De roem van Kashgar.
GIOVANNI GIOLITTI.
Uitgever: L. J. VEERMAN, Heusden.
No4009. Woensdag 18 Augustus1920.
FEUILLETON.
UND VAN ALTEN.A
Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG.
Abonnementsprijs: per 3 maanden 1.25,
en franco per post beschikt f 1.40. Afzonderlijke
nummers 6 cent.
Advertentiën van 46 regels 90 cent. Elke regel
meer 15 cent. Groote letters naar plaatsruimte.
Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdagmorgen
10 uur ingewacht.
't Was een sehoone dag in de Mei
maand des jaars 1915.
Maar in Rome, de hoofdstad van
het koninkrijk Italië, hadden weini
gen dien dag oog voor de schoonheid
der natuur de politieke en nationa
le hartstochten waren tot kookhitte
gerezen en de woedende volksme
nigte was letterlijk tot alle3 in staat.
Een geweldige volksmassa golfde
op en neer.
Tegen de tweehonderd duizend man
waren op de been.
En de menigte concentreerde zich
in de nabijheid van de Via Cavour
en de Via Torino, op den hoek
dezer beide straten woonde de meest
gehate man van Italië, de verrader
des vaderlands, die zeker het lot van
een Johan de Witt niet ontgaan zou
zijn, als hij dien avond in de han
den der dolle menigte gevallen was.
Maar de Regeering waakte over
hem.
Al de toegangswegen tot zijn „pa
leis,, waren streng afgesloten ver
scheiden regimenten infanterie en
vier escadrons paardevolk verdedig
den liet leven en de woning van den
man, die jarenlang de machtigste
machthebber in Italië was geweest,
tegen wien niemand zich verzetten
dorst.
Hij moet toen stellig benauwde
uren hebben doorleefd.
Den volgenden morgen, heel in de
vroegte, vermomd en in 't koetsje
van zijn geneesheer, wist hij weg te
komenweldra had hij Rome ver
achter zich en is gevlucht naar zijn
geboortestreek in 't Noorden van
Italië, in Piemont, waar de hoofden
minder snel heet loopen en het bloed
niet zóó gauw opbruist, wist hij zich
te verschuilen en leefde hij stil voort,
al de jaren van den oorlog, en schier
niemand, die meer notitie nam van
den gevallene. Giovanni Giolitti was,
meende een iegelijk, een levend lijk.
Jaren lang had hij in Italië de wet
gesteld
Maar rui was, dacht men, zijn rijk
ook uit
Zijn terugkeer tot het bewind acht
te men uitgesloten zelfs werd het
onmogelijk geacht, dat hij zich ooit
Een vreemd verhaal in vier gedeelten.
3)
»Wat gebeurt er?« vroeg het verbaasde
meisje. «Is het om dien ouden heer
«Als hij mij krijgt, ben ik zoo goed als
dood fluisterde Harry. »Hij achtervolgt
mij reeds deri geheelen morgen met een
degenstok.cc
«Wie is dat dan
«Het is de generaal VandeleurHij
wil deze doos hebben
Intusschen bleef de generaal op de deur
staan hameren.
»Het is gelukkig, dat ik alleen thuis ben«
hernam het meisje «de generaal mag zoo
lang hameren als hij wil, ik doe hem niet
open. Ga mee.«
Zij ging hem voor, bracht hem door de
keuben op een binnenplaatsje en opende
een achterdeur.
«Vlucht nu zoo snel ge kunt« hernam
zij, «want aanstonds laat ik den generaal
binnen.
Harry liet het zich niet tweemaal zeg
gen. Spoedig hoopte hij weder bij Lady
Vandeleur en in veiligheid te zijn. Nauwe
lijks was hy echter op straat of hij hoorde
iemand roepen en omziende zag hij Charley
Pendragon, die hem wenkte. In plaats
weer in de politieke arena vertoonen
zou, om weer invloed te oefenen op
den gang van zaken.
Daartoe was zijn rol te groot ge
weest.
En op zijn leeftijd, in de zeven
tig reeds, had hij immers niet meer
den tijd om te wachten, tot de ge
beurtenissen der pas vervlogen jaren
uit het volksgeheugen zouden ver
dwenen zijn
Men herrinnert zich nog wel, waar
't om ging.
De vraag, die de gansche wereld
in spannig hield, de eerste maanden
van 'tjaar '15, was of Italië dat
zich al dadelijk bij 't uitbreken van
den oorlog „neutraal" had verklaard,
in die neutraliteit zou volharden, dan
wel gehéél breken zou met het Drie
voudig Verbond en zich met al de
woede eener veeljarige, ingetoomde
drift en met opgekropten haat der
eeuwen, op den aartsvijand, Oosteft-
rijk, werpen zou.
Giolitti koos nu den weg van
vreedzame onderhandeling.
En dat niet uit liefde tot Ooster
rijk
Maar in 't belang zijns volks, zoo
als h ij dit begreep, en zelfs nu,
na dézen afloop van den oorlog zou
den we waarlijk niet durven zeggen,
ziende de grenzelooze ontredding,
waarin Italië door den oorlog is ge
stort, dat Giolitti 't belang van zijn
volk verkeerd begreep,
Door onderhandeling was iets te
winnen.
Bij voortgaande
zeker méér
Wellicht, als de „Centralen" wer
kelijk in de knel kwamen, zou er
véél te winnen zijn
En een oorlog bleef altijd onzeker.
Maar zoo oordeelde de staatsman
met hei koele hoofd.
Zoo oordeelde niet het door d'An
nunzio en zijn irredentistische pers
tot blinden, wilden hartstocht opge
zweepte volk, dat zelfs den troon des
konings oravergestort zou hebben,
als niet in z ij n zin ware beslist.
Toen werd Giolitti de zondenbok
hij vluchtte en zweeg.
T hans is dezelfde man zes en
zeventig jaar oud, wederom minister
president in Italië, en het arme, uit
onderhandeling
echter van te wachten snelde hij voort.
De angst gaf hem vleugelen. Waar Pen
dragon was, zou de generual ook^ spoedig
komen, dacht hij.
Gelukkig zag hij geen andere personen
en op een draf snelde hij voort, tot hij
bij een hoek stuitte op een slagersjongen
met een mand, die verbaasd opkeek naar
een heer die zoo hard liep.
Eensklaps hoorde hij achter zich de stem
van Pendragon uitroepende «Houdt den
diefa en onmiddelijk nam de slagersjongen
aan de vervolging deel.
In radeloozen angst wierp Harry de doos
over een tuinmuur en zich snel beradende
klom hij met ongewoone vlugheid zelf daar
over.
Een minut later zat hij in een rozen-
boschje. Zijn handen en knieën waren ge
schaafd en bloedend want op den muur
waren rijkelijk glasscherven gestrooid. Voor
zich zag hij een goed onderhouden tuin
en de achterzijde van een huis. Nauwelijks
had hij dit alles overzien of hij hoorde
iemand naderen.
Het was een zwaargebouwd man in ar-
beiderskleeding met een gieter in de hand.
Harry was te ontsteld en te vermoeid om
een nieuwe poging tot ontvluchting te wa
gen. Willoos liet hij zich door den tuin
man bij de schouders grijpen en opbeuren.
«Wie zijt gij vroeg de man, «waar
om klimt gij over den muur en vernielt
mijn gloires de Dyon Hoe heet gij
herhaalde bij Harry heen en weer schud
duizend wonden bloedende volk hoopt,
dat h ij de kundige arts zal zijn, die
het eindelijk genezing brengt.
BUITENLANDSCH OVERZICHT
Frankrijk heeft Lloyd George, op het
oogenblik dat hij hemel en aarde bewoog
om vrede in Oost-Europa te stichten, een
leelijken stuot toegebracht door de erken
ning van generaal Wrangel als feitelijke
regeering van Zuid-Rusland. De Parijsche
bladen zeggen dat die erkenning berust op
Wrangels militaire successen, zijn demo-
kratisch program en zijn beloften tot na
koming der oude verplichtingen van den
Russischen staat. Hoe zwaarwichtig die
redenen, vooral de laatstgenoemde, voor
Frankrijk ook mogen zijn, het had niette
min de Engelsche regeering, met wie pas
twee dagen tevoren overleg was gepleegd
over een gemeenschappelijke en eensgezinde
houding tegenover Rusland, moeten waar
schuwen. Meer dan ooit is de passage in
het officieele communique over de volkomen
overeenstemming, te Hythe bereikt, een
fraze gebleken.
Terecht heeft Lloyd George in het La
gerhuis zijn verbazing en bezorgdheid te
kennen gegeven over dezen onverwachten
stap van de Fransche regeering, waarvan
Millerand te Hythe met geen woord had
gerept. Hij heeft verder Parijs een zach-
ten wertk gegeven, deze fout ongedaan te
maken, en het overigens volkomen ondub
belzinnig Havas-telegram te verloochenen.
Ik ben van oordeel, zeide hij, dat er een
fout is geslopen in het bericht van een
overigens volstrekt betrouwbaar persagent
schap en dat de Fransche regeering er
geen machtiging toe heeft gegeven.
De Fransche regeering heeft echter aan
den wenk uit Londen om de erkenning
van Wrangel ongedaan te maken geen
gehoor gegeven. Toen de Engelsche zaak
gelastigde zich op het ministerie van bui-
tenlandsche zaken vervoegde, kreeg hij te
hooren, dat Millerand zelf de nota van
erkenning aan Wrangel heeft opgesteld en
dat ze eerst is verzonden na goedkeuring
door het geheele kabinet. Terwijl nu de
berichten uit Parijs op luchtigen toon over
het gerezen verschil spreken en Millerand
te Noyon verklaart, dat men het niet te
tragisch moet opvatten, omdat er onver
mijdelijke oneenigheden zijn tengevolge van
verschil in volksaard, blijft de openbare mee
ning in Engeland den toestand er nstig achten.
dende, «wat hebt ge hier te doen
Nog voor Harry kon antwoorden weer
klonken de voetstappen van den slagers
jongen en van Pendragon aan de andere
zijde van de muur, beiden nog steeds roe
pende houd den dief.
«Ha, zijt gij een dief! riep de tuinman
met een glimlach, zulk een fraai gekleed
heer Komaan, geef eens antwoord
«Dit is een schrikkelijk misverstand, mijn-
heer« stamelde Harry, «en als gij met mij
wilt medegaan naar het huis van generaal
Vandeleur in Eaton Place, zal alles opge
helderd worden,
«Vriendje, ik wil niet verder met je gaan
dan tot het dichst bij zijnde politiebureau.
De inspecteur zal waarschijnlijk wel een
wandeling met je naar Eaton Place willen
maken en een kopje thee blijven drinken
bij je voorname kennissen Maar wat
is dat, in hemels naam riep de tuinman
eensklaps.
Harry volgde zijn blik en bleef sprake
loos van ontsteltenis. De cartonnen doos
lag gebroken op den grond en daar om
heen een aantal helder schitterende diaman
ten, Sieraden van allerlei soort, broches,
oorbellen, armbanden, ook losse steenen
lagen daar tusschen de rozenstruiken als
dauwdruppelen. Een vorstelijk fortuin lag
daar tusschen beide mannen, een fortuin
in zijn kleinsten vorm, draagbaar in een
kleine doos.
«Ik ben verloren riep Harry.
De tuinman had inmiddels eens rond ge-
De Engelsche eerste minister heeft den
laatsten tijd geen geluk. Niet alleen Frank
rijk, doch ook Amerika rijdt hem in de
wielen. De nota van Washington aan den
Italiaanschen gezant zegt onomwonden, dat
de regeering der Ver. Staten de politiek,
die ten nadeele van Polen gericht is op
toenadering tot Sowjet-Rusland, afkeurt, en
alle beschikbare middelen zal aanwenden
om Polen's politieke onafhankelijk en ter
ritoriale ongeschondenheid te handhaven.
Van een erkenning der Sowjet-republiek
wil Washington niets weten en het kant
zich tevens tegen de randstatenpolitiek, die
op een verbrokkeling van Rusland neerkomt.
Alleen Finland, ethnografisch Polen en de
Russische provincies van Armenië hebben
recht op een zelfstandig bestaan. Litauen,
Estland, Letland, de Oekraïne en de Kau-
kasisshe republieken moeten bij Rusland
blijven. Aan de conferentie te Londen,
waarop de Engelsche regeering aanstuurt,
zal Amerika dan ook niet deelnemen.
Het is wel eigenaardig, dat deze nota
gericht is aan Italië, welks minister van
buiteniahdsche zaken zich dezer dagen zoo
tegemoetkomend jegens Sowjet-Rusland
heeft uitgelaten. Ze mag dan ook wel
worden opgevat als een waarschuwing om
niet te hard van stapel te loopen en geen
vertrouwen te stellen in de beloften en
voorspiegeling van de bolsjewiki.
Om de maat vol te meten heeft het
comité van actie der Engelsche arbeiders
partij de verklaring van Lloyd George on
bevredigend genoemd en besloten het con
gres van vakvereenigingen Vrijdag te laten
beslissen over maatregelen, die ingeval van
een conflict met Rusland, genomen zullen
worden. Verder zal het comité voorstellen
van de regeering te eischen, dat zij ter
stond na den wapenstilstand met Polen
Sowjet-Rusland zal erkennen en er handels
betrekkingen mee aanknoopen. De Fran
sche socialistische partij neemt dezelfde
houding aan en het A. V. A. wil het in
ternationaal Vakverbond in den arm nemen,
om het verzet tegen een oorlog met Rus
land internationaal te organiseeren.
Lloyd George is dus wel tusschen twee
vuren geraakt het Fransch-Amerikaansche
en het arbeidersvuur. Zijn eenige goede
kans om er zonder kleerscheuren uit te
komen, lijkt gelegen in het welslagen van
de onderhandelingen te Minsk.
Ook de Italiaansche bladen zijn boos, dat
de erkenning van Wrangel buiten de bond-
genooten om is geschied en zij zijn van
zien en ademde toen vrijer.
«Komaan zei hij, «waarom niet dade
lijk gezegd, dat was Voor twee Wel
voor twee honderd 1 Kom mee, wij kun
nen hier gezien worden. Dan kunt gij u
afborstelen en wat opknappen.
Terwijl Harry werktuigelijk voortliep,raap
te de tuinman haastig de diamanten op en
verzamelde ze in de doos. Toen volgde
hij Harry naar het huis.
Dicht daarbij ontmoetten zij een jongen
man in de kleeding van een Methodist.
«Prachtig weertje, mijnheer Rolles« riep
de tuinman, zijn gelaat tot een glimlach
dwingende. «Hier is een heer van mijn
kennis, die mijn rozen eens wilde zien. ik
ben zoo vrij geweest hem binnen te laten.
«Wel zeker, mijnheer Raeburn« antwoord
de de geestelijke vriendelijk, «de tuin is immers
van u. Maar ik ken dezen heer, geloof ik.
Mijnheer Hartley niet waar Het spijt mij
te zien, dat gij gevallen zijt.«
Harry kreeg onmiddelijk de ingeving,
dat hij onbekend moest blijven en blozend
antwoordde hij
«Gij vergist u, mijn naam is Thomlizon,
ik ben een vriend van mijnheer Raeburn.«
«Nu de gelijkenis is treffendhernam
de geestelijke en slenterde den tuin in.
Raeburn drong Harry haastig het huis
binnen en bracht hem in een kamer aan
de tuinzijde. Allereerst liet hij daar het
gordijn vallen, en schudde 'toen de doos op
de tafel ledig, waarna hij met begeerige
hand en door de flonkerende steenen woedde.
meening, dat hierdoor het verdrag van
Versailles ernstig bedreigd wordt, Italië
schaart zich vastberaden aan de zijde van
Engeland. Rome zal waarschijnlijk spoedig
zijn standpunt aan Parijs laten weten. Alle
bladen critiseeren de onverzoenlijke Fran
sche politiek.
Het was te verwachten, dat de Sowjet-
regeering Frankryk's erkenning van Wran
gel zou opvatten als een oorlogsverklaring.
In haar oproep aan de Fransche arbeiders
gaat ze echter verder, door te zeggen dat
Frankrijk zoodoende «het afbreken van de
onderhandelingen bewerkt.De zin, die
daaraan voorafgaat, wettigt zelfs de onder
stelling, dat hiermee de onderhandelingen
te Minsk (en niet die met Kamenef en
Krassin of de voorgenomen conferentie te
Londen) wordt bedoeld, want de oproep
zegt «Dit is geschied op het oogenblik
dat er alle hoop bestond op een rechtvaar
digen vrede tusschen Rusland en Polen.
Volgens Moskou is die hoop dus thans vrij
wel vervlogen. Men kan moeilijk ontken
nen, dat die conclusie wel juist zal blijken
de betoogingen te Warschau, voor Frank
rijk en voor een verdedigen van de hoofd
stad tot het uiterste bewijzen het. Men
verwacht in Polen zeer krachtdadiger» steun
van Frankrijk en misschien ook van de
Ver. Staten. Of Polen zich in dezen niet
met een doode musch verblijdt, zal de tijd
moeten leeren. Het is mogelijk, dat de
Fransche regeering gaarne geneigd is, met
een flinke hulpactie voor den dag te komen,
maar of zij daartoe in staat zou zijn, is de
vraag.. De Fransche arbeiders ontvangen
in (ie Humanilé van Frossard den raad,
aan den oproep uit Moskou gevolg te geven
en aan de zijde van de Engelsche A.P.
voor den vrede te strijden, 't Is echter ook
mogelijk, dat Millerand de draagkracht van
zijn stap riiet heeft ingezien en dat het hem
alleen te doen was, Lloyd George bij zijn
pogingen om vrede met Rusland te sluiter-
een spaak in het wiel testeken. De Fran
sche pers, ook de burgelijke, legde aan
vankelijk over het algemeen niet veel be
wondering voor den zet van Millerand aan
den dag, daai* ze er meer een speideprik
voor Engeland dan het inslaan van een
nieuwen koers in zag.
Na het bekend worden van de nota van
Washington aan Italië begint de stemming
wat te kenteren en verhelen de burgerlijke
bladen hun voldoening over dezen onver-
wachten steun niet. Natuurlijk hoopt men
te Parijs, dat Engeland thans in de uitge-
»Ziehier« zei hij, de diamanten op twee
hoopjes scheidend, «eerlijk deelen. Ik zou
wel alles alleen kunnen houden, mijnheer
Hartley, als gij ten minste zoo heet, maar
ik wil goed op u zijn
«Maar dat is onmogelijk riep Harry,
die diamanten behooren mij niet en ik heb
dus geen recht om ze te verdeelen.«
«Dat is jammer,hernam de tuinman
«Zijn ze niet van u, danmoet ik u naar
het politie bureau brengen. En denk dan
uw brave ouders, denk aan het vonnis,
aan de gevangenis
«Maar ik heb geen schuld Wilt gij
niet meegaan naar Eaton Place
«Neen, dat wil ik nietIk wil de steen
tjes hier met u deelen,
En bij deze woorden greep hij Harry
bij de pols, zoodat deze een kreet van pijn
slaakte. Hij wist niet wat te doen. Hij
was in de macht van dezen man.
«Welnu, ik neem het aan,« stamelde
hij na een poos.
«Kom aan, dat is verstandig,hernam
Raeburn «Ik zal deze doos verbranden,
want anders wordt zij allicht herkend. Neem
nu uw aandeel maar op en steek het bij.
Harry gehoorzaamd een werd door Rae
burn naar de voordeur gebracht, welke hij
behoedzaam opende om naar buiten te zien.
Er was niemand op straat en onverwacht
voelde Harry zich krachtig vastgegrepen en
vooruit van den stoep geworpen, zoodat hij
op de straatsteenen terecht kwam en aan
het gelaat bloedde. Wordt vervolgd).
NIEUWSBLAD
yGortietLaidyaiiHousdeagiiAltona, deLa«istraatei(ioBaiiiiiieierwaard