i>u turner Donderdag lo December L906. 29® Jaargang. Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen. waarin opgenomen DE N00RDBRABANTSCHE POST. Eerste Blad. Kracht kérels. AN TOON TIELEN, Dit nummer bestaat uit TWEE Bladen. die zich voor het volgende kwartaal abonneeren, ontvangen de tot dien datum verschij nende nummers G RaTIS. FEUILLETON. BUITENLAND. Frankrijk. I T (1 E V E R 45) 1 De Echo van het Zuiden, ^-»wr^EssaïE5SKBafiK en I.ai'slrstlsrkr Courant, Dit Blad verschijnt Woensdag- en Zaterdagavond. A. b o n n e m e n t s p r ij s per 3 maanden f 0."5. Franco per post door het geheele rijk f 0.90. Brieven ingezonden stukken gelden enz., franco te zenden aan den Uitgever. WAAL W IJ E. Telefoonnummer 38. Advertbntiën 17 regels f 0.60 daarboven 8 cent per regel, groote letters naar plaatsruimte. Adverteutiëu Smaal ter plaatsing opgegeven, worden '-dmaal berekend. Voor plaatsing van een groot aantal regels en advertenties bij abonnement worden speciale zeer voordeelige contracten gesloten. Reclames 15 cent per regel Zogt het voort. Zeeuwsch-Vlaanderen is vol gerucht over het verdwijnen van drie jongens uit Hengstdijk. Zeelandia en het Hulster blad bevatten er beide artikelen over en brengen warmen lof aan de vereeniging voor Kinderbescherming in het Bisdom Breda. En niet ten onrechte. Wij willen helpen aan het bekend maken van dit feit, opdat de waardeering voor deze jonge vereeniging algemeen vorde. Daar in Hengstdijk leefden drie jon gens een ellendig bestaan. Bedelen van den vroegen morgen tot den laten avond; haast geen kleeren aan 't teere lijf half naakt schrijven bovengenoemde bladen, liepen ze dikwijls langs de i weg. En gaf een liefdadige hand hun warme kleeren, dan werden deze door de ontaarde ouders »opgeborgen.« Den volgenden dag verschenen de stu npers weder met de flarden aan hun bibberend lijfje. En a's ze heel den dag hadden rondgezworven, mochten ze 's avonds slapen in een hol, uitgegraven in den hoek van een stal, slapen op eenige guano-zakken. Die kinderen waren een ergernis der streek en toch kon niemand die ergernis wegnemen. Want de ouders waren de natuurlijke beulen hunner kinderen. Tot de vorige week een heer uit Breda verscheen, een lid der Vereeniging voor Kinderbescherming. Die kwam de kinderen halen, met Romau van de Zee door JOS. SCHELLEKENS. X. En nu worden in een langdurige confe rentie de laatste beschikkingen afgewimpeld. Haakon Olafs, de arme, verweesde jongen, die als 14 jarige knaap als een van allen verlaten eenling op het Hollandsche strand word geworpen, is thans millionnair en be zitter van uitgestrekte goederen I Ziedaar, wat onze held zelve door het hoofd flitst. XI. Alles in orde, meneer; we zijn gereed voor het vertrek Haakon, die nog juist een oogenblikje met Tom staat te praten, wendt zich met een lachend „daar gaan we, ouwe jongen om en krachtig schoot het met zijn sonoor zeemansgeluid uitgesproken commando door de spreekhuis: „Vooruit dun maar!" Ter wijl hij van de brug af zijn donkere oogen als met een arendsblik over alles laat heeu- gaan, klinkt het weer „Alle hens aan dek en aan het werk. Trap in en kabels los Drie stooten Boehoe, boehoehoe, hoedreunt het over de Handelskade en daar set zich het jacht „Oom Soeu" in beweging. Aan de verschansing zien we een gezelschap van behulp der wet-Loeff waren de ouders uit hun macht ontzet. En nu moet men ze zien in Breda, vroolijk, opgewekt, met oogen vol blijde hoop op het nieuwe leven, door de Vereeniging voor Kinderbescherming voor hen geopend. Zegt het voort, welwillende lezers. Zegt het voort, tot alle goede men- schen, wien het lijden van schuldelooze kinderen een gruwel Is en die in staat zijn in dezen te helpen. Zelf behoeven ze stad of land niet af te reizen om de arme verschoppelingen op te zoeken en aan goede verpleging te helpen. Daar zorgt de Vereeniging voor Kinderbescherming voor. Mits deze behoorlijke fondsen knjge. Zij bouwt hier in de N.-Dieststraat een gastvrij huis voor de ai me, maatschappelijke verschoppelingen, en zij wacht van goede menschen ruimen steun. Want de chris telijke naastenliefde waakt immer. Zegt het voort. Bovenstaande ontleenen wij aan het Dagblad van Noordbraband En waarom lo. Omdat het zulk eene prachtige, zulk eene weldoende vereeniging is als bovengeschetst, welker arbeiden .vel in wijder kring mag worden bekend en welker werken navolging verdient, ook in onze streek. 2o. Om nogmaals de aandacht te vestigen van autoriteiten op die twee ongelukkige jongetjes v. d. A. uit Sprang, die hier dag in dag uit, avond aan avond rondloopen, haast geen kleeren aan 't arme lijf.... en bedelen, huis aan huis, eiken voorbijganger aan- houdeu om een centwat brood of wat ook en die in de ijzige avond-koude, met scherpe winden, als sneeuwbuien door de lucht snerpen, zoodat geen mensch zich haast daarbuiten waagt, hier aan hoeken van straten, in gebouwen en portalen een weinig beschutting zoeken tegen de bibberende koude, om dan ten tien of elf uur zich te voet, of met een wagen, waarvan de voerman dames en heeren, waaronder eenigen van onze oude bekenden. Nel en Toos staan arm in arm naar de vertrek-maatregelen te kijken. Even achter haar is Tom druk in gesprek met een offi cier, waarin we, als hij zich even omwendt, terstond den heer Van Bleekland herkennen. „Nou, wat zegt u er van, dames? Hij doel het goed „Oom Soen", vindt u niet zegt Tom na eenig9 oogenblikken tot Nel en Toos. Beiden, die schijnbaar aan heel iets anders dachten ze hooreu tenminste eerst de opmerking van Tom niet wenden zich na een herhaliug er van tot de beide heeren. „Ja, meneer Van Hoogland, voor zoover als ik er over oordeeleu kan, is het jacht uitstekend. Het ziet er dan ook magnifiek uit, vin-je ook niet, Toos .Of het! 't Is maar jammer, dat je niet mee naar zee durftdaar zal het op dit drijvend pronkjuweeltje nog heerlijker zijn, als het zijn eerste danspassen op de maat van de golven maakt." „Nee hoor, daar waag ik me nog niet aan. 't Is eigenlijk wel 'n beetje gek, dat ik me niet durf toevertrouwen aan 't zee manschap van in'n eigen man, doch dat is nou eenmaal zoo. 't Zal echter wel komen," voegt Nel er glimlachend aan toe, terwijl ze een liefde vollen blik op haar Haak werpt, die daar boven op de sierlijke brug al zijn aandacht wijdt aan het ongehinderd pas- seeren van de vele vaartuigen, welke «an de Handelskade gemeerd liggen. „Gaat u mee, mevrouw Van der Schakel vraact Van Bleekland aan Toos. „Wel zeker," meneer Van Bleekland. „Of dacht u, dat 'n dergelijke durf alleen in raanskleeren steekt Nee hoor, ik ver- laug zelfs op zee te zijn." En Toos, die er uitstekend en weer ge- zoo welwillend is, hun een plaatsje te vergunnen huiswaarts te begeven, om daar eene ruwe ontvangst te hebben bij gebrek aan genoegzame bedelcenten en een rustplaats te vinden op een paar zakken op den vloer uitgespreid, zooals onlangs de maréchaussée constateerde om den volgenden dag dit droevige werk voort te zetten. Nogmaals kan en moet hier niets gedaan worden. Is er geen aanleiding genoeg, om de ouders uit hun macht te ontzetten. Is er geen persoon, geene vereeniging die de voogdij op zich nomen wil. Moeten deze kinderen maatschappelijk en zedelijk ten onder gaan, geheel ver loren voor de toekomst. Nogmaals vragen wij de aandacht van bevoegde autoriteiten. Kan hier de voogdijraad niet tusschen beide komeuwerkelijk de zaak is dringend. Afgewimpeld! De kiesrechtkwestie is niet aan de orde. Wij katholieken hebben in onafzien- baren tijd niets met het kiesrecht uit staande. Zoo decreteert de Maasbode du haut de sa grandeur. En als de Maasbode iets decreteert, daD is het zoo. 't Is waar, »een paar kleinere organen uit onze pers1 hebben over het kies- rechtvraagstuk geschreven als over iets, dat binnen een eeuw wel aan de orde zal komen. Maar de Maasbode duwt met ware grootheid die kleinere4 organen in een hoek. Te drommel, hoe durven die hun mond opendoen voordat de Baas gezegd heeft jongens, nu wordt het tijd 1 Die kleinere organen erkennen geen grootheid, geen waardigheid, geen gezag meer. Waar moet dat heen en waar zal dat eindigen De Maasbode laat zich natuurlijk door het voorbarig gepraat van dat wrieme- heel verjeugdigd uitziet, kijkt den officier met een plaagziek, uitdagend trekje op haar sympathiek gelaat aan. Van Bleekland antwoordt niet op deze ietwat ondeugende opmerking, trouwens, hij is er in de twee jaar, dat hi) wederom met de familie Olafs converseert, al meer dan gewoon aan geraakt, om door Toos weer even plaagziek behandeld te worden, als in den tijd, toen Nee, hij kan ubg niet goed begrijpen, hoe hij zich destijds hiertoe door Haakon heeft laten overhalen. Voordat deze als millionnair van Martinique in Holland whs gearriveerd, had hij zich reeds bij de wederverschijning van Toos, als man ven eer teruggetrokken, doch door het aan houden van zijn vriend liet hij zich ton -lotte weer overhalen, om in den familie kring te verschijnen. En in dien tijd was hot oude gevoel, dat feitelijk steeds op den bodem van zijn hart als een ondoofbare vonk was blijven gloeien, wederom tot een felle vlam aangewakkerd. Hij bemint thans Toos nog vuriger dan toen de liefdeshartstocht voor 't eerst zijn ziel beroerde, maar nu zijn de omstandigheden geheel anders. De fa milie Olafs is rijk, schatrijk, ook Toos, want Haakon's oom had in de enveloppe, die niet eerder dan in Holland opengemaakt mocht worden, een bij-testament gedaan, hij den wensch te kennen had ge- dat zijn neef aan de weduwe vau er Vau Holland het vijfde deel der moest afstaan, ter vergoeding van de grove onbeleefdheid, dat hij nooit op de brieven van den dokter geantwoord had, maar vooral ter belooning van de edele handelwijze, dier familie ten opzichte van Haakon, 't Was werkelijk fijn gevoeld, deze beschikking van den ouden man, im mers pas in tegenwoordigheid van de be langhebbende werd zij bekend. Toos is waariu geven, den h erfenis lend kleingoed aan haar voeten niet van haar stuk brengen. Zij zal spreken als de tijd daar is. Voorloopig heeft ze geen haast. De waardigheid van een père noble Men zou intusschen kunnen vragen, waarom de katholieke Kamerclub en de Algemeene Bond van R. K. Kiesver- eenigingen het kiesrechtvraagstuk in studie hebben genomen, als het toch in onafzienbaren tijd niet aan de orde komt En bewijst Patrimonium'» adres niet, dat er ook onder de anti-revolutionnai- ren zijn, die de kiesrechtkwestie niet naar een verre, verre toekomst verwijzen 't Doet er niet toe, de Maasbode heeft de zaak voor minstens een eeuw afge wimpeld. Hsgzn. Godsdienstoorlog. Wel een verschrikkelijk woord maar toch is 't thans niet te veel meer gezegd. 11 December is de groote dag, en had de Paus de caltueele vereeniging verboden, thans werd verwacht dat de kerkelijke diensten zouden worden verricht volgens de wet op het vereeuigingsleven van 1881. Maar in alle kerken is bekend gemaakt, dat na 11 December op de gewone wijze voort wordt gegaan, zonder de bij de wet van 1881 vereisebte verklaring bij de overheid in te dienen. De Paus heeft dit verbod uitgevaardigd. Waarom verbood de Paus het vragen van een jaarlijksche permissie De reden van dit verbod is heel duidelijk te zien. De Pa us heeft de zoogenaamde liberaliteit van Briand niet kunnen aanvaa:- den, omdat Hij daardoor de maatregelen tegen de priesters en de seminaries, welke in diezelfde circulaire stonden mede zou goedkeuren. De Paus is een slijfkop, zeggen zijn tegenstander» nu. Ziet eens, hoe makkelijk het Briand hem gemaakt heeft. Toen de Paus geen cultueele vereeniglngen wilde, liet hij het voortbestaan ^au den godsdienst toe bij wijze van openbare vergaderingen dus thans een rijke erfdochter, vandaar, dat Frits zich zeer sterk tegenover haar op een afstand houdt, ja, haar opzettelijk vaak negeert tot zelfs bij 't onbeleefde af, om het toch maar vooral te doen voorkomen, dat 't verleden dood was. In 't eerst lette Toos hier natuurlijk niet op, zij was nog te sterk onder den indruk van den tragischën dood van ha»r man en beur geheele hu welijks-tragiek. Als echter langzamerhand, onder den koesterenden invloed der moe derlijke en zusterlijke teederheid, de pijn lijke herinneringen aan deze lijdensperiode aan helderheid verliezen en ten slotte ge heel gaan insluimeren, komt de oude Toos weer hoven, natuurlijk wel niet meer zóó lichtzin nig—dartel en zoo ongekunsteld- vroolijk als toen, msar toch weer vol plaag zieke ironie. En toen zij dan in deze over gangsperiode de terughoudendheid van Van Bleekland opmerkte, begreep ze deze eerst, doch al vrij spoedig kwetste ze haar vrou welijke ijdelheid. In heur kort huwelijks leven had ze dikwijls aan zijn aanzoek ge dacht en was hij steeds voor haar verschenen als een ideaal van degelijkheid eD, al wilde ze het zichzelve niet erkennen, als zijnde verraad aan haar gegeven woord, in dien tijd rijpte in haar ziel de liefde voor den man, dien zij destijds zoo lichtzinnig en onnadenkend had afgewezen. Thans voelt zij dit nog intenseren nu schijnen de rollen omgekeerd te zijn Van Bleekland, hoewel nog steeds vrij-celibatair, scheen haar zooveel mogelijk te ontwijken en elke zweem van intimiteit zells te vermijden. Het psychologisch gevolg van deze schijn situatie was, dat Toos' stille liefde steeds sterker werd en zich, naar haar natuur, uitte in een plaagziek sarcaime, ten koste van het voorwerp, dat haar hart door ge wilde onverschilligheid vaak zoo diep kwet- En toen de katholieken tegen de formaliteiten dier vergaderingen opkwamen, liet hij ze alle wrg op i na, het vragen van permis sie voor die vergaderingen. En dal verbiedt de Paus nu. M*ar 'ie heeren van overzij vertellen er niet bij, dat dezelfde liberale circulaire van Briand de priesters in den honger dreef eu de opleiding tot het priesterschap onmogelijk maakte. Alle toelagen werden ingehouden, de kerken eu paleisen der bisschoppen op geheven de priesters mochten geen profijten mier hebben, de sepiiuaries opgeheven enz. enz. Had de Pans deze circulaire aangenomen dan ware verruld het woord van Clémenceau Er zal geen enkele kerk gesloten worden, maar geen enkele priester die de cultueele vereeniging weigert, zal er dienst doen. In zulke valstrikken vliegt Pius X niet. Daar komt nog iets bij. De Osservatore Romano wijst daaiop. Briand is een sluwe rakker, raar men zien zal. De wet van 1881 vordert, dat voor een openbare vergadering permissie wordt ge vraagd. Nergens staat er, dat men zoo'n permissie vragen kan voor een heel jaar tegelijk. M*ar in de Scheidingswet staat zoo iets. Men moet, volgens deze wel, de regeli ig der diensten aan den pretekt opgeven, doch kan 't doen voor een heel jaar tegelijk. Zóó vermengde Briand de wetten van 1881 eu 1905 (de Scheidingswet). En hij deed 't voorkomen, alsof hij slechts de wet van 188J verruimde. Doch hadden de katho lieken gebeten, dan zou hij gezegd hebben, dat het permissie-vragen voor een heel jaar niet in de wet van 1881 staat, wel in de Scheidingswet. En dat do katholieken de Scheidingswet hadden geaccepteerd. Het zal nu hard tegeu hard gaan, 40 millioen katholieken, wanronder vele laksen, die 't zoover lieten komen die als 't ware den druk der vrijmetselarij kozen, vallen onder deze wet, die in al hare kracht zal worden toegepast. Do bisschop van Parijs heeft reeds ann- zegging gekregeu om zijn paleis te ontruimen en gistereu is op last van Cleraenceau huis zoeking gedaan bij den nuntius, Mgr. Mon- tatrnir.i en is deze over de grens gebracht, sle, vandaar nu ook heur stekelige opmer king aan 't adres van Van Bleekland. „Willen we eens naar beneden gaan zien zegt nu Nel, die de honneurs waar neemt. „Heel gaarne", is 't algemeene antwoord. En 't gezelschap begeeft zich n&ar de salons, die er alle keurig uitzien. Na 't gezelschapssalon, waar de kop prijkt van Haakon's oom, een mooi stut werk rook- en eetsalon te hebben bewondard, komt men aan den uitgang, waarvan aan weerszijden twee fraai» staatsieborden staan, waarop een paar paneeltjes met gezichten op Martinique. Het eene is de kunstvolle weergave vau de villa van Haakon's oom met omgeviug, het andere is een duingezicht, met een modern landhuis boven op een duinplateau en een vierkant gebouw, op welks voorgevel we leien „Zeemaushuis, Soen Olats-etichting". „Beter gebruik had Haakon van zijn rijkdommen niet kunnen maken," merkt Tom bij de beschouwing van dit paneel op. (Wordt vervolgd.)

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1906 | | pagina 1