Hel
van Heusden en Allena, de Langstraat en de Bommelerwaard.
DE MACHT DER Jiffl.
De vrouw van den Banneling,
den oorspronkelijken pasvorm behoudt.
Comb. PEEK k CLOPPEMILRIi,
Uitgever: L. J. VEERMAN, Heusden.
No. 3476. Zaterdag 36 Juni
Bij dit nr. behoort een Bijvoegsel,
is onze kleeding soliede en degelijk afgewerkt.
voor
1915.
FEUILLETON.
Dit is de oorzaak
waarom zij tot het laatst
Magazijn voor Heeren-Kleeding
Hoogenstaenweg 22—24
's-HERTOGENBOSCH.
Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG.
Abonnementsprijs: per 3 maanden f 0.75,
franco per post zender prijs verhooging. Afzonderlijke
nummers 5 cent.
Advertentiën van 16 regels 50 ct. Elk6 regel
meer 71/# Groote letters naar plaatsruimte.
Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdag
middag 12 uur ingewacht.
Wij allen staan bloot aan verande
ringen. Beter gezegd, wij ondergaan
die veranderingen. Niet alleen licha
melijk, naar het uiterlijke, maar ook
en vooral naar het innerlijke.
Onlangs ontmoetten wij een vroege-
ren schoolmakker. In zijn jeugd was
hij een toonbeeld van vroolijkheid en
gezonde vroolijkheid. Toen we hem
ontmoetten, na lange jaren van schei
ding, herkenden we hem nauwelijks
meer. Niet alleen door verandering in
het uiterlijke, maar vooral door ver
andering naar het innerlijke was hij
nauwelijks herkenbaar. Hy had iets
stroefs over zich, iets dat meer af
stootte dan aantrok. Toch was hij ge
zond gebleven naar het lichaam. Maai
de tijd had zijn sporen diep in zijn
gemoed achtergelaten. Want hij had
veel ondervonden. Veel, zooals hij zich
uitdrukte, was in hem stuk gegaan.
En zijn hart, dat vroeger zoo open
was, zonder in overdryving te verval
len, had hij nu toegeschroeid, teneinde
minder ontvankelijk te zijn voor in-
indrukken en aandoeningen van bui
tenaf. Maar gelukkig in den grond
van zijn hart was hij dezelfde eerlijke
vent van vroeger gebleven.
Toegeschroeid
Dit woord herinnerde ons aan de
geneeskunde van vroeger eeuwen, toen
volgens het verhaal, schotwonden door
de chirurgen werden behandeld met
gloeiende ijzers of kokende olie. Te
genwoordig doet men dat niet meer,
althans niet meer op deze wijze, al is
het „branden" dan nog niet geheel
afgeschaft.
Op het gebied van het geestelijke
leven vindt de „brandmethode" nog
zeer veel toepassing, denkelijk veel
meer dan wij weten. Gevoelige natu
ren, die zoo vaak in botsing komen
met conventie, wie zoo vaak geweld
wordt aangedaan door invloeden van
buitenaf, zij zullen in arrenmoede, ten
einde meester te blijven van zich zei
ven, hun hart in velen gevallen moe
ten verharden. Want niet ieder onzer
heeft de kracht te strijden voor het
geen hij goed en edel acht, tot den
einde toe. Bn dan is het immers veel
72)
Boissy met zijn zwart gebrandde, in puin
gevallen muren leverde nauwelijks zulk een
droevigen aanblik op, als het kasteel van
La Varenne, waar in hun eigen kamers aan
de tegenovergestelde vleugels van het ge
bouw de baron en zijn dochter nog altijd
op het ziekbed waren uitgestrekt, 't Was
drie uur in den namiddag, toen de beroemde
geneesheer, die voortdurend zijn zorgen aan
den baron wijdde in het rijtuig steeg, om
den trein naar Parijs te nemen en markies
De Parsay hem even staande hield.
Wat denkt gij er van vroeg hij.
Hij zal misschien blijven leven, maar
De onuitgesproken woorden beteekenden
dat het beter was geweest, als hij er niet
van bovenop gekomen was, want mocht de
baron de gevolgen van het schot al te boven
komen, hij zou een lijdend en pijnlijk be
staan voortsleep-nwant al kon de kunst
den dood voortkomen, zij kon hem zijn
oude kracht en gezondheid niet hergeven,
die door de gevaarlijke wonde voor goed
vernietigd waren.
Maar, voegde hij er bij, men moet nog
altijd een deurtje voor de hoop overlaten
misschien, de natuur heeft zooveel hulp
middelen! In ieder geval sta ik voor zijn
leven in.
't Had lang geduurd eer de geneesheer
zulke opwekkende woorden gesproken had,
want geruimen tijd had de toestand van
den patient hem hopeloos toegeschenen, en
nu ging markies De Parsay peinzend de
trappen op, om zich naar de kamer van
gemakkelijker wat minder gevoelig te
zijn, wat minder lief te hebben, onze
idealen wat in te binden. Want hij,
die veel liefheeft, zal ook vele teleur
stellingen ondervinden.
Maar tot deze soort van levenswijs
heid komt men langzaam aan, en voor
de toepassing is er dan ook gelegen
heid te over.
Van Christus is gezegd dat hij veel
geleden had, toen hij zich over Jeru
zalem beklaagde dat het niet gewild
had. En hoewel wij heiligschennis
zouden bedrijven door den zondigen
mensch te vergelijken met den groo-
ten Meester, het zal toch wel vast
staan, dat veel ondervonden leed en
teleurstelling de grondoorzaak is van
de joort van levenswijsheid, die we
zoo pas noemden, en die zoo veelvul
dig wordt toegepast.
Gevoelige en liefderijke naturen lij
den het meest, zeiden we zoo pas. Zij
lijden pijn, als zij de natuur in hare
ongereptheid en zuiverheid geweld zien
aangedaan, eiken dag die de natuur
liefhebben, ook „als bron van de blij
moedigheid en levensvreugde van hon
derden menschen", kunnen niet met
ongedeerd hart aanzien dat deze bron
niet zuiver en rein wordt gehouden.
Wie zijn schoone moedertaal iiefheeft
en ziet hoe vaak zij ontsiert en be
dorven wordt door woorden en uit
drukkingen, uit het buitenland overge
bracht, zal pijn lijden, zich verzetten.
Maar eindelijk zullen die personen
met zulke gevoelige naturen berusten,
geleid door de gedachte dat het voor
eigen welzijn beter is niet zoo senti
menteel en niet zoo aantrekkelijk te
wezen.
Wij kunnen ons deze methode be
grijpen, want niet allen hebben den
moed te volharden bij, en te strijden
voor het ideaal. Maar ongetwijfeld
staat deze manier van doen hooger,
want wie zijn beste aandoeningen on
derdrukt of uitdrijft, vergrijpt zich aan
het beste wat in hem is, aan den
adel der menschelijke natuur.
Laten wij sterk zijn en ons niet
laten afschrikken door veel, wat ons
in den weg treedt, gedachtig ook aan
het schoone woord, dat we den steen
uit den weg moeten ruimen, die ons
deed struikelen, om te zorgen dat zij,
die na ons komen, ongehinderd hun
weg kunnen vervolgen.
Eu schooner is de getuigenis tot
den einde liefgehad te hebben, dan bij]
het naderend einde van den weg bij
de pakken te hebben neergezeten, wijl
dat gemakkelijker was.
Buitenland.
zijn dierbare zieke te begeven.
Ook Marcella had lang tusschen leven en
dood gezweefd en was sedert den vreeselij-
ken aanslag in de kroeg van Lafouille ten
prooi geweest aan een hersenkoorts, die
haar meermalen aan den rand van 't graf
bracht. Eindelijk verklaarden de genees-
heeren haar buiten gevaar, al bleef zij ook
nog lang gekweld door nachtmerries en
hallucinaties, die meermalen de vrees in
boezemden, dat zij haar verstand zou ver
liezen. Vaak rees zij des nachts in haar
bed overeind, staarde met pijnlijk verwron
gen gelaatstrekken naar een onzichtbaar
punt, en weerde met de handen een spook
beeld af, onder hartverscheurende angst
kreten. Niemand dan Christiaan kon de
gespannen zenuwen zijner verloofde tot be
daren brengen en trouw had hij de lange
zomermaanden aan haar ziekbed doorge
bracht, en de voorschriften van de genees-
heeren opgevolgd. Deze waren bekend ge
worden met alles wat er gebeurd was; toen
markies De Parsay hem na een lange nacht
wake het vreeseiijke tooneel had verteld
en de bezorgde uitspraak luidde:
Als zij hem maar nooit terugziet.
Hem, het monster, het schrikbeeld, dat
haar dag en nacht vervolgde, en wiens
verschijning haar in de hitte der koorts
deed beven en sidderen.
Christiaan had er over nagedacht, en over
een middel gepeinsd om den ruwen dronk
aard uit den weg te ruimen en voor Mar
cella onschadelijk te maken. Hij herinnerde
zich den brutalen toon van Rigoisop zijn
bedreiging, dat zij elkander zouden weder
zien en de woorden:
Zoodra gij wilt!
Moest die misdaad dan ongestraft blijven,
en mocht Marcella blootgesteld worden aan
eet gevaar, het monster weer te ontmoeten,
dat haar zoo wreed behandeld had? Dat
was onmogelijk, vooral nu de geneesheeren
Op groDd van betrouwbare mede-
deelingen is, naar uit Berlijn gemeld
wordt, aldaar bekend geworden, dat
de Quadruple Entente van Bulgarije
geëiscbt heeft, dat het onmiddellijk zou
mobiliseeren en tegen Turkije opruk
ken. Als tegen-prestatie zou dan aan
Bulgarije worden toegekend Servisch
Macedonië, de haven van Cavalla, be
nevens het achterland met de grenslinie
Euos-Midia en tevens ondersteuning in
geld ontvangen. Bovendien zouden de
Entente Mogendheden getracht hebben
Bulgarije te bewegen om de Dobrudscha
terug te geven. Bulgarije heeft de
Quadruple Entente daarop zeer beleefd
in den vorm van tegenvragen geant
woord die op het volgende neerkomen:
Welke schadeloosstelling zal Servië
ontvangen voor den afstand van Ma
cedonië? In hoever gelooft de Quadruple
Entente het aanbod van Macedonië
werkelijk in ernst te kunnen maken?
Zijn met Servië onderhandelingen ge
voerd over dat deel van de Dobrudscha
dat de Entente belooft aan Bulgerije
terug te kunnen geven? vVelke scha
deloosstelling krijgt Griekenland in
Klein Azië voor den afstand van Ca
valla? Wat is onder achterland van
Cavalla te verstaan.
Bulgarije vestigt daarbij tevens de
aandacht er op, dat het noodzakelijk
is, dat het precies west wat hem toe
gezegd wordt en dat hem daarvoor be
paalde garantiën gegeven worden daar
het land ten gevolge van den Balkan
oorlog reeds danig uitgeput is en een
deelneming aan den tegenwoordigen
oorlog een ongewone krachtsinspanning
zou vorderen.
de veelbeteekenende woorden gesproken
hadden
Als zij hem maar nooit terugziet.
Zou haar verstand een nieuwen schok
kunnen doorstaan?
Intusschen had Rigois, die over de ge
volgen van zijn misdaad gerustgesteld was
door het stilzwijgen van zijn slachtoffer,
door den droevigen toestand van het kas
teel, door de treurige gebeurtenissen, den
brand van Boissy, en de verwonding van
den baron, die naar men zeide stervende
was, en die alle aandacht in beslag namen
nadat hij het van Melia ontvangen geld
verbrast had, zijn gewone handwerk weer
opgevat, en doorkruiste de bosschen als
gewoonlijk met paard en kar.
Hij was onder zijn kennissen de held
van den dag geworden, daar hij van een
gedeelte van het gewonnen geld zijn vrien
den duchtig onthaald had en zich nu be
roemde op zijn aanslag in alle herbergen
en tot ieder die het hooren wilde.
Eindelijk kwamen de geruchten van die
praatjes ook Christiaan ter oore, en deden
den goeden, niet licht te bewegen man, in
woede ontsteken. Voor de rechtbank kon
hij de zaak niet brengen, want hij deinsde
er voor terug, de eer zijner verloofde aan
de bank der beschuldigden en der getuigen
besproken te zien, een behandeling die even
verplettert nd als de misdaad zelf zou ge
weest zijn.
Toen hij dien dag de kamer binnentrad
vond hij Marcella in haar bed overeind
zitten met een lichten glimlach om de
lippen, maar zoo bleek, zoo veranderd en
zoo zwak, dat de tranen hem in de oogen
kwamen.
Hem dank ik mijn leven, dokter, zeide
zij hartelijk.
Ja, zij was gered, de aanvallen der koorts
namen in hevigheid af en weldra gaf de
dokter zijn pa tien te verlof om eenige uren
De „Corrière della Sera" bericht dat
het Bulgaarsch antwoord aan de Entente
te Nisj als negatief beschouwd wordt,
en derhalve het bestaan aangenomen
wordt van een afspraak tusschen Bul
garije en Oostenrijk. Aan de Servische
Regeering was ook niets betreffende de
aanbiedingen aan Bulgarije medegedeeld
evenmin is zij omtrent hare opinie ge
vraagd geworden. De ofiicieuse „Samoe
prava" meent dat het Boekarester vre-
destractaat een politieke fout van Bul
garije geweest is en zegt dat niemand
het recht heeft van Servië te verlangen,
dat het aan Bulgarije uit gemeenschap
pelijke belangen concessies doet, al
vorens Bulgarije zich voor deze belangen
in touw gelegd heeft.
De publieke opinie is absoluut tegen
op te zitten daarna schreef hij kleine wan
delingen of een ritje in een gemakkelijk
open rijtuig voor, en altijd begeleidde de
markies haar, wim de laatste woorden van
den geneesheer „Vooral geen ontmoetingen"
waarschuwend in de ooren bleven klinken.
Dien dag was zijn besluit genomen, hij
kustte Marcella op 't voorhoofd, nam zijn
stok en yertrok.
Op 't zeltde oogenblik, dat hij zijn wan
deling door de bosschen in de richting der
Schaapskooi begon, hield Bernard Rigois
met zijn door drie forsche paarden getrok
ken zwaar beladen kar voor de deur der
herberg van Lafouile stil, om een kleine
hartversterking te nemen.
—i— Markies De Parsay is onzichtbaar te
genwoordig, merkte hij tegen zijn vriend
Pidaille de aardwerker op.
Hij verpleegt de freule te La Varenne,
men zegt, dat zij op 't uiterste gelegen
heeft.
Ja, maar zij zal er wel weer bovenop
komen.
Hebt gij hem nooit meer ontmoet?
Wien?
Den markies.
Wel neen
Ge moogt wel oppassen.
Kom, loop heen, en Bernard Rigois
toonde zijn stevige vuisten, en stroopte de
hemdsmouw over zijn harigen arm op.
Laat hij maar eens beginnen.
Ge weet, dat hij het lang niet goed
opnam.
De voerman uitte een rouwen vloek.
Ik ben niet bang, zeide hij, stootte
zijn glas tegen dat van den aardwerker,
en liet zijn zweep lustig knallen.
Laat hij maar komen, ik zal hem zijn
bekomst wel geven. Hu paard! De logge
beesten trokken aan de strengen en het
zware voertuig kwam langzaam in bewe
ging-
een Servisch gebiedsafstand aan Bulga
rije en wil vóór een besluitname het
oorlogsoinde afwachten.
De „Liberté" bevat het verslag van
een interview met den Paus.
Z. H. verklaarde, dat hij voorstander
der neutraliteit was, omdat hij Italië
de ellende van den oorlog bespaard wilde
zien, maar ook omdat hij wenschte, dat
de Heilige Stoel in verbinding zou
kunnen blijven met de geloovigen in
alle landen.
Verder verklaarde Z. H. dat niemand
voorzien kan, hoe het volk van Rome
de overwinning of de nederlaag zal
opnemen en dat ten gevolge van het
vertrek van do vertegenwoordigers der
mogendheden, het Vaticaan in geval,
dat eene revolutie mocht uitbreken,
minder beschermd zou zijn.
De Paus protesteert niet tegen de
begane gruwelen, omdat die aan beide
zijden plaats hebben en ook omdat het
moeilijk is, op dit oogenblik de juiste
waarheid te leeren kennen.
Het uur is nog niet aangebroken om
het initiatief tot den vrede te nemen,
waut de Paus moet het geschikte oogen
blik afwachten, teneinde zijne moreele
autoriteit niet te verzwakken. Met
koortsachtig verlangen waeht hij echter
dat oogenblik af en hij zal met graagte
de eerste hand grijpen, die hem zal
toegestoken worden.
Waar brengt ge dat heen, schreeuwde
Pidaille hem na.
Naar Bréau.
Slechte vregen.
Ja eeu eind tenminste, in het ravijn
van Ronce, maar dat is nu eenmaal zoo.
Tot ziens!
Goede reis! En de voerman verwij
derde zich onder het neuriën van een plat
deuntje.
't Is niet te zeggen, wat er gebeuren
zal, als de ander hem eens mocht ontmoe
ten! overlegde Pidaille bij zich zelf.
Het ravijn van Ronce is een sombere
plaats, die vroeger in kwaden reuk stond
en waar een vervallen kruis de plaats aan
wijst waar een eenzaam reiziger door struik
roovers vermoord en uitgeplunderd werd
Zij grenst aan de eigendommen van La
Varenne en ligt te midden van een dichl
bosch, dat aan verschillende eigenaars toe
behoort en zich, afgewisseld door stukker
bouwland en boerenhoeven, mijlen ver uit
strekt.
Bernard Rigois volgde voor zijn paar der
uit een zijweg, die den afstand van dei
weg naar Mormant aanmerkelijk verkortte
hij volgde de grens der bosschen van Lt
Varenne, en was op 't punt de vrij sterke
helling af te dalen, die naar 't dal voerde
toen hij midden op den weg op honderc
pas afstands [een man zag staan, die hen
den doorgang belette, en hem blijkbaar scheel
op te wachten, 't Was een forsch gebouwd per
soon, gekleed in een donkerblauwe ja
en een grijze pantelon, terwijl een slapp
vilten hoed zijn hoofd bedekte. Met eei
oogopslag ontdekte Rigois, dat hij den mai
kies De Parsay voor zich had. Zou Pidaill
gelijk gehad hebben? Wat kon hij daa
uitvoeren
(Wordt vervolgd
Tot In de kleinste bijzonderheden
a
