Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen.
OnliiiapeningscoiMie
van den llolkenM.
i
i
i
FEUILLETON
I
Archibald Marshall.
I gi
D££>R ERM\RING.
I
J
SUMMER 10.
WOENSDAG 3 FEBRUARI 1932.
55e JAARGANG.
Dit blad verschijnt
WOENSDAG en ZATERDAG.
Brieven, Ingezonden stukken, gelden enz.
franco te zenden aan den Uitgever.
Abonnementsprijs per 3 maanden 1.25.
Franco p. post door 't geheele rijk 1.40.
UITGAVE:
WAALWIJKSCHE STOOMDRUKKERIJ ANTOON TIELEN.
Telefoon No. S8.
Telegr.-Adre»: ECHO.
Prijs der Advertentiën:
20 cent per regel; minimum 1.50.
Bij contract flink rabat.
Reclames 40 cent per regel.
Advertentiën moeten Woensdag en
Vrijdag des morgens om uiterlijk 9 uur
in ons bezit zijn.
DIT NUMMER BESTAAT UIT
TWEE BLADEN.
EERSTE BLAD.
Voor den oorlog was de openbare
meentng In verschillende landen, ook
In Nederland, niet, althans niet vol
doende doordrongen van het gevaar,
gelegen in de zn. verzekeringspremie,
die de opgedreven bewapeningen te
land en ter zee heetten te bieden. Men
zag algemeen de economische, finan-
cieele en sociale bezwaren, die deze
bewapeningen opleverdenmen er
kende voikomen, dat zij auiomatisch
lot verhooging van de militaire en
maritieme uitgaven der landen weder-
zflds moesten leiden, maar het vóór
alles groote staatkundige en moreele
gevaar, dat de bewapeningen vertegen
woordigden, zag men niet. Wij weten
Ihans, in het bijzonder na de ervaringen
van de twaalf dagen van diplomatieke
onderhandelingen, die aan den grooten
oorlog voorafgingen, beter. Niet slechts
dwingen de bewapeningen ook die
landen, die eigenlijk aan den wedstrijd
niet mede wenschen te doen, tot ver
grooting van hun stiijdkrachten, maar
zij scheppen bovenal een sfeer van
wantrouwen, die elk oogenblik tot
uitbarsting kan leiden. Meer dan ooit
hebben de volkeren behoefte aan ver
trouwen over en weer en slechts dat
vertrouwen kan de veiligheid brengen,
die men begrijpelijkerwijze verlangt en
verwacht, voordat men tot algemeene
Internationale ontwapening wenscht
over te gaan 1
De Volkenbond beoogt eenerzijds de
vredelievende beslechting van de ge
schillen, die tusgchen zijn leden, maar
ook tusschen leden en niet-leden van
van „De Echo van het Zuiden".
:n,
>ut
en
in
an
itl.
ijn
32.
er-
ills
te
om
rol-
ers
Naar het Engelsch
van
Zoo, dan zal ik je met enkele dagen
mijn beslissing mededeelen, klonk het
koel. Voor ik heenga, wil ik je moeder
nog even spreken.
George hield zich uit de buurt tijdens
dit onderhoud en kwam ook niet te
voorschijn toen Richards vertrok.
Toen hij weg was, ging George onmid
dellijk naar zyn moeder.
Moeder, riep hij opgewonden, ver-
lelt u mij nu eens eindelijk wie die man
precies is en wat hij voor macht over
u heeft, want dat moet hij wel hebben,
dat u altijd zoo zijn zin doet.
Mevrouw Greenfield liet zich in een
stoel neervallen en er kwam een ver
drietige uitdrukking op haar gezicht.
Ja, er is een of ander mysterie,
ging George voort, ik weet het best. Uw
ouding is nu al bewijs genoeg. Wat be-
eekenl hij voor u dat u met hem tegen
mij samenspant?
Je hebt geen recht dat te zeggen,
rotesteerde Mevrouw Greenfield, ter-
Ül er een blos op haar bleeke wangen
svam. Er wprdt niet tegen je samenge-
pannen. Dacht je dat ik tegen mijn ei
gen jongen zou samenspannen? Nog
Ut.]
in-]
el.]
den Bond ontstaan. Hetgeen anderzijds
vanzelf medebrengt, dat de Volkenbond
pogingen aanwendt om te komen tot
een zoodanige vermindering van be
wapeningen, dat men deze gevoegelijk
ontwapening kan gaan noemen, Art. 8
van het Orondverdrag is aan deze taak
van den Volkenbond gewijd en ver
langt, dat de Raad een plan opmaakt,
waarin rekening wordt gehouden aan
den eenen kant met de nationale vei
ligheid der leden, aan den anderen
kant met de mogelijkheid van het na-
komen hunner internationale verplich
tingen. De Volkenbond heeft deze taak
ter hand genomen reeds spoedig na
zijn ontstaan en dat hij daarin niet
eerder en niet vollediger is geslaagd,
kan aan den Bond als zoodanig niet
worden verweten. Trouwens, men
houde in het oog, dat de Volkenbond
geen wil heeft, onafhankelijk van die
van zijn ledendat hi] geen besluiten
kan nemen, wanneer de leden niet
wenschen mede te werken. Maar ook
den leden van den Volkenbond kan
men op dit stuk geen directe verwijten
maken, want de samengesteldheid van
het bewapeningsvraagstuk is in de
praclijk wel duidelijk gebleken. Het
eenige verwijt, dat men den leden van
den Volkenbond wel kan maken, is
dat zij niet voldoende ermede rekening
hebben gehouden, dat art. 8 van het
Orondverdrag, betrekking hebbende op
de eventueele ontwapening van alle
volken, een niet te ontkennen verband
houdt met een reeks van bepalingen,
voorkomende in de Vredesverdragen
van Versailles c s., waarin aan Duttsch-
land en de andere overwonnen landen
zeer strenge verplichtingen zijn opge
legd wat betreft omvang en uitrusting
van leger en vloot. De aanhef van
het betreffend hoofdstuk der verschil
lende Vredesverdragen legt een nauw
en niet te ontkennen verband tusschen
de aldus opgelegde ontwapening der
overwonnen landen en de vrijwillige
eens, je mag zooiets niet zeggen. Meneer
Richards heeft je raad gegeven en jy
hebt dien in den wind geslagen. Daar
hen ik blij om, omdat ik absoluut geen
reden zie voor zyn angst. Je kunt in
deze zaak heelemaal je eigen zin volgen,
dus wat wil je?
George's gezicht verried dat hy maar
half overtuigd was.
Waar heeft hij het dan over gehad
hij dat onderhoud met u waarbij ik niet
tegenwoordig mocht zijn? vroeg hij na
een korte pauze.
We hebben over het geld gesproken
dat hij voor jou onder zijn berusting
heeft en over mijn inkomen en over
andere dingen.
Over andere dingen, echode George
met nieuw wantrouwen. Wat voor an
dere dingen, moeder?
Dat kan ik je niet zeggen. Ze betref
fen mijn leven voor jij geboren was en
waarover ik je uit mijn eigen vrijen wil
nooit iets zal vertellen.
Dus er is wel een mysterie. Ik heb
het toch wel by het rechte eind gehad.
Ik vraag nog eens: Wat heeft die man
voor macht over ons, moeder? drong
George aan. Hij zegt dat dat geld voor
mijn studie door mijn vader is nagela
ten. Is dat zoo? Heeft hij werkelijk zeg
genschap over het geld, zooals hy be
weert?
George, lieve jongen, hernam zijn
moeder op sussenden toon, je moet de
woorden van meneer Richards niet in
twyfel trekken. Laat ik dit zeggen: Mijn
geld behoort my alleen toe en hy heeft
daarover evenmin macht als over my
zelf. En die duizend pond komen in elk
geval te eeniger tijd aan jou, of je naar
Trinity gaat of niet. Meneer Richards
kan het tijdelijk onder zich houden,
ontwapening der overige landen, aan
welk verband vooral In den laat-
sten tijd meer aandacht is geschonken.
De Volkenbond heeft aanvankelijk
geprobeerd iangs den weg van de
Waarborgtractaten, waaraan de naam
van Lord Robert Cecil onverbrekelijk
is verbonden, het vraagstuk van ver
mindering der bewapeningen op te
lossen. Want. er is geen Staat, die
zich tegen vermindering van bewa
pening op zichzelf verzet, maar er zijn
wel Staten, die zoodanige vermindering
weerstreven met het oog op eigen
nationale veiligheid. Door de Waar
borgtractaten—Cecil zou deze veilig
heid in elk geval verzekerd zijn, maar
naarmate deze verdragen den waarborg
voorop en geleidelijk de ontwapening
geheel achteraan stelden, verloren zij
de sympathie van velen. Het Protocol
van Üenève, in 1924 totstand gekomen,
heeft daarop getracht in de gebleken
leemte te voorzien, doch toen dit niet
voldoende ratificaties vond, was ook
maar niet voor goed. Het is bedoeld als
steun in je leven, als een begin, nadat je
opvoeding voltooid zou zijn. Maar me
neer Richards heeft het beter met je
voor dan je denkt en is allerminst je
vyand.
Geeft u me nu een antwoord op
deze vraag, moeder, zei George drin
gend. Mag u hem en vertrouwt u
hem?
Ik vertrouw hem onvoorwaardelijk.
Maar voelt u sympathie voor hem?
Neen, was het kalme, besliste ant
woord.
HOOFDSTUK II.
STUDIETIJD.
Eenige dagen later ontving George be
richt van meneer Richards, dat hem een
toelage van 150 per jaar was verieend,
tot hij zijn graad had gehaald, en dat
hem daarna het resteerende van het voor
hem vastgezette bedrag zou worden uit
betaald. Verder wenschte hij George veel
succes in zyn studietijd, zonder verder
op- of aanmerkingen ten beste te geven
over de rijkelui's zoontjes, die hun tijd
met nietsdoen doorbrachten en wier ge
zelschap zoo slecht voor den jongeman
zou zijn
Gedurende de vier jaren die hy in
Cambridge doorbracht, Verdiepte Geor
ge zich meer dan eens in de vraag wat
meneer Richards eigenlijk in het leven
van zijn moeder beteekende en wat
voor soort van 'n man z'n vader wel ge
weest zou zijn. Wat voor slechts had de
ze toch gedaan dat z'n moeder nooit over
hem wilde spreken? Hij wist maar al te
de daarmede samenhangende Ontwa
peningsconferentie van de baan. Toen
einde 1925 de tractaten van Locarno
werden gesloten, achtte men algemeen
de verstandhouding der groote landen
zoodanig, dat aan de voorbereiding
der Ontwapeningsconferentie kon wor
den gedacht. L)e Commissie, weike
kwam te staan onder Voorzitterschap
van den Nederlandschen gedelegeerde,
Jhr. Dr. J. Loudon, werd ingesteld
zij werkte van 1926 tot einde 1930 en
zij is er, zjj het niet zonder moeite, in
geslaagd om een ontwerp tot stand te
brengen, dat grondslag zal zijn voor
de a.s. Conferentie.
Met tweeëilei moeilijkheid had de
Commissie—Loudon van den aanvang
af te kampen. Het standpunt, door de
deskundigen op militair en maritiem
gebied ingenomen, bleek verder uiteen
te loopen dan men aanvankelijk ge-
dacht hadde veiligheid vroeg, zij
het dan ook langs den weg van rechts-
middelen, verdere versteviging, voordat
aan vermindering van bewapening kon
worden gedacht. Als gevolg van de
eerste moeilijkheid is een ontwerp
verdrag totstandgekomen, dat artikelen
bevat, welker Inhoud een groot deel
der deelnemende landen geen bevre
diging schenkt tn waarop dus, zoowel
in beginsel als in uitwerking, ter Con
ferentie zal worden teruggekomen.
Teneinde de veiligheid te versterken,
werd naast de Commissie—Loudon
een evenwijdige Commissie—Benesj
ingesteld, die erin slaagde de Alge
meene Akte van Arbitrage totstand te
brengen, ontwerpen voor te bereiden
terzake van maatregelen ter voorkoming
van oorlogen, financieelen bijstand aan
den aangevallen Staat en dergel., tege
lijkertijd, dat de Raad zelf de noodlge
middelen uitwerkte teneinde eigen
gezag te versterken.
Het voornaamste resultaat van den
arbeid der CommissieLoudon mag
gelegen worden geacht ir. het feit, dat
goed dat hy van zijn moeder op deze
laatste vraag nooit antwoord zou kra
gen en hij besloot te zijner tijd meneer
Richards opheldering te vragen.
Maar George werd zoo door zyn werk
in beslag genomen, dat hij er niet toe
kwam, eens rustig met Richards te gaan
praten en tenslotte besloot hy het on
derhoud uit te stellen tot zijn studie vol
tooid zou zijn.
Tegen het eind van zijn vierde jaar in
Cambridge even voor hy de universi
teit zou verlaten, gaf mevrouw Green-
field eindelyk gehoor aan het aandrin
gen van haar zoon om hem eens op te
zoeken.
Wel kwam hy geregeld in de vacan-
ties thuis, maar hy had nooit van zijn
moeder gedaan kunnen krijgen dat ze
de reis naar de universiteitsstad onder
nam. Peggy, thans een slank knap meis
je van zeventien jaar, was met mevrouw
Greenfield meegekomen. George haalde
hen 's morgens van het station, liet hen
de universiteitsgebouwen zien, ging met
hen roeien en nam ze toen mee naar zyn
kamers om koffie te drinken en uit te
rusten, Peggie was verrukt geweest van
alles wat ze te zien kreeg.
Er komt een vriend van mij koffie
drinken, kondigde George aan. Hij is al
twee jaar klaar, maar hij is een dagje
hier. Hy heet Guy Bertram.
Maar George waarom heb je juist
vandaag iemand gevraagd? riep mevrouw
Greenfield. Het is toch onder elkaar veel
gezelliger 1
Hij is maar een dag hier moeder, en
i hij is zoo'n goede vriend. Daar komt hij
al aan. U zult hem heusch wel aardig
vinden, Iedereen mag hem graag.
U leeft zoo eenzaam moederlief,
er een ontwerp is. Vroeger, ter Vredes
conferenties te 's Oravenhage, ja ook
bij de beraadslagingen te Parijs in
1919, werd het samenstellen van een
zoodanig ontwerp een onmogelijkheid
geacht. Nu moet men zich van dit
ontwerp geen te groote voorstelling
maken, want het is voor een ont
werp van dezen aard een bijna abnor
maal verschijnsel I een ontwerp
zonder cijfershet is meer schema
dan ontwerp. De Conferente zelve zal
de cijfers hebben in te vullen en het
is begrijpelijk, dat de Commissie—
Loudon dit aan de Conferentie heeft
overgelaten, aangezien op tal van be
langrijke principieele punten een meer
derheid en een vrij talrijke minderheid
tegenover elkander stonden. Het ont
werp acht slechts beperking van de
zgn. vredeseffectieven mogelijk, scha
kelt de geoefende reserves, die toch
dadelijk na de mobilisatie in den
strijd worden geworpen, uit; het is
zeer de vraag of de Conferentie zich
met dit standpunt zal kunnen en willen
vereenigen. Het ontwerp acht vermin
dering van materiaal zoowel voor
lucht- als landmacht onmogelijk en
beperkt zich voor deze vermindering
tot den tndirecten weg der budgetaire
cijfershet is te hopen, dat de Con
ferentie verder zal willen gaan. Neder-
landsche voorstellen, die in deze rich
ting gingen, zijn door de meerderheid
der Commissie—Loudon verworpen,
hetgeen intusschen nog geenszins zeg
gen wil, dat de Conferentie, die ver
tegenwoordigers van alle leden van
den Volkenbond en van het grootste
deel der niet—leden teil, een gelijk
standpunt zal innemen. Men vergete
ook niet, dat, wat de bepalingen van
de vermindering der maritieme bewape
ningen betreft, de Conferentie rekening
zal hebben te houden met de uitkom
sten van het Vlootverdrag van Londen
en met de nog altijd bestaande moge
lijkheid, dat dit verdrag, door over
mengde Peggy, die twee jaar in Frank
rijk en Duitschland op kostschool had
doorgebracht, zich in het gesprek, dat
iedere vreemde u angst aanjaagt. Ik
vind het prettig om nieuwe kennissen
te maken.
Guy Bertram had inderdaad een in
nemend voorkomen. Hij was blond, had
blauwe oogen en een vlotte prettige ma
nier van optreden. Hy voelde zich da
delijk geheel op zijn gemak met Georges
gasten.
Na het koffiedrinken ging mevrouw
Greenfield rusten en de drie jongelui
maakten een wandeling; daarna ging
George trainen voor de komende roei-
wedstryden en Peggy en Guy waren
toeschouwers. Toen haalden ze mevrouw
Greenfield met een auto af en ze brach
ten met elkaar een genoegelijken mid
dag in de omgeving van Cambridge
loor.
Een week later pakte George zyn be
zittingen bij elkaar en keerde naar het
huisje in Highgate terug. Zyn studie in
de rechten was voltooid. Hy was nog
even lief en zorgzaam voor zyn moeder
als vroeger; den heelen zomer bleef hy
by haar alleen was hy soms een paar
dagen weg om cricket te spelen en
in September inviteerde hy haar om 'n
paar weken mee te gaan naar Noorwe
gen. Mevrouw Greenfield bedankte ech
ter; ze was heel tevreden met haar kalm
leventje, zei ze, en had heelemaal geen
behoefte aan verandering of afleiding,
i Op een keer verraste George zijn moe
der met een plotselinge vraag.
En wanneer hebben we weer het
genoegen meneer Richards te zien?
Wordt vervolgd.
t
:h.j
13.
et Zuiden,
ftatlvtjksrkr en Laiïgstraatseke Courant*
Iresl
geheii
2.
M,