VACANTIE. Und van altena Uitgever: L. J. VEERMAN, Heusden. No3898, Woensdag 23 Juli. 1919. FEUILLETON. Ill IIÏWÏI illUWI Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG. Abonnementsprijs: per 3 maanden 1.20, franco per post zonder prijsverhooging. Afzonderlijke nummers 5 cent. Ad verten tiën van 16 regels 60 cent. Elke regel meer 10 cent. Groote letters naar plaatsruimte. Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdagmiddag 4 uur ingewacht. Nog eenige dagen en dan is het vacantie voor velen. Tijd van rusten en uitgaan. Het werk mag blijven staan en we behoeven er niet meer aan te denken, voor de tijd van wer ken weer komt. Als we zoo'n tijd van werken achter den rug hebben, en de zon schijnt zoo mooi en de hemel is zoo blauw en de boomen zoo groen en de bloemen zoo bekoor lijk dan ontwaakt er in het hart een heimwee naar de natuur. Vooral voor de stedelingen is dit zoo. Onze steden zijn vaak heel mooi. En er steekt wel eens een plantsoentje tusschen de huizen, zooals er wel eens een bos wortelloof op een aardappelbak tusschen de aardappels steekt. Maar van de natuur zelf ziet men zoo bit ter weinig. En naar de natuur ver langen we toch telkens weer, wan neer we behoefte krijgen aan rust. Die hebben we op bepaalde tijden noodig. Ons heele leven is zóó in gericht, dat er na een periode van arbeid steeds een periode van rust volgt. Na den dag volgt de nacht. Na de zes werkdagen de rustdag. En verder zijn er nog andere rustperio den. Na den zomer, waarin alles leven en beweging is, komt de rust van den winter, waarin de natuur slaapt. En na het werkzame leven, komt de rust .van den dood. Behalve de rustdagen en de rust-, perioden, die uit de inrichting der natuur volgen, zijn er ook andere, door de ervaring noodig en goed ge keurde. Een volk heeft feestdagen noodig. Dagen, waarop het uit den gewonen sleur uitkomt en den arbeid laat staan. De goed georganiseerde arbeid heeft ook zijn vrije middagen. De Zaterdagmiddag, die in Engeland en verder o. m. in ons land meer en meer de vacantiemiddag wordt voor ieder die arbeidt. En verder de zomer- vacanties, waarvan hoe langer hoe meer menschen kunnen gaan genieten. Onze kinderen hebben geen school. Laten we toch niet zuchten, als we er aan denken. De school legt zoo'n beslag op een groot deel van hun velen. Ze eischl zooveel inspanning van onze kinderen, dat ze er heusch 49. Elise had er dus van afgezien en, hoewel het haar zeer speet, had zij toch getracht niet alleen in den wil van haar man te berusten, maar ook zichzelve te overreden dat hij werkelijk gelijk had, en dat het van haar een dwaze wensch was geweest. Daarop had zij hare overtuiging uitgespro ken, dat hij het wel goed zou vinden als zij aan Henriette schreef dat hun huis al tijd voor haar open stond, maar ook dit scheen Edgar maar half te bevallen. Hij had wel niet bepaald aneen® gezegd, maar had haar toch gevraagd, of zij het zoo wenscbelijk vond dat in hun nog jong huis houden reeds dadelijk eene derde deelge noot werd daarop had zij alleen kunnen antwoorden, dat het haar vriendin was, die in het ongeluk verkeerde. Ten slotte had Edgar gezegd, dat zij kon doen wat zij wilde, dat hij haar volstrekt niet bond, maar dat, wanneer de aanwezigheid van haar vriendin op de een of andere manier onaangename gevolgen had, hetgeen, naar hij meende, zoo gemakkelijk in een jong huishouden kon plaats hebben, hij daarvan de schuld niet droeg. Hiermede was het onderhoud geëindigd, en Elise voelde zich volstrekt niet tevre- wel eens een paar weken van mogen ver schoond blijven. Dit is voor hun geen schade. De zomer is de tijd voor het lichaam, de winter is meer geschikt voor geestelijken arbeid. Als ze zoo dag in, dag uit naar school gegaan zijn, dan hebben ze behoefte aan een paar weken rust. Ze hebben dag in, dag uit op de banken gezeten, en getuurd naar het bord, of naar de kaart, of in het leerboek, of op schrift of lei Ze zaten in een besloten ruimte met een groot aantal en de lucht onderging daarvan den invloed. De zuurstof werd minder en allerlei uitwasemingen vervullen het lokaal. De school werkt vaak zoo sterk op sommige gestellen in, dat ze ziek worden. Er is geen periode, waarin meer ziekten voorkomen, dan de school periode. Nauwkeurige waarnemingen hebben aangetoond, dat de lichaaras- groei geregeld doorging tot aan de schoolperiode in die periode ging hij met sprongen voort, nu eens was het stilstaan, dan weer voortgaan. En de voortgang kwam steeds in en na de vacanties. Kinderen, die niet naar school gingen, bleven regelmatig groei en. Voor het lichaam is een flinke vacantie zeker noodig. Maar ook voor den geest. In de warme maan den wordt de geest traag. Hij heeft blijkbaar behoefte aan rust. En die rust kan hij krijgen in de vacantie. Ja, ik weet het wel, dat er voor moe der een lastige tijd aanbreekt. Va cantie beteekent voor de vrouw des huizes wel eens dubbele zorg. Maar met een beetje overleg is het toch wel zóó in te richten, dat zij ook meedeelt in de genoegens der kin deren. 't Is een andere tijd dan gewoonlijk. En alles kan ook niet als gewoonlijk gaan. Wie dat zou willen, vergalt zijn eigen genot en dat van zijn kin deren. Ze moeten er uit. Wie ze uit logeeren kan sturen, die is spoe dig geholpen. En in onzen tijd van veel en goede verbindingen kan we- derzijdsche hulp veel doen. De kin deren van het land willen wel eens graag een poosje in de stad door brengen, en kinderen uit de stad vinden het een heerlijkheid, wanneer ze eens een tijdlang op het land kun nen vertoeven. In Denemarken en den. Kennelijk was het haar man onaan genaam als zij Henriette verzocht althans voor eenigen tijd bij haar te logeeren. Hoe ongelukkig trof het toch, dat in die wei nige zaken, waarin zij een bepaalden wensch koesterde, haar man juist eene andere meening had, terwijl hy overigens er zoo op uit was, zelfs hare minste wenschen te voorkomen. Zij moest dus wel aannemen, dat hij goede redenen voor zijn gevoelen had, hoewel zij ze maar niet kon begrij pen. Waarom zou de aanwezigheid van een derde nadeeligen invloed uitoefenen op hun huiselijk geluk Als Edgar eens kon gevoelen, hoeveel gelukkiger zij zou wezen, als zy hare vriendin in haar droefheid mocht troosten, als de treurende niet meer alleen op de wereld zou staan, dan zou hij zeker van een andere meening zijn. Wat moest zij doen? Den wensch van haar man volgen, en aan Henriette niets schrijven om haar voor te stellen bij haar te komen? Neen, zij gevoelde dat dit niet kon. Edgar had het haar ook niet ver boden, en als zij het niet deed, dan zou zij hare belofte schenden, want had zij Henriette niet plechtig vriendschap beloofd, en zou dit vriendschap zijn, als zij haar niet eens vroeg om troost bij haar te ko men zoeken? Toch stuitte het Elise, tegen den wensch van haar man te handelen, en zy was langen tijd in hevigen twee strijd omtrent hetgeen haar te doen stond. Daar viel haar de vraag in»Iloe zou Henriette doen, als zij in het zelfde geval ook in Engeland is men tot een com pleet ruilsysteem gekomen. Er zijn daar vereenigingeu, die als bemidde laarsters tusschen de verschillende Ouders werkzaam zijn. Door haar hulp kan men voor weinig geld zijn kinderen een gezonde en prettige va cantie verschaffen, In ons land doet Vacantie Buiten een dergelijk werk meer met philantropische bedoelingen. Gezonde maar zwakke kinderen wor den door haar hulp in gastvrije ge: zinnen geplaatst, die zich bereid ver klaard hebben één of meer kinderen te ontvangen. Of de bleekneuzen opknappen Maar ook voor andere kinderen zou het een weldaad wezen, wanneer ze eens werden uitgezocht. Het doet iedereen zoo goed er eens uit te zijn, aan kleinen en grooten. Zijn de kinderen uit logeeren geweest, dan vinden ze alles thuis weer zoo veel te prettiger. Vaders zorg en Moeders liefde, het spelen met de vriendjes, het speelgoed, alles ziet er frisscher en als vernieuwd uit. Zoo gaat het ons grooten ookals we er een paar dagen uit zijn geweest, dan komen we thuis, opgefrischt en vol verlangen het werk weer aan te pak ken. We hebben buiten ons kringetje eens rond gekeken en we hebben zooveel gezien dat ons met een dank baar gevoel verviHde voor wat wij thuis hadden. Heerlijk, dat het va cantie hebben er zoo in komt. In haast alle bedrijven wordt hier mede rekening gehouden. Nagenoeg allen genieten er van. Behalve de meeste huismoeders. Dat gaat ook zoo moeilijk. Haar werk kan nu een maal niet stilstaaner moet gekookt, gegeten, gewasschen, gezorgd worden. Maar tochoch zoo'n beetje va cantie hebben zou haar ook zoo goed doen en als heele vacantiedagen niet kan,het is ook al zoo heerlijk als ze wat vroeger klaar is met haar werk. Als in de vacantie de grootere kinderen eens een handje mee hielpen en Vader en. Moeder en kinderen trekken dan naar buiten. Het een voudig zich neerzetten of neerleggen aan de mooie buitenwegen in ons heerlijk land is al zoo'n genot. De koesterende zonnestralen (als het de zon tenminste behaagt nog eens haar was?« en het antwoord was niet twijfel achtig Henriette zou, zoo zij al niet haar wil doordreef om naar Zwitserland te gaan, toch zeker aan haar schrijven«Kom, lieveling, kom bij mij, dan zal ik je troosten. Nu was haar besluit genomen, haar vriendschap was niet kleiner dan die van Henriette, en daarvan moest zij nu ook blijk geven. Zij nam vlug haar cassette en schreef een langen, hartelrjken brief, een brief die uit het diepst van haar ge moed vloeidezij wilde dien niet overlezen, zij wilde niet ernstig den inhoud daarvan nagaan, omdat zij bang was, dat zij weder zou weifelenhaastig sloot zij den brief en trok aan het schelkoord. Maar niet zoodra had zij dit gedaan, of het werd haar angstig om het harthier ging de brief, waardoor zij willens en wetens een daad pleegde tegen den wensch van haar man. Toen de dienstbode binnenkwam, had zij den moed niet om hem mede te geven zij gaf een andere reden op, waarom zij gescheld had. Nog een uur zat zy te overpeinzen, wat zij zoude doen zij kon niet besluiten hoe zou hij het opnemen Kon haar handeling niet de eerste aanleiding geven tot een ernstig geschil, en moest die dan door haar ontstaan O I zij had nooit kunnen denken dat zij in dat geval zou komen. Moest zij dan haar vriend schap maar niet opgeven, als die de eer ste stoornis zou brengen in haar huiselijken vrede En toch, hare plechtige belofte 1 vriendelijk licht over ons te laten schijnen) op te vangen en dan de boterhammen buiten op te eten en 's avonds moe van de buitenlucht, maar opgewekt en dankbaar naar huis toe te koeren.' Van harte hopen we dat iedereen van zijne vacantie zal genieten. BUITENLANDS CE OVERZICHT Maandag 1.1. had het de dag der alge- meene werkstaking moeten zijn, zoo was toch bepaald van revolutionaire zijde. 21 Juli moest een protestdag zijn tegen de z.g. geweldvrede. Maar er is niet veel van gekomen. Zoo hier en daar heeft men ook in ons land het werk neergelegd, maar over het algemeen is er niet veel van ge bleken, dat de arbeidersklasse in haar ge heel staakte. En wat het buitenland be treft schijnt het zaakje al eenzelfde kalme verloop te hebben gehad. Ook in Frank rijk waar men eerst nog al heel wat drukte had gemaakt, is de betooging afgelast, Dat heeft de Algemeene Bond van den Arbeid te danken aan Augogneur, de be kende oud-minister, die thans nog Kamerlid is. Want bij de behandeling van de inter pellatie over de duurte heeft genoemd Ka merlid een motie voorgesteld, waarin de economische politiek der regeering gelaakt wordt en deze motie nu is met 227 tegen 213 aangenomen. En toen dat geschied was, waren de heeren bestuurderen van het Algemeen Verbond er als de kippen bij om dit parlementair voorval aan te gry- pen als een reden, waarom de staking niet meer behoefde door te gaan. Want nu gebleken was, dat de meerderheid der Ka mer het in dit opzicht met het Algemeen Verbond eens was. achtten zij de staking niet meer noodig, reden waarom zy beslo ten de betooging van a.s. Maandag uit te stellen, weik uitstel natuurlijk niets dan een afstel beteekent. Natuurlijk is deze houding zeer doorzich tig en de «Echo de Paris® haast zich dan ook met daarop de aandacht te vestigen. Nu de heeren zagen, dat hun beweging een volkomen echec zou worden, ruimen zij het veld en zij zijn als een kind zoo blij, dat juist het gebeurde in het parle ment hun een argument aan de hand doet. Maar niemand zal zich door dit voorwend sel laten beetnemen, blaast de «Echo de Paris® die het blijkbaar niet goed verkrop- Na lang wikken besloot Elise de thuiskomst van haar man af te wachten. «Edgar,« zoo begon zij, «ik heb aan mijne vriendin geschreven en ik vind het zoo erg hard, zoo erg onvriendelijk om niet te vragen of zij bij ons wil komen och 1 als jij haar kendet, je zoudt het ook niet van je kunnen verkrijgen, om niet vrien delijk jegens haar te zijn. Maar ik heb den brief nog niet weggezonden ben je er bepaald tegen, dan verscheur ik dien en schrijf een anderen. Maar dat zal mij veel moeite kosten.® De oogen van Elise werden vochtig. Ravening zag zijn jong vrouwtje vriendelijk aan, kuste haar en zeide op zachten toon «Heb ik je niet gezegd, Elise, dat je doen kunt, zooals je wildet Ik zal mij niet tusschen jou en je vriendin plaatsen. Maar ik mag toch wel zeggen wat ik denk, niet waar «Beste, beste man,® zeide Elise innig, «ik weet, je wilt me altjjd pleizier doen neem mij nu eens dezen eenen keer niet kwalijk, dat ik mijn wil volg misschien heb je wel gelijk, maar als nu toch wij alle drie het niet willen, dan kan het im mers geen nadeelige gevolgen hebben. Als je maar wist, hoe lief en verstandig zij i3, Edgar,zij trok hem naar hem toe, «je gelooft toch niet, dat het mogelijk is, dat iemand in staat zou zijn, ook al zou zij willen, te maken dat ik minder van je hield ?c «Neen, zeker niet Liesje pen kan, dat de staking niet doorgaat en het echec dan niet blijken kan. «De Hu- manité,® het orgaan der Fransche socialisten, wij3t er echter op, dat de staking niet is afgelast, doch is opgeschort, teneinde aan het parlement en de nieuwe regeering den tijd te laten definitief de verantwoordelijk heid op zich te nemen. Dat is natuurlijk, gelijk wij zooeven al deden uitkomen, niets dan een poging om het figuur te redden. Er zal heel wat moeten veranderen wil het Algemeen Verbond weer met een protest staking voor den dag komen, vooral nu Clemenceau in een gesprek met den be stuurder Jouhaix, op zijn bekende overdui delijke manier te kennen heeft gegeven, dat de regeering, als Jouhaix en zijn man nen den strijd wenschten, dien niet uit den weg zouden gaan. Trouwens, dat zou ook niets voor Clemenceau zijn en dat weten Jouhaix en zijn vrienden ook wel. Nu is het eigenaardige dat te Berlyn de arbeiders wel gestaakt'hebben, uit sym pathie voor de staking in de Ententelanden, die notabene niet doorgegaan is. Is het niet koddig De Berlijnsche staking wilde zijn een blijk van eensgezindheid met alle proletariërs der wereld. En nu hebben de Fransche-Engelsche-Italiaansche enz. prole- tartërs doorgewerkt en laten hun Berlijn sche broeders er voor opdraaien. Wat een dwazen toch, die Duitsche heethoofden. Hun geteisterde rijk heeft niets zoozeer noodig dan taaie inspanning van al wat werken kan. Wil het er weer bovenop komen, dan moet ieder wie kan zich geven aan de gemeenschap met zijn volle toewij ding. En nu gaan de heeren het werk neerleggen. Die 24 uur van opzettelijke rust kost aan de stad Berlijn op zijn minst een millioen franken. Daarmee had men juist het sommetje kunnen betalen, dat Frankrijk, als boete, deze stad heeft op gelegd. Eenigen tijd geleden is n.l. de Fransche sergeant Manheim te Berlijn vermoord en als straf moet nu de hoofd stad de genoemde geldsom opbrengen. Er wordt door de Duitsche regeering geweldig gesputterd tegen dezen eisch. Ze zegt dat het strijdt met het volkenrecht. De Fran sche bladen achten het belachelijk, dat de Duitsche regeering zich op het volkenrecht beroept, gezien, dat vroegere Duitsche re geeringen zoo dikwijls het volkenrecht hebben vertreden. Deze opmerking van de Fransche pers bewijst echter nog niet, dat nu deze boete wel strookt met het vol kenrecht. Dit is evenwel, volgens de «Welnu dan?® «Verzend je brief maar, vrouwtje, en laat ons er niet meer over spreken Elise begreep haar man niethy was lief, jegen3 haar, maar zij gevoelde duide lijk, dat hij het nog niet goedkeurde en toch, ze had er zoo op gehoopt dat ze hem de overtuiging zou kunnen geven, dat het niets geen kwaad kon om Henriette te vra gen zij had zoo gewenscht het met zijne goedkeuring te doen, maar dit was niet het geval. Zij geloofde, dat als haar man minder lief voor haar was, indien hij niet zoo geredelyk toestemde in hetgeen zij wil de, zij eerder daartoe zou kunnen over gaan, maar was het nu niet misbruik ma ken van zyne liefde Toen hij weggegaan was, wist zij nog niet wat zij doen zou. Eindelijk, eindelijk nam zij een besluit. Zij moest alles aan haar man ten offer brengen, ook hoe veel het haar mocht kosten haar vriend schap. Zij zou een anderen brief schrij ven zij zou zich houden alsof zij dacht dat Zwitserland te ver weg lag, om zoo maar naar Holland over te komen, en ove rigens zou zij trachten nog hartelijker te zijn. Maar die brief koste haar moeite zij, het natuurkind, kon niets anders zeg gen dan hetgeen zij meende en zij moest nu een gedwongen, onnatuurlijken brief schrijven en dat nog wel om hare treu rende vriendin te troosten. (Wordt vervolgd.) NIEUWSBLAD ïaor liet Lui ui Heusden en Altena, de Langstraat ti de Bomielerwaard

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Nieuwsblad het land van Heusden en Altena de Langstraat en de Bommelerwaard | 1919 | | pagina 1