Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen.
HflflR ERFDEEL.
FEUILLETON
Winkelnieuws.
Mol
Gaat
Voor.
(i
PUROL
gesprongen
handen
NUMMER 101.
ZATERDAG 16 DECEMBER 1933.
56e JAARGANG.
Dit blad verschijnt
WOENSDAG en ZATERDAG
Brieven, Ingezonden stukken, gelden, enz.
franco te zenden aan den Uitgever.
Abonnementsprijs per 3 maanden 1.25.
Franco p. post door 't geheele rijk 1.40.
UITGAVE:
WAALWIJKSCHE STOOMDRUKKERIJ ANTOON TIELEN
Telefoon No. 88.
Telegr.-adres: ECHO.
Prijs der Advertentiën
20 cent per regel; minimum 1.50.
Bij contract llink rabat.
Reclames 40 cent per regel.
Advertentiën moeten Woensdag en
Vrijdag des morgens om uiterlijk 9 uur
in ons bezit zlju.
DIT NUMMER BESTAAT UIT
DRIE BLADEN.
EERSTE BLAD.
De |?iifjd en de crisis.
Over bovenstaand onderwerp raakt
men den luatsten tijd niet uitge
sproken en -geschreven. Het geldt j
hier inderdaad een belangrijke aan-
gelegenheid. De crisis duurt nu al
lang genoeg om de mogelijkheid te
hebben geschapen, dat een deel van
de opkomende jeugd moraliter
derailleert. En daarom moest er nu
maar eens wat minder worden
geschreven en gepraat en wat meer
gehandeld. Er zijn aanduidingen,
dat de bijzondere crisis-jeugdzorgen
voor velen al te laat worden onder
nomen.
In een gemeente uit het centrum
des lands werd dezer dagen door
den raad f500.gevoteerd ter be
hartiging van de belangen van
jeugdige werkloozen. Een comité
toog met ambitie aan den arbeid,
maar de eerste resul aten waren
heel weinig aanmoedigend. In een
plaatselijk nieuwsblad dier gemeente
lazen we
»Het comilé is in zijn pogen zeer
«teleurgesteld. Hoewel er van de
«werklooze jongens eenige waren
«opgekomen, was behoudens de
«gunstige uitzonderingen de ernst
«en de belangstelling geheel af-
«wezig. Dit laatste was bij de
«meisjes geheel anders, maar dezer
«opkomst was miniem, n.l. 3«.
«Het comité heeft zich afgevraagd
«of zijn pogingen moeten worden
«doorgezel, ja dan neen, maar
«besloot tenslotte om de volg' nde
«week te beginnen met den lasch-
«cursus en met praclische en
«theoretische lessen in het timmer
van „De Echo van het Zuiden".
Naar het Engelsch
van
Joseph Hocking.
Nadruk verboden.
24.
Natuurlijk was het verhaal van Sarah
Ellen verward en weinig overtuigend,
maar hij was bang om meer te vragen.'
Misschien stond iemand af te luisteren
wat hij aan de telefoon zei. Verder hail
John Shawcross haar opgezocht. Hij ken
de hem en vroeg zich af wat hij van Nan
cy wilde: waarschijnlijk kwam ze daar
over zijn vaders raad vragen.
Ben verlangde er naar om Nancy te
ontmoeten, maar nog meer om het doel
van haar komst te weten; hij voelde dat
dit ook voor zyn toekomst van belang
was. Maar Nancy vertelde hem niets.
Hij zag, dat haar oogen schitterden, dat
j ze buitengewoon zenuwachtig was, maar
hij merkte al spoedig dat hij niets te we
ten zou komeri. Hij wist, dat zijn vader
geen woord zou los laten van wat ze
hem gezegd had, en h|j durfde er niet
over te beginnen.
Ben was weer tot over zyn ooren ver
liefd toen hij haar daar zoo zag zitten.
Wat een beeldig meisje toch! Wat een
mooie teint, wat een levenslust, wat een
charme! Wat zouden de mannen hem
benijden als hij haar tot vrouw kreeg.
Want hij zou -haar winnen, daarvan was
hy nog meer dan anders overtuigd. Wal
zou zyn leven zonder haar zijn? Maar hij
moest handelen om zijn doel te bereiken
en gauw ook. Maar hoe moest hij het aan
leggen?
Hij luisterde naar het gebabbel van
VERTROUWEN
Daar komt het op aan.
MOLS kwaliteiten kunt U ver
trouwen, want ongeacht in
welke prijsklasse U koopt blijft
SOLIDITEIT
het fundament
waarop MOL blijft bouwen.
MOL btfjtt goedkooper.
«vak. De lessen zijn geheel gratis«.
«Wordt het aantal meisjesgrooter
«dan de 3, die zich opgaven, dan
«zal ook begonnen worden met
«kookcursus en handwerk«.
Als men nu weet, dat het hier
een gemeente betreft van 10,000
zielen, waar honderden volwassen
werkloozen steun trekken, dan be
grijpt men, dat toch ook het aantal
jeugdige werkloozen groot moet
wezen. En toch slechts dit ont
moedigend resul laat hij een poging
om de jongelui met voorloopig
f500.gemeenschapsgeld van den
moreden ondergang te redden en
ze tot bruikbare vaklieden te maken
voor een hetere toekomst.
Onze meening is, dat de helpende
hand in vele gevallen en ook hier,
reeds te laat voor velen is uilge^
sloken. Vele en vele jongens hebben
al eenige jaren de school verlaten
en zich sindsdien slechts kunnen
wennen aan een leven van lanter
fanten en klaploopen op de sigaretjes
van anderen. Ze hebben niet op
tijd de harde noodzaak geleerd van
het werken voor het dagelijksch
brood, een hoofdzaak, welke be
halve hard ook zoo karakter—
verheffend is. De lediggang is ze
een gewoonte geworden ze vinden
dien hdiggang niet abnormaal,
gelet op de feitelijke onmogelijkheid
om behoorlijk werk te vinden en
ze hebben het te vroeg ondervon
den, dat de gemeenschap ook de
volwassenen niet onverzorgd laat,
als die hun heslaan niet zelf kunnen
verzekeren.
In al die omstandigheden wordt
het eigenlijk een flauwe grap in de
oogen der jongelui, als men ze in
ernst over het nut van den arbeid
spreekt en dan nog wel van arbeid,
die niet eens extra wordt betaald
Het is al erg genoeg, dat de crisis
zoovele arbeiders met werklust tot
den lediggang heeft gedoemd, maar
erger nog zal een toekomst wezen
met een arbeidersklasse, welke het
arbeiden nimmer heeft gekend en
Jessie en Nancy en hoorde zijn vader
zeggen dat Nancy niet voor 's avonds
laa' mocht weggaan.
Plotseling kreeg hy een inval. Toen z'n
vader met het meisje naar de b'bilotheek
was gegaan, ging hij ook de kamer uit.
Hij haalde een kleine two-seater uit de
garage en reed daarmee zoo vlug als hij
kon naar Laburnum Cottage; hij stalde
de auto en ging op het huis af.
Er brandde geen licht in de voorka
mers, daaruit maakte hij op, dat Mary
Judson niet thuis was. Maar in de keu
ken brandde licht: Sarah Ellen moest er
dus ziin. Hij ging er direct op af.
U laat me schrikken, Mr. Ben. Is er
iets gebeurd?
Ik wou je spreken over wat je me
aan de telefoon vertelde, was het ant
woord. Waar is miss Judson?
J Ze is in het laboratorium. Ze ging
direct weer heen nadat miss Trevanion
was uitgegaan; ze schijnt erg opgewon-
I den te ziin. Ik denk wel dat ze tot mid
dernacht bezig zal zijn.
Een half uur lang waren beiden in
druk gesprek. Ben ondervroeg Sarah El
len over wat ze had afeeluisterd en liet
haar ieder woord herhalen. Op één ding
vooral drong hy aan.
Zei ze dat miss Judson zeker was
van de uitvinding?
Ja, en toch was ze er niet voldaan
ever. Ze zei, dat haar vader het in kleine
beetjes had gemaakt en nooit veel tege
lijk.
Ben je daar zeker van?
Volkomen zeker.
En ben ie er zeker van, dat wat miss
Trevanion zaff, rubber was?
Ja, dat heb ik ten minste duidelijk
gehoord.
En zei ze dat het bijna volmaakt
was?
Ja. Ze zei, dat liet soms week in den
oven ging en er week weer uitkwam,
maar soms ging het week in den oven en
er kwam rub^nr te voorscbiin.
Sarah Ell"n. vroeg Ben, weet jij
waar die formule is?
Sarah Ellen schudde van neen.
Ik heb iets van een brandkast ge
hoord, maar zeker ben ik er niet van.
Bij deze woorden haalde Ben z|jn por
tefeuille te voorschijn en gaf haar een
biljet van v|jf pond.
Hier heb je al vast een voorschot,
Sarah Ellen en als je doet wat ik zeg en
ik slaag in mijn plan, dan zal ik je nog
vijftig net zoo geven.
Vijftig van vijf is twee honderd vijf
tig, zuchtte Sarah Ellen.
Ja, maar je moet heel voorzichtig
zijn, de dames mogen volstrekt geen
achterdocht krijgen. Je mag niet laten
merken, dat je ze bespiedt, maar bespie
den moet je en je moet me alles over
brengen.
j Ik doe toch niets verkeerds hier
mee, is het niet?
Neen, je doet er geen kwaad mee en
er kan niets gebeuren. Onthoudt dat.
Toen Ben na een half uur het huis ver
liet, reed hij naar het centrum van de
stad, naar Desbury Boad. Het was een
donkere, mistige avond en de straat was
slecht verlicht, maar Ben scheen er den
weg goed te kennen. Eindelijk kwam hij
in een armoedige zijstraat. Hjj stopte,
keek behoedzaam om zich heen en klop
te daarna op een der deuren. Een slon
zige vrouw, ongeveer dertig jaar oud,
maakte de deur open.
Is Mr. Langham thuis?
Ja, meneer.
-Is h|j alleen?
Er is niemand thuis dan hij en ik.
Komt u binnen alstublieft.
H|j volgde de vrouw door een nauwe
gang en trad een echte Yorkshirckeuken
binnen. Voor het vuur zat een man die
ongeveer vyf jaar ouder was dan hijzelf.
Hy zag er bleek en ongezond uit; was ar
moedig gekleed en toch was er iets op
vallends in hem. Zjin kleine oogen schit
terden; hij zag er buitengewoon intelli
gent uit, als men hem goed opnam.
Mr. Ben Briggs, riep hij uit, terwijl
h|j opstond.
Hij keek Ben onderzoekend aan. F.r
was een angstige en tegelijk sluwe blik
in zijn oo^en. Hij scheen zeer verwon
derd over Ben's bezoek, hoogst benieuwd
naar de reden ervan.
daardoor ai beidsschuw is geworden.
Toen de eerste pleidooien voor
vakonderwijs en praclisch werk
voor de arbeidslooze jeugd wei de n
gehouden, stonden vele arbeiders
leiders er wat wanIrou wend legen
over, vooral wat het praclisch laten
werken betreft, zonder of legen een
zeer geringe vergoeding. Zeker, ze
gaven toe, dat er wel objecten le
vinden zouden zijn, welke ter uil-
voering nuilig waren en levens in
normale omstandigheden misschien
nimmer zouden worden aangepakt,
maar de vrees was zoo groot, dal
de gemeenschap daardoor wel eens
goedkoop aan iets onontbeerlijks
zou kunnen komen en dat er hier
of daar mi hruik zou worden ge
maakt van de goedkoope arbeids
kracht der jeugd. Alsof l;ct hier een
zaak gold, welke sleclils een, de
matericele zijde had 1
Vele der bedoelde objecten zijn
door dat wantrouwen blijven liggen
en mogelijk is hier of daar
tenslotte wel iets in productieve
werkverschaffing uitgevoerd, wat
anders aan de werklooze jeugd zou
zijn opgedragen Bedreigde dubbeltjes
zijn alzoo gered, maar liet moreel
van duizenden jongelui is ver
nietigdjongemannen zijn in ledig
heid opgeleid voor een later
menschelijk wrakdom.
i Bezinnen we ons toch, vóór het
HOOFDSTUK XIII.
Wilfred Langham.
De vrouw, die de begroeting tusschen
de beide mannen had gadegeslagen, zette
een stoel klaar voor Ben en schoof de
hare ook dichter bij het vuur. Het leed
geen twijfel, dat z|j bij het onderhoud te
genwoordig wilde z|jn.
Ik zou je graag alleen willen spre
ken, Langham, zei Ben.
Ik heb geen geheimen voor mijn
vrouw, was Langham's antwoord.
Maar ik wel. We kunnen vrijer uit
spreken, als we alleen zijn.
De vrouw keek angs'is naar haar echt
genoot en daarna naar Ben.
Waarom kan ik er niet bij blijven
vroeg ze. Ik zal geen kwaad doen!
Het is in je voordeel, als we alleen
zijn, Langham, hield Ben vol.
De vrouw keek opnieuw naar haar
man en verliet daarop de kamer. B|j de
deur fluisterde ze hem toe:
Wees niet dem, Wilfred, laat je niet
door hem in de luren legden.
Ik zal voorzichtig zyn, Evelyn, ver-
zekerde Langham haar, terwijl hy de
deur achter haar sloot.
Wel, bre gaat het ermee. Langham?
Ben je opgeschoten?
Geen steek.
BedoeJ je. dat je niets verder bent
gekomen?
De man schudde het hoofd.
Luister eens, Laneham. ben je wel
eerlijk tegenover mij geweest?
Waarom zou ik dat niet zijn?
Jy hebt er genoeg reden voor, maar
ik heb reden er aan te twijfelen. Meer
dan twee jaar geleden, ging Ben rustig
voort, kwam je bij mij en liet mij iets
zien, dat je rubber noemde. Je vertelde
me, dat je het zelf had gemaakt en welke
noeilijkhed ?r. je erbij ondervonden had.
Daarna verklaarde ie, dat ie al die moei
lijkheden had overwonnen en net zoo
veel kon maken als ie zelf wou. Dat is
toch de waarheid, nietwaar?
Ja, antwoordde Langham, dat is dc
waarheid.
Je hebt ook gezegd, dat wat ie ent
te laat is 1 Wenden we toch de
arbeidskracht van jongelieden aan
om maatschappelijke desiderata te
verwezenlijken. Hier kunnen moge
lijk wegen, daar misschien een
sportveld worden aangelegd, daar
een park geschapen, fciiols een stuk
woeste gemeentegrond worden ont-
gind, waarvan de mogelijke voor
deden later toch weer aan de
gemeenschap komen te vervallen.
Primitieve waterkeeringen kunnen
misschien verstevigd worden, aan
komende timmerlieden kan men
lighallen voor t.h.c. lijders laten
houwen, speelgoed en kleine meubels
zijn te fahriceeren voor kinder
tehuizen en zoo is er met eoeden
wil zooveel te bedenken. Met een
beroep op particulieren bijstand kan
zoo'n zaak wellicht worden gefinan
cierd, zoo noodig met een gemeente
lijke subsidie er hij.
Mogelijk, dat een of meer der
genoemde objecten verkeerd ziin,
andere daarentegen kunnen ze aan
vullen. Helpen we de jeugd niet
v i ij willig, dan zullen wc later groole
troepen arheidsschuwen met geweld
in een verplichten arbeidsdienst te
jagen krijgen.
Vee>xjGucfat e+v cyzrije&st
BINNENLAND.
Radio-verbinding met de
Indië vliegtuigen.
De radio technici zijn er nog
steeds op uit de voortdurende ver
binding met de Indië-vliegluig'n te
brak alleen geld was en dat er dan veel
mee te vei dienen zou zijn.
De ander knikte toestemmend.
Toen. ging Ben voort, ben ik naar
iemand uil de rubber-industrie gegaan,
die het goed onderzocht en evencen; ver
klaarde dut het rubber was. Daarna
brachten hij en ik en nog een ander geld
bij elkaar, maar je hebt het daarna nooit
meer kunne maken. Hoe kwam dai?
Dat neb ik u honderd keer verteld,
antwoordde de man.
Je heb' het verteld, maar ik kan
geen genoegen met je verklaring nemen.
Ben keex den ander dreigend aan.
Iedere penny, die er voor bestemd
was, is op, en je hebt er ons niets -roor
teruggegeven.
Is hel geen tijd verspillen, daar weer
over te beginnen, Mr. Ben? U zelf heeft
de rubber gezien, die ik heb gemaakt.
U liet een professor in de scheikunde
onderzoeken en hij verklaarde dat het
waar was. Wat ik ook mag zijn, ik hen
geen oplichter.
Maar waar is het geld gebleven*'
Dat weet u even goed als ik. He., is
uitgegeven aan exper'menten.
En heb je het daarna opnieuw ge
probeerd?
Geprobeerd! riep de man uit.
Geprobeerd! Ik heb er dag en nacht aan
gewerkt: ik heb er mijn verstand door
kwijtgeraakt. Niemand was meer ver
baasd dan ik, dai: het my niet is gelukt.
En weet je zeker, dat je rubber licht
kunnen maken?
Ik weet het net zoo zeker als ik in
deze kamer zit.
Waarom kan je het dan nu niet
meer?
Ik weet het niet. Bij God, ik weet
het niet, Mr. Briggs. Ik heb het honderd
keer opnieuw geprobeerd en ik kom tot
geen resultaat.
Luister, zei Ben. Weet je zeker dat het
gemaakt kan worden?
Daar ben ik zeker van. Wat éénmaal
gemaakt kan worden, kan den tweeden
keer ook.
Maar is 't mogelijk op commercieele
basis te produceeren?
Wordt vervolgd.
ho van het Zniden,
Waiiiijksrkr en Langstraatsche Courant,
PDoos 30 en 60ct Bij Apoth. en Drogisten"]