Waalwijkse en Langstraatse Courant
PERSONENVERVOER
Onder de zon van
Guadalajara
OP DE LIJN
's-HERTOGENBOSCH-LAGE ZWALUWE
EEN MEXICAANS PAASVERHAAL
HOOFDPIJN? 4
WIJN EN AZIJN IN
DE LANGSTRAAT
VRIJDAG 23 MAART 1951
Uitgever
Waalwijkse Stoomdrukkerij
ANTOON TIELEN
Hoofdredacteur
JAN TIELEN
Dit blad
verschijnt 2 x per week.
DE ECHO VM HET ZUIDEN
OPGERICHT 1878.
Hieronder vinden onze lezers het adres afgedrukt, dooi
de Vereniging „Waalwijks Belang" gezonden aan de Mi
nister, van Verkeer en Waterstaat, terzake het personen
vervoer op de lijn 's-BoschLage-Zwaluwe.
Dit adres is getekend door 78 organisaties van werk
gevers, werknemers, middenstanders, landbouwers, han
delsreizigers, door verenigingen van vreemdelingenverkeer,
gemeentebesturen, schoolbesturen enz.
De originelen zijn opgezonden aan bovengenoemde mi
nister en afdrukken aan de ministers van economische,
sociale en binnenlandse zaken, Ged. Staten, de directeur-
generaal van de Nederl. Spoorwegen en de Pers.
Aan Zijne Excellentie
de Minister van Verkeer en Waterstaat,
's-GRAVENHAGE.
Excellentie.
Over het verkeersprobleem in de Langstraat en meer
in het bijzonder over de opheffing van het personenvervoer
per trein hebben Uwe Excellentie reeds talrijke reques-
ten bereikt, hoofdzakelijk uit de kringen van handel en
industrie.
Nu vooral in de laatste weken beter dan ooit te voren is
gebleken, dat deze streek op het gebied der verbindingen
in een noodtoestand is geraakt, achten wij het niet alleen
gewenst, maar zelfs noodzakelijk, dat Uwe Excellentie
kennis neemt van de ervaringen van hen, die geregeld ge
bruik moeten maken van het enige nog overgebleven open
baar vervoermiddel in de Langstraat: de autobus. De eerst-
ondergetekende vereniging: „Waalwijks Belang" heeft
daartoe het initiatief genomen en wil zich in deze tot tolk
maken van de bijna 3000 arbeiders, de handelsreizigers,
scholieren en andere bevolkingsgroepen die voor hun werk
op deze verbinding aangewezen zijn.
Wij zullen Uwe Excellentie niet vermoeien met een uit
voerig exposé, maar volstaan met een summiere opsom
ming van enkele feiten:
De pendelbeweging is in deze streek van aanzienlijke om
vang; dagelijks moeten b.v. alleen naar en van Waalwijk
1500 arbeiders vervoerd worden.
De verhoging van de bustarieven (ca. 30% boven de vroe
gere spoorwegtarieven) betekent een dusdanige kosten-
vermeerdering voor deze mensen, dat zij bij goed weer
meer dan vroeger van de fiets gebruik maken. Velen
hebben dan reeds een uur of langer gefietst vóór zij op
het werk aankomen. Dan volgt een gehele dag staande
werk verrichten, waarna nog een uur naar huis gefietst
wordt. De nadelige gevolgen van dergelijke overmatige in
spanning doen zich op de lange duur gelden, niet in het
minst in een daling der arbeidsprestatie.
Wanneer de weersomstandigheden het fietsen onmogelijk
maken, zijn de busdiensten niet in staat de plotselinge stij
ging van het aantal passagiers snel genoeg te verwerken.
De toestand van de enige verkeersweg door de Langstraat
is daarenboven van dien aard, dat bij mist, sneeuw en
gladheid grote vertragingen in de busdiensten onvermijde
lijk zijn. Zo kwam het in de afgelopen weken voor, dat de
inkomende pendel \Vz a 2 uur na aanvang der werktijd
arriveerde, terwijl talrijke werknemers dagelijks 12 uren
ei^ langer van huis waren, oververmoeid door het wachten
in "sneeuw en koude en het vervoer in overvolle autobussen.
Op het gehele traject van Den Bosch tot Lage-Zwaluwe
40 km.) zijn slechts twee wachthuisjes. De reizigers
moeten op de meeste halteplaatsen wachten in kou, sneeuw
of regen.
Voor de handelsreizigers gelden analoge bezwaren.
Hun spoorweg-abonnementen zijn op de buslijnen niet gel
dig, wat een enorme kostenverhoging betekent, ook door
het vervallen van het voordeel der gestaffelde N.S.-tarie-
ven. De minste vertraging in de busdiensten kan het mis
sen van een doorverbinding veroorzaken en hun werkpro
gram voor een gehele dag in de war sturen; soms hebben
zij op lange trajecten nog geen zitplaats; bevrachting van
bagage en vervoer van monstercollecties is onmogelijk.
Schoenen worden over 't algemeen op monsters verkocht.
In de Langstraat worden ca. 50% van Nederland's schoenen
geproduceerd.
Ook handel en middenstand ondervinden hiervan de ge
volgen, daar duidelijk blijkt dat deze streek om de boven
genoemde redenen gemeden wordt en bemonsterde offerten
uitblijven.
Zoals de toestand nu is, durven wij zonder overdrijving het
woord „onhoudbaar" te gebruiken. Vele arbeiders gaan
's morgens van huis met de angst in het hart dat zij
's avonds door het staken van de busdiensten niet
meer terug kunnen komen. Een hervatting van het per
sonenvervoer per trein is naar onze mening de enige uit
weg uit de impasse.
Wij kunnen uiteraard niet beoordelen of lonende exploitatie
van een goede treinverbinding (d.w.z. op de juiste tijd
stippen en met geëigend materiaal) mogelijk is, maar wij
vragen ons af of het niet geheel rendabel zijn van een
openbaar nutsbedrijf op een bepaald traject niet tot op
zekere hoogte aanvaard zou kunnen worden, wanneer er
voor een belangrijke industriestreek zulke geweldige be
langen op het spel staan en het welzijn der bevolking er
mee gemoeid is.
Wij veroorloven ons dan ook, Uwe Excellentie te verzoe
ken, deze kwestie nogmaals ernstig te willen overwegen
e? L.m bi-izonder de mogelijkheid te doen onderzoeken
of het inleggen van een kleine eenheid met lichte motor-
tractie, in de bestaande noodtoestand verbetering kan
brengen.
Inmiddels verblijven wij, met verschuldigde eerbied en
hoogachting,
Waalwijk, Februari 1951.
Uwer Excellentie dwe. dssen.
Waalwijk.
Vereniging Waalwijks Belang.
Fabrikantenkring „De Langstraat".
Ned. R.K. Vereniging van Vertegenwoordigers, Handels
agenten en Verzekeringsinspecteurs St. Christoffel, afd.
Langstraat.
Katholieke Arbeiders Beweging, afd. Waalwijk-Baardwijk-
Besoijen.
Noord-Brabantse Christelijke Boerenbond, afd. Waalwijk-
Baard wij k-Besoij en.
R.K. Middenstandsbond, afd. Waalwijk-Baard wij k-Besoij en.
Katholieke Jonge Middenstandsvereniging, afd. Waalwijk-
Baardwijk-Besoijen.
Besturenbond Christelijk Nationaal Vakverbond, afdeling
Waalwijk.
HOCRES, afd. Waalwijk.
R.K. Hogere Burger School.
R.K. Middelbare Meisjes School.
^ddelbare Handelsavondschool.
Middelbare Vakschool voor de Schoen- en Lederindustrie.
Nijverheidsschool voor Waalwijk en Omstreken.
ttt^ **u*sboud- en Industrieschool.
ULO-school voor meisjes „St. Teresia".
ULO-school voor jongens „St. Michaël".
K.K. Kerkbestuur van St. Jan.
Vlijmen.
Burgemeester en Wethouders van de gemeente Vlijmen.
Veilingtuinbouwvereniging voor Vlijmen en Omstreken.
R.K. Boerenbond, afd. Vlijmen.
Katholieke Arbeiders Beweging, afd. Vlijmen.
R.K. Middenstandsbond, afd. Vimmen.
7e 4JAARGANG No. 24
Abonnement
17 cent per week
2.25 per kwartaal
2.40 franco p.p.
Advertentie-prijs
9 cent per m.M.
Contract-advertenties
speciaal tarief.
Bureaux GROTESTRAAT 205 WAALWIJK TEL. 38. SCHOOLSTRAAT 11 KAATSHEUVEL TEL. GG.
N.V. Mommersteegs Zaadteelt en Zaadhandel.
N.V. Industrievennootschap O VITO.
Zaalbergs Wollenstoffenfabriek N.V.
Drunen.
Veilingvereniging „De Langstraat".
Katholieke Arbeidersbeweging, afd. Elshout.
N.V. 's-Hertogenbossche Schroevengieterij Lips.
N.V. REX-Schoenfabrieken.
Van Drunens N.V. Schoenfabriek.
Heusden.
Katholieke Arbeiders Beweging, afd. Heusden.
R.K. Middenstandsbond, afd. Heusden.
Christelijke Middenstandsvereniging, afd. Heusden.
Noord-Brabantse Christelijke Boerenbond, afd. Heusden.
Waspik.
Gemeentebestuur van Waspik.
Katholieke Arbeiders Beweging, afd. Waspik.
R.K. Middenstandsbond, afd. Waspik.
Noord-Brabantse Christelijke Boerenbond, afd. Waspik.
R.K. Jonge Boerenbond, afd. Waspik.
Christelijke Besturenbond, Christelijk Nationaal Vakver
bond, afd. Waspik.
Fa. A. Brokx-Smits.
Schoenfabriek Kinderen Coesmans.
N.V. P. A. Ruitenberg Scheepswerven.
N.V. Chroomlederfabriek „Waspik".
N.V. Schoenfabriek J. Schaapsmeerders-Van Strien Co.
Sprang-Capelle.
Coöperatieve Landbouwers Aankoopvereniging.
Christelijke Besturenbond, Christelijk Nationaal Vakver
bond, afd. Sprang-Capelle.
Coöperatieve Stoomzuivelfabriek „De Toekomst".
Kaatsheuvel.
Vereniging Kaatsheuvels Belang.
Katholieke Arbeiders Beweging, afd. Kaatsheuvel.
Noord-Brabantse Christelijke Boerenbond, afd. Kaatsheuvel
R.K. Schoenfabrikantenbond Kaatsheuvel.
R.K. Middenstandsbond, afd. Kaatsheuvel.
Raamsdonk.
Katholieke Arbeiders Beweging, afd. Raamsdonk.
R.K. Landbouwschool.
Christelijk Nationaal Vakverbond, afd. Raamsdonksveer.
Katholieke Arbeiders Beweging, afd. Raamsdonksveer.
R.K. Bond van Handels-, Kantoor- en Winkelbedienden,
afd. Raamsdonksveer.
Geertruidenberg.
Gemeentebestuur van Geertruidenberg.
Katholieke Arbeidefs Beweging, afd. Geertruidenberg.
Noord-Brabantse Christelijke Boerenbond, afd. Geertrui
denberg.
Stichting Ambachtsschool Geertruidenberg en Omstreken
R.K. Middenstandsbond, afd. Geertruidenberg.
N.V. Provinciale Noord-Brabantse Electriciteits Maatschap
pij-
Vereniging Industrieel Contact (Adres rechtstreeks aan de
(Minister verzonden).
Eethen.
Burgemeester en Wethouders van Eethen.
Het Dagelijks Bestuur van het Waterschap „De Polder van
Drongelen".
De afdeling Eethen van de Christelijke Boeren- en Tuin-
aersbond.
De afdeling Meeuwen van de Noord-Brabantse Baatschappii
van Landbouw.
De plaatselijke vereniging „Drongelen Vooruit".
De afdeling Genderen van de Christelijke Boeren- en Tuin-
dersbond.
Het Dagelijks Bestuur van het Waterschap „De Polder van
Eethen
Het Dagelijks Bestuur van het Waterschap „Het Noorder-
Af wateringskanaal".
Coöperatieve Zuivelfabriek „Op hoop van Zegen" te Gen-
deren.
Coöperatieve Boerenleenbank te Meeuwen.
Het Dagelijks Bestuur van het Waterschap „De Polder van
Meeuwen".
door F. A. BEHRENS.
Dona Maria Francisca Elvi
ra de Henares de Alcantaray
Vidal zo heette zij voluit,
doch in haar woonplaats, Gua
dalajara kenden de meesten
haar alleen onder de naam
van „de Barmhartige". Er was
daar, ruim een eeuw geleden,
geen kind of het wist de weg
naar het huis van deze goede
fee, aan wier deur geen vin
ger ooit vergeefs geklopt had.
Sommigen hielden haar voor
onmetelijk rijk: bezitster van
uitgestrekte haciendas, ette
lijke dagreizen hier vandaan.
Wat anders dan de inkomsten
dier domeinen kon haar in
staat stellen op zo ruime
schaal liefdadigheid te be
trachten?
Haar eenvoudige leefwijze
scheen niet te verschillen van
die van andere welgestelde
adellijke weduwen, in haar
hart minder tot versterving en
wereldverzaking geneigd dan
het uiterlijk zou doen gelo
ven. Laat u niet door de schijn
misleiden, vrienden: die so
bere rouwjapon kleedt haar
voortreffelijk en hebt ge wel
eens gelet op haar ragfijne
mantilla-sluier van achttien-
de-eeuwse zwarte kant, een
erfstuk, met geen duizend es-
cudos te betalen Weet gij
soms, hoeveel kostbaarheden
zij in haar juwelenkistje heeft
weggesloten Haar villa en
haar tuin worden goed en re
gelmatig onderhouden, vraag
niet hoeveel haar dat kosten
moetEn dan, ge vergeet
toch niet de luisterrijke ka
pel, die zij indertijd bij de ge
boorte van haar enige zoon uit
dankbaarheid heeft geschon
ken aan de kathedraal van
Nuestra Senora de Guadelu-
pe, een kapel vol van de heer
lijkste sacrale schatten? Reist
maar eens daarheen, beziet al
les, en houdt dan nog vol, dat
uw Barmhartige niet rijk is.
De verdedigers konden
hoogstens daartegen inbren
gen dat de deugd altijd benijd
wordt: de feiten leken on
weersprekelijk. Van de wer-';
kelijke stand van Dona Elvi
ra's middelen hadden zij niet
't geringste vermoeden, even
min trouwens als de betrok
kene zelf. De waarheid, alleen
bekend aan de zeer zwijgza
me parochiepastoor en aan
Dolores, de Indiaanse huis
houdster der weduwe, de
waarheid was, dat Dona Elvi
ra sinas lang volstrekt niets
meer bezat.
Het was begonnen met het
verlies van de haciendas: deze
weleer bloeiende landerijen
waren tijdens de Nationale
revolutie van 1821 in de meest
letterlijke zin in rook opge
gaan. Van de drie rentmees
ters was er één gevlucht en
sedert nooit meer gezien, de
twee anderen waren door de
muitende peónes, die hun le
ven lang als slaven op de ak
kers gezwoegd hadden, gevan
gen genomen en terechtge
steld, waarna de opstandelin
gen zich onder 't vaandel der
jonge Mexicaanse vrijheid ge
schaard hadden. In de ver
warring waren alle eigen
domspapieren zoek geraakt
waarschijnlijk mee verbrand
met de bezittingen, naar Do
lores* zuchtend veronderstel
de.
Daar niemand zich gedu
rende de volgende jaren meer
bekommerde om de verwoes
te, uitgestorven plantages,
kreeg de eertijds teruggedron
gen wildernis volop gelegen
heid, haar verloren gebied te
herwinnen.
Toen de eerste berichten
van deze ramp Dona Elvira
bereikten, weigerde zij ze te
geloven en vernamen de ver
baasde boodschappers, dat er
een vergissing in het spel
moest zijn. Op haar bezittin
gen werd het werkvolk altijd
goed behandeld: daar kon van
rebellie geen sprake zijn.
„Maar Dona Elvira, wij heb
ben toch met eigen ogen
„Andere haciendas zien bran
den, niet de mijne!" verklaar
de de weduwe zo beslist dat
de boden tenslotte zelf in twij
fel geraakten. „Het is moge
lijk, Uwe Genade, dan moeten
wij ons vergist hebben. Ver
geef het ons." En bijna be
schaamd waren zij wegge-
sehuifeld.
Enkele dagen later lag Do-
na Elvira met ijlende koorts
te bed. Het was Dolores, die
haar verzorgde, zo goed als de
kundigste medico in de stad.
Als dochter van een „nahual",
een inlandse tovenaar-medi
cijnman, kende zij deze ziekte
en haar verstand van kruiden
en inheemse geneesmiddelen
was wijd in de omtrek spreek
woordelijk. Dag en nacht
waakte zij bij het bed van de
zieke, die zelf verwachtte te
sterven en meermalen 't ver
moeden uitsprak, dat iemand
haar vergiftigd had.
„Zweer mij, Dolores, dat jij
het niet bent", smeekte zij
herhaaldelijk. De Indiaanse
gaf haar tenslotte geen ant
woord meer. Kleine Manuel,
voor zijn tien jaar ongewoon
verstandig, ergerde zich, doch
Dolores suste de knaap: „Stil
angelito, over de woorden van
een zieke die ijlt, moet men
zich nooit boos maken. Ga
maar verder lezen in je nieu
we boek." „Wordt mama gauw
weer beter, Dolores?" „O ja.
mijn kind, binnen veertien
dagen, zo God wil." „Ik zou
zo graag in de tuin spelen,
Dolores, waarom mag dat
niet?" „Dat weet je zelf toch
ook wel, Manuelito! Het is de
laatste dagen in de stad en
ook hier buiten nog al onrus
tig". „Er wordt af en toe ge
schoten, is het niet-?"
„Ja. maar als je veilig bin
nenshuis blijft en niet te dicht
bij de ramen komt, hoef je
niet bang te zijn, dan gebeurt
er niets." „Maar ik ben niet
bang, Dolores
Op dat ogenblik begon de
zieke te steunen en sloeg ang
stig de ogen op. „Dolores, ben
je daar? Ach, Dolores, laat ie
mand hier een priester bren
gen. Ik voel, dat ik sterven
ga Gauw, anders is het te
laat„Houdt U zich toch
kalm, Dona Elvira, uw toe
stand is volstrekt niet gevaar
lijk, alleen moet U zich niet
zo opwinden, dat is niet goed
voor het hart„Een ander
kan niet voelen wat ik voel. ik
weet dat ik sterven ga", hield
Dona Elvira vol
Dolores verliet hoofdschud
dend 't slaapvertrek, de mees
teres alleen latend met Ma
nuel en een klein inlands
meisje, Asuncion geheten. „Is
het niet genoeg, dat ik ver
giftigd ben, moet ik nu ook
nog in mijn zonden sterven?",
klaagde de weduwe „Als dat
gebeurt is 't Dolores' schuld!"
„Moeder", kwam Manuel,
„dat moet U niet zeggen, U
wordt weer beter, Dolores is
immers zo knap Dolores,
altijd weer DoloresO God,
erbarm U en zend mij een
van Uw dienaren Heer
„Ik zal naar de pastoor
gaan", besliste plotseling A-
sunción, „misschien is de
meesteres werkelijk sterven
de."
Manuelito sprong op „Asun
cion, jij bent een meisje, je
loopt niet zo snel als ik. Blijf
jij hier bij je moeder, ik zal
gaan Binnen het uur zie je
mij terug met de padre
Het zijn-de laatste woorden
geweest die dit huis van hem
gehoord heeft. Nauwelijks 3
kwartier daarna werd 't kind
levenloos binnengedragen: 'n
verdwaalde kogel had de
kleine Manuel op de weg,
vlak voor het tuinhek, ge
troffen en in de armen van de
priester was hij zwijgend ge
storven.
Een radeloze Asuncion
wierp zich luid snikkend op
de grond en rukte onder
hartstochtelijke zelfverwijten
zich de haren uit: „Mij had
die kogel moeten doden, mij,
mij! Ik had moeten gaan en
hem hier laten blijven! Wat
was er aan mij verloren ge
weest! O God, had mijn leven
in plaats van het zijne geno
men, dan hadt Ge beter ge
daan!"
„Stil mijn dochter", ver
maande de padre: „God weet
wat Hij doet en Hij kent het
waarom van Zijn daden. Eens
zal Hij alles openbaren en die
genen aan wie Hij Zijn ge
heim te kennen zal hebben
gegeven, zullen Hem in eeu
wigheid loven". „Amen",
voegde Dolores hieraan toe en
bekruiste zich.
Toen de geestelijke voor
zichtig de zieke op het nieuws
wilde voorbereiden, verloor
deze het bewustzijn en ook
gedurende de volgende dagen
bleek zij ontoegankelijk voor
hetgeen rondom haar voor
viel. Slechts eenmaal, in de
nacht voor Manuel's uitvaart,
vroeg zij naar de jongen.
„Slaapt hij nu, Dolores?" De
Indiaanse stond daar onbewe
gelijk; bij het schijnsel van de
kaars op het tafeltje naast
Dona Elvira's bed geleek zij
een bronzen beeld, „Dolores,
heb je mij niet verstaan? Ik
vroeg je of mijn zoon nu
slaapt"„Ja, uwe Genade,
hij slaapt
Voor de begrafenis had men
haar de jonggestorvene ge
toond, doch zij had Manuelito
niet herkend: de koorts was
als een nevel, die haar belette
de werkelijkheid te zien
o
Na enige weken was Dona
Elvira zover hersteld, dat zij
zich weer door het huis kon
bewegen. Geestelijk bleef zij
echter in een toestand, die
vooral in het begin haar om
geving veel reden tot bezorgd
heid gaf. Haar beterschap
hield zij voor schijnbaar en
slechts zeer tijdelijk. Dat Ma
nuel „uit veiligheidsoverwe
gingen zolang elders was on
dergebracht" stond voor haar
onomstotelijk vast, en zij
achtte dit een verstandige
maatregel. Het was alleen
haar wens dat men hem, eer
zijn moeder sterven ging, hier
zou brengen, opdat zij vóór
haar dood, die zij binnenkort
verwachtte, afscheid zou kun
nen nemen van haar lieve
ling.
MunbRfdt-3Hoofdniin,»».^..- Doo^5C
Dolores, met wie zij 't eerst
hierover sprak, geraakte in 'n
hevige innerlijke tweestrijd:
moest zij de meesteres de
waarheid vertellen en tot be
wijs daarvan haar het kinder
graf tonen, of was het beter
de zwaarbeproefde te laten
volharden bij een waandenk
beeld, dat haar op zo milde
wijze met dit smartelijk ver
lies verzoende? Na enige aar
zeling koos de medelijdende
Indiaanse het laatste. Waai
de Voorzienigheid zo barm
hartig was, Dona Elvira's
geest te omsluieren, scheen 't
haar toe, dat een mensenkind
niet het recht had dit gena
dig weefsel der verbeelding
met wrede hand te verscheu
ren, te voorspellen. Toch:
„meedoen aan het bedrog"
wilde Dolores tot het uiterste
beperken. De droeve weten
schap van het gebeurde in
grillige verzinsels verlooche
nen viel haar te zwaar en
daarom besloot zij voortaan
zoveel mogelijk het noemen
van Manuel's naam te ver
mijden; zij beval alle onder
geschikten in het huis, dit
voorbeeld te volgen.
„En als de meesteres zelf
over hem begint?" vroeg
Asuncion met tranen in de
ogen. „Wend dan je gezicht
af, chiquita mia, buk je, of ga
naar iets zoeken, maar ver
berg haar je ontroering. „Ik
kan het niet, Dolores!" „Zo,
kan je dat niet? Dacht je
soms dat het mij zo gemak
kelijk valt, Asuncion? Maar
met een beheerst gezicht kun
ie evengoed aan Manuel den
ken. Hij, die zelf altijd zo zon
nig was, hield niet van treu
righeid: dat wil ik, ook nu hij
dood is, niet vergeten zijn".
„Opgewekt doen met een hart
vol rouw? Dat is mij onmoge
lijk!" snikte het meisje.
Maar nog geen maand later
kwam dezelfde Asuncion met
zedig neergeslagen wimpers
en een verlegen lachje Dolo
res vertellen van het aanzoek
dat haar gedaan was: en of
zij de Genadige Meesteres ne
derig zou mogen vragen om
een voorschot voor haar
bruidsuitzet.Dona Elvira
schonk, ver boven het ge
vraagde, wilde van geen te
rugbetaling horen en gaf
Asuncion de vrijheid te gaan
en te wonen waar zij wilde
Zij was de eerste van de
bedienden die de villa verliet.
In een vlaag van grootmoe
digheid hief de meesteres
voor al haar ondergeschikten
de lijf-eigenschap op. Had zij
verwacht dat deze haar uit
dankbaarheid voor een be
scheiden loon zouden dienen,
al spoedig bleek haar 't tegen
deel. De enige gunstige uit
zondering vormde Dolores, die
ook in de jaren na 1830 hier
trouw op haar post bleef.
Reeds lang voordien waren
alle zaken betreffende de
huishouding en het dienst
volk aan de Indiaanse overge
laten, en wanneer die ver
klaarde het wel alleen af te
kunnen en zij een vervanging
van de verdwenenen volmaakt
overbodig achtte, berustte
Dona Elvira hierin geredelijk.
Dolores hield blijkbaar niet
van nieuwe gezichten. Kwa
men er een enkele maal gas
ten, dan gaf zij dezen, alvo
rens ze aan te dienen, een
stille wenk niet over Manuel
te spreken, evenwel zonder
een reden voor haar verzoek
op te geven. De anderen eer
biedigden die wens met grote
stiptheid en waren het na hun
bezoek er onderling over eens
dat Dona Elvira op waardijk
voorbeeldige wijze haar leed
droeg.
Zo zeldzaam als hier overi
gens vrienden en oude ken
nissen verschenen, zo veelvul
dig zwermden er kinderen en
bedelaars. Dit was reeds het
door Nomis.
TT Wiel.
Het is de hele wereld be
kend dat de Nederlanders in-
polderaars van groot formaat
zijn. Het doet ons goede hart
goed om te zien dat de Waal-
wijkers in deze algemene re
putatie hun aandeel hebben.
Want in Baardwijk werd de
Wiel binnen 20 jaar geheel
en al gedempt. En hoe!
Ongekende materialen wer
den gebruikt om het woeste
water aan banden te leggen.
Een nieuw procédé werd be
proefd en met succes!
Wij zijn blij voor Baardwijk
dat aan haar grondgebied
weer nieuw land is toege
voegd. Ja, blij, want wij heb
ben de dierbaarste herinne
ringen aan Baardwijk.
De demping van onze Wiel
is evenwel niet zonder moei
lijkheden gegaan. Integendeel!
Wij herinneren het ons nog
als de dag van gisteren hoe
een jaar of twintig geleden
twee partijen een hevige
strijd om de Wiel voerden. De
ene partij wilde de Wiel be
houden en er een schoon brok
natuurschoon bewaren voor 't
nageslacht. De andere partij
was meer prozaïsch en
wenste de Wiel gedempt
te zien. Liefst met straat-
vuil. En wat is er nu
prozaïscher als straatvuil.
Deze laatste partij nu heeft 't
pleit gewonnen. En nu is de
Wiel gedempt en gaat er een
nieuw bedrijf gebouwd wor
den.
Ach lezer, enerzijds zijn wij
blij, maar anderzijds....
Als van de Wiel nu eens
natuurschoon was gebouwd,
dan hadden wij op zomer
avonden met onze Bloem naar
het kabbelende water en mis
schien wel naar de eendjes
kunnen gaan kijken. Om naar
een nieuw gebouw te kijken,
och daar heeft onze. Bloem
geen zin in, vermoeden wij.
En dus moeten wij wel er
gens anders heen, zo is nu
eenmaal het leven.
Ra ra.
Wij lazen in „De Stem":
SehijndelBaardwijk 14.
Thuisploeg technisch beter.
De Baardwijkers hebben in
Sehijndel met flinke cijfers
weten te winnen en dat dank
ten zij vooral aan een tech
nisch overwicht en vlugger en
enthousiaster spel.
Nu rijst er bij ons de vraag
wie er nu eigenlijk technisch
beter was.
En in „Het Huisgezin" over
de „Johannes-passion" van
Bach:
Beide Passionen, welke in
Nederland niet genoeg kun
nen worden verklankt, heffen
de hoorders op en voeren hen
boven alles uit tot de medita
tie over wat het arme mens
dom aan liefde werd geschon
ken door de krachten van
haat, pijn en dood van de
Godmens.
De haat van de Godmens,
die liefde schenkt, is onge
twijfeld een nieuw gezichts
punt in de Christelijke theo
logie.
Karas.
Sinds wij vorige week Zondag
Anton Karas hebben gehoord,
zijn wij volkomen voor de
cither gewonnen. Wij kunnen
bijna niet meer leven zonder
regelmatig het gewriemel van
een cither te horen. Sterker
nog: wij hebben een cither
aangeschaft en, als we 't een
maal goed kunnen, zult U ons
op alle podia van de Lang
straat het Harrie Lijm Teem
horen spelen. Maar wij heb
ben Zondagavond, bij diezelf
de uitzending, een hartgron
dige hekel gekregen aan om
roepers. Die presteerde het om
een keer of vijf te zeggen dat
Karas NU het Teem zou sep-
len en pas de zesde keer deed
ie het. Dat vinden wij draad
loze oplichterij.
Kannibaal?
Een Waalwijkse slager leg
de een bepaalde vleessoort in
zijn etalage met het opschrift:
„Koreaanse ruggestrengen".
Diezelfde dag kwam er een
ventje bij de slager met een
briefje: Wilt U een kilo Kore
aanse ruggestreng meegeven,
liefst Noordelijke.
Ajakkes, hebben wij toen
gezegd. Want al hebben wij
nu helemaal niets op met
Noord-Koreanen, wij gaan
toch niet hun ruggestrengen
opeten. Dat doen zelfs de
Turken niet.
geval geweest toen Manuel
nog leefde, en zijn moeder
wilde daar geen verandering
in brengen. Ook deze groep
werd door Dolores zonder ver
dere uitleg gewaarschuwd de
naam van de zoon niet te noe
men. Zij knikten: natuurlijk,
dat zou hun goede fee alleen
maar aan haar groot verdriet
herinneren.,..
