Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen.
Wanloos
Alle AccoMtantswerizaainlieiliii
li
BRONCHITIS
ABousmo»
FEUILLETON
AKKER'5
NUMMER 93.
ZATERDAG 23 NOVEMBER 1929.
52e JAARGANG.
JJITGAVE i
WAALWIJKSCHE STÖOMDBÏJKKEBIJ) ANTOON TIELEN.
Telefoon No. U. Teleur.-Adres: ECHO.
Prfls der AdvertentiBn
20 cent per regel; minimum 1.50.
BtJ contract flink rabat.
Reclames 40 cent per regel.
Advertentiën moeten Woenedag en Vrijdag
des morgens om alterltJk 0 nar ln ons bezit
■In.
DIT NUMMER BESTAAT UIT
DRIE BLADEN.
EERSTE BLAD.
V
Vaderlandsche
bezorgdheid.
In bepaalde staatkundige kringen
van ons land gaat inen prat op onze
„aeloude ende dierbaere vreijheit".
En stilzwijgend verbindt men
daaraan ook „gelijkheid". Natuurlijk
dat is de noodzakelijke konsekwentie
van eentheoretisch gebaar.
Maar het is opmerkelijk dat juist
in die kringen waar ^ogenschijnlijk
zoo angstvallig voor onze vaderland
sche vrijheid wordt gewaakt, de „vrij
heid" op de meest hinderlijke wijze
in het gedrang komt.
We zien dat heel de geschiedenis
door en niet het minst den laatsten
tijde
Men eischt vrijheid op voor zich
zelf, legt ze voor een ander aan ban
den en verstoort daarmee het even
wicht in „gelijkheid".
Het „vrije Vaderland" en de „vrije"
.sic!) Botterdammer en nog zooveel
andere „vrije" voor een „vrij" vech
tende „vrijheid" geven er de laatste
maand staaltjes van. We bedoelen
hier de critiek die op een droevige
manier gegeven wordt naar aanlei
ding van het feit, dat onlangs een
paar Katholieken werden aangewezen
voor een Burgemeestersplaats in het
Noorden.
En in die vrije kringen heeft men
gezucht „het gaat niet goed in den
lande".
Is dat een gebaar van „vaderland
sche bezorgdheid" of heeft men nog
weer eens 't „liever turksch dan
paapsch" van den zolder gehaald?
We vermoeden het laatste. Maar 't
wordt toch hoog tijd om die onrecht
vaardige critiek stop te zetten. We
hebben er al vroeger op gewezen, dat
de Katholieken nog 75% ten achter
zijn in het bekleeden van openbare
NAAK HET ENQELSOH.
J. SCHEEPENS.
„Ge moogt naar mijn oom gaan,
wanneer ge wilt, beste David", was
het antwoord. „Ik weet zeker dat hij
u met liefde zal ontvangen, en gij
zult in hem een even aardigen, goe-
digen man vinden, als ge zegt dat uw
moeder een lieve vrouw is. Wat zal
zij er van zeggen, David?"
„Wat zij zeggen zal? Dat gij de bes
te en de liefste en de zachtste vrouw
ter wereld voor mij zult zijn,, Ruth,
en ik wel heel gelukkig met je zal
kunnen zijn. Maar ge gaat toch nu
nog niet heen?"
„Ja, toch, we moeten weggaan. On
ze auto staat voor. En ik moet mee,
de verschrikkelijkheden van Long-
deau Gange trotseerend, al denk ik,
dat die op het oogenblik nog maar al
leen in de herinnering zullen be
staan. Maar ik zou vreeselijk teleur
gesteld zijn, wanneer ge niet morgen
daarheen zoudt komen."
Met de verzekering dat hij morgen
z'n best zou doen naar Longdeau
Grange te komen, nam Steel afscheid
van zijn geliefde, die Chris, op haar
beurt in een gelukkig tête a tête met
KANTOREN:
TILBURG Zomerstraat 1B.
Telephoon 1625.
EINDHOVEN, Stratumsche Dijk 2 A.
Telephoon 3717.
ambten. Er is nog een belangrijke
achterstand in te halen, wat onlangs
een Ant. Rev. blad zelf moest erken
nen.
Nu schrijft de Nw. Rott. Crt.
„Ook onder liberale ministeries
zijn wel eens uit persoonlijke voor
keur vloeiende laakbare benoemingen
gedaan. Wij wenschen dit volstrekt
niet te verbloemen".
Het zou het blad heel wat meer ge
sierd hebben, als het destijds in dc
bloeiperiode dier laakbare benoemin
gen alarm had geslagen.
Daartoe ware meer moed en voor
al meer onbaatzuchtigheid noodig ge
weest dan om thans achteraf niet te
verbloemen wat ook met geen moge
lijkheid verbloemd kan worden.
Maar nu, nu de eigen geestverwan
ten een deel moeten afstaan van het
te hoog percentage aan postjes, eer
tijds op laakbare wijze in de wacht
gesleept, nu kan het Rotterdamsche
orgaan geen dag en geen nacht, geen
oogenblik zelfs wachten om alarm te
blazen.
Het kan zelfs de benoeming niet
meer afwachten, maar slaakt al
angstkreten bij een aanbeveling.
Het geloof werkt thans hetzelfde
uit als „relaties" indertijd, zoo scham
pert de redactie van het blad nog
gauw even tusschen twee haakjes.
Het geloofsmotief is in ieder geval
van heel wat verhevener natuur dan
de relaties het waren, die men vroe
ger niet kon ontberen.
Relaties, zoo productief, dat thans
dokter Bell, met zich meetrrok en
weg snorde de auto.
Het was reeds na tienen, toen Bell
en Steel er toe overgingen van Sneck
naar de serre te transporteeren. Nog
was het vertrek verlicht door den
rosen gloed der ondergaande zonne
en de bloemen en planten van de
meest verscheiden soort en grootte
ademden haar zoete geuren en maak
ten het tot een geheel vol kleuren
weelde.
„Men zegt wel eens dat de men-
schen in Engeland koud zijn en geen
zin hebben voor het schoone! Maar
ik weet toch ook, dat er nergens hui
zen zijn, die wat hun inrichting be
treft, de vergelijking kunnen door
staan met de woningen van de Engel-
schen der hoogere standen. Welk een
kleurenweelde.
„Ja, laat die kleuren maar!" merk
te Bell opeens kachtig op. „Steel, er
is niets zoo goed als water en vochti
ge luchttoestand om den bloemen
geur te doen uitkomen. Draai je wa
terkraan open en geef die bloemen
eens een deugdelijke besproeiing."
„Ja, 't is er nu ook juist de besle
tijd voor!" lachte Steel. „Schroef gij
dan de waterslang maar eens aan."
Weldra daalde, getemperd dooi
den aangekoppelden vaporisateur, 'n
weldadige regen op de planten der
vrij groote bloemenserre neer, die on
der den parelden last hun koppen
negen, terwijl de lucht eerst vervuld
werd van den geur van vochtige teel
aarde en spoedig daarna van de heer
lijke bloemengeur.
„Ik ruik de bladaarde", merkte van
de noodzakelijkheid onafwendbaar is
om terug te halen, ten koste van de
beati possidentes, wat vroeger te veel
aan hen is besteed.
Dit mogen de bevoegde personen
zich herinneren, ook als men hen wil
„einschüchteren".
Want dat is blijkbaar de opzet.
Immers anders is het totaal onbe
grijpelijk, waar een nieuwbakken li
beraal leider als de heer Knottenbelt
bij de begrootingsdiscussies, of een
orgaan als de „Nieuwe Rotterdam
sche Courant" den treurigen moed
j vandaan halen om alarm te slaan tc
pas of te onpas, op een terrein, waar-
j op hun eigen inrichting in zoo hooge
mate misdeed.
V Communistische
Seugdactie,
De Communistische agitatie dringt
zelfs tot binnen de muren der Open-
bare school.
Onlangs werden in Amsterdam on
der de schooljeugd pamfletten uitge
geven, waarin de jongens en meisjes
voor de Moskovische geest werden ge
in obiliseerd.
De inhoud van die pamfletten was
Sneck na eenige oogenblikken op. „O,
hoe goed doet het, als men weer iets
ruiken kan! En ook ruik ik een be
kende sterke lucht. Wat is dat voor
een roode bloem?"
En hij duidde met de hand in de
■richting van een klimplant, welke te
gen den muur opgroeide.
„Dat is een soort Japansche passie
bloem", zei Steel, terwijl hij een takje
afsneed en het van Sneck liet -rui
ken. Deze snoof er begeerig den geur
van op. Doch in de eerste oogenblik
ken scheen hem dit niets te zeggen.
Maar dan wilde hij plotseling over
eind komen met een tiomfantelijken
kreet.
„Blijf kalm zitten!" gebood Bell.
„Ge moogt nog niet opstaan, begre
pen! Ik zie dat ge opgewonden zijt.
Hebt ge den reuk weer teruggekre
gen?"
„Ja, dat is de geur, dien ik voor 't
laatst geroken heb, toen ik achterover
viel. En Henson stond over mij heen
juist bij dien gebarsten tegel, waar
mijnheer Steel nu staat. Laat mij een
oogenblik nadenken en dan zal ik in
staat zijn, om u alles te vertellen.
O ja, de eerste maal viel ik met op
zet Ik vertelde U dat ik struikel
de. Maar dat was slechts een list. En
toen ik viel haalde ik den ring uit
mijn zak te voorschijn.... Laat mij
nog eens ruiken. Ja, nu herinner
ik het mij weer duidelijk, alsof het
gisteren pas gebeurd is. Wel won
derlijk nietteminEn dokter Bell
is een genie!" begon hij den vriend
van Steel te prijzen.
„Ja, ja, dat is allemaal tot je
natuurlijk opgebouwd op de echte
communistische paedagogiek.
Men spoorde de jeugd aan tot ver
zet tegen den meester en de juffrouw
„die de kinderen dom houden omdat
domme menschen voor de kapitalis
ten werken".
Het is verschrikkelijk hoe de on
schuldige kindergeest, nog blij, opge
ruimd en zonder zorgen, op die ma
nier door politiek gedoe wordt ver
pest.
En het heeft er den schijn van dat
deze prediking rPëds vruchten draagt,
gezien een bericht, dat we in „De Tri
bune", het orgaan der Communisten,
lazen:
„Welke methoden van opvoe
ding" sommige, nobele, van kinder
liefde gloeiende onderwijzers er op
na houden, bleek Zaterdag weer
eens aan de Valentijnschool te Am
sterdam. Het was vreeselijk guur
weer. Maar niettemin wilde de
gymnastiek-onderwijzeres de open
lucht-oefeningen 'doen voortgaan.
Het was een misdaad aan de kin
deren, maar dat deerde blijkbaar
deze dame niet.
De kinderen dachten er echter
anders over en een onzer pioniers
nam het initiatief tot het verzet.
Zij gingen krijgertje spelen en lie
pen zich weer warip. Hevige ver
bolgenheid bij de „opvoedster" en
bedreiging met een respectabele
hoeveelheid strafwerk. De kinderen
zetten echter door en verhinderden
de openlucht-gymnastiek.
De klas moest naar de school te-
rugkeeren.
Bravo, pioniers! Zoo hoort het!
Voert zelf je actie, waar het noo
dig is!"
Niet waar, dit is je ware toepassing
van het Leninistisch ideaal: zelfs het
schoolgaande kind tegen zijn onder
wijzers op te zetten.
En dan verwondert men zich er
nog over, dat in eigen kring onafge
broken haat en nijd den toon aange
ven en de verdeeldheidsbacil telkens
nieuwe verwoestingen aanricht.
dienst", lachte Bell, „maar weet ge
nu ook waar de ring is? Dat zou ik
liever vernemen!"
„Nu, dat juist nog niet. Ik haalde
hem uit m'n vestzakje en wierp hem
wegIk zag hem op een pot met
mos vallen, maar ik kan niet zeggen
in welken pot of in welken hoek. Ik
weet alleen, dat ik hem over m'n
schoudêr heen gegooid heb en dat hij
viel in het dichte mos, dat alle potten
bedekt. Ik was blij toen ik dat be
merkte en nog verheugder dat Regi
nald Henson er niets van gezien had".
„En ligt hij nu nog hier?" vroeg
Bell.
Van Sneck knikte bevestigend.
„Ik zweer het u!" riep hij plechtig
uit. „Indien er na dien niemand aan
de planten heeft geraakt of het mos
niet is vernieuwd, moet de prins Ru-
i pert-ring zich nog hier in de serre
bevinden!"
Dan zullen we hem vinden óók!"
zei Steel, „al moet ik er mijn heele
serre voor onderstboven keeren!"
HOOFDSTUK I V.
Spoedig genoeg zou Reginald Hen
son nog meer dan één onaangename
verrassing beleven, maar toch was
geen enkele gewaarwording hem zoo
pijnlijk, als toen hij, binnentredend
in de huiskamer van Longdeau
Grange, in een hoekje bij den schoor
steen lord Littimer in hoogst eigen
persoon zag zitten, en met het uiter
lijk van iemand, die uitermate tevre
den is over den oogenblikkelijken gang
van zaken en die zich weer geheel en
VoordBorst.
Per koker: f 1.50, f 275, f 4.50
Het effect zien wij bij de „groote
broers".
Pas is Wijnkoop goed en wel als
verrader uit de partij gezet of Louis
de Visser bedreigt eenzelfde lot. Hij
mag zich zalig prijzen, dat we er hier
niet zoo iets als Siberië op na hou-
den; overigens doen onze communis-
ten al precies hetzelfde wat we in het
sovjet-paradijs in het groot zien ge-
beuren.
al thuis gevoelt.
Ook had er binnenshuis een groote
verandering plaats gehad. In de ka
mer bijvoorbeeld heerschte een orde
en een properheid, welke Henson er
nog geen enkele maal had gezien. Alle
stof en vuil, alle oude rommel was
verdwenen, en men zou zich thans in
het deftigste Londensche salon wa
nen, in plaats van in een vertrek,
waar kort geleden nog alles met stof
en spinrag was bedekt. Ook de oude
kleeren van mevrouw Littimer had
den plaats gemaakt voor nieuwe, nog
wel eenigszins oud-modisch, maar
toch proper en zonder rafels of versle
ten plekken. Met een gelukkigen glim
lach over haar gelaat zat zij in een
fauteuil naast haar echtgenoot. De
donkere wolk scheen van haar voor
hoofd te zijn weggevaagd, haar oogen
waren helder al lag er nog altijd een
waas over van stil en langverdragen
leed. Maai-, te oordeelen naar de blik
ken, welke zij met haar echtgenoot
wisselde, kon men gemakkelijk he
grijpen, dat de goede verstandhou
ding weer volkomen was hersteld, en
beiden daar overgelukkig over wa
ren.
„Zijt ge verwonderd me hier te
zien?" zei Littimer.
Henson stamelde enkele onver
staanbare woorden en wankelde naai
de deur terug. Lord Littimer gebood
hem binnen te blijven.
Wordt vervolgd.
I
De Echo van het Zuiden,
Waalwyksc&e en Langstraatschc
uOi
Dit blad TOTKhfat
WOENSDAG en ZATERDAG.
Abonnementsprijs per S maanden 1.25.
Franco per post door bet geheel* rflk 1.40.
Brieven, Ingezonden stokken, gelden, en»,
franco te aendan aan den Uitgever.
„D3 BO HO VAN HBT BTJIDBH".
120.
Zorg ervoor, dat Uw aandoening der
luchtpijpen (bronches), die Ge kunt
herkennen aan een piepende, pijnlijke
ademhaling en een diepen, blaffenden
en pijnlijken hoest, niet slepend wordt.
Vergeet nooit, hoe dicht de bronchitis
de ontstekingskiemen bij de teere longen
brengt. Wapen Uw slijmvliezen tegen
de aanvallen der bacteriën door ze
te versterken met de uit het sap van
versche geneeskrachtige kruiden berei
de Akker's Abdijsiroop. Deze helpt U
het vastzittende slijm oplossen en ver
lost U van een pijnlijken hoest, dia
Uw luchtwegen zou vernielen als ge
niet tijdig Uw toevlucht nam tot de
geneeskrachtige en toch onschadelijke