HANDSCHOENEN.
Uitgever: L. J. YEEEMAN, Heusden.
No. 3598, Woensdag 30 Augustus 1916.
FEUILLETON.
UND VAN AL.TENA
Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG.
Abonnementsprijs: per 3 maanden 0.90,
franco per post zonder prijsverhooging. Afzonderlijke
nummers 5 cent.
Advertentiën van 16 regels 50 cent. Elke regel
meer 7t/g cent. Groote letters naar plaatsruimte.
Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdagmiddag
4 uur ingewacht.
De handschoenen zijn niet meer
algemeen onmisbare voorwerpen om
zich in het publiek te vertoonen. Dat
wil zeggen niet de handschoenen die
ons dienen als kleedingstuk tot be
scherming tegen de koude, maar de
handschoenen als modeartikel. Niet
meer dan een modeartikel toch zijn
zij, waar zij gedragen worden in ge
zelschappen, op partijen, bij plechtige
gelegenheden, enz. alleen maar om
dezelfde reden, waarom men dan een
cilinder opzet, alleen omdat het zoo
hoort, omdat men anders niet gekleed
is. Met ongehandschoende handen op
een concert of bal, bij een receptie
of dergelijke, foei, dat staat niet fat
soenlijk, dat doet iemand niet die zijn
wereld verstaat
Wat de mode toch de menschen
tiranniseert en hoe dwaas zij toch
zijn, dat zij zich zoo tiranniseeren
laten. Wat nu een onmisbaar teeken
van fatsoen is, namelijk netjes ge-
ganteerd te zijn, dat was hoogst on
fatsoenlijk in het laatst der achttiende
en in het begin der volgende eeuw.
In Frankrijk, dat sedert ruim een
viertal eeuwen den toon geeft waar
het mode betreft, hield men het ten
tijde van Lodewijk den zestiende,
onder Napoleon en onder Lodewijk
den achttiende voor een bewijs, dat
men geene opvoeding genoten had als
men zich met handschoenen aan de
handen op partijen of in het open
baar vertoonde. De eerste die het
waagde te handelen in strijd met de
wetten der mode, was de hertog de
Guiche, een groot heer en gunsteling
van Lodewijk den achttiende. Toen
de Koning den Hertog met hand
schoenen aan op de Tuilerien zag
verschijnen, vroeg hij hem spotten
derwijs of de Hertog soms zeere
handen had. Het voorbeeld van den
Hertog was echter machtiger dan
het spottend woord van den dikken
Lodewijk, en iedereen haastte zich
om het voorbeeld te volgen van den
Hertog, die op het gebied der mode
voor een Koning gehouden werd. Het
geen de mannen als mooi beschouw
den, werd weldra door de vrouwen
door A.
I M I.
DE VISSER.
18)
»Dag beste Pa, dag Klaar! Goedendag
samen allemaalEn daar heb je nu mijn
beste vriendin Lize. Menschen, wat ben ik
blij, weer eens thuis te zijn!«
En zoo ging het in één adem voort.
Mevrouw Beels en Klaar hadden beiden
tranen van vreugde in de oogen.
vHeere, Reere,« zei Klaar, terwijl ze
eenige schreden achteruitging, »wat is ons
kind gegroeid, Mevrouw nu maar ik
zal nou wel oppassen, om langer Mimi te
zeggen. Ik mag nou wel van Juffrouw
spreken.
»Och Klaar,zei Mimi met een ondeu
gend lachje haar een eindje achterwaarts
duwende, »als je nu zoo flauw wordt, dan
zal ik je
»Nu maar, Juffrouw Mimi,c liet Klaar
er op volgen, »voor zoo'n dame mag dat
wel,® maar op eens van toon veranderende
en haar arm vertrouwelijk in dien van Mimi
leggende, vervolgde ze»0 maar, wat heb
ben we naar jou verlangd, nee, maar je
weet het niet 1®
»Net alsof ik niet zou verlangd hebben,
liet Mimi er levendig op volgen.
>Klaar,« .klonk de brommige stem van
Gerrit, »mljn paarden zijn warm, zou het
nagevolgd en spoedig vertoonde zich
ieder met handschoenen, het was een
zeker soort van rebellie tegen het
hof, men wilde zoodoende onafhan
kelijkheid bewijzen.
Men droeg evenwel niet de lange
handschoenen van vroeger, hand
schoenen die tot aan den elleboog
reikten, maar men koos handschoe
nen die om de pols werden vast ge
knoopt Hoe fijner zij waren, des te
meer waren zij in trek. Grenoble
was de plaats waar ae meeste werden
vervaardigd. Men maakte ze daar
zoo fijn, dat het mode werd elk paar
in een vergulden notedop te pakken
en zoo te verzenden. Uit diezelfde
dagen dateert ook het gebruik van
de zoogenaamde Zweedsche hand
schoenen, die de gladde zijde van
het leder naar binnen gekeerd hadden.
Ruim een halve eeuw geleden was
het de Hertog de Morny, die weer
met de mode wilde breken. Hij ver
scheen zonder handschoenen op de
feesten bij gelegenheid van de kroning
van den Keizer van Rusland en alle
Petersburger modepoppen haastten
zich om dat voorbeeld te volgen, dat
zelfs te Parijs nog eenige naapers
had. Maar slechts kort duurde deze
gril en meer dan ooit werdep de
handschoenen onmisbare gedeelten
van het toilet, totdat nu tegenwoor
dig weer eene poging wordt gedaan
om eene omkeering te bewerken, en
wel op grond daarvan dat het toch
eene dwaasheid mag heeten de handen
zorgvuldig bedekt te houden en schou
ders, armen en hals te ontblooten.
Als dat nu de eenige dwaasheid was,
die op het gebied der mode den toon
aangaf, dan zou men kunnen gissen,
dat het handschoenen dragen alleen
als sieraad weldra tot de geschiede
nis zou behooren, maar op haar ge
bied is nog zoo menige dwaasheid
heerschende dat deze er nog wel
bij kan.
Als verdedigingsmiddel is het dra
gen van handschoenen zeker meer
dan duizend jaren oud Bij een vol
ledige wapenrusting van een ridder
uit de middeneeuwen behoorde een
paar ijzeren handschoenen om de
handen te beschermen Zoo'n ijzeren
handschoen was het, dien Pepijn de
Korte in de arena wierp,- toen een
je bijgeval ook uitkomen me aan de koffers
te helpen
Dat was anders dan praten
ïGunst,« zei Klaar, a't is warempel waar
ook. De koffers welzeker, man'k
Ben blij genoeg, dat we ze weer in huis
krijgen.®
Ge kunt wel denken, ook zonder dat ik
het schrijf, dat er den eersten dag en
avond wat te vertellen viel, en toen Lize
even de kamer had verlaten, was de eerste
vraag van Mimi
»Nou maar, hoe vindt u Lize nu, Moesje
Vindt u ze niet een flinke, degelijke meid
En ze durft zoo, ze helpt ons jongeren op
school altijd allemaal. En niemand durft
haar aan. Alle secondantes zijn bang voor
haar; maar ze leert ook zoo best.«
Mevrouw Beels lachte eens over deze
loftuiting.
>Ik vond het ook zoo noodig, dat u ze
mee te logeeren vroeg, en zij had eï ook
zoo'n zin in; ze is ook zoo alleen op de
wereld dat heb ik u alles toch geschreven,
niet waar?
>Ja, ja,c antwoordde Mevrouw Beels
glimlachende, »je hebt ons altijd op de
hoogte gehouden van hetgeen Lize weder
voer en omdat we begrepen, dat zij zoo'n
beste vriendin van je was, besloten we
haar mee te vragen.®
>Ja, ja, heel aardig,® zei Mimi opge
wonden, terwijl ze opwipte om al de oude
kennissen in de kamer nog eens weer te
bekijken en een praatje bij Klaar te gaan
leeuw en een stier met elkander
streden. De leenmannen zagen met
minachting op Pepijn's kleine gestalte
nu gaf deze hun eene duchtige les.
„Wie uwer", was zijn woord, „wie
uwer brengt mij dien handschoen uit
het strijdperk En toen niemand de
gevaarlijke poging durfde doen, sprong
hij er zelf in, doodde met een paar
zwaardslagen de beide strijdende
dieren en verzekerde zich zoodoende
het overwicht over de machtige leen
mannen, die alleen maar ontzag had
den voor mannen met geweldige phy-
oieke kracht. Zoo'n ijzeren handschoen
was het, dien men zijn beleediger
voor devvoeten wierp: raapte hij
hem op, dan nam hij de uitdaging,
meestal een strijd op leven en dood,
aanraapte hij hem niet op, dan
werd hij als lafaard uit den ridder
kring uitgestooten. Vandaar nog, dat
iemand den handschoen toewerpen gelijk
staat met iemand uitdagen.
Het gebruik van handschoenen als
louter sieraad als onmisbaar kleeding
stuk somtijds, is circa vier eeuwen
oud. Tijdens de regeering van Hen
drik IV in Frankrijk was het gebruik
in hoogen bloei en onder en na zijne
regeering behoorde een geschenk van
eenige paren mooie handschoenen,
tot de meest gewaardeerde cadeaux.
Dikwijls dienden de handschoenen
dan om personen uit den weg te
ruimen, en het was geen zeldzaam
heid, dat iemand een paar vergiftigde
handschoenen kreeg, die binnen kor
ten tijd onvermijdelijk den dood ver
oorzaakten. Later geraakten zij,
zooals wij boven zeiden, weer in on
bruik, totdat de vorige eeuw ze weer
in eere herstelde.
Wilde men vroeger een paar beste
handschoenen hebben, dan meende
men dat het noodzakelijk was, dat
Spanje het vel bereidde, dat het in
Frankrijk gesneden en in Engeland
genaaid werd Tegenwoordig echter
doet men die dingen allen tezamen-
nergens beter dan in Frankrijk. Dit
land voert voor meer dan 25 millioen
gulden j aarlij ksch aan handschoenen
uit, die uit de werkplaatsen van Parijs,
Chaumont, Nancy, Luneville, Greno
ble, Avignon, Montpellier enz. voort
komen. Grenoble heeft altijd nog
den naam dat hare inwoners de beste
maken. En toen nu de logée's naar bed
waren en Dokter Beels en Mevrouw nog
binnen zaten, zei de eerste
»Wat is ze een flinke, knappe meid ge
worden. Heb je nu nog spijt, dat we haar
op haar kloppen hebben opengedaan
»Hoe kun je 't nog vragen,® zei Mevrouw
met tranen in de oogen, »zij is immers
het zonnetje van ons huis!®
»Nacht, Meneer en Mevrouw, wel te
rusten,® zei Klaar, haar hoofd binnen de
deur stekende. »Dat zal me van nacht een
lekker slaapje geven ik denk, we droomen
allemaal van ons kind. Maar wat ziet ze
er patent uit, niewaar?®
j>Ja, ja,® zei Mevrouw lachende, maar ga
nu maar slapen, Klaar, we spreken er mor
gen nog eens nader over, hoor
Zooals ge wel denken kunt, vlogen de
dagen naar den zin van de meisjes veel
te spoedig voorbij.
j>Anders duurt me een dag zoo lang,®
zei Mimi wel eens, en nu, als 't pas mor
gen is, is 'took al weer avond.®
De oude kennissen, Cato, Marie en Wil-
lemien, waren ook weer te huis gekomen.
Ze waren ook op een kostschool geweest,
maar op een veel voornamer, een buiten
landse!), zooals Willemien placht te zeggen,
't Was ook wel wat te merken aan het
weerzien, dat eenige dagen na de terug
komst plaats vond. De jolige, opgewonden
Mimi was hartelijk en vroolijk, terwijl al
leen Cato daarin met haar overeenkwam.
»Ik vind dat een paar nufjes,® zei Lize
leveren.
Wij spreken hier alleen maar over
lederen handschoenen en niet over
zijden of katoenen. De handschoen
makerij gebruikt de huiden van gei
ten, gemzen, herten, elanden, schapen,
honden, katten en ratten. Als de
huiden gelooid zijn, worden zij ge
sorteerd, en naar hunne sterkte, kleur
en andere eigenschappen bestemd
om er gekleurde of andere hand
schoenen van te maken. Als deze
sorteering heeft plaats gehad, worden
zij geverfd. Is het verwen afgeloo-
pen, dan worden zij uitgesneden, dik
wijls vooraf nog gespleten en einde
lijk worden zij genaaid op naaima
chines. Vóór dat men van naaima
chines gebruik maakte, werden zij uit
de vrije hand genaaid. En als zij
genaaid zijn, worden zij dozijnsge-
wijze bij elkander gepakt, en zoo
komen zij in den handel.
Als men dit zoo leest, dan zou men
denken dat er aan het vervaardigen
van een handschoen niet veel werk
is, en dat het zoo schrikkelijk veel
moeite niet kost om van het velletje
van een rat een glacéhandschoen te
maken, maar dit is bij lange na niet
het geval. Er zijn heel wat handen
en heel wat bewerkingen voor noodig,
eer het velletje de gedaanteverwis
seling heeft ondergaan. Om gelooid
te worden, moet eene huid acht en
dertig maal door de handen van ver
schillende werklieden gaan het ver
ven vordert achttien verschillende
handelingen, bij het snijden komen
niet minder dan vier en dertig onder
scheidene personen en bewerkingen
te pashet naaien vordert zeventien
paar handen, en het dozijnsgewijze
inpakken en verzenden twaalf. Men
ziet dus, dat een handschoen om van
een stuk met haar bedekte dieren
huid over te gaan tot den staat van
glacé-handschoen, honderd en negen
tien bewerkingen moet ondergaan.
Het is lichtelijk te begrijpen, dat het
met veel minder personen ook kan
gedaan worden, maar de verdeeling
van het werk maakt de productie
grooter, en om groote productie, goed-
koope artikelen en toch voldoende
opbreDgst is het bij elke soort van
nijverheid te doen.
Het grootste bezwaar zal weldra
toen de meisjes op een middag, dat ze een
bezoek hadden gebracht, vertrokken waren.
»Och,« zei Mevrouw Beels schouderop
halende ze was het geval op de kinder
visite nog niet vergeten, maar wilde ze
toch zoo aanstonds veroordeelen, misschien
als ge ze wat nader leert kennen, zult ge
er nog anders over oordeelen.®
»'t Is mogelijk!® antwoordde de gedeci
deerde Lize, »bij nadere kennismaking
kunnen ze meevallen.®
En de gelegenheid tot nadere kennisma
king werd haar spoedig aangeboden.
De vader van Willemien gaf een groote
buitenpartij, waarbij half Vechtdam wel
werd uitgenoodigd. Er was een neef, een
adelborst bij de Marine bij hem gelogeerd,
en buiten deze zouden behalve de dames,
ook nog een paar andere heeren van de
partij zijn.
>Wil je wel gelooven,® zei Mimi 's mor
gens tegen Lize, »dat ik er dol veel zin
in heb?®
»Wel, dat geloof ik graag,® antwoordde
Lize, het gaat mij net zoo, en kijk eens,
wat een praebtigen middag hebben we te
wachten.®
En het was werkelijk een middag als
uitgeknipt; ft eenige, wat er op aan te
merken viel, was, dat het warm wasmaar
men reed naar buiten, de weg was lom-
komen als men uit het buitenland
geen lederwaren meer uitvoert. In
menige tak van nijverheid ondervindt
men daarvan reeds de nadeelen. Als
dit moest lijden tot een gebrek aan
glacé handschoenen, dan zou dit slechts
een groot voordeel zijn, als men
noodgedrongen met de mode moest
breken.
BUITENLAKDSCH OVERZICHT.
Zoo is het er dan van gekomen. Roe
menië heeft partij gekozen en den oorlog
verklaard aan Oostenryk-Hongarije, terwijl
Italië den toch al lossen band met Duitsch-
land heeft verbroken. Deze beide oorlogs
verklaringen zijn op één dag en wel op
Zondag 27 Augustus geschied.
De Italiaansche oorlogsverklaring aan den
trouwen bondgenoot van zijn vijand was
vroeg of laat te verwachten, vooral omdat
Italië zichzelf niet meer is en dus geacht
mag worden door deze verklaring eenvou
dig te doen wat de groote mogendheden,
waarmee het samengaat, het als zijn taak
hebben voorgeschreven. Toen Italië de
vorige week troepen te Saloniki aan land
zette en daarmee te kennen gaf, dat het, na
de gevoelige échécs in Montenegro en Albanië
er toch niet van af wilde zien bij de [regeling
der Balkan-aangelegenheden een woordje
mee te spreken, was de oorlog tusschen Italië
en Duitschland onafwendbaar. Immers bij
Saloniki zouden de troepen van Koning
Umberto, met Franschen, Engelschen, Ser
viërs en Russen tegenover Bulgaren en
Duitschers komen te staan. De vraag bleef
alleen wie de oorlogsverklaring zou afgeven.
Dat heeft Italië nu gedaan De entente
wilde het zoo en Italië, als willooswerktuig
heeft gehoorzaamd. Groote beteekenis voor
het verder verloop van den grooten oorlog
zal deze oorlogsverklaring wel niet hebben.
Heel iets anders is het met Roemenië. De
beslissing is nog vrij onverwachts gevallen.
Reeds maanden achtereen weifelde het volk
en was het in twee partijen verdeeld,
waarvan de een vóór, de ander tegen
deelname aan den oorlog was. Doch de
oorlogspartij won al meer in kracht. Maar
Roemenië had niet voldoende amunitie.
En zonder amunitie uit het buitenland kon
men aan geen oorlog denken, want de
nijverheid kon in de leemte niet voldoende
voorzien.
Reeds sedert den herfst van het vorige
jaar lagen er in Arghangelsk munitietrans-
merrijk en de uitspanning, die aan een
vaart en nabij een groot bosch gelegen was,
bood meer dan één schaduwrijk plekje aan.
Weldra was het gezelschap voltallig.
»Ik heet de Dames en de Heeren wel
kom,® sprak de adelborst hoffelijk, toen al
de gasten aangekomen waren, >en die
welkomst is uit den naam van mijn gast
heer, als ge dat allen maar wilt begrijpen.
Hij heeft aan mij de teugels van het be
wind overhandigd, en ik zal dus dezen
middag hier zooveel als kommandant
zijn. Stipte gehoorzaamheid, Dames en
Meneeren
>Aha,® lachte Willemien, »we zullen je,
Karei; Papa en Mama komen straks ook
en dan is je kommandantschap uit.®
»Tot uw orders dan, lieve nicht!® her
nam de adelborst met zijn open, prettig
gezicht, »maar doe me nu dit pleizier: ik
zié hier zooveel dames, met wie ik nog
niet de eer had kennis te makenstel me
daar eens aan voor.®
Dat was spoedig gedaan. Willemien
noemde al de namen op, en toen ze aan
Mimi en Lize kwam, zei ze
ïEn nu heb ik ze allen aan je voorge
steld. Ik hoop, dat je memorie goed ge
noeg zal zijn, om al de namen te kunnen
onthouden.®
'k Zal mijn best doen,® zei Karei, »anders
reken ik wat op de toegevendheid van de
dames.
Wordt vervolgd
NIEUWSBLAD
voer Het Land van Neusden en Altena, de Langstraat en de Bommelerwaard.
d Willemien is een knap ding, maar doet
niets dan telkens in den spiegel kijken en
Marie weet van preutschheid niet of ze
wat zeggen zal of niet.®