Nummer 68. Donderdag 28 Augustus 1890. 13e Jaargang.
Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen.
ANTOON TIELEN,
Staatkundig overzicht.
FEUILLETON.
BUITENLAND.
Frankrijk.
UITGEVER:
Waalwijk.
8.
Naar het Hoogduitsch.
De Echo van het Men,
Wiialwijksclii' en Langstraalsche Courant,
Dit blad verschijnt Woensdag en Zaterdag avond.
Abonnementsprijs per 3 maanden ƒ1,00.
Franco per post door het geheele rijk f 1,15
Brieven, ingezonden stukken, gelden enz., franco te zenden
aan den Uitgever.
Advertentiën 1—7 regels ƒ0,60 daarboven 8 cent per regeJ,
groote letters naar plaatsruimte. Advertentien 3 maal ter plaatsing
opgegeven, worden 2maal berekend. Advertentiën voor Duitscl/
land worden alleen aangnomen ioor het advertentiebureau van
Adolf Steiner, Hamburg. Reclames 15 cent per regel.
Al schijnt de algemeene Europeesche
staatkunde in rust en minder gespannen dan
ooittoch is zij daarom niet werkeloos en
ingeslapen. Zeker is 'tdat iets nieuws wel
zou kunnen voorbereid worden door de duis
ternis heen die de onderlinge betrekkingen
der mogendheden omgeeft.
Want, wat zal er voortspruiten uit de ont
moeting van den czar en den Duitschen kei
zer en de besprekingen hunner kanseliers
Dit is het, wat op 't oogenblik gansch
Europa bezighoudt en voornamelijk het Oos
tenrijkHongaarsche rijk, dat zijne belangen
in het Oosten bedreigd zou achten door eene
te innige overeenstemming van de twee groote
Noordelijke keizerrijken.
De groepeering der mogendheden, zooals
prins Bismarck die had ontworpen bestaat
voorzeker in werkelijkheid niet meer; alleen
zijne gebiedende handigheid had door kunst
matige banden zooveel tegenovergestelde
belangen weten samen te houden. Men is te
genwoordig volkomen overtuigd, dat alleen
door zijne zedelijke kracht dit gebouw is
kunnen opgericht worden. Ook is hij die
den ijzeren kanselier te midden van zijne
taak heeft omvergeworpenonophoudelijk
aan 't zoeken naar nieuwe bondgenootschap
pen, en schijnt hij te trachten weder de al
mogendheid meester te worden, die hem
misschien wel zou kunnen ontsnappen.
Natuurlijk kan 't niet anders of al die
stappen moeten aan zijne bondgenooten mis
hagen, en 'tis heel onwaarschijnlijk dat Rus
land zich door hem op sleeptouw zal laten
nemen, daar de czar er op schijnt te staan eene
onafhankelijkheid te bewaren welke hem
eene kracht schenkt, die door geen enkel
bondgenootschap te krijgen is.
Daarbij is 't de vraag of Wilhelm II zelf wel
nauwkeurig weet wat hij wil.
Alles is duister iu 't geen op 't oogenblik
Graaf Erich lachte, hij wist bij ondervinding
dat, wanneer de advocaat zich eenmaal iets in
het hoofd gesteld had, er niets meer aan te ver
anderen vielhij moest gehoorzamen en schikte
zich in zijn lot. Hij noodigde eene verre bloed ver-
verwante, de barones von Reichenau, een oude
kokette, die zich nog voor jeugdig hield, uit, om
de speelgenoot der bruid te zijn, Zijn oude vriend
en kameraad van hetzelfde regiment, mijnheer
von Zink, was getuige. Het aantal gasten was
zeer beperkt maar uitgezocht. De „groote wereld"
was reeds verscheidene dagen een en al nieuws
gierigheid. De juweelen en kleinoodien der bruid
waren bij de leveranciers tentoongesteld. Alles,
wat zich in de hoofdstad voor fashionable hield,
besprak en kritiseerde het aanstaande huwelijk,
en iedereen wist, wat voor Elfriede zelve een
geheim wasdat zij met den graaf zou huwen
ter wille van haar geld. Doch niemand vond hem
hierover te laken; een geruïneerd edelman van
een oudadelijk geslacht, wiens goederen met
schulden bezwaard zijn, kon niets beter doen dan
een huwelijk om geld sluiten en advocaat Scharff
was //puissant rijk."
Wanneer iemand te berispen viel, dan was zij
het en niet haar verlooide; men sprak over bur
gerlijke aanmatiging, die zich bij den adel wilde
indringen, omdat haar vader een nabob was. De
meeste vrouwen waren naijverig op het meisje,
dat zich een gravenkroon kon koopen.
VI.
Elfriede was zich nog niet bewust van het ge
wicht van haar huwelijk, voordat het oogenblik
daar was en zij voor het altaar stond. Toen eerst
begreep zij den vollen omvang van de gebeurtenis.
Zij was nu voor altijd verbonden met den ele-
ganten jongen graaf, die zich zoo onverschillig
jegens haar betoonde. Alles, wat vóór dien dag
gebeurd was, scheen haar een droom toe. Zij
ontwaakte 's morgens door de vriendelijke zonne
stralen, die in haar kamer schenen, toen kwam
haar kamenier, beladen met kanten, juweelen en
geschiedt en 't wijstte is de ophelderingen af
te wachten, die de tijd ons zal brengen, en
op zijne hoede te zijn voor de gebeurtenis
sen, die het gevolg zouden kunnen zijn van
een nieuwen toestand.
In de betrekkingen tusschen Engeland en
Portugal is eene volkomene bevrediging ge
komen tengevolge van de getroffene overeen
komst aangaande de grenzen van hunnen
wederzijdschen kring van werkzaamheid in
Afrika. Deze oplossing van een betreurens
waardig conflict tusschen het machtige En
geland en een klein land met een roemrijk
verleden als koloniseerende mogendheid is
wel geschikt om allen voorstanders van den
vrede te verheugen.
Terwijl de czaar en de Duitsche keizer de
manoeuvres volgden en hun diplomaten con
fereerden hebben de Franschen weder eens
de gelegenheid te baat genomen hun sym
pathie voor Rusland te toonen. Donderdag
had te Rouaan een banket plaats, waarbij
ook v. Mohrenheim, de Russische gezant
aanwezig was. Er werd gedronken en ge
klonken op den czaar en zijn gezant, en
werd gewezen op de vriendschap tusschen
Frankrijk en Rusland.
Jammer dat de gezant niet geantwoord
schijnt te hebben in even euthousiaslische
bewoordingen
Volgens de „Post" heeft keizer Wilhem na
Bismarck's aftreding een brief van 36 zijden
gericht tot zijn bondgenooten, met een nade
re uiteenzetting van de feiten, die hem (den
keizer) hebben doen besluiten af te zien van
's kanseliers verdere diensten en met de
verzekering, dat de verwisseling in de leidende
mannen het voortbestaan der triple-alliantie
op geen enkele wijze in gevaar brengt.
Een politieke redevoering van den Itali-
aanschen premier Crispi is te wachten bij
gelegenheid van de plechtige receptie van
het Fransche eskader te Spezzia, dat den
koning van Italië komt begroeten. Etienne,
bloemen. Zij hoorde ook hoe deze fluisterde
„Arme freule! het is treurig geen moeder of
zusters te hebben."
De barones von Reichenau was op haar gewone
luidruchtige wijze de kamer binnen geruischt, om
de kostbare trouwjapon te bewonderen. Elfriede
sprak niets, en zag niets, zij was als het ware
verdoofd. Toen zij met haar toilet gereed was,
kwam haar vader binnen, kuste haar en zeide:
«Gij zult een zeer schoone gravin zijn, Elfriede."
Zij had gehoopt en verwacht dat haar bruidegom
haar dien morgen een teeken zijner opmerkzaam
heid, hetzij eenige bloemen of een ander geschenk
zou zenden, maar niets van dit alles geschiedde.
De kerk was met toeschouwers gevuld. Haar
bruigom scheen het te vermijden, zelfs haar kleed
of sluier aan te raken de hand, die hij haar on
der de plechtigheid reikte, was ijskoud, als ge
dwongen raakte hij even haar vingertoppen aan.
Hij had het hoofd afgewend, en niet eenmaal ge
durende de plechtigheid zag hij haar aan. Ophou
den, onverschilligen toon beantwoordde hij de
vragen van den geestelijke. Hoe valsch klonk
dat jaNiemand van allen, die hem zagen of
hoorden, geloofden dat hij haar liefhad.
Toen zij door de kerk naar het rijtuig ging,
zag zij niets dan gevoellooze, nieuwsgierige blik
ken. Indien zij op dit oogenblik had moeten
spreken, zou zij in tranen zijn uitgebarsten. Thuis
gekomen nam haar vader' haar in zijn armen,
kuste haar op het voorhoofd en fluisterde:
„Lieve Elfriede! Nu zijt ge gravin von Fi'an-
kenstein."
Toen volgde het dejeuner. Advocaat Scharff
hield een aanspraak, waarin hij dezen dag de
schoonste dag zijns levens noemde en waarin hij
onuitputtelijk was in den lof van zijn schoon
zoon. Toen de jonge echtgenoot opstond om te
spreken, werd het allen aanwezige gasten onaan
genaam te moede De graaf had slechts weinig
te zeggen. Wanneer hij zijn werkelijke gedachten
in woorden had willen 'uitdrukken, zouden zij
ongeveer zoo geluid hebben: „Dames en heeren!
Ik ben een verkwister geweest en heb mijn ver
mogen verspild. Ter wille van haar geld, heb
ik een jong meisje gehuwd zonder haar lief te
hebben, en wat nog erger is, zonder haar ooit te
willen liefhebben.'- Datj was het wat hij dacht.
Wat hij echter zeide was een onverstaanbaar en
onbegrijpelijke reeks van zinnen, waaruit een
opmerkzaam toehoorder alleen de woorden „eer,"
yvergenoegen," „toekomst" verstaan kon.
ondersecretaris van koloniënzal van de
partij zijn en zal den koning een eigenhan
dig geschreven brief van Sadi Carnot over
brengen.
't Lijkt waarlijk wel of de gemakkelijke
communicatie-middelen van het eind der
19e eeuw ook dienstbaar worden gesteld aan
de goede verhouding tusschen de volkeren
en hun heerschers en keizer Wilhem II van
Duitschland profiteert er niet het minst van.
Men begint zich in Duitschland reeds vrij
druk bezig te houden met het programma der
werkzaamheden van het parlement en den
landdag, hoewel de hervatting dier werkzaam
heden nog niet zoo spoedig plaats vindt. De
landdag moet reeds in den naherfst bijeen
komen anders komt hij niet op tijd gereed
want de arbeid zoo van landdag als rijks
dag (die 18 Nov. bijeenkomt) is veel en ve
lerlei. Velen in Duitschland houden hun
hart vast tegen 1 October, omdat dan de
socialisten-wet vervalt en dat feit den heeren
sociaal-democraten alle reden geeft tot ge
jubel en gejuich, waaraan zij 't dan ook niet
zullen laten ontbreken. Nu reeds wordt te
Berlijn een groot feest voorbereid tegen dien
dag, wijl er dan een zestigtal worden terug
verwacht.
In de Argentijnsche republiek wil 't nog
maar altijd niet vlotten, de toestand is er
onvertrouwbaar en men vreest nog immer
een nieuwe uitbarsting.
Uit Guatemala wordt gemeld dat Barillas
het protokol der vredesonderhandelingen met
San Salvador onderteekend heeft. Generaal
Ezeta heeft opnieuw zijn voorbehoud ge
handhaafd ten voordeele der autonomie van
San-Salvador.
Door de Fransche post-administratie zijn
Spoedig hierop kwam het rijtuig voor en stond
Elfriede op om zich te verk'leeden. De barones
von Reichenau vergezelde haar; de treurige uit
drukking van Elfriedes gelaat had zelfs haar, de
vrouw van de wereld, getroffen.
„Ik hoop dat gij gelukkig zult zijn, lieve gravin,"
zeide zij. „Menige vrouw, die uw huwelijksaan
kondiging in de couranten leest, zal u benijden."
„Mij benijden!" herhaalde Elfriede treurig. „Mij,
die geen moeder of zuster heeft."
„Maar gij hebt een echtgenoot en een vader,
is dat niet veel? Veroorloof mij u een raad te
geven. Gij zult nu uw intrede doen in de koude,
gevoellooze wereld, verberg voortaan al uwe ge
moedsaandoeningen en denk zooveel mogelijk aan
u zelf, zoo weinig mogelijk aan anderen."
„Dat zal geen gelulddg huwelijk worden,"
dacht zij bij zich zelf, toen zij zag hoe Elfriede
moeite had om haar tranen te verbergen. „Hoe
treurig ziet die jonge vrouw er uit, en toch is
zij met een graaf gehuwd. Maar het schijnt, dat
men altijd menscher. heeft die Dooit tevreden zijn.
Graaf von Frankenstein nam afscheid van de
gasten, hij reikte zijn schoonvader de hand en
maakte hierdoor een einde aan de lange aanspraak,
die de advocaat wilde houden. Men kwam Scharff
meedeelen, dat zijn dochter hem wachtte om af
scheid te nemen. Hij spoedde zich dadelijk naar
haar kamer.
Elfriede sloeg beide armen om zijn hals, zij
keek hem met een treurig vragenden blik aan.
„Papa" fluisterde zij angstig, „zijt ge wel heel
zeker, dat ge u niet bedrogen hebt, toen ge zeidet
dat ik zonder liefde gelukkig kan worden?'
„Ge zult spoedig zien, mijn kind, dat de gravin
von Frankenstein wel aan iets anders te denken
heeft, dan aan een weinig liefde."
Zij liet haar armen zinken. „Ik wil u gelooven
papa, ik wil u vertrouwen, gij zijt mijn eenige
vriend."
Toen keerde zij zich van hem af en het verdere
van den dag zou voor den advocaat veel geluk
kiger zijn geweest, wanneer de laatste woorden
zijner dochter hem niet herhaaldelijk in de ooren
geklonken hadden. Eindelijk was het oogenblik
van vertrek daar. De graaf had een coupe eerste
klasse voor zich genomen en zijn vrouw er zoo
gemakkelijk mogelijk geïnstalleerd. Toen het
fluitje der locomotief het sein tot vertrek aangaf,
slaakte Elfriede een zucht van verlichting.
Zij was nu eindelijk met haar man alleen. Nu
daclit zij, zou hij die koele onverschilligheid, die
nieuwe schikkingen getroffen met de voor
naamste spoorweg-Maatschappijen, tengevolge
waarvan het maximum-gewicht der postpak
ketten wordt verhoogd van 3 tot 5 kilogram.
Ook in Italië worden pogingen aangewend
om tot een gelijk resultaat te geraken.
De minister van handel heett voorge-
steld, een enquête in te stellen naar de ar-
beidsloonen, welke als basis dienen zal bij
de behandeling der arbeids-quaestie in de
volgende zitting der kamers. De minister
heeft daarvoor een krediet van 400,000 frs.
aangevraagd.
Een oplichtster met een aanzienlijken
naam, de Gravin Guy de Jouffroy d'Abbans,
is dezer dagen te Lyon gevat. Zij werd in
dertijd als jong meisje, toen zij Marie Cha-
bond heette, door de rechtbank te Parijs tot
een jaar gevangenisstraf veroordeeld en later
ging zij naar Spanje, waar zij eenigen tijd
eene gunstelinge van koning Alphonsus XII
was. Na den dood van dien koning verkocht
zij diens brieven aan haar zeer duur aan de
koningin-regentes. Te Parijs huwde zij met
graaf Guy de Jouffroy d'Abbans en na van
dezen gescheiden te zijn, kwam zij te Lyon
wonen, waar zij de oplichterijen en diefstal
len pleegde, welke haar nu in handen van de
politie brachten.
De hevige wervelstorm, welke in het
Fransche departement Jura woedde, heeft
vooral te St. Claude groote verwoesting aan
gericht. Bijna geen huis is daar onbescha
digd gebleveneen groot aantal huizen zijn
ingestort en onder het puin werden vele
menschen gedood oi gewond. De kracht
van den wind was zóó groot, dat aan het
station een kraan van 30.000 kilogram om-
verwoei en zwaar beladen wagens eenige
meters ver werden weggeslingerd. Het sta
tion is gedeeltelijk vernield en de telegraphi-
sche gemeenschap is afgebroken.
De verslagenheid in de verwoeste stad is
groot.
hij tot nog toe tegenover haar getoond had, wel
afleggen. Nu zou hij toch wel een paar hartelijke
woorden tot haar spreken, al ware het ook maar
deze twee: „mijn vrouw."
Wat waren echter zijne eerste woorden? Hij
leunde achterover met een onmiskenbare uitdruk
king van verveling op het gelaat en zei:
„In mijn geheele leven is mij de tijd nog nooit
zoo lang gevallen als nu. De zon brandt. Ofschoon
het bijna avond is, vind ik het hier gloeiend heet.
Zal ik het gordijntje neerlaten
Zij antwoordde niet, hij scheen dit niet eens te
bemerken.
„Ik wenschte dat alle huwelijksreizen afge
schaft waren," vervolgde hij.
„Zeg liever alle huwelijken, antwoordde zij
met een blos van verontwaardiging.
Hij scheen haar niet te verstaan en lachte, haar
toon van verontwaardiging merkte hij niet op.
„Verlangt gij in Keulen te blijven' of door te
reizen vroeg hij na een lange pauze.
„Ik weet zelf niet wat ik verlang en wat ik
niet verlang. Waarom vraagt ge het mij?"
„Omdat ik maatregelen moet nemen als wij
den nacht doorreizen.
„Zooals gij wilt."
„Dan zullen wij morgen in Keulen stilhouden,"
zei hij.
Haar gezicht was doodsbleek en zij had de be
vende lippen vast op elkander geklemd. Zij voelde
zich onuitsprekelijk ongeluklrg. Hij was verwon
derd over haar ernstig stilzwijgen, doch hield
dit voor een gevolg harer kinderlijke schuchter
heid. In Keulen aangekomen, bracht hij haar in
een der hotels aan den Rijn, en geleidde haar
later in den tuin, waar een muziekkorps speelde.
Zij plaatste zich zoo, dat zij het volle gezicht op
den Rijn had. Graaf Erich liet haar alleen. Een-
of tweemaal kwam hij naar haar toe, om te vra
gen of de muziek haar goed beviel. Zij zeide ja,
en dan verdween hij weer, blijkbaar verlicht dat
hij zich van zijn taak gekweten had. Zij kon zich
dus geheel aan haar gedachten overgeven, en deze
waren zonderling genoeg. Gisteren was het haar
trouwdag en haar echtgenoot was de knappe,
trotsche man, die zelfs de plaats waar zij zat
scheen te vermijden. Zij waren man en vrouw
en hadden slechts enkele woorden met elkander
gewisseld. Het kwam haar menigmaal als een
droom voor.
(Wordt vervolgd.)
