Nummer 87.
Dderondag 29 October 1896.
19e Jaargang.
Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen.
Miss Vaughan.
ANTOON TIELBN,
FEUILLETON.
Madeline bekent.
Staatkundig overzicht.
UITGEVER:
Waalwijk.
De Echo van het Zuiden,
Waalwijksehe en Langstraatsche Courant,
Dit Blad verschijnt Woensdag en Zaterdagavond.
Abonnementsp rijs per 3 maanden f 1,
Franco per post door het geheele rijk f 1,15.
Brieven, ingezonden stukken, gelden enz., franco te zenden
aan den Uitgever
Advertentiën 1 7 regels f0,60; daarboven 8 cent per regel,
groote letters naar plaatsruimte. Advertentiën 3maal ter plaatsing
opgegeven worden 2maal berekend. Advertentiën voor Duitsch-
land worden alleen aangenomen door het advertentiebureau van
Adolf Steiner, Hamburg. Reclames 15 cent per regel.
Wie is die miss Vaughan, wier naam op
het oogenblik zoo druk over de tong en door
de bladen rijdt? Tot dusver hebben wij ons
niet met dit raadselachtig personage bezig
gehouden daar wij meenen dat er wel nut
tiger en interessanter dingen te bespreken
vallen dan dergelijke apocriefe geschiedenis
sen. En het blijktdat we geen ongelijk
gehad hebbenwant inderdaad die historie
van miss Vaughan begint er heel verdacht
uit te zien.
Door degenendie in haar geloovenen
het moet gezegd worden, daaronder bevinden
zich hoogst eerbiedwaardige personen zelfs
priesters en hooggeplaatste geestelijken, wordt
verzekerd dat zij een dame is, die van haar
jeugd af werd opgevoed in de leerstellingen
der loge en wel deel uitmaakte van de boos
aardigste aller magonnieke sekten, namelijk
die, welke den duivel in persoon als god zou
aanbidden Diana zelf zou een priesteres van
Satan geweest zijn en meermalen met den
duivel in persoonlijke betrekking hebben
gestaan. Van nature evenwel met de edelste
hoedanigheden begaafd, kwam het meisje tot
inkeer, zwoer haar dwalingen at en werd een
even vurige vereerster van God als zij het
vroeger van Satan geweest was. Ten einde
het kwaad, dat zij in haar vroeger leren door
het bevorderen van de macht des duivels
gesticht had, goed te maken, begon zij nu
met alle macht de vrijmetselarij te bestrijden
en deed dit vooral door een reeks onthul
lingen omtrent de geheimen der loge, inzon
derheid betreffende de duivelaanbidding.
Die onthullingen, onder den naam van
Gedenkschriften uitgegeven, maakten buiten
gewonen opgang; zij werden in verschillende
talen overgezet en bij duizenden, dikwijls
onder aanbeveling van geestelijken verspreid.
Zelfs de Liga antimassonica te Rome geeft
er geregeld een Italiaansche vertaling van.
In Duitschland evenwel toonden de Ka
tholieke geestelijkheid en de Katholieke pers
Zijt ge zeker dat het Frank Anson was
vroeg kapitein Roper, met gejaagdheid.
Mis» Blake schrikte van de wanhopige toon
in zijne stem.
Ze had niet gedacht dat kapitein Roper een
man was die zijn zelfbeheersching verliezen kon.
Ze was te zeer in haar eige i belangen verdiept,
om hem veel aandacht te schenken. Doch nu zij
de gejaagdheid in zijn stem bemerkt had, ver
wonderde het haar ten hoogste.
Ik ben er zeker, van herhaalde ze met de
grootste overtuiging. Ik zeide u dat mijn memorie
van personen zeer groot was. Ik heb mij nog
nooit in mijn leven in het herkennen van een
persoon bedrogen.
—Doch waar zaagt ge den jongen Auson vroeger?
Kapitein Roper was nog steeds ontsteld.
Vergeef mij, dat ik zoo ongeloovlg schiin,
zeide hij. Doch het is zoo wonderlijk, dat hij
zijn hoofd zou wagen met hier terug te komen.
Ik zag hem vier jaren geleden ten tijde van
den moord, verklaarde Harriet Blake. Ik ging
naar Andley Court met eene boodschap en zag
hem in de laan. Hij zag mij niet en zal ook niet
bevreesd zijn door mij herkend te zullen wor
den. Doch ik weet dat hij het was, omdat
iemand hem bij den naam riep.
Kapitein Roper zonk terug in zijnen stoel en
staarae een oogenblik recht voor zich uit in het
vuur. Toen stond hij haastig op.
Ik vrees dat ik nu gaan moet, ik kan niet
langer wachten. Ge zultmr. Taxter de boodschap
doen van mijn bezoek Ge kunt hem zeggen, dat
ik over een dag of twee terug zal komen.
En ge moet hem stellig verhalen, hetgeen ge
mij zooeven verteld heb. Zeg hem nauwkeurig
dat ge miss Harvey twee keer vertrouwelijk met
dien ellendeling hebt zien spreken. Het is niet
meer of minder dan rechtvaardig, dat haar aan
staande echtgenoot dat weten zou.
Goeden avond. Dank voor uwe vriendelijkheid.
Ge verdient een compliment voor uwe opmerking.
van den beginne af maar weinig vertrouwen
in die zoogenaamde onthullingen, waarin dan
ook de wonderlijkste en ongeloofelijkste dingen
voorkwamen. Ernstige Katholieke bladen als
de Germania en de Kölnische Volkszeitung
beschouwen de heele geschiedenis van miss
Vaughan eenvoudig als een schandelijk be
drog, een speculatie op de lichtgeloovigheid
van het publiek, met geen ander doel dan
goedgeloovigen lezers het geld uit den zak
te kloppen.
De geruchtmakende miss Vaughan bestaat
volgens hen volstrekt niet. Zij is eenvoudig
een uitvinding van zekeren dr. Bataille, die
zich eveneens voor een bekeerden vrijmetse
laar uitgeeft en in de jaren 93 en 94 onder
den titel »De duivel in de negentiende eeuw»
ook zijn .onthullingen over de vrijmetselarij
het licht deed zien. Na met die uitgave
goede zaken gemaakt te hebben, zou hij nu
miss Vaughan ten tooneele hebben laten tre
den, die al zijn onthullingen bevestigt en er
nog heel wat pikants bijvoegt. Die dr. Ba-
taille, zegt de Kölnische Volksztg., is alles
behalve een bekeerling, al doet hij zich in
zijn geschriften ook nog zoo vroom voor. Hij
heet eigenlijk Charles Hacks, onder welken
naam hij nog kort voor de verschijning van
zijn vrijmetselaarsonthullingen een boek heeft
uitgegeven vol van de onmiskenbaarste vrij
denkerij.
Alzoo aan den eenen kant het volste
vertrouwen in miss Vaughan en haar voor
ganger op het gebied der satanische ont
hullingen dr. Bataille. Aan den anderen
kant de openlijke beschuldiging van bedrog
en leugens.
Wat moet men van die geheel tegenstrijdige
meeningen aannemen
Ofschoon wij voor ons sterk geneigd zijn,
zoowel om den buitensporigen inhoud der
onthullingen als om de geheimzinnigheid
waarin de schrijvers zich verschuilenhet
oordeel der Duitsche Katholieke pers te
deelen, gelooven wij dat 't het best zal zijn,
het onderzoek af te wachten, thans op last
i
Hij vertrok haastig, te haastig voor Clayton, die
te laat was om de deur voor hem te openen. Hij
staarde hem verwonderd na.
Hij daalde de breede trap af eu sloeg den weg
naar Doveney Mill in. Doch hij nam niet het
pad, langs hetwelk hij gekomen was. Binnen
net kwartier trad hij de groote deur van het
postkantoor te Malliscomte binnen. Vandaar ver
zond hij een telegram naar New Scotland Yard
Hij onderteekende dit met zijn eigen naam
Rutheford Roper en gaf Andley Court als adres
op van waar het verzonden was.
HOOFDSTUK VIII.
God geve mij kracht om te verdragenl Dit
is stellig de zwaarste last, welken ooit een mensch
te dragen hadl
Henry Abott stond den volgende morgen na een
nacht vol onrust op.
Hij gevoelde zien droeviger dan gewoonlijk,
toen hij zijn fkamers verlatende zich in de raist-
stilte van een ontwakenden Novemberdag begaf
Zijn geest was gedrukt door een gevoel van leed,
zwaar en somber als een doodskleed.
Zoo was zijn toestand geweest sedert dien ver
schrik kelijken morgen, ook in November maar
vroeger in de maand, toen hij van deze plaats
gevlucht was, zich als 't ware vrijwillig in den
ban doende, opdat een ander gespaard mocht
blijven.
Sedert dien morgen had hij nooit een oogenblik
van rust, een oogenblik van vreugde, een oogenblik
van hoop gekend.
Groote Hemel! Was ooit tevoren het leven van
een mensch zoo plotseling en onherroepelijk ver
woest geworden als het zijne in dat uur?
Hoe levendig herinnerde hij zich dien slag.
Soms stond net hem in de kalme stilte van een
vroegen morgen even helder voor den geest als
in de akelige stilte van dien nacht.
Die stilte in den verschrikkelijksten der nach
ten dan het zwakke geritsel van een vrouwen
kleed, dat hij vernam, toen hij door den gang,
die naar Talbots werkkamer leidde, ging.
Dan een geweerschot en wat hij zag in die
kamerdoor de buitendeur, die aanstond
Zijn vader, zijn eigen vader, over het lijk van
den staatsman gebogen, met een rookende revolver
in de hand. Zijn vader, het nobele en smette-
van het jongste Trentsche congres ingesteld.
Op het congres werd de zaak-Vaughan
tot een onderwerp van ernstige bespreking
gemaakt.
Mgr. Dr. Gratzfeld, de vertegenwoordiger
van den aartsbisschop van Keulen, waar
schuwde tegen de zoogenaamde onthullingen
van de raadselachtige dame, die misschien
niet eens bestond, daar hier wel een speculatie
van den boekhandel in het spel kon zijn.
De eerw. heer De Bessonie daarentegen,
gedelegeerde van het Fransche nationaal
comité, hield staande dat miss Vaughan wel
degelijk bestond en haalde ten bewijze brieven
van haar aan door hem of zijn bekenden
van haar ontvangen ook vóór haar bekeering.
Het kon zijn dat zij met de uitgave van
haar boeken veel geld verdiende, maar dat
besteedde zij aan liefdewerken. Meermalen
hadden hij en anderen giften van haar ont
vangen.
Daarna trad Mgr. Baumgarten op, de be
kende geschiedvorscher en doorsnuffelaar der
archieven van 't Vaticaan, en verzocht den
heer De Bessonie eenvoudig te antwoorden
op de volgende vragen
lo. Kent gij persoonlijk miss Vaughan?
2o. Bestaat er een officieele geboorte-acte
van haar
3o. Door welken priester is zij bekeerd en
gedoopt
4o. Bij wien heeft zij haar eerste H. Com
munie gedaan
Op geen van die vragen wist de heer De
Bessonie een antwoord te geven, waarop Mgr.
Baumgarten coustateerde, dat er geen enkel
rechtstreeksch bewijs voor de geloofwaardig
heid van miss Vaughan geleverd was.
Hiertegen kwam met groote heftigheid op
de bekende Leo Taxil, ook een bekeerde
vrijmetselaar, die door zijn onthullingen veel
gerucht heeft; gemaakt. Hij kende miss
Vaughan persoonlijk, kon haar portret laten
zien en wist ook op. de gestelde vragen te
antwoorden; maar moest toch dat antwoord
schuldig blijven, omdat hij door het verraden
van haar waren naam en haar schuilplaats
looze karakter, de ernstige oprechte rechter.
Als door den bliksem getroffen had hij daar
gestaan zonder een lid te verroeren, den adem
inhoudende, in de schaduw van het gordijn, dat
voor de deur hing, den man gadeslaande, dien
hij met meer dan kinderlijke liefde bemind en
geëerd had.
Hij had hem gadegeslagen terwijl hij bij het
lijk neerknielde, het aanraakte, het in het gelaat
staarde en uitriep:
Mijn God 1 TalbotTalbot 1 en toen opstond
om heen te gaan, gelijk de gemeenste, vreesach
tigs te misdadiger, dien hij als rechter veroor
deeld had.
Toen had hij, de zoon, ingezien, dat hij moest
vluchten.
Er stond hem niets anders te doen, wilde hij
zijn vader niet veroordeeld zien.
Te meer, daar Talbots bediende wist, dat hij
van plan was geweest om half twee naar Talbots
kamer te gaan.
Hij zou gedwongen worden te spreken en in
dien hij loog, zou hij zijn vader in verdenking
moeten brengen.
Groote Hemelwat een opspraak zou daar
door ontstasn.
Een beroemd rechter van het voetstuk van
smeitelooze waardigheid gevallen Neen, dui
zendmaal neen I
Beter, veel beter zou het zijn wanneer de zoon
verdacht weid.
En daarom,, om de reputatie van zijn vader te
redden en zijn moeder voor schande te vrijwaren
was Frank Anson gevlucht.
Van den diefstal en verkoop van het gouverne
mentsgeheim wist hij niets. Mr Purkiss had er
hem onlangs van verteld.
Na drie jaren van ellende en armoede was hij
naar Engeland teruggekeerd, naar lichaam en
ziel gebroken, hopende zijn moeder te vinden.
Doch het eerste nieuws, dat hem bereikte, was
dat van de dood zijner moeder geweest.
Ook verlangde hij te weten waarom zijn vader
die verschrikkelijke misdaad bedreven had, te
ontdekken welke afschuwelijke drijfveer, welke-
geheime invloed zoo in één oogenblik de vlekke-
looze moraliteit van een geheel menschenleven
had te niet gedaan.
Deze wensch was het, die hem naar Malliscom-
be gevoerd had, deze en ook het verlangen om
haar niet aan de wraak van haar doodvijanden,
de vrijmetselaars, wilde overleveren.
Na hera las een Fransch ordesgeestelijke
een brief van miss Vaughan voor, waarin deze
op de vraag naar haar geboorteacte geant
woord had dat zulk een stuk niets te be-
teekenen had, wijl iedereen dat voor geld en
goede woorden kon krijgen van het Ameri-
kaansche gezantschap, waar men het met die
dingen zoo nauw niet nam.
Die mededeeling was natuurlijk niet geschikt
om het vertrouwen in de raadselachtige
juffrouw te versterken. En nadat er nog heel
wat woorden over die zaak gewisseld waren,
werd eindelijk het debat gesloten met de
aanneming van de volgende motie
„De afdeelingdank betuigende aan hen
die licht gebracht hebben in de zaak nopens
miss Vaughan, gehoord de mededeeling van
commandeur Alliata, president van het anti-
maconniek hoofdbestuur dat reeds uit het
midden van dat bestuur een commissie ge
vormd ismet het bestudeeren dier zaak
belast, gaat over tot de orde van den dag.
In het vertrouwen dat het onderzoek dus
aan goede handen is toevertrouwd, kunnen
ook wij tot de orde van den dag overgaan
en eenvoudig afwachten wat van dat onder
zoek het resultaat zal wezen.
Ondertusschen weten onze lezers alvast dat
zij met het aannemen der onthullingen van
miss Vaughan en dergelijke geheimzinnige
personages hoogst voorzichtig moeten zijn.
Trouwens wordt van den kant dergenen, die
bij dr. Bataille en miss Vaughan zweren
ronduit erkend, dat hun boeken volstrekt geen
lectuur zijndie iedereen in handen kan
gegeven worden. H.
In de Hamburger Nachrichten komt een
artikel voor, dat blijkbaar door prins Bismarck
is geïnspireerd en loopt over de verhouding
tusschen Rusland en Duitschland. Het artikel
sluit zich aan bij wat reeds door Max Harden
een woord van welkom en vriendschap te ver
nemen van het eenige menschelijke wezen, dat
hem dat geheim nu zou openbaren, Priscilla Ad-
dington. Hij wist niet, toen hij hier kwam, dat
zijn vader op Andley Court logeerde, Er liepen
geruchten, dat sir Edmund zeer verbitterd op
nem was.
De rechter wist dus niet, dat zijn zoon alles
wist dat zijn zoon een martelaar voor zijn zaak
was en alle vreugd en hoop uit zijn leven ver
bannen had, opdat zijn vader zijn eer en moreele
vlekkeloosheid bewaren kon.
Wat moest het einde van dit alles zijn?
Kort tevoren had Anson zich daar niet om be
kommerd.
Doch nu was er iets in hem gekomen, dat er
hem toe noodzaakte.
Was het liefde?
Kon het liefde zijn?
Goeden morgen mr Abott. Ge zijt zeer vroeg.
Henri Abott stond stil en keek op.. Hij ver
bleekte plotseling.
Goeden morgen, Miss Harvey 1
Moest hij zich alvragen of het gevoel, dat zich
in hem openbaarde, liefde wasj?
Het doorstroomde elke ader, het trilde in elk
weefsel van zijn lichaam. Het maakte hem zwak
en hulpeloos gelijk een kind, toen hij daar voor
haar stond.
Hij dacht er niet aan zijne handen uit te steken.
Hij verwonderde zich dat ze tot hem sprak nu
ze wist wie hij was.
Doch, wat was dit?
Ze had zelf hare kleine handen uitgestoken en
zag hem smeekend in de oogen.
In het grauwe morgenlicht zag hij dat er tranen
in de diepe heldere oogen stonden.
Ik dacht niet dat ge mij zoudt willen her
kennen, wanneer ge mij weer zaagt, zei hij
De uitdrukking op haar gelaat drong er hem
toe dit te zeggen. Er was geen verwijt in zijne
stem, doch nare tranen begonnen talrijker te
vloeien.
Rutherford Roper's woorden kwamen haar in
de gedachte: rlk heb altijd tegen hem gestreden
van dat we kleine jongens waren af, toen hij mij
schopte omdat ik iets van een meisje gezegd had.'
Dus in zijne jeugd reeds was deze man een ver
dediger van het recht geweest!
Hoe kon ze ooit geweigerd hebben hem te ge-