EEN GROOT VELDHEER UIT VROEGEREN TIJD. lie Rootle Rastirie. Und van altena Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG. Abonnementsprijs: per 3 maanden 0.90, franco per post zonder prijsverhooging. Afzonderlijke nummers 5 cent. Uitgever: L. J. YEftRMAN, Heusden. No. 3723, Woensdag 14 November 1917. Advertentiën van 16 regels 60 cent. Elke regel meer 10 cent. Groote letters naar plaatsruimte. Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdagmiddag 4 uur ingewacht. Slot. Zoo gebeurde het, na het verove- van eene grocte stad, Quinsan, dat de onderofficieren de gehoorzaamheid weigerden en dreigden de Engelsche officieren voor de kanonnen te bin den en dood te schieten Zij lieten het niet bij woorden maar overhan digden aan Gordon een geschreven besluit in dien geest. De kleine gespierde man met het vriendelijk gelaat en het leeuwenoog, gaat ongewapend en alleen op de muitende onderofficieren toe, die wei gerden zich bij hunne soldaten te voegen. „Wie uwer schreef dit mui- tersbesluit vraagt Gordon. Niemand geeft antwoord. „Krijg ik niet dade lijk antwoord, dan laat ik eiken vijf den man fusilleeren." De onderoffi cieren begonnen te sissen en te jou wen. Die het hardste schreeuwde, een korporaal, wiens woest gelaat van onder den hoofddoek, die als tulband was gewonden, zijn generaal aan grijnsde, werd bij den schouder beet gevat door Go. don, die hem mee voerde en door twTee soldaten liet doodschieten. „Nu geef ik aan de an- ueren vijt minuten tijd om zich te beraden." Toen die verstreken wa ren, gaven ze den naam op van hun nen aanvoerder en het oproer was gebroken. Eene muiterij onder de artillerieofficieren werd ook door hem alleen en ongeholpen gedempt. Men begrijpt wat zoo'n man betee- kende in de oogen van het Chinee- sche volk. In de oogen zijner solda ten was Gordon letterlijk een too ve naar, wien alle dingen mogelijk wa ren. Zij geloofden hem onkwetsbaar en de kleine bamboesstok of rotting, die hij altijd bij zich droeg en waar mede hij steeds de richting aangaf voor het artillerie-vuur of andere operatiën, werd door hen beschouwd als een tooverstaf of talisman. Deze meenigen, vooral die van zijne on kwetsbaarheid, ontvingen voorname lijk voedsel door de vaste gewoonte van den generaal om, wanneer de FEUILLETON 19 (Uit het Fransch) «En gij, dappere picador,vervolgde hij, zich tot den kapitein richtende, »ook zon der rancune hoor Zoodra gij lust hebt, onze toer op de »navaja« te hervatten, ben ik tot uwe orders, mits zonder leuningstoel Tot weerziens dus mijne waarde vrienden, goeden avond en felice notte Sampinelli wierp hem onder het heen gaan een eerbiedigen, de ander een drei genden blik toe, en weldra hoorde men hen door de gang klossen en vervolgens door de tuindeur vertrekken. «Daar gaan de botvangers«, lachte Fieu- riaux, zich de handen wrijvende, sen nu, mijn goede Linguard, mijn respectable vriend, vervolgde hij, zich tot zijn bedrem- melden gastheer wendende, «nu kunnen wij vrij spreken, als hij het goedvindt Die woorden klonken Linguard niet kwaad in de ooren en hij antwoordde dus zoo kalm mogelijk en met een gemaakt glimlachje sik hoop, mijn waarde heer Dwarskop, dat gij eene domme grap niet in ernst zult opnemen. Gij hebt kunnen hooren, dat ik die menschen uitdrukkelijk bevolen heb, u geen kwaad te doen. Ik wilde u alleen maar even verplichten mij het papier te toonen, dat voor mij van zulk een hoog troepen in het vuur waren, plotseling en meestal zonder geleide te verschij nen en bedaard te blijven stilstaan in den dichsten kogelregen. Behalve zijn geliefkoosde rotting, had hij nimmer iets bij zich dan een veld kijker, nooit droeg hij zwaard of re volver. Geen grooter contrast kan men zich voorstellen dan Generaal Gordon in zijn eenvoudige uniform, zonder zwaard en het opgesmukte rooverskostuum der Amerikaansche officieren, gewapend, gelaarsd en ge vederd als echte theater-bandieten. Bij de inneming van Soochow. de voornaamste sterkte der rebellen, had Gordon zijn eerewoord gegeven dat de opstandelingen niet aan den lijve zouden gestraft worden Nauwelijks was echter de stad overgegeven of de Keizerlijke bevelhebber brak het door Gordon gegeven woord en Gordon vond de lijken der soldaten koningen vermoord en verminkt op een hoop liggen. Toen was zijn toorn vreeselijk en verscheidene dagen was de hooge eedbreker genoodzaakt zich voor Gor don te verbergen China's Keizer, dankbaar voor de redding, die hij zoo aanstaande zag, zond den ver overaar van Soochow gouden schalen, gevuld metgouden munten tengeschen- ke, die op het hoofd gedragen werden door vele slaven Gordon nam, toen de boodschappers zijne~tent intraden, zijn staf' op en verjoeg hen „Zeg aan uw meester dat ik niets aanr.eem van den Keizer, wiens generaal zijn eerewoord brak," zeide hij. In China kon geen mensch gelooven dat iemand de giften van den Keizer terug zond. Die blanke krijgsheld had de bood schappers des Keizers met stokslagen uit zijn tent gejaagd Toen alles afgeloopen was en de opstan d was gedempt, weigerde Gordon nog alles, triomftocht en goud Zijne soldij van 1200 pond sterling had hij uitgegeven ten dienste zijner soldaten en tot verlichting van het lot der slachtoffers van den opstand en daar voor zelfs zijneigenekas aangesproken. De keizer zond hem een prachtige gouden keten met diamanten, die hij niet kon weigeren. Maar toen aan boord van het schip, dat hem naar Engeland terugbracht, eene collecte belang is. De arme drommels, die gij zoo leelijk gejonast hebt, hadden in last zich te verzekeren, of gij dat stuk werkelijk bij u hebt De nabob zag hem met een doorboren- den blik aan en hernam met nadruk »Ik begrijp je zeer goed. Jij hebt eene verplichtende manier, om te doen, wat een ander niet hebben wil. Welnu, wij zullen heel gauw zien, wat de procureur des ko- nings zeggen zal. Mijnheer Longpré gaat morgen met mij wel even naar den eersten maire den besten, dan zullen wij de his torie in de fijnste bijzonderheden vertellen 1 Dan zal mijn vriend Maurice ook wel wil len getuigen, hoe beleefd de lomperd, dien jij met kapitein aanspreekt, mij met het mes op de keel uitnoodigde, het bewuste papier te toonen »Die Maurice Longpré mag wel op zich zelf passen,antwoordde Linguard met dreigende stem, «hij is bij nacht in mijn huis gedrongen en zoo iets noemt de rech ter inbraak «Dat zou niet voorzichtig zijn, mijnheer Linguard,® antwoordde Maurice onbevreesd, «de dames Meursanges hebben mij hier zien binnengaan als ik hier niet terug kwam, zou uw invloed dan wel zoo vér reiken, om haar beiden zwijgen op te leg gen «De dames Meursanges herhaalde Lin guard verschrikt «slapen die dan niet Hebben zij dan gehoord «Zij hebben alles gehoord, maar niets werd gehouden voor de weduwe, van den bootsman, die verdronken was bij do poging tot redding van een kind, gaf hij dien ketting. De reus achtige gouden medaille, die hij van de keizerin had. kwam later den verarmden fabriekarbeiders van Lan cashire ten goede. Deze dappere e«*.ele man die niets zoo zeer haatte ils verraad, stierf door verraad dei 26 Jan 1858. Op last van de Engel >che regeering was hij naar Kartoem gezonden, ook weder om een opstand te dempen. Hij hield zich daar staande tegen een groote overmacht. Generaal Wolseley werd tot zijn ontzet uitgezonden, maar voor hij hem kon bereiken was Kartoem door verraad inj handen van den vijand gespeeld e;; Gordon vermoord. Standbeelden zijn voor hem opge richt te Kartoem, Londen en Chattem. Een der heerlijkste herinneringen aan hem wordt bewaard in het hart van menigen Engelschen man en jongen ais zij denken aan den grooten Gor- don-Pasja zooals hij genoemd werd. BUXTENLANDSCH OVERZICHT. Wij kunnen reeck langen tijd de indruk ken niet verwerken di in al de oorlogsberich ten tot ons komen. Zij zijn te machtig, te aangrijpend, te veelvuldig en spre ken daarom niet meer tot ons. Maar soms worden wij op eens weer diep ontroerd doof een énkel bericht. Zoo lazen wij in het Hdbl. een stuk van een brief, door een Duitscher geschreven. Er staat boven «Trommel vuur«, en wij nemen er zonder verder commentaar een gedeelte van over. »Twee dagen geleden is mijn zwager, een man van 38 jaar, met verlofvan het westelijk front teruggekeerd, of liever teruggebracht. Toen de trein binnenreed en wij het gelaat van den teruggekeerde achter een coupévenster in het oog kregen, meenden wij, dat hij van vreugde den wagen uit zou snellen en ons om de hals zou vallen. Maar het ging zoo heel anders. Twee medereizigers hielpen hem de treden af en gaven hem aan ons over. »Gewond«, vroegen we angstig. «Neen, niet gewond, maar verdoofd door het trommelvuur«, luidde het antwoord. Wij spraken hem toe, maar hij zweeg. Hij bleef stom, staarde ons als verwezen aan met trillende beenen en sidderende handen. Wij brach ten hem in een rijtuig naar huis en legden gezien, dus maak uwe berekening. Boven dien hebben de bewoners van »De schoone Magdalena® mijnheer Fleuriaux en mij zien vertrekken naar de Roode Bastide nJe zit er in, arme Linguard, van alle kanten,'spotte Fleuriaux «Onderwerp je, man, want jij bent de overwonne. Ik als overwinnaar zou je de wet kunnen voor schrijven, maar ik zal je met verschooning behandelen even als je handlagers. Luister dus naar mijne vredesvoorwaarden I« «Ik luister mijnheer Fleuriaux,ant woordde de grijsaard met berusting. «Welaan, dan wil ik dezen heerlijken nacht geheel vergeten en je veertien dagen uitstel toestaan om mij rekenschap te geven van je beheer, indien je mij het volgende wilt toestaan. Ten eerste geef je mij on middellijk honderd louis d'or, opdat ik mij morgen als een echte nabob aan de wereld kan vertoonen «Toegestaan,® zei Linguard «morgen ochtend zal ik het u voortellen. Als u er op staat, kunt u het van nacht nog krijgen,® «Uitstekend, »banaré« (dat wil in de volkstaal van Cayenne zeggen «mijn vriend). Ten tweede zult ge u niet verzetten tegen het huwelijk van mijn redder Maurice Longpré, die hier voor u staat, met me juffrouw Meursanges, uwe pupil. Die dap pere jongen moet vóór de vervulling der trouwformaliteiten alle dagen toegang tot haar hebben.® Dankbaar drukte de jongeling Fleuriaux de hand, maar Linguard grijnsde. hem te bed, waar hij spoedig insliep. Hevig schokte zijn lichaam gedurende den slaap en van tijd tot tijd stiet hij onge articuleerde geluiden uit. Den volgenden morgen werd de zieke wakker Hij had de spraak herkregen, herkende ons allen en kon ons in den loop van den morgen vertellen van de redenen van zijn onver wacht verlof. Hij sprak met moeite, terwijl het trillen van lichaam en armen onop houdelijk voortduurde. Mijn arme zwager vertelde Drie dagen geleden lag ik nog aan het front in Vlaanderen, in een der allervoorste onderstanden. Het Engelsche trommelvuur, dat eigenlijk sedert weken niet ophield, was vele dagen voor mijn vertrek tot een hel geworden, gelijk men niet mogelijk zou hebben geacht. Het kwam voor, dat Engelschen binnen twintig minuten 1'25000 granaten op ons lieten neerhagelen. De Engelsche artillerie is iets vreeselijks, waarvan onze hoogere aanvoerders nooit hebben gedroomd. Wij soldaten hebben bet gevoel, dat de verhouding 1 tot 100 is, d. w. z., wij hebben tegen honderd Engelsche p ojectielen, slechts een projectiel als antwoord. Geen onderstand kan zulke orkanen van projectielen weerstaan geen onderstand biedt blijvend bescherming. Het meest verschrikkelijke is echter niet het bombar dement zelf. maai1 het ontploffen der pro jectielen. Deze uren en dagenlange ont ploffingen werken zoo zenuwverwoestend, dat de meeste-soldaten er. officieren eer nog de bommen den onderstand vernielen en de bewoners dooden of wonden, reeds gebroken menschen zijn. Het is vreeselijk Uit een vernielden onderstand hebben eenige kameraden ine weggesleept. Zonder ook maar in bet minst gekwetst te zijn, moest ik tengevolge van den zwa- ren zenuwschok, tengevolge van het voort durend beven van armen en beenen naar het lazaret worden gebracht Op mijn dringend verzoek gaf men mij verlof en reeds den volgende dag liet men mij naar huis transporteeren, «tot ik weer beter zou zijn«, zeiden ze Wij hebben heden een beroemd dokter- laten komen. Hij heeft onzen patiënt lang onderzocht, maar liet zich tegenover hem niet uit. Tot mij echter zeide de dokter bij zijn heengaan, dat hij niet geloofde dat de zieke ooit weer een normaal mensch zou kunnen worden. Wij moeten ons er op voorbereiden, gelijk duizenden «Mejuffrouw Meursanges is mijne pupil niet.antwoordde hij wrevelig. «Zij is geheel afhankelijk van hare moeder.® «Goed, dan is het voldoende, dat je be looft onze plannen niet tegen te werken. Met de moeder zullen wij wel klaar komen. Linguard aarzelde. «Is dat alles vroeg hij snel. «Zoo wat ja, gedurende de overeen gekomen veertien dagen eisch ik de vrije beschikking over dit huis, opdat ik mijne talrijke bloedverwanten naar behooren zal kunnen ontvangen, want ik wil mijne be houden aankomst in het vaderland in den kring mijner familie feestelijk vieren De oude gierigaard bedacht zich nog. «Maar maar u eiscnt het geheele meesterschap in mijn in ons huis,« borst hij uit. «Bewijs dan eerst uwe rech ten, door mij die contra-acte voor te leg gen «Stormen en orkanen 1 Jij hamert al maar op hetzelfde aanbeeld riep Fleu riaux ongeduldig. «Je zult het papier zien op den dag, dat wij onze zaken definitief regelen, je zult het zien in tegenwoordig heid van een notaris en twee getuigen door een glasruit, die dik genoeg is, om je te beletten het even te verscheuren. Zoo zal je de contra-acte zien, niet eerder en niet anders. Ondertusschen zal ik haar op eene veilige plaats wegsluiten, om de ondervin ding van dezen nacht niet andermaal op te doen. Geloof mij, wees schappelijk en ik zal het ook zijn. Dat is in je voordeel, Duitsche families, voortaan een ongenees- lijken zenuwpatiënt te moeten verplegen. Als wij ons indenken hoe de volkeren kreunen onder de geeselstriemeri van den oorlog, begrijpen wij dat ten slotte, gelijk in Rusland is geschied, een deel der natie zegt: «Wy willen niet langer meedoen. Er moet een einde aan komen, en dat hoe eer hoe beter.® 't Is alleen jammer dat zóó niet alle strijdenden op één zelfde oogenblik zich uiten en de wapens neer leggen, Want wat geeft het al of daar een groep revolutionairen, ze mogen nog zoo sterk zijn, tot alle oorlogvoerenden den eisch richtstaak het vechten, als die anderen er geen gevolg aan geven De nieuwe Russische regeering heeft nu tot alle oorlogvoerenden een manifest ge richt, waarin zij hen voorstelt met bespre kingen over een rechtvaardigen vrede te beginnen. Zij verklaart zich vervolgens bereid alle voorwaarden te onderzoeken mits ze volkomen helder zijn en geen geheim karakter hebben. Verder wil zij alle verdragen, die de Russische regeering sedert Februari heeft goedgekeurd of ge sloten openbaar maken. Maar dan stelt de regeering aan de re geeringen van alle oorlogvoerenden voor o n m i d d e 11 ij k een wapenstilstand te sluiten. Zij meent harerzijds, dat deze wapenstilstand voor drie maanden ge sloten moet worden, welke tijdruimte vol doende zal zijn om de onderhandelingen tot een goed einde te brengen. Zij stelt verder voor, dat vertegenwoordigers van alle nationaliteiten of naties, die in den oorlog betrokken zijn of hem hebben moe ten ondergaan, aan de vredesonderhande lingen zullen deelnemen en dat een con ferentie van vertegenwoordigers van alle nat'es der wereld tot een definitieve goed keuring van de opgestelde vredesvoorwaar den bijeengeroepen zal worden. Doch met dit voorstel zullen de centra- len onmogelijk kunnen meegaan Immers hebben deze menigmaal betoogd dat zij alleen dan onderhandelingen kunnen be ginnen, indien overeengekomen wordt dat het krijgsbedrijftijdens bet vredescon gres voortduurt. Want als zij een wapen stilstand sluiten met de entente, dan blijven toch de zeeën afgesloten, het ge brek blijft toenemen in de centrale rijken terwijl de tegenpartij nu niet meer bedreigd door de duikbooten gelegen heid zou krijgen zijn voorraden ongehinderd aan te vullen. Het einde zou dan wezen, Linguard.® «Dus u waarborgt mij, dat niemand iets uitbrengen zal van de gebeurtenis van dézen nacht «Dat beloof ik je,« antwoordde Fleu riaux op vasten toon. «En de fabel, die ik morgen ochtend aan de dames Meursanges vertellen zal, om hare achterdocht te voorkomen, zult u niet tegenspreken «Je kunt haar voor mijn part al de fa bels van La Fontaine vertellen,® lachte de nabob. «Die koop is gesloten,« zuchtte Linguard. «Ja, laten we nog eens even recapitu- leeren ik krijg mijn honderd louis ik zal des noods het geheele kanton op de Bas- tilde mogen noodigen, als ik er lust in heb «En ik mag mijne lieve Elisabeth trou wen riep Maurice levendig. «Ja 1 ja bracht Linguard met moeite nit. «Een hond, die zich er niet aan houdt besloot Fleuriaux met forsche stem, «Ont houd goed je beloften, oude, want ik zal een oogje in 't zeil houden. Je hebt ge zien, dat het evenmin gemakkelijk is, mij te bedriegen als mij te overvallen je bent dus gewaarschuwd En nu de vrede tusschen ons gesloten is, moest je mij de vriendschap bewijzen, mij en dezen braven jongen hier tot den morgen alleen te la ten. Laat Christoffel ons twee flesschen van uw besten wijn brengen, en dan wel te rusten. Wordt vervolgd NIEUWSBLAD voor Het Laai van Heusden gg Aüena. k Laaostraat ti k Bommelerwaaril.

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Nieuwsblad het land van Heusden en Altena de Langstraat en de Bommelerwaard | 1917 | | pagina 1