BUIE BAND FBUILLE TON WEET WAT U EET! 30 ct per half pond Wanneer U aan tafel gaat voor het middagmaaly weet dan wat gij uw gezin voorzet. Laat dan alles gebakken, ge braden en gestoofd zijn in Blue Band - Hollands beste standaardmerk - voor 100 bereid uit de allerbeste grondstoffen. - s co Verseh gekarnd met 25°/0 allerfijnste Roomboter onder Rijkscontrole den tlfstai |an t jjIj uidig e lei roote loctaa itgee wijsbi Dat leerlh sche om I de barakwed9trijd voor de plaatselijke T. B. C. vereeniging welke momenteel in den Gildenbond wordt gehouden in aller belangstelling aanbevolen. Tevens werd de vergadering mede gedeeld dat zoo mogelijk Zondag 27 Nov. een vergadering zal worden gehouden voor de meisjes, om deze ook in de organisatie onder te brengen, Spreker la9 vervolgens het schrijven voor van den R. K. Bond van Schoenfabrikanten. L)e voorwaarden in dit schrijven gesteld noemde spreker voor de organisatie niet te accepteeren. Bereids werd dan ook door het Hoofdbestuur in deze geest geantwoord Dat dit handelen de volle goed- keuring van de vergadering genoot bewees wel het applaus. Hierna werd de vergadering afge vraagd of deze zich kon vereenigen met de zienswijze van het Hootdbe- stuur om de 4°/0 loonsverlaging te laten intrekken, waardoor het mogelijk zou zijn ook bij de Patroons die buiten contractueele verplichting laten werken, onze actie door te zetten. Hiermede kon men zich volkomen vereenigen, terwijl op een spoedige afhandeling werd aangedrongen. Den Patroonsbond zou in deze een onver- wijld antwoord worden gevraagd. Uit de vergadering werd nog ge- vraagd of het niet mogelijk was de 4 pCi. verlaging met terugwerkende kracht op te vorderen. De Eerw. Heer Adviseur Kap. de Klijn sprak hierna nog een woord tot opwekking voor deelname aan de retraite. Ook het nut van organisatie werd door hem duidelijk belich;. Spreker noemde degenen die buiten onze be weging staan, hinderpalen die aan het welslagen onzer actie in den weg staan. Hij pleitte voor het onderbrengen van meisjes in de organisatie en hoopte hierbij op den steun van de ouders. De Voorzitter sloot hierna met den dank aan alle aanwezigen met den Chr. groet de vergadering. Parochiehuis Berkdijk. Het eenjarig bestaan van 't Parochie- huis Berkdijk werd 1.1. Zondag 20 Nov. op eenigszins feestelijke wijze herdacht. De zorgvolle herder de Z Eerw. heer J, v. Enschot, stichter van genoemd huis dat ieders bewondering afdwingt, had voor deze gelegenheid de R.K. Tooneelvereeniging „Laurensz Koster" van den Ned R.K Typographenbond, afd. Breda, uitgenoodigd om een paar uitvoeringen te geven, nl. s middags om half drie voor dame9 en's avonds om half zeven voor heeren. Bleef in de middagvoorstelling geen plaatsje onbezet,ook'savonds was de zaal tjok vol, zoodat schier de geheele parochie dit herdenkingsfeest heeft meegevierd en genoten van het keurige, sublieme 9pel dat door de dilettantenclub werd vertoond. Voor den aanvang van iedere voor- stelling werden de aanwezigen mei een hartelijk welkom door den pastoor begroet en uitte Z.Eerw. telkens zijn van „De Echo van het Zuiden". Uit het Duitsch van Paul Oskar Hoeker. (Nadruk verboden). 33. Omdat de redenen hem inderdaad zeer dringend voorkwamen, was de districts commandant direct bereid zijn verzoek te steunen. Maar hij was er toch wel ver wonderd over, dat de erfgenaam van een machtige firma als de Bloemen-Troilo s, gedwongen was een matig betaalde be trekking bij een jonge onderneming aan te nemen. Maar hij kon er toch niet toe besluiten dezen wild-vreemden man, al toonde deze ook nog zoo veel sympathie, uit te leggen, wat hem uit zijn vaders huis wegjoeg. Toen hij door de op dit vroege uur nog weinig-drukke Kurgarten naar huis te rugliep, wenkte plotseling een elegante jonge dame hem met haar parasol. Ter- wijl de slanke, meisjes-achtige figuur op hem toeliep, herkende hij, wie het was: Mevrouw Rettberg. Voor het eerst zie ik je in uniform. Maar dat staat je verbazend goed! Kra nig zie je eruit! Ongegeneerd stak ze haar arm door den zijnen en regelde haar pas naar hem. Ze had een kinderlijk ple zier in het rinkelen van zijn sporen. Jammer, dat je geen beroepsofficier bent. Je zou er een uitstekend type voor zijn. Zij probeerde op alle mogelijke manie ren zijn aandacht te boelen. Haar vroo- lijkheid maakte echter niet den indruk op hem van erg natuurlijk te zijn. Hy was in een te nuchtere stemming om dat niet op te merken. Het was toch zoo prettig, zei ze, dat ze hem toevallig ontmoet had. Nu moest hij eens aardig zijn en met haar meegaan. Zoo; in uniform. Ze vond hem toch zoo leuk zoo. En dan drinken we samen koffie, hé? Hij probeerde koel en vormelijk te blij- innige tevredenheid en voldoening over de talrijke opkomst, wat een bewijs was dat groote vreugde en erkentelijkheid werden getoond nu de eenjarige spruit om het beeld van Z Eerw. te gebruiken reeds was heugen nog eens op te frisschen, voor de jongeren moge het als een interes sante Inzonderheid gelden, die het „oude getrouwe" een aparte sfeer geeft. Het thans gesloopte Café Euphonia opgegroeid t jt een flinken, blozenden is zeker een der oudste huizen knaap, die in de toekomst heel wat zal presteeren. De tooneelclub voerde eerst op het tooneelspel in drie bedrijven .Blind" van B. A. Odijk. Het is een pakkend volksstuk en speelt in den tegenwoor- digen tijd in de eenvoudige huiskamer van Bertus van Doorn, een smid De hoofdfiguur, de smid Bertus v Doorn, een man met forschen lichaamsbouw, blind voor elk gevoel van naasten liefde en christenplicht, heeft zijn zaak met tobben en zwoegen opgewerkt, zoodat ze er zijn mag. Hij is er wat trotsch op en is hevig verontwaardigd dat zijn beide zoons Willem en Gerard niets voor de smederij voelen. Wat zij ook aanwenden, zelfs de tusschen- komst en hulp van Bertus' broer Jan, den rentenier, om hun vader tot andere gedachtén te brengen en zijn idee fixe te laten varen, het baat niets. De smid blijft dezelfde egoïst, een uitzuiger van zijn knechts en meent niemand, zelfs God niet noodig te hebben. Eindelijk moet hij door eigen schuld het licht zijner oogen missen en door dit ongeluk komt hij tot de conclusie dat hij altijd .blind" geweest is Met een berouwvol hart roept hij over zijn hebzucht uit: Dat is 't lied geworden van wraak en gerechtigheid en van boete. Het stuk zit technisch goed in elkaar, heeft zeer pakkende tooneelen en de ontknooping brengt den toehoorders bevrediging. Na de pauze volgde de klucht in één bedrijf .In den zilveren Haas* van A. de Ruijter. Een zeer smakelijke mop. De aardige zetten en kluchtige tooneeltjes oogstten een overweldigend lachsucces, ja deden bij wijlen de aanwezigen brullen van het lachen. Zoowel tooneelspel als klucht werden op meesterlijke wijze vertolkt, zoodat allen hoogst voldaan waren over het zeer beschaafde en hoogstaande spel. Een donderend applaus als blijk van instemming barstte dan ook los toen de Z Eerw. heer pastoor aan het 9lot in zijn dankwoord hen au revoir toe- riep. 't Is een genotvolle avond ge- wee9t De eventueele baten komen ten goede aan het plaatselijke Crisis. Comité. Iets omtrent de geschiedenis van café Euphonia. Nu het café-restaurant Euphonia onder de felle mokerslagen van den slooper tot het verleden is komen te behooren, zal het voor velen wellicht interessant zijn, iets omtrent zijn ge schiedenis en wat er mede in verband staat, te vernemen. De oudsten onder ons, zullen zich misschien nog een en ander uit het verleden herinneren en is deze kleine bijdrage naar wij hopen, een welkome gelegenheid, om het ge- van Kaatsheuvel en zonder twijfel het oud ste koffiehuis van de plaats. Voor zoo ver de herinnering van ouden van da gen reikte, was het reeds omtrent 183b bewoond door Michiel Driesscn, gebo ren te Dongen 1.8.1805, overleden 15- 9-1875, die er een druk beklant koffie huis met stalling had. Naast hospes was Driessen timmerman van zijn vak en had zijne werkplaats in den Noord- Oostelijken hoek van het thans ver dwenen gebouw, laatstelijk in gebruik als keuken. Daar in Driesscn's tijd het geheele vervoer per wagen werd uitgeoefend, was zijne herberg, als liggende in het centrum, de aangewezen pleisterplaats voor passeerende postwagens, karren, etc. De postwagen van den Berg, die tweemaal daags Kaatsheuvel passeer- vele kosten werd herschapen in een gezellig home voor de sociëteit „Any. citia". Een en ander voor rekening van laatstgenoemde. Bovengenoemde M. Driessen, in den volksmond bekend als Giel Driessen, had onder zijn zestal kinderen een aardige dochter, „Janeke" genaamd (geb. 27-10-1838, overleden 29-12. 1887). Deze, volgens tijdgenooten nieer de. in aansluiting op die van de route dan gewone schoonheid trad 24-8-1870 5i_ m hpf hiiwpliil* mot oon nnnprtuiU.. Breda, Tilburg, Waalwijk, Den Bosch had dan ook zijn vaste halte bij Dries sen, waar de paarden werden gestald. Deze paardenstal bevond zich in den Noord-Westelijken hoek van het ge bouw, die tientallen jaren later, met ven. De eenige reden, waarom hij vroe ger zich tot een vluchtige flirt met haar had laten verleiden, was weggevallen: Katarina kon en wilde hij er niet meer mee krenken. Ontwijkend begon hij te vertellen: hij stond op het punt zijn ten ten hier af te breken en had daardoor vandaag nog veel te doen.... Ze schrok. Wat? Hij wilde weg? Uit Wiesbaden? Ze hield net zoo lang aan, tot hij haar zijn plannen vertelde. Verbluft liet ze zijn arm los. Maar beste jongen, dat is toch geen positie voor je! Loop heen, dat is alle maal onzin! Integendeel, het is geen onzin, het is de ernst van het leven, waarmee ik nu in aanraking kom. Hm, hm. De ernst van het leven. Ze nam zijn arm weer en lachte hem koket toe. Zoo'n vlotte baas als jij. De heele wereld staat voor je open. Als je je met de lui thuis niet verdragen kunt, dan hoef je toch je hand maar uit te steken en je doet een rijk huwelijk. Of mis schien niet? Ze waren voor haar villa gekomen. Hij aarzelde nog om mee naar binnen te gaan. Laat je me nu vandaag in den steek en ik ben nog wel zoo aardig tegen je ge weest.... Ik vind het niets vriendelijk van je. Tk heb het zoo eenzaam in het groote huis. Juffrouw Sokeland heb ik ook al moeten wegdoen. Ja, ik kon er niet gemakkelijk toe besluiten, maar ze heeft zulke leelijke praatjes over me rondverteld.Je gaat mee, hé? Achteloos gooide ze haar parasol op 't tafeltje bij de tennisbaan. Met tennissen schei ik ook een poosje uit. O, ik ben toch zoo beu van dien akeligen Wiesba- denschen kletstroep. In huis zong en sprong ze als een meis je van 16 jaar. Toen ze aan tafel zaten, had Viktor niet bepaald, veel eetlust. Het was boven dien zijn gewoon etensuur nog niet. Maar zij had heerlijke, ijskoude Sauternes, waarvan hij zich rijkelijk bediende. Weet je, Viktor, wat ik van plan ben? Ik ga nu ook uit Wiesbaden weg Ja, de villa hier verkoop ik of ze wordt verhuurd en dan ga ik een paar jaren reizen. Verrast keek hij op. Ze ging in haar kleinen dames-fateuil zitten en zag hem met schitterende oogen aan. Het was hem duidelyk, dat ze hem wilde inpalmen. Hoe ben je tot dat besluit gekomen? DiUHil jren n; ziekl wu*en eiscl jfé-ref »an. Sedei sfiie vo ijeins f va ieke vi Wan i<rs en Tene jiogelii Ie verl uur ee pet ha iselij ticht. lie ve> ierde TT o eb in het huwelijk met een onderwijzer uit den Bosch, Johannes Adolf Alexan der van Leeuwen, geb. 12-1-1856 ie Breda, (later aan de openbare lagere school van Kaatsheuvel verhonden. Bij dit huwelijk ging het café over in handen van v. Leeuwen voornoemd (den schoonzoon van Giel) en gold noo steeds als de zaak in het centrum. In 1888 hertrouwde de nieuwe hos- pes met Catharina Wilhelmina Schol, ten, geb. 7-10.1860 alhier en woonach tig te 's-Bosch. Dat deze verbintenis niet ieders onverdeelde sympathie had moge blijken uit de volgende poëtische ontboezeming, die een onbegrijpelijke? naijver, een gedienstige van v. L. ont lokte. „Mooie scheepjes, mooie zeilen, Wat is een meisje zonder man? Mooie scheepjes, mooie zeilers, Bossche meiden, noemt men dweilen. Jan past op je tijdJan past op je tijd, Dal je vanavond niet bez..pen zijt! Hier zijn de woorden, die Voltaire een Jean Candide in den mond legde; „Cela est bien dit, mais il faul cultiver notre jardin", wel op van toepassing Inmiddels was de stoomtram door het dorp gelegd en was het café van v. Leeuwen, gelegen naast het (thansjtïlfè oude) postkantoor, het aangewezen ,onor huis voor kantoor van den tram, van waaruit de goederen, die per tram aan gevoerd werden, moesten worden be steld. De ouderen onder ons, zullen zich zeker nog Marinus Leemans herinne ren, de trouwe besteller in dienst van J. van Leeuwen, die met zijn kruiwa gen, waarop het bestellersboek, dag oovet in dag uit door ons destijds nog zoo. erreiti landelijk dorp trok. Het verleggen van de tramlijn naar den Horst was voor het koffiehuis 'n gevoelig verlies. Hel bestellingskan- aaf toor van den tram ging daarmee ook verloren. In 1893 werd het café met zaal van J. v. Leeuwen publiek geveild en aangekocht door het muziekgezel- Mdan schap „Euphonia". Destijds reeds was het voorgebouw zeer versleten en het bestuur van even genoemd gezelschap maakte toen reeds plannen tot nieuwbouw, die tot een dusdanig stadium van ontwikkeling rijpten, dat bestek en teekening ge reed lagen. Tot uitvoering is men echter niet gekomen. Wel werden verschillende verbeteringen aangebracht, als bouw van het sociëteitslokaal „Amicitia", f™ geheele verbouwing van het eigenlijke café, met doortrekking van gang, etc., tot eerst thans in 1932, dus bijna 40 loor icn g eelte eelte verlg lindsc welen i va iff e jreed at a tlzlj cleg* Dea c vroeg hij een beetje verward. Door den wijn begon hij de dingen als in een wa- zigen nevel te zien. Ik wil de wereld zien, ik wil van mijn jonge leven genieten. Is dat zoo iets bijzonders? Ik hoef mezelf niets te ont zeggen, ja, ik kan me eigenlijk iedere denkbare luxe permitteeren. Waarom zou ik me dan hier op den Amselberg zitten vergapen? Werkelijke vriendschap be staat toch niet op deze wereld. En hier, in d't ellendige, praatgrage nest heele- maal niet. Wat heb je aan al die opper vlakkige kennissen? Voor een poosje zijn ze heel amusant. Maar je hart blijft er buiten. Och, Viktor, ik heb zoo'n behoef te aan een echten, goeden vriend! Ik heb eerst gedacht, dat ik niet hertrou wen zou. Maar als er nu iemand komt, die mij heel, heel goed bevaltJe vindt het zeker wel erg dom en naief van me, om dat allemaal zoo te vertel len, hé Ze was vroeger al eens in Egypte ge weest. Ze had een groote collectie mooie dingen van haar reizen meegebracht. Den komenden winter wilde ze op Ceylon doorbrengen. Of hij Ceylon kende? Neen? Ze liep (Ie heele villa met hem door en liet hem allerlei prachtige kunstwerken zien. Ze was erg aanhalig en in haar stem trilde voortdurend iets weemoedigs. De eenige vriend, die haar het afscheid van Wiesbaden zwaar deed vallen Maar dat zeg ik liever niet, viel ze zich zelf haastig in de rede. Ze bloosde als een bakvisch. Denk je er in ernst over zoo'n on dergeschikte betrekking aan te nemen? vroeg ze hem een poosje later. Wees nu toch wijzer. Dat is een goed baantje voor een luitenant, die om zijn schulden den dienst uit moet of voor een jongen ad vocaat, die geen praetijk kan krijgen. Maar voor een vlotten „Lebemann", zoo als jü Ik heb niet zoo'n hoogen dunk van mezelf, ik heb in mijn leven nog niets be reikt. Ze lachte en drukte zijn arm tegen Ik weet wel, dat het niet erg con ventioneel is, dat ik het zoo eerlijk zeg. Maar als men zoo alleen in de wereld staat als ik, zoo hulpeloos, dan komt men wel in de verleiding om toe te grijpen als men een kans op geluk ziet.... Ze brak plotseling af en keek hem in de oo gen Kijk eens, Viktor. Er zijn veel men schen, die me niet mogen, dat weet ik, jij hebt ook niet altijd aardig over me ge dacht. Dat weet ik ook. Maar een inwen dige stem zegt mehet is geen toeval, Viktor, dat we elkaar vandaag in het park hebben ontmoet, beiden op het punt van hier weg te gaan en in den vreemde het geluk te zoeken Mevrouw Rettberg haalde een fijn kan ten zakdoekje te voorschijn en wischte haar vochtige oogen af. Je zult je geluk gemakkelijker vin den dan ik, zei hij droefgeestig, zonder dat hij het wilde, toch meegesleept in haar stemming. Een lange pauze volgde. Er was iets drukkends, iets zwoels in de atmosfeer. Eindelijk nam ze zijn rechterhand en zei heesch fluisterendLaten we het geluk dan samen zoeken, Viktor. Een rilling voer door hem heen. Vrijheid, rijkdom, luxe, levensvreugde, schoonheid, lokten hem. Hij werd onaf hankelijk van het ouderlijk huis, waar nu vreemden de baas speelden; hij was niet aangewezen op een slecht betaalde betrekking in een jonge onderneming met onzekere kans van slagen. Niets bond hem hier, niets. Katarina was toch voor goed voor hem verloren. En hij had de temperamentvolle, elegante, zich gemak kelijk bewegende mevrouw Rettberg al tijd graag mogen lijden. Oppervlakkig en een beetje lichtzinnig was ze mis schien ook wel, maar zou dat niet ver dwijnen? Ze zei immers zelf, dat dit luchtige leventje haar niet meer bevre digde?. Onder de warmte van haar liefkozen- den blik en de streeling van haar zachte hand, voelde hij zijn weerstand verslap penZfjn hand streelde haar haren heerlijk pension. Tot den bruiloftsdag kunnen we elkaar eiken dag zien. Wil jt liefste? Zullen we vandaag al gaan? We reizen ieder afzonderlijk. Maar in den zelfden trein. En als we in Dresden ge trouwd zijn, gaan we dan naar Triest, naar Alexnndrië naar Ceylon! Altijd maar met zijn tweetjes hij elkaar0, wat heb je me gelukkig gemaakt Ze wilde hem nu ook haar financieele omstandigheden uiteenzetten. Dat ont week hij echter gegeneerd. Hij had de sensatie van in een wild-romantisch avontuur verzeild geraakt te zijn. Hy kon zich niet voorstellen, dat dit alles %ver. kelijkheid was en dat hy dezen ochtend met helderen geest over de heele rest van zijn levenslot beschikt had Hij moest heengaan, hij moest eerst tot zichzelf komen. Hij kwam zichzelf in zijn uniform belachelijk voor. Als een operet- leheld Maar je komt toch bij me eten? En vanavond gaan we op reis. Ga je nu di reet pakken? Wanneer kun je weer hier zijn? O, ik kan geen uur meer zonder je liefste. Ze bracht hem naar het tuinhek. Daar bij den ingang 1 veranciers stonden, na men ze koel en vormelijk afscheid... In de oogen van mevrouw Rettberg twinkelde de plaagzucht. tihisc *lng< zich aan. Maar neem nu eens aan en hij drukte haar een kus op het voor neen, je moet den anderen kant opkijken hoofd. dat je myn man was, Viktor, dat je T over geld nooit fiet hoofd hoefde te bre ken, dan zou je toch nog heel veel in je leven kunnen bereiken. Alles eigenlijk, wat je wilde. De heele wereld zou voor je openstaan. Met jouw geld. Hm. Dat bedoel je toch? Langen tijd zaten zij zwijgend bij el kaar, haar hoofd tegen zijn schouder ge leund en hand in hand. Het was Viktor of alles in een droom geschiedde. Zij sloeg haar vochtige oogen naar hem op: Het is misschien het beste, dat wij zoo gauw mogelijk weggaan. In Dresden kunnen we trouwen. Ik weet daar »«n Toen Viktor in zijn garderobe zijn uni form in de groote ïdeerenkast hing, ont dekte hij onder een stapeltje mutsen en petten het kussen, dat Katarina hem ja ren geleden gegeven had. Zijn stiefmoe der had bij het verbreken van de verlo ving gevonden, dat hij het eigenlijk be hoorde terug te geven, evenals de schrijf map. Maar hij had dat klein en burger lijk gevonden en zoo waren ze blijven liggen. Thans werd hij door een diepe aan doening en een machtig gevoel van be rouw aangegrepen, toen hij het fijne, sier lijke borduurwerk weer zag. (Wordt vervolgd). tiust lot I toilet rege orde order pen Uil oeli lie v tveni kenn: k c tan de d waak enn eide leerii deze Is, WljSj Ibeol o:de boog iclei ooi icho e iiud lerw edi en 'c V per voo niuj ver] besl 8ev< uit|

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1932 | | pagina 6