EEN GROOT VELDHEER
UIT VROEGEREN TIJD.
lie Rootle Rastirie.
Und van altena
Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG.
Abonnementsprijs: per 3 maanden 0.90,
franco per post zonder prijsverhooging. Afzonderlijke
nummers 5 cent.
Uitgever: L. J. YEftRMAN, Heusden.
No. 3723, Woensdag 14 November 1917.
Advertentiën van 16 regels 60 cent. Elke regel
meer 10 cent. Groote letters naar plaatsruimte.
Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdagmiddag
4 uur ingewacht.
Slot.
Zoo gebeurde het, na het verove-
van eene grocte stad, Quinsan, dat
de onderofficieren de gehoorzaamheid
weigerden en dreigden de Engelsche
officieren voor de kanonnen te bin
den en dood te schieten Zij lieten
het niet bij woorden maar overhan
digden aan Gordon een geschreven
besluit in dien geest.
De kleine gespierde man met het
vriendelijk gelaat en het leeuwenoog,
gaat ongewapend en alleen op de
muitende onderofficieren toe, die wei
gerden zich bij hunne soldaten te
voegen. „Wie uwer schreef dit mui-
tersbesluit vraagt Gordon. Niemand
geeft antwoord. „Krijg ik niet dade
lijk antwoord, dan laat ik eiken vijf
den man fusilleeren." De onderoffi
cieren begonnen te sissen en te jou
wen.
Die het hardste schreeuwde, een
korporaal, wiens woest gelaat van
onder den hoofddoek, die als tulband
was gewonden, zijn generaal aan
grijnsde, werd bij den schouder beet
gevat door Go. don, die hem mee
voerde en door twTee soldaten liet
doodschieten. „Nu geef ik aan de an-
ueren vijt minuten tijd om zich te
beraden." Toen die verstreken wa
ren, gaven ze den naam op van hun
nen aanvoerder en het oproer was
gebroken. Eene muiterij onder de
artillerieofficieren werd ook door hem
alleen en ongeholpen gedempt.
Men begrijpt wat zoo'n man betee-
kende in de oogen van het Chinee-
sche volk. In de oogen zijner solda
ten was Gordon letterlijk een too ve
naar, wien alle dingen mogelijk wa
ren. Zij geloofden hem onkwetsbaar
en de kleine bamboesstok of rotting,
die hij altijd bij zich droeg en waar
mede hij steeds de richting aangaf
voor het artillerie-vuur of andere
operatiën, werd door hen beschouwd
als een tooverstaf of talisman. Deze
meenigen, vooral die van zijne on
kwetsbaarheid, ontvingen voorname
lijk voedsel door de vaste gewoonte
van den generaal om, wanneer de
FEUILLETON
19 (Uit het Fransch)
«En gij, dappere picador,vervolgde hij,
zich tot den kapitein richtende, »ook zon
der rancune hoor Zoodra gij lust hebt,
onze toer op de »navaja« te hervatten, ben
ik tot uwe orders, mits zonder leuningstoel
Tot weerziens dus mijne waarde vrienden,
goeden avond en felice notte
Sampinelli wierp hem onder het heen
gaan een eerbiedigen, de ander een drei
genden blik toe, en weldra hoorde men
hen door de gang klossen en vervolgens
door de tuindeur vertrekken.
«Daar gaan de botvangers«, lachte Fieu-
riaux, zich de handen wrijvende, sen nu,
mijn goede Linguard, mijn respectable
vriend, vervolgde hij, zich tot zijn bedrem-
melden gastheer wendende, «nu kunnen
wij vrij spreken, als hij het goedvindt
Die woorden klonken Linguard niet
kwaad in de ooren en hij antwoordde dus
zoo kalm mogelijk en met een gemaakt
glimlachje
sik hoop, mijn waarde heer Dwarskop,
dat gij eene domme grap niet in ernst
zult opnemen. Gij hebt kunnen hooren,
dat ik die menschen uitdrukkelijk bevolen
heb, u geen kwaad te doen. Ik wilde u
alleen maar even verplichten mij het papier
te toonen, dat voor mij van zulk een hoog
troepen in het vuur waren, plotseling
en meestal zonder geleide te verschij
nen en bedaard te blijven stilstaan
in den dichsten kogelregen. Behalve
zijn geliefkoosde rotting, had hij
nimmer iets bij zich dan een veld
kijker, nooit droeg hij zwaard of re
volver. Geen grooter contrast kan
men zich voorstellen dan Generaal
Gordon in zijn eenvoudige uniform,
zonder zwaard en het opgesmukte
rooverskostuum der Amerikaansche
officieren, gewapend, gelaarsd en ge
vederd als echte theater-bandieten.
Bij de inneming van Soochow. de
voornaamste sterkte der rebellen, had
Gordon zijn eerewoord gegeven dat
de opstandelingen niet aan den lijve
zouden gestraft worden Nauwelijks
was echter de stad overgegeven of
de Keizerlijke bevelhebber brak het
door Gordon gegeven woord en Gordon
vond de lijken der soldaten koningen
vermoord en verminkt op een hoop
liggen.
Toen was zijn toorn vreeselijk en
verscheidene dagen was de hooge
eedbreker genoodzaakt zich voor Gor
don te verbergen China's Keizer,
dankbaar voor de redding, die hij
zoo aanstaande zag, zond den ver
overaar van Soochow gouden schalen,
gevuld metgouden munten tengeschen-
ke, die op het hoofd gedragen werden
door vele slaven Gordon nam, toen
de boodschappers zijne~tent intraden,
zijn staf' op en verjoeg hen „Zeg
aan uw meester dat ik niets aanr.eem
van den Keizer, wiens generaal zijn
eerewoord brak," zeide hij. In China
kon geen mensch gelooven dat iemand
de giften van den Keizer terug zond.
Die blanke krijgsheld had de bood
schappers des Keizers met stokslagen
uit zijn tent gejaagd
Toen alles afgeloopen was en de
opstan d was gedempt, weigerde Gordon
nog alles, triomftocht en goud Zijne
soldij van 1200 pond sterling had hij
uitgegeven ten dienste zijner soldaten
en tot verlichting van het lot der
slachtoffers van den opstand en daar
voor zelfs zijneigenekas aangesproken.
De keizer zond hem een prachtige
gouden keten met diamanten, die hij
niet kon weigeren. Maar toen aan
boord van het schip, dat hem naar
Engeland terugbracht, eene collecte
belang is. De arme drommels, die gij zoo
leelijk gejonast hebt, hadden in last zich
te verzekeren, of gij dat stuk werkelijk bij
u hebt
De nabob zag hem met een doorboren-
den blik aan en hernam met nadruk
»Ik begrijp je zeer goed. Jij hebt eene
verplichtende manier, om te doen, wat een
ander niet hebben wil. Welnu, wij zullen
heel gauw zien, wat de procureur des ko-
nings zeggen zal. Mijnheer Longpré gaat
morgen met mij wel even naar den eersten
maire den besten, dan zullen wij de his
torie in de fijnste bijzonderheden vertellen 1
Dan zal mijn vriend Maurice ook wel wil
len getuigen, hoe beleefd de lomperd, dien
jij met kapitein aanspreekt, mij met het
mes op de keel uitnoodigde, het bewuste
papier te toonen
»Die Maurice Longpré mag wel op zich
zelf passen,antwoordde Linguard met
dreigende stem, «hij is bij nacht in mijn
huis gedrongen en zoo iets noemt de rech
ter inbraak
«Dat zou niet voorzichtig zijn, mijnheer
Linguard,® antwoordde Maurice onbevreesd,
«de dames Meursanges hebben mij hier
zien binnengaan als ik hier niet terug
kwam, zou uw invloed dan wel zoo vér
reiken, om haar beiden zwijgen op te leg
gen
«De dames Meursanges herhaalde Lin
guard verschrikt «slapen die dan niet
Hebben zij dan gehoord
«Zij hebben alles gehoord, maar niets
werd gehouden voor de weduwe, van
den bootsman, die verdronken was
bij do poging tot redding van een
kind, gaf hij dien ketting. De reus
achtige gouden medaille, die hij van
de keizerin had. kwam later den
verarmden fabriekarbeiders van Lan
cashire ten goede.
Deze dappere e«*.ele man die niets
zoo zeer haatte ils verraad, stierf
door verraad dei 26 Jan 1858. Op
last van de Engel >che regeering was
hij naar Kartoem gezonden, ook weder
om een opstand te dempen. Hij hield
zich daar staande tegen een groote
overmacht. Generaal Wolseley werd
tot zijn ontzet uitgezonden, maar voor
hij hem kon bereiken was Kartoem
door verraad inj handen van den
vijand gespeeld e;; Gordon vermoord.
Standbeelden zijn voor hem opge
richt te Kartoem, Londen en Chattem.
Een der heerlijkste herinneringen aan
hem wordt bewaard in het hart van
menigen Engelschen man en jongen
ais zij denken aan den grooten Gor-
don-Pasja zooals hij genoemd werd.
BUXTENLANDSCH OVERZICHT.
Wij kunnen reeck langen tijd de indruk
ken niet verwerken di in al de oorlogsberich
ten tot ons komen. Zij zijn te machtig,
te aangrijpend, te veelvuldig en spre
ken daarom niet meer tot ons. Maar soms
worden wij op eens weer diep ontroerd
doof een énkel bericht. Zoo lazen wij in
het Hdbl. een stuk van een brief, door
een Duitscher geschreven. Er staat boven
«Trommel vuur«, en wij nemen er zonder
verder commentaar een gedeelte van over.
»Twee dagen geleden is mijn zwager,
een man van 38 jaar, met verlofvan
het westelijk front teruggekeerd, of liever
teruggebracht. Toen de trein binnenreed
en wij het gelaat van den teruggekeerde
achter een coupévenster in het oog kregen,
meenden wij, dat hij van vreugde den
wagen uit zou snellen en ons om de hals
zou vallen. Maar het ging zoo heel anders.
Twee medereizigers hielpen hem de treden
af en gaven hem aan ons over. »Gewond«,
vroegen we angstig. «Neen, niet gewond,
maar verdoofd door het trommelvuur«,
luidde het antwoord. Wij spraken hem
toe, maar hij zweeg. Hij bleef stom,
staarde ons als verwezen aan met trillende
beenen en sidderende handen. Wij brach
ten hem in een rijtuig naar huis en legden
gezien, dus maak uwe berekening. Boven
dien hebben de bewoners van »De schoone
Magdalena® mijnheer Fleuriaux en mij zien
vertrekken naar de Roode Bastide
nJe zit er in, arme Linguard, van alle
kanten,'spotte Fleuriaux «Onderwerp je,
man, want jij bent de overwonne. Ik als
overwinnaar zou je de wet kunnen voor
schrijven, maar ik zal je met verschooning
behandelen even als je handlagers. Luister
dus naar mijne vredesvoorwaarden I«
«Ik luister mijnheer Fleuriaux,ant
woordde de grijsaard met berusting.
«Welaan, dan wil ik dezen heerlijken
nacht geheel vergeten en je veertien dagen
uitstel toestaan om mij rekenschap te geven
van je beheer, indien je mij het volgende
wilt toestaan. Ten eerste geef je mij on
middellijk honderd louis d'or, opdat ik mij
morgen als een echte nabob aan de wereld
kan vertoonen
«Toegestaan,® zei Linguard «morgen
ochtend zal ik het u voortellen. Als u er
op staat, kunt u het van nacht nog krijgen,®
«Uitstekend, »banaré« (dat wil in de
volkstaal van Cayenne zeggen «mijn vriend).
Ten tweede zult ge u niet verzetten tegen
het huwelijk van mijn redder Maurice
Longpré, die hier voor u staat, met me
juffrouw Meursanges, uwe pupil. Die dap
pere jongen moet vóór de vervulling der
trouwformaliteiten alle dagen toegang tot
haar hebben.®
Dankbaar drukte de jongeling Fleuriaux
de hand, maar Linguard grijnsde.
hem te bed, waar hij spoedig insliep.
Hevig schokte zijn lichaam gedurende den
slaap en van tijd tot tijd stiet hij onge
articuleerde geluiden uit. Den volgenden
morgen werd de zieke wakker Hij had
de spraak herkregen, herkende ons allen
en kon ons in den loop van den morgen
vertellen van de redenen van zijn onver
wacht verlof. Hij sprak met moeite, terwijl
het trillen van lichaam en armen onop
houdelijk voortduurde.
Mijn arme zwager vertelde
Drie dagen geleden lag ik nog aan het
front in Vlaanderen, in een der allervoorste
onderstanden. Het Engelsche trommelvuur,
dat eigenlijk sedert weken niet ophield,
was vele dagen voor mijn vertrek tot een
hel geworden, gelijk men niet mogelijk
zou hebben geacht. Het kwam voor, dat
Engelschen binnen twintig minuten 1'25000
granaten op ons lieten neerhagelen. De
Engelsche artillerie is iets vreeselijks,
waarvan onze hoogere aanvoerders nooit
hebben gedroomd. Wij soldaten hebben
bet gevoel, dat de verhouding 1 tot 100
is, d. w. z., wij hebben tegen honderd
Engelsche p ojectielen, slechts een projectiel
als antwoord.
Geen onderstand kan zulke orkanen van
projectielen weerstaan geen onderstand
biedt blijvend bescherming. Het meest
verschrikkelijke is echter niet het bombar
dement zelf. maai1 het ontploffen der pro
jectielen. Deze uren en dagenlange ont
ploffingen werken zoo zenuwverwoestend,
dat de meeste-soldaten er. officieren
eer
nog
de bommen den onderstand vernielen
en de bewoners dooden of wonden, reeds
gebroken menschen zijn. Het is vreeselijk
Uit een vernielden onderstand hebben eenige
kameraden ine weggesleept.
Zonder ook maar in bet minst gekwetst
te zijn, moest ik tengevolge van den zwa-
ren zenuwschok, tengevolge van het voort
durend beven van armen en beenen naar
het lazaret worden gebracht Op mijn
dringend verzoek gaf men mij verlof en reeds
den volgende dag liet men mij naar huis
transporteeren, «tot ik weer beter zou
zijn«, zeiden ze
Wij hebben heden een beroemd dokter-
laten komen. Hij heeft onzen patiënt lang
onderzocht, maar liet zich tegenover hem
niet uit. Tot mij echter zeide de dokter
bij zijn heengaan, dat hij niet geloofde
dat de zieke ooit weer een normaal
mensch zou kunnen worden. Wij moeten
ons er op voorbereiden, gelijk duizenden
«Mejuffrouw Meursanges is mijne pupil
niet.antwoordde hij wrevelig. «Zij is
geheel afhankelijk van hare moeder.®
«Goed, dan is het voldoende, dat je be
looft onze plannen niet tegen te werken.
Met de moeder zullen wij wel klaar komen.
Linguard aarzelde.
«Is dat alles vroeg hij snel.
«Zoo wat ja, gedurende de overeen
gekomen veertien dagen eisch ik de vrije
beschikking over dit huis, opdat ik mijne
talrijke bloedverwanten naar behooren zal
kunnen ontvangen, want ik wil mijne be
houden aankomst in het vaderland in den
kring mijner familie feestelijk vieren
De oude gierigaard bedacht zich nog.
«Maar maar u eiscnt het geheele
meesterschap in mijn in ons huis,«
borst hij uit. «Bewijs dan eerst uwe rech
ten, door mij die contra-acte voor te leg
gen
«Stormen en orkanen 1 Jij hamert al
maar op hetzelfde aanbeeld riep Fleu
riaux ongeduldig. «Je zult het papier zien
op den dag, dat wij onze zaken definitief
regelen, je zult het zien in tegenwoordig
heid van een notaris en twee getuigen door
een glasruit, die dik genoeg is, om je te
beletten het even te verscheuren. Zoo zal
je de contra-acte zien, niet eerder en niet
anders. Ondertusschen zal ik haar op eene
veilige plaats wegsluiten, om de ondervin
ding van dezen nacht niet andermaal op
te doen. Geloof mij, wees schappelijk en
ik zal het ook zijn. Dat is in je voordeel,
Duitsche families, voortaan een ongenees-
lijken zenuwpatiënt te moeten verplegen.
Als wij ons indenken hoe de volkeren
kreunen onder de geeselstriemeri van den
oorlog, begrijpen wij dat ten slotte, gelijk
in Rusland is geschied, een deel der natie
zegt: «Wy willen niet langer meedoen.
Er moet een einde aan komen, en dat hoe
eer hoe beter.® 't Is alleen jammer dat
zóó niet alle strijdenden op één zelfde
oogenblik zich uiten en de wapens neer
leggen, Want wat geeft het al of daar
een groep revolutionairen, ze mogen nog
zoo sterk zijn, tot alle oorlogvoerenden
den eisch richtstaak het vechten, als die
anderen er geen gevolg aan geven
De nieuwe Russische regeering heeft nu
tot alle oorlogvoerenden een manifest ge
richt, waarin zij hen voorstelt met bespre
kingen over een rechtvaardigen vrede te
beginnen. Zij verklaart zich vervolgens
bereid alle voorwaarden te onderzoeken
mits ze volkomen helder zijn en geen
geheim karakter hebben. Verder wil zij
alle verdragen, die de Russische regeering
sedert Februari heeft goedgekeurd of ge
sloten openbaar maken.
Maar dan stelt de regeering aan de re
geeringen van alle oorlogvoerenden voor
o n m i d d e 11 ij k een wapenstilstand
te sluiten. Zij meent harerzijds, dat
deze wapenstilstand voor drie maanden ge
sloten moet worden, welke tijdruimte vol
doende zal zijn om de onderhandelingen
tot een goed einde te brengen. Zij stelt
verder voor, dat vertegenwoordigers van
alle nationaliteiten of naties, die in den
oorlog betrokken zijn of hem hebben moe
ten ondergaan, aan de vredesonderhande
lingen zullen deelnemen en dat een con
ferentie van vertegenwoordigers van alle
nat'es der wereld tot een definitieve goed
keuring van de opgestelde vredesvoorwaar
den bijeengeroepen zal worden.
Doch met dit voorstel zullen de centra-
len onmogelijk kunnen meegaan Immers
hebben deze menigmaal betoogd dat zij
alleen dan onderhandelingen kunnen be
ginnen, indien overeengekomen wordt
dat het krijgsbedrijftijdens bet vredescon
gres voortduurt. Want als zij een wapen
stilstand sluiten met de entente, dan
blijven toch de zeeën afgesloten, het ge
brek blijft toenemen in de centrale rijken
terwijl de tegenpartij nu niet meer
bedreigd door de duikbooten gelegen
heid zou krijgen zijn voorraden ongehinderd
aan te vullen. Het einde zou dan wezen,
Linguard.®
«Dus u waarborgt mij, dat niemand iets
uitbrengen zal van de gebeurtenis van dézen
nacht
«Dat beloof ik je,« antwoordde Fleu
riaux op vasten toon.
«En de fabel, die ik morgen ochtend
aan de dames Meursanges vertellen zal,
om hare achterdocht te voorkomen, zult u
niet tegenspreken
«Je kunt haar voor mijn part al de fa
bels van La Fontaine vertellen,® lachte de
nabob.
«Die koop is gesloten,« zuchtte Linguard.
«Ja, laten we nog eens even recapitu-
leeren ik krijg mijn honderd louis ik zal
des noods het geheele kanton op de Bas-
tilde mogen noodigen, als ik er lust in
heb
«En ik mag mijne lieve Elisabeth trou
wen riep Maurice levendig.
«Ja 1 ja bracht Linguard met moeite nit.
«Een hond, die zich er niet aan houdt
besloot Fleuriaux met forsche stem, «Ont
houd goed je beloften, oude, want ik zal
een oogje in 't zeil houden. Je hebt ge
zien, dat het evenmin gemakkelijk is, mij
te bedriegen als mij te overvallen je bent
dus gewaarschuwd En nu de vrede
tusschen ons gesloten is, moest je mij de
vriendschap bewijzen, mij en dezen braven
jongen hier tot den morgen alleen te la
ten. Laat Christoffel ons twee flesschen van
uw besten wijn brengen, en dan wel te rusten.
Wordt vervolgd
NIEUWSBLAD
voor Het Laai van Heusden gg Aüena. k Laaostraat ti k Bommelerwaaril.