Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen.
FEULLETOII
P|
„NOORD-BRABAND"
.ast is 'iet svaerk
NUMMER 20
\%L
wj*
ZATERDAG 7 MAART 1925
48e JAARGANG:
woMnsdag bn zaterdag.
UITGAVE:
WAALWIJKSCHE STOOMDRUKKERIJ ANTOON TIELEN.
Telefoon No. 38. Telegr.-AdresECHO.
DIT NUMMER BESTAAT UIT
DRIE BLADEN.
EERSTE BLAD.
BUITENLAND.
Coolidge heeft gisteren met het
gebruikelijk ceremonieel zijn ambt van
president der V.S. aanvaard. Hij hield
daarbij een rede, waarin hij de bereid
heid van Amerika om Europa te helpen
uitsprak en voor de binnenlandsche
politiek bezuiniging en belastingver
laging aankondigde.
De uitvaart van president Ebert
is zonder eenige storing verloopen.
dank zij het humane optreden der po
litie, die ter sterkte van ongeveer 5000
man, dan ook krachtig genoeg was om
elke poging tot rustverstoring of tot
verbreking der afzettingscordons te
verijdelen.
De deelneming van het publiek was
reusachtig. Typeerend is, dat gisteren
b.v. in geheel Berlijn geen zwart-rood-
gouden vlag meer te verkrijgen was.
Er werd dan ook zeer druk gevlagd.
Naar schatting volgden ongeveer
200.000 menschen het stoffelijk over
schot van den doode op zijn weg naar
het station. Het défilé van de massa
duurde ruim twee uur.
Het was een waardige plechtigheid
van een omvang zoo groot, als Berlijn
tot dusver nog nooit heeft beleefd.
Aan uitvoerige telegrammen over
het eerste deel der begrafenisplechtig
heden, dat te Berlijn plaats had, ont-
leenen wij nog de volgende bijzonder
heden
Het paleis van den rijkspresident
was naar ontwerpen van de „Reiclis-
kunstwart" in rouwkleuren gedra
peerd. In den voorhof stond krans
naast krans. Bij den ingang stonden
twee posten der rijksweer opgesteld.
Hen passeerend kwam men in de vesti
bule van het paleis, welks gangen met
rouwfloers bekleed waren. Ook hier
waren vele prachtie kransen geplaatst.
Op de eerste verdieping was in de
werkkamer van den overledene in een
nis onder een baldakijn de katafalk
opgesteld.
De kist was bedekt met de rijkspre-
sidentieele vlag, welke in het graf zal
worden meegegeven. De rechts- en
linksaansluitende vertrekken waren
32)
eveneens met zwart doek behangen,
teneinde de te kleine ruimte wat te
vergrooten en plaats te bieden voor
de deelnemers. De hooge muurspiegels
in al deze kamers waren met licht
floers behangen, evenals alle muren van
de zoldering tot den vloer.
Aan het voeteneinde van de lijkkist
stonden aan weerszijden de posten van
de rijksweer en de mariue en daarnaast
de rijen vergulde stoelen voor de deel
nemers aan de plechtigheid.
Aan de rechterzijde namen de verte
genwoordigers der buitenlandsche re
geeringen, aan de linkerzijde die van
de rijksregeering, den voorzitter van
den rijksdag, de staats- en minister
presidenten van de bondstaten, de le
den van den rijksraad, vertegenwoor
digers van de parlementaire partijen,
van rijks- en staatsautoriteiten, de bur
gemeester van Berlijn, de vertegen
woordigers van economische organisa
ties en van kunst en wetenschappen
plaats.
In de tuinzaai, links van de groote
zaal, vonden, bij de plaatsen der fa
milie van den overledene, vrienden, de
geneesheeren en eenige dames, met de
familie bevriend, een plaats.
De vertegenwoordigers van de pers
woonden de plechtigheid in de rechts
gelegen tuinzaal bij. In de daarachter
gelegen zaal was het orkest opgesteld.
Onder de talrijke kransen dienen
vermelding die van den koniug van
Engeland, den president van Polen,
den Amerikaanschen gezant en diens
echtgenoote, den keizer van -Japan, den
president van Chili, liet bestuur van
den Hansa-bond, den Duitschen en den
Pruisischen stedendag, het corps di
plomatique, de senaten van Bremen en
Lubeck, mevr. Rathenau, de weermacht
van het Duitsche rijk, de Pruisische
ministeries, den president van Mexico,
de firma Krupp, den Zwitserschen
bondsraad, de burgerschap van Ham
burg en den senaat, den rijksraad, de
bondsregeering en den bondspresident
van Oostenrijk, de presidenten van
Tsjecho-Slowakijë, Columbia, Ecuador,
Venezuela en China, de agent-generaal
Hilbert Parker en zijn medewerkers,
den rijkskanselier en de rijksministers
persoonlijk zoowel als officieel, de mi
nisteries van het rijk en de bondssta
ten, studentencorpsen, banken, hooge-
scholen, bladen en wetenschappelijke
en economische genootschappen.
Bij de baar van den rijkspresident
hield rijkskanselier Luther een toe
spraak, waarin hij de verdiensten en
de beteekenis van Ebert voor het rijk
schilderde.
Na Luther's toespraak zong het dom
koor het graflied van Carl Maria von
Weber. Onder het spelen van treur-
muziek van Mozart vormde zich daar
op de stoet.
Toen de lijkkist uit het paleis werd
gedragen en op den lijkwagen werd ge
plaatst, zette de militaire kapel de
As-dur sonate in. Er weerklonken mi
litaire commando's en de rijksweer
bracht door vertegenwoordigers van
alle afdeelingen en van dé verschillen
de bondstaten de laatste eerbewijzen
aan den overleden oppersten bevelheb
ber.
Dan zette de stoet zich in beweging,
en ging langs Unter den Linden en
door de Brandenburgsche Poort naar
liet gebouw van den rijksdag.
Toen de'lijkwagen voor het gebouw
van den rijksdag was gekomen, trad
Loebe, de voorzitter van den rijksdag-
naar buiten, gevolgd door talrijke af
gevaardigden van alle fracties, uitge
zonderd die van de communisten en
6ttttp)^WAA LW U K. f<TT7T70
j fpOOR ERVARING STERK,]
die van de nationalisten. Loebe hield,
staande op de groote trap van het rijks-
daggebouw eveneens een toespraak,
waarin hij er op wees, dat de rijksdag
thans^een laatsten groet brengt aan 't
staatshoofd, den eersten president van
de Duitsche republiek. Hoewel in een
voudige omgeving geboren, weerklinkt
Ebert's naam thans door de geheele
wereld. Reeds vroey gaf hij blijk van
zijn socialen geestiui zorgde hij behal
ve vror zijn gezin? ook voor de arbei
dende klasse. Zoo kwam hij .'n den
rijksdag en op den weg, die zijn lot
met dat van het Duitsche volk op het
innigst heeft verbonden. Tot redding
van het land en tot verzekering van
den vrede gaf hij na den oorlog zijn
partijgenooten den raad deel uit te
maken van de regeering. Het onwrik
bare vertrouwen in hem bewoog het
volk hem het presidentschap op te dra
gen en Ebert heeft dit vertrouwen niet
beschaamd. Doch daarmede is ook zijn
tragisch lot begonnen, want het was
hem niet vergund den vollen dag van
Duitschlands herstel weer te zien.
Als Duitschland en Europa weer de
dagen van wareu vrede, welvaart en
geluk zullen kennen, zal men Ebert
steeds gedenken. Als laatste groet van
het Duitsche volk hing Loebe een krans
aan de lijkkoets.
Do stoet zette zich vervolgens weer
in beweging, waarbij op de Konings-
platz aan talrijke vereenigingen'en ook'
aan afzonderlijke personen gelegenheid
werd gegeven een afscheidsgroet aan
den overledene te brengen. In de Boe
dapest Strasse werd nog een oogen
blik stil gehouden voor de tuinpoort
van het paleis van den rijkspresident,
waarna de stoet zijn weg naar het
Potsdammer-station vervolgde.
Onder de tonen van een treurmarsch
werd hier de lijkkist eerst een korten
tijd opgesteld en vervolgens naar den
trein gedragen, waarin ook de familie
leden, rijkskanselier Luther en de mi
nisters, die de begrafenis zouden bij
wonen. plaats namen. Om tien minuten
voor zes precies, zette de trein zich in
beweging.
In het geheele rijk hebben rouwplech-
tighedeu ter eere van den overledene
plaats gehad. Te Wilhelmsbafen vond
een parade der in de haven aanwezige
schepen plaats, waarbij 21 schoten
werden gelost. Heden zal te Kiel een
Ingezonden Mededeelingen.
Uw Eerste Gedachte
bij Ontvellingen en Huidwondjes moet
zijn PUROL Dit verzacht en geneest
spoedig.
dergelijke parade plaats vinden. Te
Lu beek en te Bremen werd de overle
dene nog in een bijzondere zitting van
den senaat herdacht.
De extra-trein met het stoffelijk
overschot van president Ebert is gis
termorgen om 11.30 uur te Heidelberg
aangekomen.
Reeds lang voor de aankomst van
den trein had zich een zeer groote me
nigte hij en voor het station opgesteld.
Het perron, waar de trein zou aanko
men, was door een afdeeling der vei
ligheidspolitie afgezet.
Op het perron bevond zich de opper
burgemeester van Heidelberg; voorts
waren vertegenwoordigers van het
landschbestmir, van de universiteit en
van verschillende vereenigingen aan
wezig.
De lijkstoet werd als volgt gevormd:
Eerst kwamen de kransdragers, daar
na de lijkwagen, vervolgens de familie
leden en de opper burgemeester van
Heidelberg, daarachter de rijkskanse
lier en de overige vertegenwoordigers
dor rijks on der laudsregeeringen, ter
wijl de vertegenwoordigers van de vak-
eenigingen, van den senaat der univer-
siteit te Heidelberg en van verschil
lende vereenigingen uit de burgerij,
den stoet sloten,
i De weg waarlangs de stoet zich naar
het Kerkhof bewoog, was door talrijke
I leden van den rijksbanier, zwart-goud-
rood afgezet.
/an de sinds 78 jaren
ils het beste middel
tegen hoest en ver
koudheid beproefde
la origineelc doozen 65 en 45 Cts.
1
Of Ir
Dit blad verschijnt
Abonnementsprijs per 8 maanden 1.25.
Franco per post door het geheele rijk 1.40.
Brieven, Ingezonden stukken, gelden enz.
franco te «enden aan den Uitgever.
van „DE ECHO VAN HET ZEIDEN
EERSTE DEEL.
Ik heb dien man niet verwittigd, sprak
hij, met een gebaar vol diep misprijzen
Wladimlr aanwijzend, omdat ik de stellige
overtuiging had, zooals ik ze thans nog heb,
dat hij opnieuw zou pogen zijne vrouw te
vermoorden.
Gazeau richtte de oogen naar het gewelf,
terwijl hij ongeloovig het hoofd schudde.
Dus, mijnheer, zeide hij, indien men u
zou gelooven, dan zou graaf Paloutine uw
vader, den prins Demetrius Livachoff, ver
moord hebben?
Ja, mijnheer, ja. De ellendeling is zoo
lafhartig geweest.
Met welk doel?
Om zich van zijne goederen, van zijn
fortuin, van alles wat hij bezat, meester te
maken.
En vervolgens zou hij zijne vrouw
eveneens vermoord, of tenminstegepoogd
hebben te vermoorden.
Welaan, -beste heer, beken zelf dat het
een samenweefsel van onwaarschijnlijkhe
den is, dat gij ons wilt opdringen. Wel,
graaf Paloutine zou dus zijn leven door
brengen met te dooden en te moorden. En
hij zou zelfs door de politie van zijn land
niet eens vervolgd worden.
Een bittere glimlach plooide de lippen
van Alexis.
Ik. ben begonnen met u te zeggen, mijn
heer de Burgemeester, dat gij mij niet zoudt
geloofd hebben.
Inderdaad, ik kan u niet gelooven.
Flet verwondert mij zelfs, dat gij u over-
levert aan lasteringen die zoo onwaarschün-
lijk en bespottelijk zijn, dat zij een hoffelijk
man niet kunnen treffen.
Met een onnavolgbare waardigheid l>e-
val hij hierop den brigadier:
Mignaton, leid mijnheer weg. Gij zult
hem bewaken tot ik per telegraaf onder
richtingen bekomen heb.
Alexis Livachof was zonder beroep ver
oordeeld.
Dat is er een, dacht Cazéres, die stil
zwijgend de ondervraging bijgewoond had.
Toen de deur achter Alexis en de twee
gendarmen weer gesloten was, keerde hij
zich tot Wladimir, zeggende:
Beste graaf, gij hebt zeer wel gedaan,
-niet kalm te blijven. Gij hebt zelfs niet ge
antwoord op de dwaze beschuldigingen van
dien oubeschoften lasteraar.
Verschooning, sprak graaf Paloutine
met hooghartigheid, die onbeschofterik, zoo
als gij hem noemt, is mijn neef. Indien hij
voor het oogenblik van den goeden weg af
gedwaald is, toch is hij daarom niet minder
dan de prins Alexis Livachoff.
Maar toch, vroeg Gazeau. eenigszins
verlegen, waarom die woeste haat, die dwa
ze beschuldigingen?
Ha. zie wedervoer Wladimir aanstonds;
gij zult dien haat spoedig begrijpen.
Gazeau maakte zich gereed om met de
grootste aandacht te luisteren. Misschien zou
hij eindelijk opheldering krijgen van al die
geheimzinnigheden waarin hij het hoofd
verloor.
Mijn dierbare neef, hernam Wladimir,
o,p zeer kalmen toon, wel ziende dat de bur
gemeester gansch ten zijnen gunste gestemd
was, heeft omtrent vier jaar geleden de on
voorzichtigheid begaan, deel te uemen aan
een aanslag tegen' den geheiligden persoon
van onzen welbeminden czaar. Het complot
werd ontdekt en mijn neef zou aangehouden
worden. Hij had den tijd de vlucht te nemen
maar werd bij vertrek veroordeeldnu,
daar hij dood was voor de maatschappij,
was ik het die gansch natuurlijk de fortuin
erfde van zijn vader, prins Demetrius Li
vachoff, gestorven in mijne armen op het
kasteel van Ny-Slott, den dag zelf, waarop
ik daar uit Frankrijk van mijne huwelijks
reis terugkeerde.
Wel, gij hebt mij deze treurige geschie-
Prfl» der Advertentlën
20 cent per regelminimum LBO
Reclames 40 cent per regel.
BJJ contract flink rabat
Advertentlën moeten Woensdag en Vrtydag
des morgens on uiterlijk 0 «ur ln ons beslt
«bn.
MAATSCHAPPIJ VAN VERZEKERING OP HET LEVEN
~Tii m i "i 111 iïTïïiTft .o uiini lTwïi i ii i u i": i .iiihiiilii.iiliiiiïidl
TA3LETTËN
denis nooit verteld, onderbrak Andréa.
Waartoe kon het dienen, beste baron, j
het is nooit aangenaam te gaan bekennen, j
zelfs aan zijn beste vrienden, dat men een
bloedverwant heeft die tot de doodstraf ver
oordeeld is, en die. indien de czaar, door
zijn genade het leven spaart, zijn leven op
de galei van Siberië zou moeten gaan eindi
gen.
Dat is waar.
Nu begrijpt gü, vervolgde Wladimir,
den ingewortelden en on ver zoen lij ken haat,
dien hij mij toedraagt. Dat is dwaas, maar
volkomen mensehelijk. En, ik vraag u eens
waartoe de dood van mijn arme oom mij
nuttig was. Ik ben rijk door mijn eigen mid
delen. Indien Alexis ooit genade zou beko
men. zou het mijn eerste werk zijn hem zijn
fortuin terug te geven.
Maar zwijg dan toch, Wladimir, sprak
Cazéres, men zou gelooven dat gij u ver
dedigt.
Gij zoudt hem zijn fortuin teruggeven
herhaalde de burgemeester, in bewondering.
O, dat is zeer schoon. Dat bewijst dat gij
een edel hart hebt.
Dat is gansch natuurlijk, antwoordde
de graaf, en in mijn plaats, zoudt gü voor
zeker handelen gelük ik.
Gazeau scheen deze gedachte niet te dee-
len. Hü bekende in zich zeiven dat hü er
moeilük toe zou kunnen besluiten.
Zonder hierop te antwoorden stond Wla
dimir op en naderde den burgemeester.
Laat mij, zeide hü, thans heengaan,
ik heb voorzorgen te nemen en bevelen te
geven.
Gazeau boog het hoofd, drukte de hand
welke de graaf hem toestak en verzekerde
dat hü zich altqd te züner beschikking
hield.
Ik reken op u, mijnheer, antwoordde
Wladimir. Ik dank u uit den grond van
mgn hart voor alles wat gü. in mün onge
luk,-voor mü gedaan hebt.
En zeer waardig verliet hü den burge
meester.
j Aanstonds na zün vertrek kwam er op de
i lippen van Gazeau een vraag.
Mün ongeluk? zegt hü, welk ongeluk?
Andréa Cazéres liet zich een uitroep van
verontwaardigde verrassing ontsnappen.
Wel, begrijpt gü dat niet? vroeg hü.
Ziet gü dan niet dat het hart van dien on-
gelukkigen graaf gebroken is?
Maar toch, hü beweende zü'n jonge
vrouw als dood, en hü vindt haar terug,
op een wonderbare wüze gered en gaaf en
gezond.
Zeer goed, maar gü geeft u geen re
kenschap van hetgeen er gebeurd is. Dit is
nochtans niet moeilijk te weten. Prins Alexis
Livachoff heeft de gravin Paloutine gered.
Goed. Welnu, wat doet hü? Ongetwü'feld is
do jonge vrouw tengevolge dier vreeselüke
ramp eehigen tü'd ziek geweest. De prins
heeft haar verzorgd en, naarmate zü tot het
leven terugkeerde, heeft hü, uit haat en
wraak, de liefde gedood die de gravin voor
haren man in het hart droeg. IIÜ heeft haar
overtuigd dat Wladimir oen afschuwelüken
aanslag op haar leven gewaagd heeft, en
gesteund door de baronnes, die overal moor
denaars en misdaden ziet en wie hü eerst
zün duivelsch verhaal opgedrongen heeft,
moet hü alle gemak gehad hebben om de
arme Renée die ongehoorde lastering te
doen aannemen.
Vindt gü dat niet duidelük? Kan men er
wel aan twüfelen dat mevr. Paloutine ge
reed is ze op hare beurt haren man in het
aangezicht te slingeren?
Ja, ja, Gezeau begreep nu volkomen goed
het ongeluk van dien armen graaf.
En ik, vervolgde Andréa. Ben Ik niet
evene ns getroffen in die ramp?
Deelt mijne ongelukkige vrouw dezelfde
overtuiging niet en zal ik nog wel ooit met
haar eenige rust genieten?
Waarlijk, zuchtte Gazeau, dat is al te
erg. Ik heb nog nooit zulk 'n treurige en in
gewikkelde zaak gekend.,
Wü zullen den burgemeester van Goulven
in gesprek laten mot Cazéres en wü zullen
Alexis Livachoff volgen.
Tegen hem verhief zich de wet.
In naam der wet hernam Wladimir al
zün rechten op zün slachtoffer. Wladimir
was voor het oogenblik de sterkste, hü. de
moordenaar züns vaders.
Hü was het, prins Livachoff, dien men
aan hield. hü. die zich op dat uhr tusscheu
twee gendarmen bevond, terwül Paloutine
zegepraalde, terwül Rcnée, de arme jonge
vrouw die hü gered had, zonder verdediging
op nieuw in de handen van haren beul viel.
Moest hü zich niet geneigd gevoelen om
zich het hoofd te verpletteren tegen den ge
vel van een der huizen welke hü op het
oogenblik voorbü stapte?
Wel neen. IIÜ zou strüden. strüden tot
het einde, ondanks alles.
1 Overigens, hü had het aan Renée en aan
hare moeder beloofd.
Zoolang ik leef, had hü gezegd, zal men
mü tusschen u en dien man yinden.
Dien eed wilde hü houden.
Welaan, geen wanhoop meer, geen zwak-
1 heid meer en hoog het hart.
En hü deed zich geweld aan om zün ge
dachten te verzamelen.
I Vooreerst, zün inhechtenisneming kon niet
doorgezet worden.
Zün vijanden waren er, weliswaar, in ge
lukt. een eenvoudigeu dorpsburgemeester
te misleiden en zich aldus voorloopig van
hem te ontmaken, maar dat zou voorzeker
maar voorbügaande zün.
Zoodra liü zich ;n de tegenwoordigheid
zou bevinden van een meer ontwikkelden
ambtenaar, zou hü weer iu het bezit komen
züner vrüheid en dan zou hü zün leven, ge
heel zün bestaan toewüden aan Renée en
hare moeder.
Hü zwoer de beide arme vrouwen aan
Wladimir en aan zünen medeplichtige te
ontrukken.
Langzamerhand orde in zün gedachten ge
bracht hebbende, kwam er hem betreffende
Renée een hoop in het hart.
Voor het oogenblik, tenminste, zou Wla
dimir geen nieuwen aanslag durven wagen
op zün ongelukkige vrouw, van wie hü zich
ten allen prüzen ontmaken wilde.
De schipbreuk van de Ebbenhouten Brick,
die zoo verschrikkelüke moordpoging, kon
niet door het gerecht vervolgd worden. De
ellendige Wladimir had te goed züne voor-
zorgen genomen.
De Ebbenhouten Brick had een groote
waarde en het was niet aan te nemen dat
iemand zulk een boot, wetens en willens,
aan de woeste gQlveu overleveren zou.
(Wordt vervolgd.)