De verdwenen Schetsen.
J. C. JANSSEN,
Comb. PEEK CLOPPENBURG,
W)
Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG.
Abonnementsprijs: per 3 maanden 0.75,
franco per post zonder prijsverhooging. Afzonderlijke
nummers 5 cent.
Uitgever: L. J. YEERMAN, Heusden.
No3564. Woensdag 3 Mei 1916.
Advertentiën van 16 regels 50 ct. Elke regel
meer 7Vs cent. Groote letters naar plaatsruimte.
Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdagmiddag
4 uur ingewacht.
In onze couranten treffen wij bij
herhaling advertentiën aan, die b.v.
met het opschrift„Oprecht gemeend"
ons dadelijk doen begrijpen dat de
een of andere trouwlustige huwelijks
kandidaat zich langs den meer en
gebruikelijken weg eene levensgezel
lin wenscht te kiezen. Een aantal
schitterende eigenschappen worden
opgesomd die men bezitten moet, doch
het refrein van allen isdat de „lieve
engel" een aardig „duitje" mee ten
huwelijk; brengt. Wederkeerige, in
nige, oprechte overeenstemming, het
ernstig bewustzijn van hetgeen men
onderneemt, de vaste wil om elkander
zoo gelukkig mogelijk te maken,
„trouwe liefde tot in den dood", „een
hutje met liefde en vrede" of „rozen
geur en maneschijn", dat alles wordt
niet begeerd of niet gewenschtmen
is daartoe veel te bescheiden en te
werkelijk, immers het woord: liefde,
behoort slechts in romans thuis en
bij ziekelijke, sentimenteele nufjes;
de steller der advertentie die het zoo
„oprecht" meent, verlangt slechts
„klinkend" metaal en op den koop
toe omdat het nu eenmaal niet
anders kan hare hand, want haar
hart mag zij wel voor zich zelve
behouden Wat zou de man ook met
twee harten doen? Is 'tal niet wel
als hij het zijne behoudt? Even als
de middeleeuwsche roofridders van
de tinnen hunner burchten naar de
onnoozele kramers uitzagen, om zich
meesjter te maken van hunne arm
zalige bezittingen, zoo loeren onze
huwelijks-kandidaten op... eene vrouw
met geld, want van „rozengeur en
maneschijn" dit weten de lui wel
kan de schoorsteen niet rooken
Al die lastige, ouderwetsche, voor
vaderlijke vormen, aan het zooge
naamde „vrijen" verbonden, moeten
overboord geworpen worden. De
wereld gaat vooruit en de tijd is veel
te kostbaar om dien aan laffe vrijerijen
en hoffelijkheden te besteden. Men
legt thans dood-eenvoudig een valstrik,
plaatst zich om een hoekje en wacht
tot het een of ander fraai vogeltje
FEIILLETOY
40)
»Ik heb vijfhonderd pond in den zak,«
zeide Jell; »dat is mijn bespaarde geld.a
Vijfhonderd!» riep Charles.
Jell knikte.
»AIs Palzer er niet is, hebben wij zooveel
niet noodig," zeide hij. »Komt hij, dan is
het een peulschil in vergelijking met wat
die schetsen hem waard zijn.»
»Nu, dan zal ik zien, wat ik kan maken
van mijn verdere bezittingen,zeide Char
les. »Jij moogt niet alleen de kans loopen.
Ik ben goed voor, Iaat ons zeggen, een paar
honderd pond, misschien meer, te oordeelen
naar wat die knoopen opbrachten. Wij
moeten het beste maar hopen.»
»Als ik dacht dat het wat hielp, zou ik
buiten het verkooplokaal gaan staan, en
Palzer op zijn kop slaan, als hij durfde
komen,» zeide Jell. ïMaar het zou niets
baten. Is hij wel genoeg, om er te zijn, dan
zal hij zich nu wel voqr ons in acht nemen.»
»Nu moest ik maar heen gaan en mij een
beetje opknappen,» ging hij voort, naar
zijn beschadigde kleeding kijkend, »dan
wacht ik je over een uur in het verkoop
lokaal.»
Neen,zeide Charles, »blyf nu liever
hier. Je mocht zelf eens in de lucht vlie-
geknipt is. Liefde? Wie denkt er
tegenwoordig nog aan liefde? Men
volgt slechts „den meer en meer ge
bruikten weg," plaatst zijn „oprecht"
gemeende huwelijksadvertentie inde
courant en laat de onder A. of B.
ingekomen brieven met bijgevoegde
portretten aan het Bureel afhalen.
Dit *is tegenwoordig de mode. Zóó
behoort het te zijn als men met zijn
tijd wil meegaan en het oog niet moed
willig sluit voor de gebiedende eischen
der mode! En daarbij, 'tis zoo ge
makkelijk een paar regels te schijven
en die naar de drukkerij te zenden.
De letters van den zetter zijn de
beste hu^velijks-agenten, waarop men
volstrekt niet ijverzuchtig behoeft te
zijn. Waarlijk, het getuigt van een
schitterende vindingskracht, om de
courant te bezigen tot een nieuwen
vorm van hemel, waarin de huwelijken
gesloten worden. Is het dan wel won
der, dat zoovelen zich in dien papieren
hemel verdringen, met den oprechten
wensch om elkander waarachtig
gelukkig te maken? Welk een voor
uitgang toch, vergeleken bij vroeger,
toen het vrij wat moeite koste om
in de kringen der „lieve schoonen"
te worden toegelaten, toen er nog
familieraad moest belegd en informa-
tiën moesten ingewonnen worden,
niet alleen naar de bekwaamheid,
maar ook naar de positie van den
huwelijks-kandidaat; toen men nog
permissie moest vragen aan Papa,
voordat men het oog mocht laten
vallen op de „aangebedene!" Men
wandelt thans door de kolommen der
dagbladpers, als door een paradijs
van bloemen, of wel door een
suikerbakkerswinkel.... Wat al schoons
en fraais wordt ons daar aangeboden
Hoe vroom, hoe bescheiden, hoe innig
teeder betoonen zich de menschen
in al die „oprecht" gemeende huwe
lijks-aanzoeken. 't Is of het louter
Engelen zijn, die boven 't aardsche
stof verheven, slechts bevrediging
zoeken voor hunne naar Hemel-wel-
lust ik wil zeggengeld dor
stende ziel!
Ik overdrijf niet, wanneer ik beweer,
dat minstens 1U van alle „oprecht"
gemeende huwelijks-aanzoeken in de
courant, uitgaat van personen, die
niets anders bedoelen, dan bedrog,
gen. Neen, nu blijven wij bij elkander.
Knap je hier maar zooveel mogelijk op, ter
wijl ik naar de bank van leening ga. Ik kom
dadelijk terug.»
Vlug doorzocht hij zijn koffers, en pakte
alle kostbaarheden bij elkaar, die hij vond,
waarop hij de deur uitstormde.
Onderweg overlegde hij, wat zij in vre
desnaam beginnen moesten, als Palzer wer
kelijk bekomen was van al de schokken, die
hij had ondergaan, en in de verkoopzaal
verscheen. Als dat gebeurde, kon niets hen
voor een afschuwelijke ramp bewaren, niets
dan het vurig verlangde telegram van zijn
vader.
En dat telegram kwam maar niet er
scheen zelfs geen kans te bestaan, dat het
nog zou komen. En Charles, die wist, wat
die schetsen voor den bankier zouden betee-
kenen, voelde zijn moed wegzinken bij de
gedachte, dat zelfs wanneer het telegram
van zijn vader kwam, de uitslag1 toch altijd
twijfelachtig bleef. Waarschijnlijk zou zijn
vader niet begrypen, welk een geweldige
som zijn zoon noodig had, en voor verdere
telegrammen zou er geen tijd zijn.
»Ik heb geseind onbeperkt krediet,» dacht
hij, »maar wat helpt dat nu? Hij heeft
mij geen halve kroon gestuurd.»
Een aangename verrassing was het bedrag
dat de bank van leening op zijn kostbaar
heden wilde voorschieten. Toch pakte hij
met een zucht de banknooten op, en stak
ze in zijn zak.
»Het is meer, dan wij noodig zullen
's-BOSCH.
n
1
U
BH
Jj
il
pruil
JONGEHEEREN COLBERT COSTUMES.
Geheel nieuwe modellen,
van de nieuwste fantasie-dessins vervaardigd,
alsook in blauw serge of cheviot
voor leeftijd van 6 tot 14 jaar
van f8.— tot f25-
JONGEHEEREN
NORFOLK COSTUUM
Zeer geschikt voor
schoolpakjes
ijzersterke stoffen
van f 4l/o tot f 22.
JONGEHEEREN COLBERT COSTUMES
met korte of lange pantalon.
Hierin hebben wij een prachtige keuze
van de goedkoopste tot de duurste stoffen
voorhanden.
Van flO.tot f25.
of erger nog een verfoeilijke
scherts. Lichtzinnige bedriegers brood
dronken schooljongens, graplievende
studiozen en uitgemergelde kantoor
klerken, weten onder 't aanlokkelijk
motto van „discretie" en de „stipste
geheimhouding" briefjes en photograp-
hische portretten te verzamelen, waar
mee zij en hunne kornuiten slechts
op schandelijke wijze den draak
steken Schud niet twijfelend het
hoofd, waarde lezer of lezeres. Be
weer niet dat geene „fatsoenlijke"
dame of eerbaar meisje op zulke
huwelijks-advertenties schrijft De
ondervinding leert overtuigend dat
menig onschuldig meisje, menige ach
tenswaardige weduwe, zich door die
„oprecht" gemeende aanzoeken laat
verlokken, om zich ten slotte bedrogen
en in hare eer beleedigd te zien.
Waarom zich dan ook zoo lichtvaardig
hebben als de schrijftafel voor de werke
lijke waarde verkocht wordt, dacht hij.
»Maar indien Palzer er is, is het slechts
een druppel in den oceaan, tegen zijn
duizenden gerekend.
XXIX.
Jell wachtte met smart op Charles, toen
déze met het verworven geld terugkwam.
Hij had zich eenigszins bevrijd van de
gevolgen van den strijd met het vuur,
maar hij zag er toch altijd nog ontdaan
en verwaaid uit.
»Laat ons nu maar naar de verkooping
gaan,» zeide hij, toen Charles binnenkwam,
»Ik heb getracht te overleggen wat wij doen
zullen als Palzer zich daar vertoont, maar
het is alsof ik vanmorgen niet denken kan.»
»Het gaat mij net zoo,» zeide Charles
mismoedig. »Tot mijn genoegen heb ik wat
meer geld gekregen dan ik verwachtte, maar
langer dan een paar minuten kunnen wij
den dikken schurk toch het land niet
opjagen. Ten slotte is hij ons toch de baas.
En dan mag de hemel weten, wat wij
moeten beginnen.»
ïAls ik maar wist, wat er van hem is
terecht gekomen,» zuchtte Jell. »En hoe
zwaar hij gewond wasMaar wij kunnen
moeilijk aan zijn huis naar hem gaan vra
gen. Nu, ga maar mee, het wordt tijd.»
Charles vroeg eerst nog beneden voor
de honderdste maal of er geen telegram
voor hem was gekomen, en kreeg het ge-
te wagen op het bedriegelijk vaar
water der huwelijksaanzoeken? Het
ranke huwelijksbootje is te licht ge
bouwd, om de klippen en ontdiepten,
waarop geluk, eer en reputatie zoo
gemakkelijk stranden, te kunnen ver
mijden. Doch niettegenstaande wij
voor het dreigend gevaar waarschu-
wek, kunnen wij het toch der vrouwe
lijke wereld niet wraken, dat zij nog
idealen schept en illusiën voorspiegelt.
Wat toch is het leven zonder idealen,
zonder illusiën? Of is het niet zeer
natuurlijk dat een braaf meisje zich
met den bruidkrans getooid wenscht
te zien? Heeft niet reeds de onver
biddelijke tijd de rozen van hare
wangen gevaagd, de rimpels op haar
voorhoofd gegroefd en hare lippen
doen verwelken? Och als men eens
wist wat er omgaat in zulk een hart,
't welk een geheel leven ziet voorbij-
wone, teleurstellende antwoord, waarop de
twee kameraden op weg gingen naar Pot-
ton en Sampson.
Onderweg spraken zij niet veel. Jell zat
blijkbaar in angst, en Charles had weinig
vertrouwen in de toekomst.
Blijkbaar had de verkoop van de Chip
pendale schrijftafel weinig opzien gebaard
onder het publiek. Er stonden slechts een
paar mannen voor de deur van het groote,
grijze gebouw, en binnen troffen zij ook
maar weinig koopers aan.
Een oude dame, een paar heeren, die
eruit zagen als gepensionneerde militairen,
en eenige handelaar vormden het publiek.
Palzer zagen zij niet.
»Hij is er niet,» zeide Jell, met bleek
gelaat om zich heen kijkend.
»Nog niet,» antwoordde Charles. »Ik ben
benieuwd, wat hij zal doen, als hij soms
mocht komen. Zijn geweten kan niet zuiver
genoeg zijn om ons te laten arresteeren,
maar je kunt nooit weten.»
»Dat zal hij niet doen,» meende Jell.
ïHij weet immers niet, hoever onze bewijzen
tegen hem gaan.»
»Nu, ik wou maar dat de verkooping
begon,» zeide Charles, zijn voorhoofd met
zijn zakdoek afvegend. Hij had het opeens
warm gekregen. Daar heb je onzen vriend
de afslager. Hij heeft ons herkend.
Hij had den man ontdekt, met wien zij
een paar dagen geleden gesproken hadden
en met wien Palzer een woordenwisseling
had gehad. Hij had hen slechts even toe
snellen zonder genot, zonder de minste
bevrediging der dierste wenschen
Is het dan niet schandelijk wreed,
met haar lijden den spot te drijven?
en is het niet vreeselijk grievend,
haar met den in onze oogen verachte-
lijken naam van „oude vrijster" te
betitelen? Waarlijk men moest de
oude vrijster meer hoogachten en
waardeer en! Ze zijn toch reeds on
gelukkig genoeg, want van de rozen
die eenmaal aan hare voeten bloeiden,
hebben zich alleen de doornen diep
in haar hart gedrukt. Mij dunkt 'tis
een jong, schoon, levensluchtig meisje,
zich badende in het genot van vreugde
en geluk niet kwalijk te nemen, dat
zij, droomende van een met haren
rang en stand overeenkomenden jon
geling, den eersten den beste intrigant
afwijst, dien het niet om hare liefde,
maar om haar geld te doen is. 't Kost
geknikt, doch Charles verbeeldde zich, dat
hij hun een snellen, spottenden blik had
toegeworpen.
»De verkooping begint,» zeide Jell na
een paar minuten. »lk zal een catalogus
halen.»
Hij kwam terug met een van die kleine
boekjes, en samen keken zy de bladzijden
door.
»Vervloekt!« zeide Charles, die eer dan
zijn kameraad het gezochte had ontdekt.
»Het is het allerlaatste nummer.»
Het is waar. De Chippendale schrijf
tafel, mooi meubelstuk, enz. enz.», was het
laatste nummer van de verkooping van heden.
De vrienden keken op hun neus.
»Tegen dien tijd kon Palzer wel uit
Timboecta terugkeeren,» zuchtte Charles.
»Toen wij den vorigen keer hier waren, was
het niet het laatste nummer. Zy hebben
de volgorde veranderd. Ik heb grooten lust,
er den directeur over aan te spreken.»
»Hou liever je mond,» zeide Jell. »Als
wij nog eenige kans willen hebben om de
schrijftafel te krijgen, moeten wij zoo min
mogelijk de aandacht trekken.»
Nu volgde er voor Charles een soort van
nachtmerrie van éénmaal andermaal, toe
gewezen, afgewisseld door plotseling ontwa
ken, wanneer de deur van de zaal werd
geopend omdat er een kooper hit wilde, of
een ander binnenkwam, in wien hij telkens
vreesde, de gevulde gestalte en het roode
gezicht van Palzer te zullen zien.
Wordt vervolgd.)
MEUWSBLW
voor Het Land van Neusden en Altena, de Langstraat en de Bommelerwaard.
9
