Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen. Wanloos Alle AccoMtantswerizaainlieiliii li BRONCHITIS ABousmo» FEUILLETON AKKER'5 NUMMER 93. ZATERDAG 23 NOVEMBER 1929. 52e JAARGANG. JJITGAVE i WAALWIJKSCHE STÖOMDBÏJKKEBIJ) ANTOON TIELEN. Telefoon No. U. Teleur.-Adres: ECHO. Prfls der AdvertentiBn 20 cent per regel; minimum 1.50. BtJ contract flink rabat. Reclames 40 cent per regel. Advertentiën moeten Woenedag en Vrijdag des morgens om alterltJk 0 nar ln ons bezit ■In. DIT NUMMER BESTAAT UIT DRIE BLADEN. EERSTE BLAD. V Vaderlandsche bezorgdheid. In bepaalde staatkundige kringen van ons land gaat inen prat op onze „aeloude ende dierbaere vreijheit". En stilzwijgend verbindt men daaraan ook „gelijkheid". Natuurlijk dat is de noodzakelijke konsekwentie van eentheoretisch gebaar. Maar het is opmerkelijk dat juist in die kringen waar ^ogenschijnlijk zoo angstvallig voor onze vaderland sche vrijheid wordt gewaakt, de „vrij heid" op de meest hinderlijke wijze in het gedrang komt. We zien dat heel de geschiedenis door en niet het minst den laatsten tijde Men eischt vrijheid op voor zich zelf, legt ze voor een ander aan ban den en verstoort daarmee het even wicht in „gelijkheid". Het „vrije Vaderland" en de „vrije" .sic!) Botterdammer en nog zooveel andere „vrije" voor een „vrij" vech tende „vrijheid" geven er de laatste maand staaltjes van. We bedoelen hier de critiek die op een droevige manier gegeven wordt naar aanlei ding van het feit, dat onlangs een paar Katholieken werden aangewezen voor een Burgemeestersplaats in het Noorden. En in die vrije kringen heeft men gezucht „het gaat niet goed in den lande". Is dat een gebaar van „vaderland sche bezorgdheid" of heeft men nog weer eens 't „liever turksch dan paapsch" van den zolder gehaald? We vermoeden het laatste. Maar 't wordt toch hoog tijd om die onrecht vaardige critiek stop te zetten. We hebben er al vroeger op gewezen, dat de Katholieken nog 75% ten achter zijn in het bekleeden van openbare NAAK HET ENQELSOH. J. SCHEEPENS. „Ge moogt naar mijn oom gaan, wanneer ge wilt, beste David", was het antwoord. „Ik weet zeker dat hij u met liefde zal ontvangen, en gij zult in hem een even aardigen, goe- digen man vinden, als ge zegt dat uw moeder een lieve vrouw is. Wat zal zij er van zeggen, David?" „Wat zij zeggen zal? Dat gij de bes te en de liefste en de zachtste vrouw ter wereld voor mij zult zijn,, Ruth, en ik wel heel gelukkig met je zal kunnen zijn. Maar ge gaat toch nu nog niet heen?" „Ja, toch, we moeten weggaan. On ze auto staat voor. En ik moet mee, de verschrikkelijkheden van Long- deau Gange trotseerend, al denk ik, dat die op het oogenblik nog maar al leen in de herinnering zullen be staan. Maar ik zou vreeselijk teleur gesteld zijn, wanneer ge niet morgen daarheen zoudt komen." Met de verzekering dat hij morgen z'n best zou doen naar Longdeau Grange te komen, nam Steel afscheid van zijn geliefde, die Chris, op haar beurt in een gelukkig tête a tête met KANTOREN: TILBURG Zomerstraat 1B. Telephoon 1625. EINDHOVEN, Stratumsche Dijk 2 A. Telephoon 3717. ambten. Er is nog een belangrijke achterstand in te halen, wat onlangs een Ant. Rev. blad zelf moest erken nen. Nu schrijft de Nw. Rott. Crt. „Ook onder liberale ministeries zijn wel eens uit persoonlijke voor keur vloeiende laakbare benoemingen gedaan. Wij wenschen dit volstrekt niet te verbloemen". Het zou het blad heel wat meer ge sierd hebben, als het destijds in dc bloeiperiode dier laakbare benoemin gen alarm had geslagen. Daartoe ware meer moed en voor al meer onbaatzuchtigheid noodig ge weest dan om thans achteraf niet te verbloemen wat ook met geen moge lijkheid verbloemd kan worden. Maar nu, nu de eigen geestverwan ten een deel moeten afstaan van het te hoog percentage aan postjes, eer tijds op laakbare wijze in de wacht gesleept, nu kan het Rotterdamsche orgaan geen dag en geen nacht, geen oogenblik zelfs wachten om alarm te blazen. Het kan zelfs de benoeming niet meer afwachten, maar slaakt al angstkreten bij een aanbeveling. Het geloof werkt thans hetzelfde uit als „relaties" indertijd, zoo scham pert de redactie van het blad nog gauw even tusschen twee haakjes. Het geloofsmotief is in ieder geval van heel wat verhevener natuur dan de relaties het waren, die men vroe ger niet kon ontberen. Relaties, zoo productief, dat thans dokter Bell, met zich meetrrok en weg snorde de auto. Het was reeds na tienen, toen Bell en Steel er toe overgingen van Sneck naar de serre te transporteeren. Nog was het vertrek verlicht door den rosen gloed der ondergaande zonne en de bloemen en planten van de meest verscheiden soort en grootte ademden haar zoete geuren en maak ten het tot een geheel vol kleuren weelde. „Men zegt wel eens dat de men- schen in Engeland koud zijn en geen zin hebben voor het schoone! Maar ik weet toch ook, dat er nergens hui zen zijn, die wat hun inrichting be treft, de vergelijking kunnen door staan met de woningen van de Engel- schen der hoogere standen. Welk een kleurenweelde. „Ja, laat die kleuren maar!" merk te Bell opeens kachtig op. „Steel, er is niets zoo goed als water en vochti ge luchttoestand om den bloemen geur te doen uitkomen. Draai je wa terkraan open en geef die bloemen eens een deugdelijke besproeiing." „Ja, 't is er nu ook juist de besle tijd voor!" lachte Steel. „Schroef gij dan de waterslang maar eens aan." Weldra daalde, getemperd dooi den aangekoppelden vaporisateur, 'n weldadige regen op de planten der vrij groote bloemenserre neer, die on der den parelden last hun koppen negen, terwijl de lucht eerst vervuld werd van den geur van vochtige teel aarde en spoedig daarna van de heer lijke bloemengeur. „Ik ruik de bladaarde", merkte van de noodzakelijkheid onafwendbaar is om terug te halen, ten koste van de beati possidentes, wat vroeger te veel aan hen is besteed. Dit mogen de bevoegde personen zich herinneren, ook als men hen wil „einschüchteren". Want dat is blijkbaar de opzet. Immers anders is het totaal onbe grijpelijk, waar een nieuwbakken li beraal leider als de heer Knottenbelt bij de begrootingsdiscussies, of een orgaan als de „Nieuwe Rotterdam sche Courant" den treurigen moed j vandaan halen om alarm te slaan tc pas of te onpas, op een terrein, waar- j op hun eigen inrichting in zoo hooge mate misdeed. V Communistische Seugdactie, De Communistische agitatie dringt zelfs tot binnen de muren der Open- bare school. Onlangs werden in Amsterdam on der de schooljeugd pamfletten uitge geven, waarin de jongens en meisjes voor de Moskovische geest werden ge in obiliseerd. De inhoud van die pamfletten was Sneck na eenige oogenblikken op. „O, hoe goed doet het, als men weer iets ruiken kan! En ook ruik ik een be kende sterke lucht. Wat is dat voor een roode bloem?" En hij duidde met de hand in de ■richting van een klimplant, welke te gen den muur opgroeide. „Dat is een soort Japansche passie bloem", zei Steel, terwijl hij een takje afsneed en het van Sneck liet -rui ken. Deze snoof er begeerig den geur van op. Doch in de eerste oogenblik ken scheen hem dit niets te zeggen. Maar dan wilde hij plotseling over eind komen met een tiomfantelijken kreet. „Blijf kalm zitten!" gebood Bell. „Ge moogt nog niet opstaan, begre pen! Ik zie dat ge opgewonden zijt. Hebt ge den reuk weer teruggekre gen?" „Ja, dat is de geur, dien ik voor 't laatst geroken heb, toen ik achterover viel. En Henson stond over mij heen juist bij dien gebarsten tegel, waar mijnheer Steel nu staat. Laat mij een oogenblik nadenken en dan zal ik in staat zijn, om u alles te vertellen. O ja, de eerste maal viel ik met op zet Ik vertelde U dat ik struikel de. Maar dat was slechts een list. En toen ik viel haalde ik den ring uit mijn zak te voorschijn.... Laat mij nog eens ruiken. Ja, nu herinner ik het mij weer duidelijk, alsof het gisteren pas gebeurd is. Wel won derlijk nietteminEn dokter Bell is een genie!" begon hij den vriend van Steel te prijzen. „Ja, ja, dat is allemaal tot je natuurlijk opgebouwd op de echte communistische paedagogiek. Men spoorde de jeugd aan tot ver zet tegen den meester en de juffrouw „die de kinderen dom houden omdat domme menschen voor de kapitalis ten werken". Het is verschrikkelijk hoe de on schuldige kindergeest, nog blij, opge ruimd en zonder zorgen, op die ma nier door politiek gedoe wordt ver pest. En het heeft er den schijn van dat deze prediking rPëds vruchten draagt, gezien een bericht, dat we in „De Tri bune", het orgaan der Communisten, lazen: „Welke methoden van opvoe ding" sommige, nobele, van kinder liefde gloeiende onderwijzers er op na houden, bleek Zaterdag weer eens aan de Valentijnschool te Am sterdam. Het was vreeselijk guur weer. Maar niettemin wilde de gymnastiek-onderwijzeres de open lucht-oefeningen 'doen voortgaan. Het was een misdaad aan de kin deren, maar dat deerde blijkbaar deze dame niet. De kinderen dachten er echter anders over en een onzer pioniers nam het initiatief tot het verzet. Zij gingen krijgertje spelen en lie pen zich weer warip. Hevige ver bolgenheid bij de „opvoedster" en bedreiging met een respectabele hoeveelheid strafwerk. De kinderen zetten echter door en verhinderden de openlucht-gymnastiek. De klas moest naar de school te- rugkeeren. Bravo, pioniers! Zoo hoort het! Voert zelf je actie, waar het noo dig is!" Niet waar, dit is je ware toepassing van het Leninistisch ideaal: zelfs het schoolgaande kind tegen zijn onder wijzers op te zetten. En dan verwondert men zich er nog over, dat in eigen kring onafge broken haat en nijd den toon aange ven en de verdeeldheidsbacil telkens nieuwe verwoestingen aanricht. dienst", lachte Bell, „maar weet ge nu ook waar de ring is? Dat zou ik liever vernemen!" „Nu, dat juist nog niet. Ik haalde hem uit m'n vestzakje en wierp hem wegIk zag hem op een pot met mos vallen, maar ik kan niet zeggen in welken pot of in welken hoek. Ik weet alleen, dat ik hem over m'n schoudêr heen gegooid heb en dat hij viel in het dichte mos, dat alle potten bedekt. Ik was blij toen ik dat be merkte en nog verheugder dat Regi nald Henson er niets van gezien had". „En ligt hij nu nog hier?" vroeg Bell. Van Sneck knikte bevestigend. „Ik zweer het u!" riep hij plechtig uit. „Indien er na dien niemand aan de planten heeft geraakt of het mos niet is vernieuwd, moet de prins Ru- i pert-ring zich nog hier in de serre bevinden!" Dan zullen we hem vinden óók!" zei Steel, „al moet ik er mijn heele serre voor onderstboven keeren!" HOOFDSTUK I V. Spoedig genoeg zou Reginald Hen son nog meer dan één onaangename verrassing beleven, maar toch was geen enkele gewaarwording hem zoo pijnlijk, als toen hij, binnentredend in de huiskamer van Longdeau Grange, in een hoekje bij den schoor steen lord Littimer in hoogst eigen persoon zag zitten, en met het uiter lijk van iemand, die uitermate tevre den is over den oogenblikkelijken gang van zaken en die zich weer geheel en VoordBorst. Per koker: f 1.50, f 275, f 4.50 Het effect zien wij bij de „groote broers". Pas is Wijnkoop goed en wel als verrader uit de partij gezet of Louis de Visser bedreigt eenzelfde lot. Hij mag zich zalig prijzen, dat we er hier niet zoo iets als Siberië op na hou- den; overigens doen onze communis- ten al precies hetzelfde wat we in het sovjet-paradijs in het groot zien ge- beuren. al thuis gevoelt. Ook had er binnenshuis een groote verandering plaats gehad. In de ka mer bijvoorbeeld heerschte een orde en een properheid, welke Henson er nog geen enkele maal had gezien. Alle stof en vuil, alle oude rommel was verdwenen, en men zou zich thans in het deftigste Londensche salon wa nen, in plaats van in een vertrek, waar kort geleden nog alles met stof en spinrag was bedekt. Ook de oude kleeren van mevrouw Littimer had den plaats gemaakt voor nieuwe, nog wel eenigszins oud-modisch, maar toch proper en zonder rafels of versle ten plekken. Met een gelukkigen glim lach over haar gelaat zat zij in een fauteuil naast haar echtgenoot. De donkere wolk scheen van haar voor hoofd te zijn weggevaagd, haar oogen waren helder al lag er nog altijd een waas over van stil en langverdragen leed. Maai-, te oordeelen naar de blik ken, welke zij met haar echtgenoot wisselde, kon men gemakkelijk he grijpen, dat de goede verstandhou ding weer volkomen was hersteld, en beiden daar overgelukkig over wa ren. „Zijt ge verwonderd me hier te zien?" zei Littimer. Henson stamelde enkele onver staanbare woorden en wankelde naai de deur terug. Lord Littimer gebood hem binnen te blijven. Wordt vervolgd. I De Echo van het Zuiden, Waalwyksc&e en Langstraatschc uOi Dit blad TOTKhfat WOENSDAG en ZATERDAG. Abonnementsprijs per S maanden 1.25. Franco per post door bet geheel* rflk 1.40. Brieven, Ingezonden stokken, gelden, en», franco te aendan aan den Uitgever. „D3 BO HO VAN HBT BTJIDBH". 120. Zorg ervoor, dat Uw aandoening der luchtpijpen (bronches), die Ge kunt herkennen aan een piepende, pijnlijke ademhaling en een diepen, blaffenden en pijnlijken hoest, niet slepend wordt. Vergeet nooit, hoe dicht de bronchitis de ontstekingskiemen bij de teere longen brengt. Wapen Uw slijmvliezen tegen de aanvallen der bacteriën door ze te versterken met de uit het sap van versche geneeskrachtige kruiden berei de Akker's Abdijsiroop. Deze helpt U het vastzittende slijm oplossen en ver lost U van een pijnlijken hoest, dia Uw luchtwegen zou vernielen als ge niet tijdig Uw toevlucht nam tot de geneeskrachtige en toch onschadelijke

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1929 | | pagina 1