Toegewijd een Hendel, Industrie en Gemeentebelangen.
HET HOOGSTE RECHT
„nOORD BMBAIID"
Dt INDE PIJP
EERSTE BLAD.
ALWEER EEN
CRISISHEFFING.
ARONNEERT OP DIT GLAD.
VESTIGINGSEISCHEN.
FEUILLETON
De werkloosheid onder de jeugd,
DIT NUMMER BESTAAT UIT
DRIE RLADEN.
MAAR.
DOUWE EGBERTS
F7Ï
59e JAARGANG.
Dit blad verschijnt
WOENSDAG en ZATERDAG
Brieven, Ingezonden stukken, gelden, enz.
franco te zenden aan den Uitgever.
Abonnementsprijs per 3 maanden 1.25.
Franco p. post door 't geheele rijk 1.40.
UITGAVE:
WAALWIJKSCHE STOOMDRUKKERIJ ANTOON TIELEN
Telefoon No. 38. Telegr.-adres: ECHO.
Advertentiën moeten Woensdag en
Vrijdag des morgens om uiterlijk 9 uur
in ons bezit zijn.
Prijs der Advertentiën:
20 cent per regel; minimum 1.60.
Reclames 40 cent per regel.
Bij contract flink rabat.
Na de belasting op vele andere le
vensmiddelen heeft de regeering zich
genoodzaakt gezien, de binnenkort in
te voeren crisisheffing op koffie, den
zeer belangrijken en onmisbaren volks
drank, aan te kondigen. Deze heeft ten
doel een fonds tot steun^aan de Ned.-
Indische koffiecultuur te vormen uit de
qelden, welke door een belasting van
12 cents per K.G. ongebrand worden
verkregen.
Men heeft in Indische kome-
kringen uitgerekend, dat de opbrengst
f 4.200.000 zal bedragen, indien ten
minste de consumptie op denzelfden
voet zal worden voortgezet.
Met de nieuwe accijns zal voorts
het gebruik van de Indische koffie, bo
ven de Braziliaansche, worden bevor-
derd.
Tegen de bedoeling van de hethng
kan niemand bezwaren hebben, maar
toch is deze weer een gevolg van de
ontoereikend gebleken aanpassingspo
litiek der huidige regeering. die eener-
zijds streeft naar verlaging van de le-
venskosten, en anderzijds gedwongen
is op de inkomsten te bezuinigen en
door vele belastingen het levensonder
houd duurder te maken.
Dat is geen consequente, maar dua
listische deflatie-politiek.
Het Nederlandsche volk kan moei
lijk verdere bezuiniging of nog grooter
aantal crisisheffingen verdragen.
Het toppunt is wel bereikt!
Jarenlang heeft men kunnen consta-
teeren, dat nieuwe middenstandszaken
en kleine bedrijven lukraak versche
nen, als paddestoelen uit den grond.
Zij bonden een feilen concurrentiestrijd
aan tegen beter gesitueerden, doch
konden het wegens gebrek aan kapi
taal. vakkennis en ervaring der exploi
tanten niet bolwerken.
Herhaaldelijk gingen van alle kanten
stemmen op tegen het onbeperkte en
ongecontroleerde vestigen van nieuwe
zaken en het is daarom toe te juichen,
dat Minister Gelissen eindelijk een
wetsontwerp heeft ingediend, houden
de de regeling betreffende het vesti
gen van inrichtingen, waarin eenige
tak van detailhandel, ambacht of kleine
nijverheid zal worden uitgeoefend.
Men heeft kunnen lezen in ons vo
rig nummer, dat de nieuwe exploitant
in den vervolge behoort te voldoen
aan bepaalde eischen, inzake crediet-
waardigheid, handelskennis en vakbe
kwaamheid.
Ongetwijfeld bevordert dit het peil
van het zakenleven en wordt daarme
de een betere kwaliteit van de aange
boden artikelen gewaarborgd.
Ook en terecht zullen beheerders en
filiaalhouders aan de vestigingseischen
hebben te voldoen.
Nu is het een feit, dat in iedere ge
meente afzonderlijk een overbezetting
in een of meerdere bepaalde branches
bestaat. Onmogelijk kan een wettelijke
regeling dit bestrijden.
Het behoort meer tot de taak van de
gemeentebesturen een verordening uit
te vaardiqen, welke voorschrijft dat
iedere middenstander, die aan de ves
tigingseischen voldoet en een zaak in
een bepaalde branche wil vestigen,
daartoe bovendien nog een vergun-
ninq aan de gemeente moet vraqen.
Ook de Kamer van Koophandel zou
deze taak op zich kunnen nemen.
Deze organen hebben immers een
overzicht van de verschillende zaken in
de plaats, waarover zij zijn aangesteld
en zullen dus geheel in het belang der
inwoners en dat van den middenstand
handelen, wanneer zij de vestiging van
een bepaalde zaak of een filiaal van
een grootbedrijf verbieden, wanneer in
deze branche reeds een overbezetting
bestaat.
Vanzelfsprekend zal dit verbod met
de grootste omzichtigheid toegepast
dienen te worden.
Naar onze meening zou het* aange
kondigde wetsontwerp wellicht beter
en vollediger zijn geweest, wanneer
ook deze materie zou zijn geregeld en
aan het gemeentebestuur of de Kamer
van Koophandel een verplichting in
dien zin zou opgelegd worden.
Waarmede de middenstand en het
algemeen belang zouden zijn gediend.
Kort geleden kreeg ik een uit-
noodiging om eens een der werk
kampen voor de werklooze jeugd
te bezoeken. Ik heb aan die uit-
noodiging op een mooien voorjaars
dag gevolg gegeven en wat ik toen
van „De Echo van het Zuiden".
Naar het Amerikaansch bewerkt
door
J. VAN DER SLIIYS.
Nadruk verboden.
20.
Toen rechter Kent kwam, was het
afschuwelijke van dit alles plotseling
tot hem doorgedrongen en had hem
zoo doen beven, dat hij zich haast niet
had kunnen staande houden, maar 't
had niets aan zijn besluit kunnen ver
anderen.
Geen half uur voor dit gebeurd was,
had hij die woorden neergeschreven
met een vasten wil en een groot ver
langen, die hem nu moreel bonden
haar broer, ten koste van alles te be
schermen. Geluk op te otteren, eei
zelfs, ter wille van haar! Er bestond
geen middenweg. Zijn pad lag duide
lijk voor hem.
Rechter Kent deinsde achteruit en
zijn slem klonk heesch en scherp,
maar nog niet boos, toen hij zeide:
Je moet.
Met moeite keek Jacson zijn vader
aan en toen hij rechter Kent's oogen
zag, deed hij een stap vooruit en bleef
opeens staan.
Ik kan het niet, mompelde hij.
Kolonel Monroe kwam nader. Hij
zag bleek en de hand die hij op zijn
vriend's arm legde, beefde.
Neem hem mee naar huis, sprak
hij, en laat hem tot zich zelf komen.
Laat hem er over denkenWat mij be-
VERZEKER U BIJ DE
zag en meemaakte, stemde zeer
enthousiast.
Ik heb de jeugdige werkloozen
bezig gezien in bet werkkamp der
Centrale voor Werkloozen te Eerde.
Honderd waren er, allemaal daar
aanwezig, allemaal jonge mannen
van om ende bij de twintig jaren,
één levenslustige, vroolijke, stoeien
de, in een geordende vrijheid blij
genietende troep Pracht kerels
Dat waren ze daar in enkele
weken geworden.
Als geslagen honden waren ze er
gekomen.
De meesten hadden al meerdere
jaren achtereen werkloos rond ge-
loopen, met steeds dieper afzakkend
moreel, vechtend tegen't opkomen
de gevoel van luiheid, van niinder-
of nietswaardigheid, hopeloos de
toekomst instarend
In het werkkamp kregen ze ge
legenheid om hun jonge energie te
gebruiken, zich nuttig te maken en
anderszins, zich gewaardeerd te
gevoelen. Boomen zagend of kap
pend den boschhumus omwoelend,
-ploegende of spittende genoten ze
van het eerste arbeidszweet, dat
hun langs de jonge ruggen liep.
Voldoening genoten ze van 't werk
hunner handen; sinds jaren ver
waarloosde bosschen knapten zien-
deroogen op. Ze helpen een groot
stuk natuur redden voor de ge
meenschap, welke dezen jeugdigen
werkers eens dankbaar zal zijn.
Op gezette tijden vereenigen de
jongens zich aan een stevig maal
en ze weten dat ze hun dagelijksch
brood verdiend hebben. In de vrije
uren spelen en stoeien ze, vermaken
ze zich vrijelijk met sportbeoefening
en 's avonds doen ze wat kennis
op in een of anderen cursus, of ze
vermaken zich onderling met zang
en spel, waarbij de humor van alle
kanten optwinkelt.
Als ze Zaterdags naar huis gaan,
dan dragen ze twee harde, maar
echte, zelfverdiende guldens met
zich mee. 't Is niet veel, maar ze
TUG^ROAGER OF
ft-EN GE LAAR
EcVvfe Trieste T-Ueren.&aei
10 - 15 - 20-25 cf. p«r /son«
treft is de zaak afgehandeld. Ik heb
de paarlen hij keerde zich om en
slingerde ze op de tafel - verdraaid
ik wou, dat ik ze nooit gezien had
Maar de rechter had zich ook afge
wend. Zijn gezicht zag aschgrauw en
met opgeheven armen bracht hij zijn
vuisten naar zijn gesloten oogen. Zijn
oude vriend zag die uiting van ellende,
van afstand doen, en snelde op den
rechter toe.
Neem hem mee naar huis, riep
hij neem hem mee dan zal hij
alles wel vertellen. Er moet een ver
klaring zijn, en jou zal hij die geven,
als hij tijd heeft gehad om na te den
ken. Ik kan het niet forceeren, dat
weet je. Hij liet een korten bitteren
lach hooren, waarin toch verdriet en
sympathie klonk. Neem hem mee,
Randolph, ik kan niet meer!
Vlug liep hij naar Jackson toe en
gooide hem de jas over de schouders,
'toen duwde hij hen beiden naar de
deur, de hall door een arm om ieder
van hen heengeslagen naar de voor
deur.
Toen ze voortgingen greep hij den
rechter steviger vast en fluisterde,
zoodat Jackson het niet hooren kon.
Het moet anders zijn dan het
lijkt. Geef den jongen zijn kans en geef
hem tijd om na te denken. Ik zeg je,
beste vriend, dat ik Jackson ken
cn er js er moet iets achter zitten.
Maar de rechter scheen niets te
hooren. Hij liep flink en rechtop het
pad af en Jackson volgde hem. Kolo
nel Monroe keerde zich om en liep
langzaam zijn studeerkamer weer in.
Zwijgend gingen ze huiswaarts, de
rechter eenige schreden voor zijn
zoon uit. De oude man keek recht voor
zich en zweeg, tot ze zijn huis bereikt
hadden en hij in zijn studeerkamer
was. Daar zakte hij in een stoel en
verborg het gezicht een oogenblik in
de handen, terwijl zijn zoon bleek en
zwijgend naast hem stond. Jackson
poogde zijn vermoeide hersens tot
denken te brengen. Hij had niet ge
realiseerd hoe z'n vader onder dit alles
lijden zou. Kon hij 't hem niet vertei
len, hem zijn verdriet verzachten?
Als hij eens zei, dat hij de paarlen niet
gestolen had en dan weigerde iets
meer te zeggen? Maar daarmee zou
zijn vader geen genoegen nemen. Hij
zou er op staan alles te weten en dat
durfde Jackson hem niet te vertellen.
Hij wist te goed, hoe zijn vader ge
rechtigheid boven alles schatte, hij
kende zijn onbuigzaam plichtsgevoel
ten opzichte van wat recht en billijk
was. Hij zou Jackson nooit toestaan
de schuld op zich te nemen en Lloyd's
misdaad ongestraft te laten. Jackson
zag geen uitweg, tenzij Lloyd zelf zon
willen bekennen. En dan zou Virginia
in de schande betrokken worden.
De rechter bewoog in zijn stoel, de
handen nog voor zijn oogen.
Spreek uit! fluisterde hij.
Jackson aarzelde. Vader, begon hij.
Ik wil het U vertellen ik kan U niet
zoo zien lijden, maar luister, Vader.
Ik zal U alles zeggen, als U mij U
woord geeft, de heele zaak dood te
zwijgen cn er niet over te spreken, net
zooals kolonel Monroe. Dan kan ik....
Rechter Kent keek op en zijn han
den grepen de stoelleuning.
Je hoeft me geen voorwaarden te
stellen, zei hij met vaste stem, maar
met trillende lippen. Je moet me de
waarheid zeggen.
Vader, als ik U mijn woord geel',
dat het mijn wensch is, dat U niets
zegt, wilt U 't me dan beloven?
Neen! De woorden kwamen er
stroef en kort uit. Je moet me nu zon
der eenig voorbehoud, de waarheid
zeggen.
Vader.
kunnen er toch iets eigens voor
kooi en en weten zich tenminste
tijdelijk in slaat om de lasten van
hun ouders een beetje te verlichten.
Hoe de jongens dat alles waar-
deeren, blijkt b.v. uit hun zorg voor
het kampgoed. Voor de overall's
en de schoenen, *elke ze in bruik
leen ontvangen. En voor de kamp-
invenlaris. Ze onderhouden hun
spulletjes keurig, in hun slaap-
harakken heerscht een orde en een
nelheid als in 'n marinierskazerne.
Ze vervullen de heerlijke, gezonde
buitenlucht van hun jong, vroolijk,
twinkelend leven.
Zeker, 't is maar voor acht weken.
Maar drinken we dan niet allen
graag een koele teug, als we dorst
hebben, ook al weten we, dat de
Maar de oogen, die Jackson nu op*
zich gevestigd zag, waren als staal.
Daardoor wist Jackson, dat verdei
pleiten nutteloos was, hij zuchtte diep,
richtte zich rechtop en zei: Dan kan
ik U niets vertellen.
Eenige minuten zweeg de rechter,
de oogen strak op zijn zoon gericht,
toen begroef hij zonder een enkel ge
luid het gezicht weer in de handen.
Was dit zijn zoon? Zijn Jackson? Op
wien hij sedert zijn moeders dood ge
past had, dien hij verzorgd en opge
voed had? Was er dan geen uitleg mo
gelijk? Een vreeselijke gedachte
maakte zich van den rechter meester.
Jackson had gezegd. Als ik geld noo-
dig heb, dan zal ik 't wel ergens vin
den. Kon die jongen met zijn knap ge
zicht en heldere oogen moreel zoo
achteruit gegaan zijn? Kon zijn eigen
zoon zoo door en door slecht zijn?
Om te stelen! En dan nog te pro-
beeren zijn eigen vader voorwaarden
te stellen! Wat kon dit anders betee-
kenen? Wat voor andere uitleg kon
er zijn?
Door de stilte, die op zijn laatste
woorden volgde, kon Jackson liet
kleine bureauklokje op zijn vader's
schrijftafel hooren tikken.
Zijn gedachten vlogen naar dui
zenderlei kleinigheden, die zijn leven
hier met z'n vader hadden uitgemaakt,
dingen die hij als vanzelfsprekend had
geaccepteerd en die nu zoo dierbaar
en begeerenswaardig schenen, Maar
de teerling was geworpen. Zijn weg
was afgezet.
Plotseling drong het tot hem door,
dat zijn vader sprak, haast fluisterde.
Tenzij je bij me komt en me
de waarheid zegt, tenzij je dat doet,
wil ik nooit je gezicht zien!
Jackson sprong naar voren, als ver
blind en met een hart dat zoo pijnlijk
bonsde, dat hij het haast niet kon
uithouden.
U bedoelt toch niet.
Maar de rechter stond op, en zijn
gezicht was vaal en grimmig. Hij stak
een bevende arm uit en wees naar de
deur.
Ga! zei hij.
En na een moment, terwijl de pijn
dieper in zijn hart doordrong, keerde
Jackson zich om en verliet zwijgend
de kamer. Met oogen, die niets zagen,
liep hij de hall door, de trap op naai
zijn kamers. Al zijn bezittingen waren
hier, zijn boeken, platen, meerendeels.
geschenken van zijn vader.
Maar hij kon ze niet meenemen.
Den volgenden morgen vroeg ont
waakte Jackson met de herinnering
aan zijn vaders laatste woorden. Hij
had lang wakker gelegen, maar was
op 't laatst in slaap gevallen en had
gedroomd, dat hij weer met Virginia
in haar tuin was, maar de Virginia,
die hem met harde koude oogen aan
zag, was niet de Virginia van toen.
Hij probeerde te spreken, maar zijn
tong was als verlamd tot Virginia
zich op het laatst omkeerde en hem
verzocht heen te gaan; hem zei, dal
zij hem nooit meer wilde zien en fceiz
werd Jackson wakker, om in plaats
van deze nachtmerrie zich bewust te
worden van iets, wat nog erger is,
omdat hier geen ontkomen mogelijk
was.
Hij stond op, kleedde zich, pakte het
meest noodige in een tasch en sloop
de trap af. Hoe vroeg hij ook was, de
rechter was nog vroeger. Jonathan
.Haarde zijn jongen meester met ang
stige oogen aan.
(Wordt vervolgd)
1 irinnn x
DëEchfl van het Zniden,
Waalwyksclie en Langstraatsche Courant*
NEEM HET ZEKERE VOOR HET ONZEKERE EN
CONCUR R E E R E N DE
TARIEVEN EN VOOR-
DEELIQE VOORWAARDEN
f 20
