HANDSCHOENEN. Uitgever: L. J. YEEEMAN, Heusden. No. 3598, Woensdag 30 Augustus 1916. FEUILLETON. UND VAN AL.TENA Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG. Abonnementsprijs: per 3 maanden 0.90, franco per post zonder prijsverhooging. Afzonderlijke nummers 5 cent. Advertentiën van 16 regels 50 cent. Elke regel meer 7t/g cent. Groote letters naar plaatsruimte. Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdagmiddag 4 uur ingewacht. De handschoenen zijn niet meer algemeen onmisbare voorwerpen om zich in het publiek te vertoonen. Dat wil zeggen niet de handschoenen die ons dienen als kleedingstuk tot be scherming tegen de koude, maar de handschoenen als modeartikel. Niet meer dan een modeartikel toch zijn zij, waar zij gedragen worden in ge zelschappen, op partijen, bij plechtige gelegenheden, enz. alleen maar om dezelfde reden, waarom men dan een cilinder opzet, alleen omdat het zoo hoort, omdat men anders niet gekleed is. Met ongehandschoende handen op een concert of bal, bij een receptie of dergelijke, foei, dat staat niet fat soenlijk, dat doet iemand niet die zijn wereld verstaat Wat de mode toch de menschen tiranniseert en hoe dwaas zij toch zijn, dat zij zich zoo tiranniseeren laten. Wat nu een onmisbaar teeken van fatsoen is, namelijk netjes ge- ganteerd te zijn, dat was hoogst on fatsoenlijk in het laatst der achttiende en in het begin der volgende eeuw. In Frankrijk, dat sedert ruim een viertal eeuwen den toon geeft waar het mode betreft, hield men het ten tijde van Lodewijk den zestiende, onder Napoleon en onder Lodewijk den achttiende voor een bewijs, dat men geene opvoeding genoten had als men zich met handschoenen aan de handen op partijen of in het open baar vertoonde. De eerste die het waagde te handelen in strijd met de wetten der mode, was de hertog de Guiche, een groot heer en gunsteling van Lodewijk den achttiende. Toen de Koning den Hertog met hand schoenen aan op de Tuilerien zag verschijnen, vroeg hij hem spotten derwijs of de Hertog soms zeere handen had. Het voorbeeld van den Hertog was echter machtiger dan het spottend woord van den dikken Lodewijk, en iedereen haastte zich om het voorbeeld te volgen van den Hertog, die op het gebied der mode voor een Koning gehouden werd. Het geen de mannen als mooi beschouw den, werd weldra door de vrouwen door A. I M I. DE VISSER. 18) »Dag beste Pa, dag Klaar! Goedendag samen allemaalEn daar heb je nu mijn beste vriendin Lize. Menschen, wat ben ik blij, weer eens thuis te zijn!« En zoo ging het in één adem voort. Mevrouw Beels en Klaar hadden beiden tranen van vreugde in de oogen. vHeere, Reere,« zei Klaar, terwijl ze eenige schreden achteruitging, »wat is ons kind gegroeid, Mevrouw nu maar ik zal nou wel oppassen, om langer Mimi te zeggen. Ik mag nou wel van Juffrouw spreken. »Och Klaar,zei Mimi met een ondeu gend lachje haar een eindje achterwaarts duwende, »als je nu zoo flauw wordt, dan zal ik je »Nu maar, Juffrouw Mimi,c liet Klaar er op volgen, »voor zoo'n dame mag dat wel,® maar op eens van toon veranderende en haar arm vertrouwelijk in dien van Mimi leggende, vervolgde ze»0 maar, wat heb ben we naar jou verlangd, nee, maar je weet het niet 1® »Net alsof ik niet zou verlangd hebben, liet Mimi er levendig op volgen. >Klaar,« .klonk de brommige stem van Gerrit, »mljn paarden zijn warm, zou het nagevolgd en spoedig vertoonde zich ieder met handschoenen, het was een zeker soort van rebellie tegen het hof, men wilde zoodoende onafhan kelijkheid bewijzen. Men droeg evenwel niet de lange handschoenen van vroeger, hand schoenen die tot aan den elleboog reikten, maar men koos handschoe nen die om de pols werden vast ge knoopt Hoe fijner zij waren, des te meer waren zij in trek. Grenoble was de plaats waar ae meeste werden vervaardigd. Men maakte ze daar zoo fijn, dat het mode werd elk paar in een vergulden notedop te pakken en zoo te verzenden. Uit diezelfde dagen dateert ook het gebruik van de zoogenaamde Zweedsche hand schoenen, die de gladde zijde van het leder naar binnen gekeerd hadden. Ruim een halve eeuw geleden was het de Hertog de Morny, die weer met de mode wilde breken. Hij ver scheen zonder handschoenen op de feesten bij gelegenheid van de kroning van den Keizer van Rusland en alle Petersburger modepoppen haastten zich om dat voorbeeld te volgen, dat zelfs te Parijs nog eenige naapers had. Maar slechts kort duurde deze gril en meer dan ooit werdep de handschoenen onmisbare gedeelten van het toilet, totdat nu tegenwoor dig weer eene poging wordt gedaan om eene omkeering te bewerken, en wel op grond daarvan dat het toch eene dwaasheid mag heeten de handen zorgvuldig bedekt te houden en schou ders, armen en hals te ontblooten. Als dat nu de eenige dwaasheid was, die op het gebied der mode den toon aangaf, dan zou men kunnen gissen, dat het handschoenen dragen alleen als sieraad weldra tot de geschiede nis zou behooren, maar op haar ge bied is nog zoo menige dwaasheid heerschende dat deze er nog wel bij kan. Als verdedigingsmiddel is het dra gen van handschoenen zeker meer dan duizend jaren oud Bij een vol ledige wapenrusting van een ridder uit de middeneeuwen behoorde een paar ijzeren handschoenen om de handen te beschermen Zoo'n ijzeren handschoen was het, dien Pepijn de Korte in de arena wierp,- toen een je bijgeval ook uitkomen me aan de koffers te helpen Dat was anders dan praten ïGunst,« zei Klaar, a't is warempel waar ook. De koffers welzeker, man'k Ben blij genoeg, dat we ze weer in huis krijgen.® Ge kunt wel denken, ook zonder dat ik het schrijf, dat er den eersten dag en avond wat te vertellen viel, en toen Lize even de kamer had verlaten, was de eerste vraag van Mimi »Nou maar, hoe vindt u Lize nu, Moesje Vindt u ze niet een flinke, degelijke meid En ze durft zoo, ze helpt ons jongeren op school altijd allemaal. En niemand durft haar aan. Alle secondantes zijn bang voor haar; maar ze leert ook zoo best.« Mevrouw Beels lachte eens over deze loftuiting. >Ik vond het ook zoo noodig, dat u ze mee te logeeren vroeg, en zij had eï ook zoo'n zin in; ze is ook zoo alleen op de wereld dat heb ik u alles toch geschreven, niet waar? >Ja, ja,c antwoordde Mevrouw Beels glimlachende, »je hebt ons altijd op de hoogte gehouden van hetgeen Lize weder voer en omdat we begrepen, dat zij zoo'n beste vriendin van je was, besloten we haar mee te vragen.® >Ja, ja, heel aardig,® zei Mimi opge wonden, terwijl ze opwipte om al de oude kennissen in de kamer nog eens weer te bekijken en een praatje bij Klaar te gaan leeuw en een stier met elkander streden. De leenmannen zagen met minachting op Pepijn's kleine gestalte nu gaf deze hun eene duchtige les. „Wie uwer", was zijn woord, „wie uwer brengt mij dien handschoen uit het strijdperk En toen niemand de gevaarlijke poging durfde doen, sprong hij er zelf in, doodde met een paar zwaardslagen de beide strijdende dieren en verzekerde zich zoodoende het overwicht over de machtige leen mannen, die alleen maar ontzag had den voor mannen met geweldige phy- oieke kracht. Zoo'n ijzeren handschoen was het, dien men zijn beleediger voor devvoeten wierp: raapte hij hem op, dan nam hij de uitdaging, meestal een strijd op leven en dood, aanraapte hij hem niet op, dan werd hij als lafaard uit den ridder kring uitgestooten. Vandaar nog, dat iemand den handschoen toewerpen gelijk staat met iemand uitdagen. Het gebruik van handschoenen als louter sieraad als onmisbaar kleeding stuk somtijds, is circa vier eeuwen oud. Tijdens de regeering van Hen drik IV in Frankrijk was het gebruik in hoogen bloei en onder en na zijne regeering behoorde een geschenk van eenige paren mooie handschoenen, tot de meest gewaardeerde cadeaux. Dikwijls dienden de handschoenen dan om personen uit den weg te ruimen, en het was geen zeldzaam heid, dat iemand een paar vergiftigde handschoenen kreeg, die binnen kor ten tijd onvermijdelijk den dood ver oorzaakten. Later geraakten zij, zooals wij boven zeiden, weer in on bruik, totdat de vorige eeuw ze weer in eere herstelde. Wilde men vroeger een paar beste handschoenen hebben, dan meende men dat het noodzakelijk was, dat Spanje het vel bereidde, dat het in Frankrijk gesneden en in Engeland genaaid werd Tegenwoordig echter doet men die dingen allen tezamen- nergens beter dan in Frankrijk. Dit land voert voor meer dan 25 millioen gulden j aarlij ksch aan handschoenen uit, die uit de werkplaatsen van Parijs, Chaumont, Nancy, Luneville, Greno ble, Avignon, Montpellier enz. voort komen. Grenoble heeft altijd nog den naam dat hare inwoners de beste maken. En toen nu de logée's naar bed waren en Dokter Beels en Mevrouw nog binnen zaten, zei de eerste »Wat is ze een flinke, knappe meid ge worden. Heb je nu nog spijt, dat we haar op haar kloppen hebben opengedaan »Hoe kun je 't nog vragen,® zei Mevrouw met tranen in de oogen, »zij is immers het zonnetje van ons huis!® »Nacht, Meneer en Mevrouw, wel te rusten,® zei Klaar, haar hoofd binnen de deur stekende. »Dat zal me van nacht een lekker slaapje geven ik denk, we droomen allemaal van ons kind. Maar wat ziet ze er patent uit, niewaar?® j>Ja, ja,® zei Mevrouw lachende, maar ga nu maar slapen, Klaar, we spreken er mor gen nog eens nader over, hoor Zooals ge wel denken kunt, vlogen de dagen naar den zin van de meisjes veel te spoedig voorbij. j>Anders duurt me een dag zoo lang,® zei Mimi wel eens, en nu, als 't pas mor gen is, is 'took al weer avond.® De oude kennissen, Cato, Marie en Wil- lemien, waren ook weer te huis gekomen. Ze waren ook op een kostschool geweest, maar op een veel voornamer, een buiten landse!), zooals Willemien placht te zeggen, 't Was ook wel wat te merken aan het weerzien, dat eenige dagen na de terug komst plaats vond. De jolige, opgewonden Mimi was hartelijk en vroolijk, terwijl al leen Cato daarin met haar overeenkwam. »Ik vind dat een paar nufjes,® zei Lize leveren. Wij spreken hier alleen maar over lederen handschoenen en niet over zijden of katoenen. De handschoen makerij gebruikt de huiden van gei ten, gemzen, herten, elanden, schapen, honden, katten en ratten. Als de huiden gelooid zijn, worden zij ge sorteerd, en naar hunne sterkte, kleur en andere eigenschappen bestemd om er gekleurde of andere hand schoenen van te maken. Als deze sorteering heeft plaats gehad, worden zij geverfd. Is het verwen afgeloo- pen, dan worden zij uitgesneden, dik wijls vooraf nog gespleten en einde lijk worden zij genaaid op naaima chines. Vóór dat men van naaima chines gebruik maakte, werden zij uit de vrije hand genaaid. En als zij genaaid zijn, worden zij dozijnsge- wijze bij elkander gepakt, en zoo komen zij in den handel. Als men dit zoo leest, dan zou men denken dat er aan het vervaardigen van een handschoen niet veel werk is, en dat het zoo schrikkelijk veel moeite niet kost om van het velletje van een rat een glacéhandschoen te maken, maar dit is bij lange na niet het geval. Er zijn heel wat handen en heel wat bewerkingen voor noodig, eer het velletje de gedaanteverwis seling heeft ondergaan. Om gelooid te worden, moet eene huid acht en dertig maal door de handen van ver schillende werklieden gaan het ver ven vordert achttien verschillende handelingen, bij het snijden komen niet minder dan vier en dertig onder scheidene personen en bewerkingen te pashet naaien vordert zeventien paar handen, en het dozijnsgewijze inpakken en verzenden twaalf. Men ziet dus, dat een handschoen om van een stuk met haar bedekte dieren huid over te gaan tot den staat van glacé-handschoen, honderd en negen tien bewerkingen moet ondergaan. Het is lichtelijk te begrijpen, dat het met veel minder personen ook kan gedaan worden, maar de verdeeling van het werk maakt de productie grooter, en om groote productie, goed- koope artikelen en toch voldoende opbreDgst is het bij elke soort van nijverheid te doen. Het grootste bezwaar zal weldra toen de meisjes op een middag, dat ze een bezoek hadden gebracht, vertrokken waren. »Och,« zei Mevrouw Beels schouderop halende ze was het geval op de kinder visite nog niet vergeten, maar wilde ze toch zoo aanstonds veroordeelen, misschien als ge ze wat nader leert kennen, zult ge er nog anders over oordeelen.® »'t Is mogelijk!® antwoordde de gedeci deerde Lize, »bij nadere kennismaking kunnen ze meevallen.® En de gelegenheid tot nadere kennisma king werd haar spoedig aangeboden. De vader van Willemien gaf een groote buitenpartij, waarbij half Vechtdam wel werd uitgenoodigd. Er was een neef, een adelborst bij de Marine bij hem gelogeerd, en buiten deze zouden behalve de dames, ook nog een paar andere heeren van de partij zijn. >Wil je wel gelooven,® zei Mimi 's mor gens tegen Lize, »dat ik er dol veel zin in heb?® »Wel, dat geloof ik graag,® antwoordde Lize, het gaat mij net zoo, en kijk eens, wat een praebtigen middag hebben we te wachten.® En het was werkelijk een middag als uitgeknipt; ft eenige, wat er op aan te merken viel, was, dat het warm wasmaar men reed naar buiten, de weg was lom- komen als men uit het buitenland geen lederwaren meer uitvoert. In menige tak van nijverheid ondervindt men daarvan reeds de nadeelen. Als dit moest lijden tot een gebrek aan glacé handschoenen, dan zou dit slechts een groot voordeel zijn, als men noodgedrongen met de mode moest breken. BUITENLAKDSCH OVERZICHT. Zoo is het er dan van gekomen. Roe menië heeft partij gekozen en den oorlog verklaard aan Oostenryk-Hongarije, terwijl Italië den toch al lossen band met Duitsch- land heeft verbroken. Deze beide oorlogs verklaringen zijn op één dag en wel op Zondag 27 Augustus geschied. De Italiaansche oorlogsverklaring aan den trouwen bondgenoot van zijn vijand was vroeg of laat te verwachten, vooral omdat Italië zichzelf niet meer is en dus geacht mag worden door deze verklaring eenvou dig te doen wat de groote mogendheden, waarmee het samengaat, het als zijn taak hebben voorgeschreven. Toen Italië de vorige week troepen te Saloniki aan land zette en daarmee te kennen gaf, dat het, na de gevoelige échécs in Montenegro en Albanië er toch niet van af wilde zien bij de [regeling der Balkan-aangelegenheden een woordje mee te spreken, was de oorlog tusschen Italië en Duitschland onafwendbaar. Immers bij Saloniki zouden de troepen van Koning Umberto, met Franschen, Engelschen, Ser viërs en Russen tegenover Bulgaren en Duitschers komen te staan. De vraag bleef alleen wie de oorlogsverklaring zou afgeven. Dat heeft Italië nu gedaan De entente wilde het zoo en Italië, als willooswerktuig heeft gehoorzaamd. Groote beteekenis voor het verder verloop van den grooten oorlog zal deze oorlogsverklaring wel niet hebben. Heel iets anders is het met Roemenië. De beslissing is nog vrij onverwachts gevallen. Reeds maanden achtereen weifelde het volk en was het in twee partijen verdeeld, waarvan de een vóór, de ander tegen deelname aan den oorlog was. Doch de oorlogspartij won al meer in kracht. Maar Roemenië had niet voldoende amunitie. En zonder amunitie uit het buitenland kon men aan geen oorlog denken, want de nijverheid kon in de leemte niet voldoende voorzien. Reeds sedert den herfst van het vorige jaar lagen er in Arghangelsk munitietrans- merrijk en de uitspanning, die aan een vaart en nabij een groot bosch gelegen was, bood meer dan één schaduwrijk plekje aan. Weldra was het gezelschap voltallig. »Ik heet de Dames en de Heeren wel kom,® sprak de adelborst hoffelijk, toen al de gasten aangekomen waren, >en die welkomst is uit den naam van mijn gast heer, als ge dat allen maar wilt begrijpen. Hij heeft aan mij de teugels van het be wind overhandigd, en ik zal dus dezen middag hier zooveel als kommandant zijn. Stipte gehoorzaamheid, Dames en Meneeren >Aha,® lachte Willemien, »we zullen je, Karei; Papa en Mama komen straks ook en dan is je kommandantschap uit.® »Tot uw orders dan, lieve nicht!® her nam de adelborst met zijn open, prettig gezicht, »maar doe me nu dit pleizier: ik zié hier zooveel dames, met wie ik nog niet de eer had kennis te makenstel me daar eens aan voor.® Dat was spoedig gedaan. Willemien noemde al de namen op, en toen ze aan Mimi en Lize kwam, zei ze ïEn nu heb ik ze allen aan je voorge steld. Ik hoop, dat je memorie goed ge noeg zal zijn, om al de namen te kunnen onthouden.® 'k Zal mijn best doen,® zei Karei, »anders reken ik wat op de toegevendheid van de dames. Wordt vervolgd NIEUWSBLAD voer Het Land van Neusden en Altena, de Langstraat en de Bommelerwaard. d Willemien is een knap ding, maar doet niets dan telkens in den spiegel kijken en Marie weet van preutschheid niet of ze wat zeggen zal of niet.®

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Nieuwsblad het land van Heusden en Altena de Langstraat en de Bommelerwaard | 1916 | | pagina 1