Nuiim^r 1.
Zondag V Januari IStfö.
io" tiaargaiig
937'
GliKfk a u f
Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen.
UITGEVER:
ANTOON TIELEN
Tegelijk met dit nummer','ont
vangen onze abonné's een present
almanak voor het jaar 1893.
FETJ14
Staatkundig overzicht.
BUITENLAND.
Frankrijk.
De Echo van het Zuiden,
Iwpchc en Langstraatsche Courant,
Dit blad verschijnt Woensdag en Zaterdag avoni.
Abonnementsprijs per 3 maanden./1,30.
Franco per post door het geheele rijk f 1,15
Brieven, ingezonden stukken, gelden enz., franai te zenden
aun den Uitgever.
Waalwijk.
Advertentiën 17 regel» J 0,60 daarboven 8 cent per regel
groote letters naar plaatsruimte. Advertentien 3 maal ter plaatsing
opgegeven, worden 2maal berekend. Advertentiën voor Duitscb-
land worden alleen aangnomen door het advertentiebureau van
Adolf Steiner, Hamburg. Reclames 15 cent per regel.
Het moet worden erkend ook (joor hen,
die de dingen dezer wereld steeds bezien
door het mooi gekleurde glaasje van het
optimisme, dat bij den dood van het oude
en de geboorte van dit nieuwe jaar de
vooruitzichten van een groot deel der
menschheid en de toestand der huidige maat
schappij in hare politieke en sociale open
baringen aanleiding geven tot ernstige
bezorgdheid en tot angstige s fjaing over
hetgeen de toekomst brengen z „Frankrijk,
de groote republiek van Vrijlui ^Gelijkheid
en Broederschapopenbaart zich als een
gepleisterd graf, vol rottings v.-ln binnen.
Het arme, sterke Duitschland staat be
dreigd verscheurd te worden door zijn eigen
socialistisch kroostdat geborengekweekt
en vermenigvuldigd wordt uit zijnen maat-
schappelijken nood. In Engeland's nijverste
en weleer rijkste en bloeiendste streekin
Yorkshiretergt de ellende het werkvolk
en hitst het op tot verzet tegen de publieke
macht. In Spanje, Portugal en Italië staat
de armoede voor de deur vai i den staat. In
Rusland zwerft de njiongermi streek tot
streeken ook i^/ somige deelen van
Nederland vraagt de, arbeid< te vergeefs om
werknijpt het gel pek ei spoort aan tot
heftige ontevredenhei |d.
£ó<5 treurig is het in de Langstraat nog
niet integendeelWIJ ,/de Langstraat"
ajerminst hebben reden tot klagenal is
pik hier de nijverheid eenigermate ziek en
(L landbouw achteruitgaande. Want bij al
d;n last en de moeielijkhedendie beide
d ukkenblijft ten minste de eerste in
Z'd verre nog vruchtbaar, dat zij den werk-
nan loont en onderhoudt op een wijze
zioals in geen enkel andere streek van
^insch Nederland geschiedt. Al past dus
bj het begin van het nieuwe jaar 1893
geen juichtoon en geen jubelliedevenmin
ioegt het een lijkzang of een jeremiade aan
te heffen.
Bij de verwisseling des jaars betuigen
firij opnieuw onzen dank aan het groot getal
;ezers en lezeressen van de Echo van het
iuiden voor de belangstelling en den steun,
lie zij ons blad in het afgeloopen jaar
:chonken of bleven schenken. Hun in de
>;erste plaats brengen we heden onzen heil
groet over en den welgemeenden wensch
dat het hun dit jaar wel moge gaan. De
lelofte al te doenwat in ons vermogen is,
m de nijverheid en den landbouw in deze
streek nuttig te zijn, zullen we ook in de
naaste toekomst trachten gestand te doen
zoowel als wij ons beijveren zullen ook die
lezers en lezeressen tevreden te stellen
welke naar den eisch van den tijd in een
blad als het onzeeen gepaste uitspan-
uingslectuur verlangen te vinden.
DE REDACTIE.
E. WIEiiN l
Vertaling t van
(Overgedrukt met tóesitemmii I na d n uitgf-er
P. Gouda QuVqït, te LruJiem)
18 cjfio-
,/Ik vrees, dat wij ofnciei e omstandig ■■'■m
onze voorgenomen baoek moeter pg ren,
zeide Arthur, zich on;verac> dig tot zijn ,y
wendend. „Eer Frans;naar lis fcerugge
een ander rijtuig wed kor is het zei
geworden, om nog nse.i d tau te gaaa.
„Dat meen ik ook. Daai ini't ons nietc Iers
over, dan uit te stapper, t oui te. keer21
„Uit te stappen?" vree Arthur met
verwondering. Hebt'gij m.s plan naa
rug te wandelen?"
//Hebt gij soms plan ie" in het
blijven zitten, totdat F :en ande
heeft?"
Arthur scheen zi
voorgenomen en wfarec'u
hebben uitgehouden
van den wagen te
mers tegen alle wild e.
dan tot het besluit
het koude, vochtige
Eugenie las althans
gelaat, en een mir.a I
weer om de lippe:
naar huis wandelen! d
blijven wachten, prei
hij toch terug moet r Gij inijfv dus r het
rijtuig? Ik zou het
woorden, als gij je ioias om mijnentwil e nj
verkoudheid op den l d haalde*
Wat het gansche ".v U nv.t had vermocht,
bewerkte de bittere /pot, die .n haax woorden
lag opgesloten: deze 'e i den jnngen man uit
zijn hoek te voorscll ju r >mer. i ij richtte zich
op, stiet het portier/ T> s-cond het volgend
oogenblik reeas op/ie taxie, om haar bij het
h c 1
•ij bare
-.is te-
ig te
naald
ebben
:t ook
hoek
'erdaaci t-
k zou hij
tw- e 1 "ang i
dij-en j- jen wi ij im-
oeachit a. net
k v.K-i. deti tei S'dr-or
bo if :'j. aa.i .veu.
of ie'.8 dergel^jjkb rijn
htende 1 iiraluch epet'tr. ar
1" ▼ovj' mij. ik wil liever
1 hier zoo vervelend lang
den, daar
.V'ioie zijn. Eugenie aarzelde.
-/Arthur, laat ik je niet
/Ik vf.rzóék je, de bedienden geen aanleiding
te geven, door het geleide van den
i hat mijne te verkiezen. Wilt ge dus
zoo goed zijn f
De jonge vrouw haalde bijna, onmerkbaar de
rs op, maar haar bleef niets anders over,
dan d.s haar aangebeden hand aan te nemen en
hef. rijtuig té Verlaten; de beide knech!.. stonden
inderde n id lellljk in de nabijheid.
met i"-v naar hu s .iei u jwande-
li wendde hij zich thans tot deze. //Be
zorgt het rijtuig op de een of andere boerenhof
stede m de buurt, waar het voorioopig kan
>.u roigs -n zoo rxbm'ij!' mogelijk
met de paarden."
De bedienden namén de hoeden af eu maakten
zich gereed, het ontvangen bevel ten uitvoer te
i brengen; het was werkelijk 'het eenige, wat in
de gegeven omstandigheden te doen overbleef.
Met een lichte beweging wees Eugenie den arm
af, dien hij haar aanbood.
„Ik vrees, dat we geen geregel den vvandelstap
zullen kunpen aannemen,* zeide zij ontwijkend,
//'t Is het beste, dat mier voor uokself zorgt en
ziet, hoe hij voortkomt."'
fin met goeden moed begaf zij zich op weg,
maar reeds bij de eerste schreden zonk zij tot
aau de enkels in den modder, en toen zij ver-
I schrikt naar den anderen kant van den weg
i vluchtte, zag zij niets dan waterplassen voor
i zich; de jonge vrouw wist niet, Waar zich te
1 - raden of te keeren. Zoo erg had zij, in het
i jtuig zittende zich den weg niet kunnen voor-
j tellen.
«Uier komen we niet verderI" verklaarde Arthur,
..ifde proef op zijn eigen gelegenheid, en
j uit wel met hetzelfde gevolg, had genomen. Wij
I moeten maar door het bosui teruggaan."
„Zonder den weg te kennen 't We zullen ver
dwalen."
^Waarschijnlijk niet. Dit mijne jeugd herinner
ik «hij ntV zeer goed een voetpad, dat midden
door net o over de hoogten naar het dal
den weg bovendien nog aanmerkelijk
bel ort. Dit moeten wij opzoeken.»
Sugenie aarzeldb nog; maar daar het feitelijk
or mogelijk was, ovë:-oen half overstroomden en
döoi de wagensporen nog meer onbegaanbaar
Het eerste, waardoor het oog getroffen
wordt op politiek gebied, is de tarievenstrijd
tusschen het groote en machtige Frankrijk
en het kleine, energieke Zwitserland, een
kapip, die 1 Januari een aanvang neemt en
ge>vis van de zijde der zwakste partij met
kracht zal worden gevoerdgetuige reeds
het besluit, door den Bondsraad genomen,
om van genoemden datum af op een aantal
handelswaren van toepassing te brengen een
speciaal tarief. Belangwekkend is de zaak,
omdat de beslissing der Fransche kamer een
precedent stelt, omdat zij duidelijk en klaar
heeft aangetoond de gezindheid der meer
derheid om op den ingeslagen weg van het
protectionisme voort te wandelen. Spanje,
Italië e. t. q. kunnen er zich aan spiegelen, het
spreekwoord aanzien doet gedenken is reeds
bewaarheid in Spanje, waar de bladen niet
alleen de geringe kans boekstaven op een
Spaansch-Fransch handelstractaat, maar waar
zelfs ministerraad wordt gehouden en de
commissie uit de kamers van koophandel
samenkomt, alles ter bespreking van de
vis-a-vis Frankrijk te volgen taktiek. In Italië,
en voornamelijk in 't noordelijk deel er van,
juicht en jubelt men over Frankrijk's protec
tionisme, leidende tot het volkomen isolement
van la belle France en in Duitschland ver
heugt men er zich eveneens over als over
een schromelijke onhandigheid, ja men bazelt
van Zwitserlands sympathieën voor de
triple-alliantie, en van de mogelijkheid, dat
het kleine land zich moreel aansluit bij den
bond der drie mogendheden een moge
lijkheid welker verwezenlijking eenvoudig
dwaasheid zou zijn daar 't voor de kleinen
immer slecht kersen eten is met de groote
heeren.
Wie ook de dader moge zijn van den aan
slag van Dublin, aan den vooravond van het
Kerstfeest en welke ook zijne bedoelingen
mogen zijn geweest, zeker is 't, dat hij der
Iersche zaak door zijn misdadig bedrijf in
geworden rijweg het landhuis weer te bereiken,
bleef haar geen andere keu9 over. Zij volgde
haar echtgenoot, die reeds links afsloeg, en binnen
weinige oogenblikken waren beiden in het dichte,
donkere dennenwoud verdwenen.
Over het dikke mos en de wortels van de
boomen was het hier ten minste mogelijk, voor
uit te komen, althans met voeten, die niet al te
zeer verwend waren. Voor een heer en dame
echter, die alleen aan den eepolijsten of met
tapijten belegden vloer van salons gewend waren,
wie bij iederen uitgang rijtuigen en paarden ten
dienste stonden en wier eenige voetreis zich be
paalde tot een wandeling in het park, als het
weer niets te wenschen overliet, leverde deze weg
nog moeilijkheden genoeg op te meer op zulk
een winderigen, nevelachtigen dag 1 Het had wel
opgehouden met regenen, maar alles in het rond
droop van de vochtigheid en de wolken dreigden
ieder oogenblik zich opnieuw te ontlasten. Meer
dan een uur van huis verwijderd, midden in een
bosch, dat zij op goed geluk waren ingegaan,
zonder rijtuig of bedienden, zonder eenige be
schutting tegen wind en regen het was inder
daad een even ongewone als onaangename toe
stand, waarin de heer Arthur Berkow en zijne
hoogwelgeboren gemalin zich thans bevonden.
De jonge vrouw schikte zich intusschen met
hare gewone vastberadenheid schielijk in het
onvermijdelijke. Reeds bij de eerste tien schreden
had zij de onmogelijkheid ingezien van haar
licht zijden japon en wit cachemiren boernoe
te redden, en zoo gaf zij beide dus kalmaan het
natte mos en de druipende boomen prijs en stapte
moedig voort. Maar even weinig als hare klee
ding voor zulk een wandeling geschikt was, even
weinig kon deze haar tegen de guurheid van het
weder beschutten; huiverend trok zij zich den
dunnen boernoe wat dichter om de schouders en
rilde onwillekeurig van de koude.
Ii»ar echtgenoot zag dit en bleef staan. Ge
voelig als hij was voor iedere verandering van
het weer, had hij, óndanks het gesloten rijtuig,
een mantel omgeworpen, die hem volkomen
beschutting bood. Hij deed dezen thans zwijgend
af en wilde hem zijn jonge vrouw omslaan, die
zich echter onvoorwaardelijk hiertegen verzette.
//Dank Ik heb hem volstrekt niet noodig."
*Ge hebt het immers koud 1"
•Niet erg. Ik ben niet zoo vatbaar voor het
gee.ien deele heeft kunnen gerieven, integen
deel heeft hij, hetzij willens of onwillens, den
tegenstanders van hetgeen de Ieren reeds
sinds jaar en dag droomen en hetgeen nu
kans heeft tot verwezenlijking te komen, een
krachtig wapen in handen gespeeld en de
meening, dat hij deel uitmaakt van de uiterste
fractie, lijkt niet zoo heel onmogelijk: er zijn
er velen die, uit ontevredenheid over de
gematigde eischen der meerderheid, in hun
oppositie tegen de voorstellen der regeering
den conservatieven niets toegeven en dus
het spreekwoord waar maken, dat de uitersten
elkaar raken.
De Bulgaarsche Sobranje zooals men
weet leeft men in Bulgarije nog onder de
oude tijdrekening en is 't daar eerst Kerst
mis als wij reeds den zesden dag des nieuwen
jaars schrijven is Donderdag'door prins
Ferdinand met het gebruikelijke ceremonieel
gesloten. Een speciale vermelding gewerd de
wijziging der grondwet, welke de prins heette
een klaar bewijs van de vaderlandsliefde der
afgevaardigden alle verzet, ook van re-
legieuse zijde, ten spijt.
Weer een misdadige dynamiet-aanslag ook
te Parijs. Donderdag morgen om kwart voor
eenen geschiedde voor de prefectuur van
politie eene ontploffing, waardoor gelukkig
niemand gekwetst en ook weinig materieele
schade werd aangericht.
De politie te Parijs heeft de zekerheid dat
geen dynamiet maar chloorzuur kruit in het
spel is. De aanslag was gemunt op het ge
meentelijk laboratorium. De pot was in een
houten kist geplaatst, onmiddelijk achter de
ontvangzaal van het laboratorium en de
drukkerij der politie. De schade heeft niet
veel te beteekenen. Van den dader heeft men
nog geen spoor ontdekt.
weer als gij."
Zonder een woord te zeggen, nam Arthur den
mantel terug, maar in plaats van er zich opnieuw
in te wikkelen, wierp hij hem achteloos over
den arm en stapte nu in zijne dunne gezflschaps-
kleedir.g nevens haar voort. Het kostte Eugenie
inspanning, haar ergenis te onderdrukkenzij
wist zelve niet recht, waarom zijne handeling
haar hinderde, maar zij had veel liever gezien,
dat hij zich bezorgd in den door haar versmaden
mantel had gehuld, om zijn kostbare gezondheid
te sparen, dan dat hij, zooals thans, zich zoo
roekeloos aan wind en weer had prijsgegeven.
Het was hare zaak, zich kalm en beredeneerd
in het onvermijdelijke te schikken; zij kon niet
begrijpen, hoe haar echtgenoot er toe kwam, zich
mede dit recht te willen toeëigenen; kon boven
dien niet begrijpen, hoe hij, wien reeds het
denkbeeld van zulk een wandeling door het
bosch had doen ontstellen, nu de onaangenaam
heden daarvan zoo licht scheen te tellen, terwijl
zij reeds half en half berouw had van haar be
sluit. Een windvlaag rukte hem den hoed van
het hoofd en sleurde dezen mede in de diepte,
waar hij niet meer te bereiken was. Kalm en
gelaten zag Arthur den vluchteling na en streek
zich met een minachtende beweging het lange
bruine haar van het voorhoofd. Zijn voet zonk
bij iederen stap diep in het natte mos en toch
had die stap aan Eugenie nooit zoo vast, zoo
veerkrachtig toegeschenen als heden. Arthur's
slappe, gebogen houding werd van minuut tot
minuut krachtiger, hou meer zij de groene wil
dernis indrongen. Zijne anders zoo matte oogen
keken naar alle richtingen rond, om het bewuste
pad te ontdekken. Het natte, donkere bosch
scheen een bezielenden invloed op hem uit te
oefenen; hij ademde den sterken, harsachtigen
geur der dennen met volle teugen in en voerde
zijne jonge vrouw snel met zich voort. Plotseling
bleef nij staan en riep als het ware op zegevie
renden toon: „Daar is de wegl"
Inderdaad strekte zich hier een smal voetpad
voor hen uit, dat dwars door het woud liep en
op eenigen afstand naar het dal scheen te voeren.
Eugenie zag min of meer verwonderd op; zij had
wezenlijk niet gedacht, dat haar man met goed
gevolg tot gids zou kunnen dienen, en zich niet
anders voorgesteld, dan dat zij zouden ver
dwalen. (Wordt vervolgd.)