Bü dit or. behoort een bijvoegsel.
J. C. JANSSEN,
m
De verdwenen Schetsen.
Comb. PEEK CLOPPENBORG
/Uitgever: L. J. VEERMAN, Heusden.
No3557. Zaterdag 8 April 1916.
FEUILLETON.
Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG.
Abonnementsprijs: per 3 maanden 0.75,
franco per post zonder prijsverhooging. Afzonderlijke
nummers 5 cent.
Advertentiën van 16 regels 50 ct. Elke regel
meer 7Vs cent. Groote letters naar plaatsruimte.
Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdagmiddag
4 uur ingewacht.
We kennen een eenvoudige ge
schiedenis, waarin donkere lucht
zoo'n geheimzinnigen, onverèlaarba-
ren kamp schijnt te voeren met het
zonnelicht, dat een pessimistisch toe
schouwer allicht geneigd zou zijn de
weinige zonnestralen niet te tellen,
die tusschen en door 't vele duister
toch zoo verwarmend en zegenend
neerschieten. Ze begint enkele jaren
geleden. In 't huisgezin heerschte een
ongewone drukte. Vader, moeder en
grootouders zaten treurig bijeen, om
dat de oudste der lievelingen, een
jongentje van ruim drie jaren, graf
waarts zou gedragen worden. Een
jammerlijk verlies was 't't Was zulk
een lief ventje! Volgens sommigen
wel wat te ontwikkeld voor zijn jaren
maar hij kon door zijn vragen en
babbelen de gelukkige ouders zoo
bezig houden; hij was het zonnetje,
dat het huisgezin met hellen glans
verlichtte.
En nu was hij dood. Nimmermeer
zou zijn gelach en gepraat de lange,
sombere winteravonden helpen door
brengen nimmer zou hij op de wan
delingen in den zomer door vragen
en opmerken stof tot prettigen kout
verschaffen, 't Lieve, vroolijke zon
netje was ondergegaan en een duistere
nacht daalde op 'thuis.
We zijn drie jaren verder De
kleinste der lievelingen, die overge
bleven was toen broertje dit leven
had verlaten, was voordeelig opge
groeid. De ouders vonden in haar
den verloren lieveling terug. Een
nieuwe zon was voor hen opgegaan
en dewijl hun in dien tusschentijd
een zoon geboren was, scheen het,
alsof de zwaarte van den ondervon
den slag minder gevoeld werd Met
stil, weemoedig genoegen konden de
ouders over den te vroeg verlorene
spreken en stemden van harte in met
der vrienden wensch, dat hun nim
mermeer zulk een slag treffen mocht.
En toch 'tjaar was nog niet eens
33)
»Tot mijn leedwezen moet ik u echter
zeggen dat de voorwaarden van verkoop
hm ongewoon zijn. En zij is, niet zoo
als het anders bij onze verkoopingen ge
bruikelijk is, vooraf te zien.®
«Bedoelt u daar mee vroeg Charles,
«dat zij in geen geval te zien is
De man trok eenigszins minachtend zijn
wenkbrauwen op, terwijl hij Charles van
zijfi blauwe pet tot zijn lederen beenstuk
ken opnam.
«In geen geval«, antwoordde hij.
«En niemand mag haar zeker ook aan
raken hield Charles.
«Niemand dan onze eigen menschen«,
antwoordde de man. «Eigenlijk mag ik in
deze... hm... ongewone omstandigheden wel
zeggen, niemand dan de directeur en ik«,
«Ik vroeg dat alleen, omdat er papieren
in de schrijftafel zitten, die den verkooper
niet toebehooren®, zeide Charles.
«Daarvan is ons niets bekend®, zeide de
man. «Wij hebben last om de schrijftafel
met inhoud, zooals zij daar staat, als één
nummer te verkoopen aan den meestbie
dende®.
«Zelfs, wanneer de inhoud aan iémand
twee maandeü oud, toen wederom de
oudste lieveling grafwaarts werd ge
dragen. Slechts enkele dagen had ze
geleden en toen werd ze bij haar
broertje ter ruste gelegd. De dood
onderschepte wederom 't lieve licht
en zijn schaduw viel zwart neer op
't huis der rouwe Had de eerste slag
zwaar getroffen, nog gevoeliger kwam
deze neer en menigen keer ontsteeg
aan 't ouderhart het „waarom" naar
de lippen, het hopelooze „waarom",
waarop hier beneden geen antwoord
volgt
Hetzelfde jaar vermeerderde het
kinderental weder tot twee. Weer
bezaten ze een zoon en een dochter
't Was of ze weer alles terug hadden
Maar neen; de laatste wonde was
nog bloedende en had ook de eerste
weer opengereten, zoodat de nieuwe
huisgenoote niet met onvermengde
vreugde werd ontvangen.
Voor hoe lang zullen we dat kind
bezitten zoo dachten de ouders
maar geen van beiden durfde die
gedachte uiten, uit vrees elkander
't zoete van 't leven te benemen.
De tijd ging voort, immer voort, en
moge hij de geslagen wonden al niet
geheeld hebben, verzachten deed hij
ze toch wel Het jaar liep ten einde
en 't nieuwe werd ingetreden, voor
het ouderenpaar met de beste wen-
schen voor anderen ja, maar toch
ook voor zich. De twee kleinen waren
gezond, het ontbrak den ouders niet
aan middelen om hun kinderen te
geven wat hun lichaam en geest
vroeg Er heerschte steeds vreugde
en vroolijkheid. Ondervonden ze al
de eene of andere gewone teleurstel
ling welk mensch ondervindt die
niet steeds troostten zij elkander
met een blik op hun kroost, dat er
toch wezenlijk zoo goed uitzag en niet
alleen lichamelijk, maar ook geestelijk
zoo flink ontwikkelde. En zoo was
't zonnetje weer opgegaan en had alle
duistere wolken verdreven.
Maar een jaar duurt lang en in een
jaar kan zooveel gebeuren Dat vrees
den ze nogmaals met smart te moeten
ondervinden. Toen 't bijna ten einde
was, begon de gezondheid van de
jongste der kinderen, een meisje, te
wankelen 't Waren de hoektanden,
was het oordeel, maar wat het was
anders toebehoortvroeg Charles, die
wrevelig werd.
De man wuifde met de hand.
«Daar weten wij niets van«, zeide hij.
«Indien er in de schrijftafel toevallig
eenige papieren, zeide hij, meen ik
zijn, waarvan het eigendomsrecht betwist
wordt, dan is het, dunkt mij, de zaak van
den wettigen eigenaar om zijn rechten te
bewijzen. Daar staan wij geheel buiten.
Wij hebben het volle vertrouwen in den
heer voor wien wij de schrijftafel verkoo
pen®, ging hij voort met een sarcastischen
blik op Charles. «Het is iemand uit den
deftigen stand en een ouden klant van ons«.
«En noch de schrijftafel, noch de inhoud
wordt verkocht vóór den dag der verkoo-
ping?« drong Charles aan.
«De schrijftafel, zooals zij daar staat,
wordt opgenomen in den catalogus van
Vrijdag®, antwoordde de man. «Vóór dien
tijd wordt zij niet verkocht«.
«Tot geen prijs?® vroeg Jell.
«Voor geen duizend, voor geen tiendui
zend pond Maar ik denk, dat u ze wel
heel wat goedkooper zult krijgen®, zeide
hij glimlachend.
«Met diep mijnheer is niet veel te be
ginnen®, zeide Charles, toen zij weer op
straat waren. «Die verwenschte oude Nobbs.
Blijkbaar heeft hij zijn maatregelen geno
men. In ieder geval weten we nu dat er
niets met de schrijftafel gebeureu kan vóór
Vrijdag, als Palzer haar soms op het spoor
mocht zijn®.
'S-BOSCH.
t -
O-
ïSJ
\jc\
JONGEHEEREN COLBERT COSTUMES.
Geheel nieuwe modellen,
van de nieuwste fantasie-dessins vervaal digd,
alsook in blauw serge of cheviot
voor leeftijd van 6 tot 14 jaar
van f 8.— tot f25.
s,:U
JONGEHEEREN
NORFOLK COSTUUM.
Zeer geschikt vóór
schoolpakje
ijzersterke stoffen
van f 41/? tot f 22.
JONGEHEEREN COLBERT COSTUMES
met korte of lange pantalon.
Hierin hebben wij een prachtige keuze
van de goedkoopste tot de duurste stoffen
voorhanden.
Van flO.— tot f 25.
-V*v-v-''-*•
of niet, de ouders zagen t met vreeze
en beving aan en hun verbeelding
teekende hun alweer een kistje, waarin
het lieve kind het ouderlijk huis zou
moeten verlaten. En toen de genees
heer geen moed kon inspreken, toen
hij een ander midddel voorschreef en
het gebod gaf„vooral goed ingeven",
ontzonk gun bijna alle hoop. Elke be
weging van hnnne lieveling werd met
angstvallige zorg nagegaan, bestu
deerd. De geringste zaken werden
hoog opgevat, meestal verkeerd uit
gelegd en aan verontrustende oorza
ken toegeschreven
„Is zus nog ziek, moe?" vroeg de
oudste babbelaar van drie jaar, „als
het flescjije leeg is, is ze dan weer
beter?" „Zeker lieveling", was het
antwoord dat moeder gaf, doch waar
aan ze zelf niet dorst gelooven. En
vaders eerste vraag wanneer hij van
't werk kwam, klonk zoo bang, alsof hij
«Net iets voor den ouden Nobbs, om het
hem te schrijven®, zeide Jell mismoedig.
«Maar ik geloof toch stellig, dat, daar die
schetsen aan juffrouw Byron toebehooren,
de wet op onze hand zou zijn, als wij
de eigenares maar spoedig vonden
«Nu, voor het oogenblik helpt de wet
ons niet®, hernam Charles, «want wij kun
nen niet beweren, dat wij de eigenaars
zijn. Het is verduiveld ergerlijk, te moeten
denken, dat die schetsen zoo vlak bij, en
toch zoo ver van ons af zijn. Hallo wat
is er?»
Jell had hem plotseling bij den arm ge
grepen en hem mede getrokken in een
portiek, waar zij vlak bij stonden.
«Stil daar heb je hem!« zeide hij.
«Palzer komt hierheen®.
Het was waar. Daar kwam de dikke geld
man aan, gelukkig van een kant, dat hij
niet langs hun schuilplaats behoefde te gaan.
Hij had een bloem in zijn knoopsgat en
stapte, vroolijk met zijn stok zwaaiend
voort, blijkbaar met zichzelf en de geheele
wereld tevreden.
«Hy schijnt bijzonder in zijn humeur«,
fluisterde Charles. «Wat zou er aan de
hand wezen? Ik krijg lust om den dikken
schurk op zijn kop te slaan®.
«Doe dat niet®, zeide JLell op smeeken
den toon, «althans niet op dit oogenblik.
Hij ziet eruit, alsof hij goed nieuws had.
Ik wed om honderd pond, dat hij van den
ouden Nobbs vernomen heeft, dat de lesse
naar het is®.
een ongunstig antwoord verwachtte.
Gelukkig zegepraalde hier de na
tuur, door de kunst gesteund. De kleine
kreeg 't gebruik van oogen en handen
weder en als moeder haar vroeger
dan gewoonlijk ter ruste moest leggen,
was 't alleen omdat de zwakke toe
stand der kleine herstellende veel
rust vereischte Doch ook die zwarig
heid was spoedig te overwinnen. Goed
voedsel en zorgvuldige verpleging
voltooiden het werk der genezing
betrekkelijk spoedig.
Die nu 't prettige zonnelicht wil
zien dansen en flikkeren, brenge een
dag in dit huisgezin door. Blijft de
zon buiten schuil achter najaarswol
ken en mistige lucht, daar binnen is
ze te vinden Zie, er valt een bundel
verwarmende stralen in 't moederoog-
en 't gezin juicht en jubelt van dank
baarheid, nu 't dreigende onheil af
gewend en de dierbare schat behou-
«Hij gaat tenminste naar binnen«, zeide
Charles haastig. «Verbeeld je, dat hij eens
beter slaagde dan wij!«
«Dat denk ik niet«, zeide Jell, Palzer
nakijkend, die, na een blik op den cata
logus, het verkooplokaal binnenging. «Blijk
baar heeft de oude Nobbs alles vooruit
berekend; die firma is rijk, en zij zullen
zich evenmin door Palzer laten omkoopen
als door ons, Wij zullen het afwachten,
maar ik beu niet bang dat Palzer vandaag
de plannen krijgt®.
Het portiek waar Jell en Charles ston
den, was maar eenige meters van de deur
van het verkooplokaal, en door voorzichtig
naar buiten te kijkën, konden de twee
kameraden een oogje op de deur houden.
Na eenige oogenblikken bemerkten zij,
dat Jell gelijk had gehad met zijn voor
spelling omtrent den uitslag van Palzer's
poging. Weldra verscheen hij, driftig pra
tend, op den drempel, vuurrood, den hoed
achter op het hoofd, en zijn handen in
woedende beweging. En naast hem liep de
man, die Charles en Jell te woord had
gestaan, verontschuldigend, kalmeerend,
maar tot hun blijdschap volkomen bedaard
en vastberaden.
«Het spijt mij, mijnheer Palzer, het spijt
mij werkelijk -zeer®, sprak hij, tevergeefs
trachend den toorn van den dikken man
te doen bedareu. «Maar het zijn de voor
waarden, waarop ons de schrijftafel ge
stuurd werd. Het zijn de bepaalde bevelen
van onzen cliënt, en wij staan in dat ge-
den is.
Lezer hebt ge ooit zulke dagen
beleefd, dagen waarop 's levens zoet
voor u ten grave scheen te dalen
met het gemis van wat u op aarde
't liefste was, dagen waarop ge de
dreigende hand des doods zaagt uit
gestrekt naar een uwer lievelingen?
Dan kunt ge gevoelen hoe 't herstel
van een ziek kind een zonnestraal
zijn moet in een huisgezin. Dan zult
ge bij wijlen reden hebben de handen
van verbazing ineen te slaan bij
het zien hoe sommige ouders de zorg
voor hunne kinderen lichtvaardig aan
anderen toevertrouwen en het onbe
grijpelijk vinden en misdadig boven
dien dat der kinderen welzijn soms
zoo jammerlijk opgeofferd wordt aan
eigen genoegen en vermaak buitens
huis.
Wat we hopen is dit, dat ge nooit
door treurige ondervinding gebracht
val volkomen machteloos, hoe gaarne wij
ook aan uw verlangen zouden voldoen.
Maar misschien wilt u zijn adres hebben,
dan kunt u zelf met hem praten. Hij is
een welbekend, bemiddeld heer mijn
heer Nobbs, van
«Laat Nobbs naar de maan loopen
viel Palzer hem woedend in de rede. «Hij
is een verwenschte oude gek, en een schurk.
Ik heb hem gesproken, en hem gewaar
schuwd, dat er in die schrijftafel papieren
zitten, die mij toebehooren®.
De ander wuifde afwerend met de hand.
«Zooals ik reeds zeide, vrees ik werke
lijk, dat wij ons met die vraag niet kunnen
ophouden®, zeide hij. «Wij zullen natuur
lijk aan onzen cliënt mededeelen wat u
gezegd heeft, en natuurlijk Maar heusch,
ik zou u raden, tot Vrijdag te wachten;
dan wordt de schrijftafel verkocht, zooals
ze daar staat, zonder eenig voorbehoud«.
Palzer duwde zijn hoed op zijn hoofd,
zonder te bedenken, hoe de blinkende op
pervlakte beschadigd werd.
«Ik ga naar mijn advokaat®, zeide hij.
De man keek nog altijd verontschuldi
gend, doch volkomen onverzettelijk. Palzer
loerbe voorzichtig om zich heen en vroeg
een beetje zachter
«Wordt die schrijftafel niet bij adver
tentie aangeboden
«Volstrekt niet, mijnheer®, antwoordde
de man. blykbaar verlicht door zijn ver
anderden toon van spreken.
van lensden en Altena, de Langstraat en de Boimelerwaard.
Een Zonnestraa
i' I
hl*--
Wordt vervolgd.)
m
