'Nummer 73.
Zondag 15 September L907.
30e J aai gang.
Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen.
Eerste Blad.
UIT HOOK! KRINGEN.
ANTOON TIELEN,
Dit nummer bestaat
uit DRIE Bladen
""^LANDBOUW.
Uitgever:
Is HIJ nu nog niet spre
kend genoeg
t22 ÜÏLLB2 UN
WAALWIJK. Telefoonnummer 38.
Bijenteelt III.
De Echo van het Zuiden,
Waalwijlisclif en l<angstraatsclie Courant,
Dit Blad verse1 ijnt Woensdag- en Zaterdagavond.
Abonnementsprijs per S maanden f0."5.
Franco per post door het geheele rijk f 0.90.
Brieveningezonden stukken gelden enz., franco te zenden aan den
Uitgever.
Advjsrtbntiën 17 regels f 0.60 daarboven 8 cent per regel, groote
letters naar plaatsruimte. Adverteutiën Smaal ter plaatsing opgegeven,
worden 2maal berekend. Voor plaatsing van, een groot aantal regels en
advertenties bij abonnement worden speciele zeer voordeelige contracten
gesloten. Reclames 15 cent per regel.
JJj "Li
Onze pers heeft reeds luide verkondigd,
de glorie en den roem van den 54sten
Katholiekendag te Würzburg. Dat nu
nog eens te gaan herhalen, zou slechts
een verzwakking zijn, van wat er reeds
over gezegd is. Verdere fanfares blijven
dus hier afwezig. Alleen zij op één feit
nog gewezen. Er zijn daar genomen
40, zegge veertig besluiten, welke ieder
op zich zelf een uitgebreide actie be
lichamen. Deze veertig besluiten vullen
dus een werkprogram, op zijn minst voor
een vol jaar. Onze Duitsche broeders
behoeven dus niet te vragenWat
valt er voor ons te doen Zij weten
het. Ook niet>Hoe hebben we dat te
doen Ook dat is hun in groote lijnen
voorgeschreven. Gelukkig de partij, die
op sociaal, economisch, charitatisch en
apologetisch gebied weet, voor wat en
hoe ze haar actie dient te voeren. In
die eenheid in 't groote en de verschei
denheid in 't lokale ligt de kracht onzer
Duitsche geloofsgenooten. Dc rnarsch-
route en de strategische bewegingen
zijn dat leger daar op dien vierdaagschen
manoeuvretijd duidelijk voorgeschreven
Ziedaar, de onoverw inbare kracht van
dat grootsche leger.
Doch nu de vraagIs hij, d. i. die
54e Katholiekedag, nu nog niet sprekend
genoeg voor ons Kan het bewijs, nog
meer axiomatisch geleverd worden dat
één algemeene Katholiekedagware is?
Wij, Nederlandsche katholieken, hebben
ook onze katholiekendagen zeer zeker,
doch deze zijn slechts diocesaan en nog
altijd blijft het ideaalEen algemeene
Nederlandsche Katholiekendag een ideaal.
Er was een tijd, dat onze pers sterker
aandrong op het verkrijgen van dien
éénen Nederlandschen Katholiekendag
thans doet ze daar meer of minder het
zwijgen toe. Alleen *Het Huisgezin
Roman naar 't Engelsch.
67)
Deze persoon heeft toch niet de minste
lev nskennis, merkte mrs. Delville op met
een ixonisch trekje om de, lippen. Ik in mijn
plaats zou- ik in geen gevat voor mijn nicht
willen gaan, maar deze mrs. Eagles, stammende
nit het gewone volk, doet dit zonder eenig
zelfverwijt.
Zij gaat trotsch als een pauw vooruit en
de prinses van Wildenhofen moet achteraan-
komen en zelf de pakjes dragenhoe is 't
mogelijk
«Moeder", zeide Eleonor, ik weet niet of u
met uwe waardigheid wel overeen kunt brengen,
achter Mrs. Eagles aan te komen
«Maar kind 1"
■Nu, ik meen slechts, als gij u nu omdraait,
dan zou ze soms kunnen denken."
Meer was niet noodig. In hare meest trotsche
houding verliet mrs. Delville den wagen.
XXVIII.
Marie schreef nog den avond van dien dag
aan juffrouw van Möhrirg. Openlijk, zonder
echter den roman haars harten aan te roeren,
had zij de oude dame het drukkende harer
tegenwoordige positie geschilderd en daaraan
de bede vastgeknoopt, haar voor den naasten
tijd tot zij door hare geringe talenten
ergens een nieuw veld geopend bad een
verblijfplaats op Möhringshof toe te staan.
Zij had nog geen antwoord per post op baar
brief kunnen hebben, maar „de oude" had hare
goedhartigheid direct getoond.
«Altijd zeer welkom", zoo luidde het tele
gram, dit Marie reeds sinds vanmorgen in
haar zak ronddroeg.
Zij was met angstig hartkloppen naar het
heeft er, naar we meenen, nog dezer
dagen even op gewezen.
Als we nu echter zien, dat onze
congressen elk afzonderlijk worden ge
houden en we lezen daar van dien éénen
Duitschen Katholiekendag waar èn het
sociale, èn het oeconomische, èn het cha-
ritatische, èn het apologistische terrein
onzer actie onder één grootsche betoo
ging wordt samengevat, dan moet ons
de verzuchting van 't hart>Wat een
tijd- en krachtversnippering hebben wij
met al onze afzonderlijke congressen 1"
Daar hebben we 't Sociale Congres, in
den Bosch, het Drankweer-Congres te
Nijmegen, het Boerenbondscongres te
Nijmegen, de Sociale Week te Breda,
de algemeene vergadering der apologe
tische vereeniging Canisius, al die af
zonderlijke congressen en vergaderingen
konden onder gebracht worden onder
één algemeenen Nederlandschen Katho
liekendag. Men had daar dan evenals
in Duitschland, onze actie over de ge
heele linie in één machtig vereenigings-
punt, verafbeeldende onze grootsche
eenheid van gelijk denken en voelen in
de hoofdzaken.
En voor ons land komt er nog iets
eigens bij. Wat we hiermede bedoelen
is het volgende Hoe vaak reeds betoogd
is, dat de lijn boven en beneden den
Moerdijk niet meer bestaat, toch houden
nog velen onzer zich aan die scheidings
lijn vast, zelfs op het Drankweercongres
te Nijmegen kwam ze soms in de de-
balten nog scherp te voorschijn. Te
verwonderen is dit niet, als men bedenkt,
dat ieder nog in zijn eigen diocees ver
gadert en daar men vergeve ons de
uitdrukking nog te veel zich blind
staart op de diocesane belangen en be
langetjes. Dat moet behoudens natuurlijk
de hooge goedkeuring onzer kerkelijke
overheid, anders worden. En dat wordt
pas anders, als we onzen algemeenen
Nederlandschen Katholiekendag krijgen.
Daar zullen we ons allen voelen als de
zonen en dochteren van één nationale
kerkelijke provincie, dan zal er meer
waardeering komen van elkanders werk
én streven, dan kan van beide zijden
kennis genomen worden voor het min
of meerdere goede en betere, wat er in
een respectievelijk diocees wordt gedaan
en betracht, dan is voor goed wegge-
tweede ontbijt gegaan om mrs. Eagles in
kennis te stellen van haar plan, Clyve Court
te verlaten, maar zij vond in het boudoir de
onvermijdelijke Fortescue en in hare tegen
woordigheid wou ae niet spreken. Om haar
verschijnen, dat blijkbaar op beiden storend
werkte, te motiveeren, vroeg zij haar slechts
verlof om een bezoek aan Lympstone Castle
te mogen brengen, welk verlof zij van mrs.
Eagles met een tamelijk mismoedige gelaats
uitdrukking verkreeg.
„Zij ziet het niet gaarne dat ik ga," dacht
Marie, „maar ik kan onmogelijk het land
verlaten zonder Kate vaarwel gezegd te
hebben."
Nu bevond zij zich op weg naar hare
vriendin. Van de strandpromenade steeg zij
den berg op, want een paar noodzakelijke
dingen hadden 't noodig gemaakt, even de
stad in te gaan.
Haar weg liep voorbij een zekeren tuin,
dien het haar vroeger gelukt was ongezien te
passeeren. Zou dit haar ook thans gelukken
Zij hoopte, maar haar hart klopte onrustig,
terwijl zij onder den schaduw van den muur
doorging. Het was een geheimzinnige muur
zonder poort of gat en toen zij bet einde bereikt
bad, stond plotseling voor liaar Jack Vernon.
Hij lachte behagelijk over de zichtbare
schrik, die zijn plotseling tevoorschijn komen
bij haar veroorzaakte.
„Dat noem ik geluk hebben," riep hij uit.
„Hier sta ik te overleggen of ik naar Clyve
Court zou gaan of niet en daar komt gij aan
gewandeld."
Toen wou Lij baar de hand geven, maar
zij scheen deze in de grenzelooze verwarring
niet te zien.
„Ei, wat is er," vroeg hij, zich buigend om
een blik te werpen op haar half-afgewend en
blozend gezicht.
Zij opende de lippen, doch bracht geen
woord uit.
„Was de Bchrik zoo erg?" murmelde bij
medelijdend. „Arme kleine Dat zijn van die
jongens-gewoonten, die men nog overhoudt.
Ik zag u van verre en trok me achter den
muur terug om de overvalling te bewerk
steiligen. Vergeef me deze onbescheidenheid.
„Er is niets te vergeven," stamelde zij.
veegd, die scheidingslijn, welke thans
nog werkelijk haar invloed doet gelden.
Bovendien, dan keren we al onze
voormannen kennen en waardeeren,
kortom dan voelen we ons als onze
Duitsche broeders, afgescheiden van
verschil van temperament en aanleg, als
mannen en vrouwen me^t éénzelfde
levensbeginsel en éénzelfde levensbe
schouwing.
Het is niet aan ons, den weg aan te
wijzen, hoe tot dit ideaal te komen, toch
wagen we het dit op te merken »Zou
thans niet den tijd gekomen zijn, om
pogingen in die richting aan te wenden.
Reeds hooren we klachten dat onze
actie, juist door hare afzonderlijke ver-
zamelingspunten, te veel gaat eischen
van ons katholiek volk. Men denke slechts
aan 't lijstje hierboven genoemd en men
zal moeten toestemmen dat werkelijk veel
geeischt wordt van hen die in de be
weging vooraan staan, èn finantieel, èn
intellectueel, èn lichamelijk.
't Is twee of drie dagen op 't drank
weercongres, twee of drie dagen op 't
't sociaal congres, eene heele week op
de sociale week, twee of drie dagen op
't Boerenbondscongres enz. enz., daarbij
komen dan nog de afzonderlijke katho
liekendagen, waarlijk, men kan ook van
't goede te veel krijgen. Stel daar nu
tegenovereen algemeene Nederland
sche Katholiekendag van vier of vijf
dagen, waar allen samenkomen, waar
de geheele actie in de hoofdlijnen wordt
omlijnd, waar de qualiteit niet behoeft
te lijden onder de quantiteit, dan zal
die jaarlijksche massa-verzameling een
meer grootschen indruk nalaten dan thans
de afzonderlijke bijeenkomsten, hoe im
posant die dan ook zijn. Daarom
met toestemming der kerkelijke overheid
vooruit naar den éénen Nederlandschen
Katholiekendag.
Nog enkele dagen en de tijd ran hoDig-
gewin is voor dit jaar voorbij. Ce heide heeft
niet gegeven, wat wij hoopten, het weer
bleef voorden imker ongunstig. Vele volken
zijn zelfs in gewicht achteruitgegaan, een
enkele stierf den hongerdood. En dat in
't midden der campagne 1 Er zal dus op de
verschillende markten niet veel honig wor
den aaugtvoerd en menige imker zal moeten
zoeken om een voldoend aantal opzetters
(korven, zwaar genoeg oir. voor den winter
„op te zetten,,) te vinden. Wat zal de honig
duur worden Vooral zij die nog wat pui
ken tafelhonig hie..ben gewonnen kunnen
uu geld maken. Bezitters van sectie-honig
(gewonnen in raampjes, loesenbouw) zonder
broed mogen hooge prijzen bedingen. Laten
zij er voor zorgen hun waar zoo net mo
gelijk te presenteeren
Vooral voor het artikel honig betaalt men
gaarne eenige centen per pond meer, wanneer
het er ziudelijk uitziet er netjes is verpakt.
Bij ons bezoek op de heide dezer dagen
zagen we honderden er nog een honderden
korven en kasten. Maar toch, véél te weinig
voor die onmetelijke bijenweiDe meeste
bloempjes blyven onbezocht en duizenden
ponden kostelijke nectar gaan er stellig jaar
lijks verloren. Laten meerderen dus pro-
fiteeren van het voordeel, dat de heide
in dit dit opzicht nog gemeen goed aan
ieder biedt, voordeel voor beurs en gezond
heid.
De laatste jaren bloeien de heidevelden
buitengewoon mooi en ook langer dan vroe
ger, een gevolg van het verdwijnen der
schapenkndden, die voorheen de struikje*
kortaf graasden, zoodat deze zich maar weinig
ontwikkelen konden en armelijk bloeiden.
Een wandeling over de hei op een mooien,
zonnigen Septemberdag als heden, is een
waar genot e» levert een verrukkelijk schouw
spel.
Nu vooral, bij afnemende dracht, loopen
de zwakke volken gevaar beroofd te worden.
Men onderzoeke in dat geval, welk volk
zich daaraan schuldig maakt. Daartoe be-
strooia men de bijen, die den beroofden
korf uitvliegen, met meel of krijtpoeder, om
te zien, waar ze heen gaan. Zijn de roovers
uit eigen stal, dan moeten het rooveude
en het beroofd wordende volk van plaats
verwisseld wordenmeestal is dat middel
afdoende. Komen de roovers van elders, dan
kan men zijn volk beschermen door véór
den aangevallen korf een in petroleum of
corbohneum gedrenkten lap te hangen, zóó
dat het vlieggat verborgen, niet gesloten i9.
Baat dit niet, dan b ren ge men het bedreigde
volk een paar dagen op een koele, donkere
plaatst en voedere het goedna een paar
dagen, als het sterker is geworden, plaatst
„Goed, dan geef me uwe kleine hand en
kijk me aan vroeg hij.
„Zij keek hem niet aan en de kleine hand,
die hem weifelend gereikt werd, beefde zoo
dat hij liefkcozend erover heenstreek, waarop
zij ze met wilden haast terugtrok.
„Maar Molly 1" riep hij verwonderd.
„Ik moet weg", perste zij eruit, „ik heb
haastDaarbij maakte zij aanstalten verder
te gaan.
„Zulk een haast, dat ge mij nog niet even
een pleizier kunt doen?" vroeg hij.
„Ik moet naar Lympstone naar Kate
en moet om negen uur terugzijn 1"
„Nu is het drie. Voor de vriendin hebt ge
dus zes uren over en voor mij nog niet vijf
armzalige minuten?"
Dat klonk werkelijk ernstig en het scheen
haar op eens ook ongehoord, dat zij den man,
dien zij boven alles minde bij de laatste ont
moeting die zij waarschijnlijk in 't leven met
hem zou hebbeu, een verzoek zou afslaan.
„Wat wenscht gij?" stamelde zij.
„Kom mee in het atelier, ik zal 't u zeggen".
„In het atelier, riep zij verbaasd.
„Nu ja, ik moet uw oordeel over esn por
tret hooren".
Gij weet dat ik geen oordeel heb, dat ik
van de schilderkunst niets versta".
„Ik weet ar niets van", hernam hij met
merkbare bitterheid, „doch ik merk dat gij de
moeite van het méégaan schrikt.
Ik verzoek om vergeving voor den last en
wensoh u veel genoegen dezen middag I"
Hij ging van den weg staan en wilde ook
naar huis gaan. Maar uu stond zij plotseling
aan zijne zijde.
„Molly", verklaarde hij koel, ik wil u in
geen geval moeite veroorzaken".
„Jack", stiet zij half zuchtend uit, „hoe
kunt ge zoo spreken?"
Zoo schreden zij oogenblikken naast elkan
der voort. Plotseling zeide hij, stilstaande op
zijne gewone hartelijke manier:
„Zie mij eens een beetje vriendelijk aan".
Zij hief even oogen op, maar spoedig zon
ken ze weer en ook het lachje om hare lippen
was dra verdwenen.
Hij schudde nadenkend het hoofd. Met de
kleine was iets niet m orde.
Een minuut later stonden ze in 't atelier.
„Waar is het beeld?" vroeg ze rondkijkend.
Hij wees het aan en het bloed steeg haar
naar de wangen, toen zij het portret van mra.
Eagles zag.
„Daarover wenscht gij mijn oordeel riep
zij en haai stem beefde van ingehouden toorn.
,,Nu ja" hernam hij verbaasd. „Is 't goed
of Biecht uitgevallen, dat zou ik graag weten".
„O, zeer goed -f- natuurlijk!" zeide zij op
zeldzaam kouden toon.
,,Dat is zeker ironisch bedoeld", meende hij,
haar van ter zijde twijfelachtig aankijkend.
„Ironisch?" vroeg zij. „Maar Jack dat is
mrs. Eagles in levenden lyve 1"
Dat klonk overtuigd, maar met enthusiast.
Hij merkte het wel, maar stoorde er zich niet
verder aan.
„Weet gij", begon hij half lachend, „den
dag, dat zij 't laatst voor mij geposeerd heeft
is dat niet zoo wat een week geleden
„Het kan wel zijn", antwoordde zij.
„Het was den dag, dat ik u zoo troosteloos
in het park trof, herinnert ge u niet?
„Ja, Ja, knikte zij haastig.
„Toen was ik vanwege dat beeld in ver
twijfeling. „De ziel ontbreekt" zeide ik tot
mij zelve, „de oogen geven licht noch warmte".
Hij maakte eén korte pauze en voegde er toen
vragend bij „Wat vindt gij van de oogen,
Molly?"
Het verhoor was haar onbeschrijfelijk pijn
lijk, haar moed bijeengrijpend, antwoordde
zij trotsch „Het zijn mrs. Eagles oogen
„Zij kijken anders zoo koud?"
„Wat en hoe zij kijken, kan ik niet zeggen",
stiet zij gefolterd uit, „maar hare oogen zijn
het en zij zelf is bet ook,
Vast, dat gij in dit portret nooit genoeg
kunt leggen, dat is begrijpelijk
Zij meende, gij als beminnaar. Hij verstond
„Gij, als kuuBtenuar en lachte stil.
Met een bitteren trek om de lippen, wendde
zij zich van het protret af.
„Wenscht ge verder niets?" vroeg zy.
„Neen Molly", antwoordde hij. Hartelijk
dank!" a a
Nu schreden zij naast elkander naar de deur.
Doch voor hij deze geopend had, zeide zij met
stokkende stem
men het des avonds weer in den stal. Om
te voorkomen dat de andere korven worden
aangevallen, vernauwe men de vlieggaten.
Klaverruiters.
In de jongste aflevering van het #Tijd-
schrift der Nederlandsche Heide-Mij" vinden
we een zeer belangrijk rapport omtrent het
gebruis en den afzet van kleine houtsor-
teeringen. De lezing er van vestigt den
indruk, dat er in den bestaanden toestand
van den handel in kleine houtsorteenngen
wel iets ontbreekt,
In hooge mate verdient de aandacht der
landbouwers wat omtrent het gebruik en
het afzetgebied van klaverruiters wordt me
degedeeld.
Do uit zes stokkeu bestaande, in den
vorm van een pyramids opgebouwde kla
verruiters, niet te verwarren met de in
Limburg, Noordbrabant en enkele andere
streken gebezigde, welke uit één stok be
staan met of zonder dwarsstokken,
worde i voornamelijk gebruikt in de geheele
provincie Gronigen, in de IJpolders, den
Haarlemmermeer, den Auna-Paulownapolder,
de Wieringerwaard, den Waard en Groet
polder en den Wijkermeer in de prov.
Noordholland, en in den Wilhelminapolder
en nog enkele andere gedeelten van de
prov. Zeeland.
Zij dienen voor het drogen van klaver,
erwten, stamboonen, vlas, enz, en worden
in de meeste der genoemde streken (uitge
zonderd de prov. Groningen) nog maar
sedert 8 h 6 jaar voor dat doel aangewend.
Zij zijn hiervoor evenwel uitermate geaohikt
zoodat de landbouwer, die ae heeft leeren
kennen, ze in zijn bedrijf niet meer kan
missen. Het gebruik dezer ruiters is dan
ook in korten tijd ver toegenomen en zeker
zal dit in de toekomst nog meer het geval
zijn, daar nog verschillende andere gewas
sen, zooals lupinen, wikken, enz. met voor
deel op ruiters gedroogd kunnen worden,
en in natte zomers ook het drogen van
gras op ruiters aanbeveling verdient, daar
dan hooi van veel betere kwaliteit kan
worden verkregen.
Het voordeel van het gebruik der ruiters
bestaat hieriD, dat de le drogen gewassen
geheel van den grond komen, zoodat ook
de onderzijde van de drogende massa aan
de lacht is blootgesteld.
Verder behoeft in de drogende massa
niet gewerkt te worden, wat vooral bij
klaver het verlies van een groot gedeelte
„Vaartwel, Jack
Zonder de oogen tot hem op te slaan, wild#
zij hem de hand reiken. Maar toen zij bedacht,
dat het een afscheid voor het leven kon zijn,
toen scheen het haar ongehoord en onmogelijk,
hem nog niet eenmaal in het dierbare gezicht
te kijken. Zoo verhief zy den blik en zag men
lachen, als men lacht als men overtuigd ie,
dat het vaarwel dat men u toeroept, in den
grond een spoedig weerzien beduidt.
Bij dezen aanblik krómp haar hart ineen.
„Of hij ook nog lacht, als hij -hoort, dat ik
voor eeuwig ben heengegaan ging haar door
den geest en toen liepen haar de lang-inge-
houden tranen over de wangen.
„Molly 1" riep bij ontsteld. „MollylKind
Zij wilde voor hem vluchten, maar kwam
slechts tot zijn arm. Zij deed een zwakte po
gingen om los te komen, toen liet zij haar
hoofd op zijn «chouder zinken.
„Wat is 't, Molly, mijn kleine?" vroeg hy.
„Ik hoop toch niet, dat men het weer ge
waagd heeft, 't u lastig te maken?'1
„Neen och neen?" stamelde zij.
„Is het nog den schrik van zoo straks ?f|
ging hij verder. En toen zij niets antwoordde
„Arme, kleine niet
Ik was een echte ezel, maar ik dacht er
niets bij, ik deed het met u als ik geregeld
met Uti doe".
„Ik wist het wel", zeide zij bij zich zelf. „ik
ben in zijne oogen een kind als Uti?"
En hare tranen vloten rijkelijker.
„Ween niet, Molly", bad Jack innig.
„Houd op mijn schatje doe 't om mijnent
wille Ik kan 't niet zien ik kom mij zelf
als een misdadiger voor
Daarbij streede hij haar zacht en liefkoozend
de wangen, liefderrijk en teeder bij boog zich
voorover
Plotseling schrok zij.
„Jack '."schreeuwde zij op oen toon vol ont
zetting en met een ruk had zij zich uit zijn
omarming losgemaakt.
Hij had haar toen zijn streelen niet hielp
gekast, twee, driemaal heftig en hartstochtelijk.
(Wordt vervolgd.)