugde den
komenden man. Hij wist dat Garibaldi de
redder zou worden van zijn verdrukt vader
land. De eerste stap was gedaan en met
succes. De tijd om te handelen en ook de
man van het oogenblik was d&ar. Helpers
stroomden bij duizenden naar het tooneel
van den oorlog, maar het groote geroep was
„Geldl" Geld moest er zijn voor wapens en
ammunitie geld voor voorraad, voor eten
en kleeren geld voor alles en nog watl
Zij, die den zenuw van den oorlog ver
schaften, zouden de ware bevrijders van
hun land worden.
DOOR
(Wordt vervolgd.)