foir lel Laiti vin fieisaeii ei Aitoiaje Laiistraal ei Og Bunneigrwaarii
ii dit of. üsioori een bijvoegsel.
^'^7ejeietierm=
ms 11vw1i 1117w!
l derks.
Magazijn St. Jozef
Uitgever: L.'J. VEERMAN, Heusden.
No. 3897. Zaterdag 19 Jidi1919.
□nr
SIGAREN, SlflJISSÏÏIIfs, TABAK.
Het goedkoopste adres voor Wederverkoopers.
1
1
lïAHLMANN's
Heereu- en
ïiiiHlerkleeriiiiig.
(*orincliein.
GROOTHANDEL IN
De nieuwste Vazen
EETSERVIEZEN
Und van althna
Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG.
Abonnementsprijs: per 3 maanden 1.20,
frartco per post zonder prijsverhooging. Afzonderlijke
nummers 5 cent.
Advertentiën van 46 regels 60 cent. Elke regel
meer 10 cent. Groote letters naar plaatsruimte.
Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdagmiddag
4 uur ingewacht.
Meleka, Vecco, Sportman, Red Fox, Xantos, Lift, Crescent, Him,
Tosca, Toujours, Basma, Happy, Rahat, Kleine Xantos, Ascot,
Ermak, Cavalla Ballet, Miss Gaby, Khiat, Leopold, Miss Blanche,
Rubi, Caravellis, enz. enz.
"Vraagt nog heden prijscourant.
MAGAZIJN
's-BOSCH, Tel. Int. 492.
24 Hinthamerstraat 24
I
□as:
BUITENLANDSCH OVERZICHT
De 4de Juli is voor Parijs een dag van
onbeschrijfelijke vreugde geweest. De
Fransche bladen staan er vol van. Een
un toom bare geestdrift had het gansche
volk aangegrepen. Er waren geen stan
den, geen rangen, geen partijen meer. Eén
was de heele natie in vreugde en dank.
De bladen zijn het er over eens, dat de
militaire plechtigheid, waar millioenen men-
schen getuige van geweest zijn, in vol
maakte orde heeft plaats gehad. Onbe
schrijfelijk schijnt de^geestdrift geweest te
zijn toen de maarschalken JofFre en Foch
in de opening van den Are de Triomphe
verschenen. Ernstig schreden de beide
generaals, hoog op hun schoone paarden
gezeten, voorwaarts. Joffre scheen zijn
ontroering slechts moeilijk te bedwingen en
gekomen voor de tribune, waar Poincarré
met de leden der regeering gezeten was,
brachten de beide veldheeren met een
breed gebaar van hun met blauw fluweel
bekleeden maarschalkstaf hun groet aan het
hoofd van den staat.
Een ander ontroerend oogenblik voor de
tribune van Poincarré was het toen daar
generaal Gourand, een der meest bewon
derde Fransche generaals, de held van
Champagne, voorbijreed. Zooals men weet
mist de generaal den geheelen rechterarm,
die bij den schouder is afgezet. Met de
linkerhand hanteerde hij den degen, waar
mee hij het saluut bracht. Onstuimig
werd hij toegejuicht.
Kon dit gevoel van eenheid, gelijk zich
dat op den nationalen feestdag openbaar
de zich ook maar doen gelden wanneer
de werkdagen aanbreken. Want gelijk
Clemenceau dezer dagen zeide heeft Frank
rijk voor de toekomst de liefde en de kracht
van allen, zonder onderscheid, noodig. Doch
dat eendrachtig samenwerken tot weder
opbouw van wat in oorlogstijd vernietigd
is wordt in Frankrijk nog niet gevonden.
De »Humanité«, het socialistische dagblad,
klaagde er reeds over dat alle klassen der
bevolking zich verbroederd hadden in een
opperste vreugde. Dat was niet goed. *De
24ste Juli moet een dag van algemeene
staking worden. Maar hoe kon dat nu,
als de politieke grieven van socialisten en
revolutionairen vergeten werden
Doch niet alleen in Frankryk ook in
Duitschland beseffen de massa's nog niet,
dat met staken en het opdrijven der loonen
niet op den goeden weg is, Daar ook
vraagt men niet meer wat deze bange tijd
eischt van elk vaderlander. Neen ieder
wil er meer. En als men het niet krijgt
dan waar het werk neergelegd. Zoo
is het nu meer met de landarbeiders.
De N. R. C. schrijft daar over Deze
staking heeft terstond een oproerig karak
ter aangenomen. De stakers hebben ge
wapende benden gevormd, die de werk
willigen dwingen zich bij hen aan te slui
ten, en die noodzakelijkerwijs in botsing
moeten komen met de militairen, die last
hebben de werkwilligen te beschermen.
Op verschillende plaatsen, waar de staat
vau beleg is afgekondigd, zijn er solidari-
48.
Anna brandde van verlangen om dit te
weten te komen, maar zij wachte zich wel,
hoewel zij overigens met Elise nog al vrij
spr^, er zelfs in de verste verte op te
zinspelen. Zij bemerkte te goed, dat haar
mevrouw hare droefheid voor haar wilde
verbergen. Toch plaagde haar de gedachte,
dat die droefheid misschien op een misver
stand beruste, 't welk mogelijk, als zij er
mede bekend was, door haar toedoen op
gelost zou kunen worden, en daarom nam
zij zich voor, nauwkeurig op te letten, om
te zien of zij niet achter het geheim zou
kunnen komen.
Vijftiende Hoofdstuk.
De toestand van Mevrouw Dorval was
intusschen langzaam verergerd, en vereischte
nu eene aanhoudende en onafgebroken op
passing. Henriette week haast geen oogen
blik van het ziekbed, en had al hare krach
ten noodig om de zware afmattende taak
zoo langen tijd vol te houden. Haar sterk
gestel bleek echter daartegen bestand. Hoe
droevig ook die taak was, voor haar had
die toch ééne goede zijde, namelijk dat hare
gedachten geheel vervuld waren met de
groote gebeurtenis, die, zij behoefde het
zich niet te ontveinzen, aanstaande was.
Zij zou haar goede moeder verliezen, er
was geen twijfel aan de dokter had het
ook onbewimpeld aan haar medegedeeld.
Toch duurde het nog langer dan zij en hij
gedacht hadden, alvorens de dood zijn prooi
opeischte. Lange dagen en bange nachten
waren haar deel, zoodat zij het eindelijk
voor de arme lijders wel als een uitkomst
moest beschouwen, toen het oogenblik van
scheiden daar was.
Droevig waren de dagen, die zij toen in
hare eenzaamheid sleet. Slechts enkele
kennissen kwamen haar bezoeken, en zij
had dus ruimschoots tijd, om over haar
eigen toestand na te denken. Zij stond
thans alleen, geheel alleen op de wereld.
Wat aan het leven voor haar zijn groote
bekoorlijkheid had kunnen geven, dat was
verdwenenen om de maat van haar on
geluk vol te meten, was haar ook de mo
gelijkheid afgesneden om sympathie te zoe
ken, daar, waar zij die het best zou kun
nen vinden, bij hare vriendin. Neen, dat
was uitElise was nu gelukkig getrouwd,
en zy zou zich wel wachten zich op haar
pad te plaatsen, want als dat teerhartige
vrouwtje ooit vernam, dat Ravening de
de man was van wie zij haar verteld had,
dan, dit wist ze zeker, zou er voor haar
geen geluk meer bestaan. Zij mocht Elise
niet meer zien, althans in de eerste jaren
nietalleen kon zij troost putten uit de lieve
innig deelnemende brieven, die zij van haar
teitsstakingen uitgebroken om tegen die af,
kondiging te prostesteeren, en op plaatsen-
waar op die wijze de staking algemeen is
geworden, staken ook allen, die werken
wilden, en wel om tegen het staken van
de anderen (die staken willen) te protes
teeren. Men voege hier nog bij de stakers,
die staken, omdat men stakers in een ander
bedrijf heeft gearresteerd, en het wordt
duidelijk, dat in de landbouwdistricten en
de steden, die daarin liggen, de toestand
niet rooskleurig is.
Nu zegt Braun, de minister van landbouw,
dat met geweld niets, met onderhandelen
daarentegen alles te bereiken is, hetgeen
niet verhindert, dat van overheidswege
juist alleen met de zoogenaamde »krach-
tigste« maatregelen wordt gewerkt.
Dat uitroepen van den staat van beleg,
zonder dat iemand eigenlijk weet, van wien
dat is uitgegaan, dat herinnert aan de
toestanden van het oude regine. Wat daar
ook aan doet denken, is de mededeeling,
dat de oogst nu heeiemaal niet wordt be
dreigd, dat nu »integendeel de oogst er
nog nooit zoo goed heeft voorgestaan als
thans«. Dat hebben we ook ieder oorlogs
jaar gehoord, net zoo lang tot bleek dat
hij mislukt was.
Aan den eenen kant ziet men in Duitsch
land steeds meer ongeorganiseerde stakingen,
die een min of meer uitgesproken oproerig
politiek karakter dragen, en daarentegen-
over, als eenig middel om het gezag te
handhaven, een nieuwe ontwikkeling van
de militaire macht als zelfstandige politieke
factor, zoodat men het nog steeds niet als
Tafel- eH Dessertmessen J in Hertshoorn
Fruitmesjes en
J Ebbenhout.
TafelcouvertsZwaar verzilverd
Theelepeltjes en Alpacca
Hong-Kong en Marie Antoinette.
Koffie-, Thee- en Ontbijt
serviezen enz.
voorheen
'7 JACQ. KRIJBOLDER
Hinthamerstraat 70. 's-BOSCH.
ontving, en die zij ook zoo gaarne beant
woordde. Toch moest zij zichzelve geweld
aandoen om niet zoo dikwijls te schrijven
als zij wel wenschte want Elise was, kort
na haar huwelijk begonnen correspondentie
met haar te houden en had, zelfs toen haar
moeder nog leefde, er op gezinspeeld dat
zij hoopte haar toch spoedig bij zich te
zien. Nu, dadelijk nadat zij haar het af
sterven van hare moeder had bericht, was
een allerhartelijkste brief van Elise geko
men, waarin zij er ten sterkste op aandrong
om toch zoo spoedig mogelijk bij haar te
komen en haar huis als haar eigen home te
beschouwen. Hoezeer lachte Henriette dit
denkbeeld toe, bij haar liefste vriendin een
tehuis te hebben, en dan ook hem nog
eens te zien, al was hij dan de echtgenoot
van eene andere. Maar neendat mocht
niet, dat kon nietwas niet het sterke
verlangen, dat bij die gedachte in haar op
welde, juist het bewijs, dat zij daaraan niet
mocht voldoen Zij moest ver van de home
verwijderd blijven.
Wat moest zij doen Van mevrouw
Dormushuizen had zij, in antwoord op het
doodsbericht van hare moeder, vernomen,
dat zij, wanneer zij wilde, na de aanstaan
de groote vacantie hare vroegere plaats
weder kon innemen had zij misschien tot
dien tijd geen tehuis, dan was mevrouw
wel geneigd haar zonder salaris dadelijk
in huis te nemen. Voorzeker zou dit in
gewone omstandigheden het beste geweest
zijn, wat zij kon doen d&ar was zij be-
uitgesloten moet beschouwen, dat op zekeren
dag de paarden van de Brandenburger
Poort, die kort geleden nog hun verheven
voetstuk met machinegeweren hebben moeten
deelen, nog eens een dictator of Keizer
zijn intocht zullen zien doen, nadat het volk,
moe van burgertwisten, zal berusten in de
regeering, die het zal verdienen, daar het
voor een betere, althans in dezen kommer
lijken tijd, nog geen rijpheid aan den dag
heeft kunnen leggen. Tot deze ontwikke
ling zal stellig een geruchtmakend keizer-
proces te Londen, en ook reeds de pogingen,
om dat te laten doorgaan, het hunne bij
dragen, De Times houdt er weer een
pleidooi voor.
Hoe dit ook zij het is weer den tijd,
dat in Duitschland een krachtige hand het
uit zijn evenwicht geslagen volk weer op
richt en overeind houdt. Wij zien hier
diepe, diepe ellende schrijft een ooggetuige.
De blokkade is wel opgeheven, maar er
schijnt geen geld te zijn door de lage mark-
waarde om veel voedsel in te koopen.
En toch moet er voedsel komen, wil het
bolsjewisme niet over Duitschland losbre
ken. Het volk is radeloos«
Eenzelfde indruk geven de berichten die
uit Italië komen. Daar heeft de Regeering
bevolen dat de prijzen van alle levensmid
delen en noodzakelijke levensbehoeften moe
ten dalen. Doch de socialistische organi
saties zeggen alles goed en wel, maar de
loonen moeten stijgen. Gevolg is, dat een
aantal bedrijven stil staan. Levensmiddelen
zijn niet meer te krijgen en de koien-
schaarschte is nijpend. Het volk gooit in
de grootste steden de ruiten in, doch dat
doet de duurte niet verminderen. De kleer
makers weigeren om een pak te snijden,
daar de arbeidsloonen te hoog zijn, de win
keliers zeggen dat zij de waren niet ten
geschenke kunnen geven, de boeren bedan
ken er voor hun producten naar de stad
te brengen, daar de prijzen hun onkosten
en arbeidsloonen niet goed maken, Een
hopelooze toestand dus.
Wat ziet da wereld er na den vrede
toch heel anders uit, dan de menschen
zich gedroomd hadden. Voor de overwon
nene één stuk ellende en voor de over
winnaars heeiemaal geen vreugde, behalve
ddn zoo'n rolsje vap 44 Juli. Een schrik
kelijk verleden, een duister heden. En de
toekomstWij staan in de sche
mering. Is het avondschemering, het be
gin van den zwartsten nacht Of zal het een
nieuwe werelddag worden der menschheid
kendmet de directrice stond zij op een
zeer goeden voet, en daar zou zij in haar
eigen land zijn. Maar juist om die laatste
reden mocht zij het niet aannemen het
was toch niet mogelijk, dat zij naar Hol
land zou gaan en niet bij Elise komen
neen, ook dat voorrecht moest zij afwijzen
zij moest ver van Holland blijven zij moest
ergens in Zwitserland of elders in den
vreemde eene plaatsing zoeken en daar haar
leven slijten, in het bewustzijn, dat zij al
thans haar plicht had gedaan, en dat zij
geen hinderpaal was voor het geluk harer
vriendin.
Alleen in den vreemde Het werd Hen
riette somber te moede, en een huivering
voer haar bij die gedachten door de leden.
Zij moest afzien van allen die zij kende en
aan wie haar hart hing; alles wat in Laar
gloeide voor vriendschap, voor liefde, moest
worden uitgedoofd. Zij had niets te doen
dan te leven. Maar dit scheen haar on
mogelijk haar liefhebbend hart had be
hoefte om voor iets te leven, zich aan iets
te wijden. Dat zou zij dan ook doen zij
was reeds in het onderwijs werkzaam ge
weest, en misschien zou zij daarin voldoe
ning vinden zij zou trachten alles te ver
geten van vervlogen dagen, en alleen voor
uit te zien misschien zou er op het pad
dat zij ging betreden, wel iets voorkomen
waaraan zij haar krachten en haar leven
zou kunnen wijden, en moeilyk voor, beter
dat, dan lafhartig in haar smart onder te
gaan.
DltAAUT
BUITENLAND.
De afschafliug der titels.
Berlijn, 46 Juli. De Nationale Verga
dering te Weimar zette gisteren de tweede
lezing voort over het tweede hootdstuk van
het grondwetsontwerp, dat de rechten en
plichten der Duitschers vaststelt. Daarbij
werd een voorstel der onafhankelijken tot
afschaffing van den adel verworpen. De
Vergadering handhaafde de bepalingen van
het ontwerp, volgens welke geen voorrech
ten of nadeelen ontleend kunnen worden
aan geboorte of stand en adellijke titels
slechts als een deel van den naam zullen
geleden en niet meer verleend mogen
worden.
De academische graden vallen hier niet
onder. Orden en eereteekens mogen door
den Staat niet verleend worden. Geen
Duitscher mag vau een bnitenlandsche re
geering een titel of een orde aannemen.
Het goedgekeurde art. 408 bepaalt ver
der, dat alle Duitschers voor de wet gelijk
zijn en dat mannen en vrouwen principieel
dezelfde staatsburgerlijke rechten en plichten
hebben,
Amerika,
De staking der zeelieden te New York,
De bemanning van een twaalftal schepen,
waaronder een Engelsche en voorts ook
Nederlandsche en Skandinavische booten,
staakt. Deze staking geschiedt niet uit
solidariteit met die van de Amerikaansche
zeelieden, maar om gelijkstelling te ver
krijgen van alle loonen voor de volle zee.
Toen eens haar besluit genomen was,
draalde zij niet langer geholpen door den
leeraar, die hare moeder nu en dan eens
kwam bezoeken, duurde het niet lang of
zij had eene plaatsing, die haar wel niet
in alle opzichten voldeed, maar die zij toch
aanvaardde om niet langer werkeloos te
blijven, en daardoor bij voortduring aan haar
gedachten te zyn overgelaten.
Het doodbericht van mevrouw Dorval
had Elisa ten zeerste geschokt. Hoewel
het haar niet onbekend was, dat die slag
vroeg of laat gewacht kon worden, gevoelde
zij toch diep, hoezeer die haar vriendin zou
treffen, en zij begreep dadelijk, dat zij
thans de aangewezen personen was om haar
te troosten. Zij wilde naar haar toe gaan
haar hart trok naar Clarens, om daar met
de treurende te treuren, en tot haar te
zeggen »Uw moeder is heengegaan, be
schouw mij als eene zuster.Maar toen
zij dit plan aan Edgar mededeelde, was
deze er bijzonder weinig mee ingenomen
hij zelf kon niet van huishij had dus
zijn jonge vrouw alleen naar Zwitserland
moeten trekken, en hiertegen had hij groot
bezwaar. Hij dacht dat de vriendin van
Elise ook daar wel vrienden zou hebben,
en vond het wel wat overdreven heel uit
Holiand naar haar toe te gaan.
NIEUWSBLAD
(Wordt vervolgd
