Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen.
irilti
Logischs pYolilrehüg.
Set te vergeten
KAREL DE MOL.
L
Mol
Voor.
Ook U zult tevreden zijn,
»CU>
fEUILLET Oft
Gaat
Winkelnieuws.
er um
bi) Gaui;
urd. da,
Welschap
eveneens
igeweeri,
"if det
Anljk «j
iet het ges
afging e,
«gelukkig,
s onmidai
was gehui
ing vetn
■rvallal
r H.defl
zen's
I economisch gareel krijgt toege
MOL
Waarborgt
Tevredenheid.
pen
borst)
n -Cesar,
KAATSHEUVEL.
Wil men op de hoogte zijn
en blijven der toestanden en
gebeurtenissen in Kaatsheu
vel e. o., dan moet men zich
abonneeren op dit blad dat
ALLEEN de uitvoerige raads-
verslagen en berichten geell
uit deze plaats.
Prijs 10 cent per week.
Is U nog geen klant, maak dan kennis met onze artikelen
met de gunstige en goede eigenschappen onzer inrichting.
1 i
vet«eten
niimj,
;t heer vai j
PP
ZATERDAG 24 OCTOBER 1931.
54e JAARGANG.
'er*
halvi
wartsluij
Jersonen
aan spioi
)k in
waardooi
:1de, üe
ewustelooi
iken, dai
dat hij
teer de fl
artsluis
patroon j;
en hem
S liggen,
rachtauto
■r vond,
alle meet
eppel, 0i
tot bewusi
de poluis
i had heil
'.slagen,
de 1
van
en ongeil
iloopen,
loudt eei
ferbindin
ers. Op
ootje vi:
aahijfcsrlii1 en LaBjjstraatsche Courant
Dit blad verschijnt
WOENSDAG en ZATERDAG.
Brieven, Ingezonden stukken, gelden enz.
tranco te zenden aan den Uitgever.
Abonnementsprijs per 3 maanden 1.25.
Franco p. post door 't geheele rijk 1.40.
UITGAVE:
WAALWIJKSCHE STOOMDRUKKERIJ ANTOON TIELEN,
Telefoon No. 88.
Telegr.-Adres: ECHO.
DIT NUMMER BESTAAT UIT
DRIE BLADEN.
EERSTE BI.AD
Om het Dagelijkse!» Brood
De strijd om het bestaan is wel zéér
ellljk in dezen tijd
j Amsterdam was de vorige week
im 's fit jbaanij" te vergeven van reclame-
igd. Rijk (p{r Wc||{m bezigheid me» 16 gulden
ben een week bleek te kunnen worden
ngevangti |On0reerd. - voor een Amsterdammer
^sen is de 0 krats. Niettemin verdrongen na
roeping per adverten'ie honderden
aar delingen zich voor het betreffende
moor en de situatie werd zóó cri-
k, dat men maar spoedig iemand
de"Kosti '*ees om de betrekkir,g ,e vervullen,
I idnde van de soesah der overige
e lllcllalies te worden bevrijd. Nu
Her greep teleurstelling de massa
en tenslotte moest de politie in-
pen en de gummistok hanteeren
weer „orde" te krijgen, d.w.z. hel
itld van de maatschappelijke disorde
oö iweerllde S,raat We& te Va8e"
Het tegenwoordig geslacht heeft geen
8 peliend. waarin de strijd voor het
rend »#~*ch brood zóó vinnig werd
j. «eden. En dat doei wel eens ver-
"n cn ijen naar een maatschappelijke
lening, waarin ieder zijn plaats in
■ah am mnnflM iA/la# wAr\'n
it slaag;
i op te
ran den
ïgen zip
Zij werde
e kleeren
trna huisi
N.
lij J. TB
wijk.
zen en waarin voor ieder ook zoo'p
als zal beschikbaar zijn. Is dat
erdaad bestaanbaar Zeer zeker
de tegenwoordige verhoudingen
or verbeteringen vatbaar en mogelijk
s worden op het oogenbiik stelsels
ropageerd, die na gedegen door
dring en aanpassing aan de eischen
de practijk een gezondere basis
nr het maatschappelijk leven kunnen
0e wereld evolueert en soms
dat zoo plots en radicaal, dat
wwe stelsels voor de noodige aan
zullen toegepast moeten wor-
van „De Echo van het Zuiden".
Irabkerlj
on Tielti
Ziiuerhonino
Uit het Engelsch van
ALFRED WILSON BARRETT.
(Nadruk verboden).
den Maai een uorauo zat qc maat
schappij toch nimmer wezen Nooit
zal het dagelijksch brood voor ons
worden neergelegd, zoodat we het
slechts Ie nuttigen hebben strijd om
het bestaan zal er blijven en het zou
zelfs niet goed zijn, ais de menschheid
dien moest missen, omdat dan een
eigenschap geweld zou moeten worden
aangedaan, die in elk levend schepsel
als een natuuilijke drang is vastgelegd.
Waar werk en brood is voor ieder,
zal de drang van velen naar méér of
naar grooter verzekerdheid, steeos een
dreiging vormen voor anderen. En ook
zal altijd de strijd blijven om den
sttijd, waardoor de smaak van het
gewonnen brood wordt verhoogd. Wij
bidden wel „Geef ois beden ons da
gelijksch brood" maar tevens weten wij
dat wij in 't zweet des aanschijns ons
brood moeten verdienen.
Eens zagen we een kraai neerstrijken
bij een weggeworpen stuk van een
boterham. Geen andere vogel was in
de buurt te bekennen, dus had onze
kraai niets anders te doen dan te
pikken en zich te verzadigen Maar dat
deed die kraai niet. De vogel maakte
een hoop snaterend sp kiakel en sprong
als-maar vleugel klepperend rond het
sluk brood Totdat de aandacht van
andere vogels voldoende was getrok
ken en deze zich in zijn nabijheid
hadden gezet. Toen s'oof het dier op
het stuk brood af, snavelhouwend
jes woonde, wanneer zijn beroeps
plichten hem niet elders riepen.
Hij was met een heel aardig meis
je getrouwd, Olive Menzies, maar na
haar huwelijk was ze tot de ontstel
lende ontdekking gekomen wat het
„beroep" van haar echtgenoot was.
Het had haar leven veranderd van
een hemel in een hel van ellende en
vrees. Toch had ze nooit gewankeld
in haar trouw jegens den man, die
haar zoo misleid had. Ze hield zelfs
nog van hem.
naar de andere beesten, die óók be
geerden, aanvallend, dan weer ver
dedigend. En toen schrokte onze kraai
groote stukken van het brood naar
binnen.
Er is ook geen mensch, ais hij ka
rakter heeft tenminste, die meenen zal
dat hij nu genoeg geld en goed heeft
en dus wel onbekommerd kan gaan
teren op zijn bezit, zijn voorraden
Het goed, dat hij heeft verworven, zai
hij integendeel weer productief willen
maken omwille van méér bezit of
grooter verzekerdheid voor de toekomst,
met de risico, dat hij het huidig ver
mogen weer geheel of ten deele ver
speelt Juist dat risico maakt, dat zijn
eigenlijk overbodige arbeid toch weer
een strijd wordt om het bestaan,
dat de prikkel dus wordt gevolgd, die
in orde is.
Nu kan men dat afkeuren en op.
merken, dat die toestand juist de
wenschelijkheid aantoont van een
juister verdeeling der goederen of van
de omvorming van particular bezit
tot gemeenschapsbezit,toch kunnen
we er niet aan ontkomen, dat we
altijd dien strijdprikkel zullen blijven
voelen. Ook iemand, die overigens het
gemeenschapsbezit propageert, zal voor
zich zelf op het oogenbiik naar meer
vermogen blijven streven, zoolang het
door hem aangehangen stelsel nog
geen practijk is geworden En mocht
die practijk eens komen dan zal
toch de strijd niet achterwege blijven,
maar zich uiten in andere vormen, in
elke richting, die dan toelaatbaar moet
worden geoordeeld.
Daarom, al is de strijd op het oogen-
Prijs der Advertentiën:
20 cent per regel; minimum 1.50.
Bij contract flink rabat.
Reclames 40 cent per regel.
Advertentiën moeten Woensdag en
Vrijdag des morgens om uiterlijk 9 uur
in ons bezit zijn.
bük voor velen zwaar en té zwaar,
men blljve er toch het wezen van
waardeeren, al zullen we moraliter
allen gehouden zijn om te zoeken naar
middelen, die het strijdtooneel minder
angstwekkend maken, minder kaal en
dor, niet een woestijn met enkele
oasen, waar de sterksten zich ommu
ren, maar een vruchtbaar gemaakte
vlakte, waar alle levensdapperen zich
een vakje kunnen vermeesteren.dat
goed bearbeid de ergste levens
zorgen wegneem».
MAATSCHAPPyVAM VERZEKERING OP MET LEVEN
Wat waren er niet een fraaie voor
den te vinden in de heerenhuizen
Jnzijn voorname vrienden! En hoe-
Na de vlucht van haar echtgenoot
en zijn doodsbericht in verband met
ttl beter kon Kapitein Skinner die het spoorwegongeluk, was bij Nelly
Niken, dan dat nutteloos in het Denver alleis het huis uitgesleept,
®t bleven van hen, die het er best deels ter voldoening van de rekenin-
Voordeelige prijzen; gezellig winkelen; prettige vakkundige bediening.
Koopen is bij ons een genoegen.
lederen middag en avond: RADIO CONCERT.
haar den dienst op en zij vluchtte meer dan een kind, zwaarmoedig te
weg uit die omgeving. staren naar de witte wereld voor
loen ging het al slechter en slech- haar. Met haar min of meer Itali-
ter; het les geven liep ispaak en ze aansch type en open gelaatstrekken
werd ziek. ze een zeer aantrekkelijk gezicht.
Toen ze eindelijk weer hersteld was, j?en zekere gemelijke uitdrukking kon
verhuisde ze naar een ellendig, bouw- <jat njgt verhelen. Zorg en ontevre-
vailig huisje in Bromley, eigendom denheid istonden geschreven in oogen
van kapitein Skinner. en mond.
Zoo stonden de zaken op een win- Na de vallende sneeuwvlokken een
paar minuten te hebben gadegeslagen,
zuchtte de jonge vrouw en wendde
haar hoofd naar den. haard.
Herbert, zei ze, je meent 't toch
ter dag, drie en een half jaar na de
verdwijning van Wilfred Denver.
Vanuit de ramen van het comfortabele
wei-ingerichte landhuis „De Beuken",
Bromley gezien, leek de buitenwereld niet heusch om die arme vrouw en
verre van aanlokkelijk. Het grasveld haar kinderen uit dat hutje te zetten
voor het huis was wit, de boomen hij het tuinmanshuis.
langs de oprijlaan waren wit en het Toch wel, antwoordde Skinner,
landschap verder op was al even wit. zonder op te kijken en hij .strekte de
Het g&scbitler van de versch gevallen iange beenen, die hem onder de leden
sneeuw deed pijn aan de oogen, de van zijn bende den naam van de Spin
wier konden stellen. Paarlen col- gen van de vele schuldeischers, die wind blies koud en nu en dan gierden hadden bezorgd dichter naar het
ts waren hem het meest welkom; als een zwerm gieren op haar waren de buien langs de venster.s. Maar vuur.
1 konden losgeregen worden en afgekomen. Zij stond zonder een cent binnen brandde een lekker vuurtje Och Herbert waarom toch?
lig van de hand gedaan, zonder op straat, wanhopig en geteekend en verspreidde zijn warmte door de i 't zijn armoedzaaiers, antwoord
er veel kans op herkenning be- met het brandmerk van de misdaad kamer. Kapitein Skinner zat voor den de Skinner geirriteerd. Een van die
Evenzoo was het met diaiman- van haar man. haard in een ruimen leunstoel een kinderen ligt te sterven en ik kan
robijnen, smaragden enzoovoort. De weduwe van den moordenaar tijdschrift te lezen, terwijl hjj zijn het niet hebben, dat menschen op
'"den voorwerpen verdienden even- van Hatton Garden! Aldus wezen de voeten behaaglijk koesterde; op een mijn landgoed gebrek lijden en dood-
as de aandacht, gesmolten brach- menschen haar aan. Soms hoorde zij klein tafeltje naast hem stond een gaan.
i ze een goede prijs op. Zilver ver- die wreede woorden en commentaren doos sigaretten. Maar wat moeten ze dan begin-
de Spin, behalve in zeer bij- er bij en dat was meer dan haar Skinner was niets veranderd sinds nen? Waar moeten ze naar toe?
omstandigheden, en zelfs dapper hart verdragen kon. dien dag, meer dan drie jaar geleden De man haalde de schouders op.
nam hij het alleen als wijze van Vergezeld van haar kinderen en toen zijn pad dat van Wilfred Den- Een paar mijl verderop staat een
jegens den eigenaar als 't ware. den trouwen Jaikes, die absoluut wei- ver kruiste. De grijze haren aan de heel werkhuis, grijnsde hij. Laat dai
V» i 1 JlOrl nn nl M-nnlHl, mnn L n1 I 1 „1 1 1 1 I J 1ttl1
Hst
i van.
hij had er toch eigenlijk maar gerde haar te verlaten, trok zij naar slapen leken niet talrijker te zijn ge- lStel daar maar heengaan.
Zoo kwam kapitein Skinner voor-
t in de
hij nu een mooie villa te Brom-
!n Kent genomen, waar hij rustig-
een ander deel van Londen, waar men worden en hij zag er nog even forsch De jonge vrouw stond op en kwam
haar niet kende en waar zij trachtte en knap uit. dichter bij het vuur.
maatschappij. Als uiterlijk een bestaan te scheppen. Volmaakt op zijn gemak in zijn Werkelijk Herbert, begon ze
•n van zijn welstand en tevens Een poosje hield zij zich bezig met luxueuze omgeving, leek het wel of O, ga maar niet redeneeren,
en onverdacht blijk van de de- les geven; het werd armoedig betaald, hij geen oog had voor het booze weer, Olive, zei Skinner humeurig. Die'
heid van zijn bestaan te geven, maar toch voldoende. Op een kwaden dat buiten heerschte. vrouw kan haar huur niet betalen en
dag kwam haar naam in het geding, Op een stoel bij het raam van de dus moet ze maar gaan.
een verontwaardigd werkgever zegde kamer zat een jonge vrouw, niet veel Maar het is heusch haar schuld
niet, dat ze arm is.
Schuld! Skinner zette zijn mo
nocle recht. In Engeland is het geen
kwestie van schuld om arm te zijn.
't Is een misdaad. Dat is ook de re
den waarom ik rijk ben. En zijn lip
pen krulden zich tot een kouden
glimlach.
Rijk? riep Olive met een huive
ring. O, als ik er aan denk, hoe jy
aan je geld gekomen bent, dan benijd
ik de armste werkvrouw haar korst
brood en haar slok water.
Skinner klapte zijn tijdschrift
dicht, legde het op tafel en zette de
toppen van zijn vingers tegen elkaar.
Spottend schudde hij het hoofd.
Dat is waanzin. M'n lieve Olive,
alle levende schepselen azen op el
kaar. De eend eet de worm op, de
mensch eet de eend op en dan eet de
worm den mensch weer op. Dat is de
groote wet van de natuur. Mijn be
roep is even goed als elk ander
totdat ze me ontdekt hebben!
Die filosofie stond het meisje te
gen. Ze kreeg een kleur en ze ant
woordde heftig:
Als je zoo praat, haat ik je!
Jouw beroep, och kom, inbreken
enmoorden
Hoewel zij het laatste woord slechts
fluisterend gesproken had, sprong
Skinner op, zoodra hij het hoorde.
Ruw greep hij haar bij den arm.
Als je me nu nog eens aankomt
met die vervloekte geschiedenis, dan
zal ik je, dan zal ik jemaar hij
voltooide zijn zin niet. Hij liet haar
arm los en zonk terug in zijn fau
teuil.
(Wordt vervolgd).