Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen; FEUILLETON 1IK0D1S I Het loonvraasstuk. NUMMER 65. ZATERDAG 12 AUGUSTUS 1933. 56e JAARGANG. Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG Brieven, Ingezonden stukken, gelden, enz. franco te zenden aan den Uitgever. Abonnementsprijs per 3 maanden 1.25. Franco p. post door 't geheele rijk 1.40. UITGAVE; Prijs der Advertentiën 20 cent per regel; minimum 1.50. WAALWIJKSCHE STOOMDRUKKERIJ ANTOON TIELEN By contract flink rabat. Reclames 40 cent per regel. Advertentiën moeten Woensdag en Telefoon No. 38. Telegr.-adresECHO, Vrijdag des morgens om uiterlijk 9 uur in ons bezit zijn. DIT NUMMER BESTAAT UIT DRIE BLADEN. EERSTE BLAD. Terwijl we in Europa ons heil zoeken in loonsverlagingen, probeert men in Amerika juist door middel van loonsverhoogingen uit de crisis- narigheid te komen. Degenen, die op loonsverlaging aansturen, redeneeren, dat een goedkooper product tot ver hoogden afzet zal leiden, dus werk verruiming tengevolge zal hebben, terwijl de Amerikanen beweren, dat hoogere loonen de koopkracht van het publiek verhoogen en tot grootere consumptie in staat stellen, óók al weer met hetzelfde gevolg. In beide redeneeringen zit een grond van waarheid. Als wij hier in ons land wij alléén I de loonen verlaag den, dan zou de mogelijkheid om met het buitenland te concurreeren inderdaad aanzienlijk worden opge voerd en kon onze export wanneer in het buitenland geen kunstmatige belemmeringen daartegen werden opgeworpenmet sprongen om hoog gaan. En met verhoogde loonen zou in Amerika de binnenlandsche consumptie werkelijk worden opge- voerd, als de verhoogde loonen niet parallel gingen met verhoogde prijzen der producten. En bovendien met inflatie der geldswaarde. Zoowel het eene systeem derhalve als het andere zou baat kunnen brengen, als bij toepassing de vele „mits"- en niet automatisch in werking traden. De practijk heeft thans dan ook wel genoegzaam uitgewezen, dat noch een geforceerde loonsverlaging, noch een dito verhooging de begeerde uit- van „De Echo van het Zuiden". Uit het Engelsch van Joseph Hocking (Nadruk verboden). Neen, Arthur, antwoordde Miriam, Maar Mirry Ik vind het ellendig je verdriet te moeten doen, Arthur, maar ik kan niet zeggen wat je verlangt ik houd niet voldoende van je. Het is Bob, altijd weer Bob, riep Arthur in wanhopige woede. Hij heeft je zand in de oogen gestrooid, je misleid, zooals hij het iedereen doet. Hij is erin geslaagd je zijn leugens te la ten gelooven, hij Zwijg, viel Miriam hem streng in de rede. Hoe durf je op die manier over hem te spreken? Hoe ik durf?, herhaalde Arthur vij andig. Wat beteekent hy voor jou? Hoe kom je opeens zoo veranderd? Zijn woorden dwongen Miriam zich rekenschap te geven van de draagwijdte van wat zij had gezegd. In haar opwin ding had zij zich dingen laten ontvallen die ze niet van zin was te uiten. Ik kan toch niet toelaten dat je op die wijze spreekt over iemand, die een paar uur geleden mijn leven gered heeft, verweerde zij zich. Maar Mirry, dat had toch niets om het lijf! Bovendien, ik stond juist op het punt naar je toe te komen Het meisje slaagde er niet in haar ver ontwaardiging te bedwingen bij deze bru tale verdraaiing van de feilen. Maar in ieder geval had ze haar doel bereikt: ze had haar verdediging van zijn mededin ger aannemelijk gemaakt. Of het veel of weinig om het lijf had, protesteerde ze, dat doet niets af aan het feit, dat hij mij te hulp kwam en komst in crisisnood kan brengen, al zal het natuurlijk wel noodzakelijk blijven, dat de loonen, in welke richting dan ook, fluctueeren met de prijzen der producten en met de kosten van levensonderhoud in het algemeen. Wenscht men te voorkomen, dat de crisis ons nog erger slagen zal toebrengen en de werkloosheid nog wordt verhoogd, dan dient alles er op gericht te wezen, dat tusschen loonen en prijzen van producten voor levens, onderhoud de juiste verhouding blijve gehandhaafd. De loonen zijn in de laatste jaren vrij sterk omlaag gevoerd. Wel wordt beweerd lees b.v. maar de toe lichtingen bij sommige wetsontwerpen dat de loonen nog geen zoodanige verlaging hebben ondergaan als de meeste der artikelen, welke we voor ons levensonderhoud behoeven, maar in het algemeen kan men bij den werkenden stand toch niet veel meer onderkennen van wat op weelde gelijkt en ook degenen, die nog regelmatig arbeid hebben, zouden niet lang aarzelen, wanneer ze in staat zouden worden gesteld om hun huidige positie met die van enkele jaren terug weer om te wisselen. Men moet bij de beoordeeling van een en ander niet alleen letten op de individueele inkomens, maar vooral ook op de zoo geheel veranderde positie van de ge- zinnen in haar geheel. Waar een vader-kostwinner nog regelmatig werk heeft, daar heeft hij nu misschien een dochter thuis, werklooze jongens, kinderen, die hij maar laat leeren, omdat er toch geen baantje voor ze is enz. De gezinslasten, en ook de lasten van den fiscus, zijn sterk ver zwaard geworden. Met dat alles wordt misschien niet genoeg rekening gehouden, wanneer de regeering, bij de verdediging o a. van veilig aan land bracht en het zou heel ongepast zijn als ik na zooiets kwaad spreking over hem aanhoorde. Maar Mirry je je meent toch werkelijk wat je gezegd hebt? Ik ik zou het niet overleven Het spijt me verschrikkelijk, Arthur, maar het is beter dat je de waarheid weet. Ik heb je nooit iets anders beloofd, dan dat ik je vandaag mijn antwoord zou geven. En tot een ander antwoord dan dat ik je gegeven heb, hen ik niet in staat. Maar is er dan heelemaal geen hoop voor mij? Neen, Arthur. Nogmaals, ik heb er zelf verdriet van, maar het zou verkeerd van me zijn je illusies te maken. Ik ik houd niet van je op de manier die jij be doelt en dat zal ook nooit gebeuren. Dat beteekent dat ik afscheid van je moet nemen, verklaarde hij bitter, en aan mijn vader en moeder moet gaan vertellen, dat je me als een ouden hand schoen aan den kant gesmeten hebt. Het is niet waar en niet billijk wat je zegt, Arthur! Je weet heel goed, dat ik je nooit iets beloofd heb. Ik weet, hield de jongeman norsch vol, dal hel Bob is! Het is altijd Bob. Maar ik heb nog een appeltje met dat heerschap te schillen. Ik weet meer van hem, dan hij plezierig zal vinden. Maar wat weet je dan eigenlijk. Straks maakte je alleen maar vage toe spelingen. Er was een spanning in haar stem, die hem niet ontging. Zie je wel, klonk het haast triom fantelijk, je maakt je ongerust over hem! O. ik wist wel, dat hij het was. Nu, het zal hem berouwen, dat hij ooit mijn pad heeft gekruist. Miriam kende Arthur en ze was ge neigd zijn dreigementen te beschouwen als de woede-uitbarsting van een kind dat zijn zin niet krijgt. Maar diep in haar hart was een angstige heklemming, waar om wist ze zelf niet. Blijf je hier?, vroeg ze vriendelijk. Het is immers mijn verjaardag en ik zou het eljendig vinden als jij juist nu boos heenging. Dacht je, dat ik kon blijven, na wat je me zoo even gezegd hebt?, was de grimmige wedervraag. Dat ik lust had je een verhoogden vleeschprijs als gevolg van een nieuwe heffing, beweert, dat loonen nog niet zoo sterk zijn ge daald als de prijzen van vele pro ducten. Niet dat we tegen die heffing zijn! We begrijpen zeer goed, dat de enorme kapitalen voor crisis steun verlening benoodigd, ergens vandaan gehaald moeten worden en we achten het volstrekt niet onmogelijk, dat daartoe geen betere bronnen zijn aan te boren dan die, welke de regeering wijst, maar dat alles maakt de zaak niet minder bedenkelijk. We hebben reeds mogen vernemen, dat't kabinet de komende begroüting weer sluitend heeft kunnen maken, .mits de Staten Generaal de voor te stellen maat. regelen zullen aanvaarden". We vreezen, dat die maatregelen ook weer verschillende heffingen op pro ducten zullen bevatten, welke tenslotte ten laste der consumenten zullen komen. Eerst op het einde van Sep. tember, als de millioenennota zal zijn ingediend, komen we van die nieuwe heffingen iets meer te weten. De omzetbelasting zal dan reeds zijn aangenomen en de nieuwe dekkings- voorstellen zullen om de urgentie spoedigst moeten worden behandeld. Niet onmogelijk lijkt het ons, dat alles tesamen dan een vrij aanmerke lijke verhooging van het indexcijfer, de kosten van levensonderhoud be- treffende, tengevolge zal hebben. De levensstandaard zal dan nog verder versoberd moeten worden, de con sumptie zal verminderen en nood zakelijke consequentie 1 de productie zal worden ingekrompen en de werk loosheid vergroot. We zijn geen stuurlui aan den wal, welke een betere regeeringskoers pretendeeren te kunnen aanwijzen, we willen alleen maar waarschuwen. Het kan misschien niet anders, maar de regeering geve de publieke opinie gelegenheid om de nog in te dienen voorstellen tijdig te beoordeelen. Er kunnen misschien menschen zijn, die betere middelen weten te bedenken. Als straks de regeeringsplannen be kend worden gemaakt op een tijdstip, waarop de regeering haast moet doen maken met de behandeling, omdat ze op de te nemen voorzieningen zit te wachten, dan is er geen tijd meer om het roer te wenden en zoo mogelijk op een andere haven aan te stevenen. De regeering late in dezen zeer bijzonderen tijd eens wat van haar plannen weten, vóór de parlementaire gebruiken dat vereischen. BUITENLAND, Balbo wil direct doorvliegen naar Ostia. Balbo heeft besloten Zaterdag ochtend te vertrekken en direct door te vliegen naar Ostia. Bij het vertrek van Balbo's eskader van de Azoren is een der vliegtuigen te Ponta Delgada in zee gestort. De vier inzittenden werden met lichte kwetsuren gered een hunner is ver ongelukt Er zijn drie vliegtuigen achtergebleven om hen bij te staan. De aankomst van het Balbo-eskader te Lissabon, waarvan in een deel der vorige editie nog mededeeling kon worden gedaan had het volgende verloop. De eerste vliegboot van het eskader- Balbo is om 14.35 uur (plaatselijke tijd) op de Taag neergestreken, weldra gevolgd door tien andere vliegbooten, die eveneens vlot neerkwamen. Alvorens te dalen hadden deze vlieg, tuigen nog een vlucht boven de stad gemaakt, waarbij zij geëscorteerd werden door verscheiden escadrilles Portugeesche vliegtuigen. Om 15 15 uur waren ook de negen andere vliegbooten, onder leiding van den tweeden commandant Pelegrini gereed om neer te strijken. De stappen inzake de Duitsche pro paganda in Oostenrijk. Naar Stefani mededeelt, heeftMusso- lini den Duitschen vice-kanselier von Papen ter gelegenheid van diens be zoek aan Rome in Juli, op de nood. zakelijkheid gewezen van een ont. spanning in de Duitsch Oostenrijksche betrekkingen, zoowel in het belang van deze twee landen zelf als van de andere naties. Von Papen heeft daarop verklaard, dat hij den rijks, kanselier hierover rapport zou uit- brengen, welke toezegging hij is na- gekomen. In den loop van de onderhande- lingen heeft de Duitsche regeering den Italiaanschen ambassadeur gerust, stellende verzekeringen gegeven over te zien glimlachen tegen dien huichelaar? Dank je feestelijk, hoor. Adieu Miriam! Hij draaide zich absurt om en liep met groote, kwaadaardige stappen in de rich ting van de oprijlaan. Miriam bleef waar ze was, niet in staat den weg te vinden in den doolhof van haar gevoelens en gedachten. Wat had ze gedaan en wat had haar tot haar houding bewogen? vroeg ze zich af. Tot een half uur geleden was ze zoo goed als besloten geweest Ar thur het ja woord te geven en op het beslissende moment was ze zich bewust geworden dat ze het eenvoudig niet kon. Hét was niet, omdat ze ook maar iets om Bob Dulverton gaf, hield ze zich voor. Maar als ze zich in dit opzicht juist be oordeelde, waarom joegen Arthur's toe spelingen haar dan die onbestemde vrees aan en was ze blij dat Bob bleef, nadat Arthur was weg gegaan? Na een poosje naderden de landheer en Endellion het plekje bij den gouden regen weer en haar hart begon vreemd- heftig te kloppen toen ze hen zag aan komen. Elke beweging, de heele houding van den jongeman drukte kracht uit, autoriteit, vastbesloten energie. Onwille keurig vergeleek ze zijn pogingen om haar te winnen bij die van Arthur. Hij weeklaagde niet en uitte geen vage be dreigingen, integendeel. In ieder woord dat hij sprak had zelfbewuste overmoed geklonken. Ze was toen heel boos op hem geweest, maar die boosheid was nu van haar afgegleden. Hij was tenminste een man, een man die zijn eigen kracht besefte en niet rusten zou voor hij ver overd had wat hij verlangde te bezitten. En op hetzelfde oogenblik drong het tot haar door, dat een deel van zijn voor spellingen reeds uitgekomen was. Ze was niet in staat geweest Arthur Dulverton te accepteeren! Ze had zelfs plotseling het gevoel, dat de jonge advocaat een klein, onaanzienlijk manneke was, niet de sterke persoonlijkheid, die zij als levens gezel behoefde. Maar de jongeman, die daar met haar vader kwam aanloopen, was heelemaal Bob Dulverton niet! Het was betrekke lijk een vreemde, iemand dien zij pas kende, er was een scheidsmuur tusschen hen, die haar onoverkomelijk leek. En toch twijfelde ze geen seconde aan zijn identiteit. Hallo, Mirry, riep de Jonker; waar is Arthur? Weggegaan, vader. Zoo gauw al? Ik dacht dat hy zou blijven eten. Miriam bewaarde het stilzwijgen. Of komt hij misschien voor het diner terug? Neen, antwoordde het meisje nu. De landheer werp een scherp-onder- zoekenden blik op zijn dochter. Toen lichtte er een glans van vreugde in zyn oogen: hij was zeker de waarheid, die hem met blijde opluchting vervulde, ge raden te hebben. Maar jij blijft toch, nietwaar Bob?, zei hij. Ik had graag een paar gasten aan tafel gehad ter eere van Miriam's ver jaardag, maar ze wilde niet dat ik iemand inviteerde, ze wilde alleen zijn, beweer de ze. e Als dat het geval is, doe ik ook beter maar heen te gaan, lachte Endellion. Jou bedoelde ze natuurlijk niet!, was het vroolyke bescheid. Laat Miriam zelf beslissen, stelde Endellion voor, het meisje recht in het gezicht kijkend. Als zij zegt, dat ik moet blijven, zal ik het doen, maar wanneer ze aarzelt, weet ik dat ze liever heeft dat ik naar huis ga. Miriam voelde haar hart bonzen ze had een gewaarwording dat haar besluit meer beteekeiule dan alleen een vriende lijke uitnoodiging voor een diner. Vader, klonk het zonder een zweem van weifeling, is het niet het beste dat iemand van de bedienden Bob's avond- kleeren gaat halen? Mooi zoo!, riep de jonker verheugd. We zullen een prettige, rustige avond hebben. Ik verwacht verder niemand, be halve dominee Borlage. Er waren niet anders dan doodnuch- tere woorden gewisseld en toch leek Mi riam de atmosfeer geladen met electrici- teit; ieder woord scheen haar de drager van een onherroepelijke beslissing. Ze was onuitsprekelijk blij dat Bob de rest van den dag bij hen zou blijven en tege lijk bang om alleen met hem te zijn. Endellion ging in een van de tuinstoe len zitten en keek droomerig naar de be wegingen der twee dienstmeisjes die de thee klaarzetten. Het leven had hem nog nooit zoo heerlijk toegeschenen als nu, het was alsof het bittere en donkere ver leden voorgoed achter een sluier van vergetelheid schuil ging en de toekomst hem toelachte met een schoone geluks- belofte. Miriam, die even in huis was ge weest, kwam op hem toe en zijn hart zong in hem toen hij haar zag naderen. Ze praatten opgewekt, terwijl zy thee dronken onder het wijd-overhangend ge bladerte en Endellion was de joligste van het kleine gezelschap. Hy verbande iedere kwellende gedachte naar den achter grond van zijn bewustzijn, leefde uitslui tend in het wondermooie heden. Geen pijnlijke prikken van wroeging vergalden zijn stemming; de herinnering aan ver nedering en eenzaamheid scheen voor altijd begraven. Na de thee liet de jonker hen alleen. Hij had nog voor enkele dingen te zor gen, zei hij. Laten we wat gaan wandelen, op perde Endellion, toen Mr. Donnithorne naar het huis was teruggekeerd. Onmiddellijk stond Miriam op en zwij gend liepen ze het lommerrijke perk in. Miriam?, verbrak Endellion na eenigen tijd de stilte. Ja Bob? Ben je nog altijd boos op me? Er kwam geen antwoord. Dit is de eerste gelegenheid die ik krijg om rustig met je te praten, sinds ik gezegd heb dat ik van je houd, ging hij voort. Toen was je vreeselyk boos en on getwijfeld had je daar gegronde reden voor ik gedroeg me als een wildeman, als een bruut. Maar toch neem ik geen woord terug van wat ik gezegd heb, geen woord! Mijn gevoelens zijn sedert dien niet veranderd; integendeel, mijn liefde is, zoo het kan, nog grooter en inniger geworden. Maar dat ik dien avond zoo van leer trok, dat kwam alleen doordat ik wist wat Arthur zich in het hoofd had gezet en de gedachte dat je met hem zou trouwen me eenvoudig razend maakte. Nog volhardde ze in haar zwygen. Mijn woorden zijn uitgekomen, niet waar?, vervolgde hij. Je hebt zelf inge zien, dat hij niet de man is die bij je past. Daarom heb je hem laten weggaan zoo is het toch? Ze wilde boos op hem zijn, doch het was haar niet mogelijk. Wordt vervolgd, Waalwjjksche en Langstraatscbe Courant* 33.

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1933 | | pagina 1