Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen. HflflR ERFDEEL. FEUILLETON Winkelnieuws. Mol Gaat Voor. (i PUROL gesprongen handen NUMMER 101. ZATERDAG 16 DECEMBER 1933. 56e JAARGANG. Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG Brieven, Ingezonden stukken, gelden, enz. franco te zenden aan den Uitgever. Abonnementsprijs per 3 maanden 1.25. Franco p. post door 't geheele rijk 1.40. UITGAVE: WAALWIJKSCHE STOOMDRUKKERIJ ANTOON TIELEN Telefoon No. 88. Telegr.-adres: ECHO. Prijs der Advertentiën 20 cent per regel; minimum 1.50. Bij contract llink rabat. Reclames 40 cent per regel. Advertentiën moeten Woensdag en Vrijdag des morgens om uiterlijk 9 uur in ons bezit zlju. DIT NUMMER BESTAAT UIT DRIE BLADEN. EERSTE BLAD. De |?iifjd en de crisis. Over bovenstaand onderwerp raakt men den luatsten tijd niet uitge sproken en -geschreven. Het geldt j hier inderdaad een belangrijke aan- gelegenheid. De crisis duurt nu al lang genoeg om de mogelijkheid te hebben geschapen, dat een deel van de opkomende jeugd moraliter derailleert. En daarom moest er nu maar eens wat minder worden geschreven en gepraat en wat meer gehandeld. Er zijn aanduidingen, dat de bijzondere crisis-jeugdzorgen voor velen al te laat worden onder nomen. In een gemeente uit het centrum des lands werd dezer dagen door den raad f500.gevoteerd ter be hartiging van de belangen van jeugdige werkloozen. Een comité toog met ambitie aan den arbeid, maar de eerste resul aten waren heel weinig aanmoedigend. In een plaatselijk nieuwsblad dier gemeente lazen we »Het comilé is in zijn pogen zeer «teleurgesteld. Hoewel er van de «werklooze jongens eenige waren «opgekomen, was behoudens de «gunstige uitzonderingen de ernst «en de belangstelling geheel af- «wezig. Dit laatste was bij de «meisjes geheel anders, maar dezer «opkomst was miniem, n.l. 3«. «Het comité heeft zich afgevraagd «of zijn pogingen moeten worden «doorgezel, ja dan neen, maar «besloot tenslotte om de volg' nde «week te beginnen met den lasch- «cursus en met praclische en «theoretische lessen in het timmer van „De Echo van het Zuiden". Naar het Engelsch van Joseph Hocking. Nadruk verboden. 24. Natuurlijk was het verhaal van Sarah Ellen verward en weinig overtuigend, maar hij was bang om meer te vragen.' Misschien stond iemand af te luisteren wat hij aan de telefoon zei. Verder hail John Shawcross haar opgezocht. Hij ken de hem en vroeg zich af wat hij van Nan cy wilde: waarschijnlijk kwam ze daar over zijn vaders raad vragen. Ben verlangde er naar om Nancy te ontmoeten, maar nog meer om het doel van haar komst te weten; hij voelde dat dit ook voor zyn toekomst van belang was. Maar Nancy vertelde hem niets. Hij zag, dat haar oogen schitterden, dat j ze buitengewoon zenuwachtig was, maar hij merkte al spoedig dat hij niets te we ten zou komeri. Hij wist, dat zijn vader geen woord zou los laten van wat ze hem gezegd had, en h|j durfde er niet over te beginnen. Ben was weer tot over zyn ooren ver liefd toen hij haar daar zoo zag zitten. Wat een beeldig meisje toch! Wat een mooie teint, wat een levenslust, wat een charme! Wat zouden de mannen hem benijden als hij haar tot vrouw kreeg. Want hij zou -haar winnen, daarvan was hy nog meer dan anders overtuigd. Wal zou zyn leven zonder haar zijn? Maar hij moest handelen om zijn doel te bereiken en gauw ook. Maar hoe moest hij het aan leggen? Hij luisterde naar het gebabbel van VERTROUWEN Daar komt het op aan. MOLS kwaliteiten kunt U ver trouwen, want ongeacht in welke prijsklasse U koopt blijft SOLIDITEIT het fundament waarop MOL blijft bouwen. MOL btfjtt goedkooper. «vak. De lessen zijn geheel gratis«. «Wordt het aantal meisjesgrooter «dan de 3, die zich opgaven, dan «zal ook begonnen worden met «kookcursus en handwerk«. Als men nu weet, dat het hier een gemeente betreft van 10,000 zielen, waar honderden volwassen werkloozen steun trekken, dan be grijpt men, dat toch ook het aantal jeugdige werkloozen groot moet wezen. En toch slechts dit ont moedigend resul laat hij een poging om de jongelui met voorloopig f500.gemeenschapsgeld van den moreden ondergang te redden en ze tot bruikbare vaklieden te maken voor een hetere toekomst. Onze meening is, dat de helpende hand in vele gevallen en ook hier, reeds te laat voor velen is uilge^ sloken. Vele en vele jongens hebben al eenige jaren de school verlaten en zich sindsdien slechts kunnen wennen aan een leven van lanter fanten en klaploopen op de sigaretjes van anderen. Ze hebben niet op tijd de harde noodzaak geleerd van het werken voor het dagelijksch brood, een hoofdzaak, welke be halve hard ook zoo karakter— verheffend is. De lediggang is ze een gewoonte geworden ze vinden dien hdiggang niet abnormaal, gelet op de feitelijke onmogelijkheid om behoorlijk werk te vinden en ze hebben het te vroeg ondervon den, dat de gemeenschap ook de volwassenen niet onverzorgd laat, als die hun heslaan niet zelf kunnen verzekeren. In al die omstandigheden wordt het eigenlijk een flauwe grap in de oogen der jongelui, als men ze in ernst over het nut van den arbeid spreekt en dan nog wel van arbeid, die niet eens extra wordt betaald Het is al erg genoeg, dat de crisis zoovele arbeiders met werklust tot den lediggang heeft gedoemd, maar erger nog zal een toekomst wezen met een arbeidersklasse, welke het arbeiden nimmer heeft gekend en Jessie en Nancy en hoorde zijn vader zeggen dat Nancy niet voor 's avonds laa' mocht weggaan. Plotseling kreeg hy een inval. Toen z'n vader met het meisje naar de b'bilotheek was gegaan, ging hij ook de kamer uit. Hij haalde een kleine two-seater uit de garage en reed daarmee zoo vlug als hij kon naar Laburnum Cottage; hij stalde de auto en ging op het huis af. Er brandde geen licht in de voorka mers, daaruit maakte hij op, dat Mary Judson niet thuis was. Maar in de keu ken brandde licht: Sarah Ellen moest er dus ziin. Hij ging er direct op af. U laat me schrikken, Mr. Ben. Is er iets gebeurd? Ik wou je spreken over wat je me aan de telefoon vertelde, was het ant woord. Waar is miss Judson? J Ze is in het laboratorium. Ze ging direct weer heen nadat miss Trevanion was uitgegaan; ze schijnt erg opgewon- I den te ziin. Ik denk wel dat ze tot mid dernacht bezig zal zijn. Een half uur lang waren beiden in druk gesprek. Ben ondervroeg Sarah El len over wat ze had afeeluisterd en liet haar ieder woord herhalen. Op één ding vooral drong hy aan. Zei ze dat miss Judson zeker was van de uitvinding? Ja, en toch was ze er niet voldaan ever. Ze zei, dat haar vader het in kleine beetjes had gemaakt en nooit veel tege lijk. Ben je daar zeker van? Volkomen zeker. En ben ie er zeker van, dat wat miss Trevanion zaff, rubber was? Ja, dat heb ik ten minste duidelijk gehoord. En zei ze dat het bijna volmaakt was? Ja. Ze zei, dat liet soms week in den oven ging en er week weer uitkwam, maar soms ging het week in den oven en er kwam rub^nr te voorscbiin. Sarah Ell"n. vroeg Ben, weet jij waar die formule is? Sarah Ellen schudde van neen. Ik heb iets van een brandkast ge hoord, maar zeker ben ik er niet van. Bij deze woorden haalde Ben z|jn por tefeuille te voorschijn en gaf haar een biljet van v|jf pond. Hier heb je al vast een voorschot, Sarah Ellen en als je doet wat ik zeg en ik slaag in mijn plan, dan zal ik je nog vijftig net zoo geven. Vijftig van vijf is twee honderd vijf tig, zuchtte Sarah Ellen. Ja, maar je moet heel voorzichtig zijn, de dames mogen volstrekt geen achterdocht krijgen. Je mag niet laten merken, dat je ze bespiedt, maar bespie den moet je en je moet me alles over brengen. j Ik doe toch niets verkeerds hier mee, is het niet? Neen, je doet er geen kwaad mee en er kan niets gebeuren. Onthoudt dat. Toen Ben na een half uur het huis ver liet, reed hij naar het centrum van de stad, naar Desbury Boad. Het was een donkere, mistige avond en de straat was slecht verlicht, maar Ben scheen er den weg goed te kennen. Eindelijk kwam hij in een armoedige zijstraat. Hjj stopte, keek behoedzaam om zich heen en klop te daarna op een der deuren. Een slon zige vrouw, ongeveer dertig jaar oud, maakte de deur open. Is Mr. Langham thuis? Ja, meneer. -Is h|j alleen? Er is niemand thuis dan hij en ik. Komt u binnen alstublieft. H|j volgde de vrouw door een nauwe gang en trad een echte Yorkshirckeuken binnen. Voor het vuur zat een man die ongeveer vyf jaar ouder was dan hijzelf. Hy zag er bleek en ongezond uit; was ar moedig gekleed en toch was er iets op vallends in hem. Zjin kleine oogen schit terden; hij zag er buitengewoon intelli gent uit, als men hem goed opnam. Mr. Ben Briggs, riep hij uit, terwijl h|j opstond. Hij keek Ben onderzoekend aan. F.r was een angstige en tegelijk sluwe blik in zijn oo^en. Hij scheen zeer verwon derd over Ben's bezoek, hoogst benieuwd naar de reden ervan. daardoor ai beidsschuw is geworden. Toen de eerste pleidooien voor vakonderwijs en praclisch werk voor de arbeidslooze jeugd wei de n gehouden, stonden vele arbeiders leiders er wat wanIrou wend legen over, vooral wat het praclisch laten werken betreft, zonder of legen een zeer geringe vergoeding. Zeker, ze gaven toe, dat er wel objecten le vinden zouden zijn, welke ter uil- voering nuilig waren en levens in normale omstandigheden misschien nimmer zouden worden aangepakt, maar de vrees was zoo groot, dal de gemeenschap daardoor wel eens goedkoop aan iets onontbeerlijks zou kunnen komen en dat er hier of daar mi hruik zou worden ge maakt van de goedkoope arbeids kracht der jeugd. Alsof l;ct hier een zaak gold, welke sleclils een, de matericele zijde had 1 Vele der bedoelde objecten zijn door dat wantrouwen blijven liggen en mogelijk is hier of daar tenslotte wel iets in productieve werkverschaffing uitgevoerd, wat anders aan de werklooze jeugd zou zijn opgedragen Bedreigde dubbeltjes zijn alzoo gered, maar liet moreel van duizenden jongelui is ver nietigdjongemannen zijn in ledig heid opgeleid voor een later menschelijk wrakdom. i Bezinnen we ons toch, vóór het HOOFDSTUK XIII. Wilfred Langham. De vrouw, die de begroeting tusschen de beide mannen had gadegeslagen, zette een stoel klaar voor Ben en schoof de hare ook dichter bij het vuur. Het leed geen twijfel, dat z|j bij het onderhoud te genwoordig wilde z|jn. Ik zou je graag alleen willen spre ken, Langham, zei Ben. Ik heb geen geheimen voor mijn vrouw, was Langham's antwoord. Maar ik wel. We kunnen vrijer uit spreken, als we alleen zijn. De vrouw keek angs'is naar haar echt genoot en daarna naar Ben. Waarom kan ik er niet bij blijven vroeg ze. Ik zal geen kwaad doen! Het is in je voordeel, als we alleen zijn, Langham, hield Ben vol. De vrouw keek opnieuw naar haar man en verliet daarop de kamer. B|j de deur fluisterde ze hem toe: Wees niet dem, Wilfred, laat je niet door hem in de luren legden. Ik zal voorzichtig zyn, Evelyn, ver- zekerde Langham haar, terwijl hy de deur achter haar sloot. Wel, bre gaat het ermee. Langham? Ben je opgeschoten? Geen steek. BedoeJ je. dat je niets verder bent gekomen? De man schudde het hoofd. Luister eens, Laneham. ben je wel eerlijk tegenover mij geweest? Waarom zou ik dat niet zijn? Jy hebt er genoeg reden voor, maar ik heb reden er aan te twijfelen. Meer dan twee jaar geleden, ging Ben rustig voort, kwam je bij mij en liet mij iets zien, dat je rubber noemde. Je vertelde me, dat je het zelf had gemaakt en welke noeilijkhed ?r. je erbij ondervonden had. Daarna verklaarde ie, dat ie al die moei lijkheden had overwonnen en net zoo veel kon maken als ie zelf wou. Dat is toch de waarheid, nietwaar? Ja, antwoordde Langham, dat is dc waarheid. Je hebt ook gezegd, dat wat ie ent te laat is 1 Wenden we toch de arbeidskracht van jongelieden aan om maatschappelijke desiderata te verwezenlijken. Hier kunnen moge lijk wegen, daar misschien een sportveld worden aangelegd, daar een park geschapen, fciiols een stuk woeste gemeentegrond worden ont- gind, waarvan de mogelijke voor deden later toch weer aan de gemeenschap komen te vervallen. Primitieve waterkeeringen kunnen misschien verstevigd worden, aan komende timmerlieden kan men lighallen voor t.h.c. lijders laten houwen, speelgoed en kleine meubels zijn te fahriceeren voor kinder tehuizen en zoo is er met eoeden wil zooveel te bedenken. Met een beroep op particulieren bijstand kan zoo'n zaak wellicht worden gefinan cierd, zoo noodig met een gemeente lijke subsidie er hij. Mogelijk, dat een of meer der genoemde objecten verkeerd ziin, andere daarentegen kunnen ze aan vullen. Helpen we de jeugd niet v i ij willig, dan zullen wc later groole troepen arheidsschuwen met geweld in een verplichten arbeidsdienst te jagen krijgen. Vee>xjGucfat e+v cyzrije&st BINNENLAND. Radio-verbinding met de Indië vliegtuigen. De radio technici zijn er nog steeds op uit de voortdurende ver binding met de Indië-vliegluig'n te brak alleen geld was en dat er dan veel mee te vei dienen zou zijn. De ander knikte toestemmend. Toen. ging Ben voort, ben ik naar iemand uil de rubber-industrie gegaan, die het goed onderzocht en evencen; ver klaarde dut het rubber was. Daarna brachten hij en ik en nog een ander geld bij elkaar, maar je hebt het daarna nooit meer kunne maken. Hoe kwam dai? Dat neb ik u honderd keer verteld, antwoordde de man. Je heb' het verteld, maar ik kan geen genoegen met je verklaring nemen. Ben keex den ander dreigend aan. Iedere penny, die er voor bestemd was, is op, en je hebt er ons niets -roor teruggegeven. Is hel geen tijd verspillen, daar weer over te beginnen, Mr. Ben? U zelf heeft de rubber gezien, die ik heb gemaakt. U liet een professor in de scheikunde onderzoeken en hij verklaarde dat het waar was. Wat ik ook mag zijn, ik hen geen oplichter. Maar waar is het geld gebleven*' Dat weet u even goed als ik. He., is uitgegeven aan exper'menten. En heb je het daarna opnieuw ge probeerd? Geprobeerd! riep de man uit. Geprobeerd! Ik heb er dag en nacht aan gewerkt: ik heb er mijn verstand door kwijtgeraakt. Niemand was meer ver baasd dan ik, dai: het my niet is gelukt. En weet je zeker, dat je rubber licht kunnen maken? Ik weet het net zoo zeker als ik in deze kamer zit. Waarom kan je het dan nu niet meer? Ik weet het niet. Bij God, ik weet het niet, Mr. Briggs. Ik heb het honderd keer opnieuw geprobeerd en ik kom tot geen resultaat. Luister, zei Ben. Weet je zeker dat het gemaakt kan worden? Daar ben ik zeker van. Wat éénmaal gemaakt kan worden, kan den tweeden keer ook. Maar is 't mogelijk op commercieele basis te produceeren? Wordt vervolgd. ho van het Zniden, Waiiiijksrkr en Langstraatsche Courant, PDoos 30 en 60ct Bij Apoth. en Drogisten"]

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1933 | | pagina 1