Nummer 87. Dderondag 29 October 1896. 19e Jaargang. Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen. Miss Vaughan. ANTOON TIELBN, FEUILLETON. Madeline bekent. Staatkundig overzicht. UITGEVER: Waalwijk. De Echo van het Zuiden, Waalwijksehe en Langstraatsche Courant, Dit Blad verschijnt Woensdag en Zaterdagavond. Abonnementsp rijs per 3 maanden f 1, Franco per post door het geheele rijk f 1,15. Brieven, ingezonden stukken, gelden enz., franco te zenden aan den Uitgever Advertentiën 1 7 regels f0,60; daarboven 8 cent per regel, groote letters naar plaatsruimte. Advertentiën 3maal ter plaatsing opgegeven worden 2maal berekend. Advertentiën voor Duitsch- land worden alleen aangenomen door het advertentiebureau van Adolf Steiner, Hamburg. Reclames 15 cent per regel. Wie is die miss Vaughan, wier naam op het oogenblik zoo druk over de tong en door de bladen rijdt? Tot dusver hebben wij ons niet met dit raadselachtig personage bezig gehouden daar wij meenen dat er wel nut tiger en interessanter dingen te bespreken vallen dan dergelijke apocriefe geschiedenis sen. En het blijktdat we geen ongelijk gehad hebbenwant inderdaad die historie van miss Vaughan begint er heel verdacht uit te zien. Door degenendie in haar geloovenen het moet gezegd worden, daaronder bevinden zich hoogst eerbiedwaardige personen zelfs priesters en hooggeplaatste geestelijken, wordt verzekerd dat zij een dame is, die van haar jeugd af werd opgevoed in de leerstellingen der loge en wel deel uitmaakte van de boos aardigste aller magonnieke sekten, namelijk die, welke den duivel in persoon als god zou aanbidden Diana zelf zou een priesteres van Satan geweest zijn en meermalen met den duivel in persoonlijke betrekking hebben gestaan. Van nature evenwel met de edelste hoedanigheden begaafd, kwam het meisje tot inkeer, zwoer haar dwalingen at en werd een even vurige vereerster van God als zij het vroeger van Satan geweest was. Ten einde het kwaad, dat zij in haar vroeger leren door het bevorderen van de macht des duivels gesticht had, goed te maken, begon zij nu met alle macht de vrijmetselarij te bestrijden en deed dit vooral door een reeks onthul lingen omtrent de geheimen der loge, inzon derheid betreffende de duivelaanbidding. Die onthullingen, onder den naam van Gedenkschriften uitgegeven, maakten buiten gewonen opgang; zij werden in verschillende talen overgezet en bij duizenden, dikwijls onder aanbeveling van geestelijken verspreid. Zelfs de Liga antimassonica te Rome geeft er geregeld een Italiaansche vertaling van. In Duitschland evenwel toonden de Ka tholieke geestelijkheid en de Katholieke pers Zijt ge zeker dat het Frank Anson was vroeg kapitein Roper, met gejaagdheid. Mis» Blake schrikte van de wanhopige toon in zijne stem. Ze had niet gedacht dat kapitein Roper een man was die zijn zelfbeheersching verliezen kon. Ze was te zeer in haar eige i belangen verdiept, om hem veel aandacht te schenken. Doch nu zij de gejaagdheid in zijn stem bemerkt had, ver wonderde het haar ten hoogste. Ik ben er zeker, van herhaalde ze met de grootste overtuiging. Ik zeide u dat mijn memorie van personen zeer groot was. Ik heb mij nog nooit in mijn leven in het herkennen van een persoon bedrogen. —Doch waar zaagt ge den jongen Auson vroeger? Kapitein Roper was nog steeds ontsteld. Vergeef mij, dat ik zoo ongeloovlg schiin, zeide hij. Doch het is zoo wonderlijk, dat hij zijn hoofd zou wagen met hier terug te komen. Ik zag hem vier jaren geleden ten tijde van den moord, verklaarde Harriet Blake. Ik ging naar Andley Court met eene boodschap en zag hem in de laan. Hij zag mij niet en zal ook niet bevreesd zijn door mij herkend te zullen wor den. Doch ik weet dat hij het was, omdat iemand hem bij den naam riep. Kapitein Roper zonk terug in zijnen stoel en staarae een oogenblik recht voor zich uit in het vuur. Toen stond hij haastig op. Ik vrees dat ik nu gaan moet, ik kan niet langer wachten. Ge zultmr. Taxter de boodschap doen van mijn bezoek Ge kunt hem zeggen, dat ik over een dag of twee terug zal komen. En ge moet hem stellig verhalen, hetgeen ge mij zooeven verteld heb. Zeg hem nauwkeurig dat ge miss Harvey twee keer vertrouwelijk met dien ellendeling hebt zien spreken. Het is niet meer of minder dan rechtvaardig, dat haar aan staande echtgenoot dat weten zou. Goeden avond. Dank voor uwe vriendelijkheid. Ge verdient een compliment voor uwe opmerking. van den beginne af maar weinig vertrouwen in die zoogenaamde onthullingen, waarin dan ook de wonderlijkste en ongeloofelijkste dingen voorkwamen. Ernstige Katholieke bladen als de Germania en de Kölnische Volkszeitung beschouwen de heele geschiedenis van miss Vaughan eenvoudig als een schandelijk be drog, een speculatie op de lichtgeloovigheid van het publiek, met geen ander doel dan goedgeloovigen lezers het geld uit den zak te kloppen. De geruchtmakende miss Vaughan bestaat volgens hen volstrekt niet. Zij is eenvoudig een uitvinding van zekeren dr. Bataille, die zich eveneens voor een bekeerden vrijmetse laar uitgeeft en in de jaren 93 en 94 onder den titel »De duivel in de negentiende eeuw» ook zijn .onthullingen over de vrijmetselarij het licht deed zien. Na met die uitgave goede zaken gemaakt te hebben, zou hij nu miss Vaughan ten tooneele hebben laten tre den, die al zijn onthullingen bevestigt en er nog heel wat pikants bijvoegt. Die dr. Ba- taille, zegt de Kölnische Volksztg., is alles behalve een bekeerling, al doet hij zich in zijn geschriften ook nog zoo vroom voor. Hij heet eigenlijk Charles Hacks, onder welken naam hij nog kort voor de verschijning van zijn vrijmetselaarsonthullingen een boek heeft uitgegeven vol van de onmiskenbaarste vrij denkerij. Alzoo aan den eenen kant het volste vertrouwen in miss Vaughan en haar voor ganger op het gebied der satanische ont hullingen dr. Bataille. Aan den anderen kant de openlijke beschuldiging van bedrog en leugens. Wat moet men van die geheel tegenstrijdige meeningen aannemen Ofschoon wij voor ons sterk geneigd zijn, zoowel om den buitensporigen inhoud der onthullingen als om de geheimzinnigheid waarin de schrijvers zich verschuilenhet oordeel der Duitsche Katholieke pers te deelen, gelooven wij dat 't het best zal zijn, het onderzoek af te wachten, thans op last i Hij vertrok haastig, te haastig voor Clayton, die te laat was om de deur voor hem te openen. Hij staarde hem verwonderd na. Hij daalde de breede trap af eu sloeg den weg naar Doveney Mill in. Doch hij nam niet het pad, langs hetwelk hij gekomen was. Binnen net kwartier trad hij de groote deur van het postkantoor te Malliscomte binnen. Vandaar ver zond hij een telegram naar New Scotland Yard Hij onderteekende dit met zijn eigen naam Rutheford Roper en gaf Andley Court als adres op van waar het verzonden was. HOOFDSTUK VIII. God geve mij kracht om te verdragenl Dit is stellig de zwaarste last, welken ooit een mensch te dragen hadl Henry Abott stond den volgende morgen na een nacht vol onrust op. Hij gevoelde zien droeviger dan gewoonlijk, toen hij zijn fkamers verlatende zich in de raist- stilte van een ontwakenden Novemberdag begaf Zijn geest was gedrukt door een gevoel van leed, zwaar en somber als een doodskleed. Zoo was zijn toestand geweest sedert dien ver schrik kelijken morgen, ook in November maar vroeger in de maand, toen hij van deze plaats gevlucht was, zich als 't ware vrijwillig in den ban doende, opdat een ander gespaard mocht blijven. Sedert dien morgen had hij nooit een oogenblik van rust, een oogenblik van vreugde, een oogenblik van hoop gekend. Groote Hemel! Was ooit tevoren het leven van een mensch zoo plotseling en onherroepelijk ver woest geworden als het zijne in dat uur? Hoe levendig herinnerde hij zich dien slag. Soms stond net hem in de kalme stilte van een vroegen morgen even helder voor den geest als in de akelige stilte van dien nacht. Die stilte in den verschrikkelijksten der nach ten dan het zwakke geritsel van een vrouwen kleed, dat hij vernam, toen hij door den gang, die naar Talbots werkkamer leidde, ging. Dan een geweerschot en wat hij zag in die kamerdoor de buitendeur, die aanstond Zijn vader, zijn eigen vader, over het lijk van den staatsman gebogen, met een rookende revolver in de hand. Zijn vader, het nobele en smette- van het jongste Trentsche congres ingesteld. Op het congres werd de zaak-Vaughan tot een onderwerp van ernstige bespreking gemaakt. Mgr. Dr. Gratzfeld, de vertegenwoordiger van den aartsbisschop van Keulen, waar schuwde tegen de zoogenaamde onthullingen van de raadselachtige dame, die misschien niet eens bestond, daar hier wel een speculatie van den boekhandel in het spel kon zijn. De eerw. heer De Bessonie daarentegen, gedelegeerde van het Fransche nationaal comité, hield staande dat miss Vaughan wel degelijk bestond en haalde ten bewijze brieven van haar aan door hem of zijn bekenden van haar ontvangen ook vóór haar bekeering. Het kon zijn dat zij met de uitgave van haar boeken veel geld verdiende, maar dat besteedde zij aan liefdewerken. Meermalen hadden hij en anderen giften van haar ont vangen. Daarna trad Mgr. Baumgarten op, de be kende geschiedvorscher en doorsnuffelaar der archieven van 't Vaticaan, en verzocht den heer De Bessonie eenvoudig te antwoorden op de volgende vragen lo. Kent gij persoonlijk miss Vaughan? 2o. Bestaat er een officieele geboorte-acte van haar 3o. Door welken priester is zij bekeerd en gedoopt 4o. Bij wien heeft zij haar eerste H. Com munie gedaan Op geen van die vragen wist de heer De Bessonie een antwoord te geven, waarop Mgr. Baumgarten coustateerde, dat er geen enkel rechtstreeksch bewijs voor de geloofwaardig heid van miss Vaughan geleverd was. Hiertegen kwam met groote heftigheid op de bekende Leo Taxil, ook een bekeerde vrijmetselaar, die door zijn onthullingen veel gerucht heeft; gemaakt. Hij kende miss Vaughan persoonlijk, kon haar portret laten zien en wist ook op. de gestelde vragen te antwoorden; maar moest toch dat antwoord schuldig blijven, omdat hij door het verraden van haar waren naam en haar schuilplaats looze karakter, de ernstige oprechte rechter. Als door den bliksem getroffen had hij daar gestaan zonder een lid te verroeren, den adem inhoudende, in de schaduw van het gordijn, dat voor de deur hing, den man gadeslaande, dien hij met meer dan kinderlijke liefde bemind en geëerd had. Hij had hem gadegeslagen terwijl hij bij het lijk neerknielde, het aanraakte, het in het gelaat staarde en uitriep: Mijn God 1 TalbotTalbot 1 en toen opstond om heen te gaan, gelijk de gemeenste, vreesach tigs te misdadiger, dien hij als rechter veroor deeld had. Toen had hij, de zoon, ingezien, dat hij moest vluchten. Er stond hem niets anders te doen, wilde hij zijn vader niet veroordeeld zien. Te meer, daar Talbots bediende wist, dat hij van plan was geweest om half twee naar Talbots kamer te gaan. Hij zou gedwongen worden te spreken en in dien hij loog, zou hij zijn vader in verdenking moeten brengen. Groote Hemelwat een opspraak zou daar door ontstasn. Een beroemd rechter van het voetstuk van smeitelooze waardigheid gevallen Neen, dui zendmaal neen I Beter, veel beter zou het zijn wanneer de zoon verdacht weid. En daarom,, om de reputatie van zijn vader te redden en zijn moeder voor schande te vrijwaren was Frank Anson gevlucht. Van den diefstal en verkoop van het gouverne mentsgeheim wist hij niets. Mr Purkiss had er hem onlangs van verteld. Na drie jaren van ellende en armoede was hij naar Engeland teruggekeerd, naar lichaam en ziel gebroken, hopende zijn moeder te vinden. Doch het eerste nieuws, dat hem bereikte, was dat van de dood zijner moeder geweest. Ook verlangde hij te weten waarom zijn vader die verschrikkelijke misdaad bedreven had, te ontdekken welke afschuwelijke drijfveer, welke- geheime invloed zoo in één oogenblik de vlekke- looze moraliteit van een geheel menschenleven had te niet gedaan. Deze wensch was het, die hem naar Malliscom- be gevoerd had, deze en ook het verlangen om haar niet aan de wraak van haar doodvijanden, de vrijmetselaars, wilde overleveren. Na hera las een Fransch ordesgeestelijke een brief van miss Vaughan voor, waarin deze op de vraag naar haar geboorteacte geant woord had dat zulk een stuk niets te be- teekenen had, wijl iedereen dat voor geld en goede woorden kon krijgen van het Ameri- kaansche gezantschap, waar men het met die dingen zoo nauw niet nam. Die mededeeling was natuurlijk niet geschikt om het vertrouwen in de raadselachtige juffrouw te versterken. En nadat er nog heel wat woorden over die zaak gewisseld waren, werd eindelijk het debat gesloten met de aanneming van de volgende motie „De afdeelingdank betuigende aan hen die licht gebracht hebben in de zaak nopens miss Vaughan, gehoord de mededeeling van commandeur Alliata, president van het anti- maconniek hoofdbestuur dat reeds uit het midden van dat bestuur een commissie ge vormd ismet het bestudeeren dier zaak belast, gaat over tot de orde van den dag. In het vertrouwen dat het onderzoek dus aan goede handen is toevertrouwd, kunnen ook wij tot de orde van den dag overgaan en eenvoudig afwachten wat van dat onder zoek het resultaat zal wezen. Ondertusschen weten onze lezers alvast dat zij met het aannemen der onthullingen van miss Vaughan en dergelijke geheimzinnige personages hoogst voorzichtig moeten zijn. Trouwens wordt van den kant dergenen, die bij dr. Bataille en miss Vaughan zweren ronduit erkend, dat hun boeken volstrekt geen lectuur zijndie iedereen in handen kan gegeven worden. H. In de Hamburger Nachrichten komt een artikel voor, dat blijkbaar door prins Bismarck is geïnspireerd en loopt over de verhouding tusschen Rusland en Duitschland. Het artikel sluit zich aan bij wat reeds door Max Harden een woord van welkom en vriendschap te ver nemen van het eenige menschelijke wezen, dat hem dat geheim nu zou openbaren, Priscilla Ad- dington. Hij wist niet, toen hij hier kwam, dat zijn vader op Andley Court logeerde, Er liepen geruchten, dat sir Edmund zeer verbitterd op nem was. De rechter wist dus niet, dat zijn zoon alles wist dat zijn zoon een martelaar voor zijn zaak was en alle vreugd en hoop uit zijn leven ver bannen had, opdat zijn vader zijn eer en moreele vlekkeloosheid bewaren kon. Wat moest het einde van dit alles zijn? Kort tevoren had Anson zich daar niet om be kommerd. Doch nu was er iets in hem gekomen, dat er hem toe noodzaakte. Was het liefde? Kon het liefde zijn? Goeden morgen mr Abott. Ge zijt zeer vroeg. Henri Abott stond stil en keek op.. Hij ver bleekte plotseling. Goeden morgen, Miss Harvey 1 Moest hij zich alvragen of het gevoel, dat zich in hem openbaarde, liefde wasj? Het doorstroomde elke ader, het trilde in elk weefsel van zijn lichaam. Het maakte hem zwak en hulpeloos gelijk een kind, toen hij daar voor haar stond. Hij dacht er niet aan zijne handen uit te steken. Hij verwonderde zich dat ze tot hem sprak nu ze wist wie hij was. Doch, wat was dit? Ze had zelf hare kleine handen uitgestoken en zag hem smeekend in de oogen. In het grauwe morgenlicht zag hij dat er tranen in de diepe heldere oogen stonden. Ik dacht niet dat ge mij zoudt willen her kennen, wanneer ge mij weer zaagt, zei hij De uitdrukking op haar gelaat drong er hem toe dit te zeggen. Er was geen verwijt in zijne stem, doch nare tranen begonnen talrijker te vloeien. Rutherford Roper's woorden kwamen haar in de gedachte: rlk heb altijd tegen hem gestreden van dat we kleine jongens waren af, toen hij mij schopte omdat ik iets van een meisje gezegd had.' Dus in zijne jeugd reeds was deze man een ver dediger van het recht geweest! Hoe kon ze ooit geweigerd hebben hem te ge-

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1896 | | pagina 1