Toegewijd aan Handel, Industrie en Gemeentebelangen.
95
„NOORD BBABANO"
Buitenlandsch Nieuws.
FEUILLETON
Croquetten
Dit nummer bestaat uit Drie Bladen
EERSTE BLAD
PRINSES BEATRIX
EERSTE VERJAARDAG.
en Bitterbollen,
Automatiek PULLES-HEESBEEN.
JAAR
DE BEDRIEGLIJKE GELIJKENIS.
NUMMER 9.
WOENSDAG 1 FEBRUARI 1939.
62c JAARGANG.
Dit blad verschijnt
WOENSDAG en ZATERDAG.
Brieven, Ingezonden stukken, gelden,
enz. franco te zenden aan den Uitgever.
Abonnementsprijs per 3 maanden
1.25. Franco per post door 't geheele
rijk 1.40.
UITGAVE
WAALWIJKSCHE STOOMDRUKKERIJ ANTOON TIELEN.
Telefoon No. 38. Telegr.-adres: ECHO.
Advertentiën moeten Woensdag en
Vrijdag des morgens om uiterlijk 9 uur
in ons bezit zijn.
Prijs der Advertentiën:
20 cent per regel; minimum 1.50.
Reclames 40 cent per regel.
Bij contract flink rabat.
In vreugde en dankbaarheid gaan
onze gedachten terug naar de spannen
de dagen van een jaar geleden, toen
heel Nederland popelend uitzag naar
het oogenblik. waarop de klokken het
zouden uitzingen, dat de hoop in de
harten van onze Oranje s en van ons
zelve, in vervulling was gegaan en dat
de goede God 'n nieuwe loot had wil
len enten op den alouden stam van ons
Vorstenhuis.
We herinneren ons zoovéél op he
den.
B.v. hoe de Voorzienigheid, vóór zij
het nieuwe leven in Oranje als een be
lofte aan ons volk schonk, aan de
broosheid van alle leven en bestaan
heeft herinnerd in het vreeselijke onge
val aan den Prins-Gemaal overkomen.
We herinneren ons onze droefheid
van toen en onze blijdschap over het
herstel van Prins Bernhard.
We herinneren ons de van ontroering
haast rauwe kreet van den radio-om
roeper. op dien gedenkwaardigen och
tend van den 31 en Januari, toen hij
kond deed van de voorspoedige ge
boorte van eene kleine prinses. toen
nog naamloos!
We herinneren ons, hoe de prins zelf
enkele dagen na de geboorte, aan het
volk mededeelde, dat het kind van hem
en onze Kroonprinses, Beatrix zou wor
den genaamd, d.i. de „gelukkig maken
de". We proefden uit deze keuze van
naam de diepte van het huwelijksgeluk,
dat deze twee, ons zoo dierbare vor
stenkinderen, smaakten.
We herinneren ons de kreten, welke
de kleine prinses slaakte, toen het doop
water haar over het hoofd vloeide,
kreetjes, welke door de radio over de
wereld werden verbreid.
We herinneren ons. —/ach we her
inneren ons zóóveel uit dat eene jaar
en t is alles geluk. Beangstigend veel
geluk. En 't is ons, als ware dat alles
gisteren eerst gebeurd.
Maar alles nam een vol jaar en het
kleine prinsesje groeide inmiddels op
tot een gezonde baby, die in haar ste
vige knuistjes reeds alles omvat en om
klemt. wat 'n kind interesseert, in het
kleine hartje de liefde stapelt voor moe
der en vader en grootmoeder. En reeds
poogt om de beentjes te verzetten, ten-
ende den afstand te overwinnen, dien
het scheidt van wie en wat het mint.
Een vreugdevol jaar ligt achter ons,
een jaar. dat het huwelijksleven van
KOMT EVEN SMULLEN.
uitsluitend van Ie kwaliteit
kalfsvleesch.
onze kroonprinses en haar gemaal door
het ontvangen liefdepand, heeft ver
edeld.
Moge de kleine prinses Beatrix op
groeien tot 'n telge van Oranje, welke
haar voorgeslacht waardig is en daar
door zal bijdragen tot het geluk der
koninklijke familie, tot voorspoed van
ons vaderland en tot ons aller vrede.
Dat God haar zegene en behoede!
Levensverzekering
1843
1938
GEEFT ZEKERHEID.
DOOR ERVARING STERK,
CHAMBERLAIN blijft streven
NAAR VERZOENING.
Zaterdagavond heeft de Britsche mi
nister-president Chamberlain de Bir
mingham zijn aangekondigde rede ge
houden, welke per radio is uitgezonden.
Wel heeft de eerste minister belang
rijke dingen gezegd over den interna
tionalen toestand, maar 'hij heeft zich
onthouden van scherpe waarschuwin
gen. Nog altijd gaat Chamberlain uit
van de verzoeningsgedachte. Zijn rede
kenmerkte zich idus weer door een wel
willende doch tegelijk ook door een
vastberaden toon.
Chamberlain begon zijn betoog met
een herinnering aan München en een
vriendelijk woord tot Mussolini, zonder
wiens medewerking in September 1938
de vrede niet gered had kunnen wor
den. Ten aanzien van de critiek op de
overeenkomst in München verklaarde
de premier geen spijt te hebben van het
daar door hem gevoerde beleid.
Vervolgens besprak Chamberlain de
reis, die hij onlangs met lord Halifax
naar Rome had gemaakt. Hij ontkende,
dat die zonder resultaat was geweest.
Zaken waren er niet gedaan, doch dat
was ook de bedoeling niet geweest. De
persoonlijke besprekingen hadden veel
opgehelderd en toen wij uit Italië ver
trokken, aldus de premier, waren we
betere vrienden dan toen wij er aan
kwamen.
Niet vergeten mag echter worden,
dat. terwijl er twéé noodig zijn om vre
de te sluiten, één een oorlog kan ont
ketenen. Zoolang er dus geen duidelijk
en wederzijdsch begrip is, waarin alle
politieke spanning verdwijnt, moet het
Engelsche volk zich voorbereiden op de
verdediging tegen een aanval op het
eigen land en het eigen volk.
Thans is het de tijd, naar Chamber
lains meening, dat anderen een bijdrage
leveren. De lucht is vol geruchten en
verdenkingen, die men niet langer mag
laten bestaan. De vrede toch kan alleen
in gevaar gebracht worden door een
uitdaging, waarop president Roosevelt
in zijn Nieuwjaarsboodschap had ge
wezen. n.l. den eisch om door geweld
te overheerschen. Dat zou echter een
eisch zijn, aldus de Britsche premier,
zooals president Roosevelt en ik reeds
eerder gezegd hebben, onvermijdelijk
zouden moeten verzetten. Ik kan echter
niet gelooven, dat men voornemens is
tot die uitdaging, want de gevolgen
van oorlog zijn zoo ernstig, dat geen
van „De Echo van het Zuiden".
17)
HOOFDSTUK XI.
Ik zou op olies een eed willen doen.
Nu, dat ben ik netjes misgeloo-
pen zei Ethel, toen ze zich met een
zucht op een van de stoelen in de hall
liet neervallen, juist op het oogenblik
dat een verschrikkelijke onweersbui
losbrak. Ze keek ondertusschen toe
naar het uitladen van een groot aan
tal pakjes, de oogst van een middag
in Londen. Het zag er in de stad nog
allemaal hetzelfde uit. Even vervelend
en heet als altijd. We hebben van het
station hier naartoe moeten rennen
en we hebben het van de bui gewon
nen.
Zoodat 't sportieve element niet
ontbrak, merkte Halfont op, die met
een pijp tusschen de lippen zat te le
zen.
En ik had het nog bijna verloren,
doordat ik met de Ingatrews ben blij
ven praten.
Zijn die dan ook in Londen ge
weest?
Niet geweest; ze gingen er heen.
Ik dacht dat ze hier nog veel langer
bleven.
Was het opzet dat ze deze mededee-
ling zoo onverschillig uitte, terwijl ze
toch wel wist, dat deze haar broer
zeer zou treffen, of was het toeval?
Dat dacht ik ook, zei deze, zon
der eenige emotie te toonen. Ze zul
len misschien voor een paar dagen te
ruggaan.
Nu, dan hebben ze wel een stapel
bagage voor een paar dagen. Maar ik
kan je verzekeren dat ze hier niet
meer terugkomen. Ze hebben mij nog
gevraagd, iedereen té' groeten, omdal
ze plotseling weg moesten. Ze hadden
geen tijd om afscheidsvisite's te ma
ken, want de zaak scheen geen uitstel
te kunnen lijden. Ze maakten wel hun
ezcuses.
Nu, dat was ook wel het minste
wat ze oiK?er deze omstandigheden
doen konden, merkte Sybil op. Wist
jij er iets van dal ze plannen hadden
om weg te gaan, Halfont?
Natuurlijk niet. Als Ethel toch
zegt, dat ze plotseling weggeroepen
zijn! En ik heb ze ook in een dag of
drie niet gezien. Het laatst, toen ik met
Ingatrew in zijn club geluncht heb.
Hij zei dit op rustigen, haast zake-
lijkcn toon, wat niemand meer kon
verbazen, dan het hemzelf deed. Want
het nieuws van Ethel had hem ver
rast, van streek gebracht zelfs. Iets in
hem zei, dat alles verkeerd geloopen
was, onherstelbaar verkeerd. Het was
maar een onberedeneerd gevoel, maar
het was overtuigender dan alle ver
standelijke overweging had kunnen
zijn. Het zei hem, dat de verhouding
tusschen hem en Agnes Ingatrew on
herstelbaar beschadigd was.
Maar ik geloof niet, dat wij ze
erg zullen missen, ging Sybil door.
Halfont natuurlijk wel. Hij
scheen het buitengewoon goed met
ze te kunnen vinden.
Waarom niet? vroeg hij schijn
baar heel kalm. Het waren erg aardige
en vriendelijke lüi, zooals je ze niet
eiken dag ontmoet.
De Ingatrews zijn weer naar
Londen, vader, zei Ethel, toen de o.ude
heer zich bij zijn kinderen voegde.
Toen ik op het station was, stonden
zij op den trein naar Londen te wach
ten.
Zoo? Laten we dan hopen dat ze
er nu in zitten, want het regent dat 't
giet en het station hier heeft geen kap,
hoewel ze daar toch wel eens voor
mochten zorgen, was het onverschil
lige antwoord.
Toen hij dit zei, keek hij niet onmid
dellijk naar 't gezich van zijn zoon,
maar door wat hij bij z'n binnenko
men opgemerkt had, wist hij toch dat
het bericht van het vertrek der Inga
trews ook voor Halfont onverwacht
was gekomen en niet had nagelaten
indruk te maken. In het diepst van
zijn hart bewonderde hij de manier
waarop Halfont zijn wanhoop wist te
verbergen, want hij was er zeker van
dat niemand behalve hijzelf, iets van
dat verdriet zag. Zijn zoon was zoo'n
sukkel nog niet, dacht hij, en op het
zelfde oogenblik drong het tot hem
door, dat het zoo toch maar beter was.
Toen de anderen eindelijk weg wa
ren, stak Halfont een nieuwe pijp op
en liep de deur uit. Wel had dit alle
maal te beteekenen? Hij had Agnes nu
zoowat in een week niet gezien, ge
deeltelijk omdat zijn tijd door andere
zaken in beslag was genomen, gedeel
telijk, omdat zijn intuïtie hem zei, dat
hij beter deed haar voorloopig niet op
te zoeken, om haar niet tot een over
haast antwoord te dwingen.
Maar had zijn wegblijven misschien
het tegendeel uitgewerkt van wat hij
gewenscht had en had zij het als een
bewijs opgevat dat hij niet langer op
een antwoord rekende? Hoe dan ook,
het feit bleef dat zij vertrokken was
voor goed vertrokken, had zijn zuster
gezegd zonder dat'hij er iets van gewe
ten had. Misschien zou ze nog schrij
ven. Morgenochtend zou er wel een
brief van haar zijn. Zij kon niet, na
wat er voorgevallen was, zonder een
enkel woord van opheldering uit zijn
leven verdwijnen.
En. den volgenden morgen bracht
de post hem dan ook, zooals hij voor
speld had, een brief. Hij wist zich zoo
te beheerschen, dat hij zijn blik niet
zenuwachtig langs langs de regels liet
vliegen, maar zin voor zin kalm door
las. De brief begon met een uiteenzet
ting van de reden, waarom ze naar
Londen geroepen waren, voor zoover
die zich tot mededeeling aan een der
de leende. En daarna kwam het be
langrijkste deel van den brief.
Tot onzen spijt hadden we geen
tijd om afscheid te nemen, maar
misschien is het ook maar beter
zoo. Want ik heb herhaaldelijk over
ons gesprek nagedacht en ik ben tot
de conclusie gekomen, dat wij maar
zoo gauw mogelijk moeten vergeten
wat wij toen gezegd hebben. Dat is
onder deze omstandigheden maar
het allerbeste.
Met de beste wenschen voor je
verdere leven,
AGNES INGATREW.
Halfont keek verbaasd naar den
brief en las hem daarop nog eens over.
Hij was onaangenaam getroffen dooi
den koelen toon. Wat had dat te be
teekenen voor den drommel wat
had dat te beteekenen?
„Onder deze omstandigheden",
schreef ze. Maar onder welke omstan
digheden in 's hemelsnaam? Het trof
hem ook, dat er geen woord over Paul
instond. Zijn eerste impuls was om
opheldering te vragen. In ieder ge
val aan Paul. Maai- toen bedacht hij,
dat 't niet mogeijk was in te gaan tegen
de zoo duidelijke bedoeling van Agnes
om voorgoed een einde te maken aan
hun omgang. Zij had hierin te beslis
sen ze had tijd gevraagd voor haar
antwoord en nu gaf ze dit antwoord.
Dit was het einde!
Was het dan van haar kant alleen
maar een zomeridylle, zooals zijn va
der het genoemd had? Z'n trots kwam
in opstand. Hij wilde een vrouw niet
om genegenheid slneeken, als hij zoo
duidelijk toonde dat zij die van haar
kant niet voelde. Neen, hij zou be
rusten en niets doen.
(Word vervolgd).
W
f*
«- i
en Langstraatsebe Conrant»
^WAALWIJK
