Buitenlandsch Nieuws.
de dictatoriale eischen.
Hans en de tandarts.
i
Mijnhardljes
Tweede blad
Zaterdag 7 Januari 1939 No. 2
De Echo van het Zuiden
Wij 7;jn er zoo zoetjesaan aan ge
wend geworden, dat de dictatoriale
landen lijden aan expansiekoorts, een
ziekte die zeer ernstige gevolgen kan
hebben voor de geheele menschheid.
Japan levert een hevigen strijd in
China, alle krachten worden aan den
oorlog dienstbaar gemaakt en een kijk
je op Japans economische» toestand
doet wel duidelijk inzien, war het door
den oorlog te lijden heeft.
Duitschland heeft al verschillende
gebieden ingepalmd en Italië heeft de
hegemonie in Oost-Afrika uitgebreid,
door den Negus weg te sturen. Het tee
kent de mentaliteit van de dictatoriale
landen, dat na iedere overwinning met
of zonder geweld, wordt beweerd, dat
zij nu voldaan zijn en de wereld kan
gaan genieten van een welverdiende
rust en de groote mogendheden zoeken
dan weer toenadering en bieden zelfs
in zekeren zin hun excuses aan voor
het feit, dat zij de eischen van den groo-
ten dictator zoo maar niet zonder meer
goed vonden, alles in de hoop, dat nu
eindelijk eens een tijdperk van vrede
en rust zal aanbreken, een tijdperk van
onderlinge samenwerking en waardee
ring. Keer op keer echter loopt het fa-
likant uit en het is toch wel duidelijk,
dat dictators dictators blijven, niet al
leen in hun eigen land, maar ook, zoo
goed en zoo kwaad als het gaat en tot
op heden ging het goed, het groot we
reldgebeuren naar hun hand willen
zetten.
Nauwelijks is de wereld bekomen
van het groote Septembergevaar, dat
Hitier ons bezorgde, of Italië komt weer
voor den dag met verbluffende eischen
en het is deze keer niet tegen een klein
zwak land gericht, maar tegen een van
de machtigste van de wereld. Zijn de
dictatoriale landen misschien een ver
overingswedloop begonnen, of zijn er
zooveel binnenlandsche vraagstukken,
die afleiding moeten hebben?
Niet minder dan Tunis, Corsica en
Djziboeti, drie Fransche gebieden, wil
Italië thans hebben. Nadat het experi
ment in Oost-Afrika was gelukt en
Mussolini had gezien hoe zijn collega
in Duitschland een flink stuk van Eu
ropa in bezit nam, steeg bepaald de na
ijver hem naar zijn hoofd. Weliswaar
wordt er nog niet gesproken over of-
ficieele eischen, maar de toon, die de
Italiaansche pers aanslaat zegt wel ge
noeg.
Het Italiaansche tijdschrift „Reazio-
ni Internazionali" wijdt een artikel aan
de kwestie-Tunis, waarin o.m. het vol
gende gezegd wordt:
„Terwijl Tunis voor Italië het leven
ALLE DU1TSCHERS
RUSLAND.
UIT
beteekent, is het voor Frankrijk een
kwestie van suprematie en prestige. Een
dergelijke politiek kan echter niet ge
voerd worden in de Middellandsche
Zee. In deze zee heeft men te doen met
Italië. Al wie zich daartegen durft te
verzetten, loopt het risico van liquida
tie.
Wij geven ons er volkomen reken
schap van. dat een dergelijke kente
ring van den politieken toestand moei
lijk te begrijpen is. Het is evenwel in
het belang van den vrede, dat de te
genwoordige realiteit doordringt in den
geest van het buitenland.
Thans is Tunis een uiterste proef
geworden voor de soliditeit en onaan
tastbaarheid van de revolutionnaire as,
welke een nieuw Europa aan het sme
den is en die in de sceptische geesten
van Europa een omwenteling zal te
weeg brengen, wanneer zij haar, zoo
noodig op de proef gesteld zullen zien.
De Franschen moeten het eerst den
ken aan dit nieuwe feit voor hen en
voor Europa.
Het tijdschrift eischt dan verder ook
Dzjiboeti op, aangezien Italië, nu het
Ethiopië veroverd heeft, niet kan dul
den, dat de grootste weg en de gemak
kelijkste haven, welke naar het hart
van zijn Afrikaansche keizerrijk leiden,
onder Fransche controle blijven.
Commentaar is overbodig. Weer
stelt men het voor, alsof, wanneer Italië
genoemde gebieden in bezit heeft, de
rust en de vrede verzekerd zou zijn.
De wereld heeft den laatsten tijd
harde lessen gehad, lessen, waaruit de
onberekenbare mentaliteit van de dicta
tors maar al te duidelijk bleek en daar
om toch is het redelijkerwijs gesproken,
voor de hand liggend, dat het Musso
lini niet zoo gemakkelijk zal lukken zijn
verlangens te verwezenlijken, temeer,
daar er in welhaast alle landen een
groeiend verzet is ontstaan tegen de
bedriegelijke dictatoriale methoden.
De afkeer van deze methoden komt
wel het scherpst tot uiting in de jongste
congresboodschap van president Roo
sevelt, waarin hij verklaarde, dat Ame
rika, evenals alle andere landen alles
dient te doen om de drie hoofdzaken:
godsdienst, democratie en internationa
le goede trouw veilig te stellen.
Roosevelt betoogde verder dat de
oorlog niet het eenige middel is om de
eerbiediging van internationale ver
dragen af te dwingen en stelde in dit
verband een rechtvaardiger toepassing
der Amerikaansche neutraliteitswet in
het vooruitzicht.
Zullen de dictators deze waarschu
wing ter harte nemen!
Maatregelen der Gepeoe.
Alle in Rusland woonachtige Duit-
schers zullen door de Gepeoe uit het
land gezet worden, aldus de „Daily
Mail". Volgens den correspondent van
dit blad te Riga heeft commissaris Be-
rijef, een nieuwe Gepeoe-chef, dit gis
teren medegedeeld.
Ten einde een overzicht te hebben
van de in Rusland woonachtige Duit-
schers, is besloten een lijst met hun na
men aan te leggen. Dit wordt verge
makkelijkt door een nieuw besluit, vol
gens hetwelk alle werknemers in Rus
land vóór 15 Januari van een arbeids
kaart voorzien moeten zijn. Vermoede
lijk zal daarbij aan den dag komen, dat
een groot aantal specialisten reeds ja
renlang in de Sovjet-Unie woont.
Sommigen hunner schijnen van spi-
onnage en sabotage verdacht te wor
den. Thans is opdracht gegeven, dat de
papieren dergenen, die een arbeids
kaart aanvragen, nauwkeurig onder
zocht moeten worden.
NIEUWE MAATREGELEN
TEGEN DE KATHOLIEKE PERS
IN DUITSCHLAND.
De Osservatore Romano meldt, dat
nieuwe beperkingen zoo juist aan de
Duitsche katholieke pers zijn opgelegd.
In den vervolge zal het kerkelijke
tijdschriften en bladen verboden zijn
besprekingen te publiceeren van publi
caties of boeken, die geen strikt religi
eus karakter dragen.
De Osservatore Romano voegt hier
aan toe:
„Maar zelfs op het gebied van den
godsdienst zijn de katholieke tijdschrif
ten niet meer vrij. Het is hun niet ver
oorloofd encyclieken en toespraken van
den H. Vader te citeeren en zij kunnen,
zelfs saamgevat, geen herderlijke brie
ven publiceeren van de Duitsche bis
schoppen."
EEN WEINIG OPTIMISTISCHE
VERKLARING VAN HIRANOEMA
Na de eerste vergadering van het
nieuwe kabinet heeft minister-president
Hiranoema een verklaring afgelegd. Hij
zeide: Het is nauwelijks noodig te ver
melden, dat Japan, staat tegenover een
kritieken toestand, die zijn weerga niet
heeft in de Japansche annalen, en het
is geen gemakkelijke taak dien te bo
ven te komen. Ik geloof echter stellig,
dat het niet onmogelijk is deze moei
lijkheid te overwinnen, wanneer regee
ring en volk zich slechts hecht aaneen
sluiten onder den Keizerlijken invloed
en volledig ruimte geven aan den tradi-
tioneelen geest. De geschiedenis toont,
dat de Japansche natie tot dusverre
iedere nationale crisis beantwoord
heeft met hechte eenheid en duidelijke
solidariteit en dat zij de nationale struc
tuur met haar bewustzijn verder ver
sterkt heeft. De tegenwoordige aange
legenheid is uiterst dringend en eischt
een verdere eenheid en solidariteit der
natie.
DE BURGEROORLOG IN
SPANJE.
Borjas Blancas genomen?
Te Burgos wordt gezegd, dat de'
rechtsche troepen Borjas Blancas zijn
binnengetrokken waarbij talrijke krijgs
gevangenen werden gemaakt.
Borjas Blancas is een sleutelstelling
in de linksche verdedigingslinies aan
den zuidkant van het Catalaansche
front. De noordelijke arm van den
tang, die zich om Barcelona dreigt te
sluiten, reikt thans, volgens de recht
sche berichten, tot Ana, dat voorbij het
belangrijke knooppunt van wegen, Ar-
tesa ligt, en de Zuidelijke arm tot Bor
jas Blancas en de heuvels van Ilazgas,
ten zuiden van deze stad. Aan den
noordkant van het front drongen de
rechtsche troepen de vruchtbare vlakte
van Urgell binnen en bezetten zij Ar-
tesa de Lerida. Gemeld wordt, dat een
groot aantal krijgsgevangenen is ge
maakt.
CHAMBERLAIN PRIJST
ROOSEVELT'S BOODSCHAP.
In een verklaring die Chamberlain
gisteravond heeft afgelegd naar aanlei
ding van Roosevelts boodschap aan het
Congres, zegt de Britsche premier:
„Niemand die belast is met zware
regeeringsverantwoordelijkheid. kan
niet onder den indruk gekomen zijn van
de plechtige woorden, waarmede de
president der Vereenigde Staten giste
ren de gekozen vertegenwoordigers
van het Amerikaansche volk heeft be
groet. Op deze eilanden, waar men zoo
duidelijk inziet, dat wij slechts door
vrijheid en vrede de zegeningen, waar
voor wij generaties lang hebben ge
zwoegd, voor onszelf en voor hen, die
na ons komen, kunnen hopen te be
houden en te ontwikkelen, woiden de
gevoelens, welke door den president tot
uiting gebracht zijn, verwelkomd als
een nieuw bewijs van de vitale rol van
de Amerikaansche democratie in de we
reldaangelegenheid en van haar toew.j-
ding aan het ideaal van geordende»
menschelijken vooruitgang
maar dat ook de Führer de groote rede
voering, welke hij in den Rijksdag
denkt te houden, zoo zal inkleeden, dat
zij kan worden opgevat als een ant
woord aan den president van de Ver
eenigde Staten en aan de z.g. „pluto
democratische democratieën" in het al
gemeen.
3972 MIILIOEN TEKORT OP DE
AMERIKAANSCHE BEGROOTING
Roosevelt heeft bij het Congres een
nieuwe begrooting ingediend. Het te
kort daarop bedraagt niet minder dan
3972 millioen dollar.
Voor de landsverdediging wordt in
totaal uitgetrokken 1.609 millioen dol
lar. Hierbij is inbegrepen het program
ma van 500 millioen, waarvoor voor 't
komende jaar slechts 210 millioen zal
wojden gebruikt en 290 millioen in re
serve zal worden gehouden. Voor 1940
wordt voorzien in een uitgave van
1.319 millioen, dat is het totaal van
1.609 millioen, verminderd met de re
serve van 290 millioen dollar.
DUITSCHLAND'S EISCHEN BE
TREFFENDE OEKRAÏNE.
Dezer dagen schreef een Duitsch
dagblad dat Duitschland belang had
bij de autonomiseering van alle Oekrai-
ners, ongeacht het staatsverband waar
in zijn leven. Het is duidelijk dat daar
mee dus zoowel het Russische als het
Poolsche gedeelte van Oekraine be
doeld werd.
Tijdens een bezoek dat Beek aan
Berchtesgaden gebracht heeft zou hem
Een
te
antwoord van Hitier
verwachten.
Uit Berlijn wordt gemelat:
Na de redevoering van Roosevelt is
rien hier van meening, dat niet alleen
de pers zich nog belangrijk scherper
dan voorheen teger. de regc.err.g van
de Vereenigde Staten en tegen den
persoon van Roosevelt als „exponent
en werktuig van de Joden" zal richten,
DOOR JAN VAN LEEUWEN.
O, wat deed die kies toch een pijn!
Hans kon er bijna niet van slapen.
Telkens ging er een steek doorheen.
Maar hij durfde niet naar den tand
arts toe. Iedereen zei altijd, dat het zo
erg was bij den tandarts en dat hij
zo vreselijk veel pijn deed. Hij was er
zelf nog nooit geweest, maar hij was
erg bang. Misschien ging die pijn weer
wel over. Hij had het nu al een hele
tijd. Soms voelde hij het bijna niet en
dan ineens kwam het weer. Wat
moest hij toch doen?.?
Eindelijk viel hij in slaap, maar toen
hij de volgende morgen op moest
staan om naar school te gaan, voelde
hij zich erg moe en vervelend. Hij kon
bijna niet ontbijten.
„Jongen, wat heb je toch?" vroeg
moeder. „Je bent zo bleek en je eet
zo weinig. Je bent toch niet ziek?"
Zou hij het nu zeggen, of zou hij
maar liever stilletjes zijn mond hou
den? Moeder zou hem natuurlijk naai
den tandarts sturen en hij durfde écht
niet. „Er is niets, moeder", zei hij
daarom. Moeder vroeg niet verder.
Ze zag best, dat er wel iets was, maar
Hans moest het zelf zeggen.
Maar Hans zei niets. Hij ging naai
school en probeerde niet meer aan z'n
kies te denken. Dat was heel moeilijk,
want als je steeds die vreselijke pijn
voelt, moet je er wel aan denken. Hij
kon niet opletten bij de les, hij hoorde
bijna niet, wat meneer zei, hij zat
maar met zijn hand op z'n wang en
kon wel huilen van de pijn. Misschien
moest hij dan toch maar naar den
tandarts gaan. Maar zou die de kies
eruit trekken? Zomaar ineens met een
ruk eruit? Of zou hij hem los moeten
maken? Hans dacht aan allerlei grie
zelige verhalen, die hij gehoord had
of gelezen in oude boeken. Hij was
nog nooit bij den tandarts geweest en
hij kon zich daarom ook werkelijk niet
voorstellen, hoe het was. Hij vond het
wel een beetje kinderachtig van zich
zelf en toch.
Aan de koffietafel kon hij weer bij
na niet eten. Moeder keek hem eens
aan en zei toen: „Wat is er toch, jon
gen?" En toen vielen er opeens twee
grote tranen op Hans' bord. Steeds
maar tranen vielen er en een ogenblik
later huilde Hans, alsof er iets heel
ergs was gebeurd.
„Maar Hans", zei moeder verschrikt
„wat is er. Kom eens even hier. Wat
is er voor vreselijks gebeurd? Heb je
straf gekregen op school of heb je je
/D^E.Bohnö i
pijn gedaan?"
„Ik heb zo'n kiespijnzei Hans
nu lussen zijn snikken door. „Ik heb
zo'n vreselijke kiespijn!"
„Maar jongen" zei vader nu, „dat is
toch niet om te huilen! Dan moet je
naar den tandarts. Heb je het al lang?
Ja? Waarom heb je dat dan niet ge
zegd?" Nu schaamde Hans zich wer
kelijk een beetje. Nu moest hij het toch
zeggen en de anderen vonden hem na
tuurlijk kinderachtig, omdat hij zo
bang was geweest. Maar streek hem
eens over zijn haar en zei: „Ga jij
direct maar gauw naar den tandarts.
Die zal je er wel vlug^vanaf helpen.
Domme gans, om dat niet te willen
zeggen.
Nu durfde Hans toch werkelijk niet
te zeggen, dat hij zo bang was geweest
en dat hij eigenlijk nóg niet durfde te
gaan. Maar moeder ging mee tot aan
de deur en zei: „Ga maar vlug, Hans
je zult zien, dat het erg meevalt. Je
hoeft heus niet bang te zijn. Moeder
had dus wel gemerkt, dat hij bang
was en dat hij niet durfde te gaan.
Hans nam zich voor om flink te zijn
en niet zo kinderachtig te doen. Hij
was toch al 10 jaar. Hij was toch geen
kleine jongen meer.
Hij stapte nu flink door en een
kwartiertje later stond hij voor het
huis van den tandarts. Maar zijn kies
depd opeens helemaal geen pijn meer.
Nee, hij voelde het bijna niet. Zou hij
dan toch maar liever.... Als het nu
toch geen pijn meer deed! Maar moe
der zou er natuurlijk toch wel achter
komen, dat hij niet was gegaan en
dan zou ze hem er nog eens heen stu
ren.
Voorzichtig drukte hij op de bel en
even later zat hij in de wachtkamer,
waar al veel mensen zaten. Zo.uden
al die mensen kiespijn hebben? dacht
Hans. Hij was de laatste van allemaal.
De tandarts was een vriendelijke
man met een grote bril op zijn neus.
„Zo, mijn jongen," zei hij. O, ik zie
het al, daar is het. Waarom hen je
vandaag pas gekomen? Het deed zeker
al een hele tijd pijn?" Hans knikte en
bekende toen, dat hij bang was ge
weest.
„Je hoeft niet bang te zijn voor een
tandarts, hoor jongen", zei de dokter
vriendelijk. „Vroeger was dal heel
iets anders. Toen waren er nog niet
zulke goede instrumenten als tegen
woordig en de artsen waren ook nog
niet zo bekend met alle verschillende
Griep en
Gevatte koude
tandziekten. Kijk maar eens naar die
grote tang daar. De tandartsen van
200 jaar geleden trokken daar de men
sen die kiezen mee uit en geloof maar,
dat dat pijn deed! Maar tegenwoordig
hebben ze zulke dingen niet meer.
Tegenwoordig doet het helemaal geen
pijn als een kies getrokken wordt.
Maar die van jou zal ik helemaal niet
trekken. Die hoef ik alleen maar te
vullen. Zo, doe nou je mond maar
eens goed open!"
Hans was opeens niet meer bang.
De dokter was zo aardig en hij vertel
de zulke leuke dingen, hij zou hem
werkelijk wel geen pijn doen. Dat bo
ren was wel een griezelig gevoel, maar
echt pijn deed het toch niet. Plotseling
raakte de dokter een zenuw en dat
deed even vreselijk pijn. Hans kromp
ineens in elkaar.
„Zo, dat was voor vandaag weer ge
noeg, Hans" zei de tandarts. Nu stop
ik er iels in, morgen kom je terug en
dan doet het bijna geen pijn meer".
En terwijl hij de kies vulde praatte de
dokter zo druk, dat Hans vergat, dat
hij bij den tandarts was. Hij vertelde
van den Fransman Dubois de Che-
mant, die de tand van porcelcin had
uitgevonden en dat men, tot het begin
van de 19de eeuw nog echte mensen-
tanden gebruikte om tanden te vullen.
De kou komt er uit met
enkele Mijnhardtjes"
Heerlijk gaat U er van
transpireeren. Oók ver
drijven ze wonder goed
en snel hooFdpijn,
kiespijn, rheumatiek.
t§
1 „Mijnh»rdtje" 5 ct.
1 2 „Mijnhardtjes" 50ct.
