M> &o.ap. Wijde Wereld 1 J Waalwijkse en Langsiraaise Courant Hulp aan gerepatrieerden" Het land van de zwemmende Leeuw is &QA\de.h,d te v.e&i. UIT DE 100 jaar Gemeenteraad 100 jaar Gemeenteraadsverslaggever. Wapenstilstand en Bewapening. vraagt de aandacht. maar ook Accountantskantoor J. VAN DIJK IVOROL geeft helder witte tanden DE ECHO m HEI ZUIDEN Bureaux GROTESTRAAT 205, WAALWIJK. TEL. 38. SCHOOLSTRAAT 11, KAATSHEUVEL. TEL. 66 VRIJDAG 6 JULI 1951. Uitgever Waalwijksche Stoomdrukkerij ANTOON TIELEN Hoofdredacteur JAN TIELEN Dit blad verschijnt 2 x per week. OPGERICHT 1878 Een mens klampt zich in som bere en ernstige tijden graag vast aan de strohalm van het gunstige bericht, dat een uitzicht opent op een betere toekomst. Hem dunkt het geringste gerucht, het zachte klapwieken der vleugels van de vredesduif. Een latijns spreekwoord zegt wat wij willen geloven wij graag De mensheid verlangt naar de vre de, we weten dat niemand gebaat is bij een koude of gewapende oorlog, dat een oorlog zelden of nooit een verbetering bracht, maar steeds bijna de kiem in zich droeg voor een volgend conflict. Inderdaad. Iedereen verlangt naar een leven in vrede, dat goed is en levenswaard en toch is er het door mensen veroorzaakte wanbegrip, toch is er de mense lijke onwil, en toch roept de mens krachten op, die op weg zijn de heerschappij van de mens over de natuur, te verbreken en, bedoeld als verdedigingswapen, de apoca lyptisch angstwekkende onder gang dreigen te worden van een groot gedeelte der mensheid. Te leven in deze tijd wordt door velen niet meer beschouwd als een voorrecht, omdat de angst voor en de dreiging van de dood, het leven niet meer doen zien als een goede gave. Er zijn de laatste dagen enkele gebeurtenissen geweest die weer hoop geven op een vrede in Korea, die de spanning Oost-.West moge lijk in hevigheid doen afnemen. Na het vredesvoorstel van Malik, heeft generaal Ridgway een voor stel gedaan aan de Chinese en Noordkoreaanse strijdkrachten tot onderhandelen over een wapen stilstand, waarop de betreffende opperbevelhebbers zijn ingegaan. In Engeland is men vrij opti mistisch, in Amerika ook, hoewel hier met het nodige voorbehoud. Men komt namelijk onherroepe lijk toe aan de vraag, wat heeft Rusland voor met deze vredespo gingen Is het een poging om elders de handen vrij te krijgen Is men gedwongen door de gro te verzwakking van de rode strijd krachten Is het een onderdeel van een nieuwe vredespolitiek, die dan wel geheel tegengesteld is aan de idee van de revolutie Wij weten zeer weinig omtrent de oorzaken en aanleidingen van dit Russische optreden. Wel ech ter weten wij uit de ervaring met de Russische politici, dat waak zaamheid geboden blijftwant hun ja is niet altijd ja gebleken, en hun nee niet altijd nee. Wat bijvoorbeeld te zeggen van bel feit dat men eerst op 10 Juli wil onderhandelen en dat er op het moment, waarop wij dit schrij ven, weer een grote troepenaan- voer is in de richting van de 38e breedtegraad. En van het feit, dat, naar het schijnt, de communisten politieke en militaire aangelegenheden dooreen mengen. Wat te zeggen van de Perzische oliekwestie, waar ontegenzeggelijk ook communistische invloeden in het spel zijn. Neen, wij mogen nog niet vol vreugde en hoop van de daken gaan verkondigen dal de vrede weer spoedig hersteld zal zijn, niemand zal dit in zijn hoofd ha len trouwens wij kunnen slechts afwachten wat de toekomst bren gen zal, inderdaad echter met een grotere en meer gegronde hoop dan tol nu toe het geval was. BURGERZIN. Langs de wanden van de grote zaal in Zeeland's Provinciehui1- prij ken in felle kleuren, in glanzen van goud en zilver, de wapens van 101 Zeeuwse gemeenten. Is dat niet wat veel voor een provincie met 270.000 inwoners vragen we Commissaris Jhr. de Ca- sembroot. 't Is veel stemt hij toe maar vergeet één ding niet in die kleine gemeenschappen vind je bur gerzin Commissaris De Casembroot kan bij zijn Zeeuwen niet veel kwaad doen. Hij zelf is een echter, goed ronde Zeeuw wars van formaliteiten, die door de grote zaal loopt als een schipper op zijn schuit. Hij weet wel in hoevele kleine gemeenschappen Zeeland verdeeld is. Schouwen met z'n 23.000 inwo ners telt 18 gemeenten en één daar van is Zierikzee met 7000 man. Er zijn hier gemeenten met minder dan 500 inwoners, maar met een burge meester en een wethouder en alles wat er zo bij hoort. En dan niet te vergeten de driehonderd polders en waterschappen, waarvan de dijk graven, hoogheemraden en andere functionarissen evenzovele kleine koninkjes zijn. En die rijden langs wegen van vierderlei slag rijkswe gen, gemeentewegen, polderwegen en eigen wegen. De volgorde geeft de toestand van de weg tevens weer: van zeer goed tot bar slecht. JALOERS OP EIGEN RECHTEN. Natuurlijk ontwikkelt zich hier door een jaloezie, die niet altijd ge zond is, maar toch ook een positie ve kant heeft. Al is Zierikzee op Schouwen verreweg de grootste ge meente, daarom moeten die van Zierikzee niet denken dat* ze de la kens kunnen uitdelen. En dat mer ken ze dan ook wel eens. En al is Middelburg nu de hoofd stad, Vlissingen, zeggen de mannen van de zeekant, is veel groter. Het heeft wel tweeduizend inwoners méér kanting wordt ondervonden, pro beert inen een gezonde situatie te scheppen. Op Walcheren kreeg men daartoe na de inundatie een unieke gelegenheid en men heeft die dan ook met beide handen aangepakt. Commissaris de Casembroot weet wel dat zijn Zeeuwen niets moeten hebben van „samenvoeging van ge meenten". En hij heeft gelijk als hij wijst op de burgerzin, die in deze kleine gemeenschappen heerst en samenwerking, mits met behoud van eigen zelfstandigheid, volstrekt niet uitsluit. Dan moet men de se cretaris-penningmeester van de Stichting Zeeland, de heer C. Lijn zaad, maar eens trots horen vertel len van de prachtresultaten van de schoolartsendienst, van de uitste kend functionerende schooltandver- zorging, tot in het kleinste gehucht toe, van de gemeenschappelijke zorg voor ouden van dagen, die in grote tehuizen zijn ondergebracht. Van burgerzin weet later ook burgemeester Sjef van Dongen te vertellen, de man die befaamd werd door zijn deelneming aan de Pool expeditie, die de onfortuinlijke Ita liaanse amateur noordpoolvorser Nobile redde en die thans als bur gervader in het Zeeuws-Vlaamse dorp Aardenburg is neergestreken. Vierduizend tielen telt Aarden burg. Maar het heeft een sportpark, voetbal- en korfbalveld, tennisba nen, tribune, clublokaal. Er komt 'n zwembad, een speelplaats voor de kinderen. En dat doen de Aarden burgers zélf. Ze hebben gegraven, getimmerd, de betonnen tribune ge bouwd, de leidingen gelegd. Want gelddat was er niet. De ge meente Waarvan moest ze het doen Toen staken de Aardenbur gers zelf de handen uit de mouwen. Hun Belgische buren met hun „har de"' valuta probeerden hen de ogen uit le steken met hun welstand en demonstreerden die aan de grens, maar de mannen van Zeeuws V laanderen zijn Hollanders in merg en been en zouden wel eens even laten zien wat een goede courage vermag. ff 74e JAARGANG No. 54 Abonnement 17 cent per week 2.15 per kwartaal 2.40 franco p. p. Advertentie-prijs 9 cent per m.M. Contract-advertenties speciaal tarief. TEL.-ADRES „ECHO" Gisterengeachte lezerskr iny, is in alle plaatsen door de ge meenteraden het 100-jarig bestaan van de gemeentewet her- dacht. Op 29 Juni 1951 bestond dus ook de gemeenteraad 100 jaar, maar ookde persoon, die al die tijd trouw V, lezersking, deed wetenwat er in de gemeenteraad werd behandeld en besproken, de verslaggever, die vele avonden duizenden uyoorden optekende, zonder zelf iets te mogen zeggen Dit „chauvinisme" verraadt een sterke gehechtheid aan de eigen plaats, die men alleen maar kan be grijpen wanneer men hier geboren en getogen is. Tijdens de inundatie werd een oude vrouw van Westka- pelle naar Souburg geëvacueerd, 'n afstand van enkele kilometers. De kinderen bleven huizen op de zol der van hun huis-in-'t water. En op een donkere nacht, terwijl de paar den zich plassend een weg door het water zochten, hebben ze moeder teruggehaald. Het was voor ieder duidelijk „in den vreemde" hoor de ze niet thuis Bepaalde economische nadelen heeft deze sterke verbrokkeling vooral waar het gaat om de landver- deling, en door herverkaveling, een moeizaam werk, waarbij veel tegen- WEDEROPBOUW. i Wil men zien hoe er in Zeeland is gevochten, hoe groot de verwoestin gen waren, dan moet men niet zoe ken naar ruïnes. Hier en daar staan er nog een paar, zoals aan het ka naal van Terneuzen, waar een fa briek met de grond werd gelijk ge maakt, maar vier hoge schoorstenen volkomen onbeschadigd oprijzen uit de kale vlakte. Men moet kijken naar de nieuwbouw. Hele straten met nieuwe gevels, geen huizen blokken, maar allemaal individuele woningen. Moderne winkels. Mo derne café's met grote zalen, want het gezelligheidsleven diende aller eerst te worden hersteld, wilde men werkelijk gemeenschappelijk wat kunnen beginnen. De bestuurderen van Zeeland, de Commissaris voorop, maar ook de burgemeesters hoort men niet kla gen over gebrek aan medewerking. „Den Haag" heeft hen niet in de steek gelaten. Maar de Zeeuwen hebben nimmer geklaagd en ge vraagd. Zij zijn gekomen met con crete en constructieve voorstellen, ze wisten wat ze wilden en ze kre gen van de regering het fiat. En al is Walcheren nog een boom loos eiland, al ziet men tussen de huizen overal nog lege plekken, al staat op de dijk van Westkapelle de commandobunker, thans tot oor logsmuseum ingericht, en rijen zich om de vuurtoren de honderden gra ven van de mensen, vooral kinde- rene die hier omkwamendit land maakt niet de indruk van een door het oorlogsgeweld reddeloos geschonden land. Integendeel. Overal heerst een actieve, frisse geest. Overal wordt hard gewerkt. Geen formalisme, geen papierwin kel, wanneer men het maar enigs zins kan vermijden. In de hoofdstad Middelburg, maar ook in het kleine, vérgelegen Aar denburg, in alle gemeenschappen van dit wijde Zeeuwse land gaat 't leven voort, niet jachtig, maar on- j weerstaanbaar. Landelijke collecte tot en met 14 Juli. In Nederland zijn na 1945 Iwee honderd duizend gerepatrieerden uit Indonesië aangekomen. Het zijn landgenoten, die behoorden tot wal men voor de oorlog kon noemen de Europese maatschappij in Indonesië, Nederlanders die in Indonesië geworteld waren. Dooi de oorlog met Japan en door de gebeurtenissen die daarna volg den. werd deze maatschappij ra dicaal uit elkaar geslagen. En na enkele jaren van grote ellende in de Japanse kampen, spoelden de brokstukken van die maatschappij in Nederland aan. Mensen, die in* Indonesië goede posities bekleed den en die in staat waren hun kinderen een goede opvoeding le geven, kwamen naar Nederland, omdat er ginds geen bestaansmo gelijkheden voor hen waren, be roofd van alles, zonder geld, zon der huisraad, zonder behoorlijke kleding en in vele gevallen boven dien lijdende aan t.b.c., aan ge deeltelijke of gehele verlamming, aan hartziekten, blindheid, doof heid of geestesziekten. Nederland heeft na 1945 niet minder dan 200.000 van deze land genoten uit Indonesië opgenomen als slachtoffers van omstandighe den waaraan zij zelf geen schuld hadden. Hun komst in Nederland schiep ontzaglijke problemen. Dooi de regering werd de Dienst voor Maatschappelijke Zorg ingescha keld om hun de helpende hand te bieden. In de registers van deze dienst staat ongeveer een derde deel van de 200.000 ingeschreven. Maar Overheidszorg kan alleen werken volgens vaste schema's en richtlijnen. En het ontzaglijke leed dat over deze landgenoten kwam, kan dan ook niet alleen daardoor worden verzacht. Hier lag ook een belangrijke taak voor het particu lier initiatief. Vooral de Stichtin gen „Pelita" en „Nederland helpt Indië", die sinds verleden jaar samenwerken in de commissie „Hulp aan gerepatrieerden", de den veel goed werk. In de loop der jaren werd niet minder dan voor 121^2 millioen gulden uitge keerd als aanvullende steun en hulp in bizondere gevallen. Maai de middelen van deze Stichting ra,ken uitgeput. En er is nog zo ontzaglijk veel te doen. De duizenden dossiers van de H.A.G., waarin evenzovele nood gevallen staan beschreven, geven een triest relaas van de omstan digheden, waarvan men zich nau welijks een voorstelling kan vor men, omdat er van al dat leed zo weinig naar buiten blijkt. In die dossiers zijn drama's te lezen over grote gezinnen, die in enkele kale kamers wonen, met bedden zonder lakens met enkele wankele stoelen en een zelf getim merde tafel, over gezinnen waar van de moeder ziek is, terwijl het geld ontbreekt voor noodzakelijke versterkende middelen, over we zen, die liefderijk zijn opgenomen in gezinnen, waar de middelen ontoereikend zijn om hun een op voeding te geven, die zij hadden kunnen genieten, als de omstan digheden anders waren geweest en als hun ouders niet zouden zijn omgekomen in de verschrikkelijke Japanse kampen. In al deze en soortgelijke geval len biedt Hulp aan Gerepatrieer den de helpende hand. Maar, zo als gezegd, de middelen van deze BELGISCH GELD WORDT AANVAARD. En de Hollanders, de Friezen, de Groningers, de mensen uit het cen trum, ze kennen Zeeland niet. Ze komen er niet. En ze weten niet wat ze missen. Wie eenmaal dit prach- tiige land heeft bezocht, komt er te rug. Om de schoonheid van de he mel boven de wijde watervlakten, om de goedmoedige hartelijkheid van de bevolking, om alles wat deze provincie te bieden heeft. De Belgendie hebben 't ont dekt. In rijen staan de Belgische au tobussen voor de pont bij Breskens. Op de winkelruiten leest men „Bel gisch geld wordt aanvaard". De Belgen drommen samen in Middel burgs stadhuis en bewonderen de inundatie-maquette, waar men in tien minuten tijd het hele drama op nieuw beleeft, wandelen door de ou de straten van Veere, zitten achter de ramen van het Strandhotel in Vlissingen, waar men de grote zee schepen vlak onder de kust ziet voorbijvaren. Maar Zeeland hoort bij Neder land. En Zeeland wil, dat de Neder landers deze prachtige provincie le ren kennen. Want hier kunnen ze het woord in praktijk gebracht zien: een volk~cTat leeft, bouwt aan zijn toekomst. Zeeland bouwten het hééft een toekomst organisatie zijn nagenoeg uitge put. En daarom heeft H.A.G. een grote landelijke actie opgezet om liet Nederlandse volk te bewegen door financiële bijdragen voort zetting van dat belangrijke en noodzakelijke werk van naasten liefde mogelijk te maken, Deze actie duurt tot en met 14 Juli. In vele plaatsen zal worden ingezameld, waarbij niet, zoals zo vaak gebeurt, een speldje zal wor den aangeboden, maar een aan trekkelijk uitgevoerd lucifer-hoek je. In sommige gemeenten zal voor hetzelfde doel „teng-teng", een In dische lekkernij, te koop worden aangeboden. De U.V.V. heeft in vele gemeenten haar medewerking toegezegd. Maar ook op de ingezetenen van die gemeenten, waar de inzame ling niet plaatselijk is georgani seerd, wordt een beroep gedaan. Zij kunnen hun bijdrage stoiten op gironummer 69(5 t.n.v. „Hulp aan Gerepatrieerden-' in Den Haag. Ter voorkoming van misver stand moge er op worden gewe zen, dat er geen enkel verband be slaat lussen „Hul]) aan Gerepa trieerden" en die organisaties, die zich bezig houden met liet pro bleem der Ambonnezen. „Hulp «aan Gerepatrieerden" helpt slechts in Nederland verblijvende perso nen van Nederlandse landaard. Nederlanders, die recht hebben op de morele en daadwerkelijke steun van hun landgenoten. Administraties Belastingen onder leiding van oud-controleur der belastingen. Grootestraat 180. Tel. 332 WAALWIJK (in gebouw Nederl. Handelmaatschappij,) PROVINCIALE TONEELPRIJSVRAAG. Gdeputeerde Staten van Noord- Brabant hebben een beslissing ge nomen inzake de toneelstukken, die onder motto waren ingezon den naar aanleiding van de door hen uitgeschreven prijsvraag. Na overleg met de Provinciale toneeladviescommissie werd be sloten, de tevoren vastgestelde prijzen slechts ten dele toe te ken nen. In de eerste plaats werd een bedrag van 500.beschikbaar gesteld voor het stuk „De Bisschop Landebert". Voorts werd een be drag toegekend voor elk der stuk ken „Een zomervacantie in Bra bant'' en „Zorgen om het Para dijs". Na opening van de omslagen, aangevend het motto, bleek „De Bisschop Landebert" te zijn ge schreven door rector H. Beex te 's-Hertogenbosch. De schrijver van „Een zomervacantie in Bra bant" bleek Kees Spierings te 's- Hertogenbosch te zijn, terwijl „De zorgen om liet paradijs" van de hand is van Ger Griever te Ap- pingedam. INTERNATIONALE VLOOTREVUE BIJ SCHEVENINGEN. Op Zaterdag 7 Juli, des morgens om 11 uur, zal voor de Nederland se kust bij Scheveningen een vloot revue worden gehouden door de 60 oorlogsschepen, die deel heb ben genomen aan de mijnenveeg- oefening Factotum. Wij, het grote gilde der gemeen teraadsverslaggevers, vieren dus ook feest, dienen althans feest te vieren. Maar helaas, men heeft aan ons, in alle toespraken en her denkingsartikelen. nagenoeg geen aandacht besteed. En dat nu vin den wij niet alleen erg jammer, maar ook erg onverstandig. Nietwaar, het is van groot be lang, dat, en hoe, hetgeen in de raad besproken wordt, tot het pu bliek komt in welke vorm hel publiek verneemt van de woor den, die de door hen uitverkoren leden in hun belang zeggen Te weinig waardering. kijk ns, het is met de waarde ring van het verslaggeversambt zo gesteld. Doen we iets goed, keurig, of uitmuntend, wat meest al het geval is, dan zal niemand je ns zeggen Bravo, verslagge ver, dat was knap werk Hier, steek 'ns op Drink 'ns uit - Maar doen we iets verkeerd (U weet, het beste paard....) dan is de wereld le klein, dan is geen enkel vel papier voldoende om de verontwaardiging van het publiek, of van bepaalde personen te ber gen, dan worden er lange tele foongesprekken gevoerd en dan buldert men door de lijn zijn ver wijlen naar het arme hoofd van een verpletterde verslaggever, dan schrijft men, ja, schrik niet, soms anonieme dreigbrieven En toch, ondanks dit gebrek aan waardering en dit te veel aan te gemakkelijk geuiie beschuldigin gen en verwijten, heeft de ver slaggever gedurende al die hon derd jaren, zijn plicht gedaan, zijn ondankbare taak manmoedig ver vuld. Wens ons geluk, lezers, met dit uithoudingsvermogen, niet -le ze taaie wil tot doorzetten. Ik geef hel U te doen, dikwijls avonden achtereen, bij weer en ontij, door de Langstraat en om geving te fietsen, naar een verga dering van een illustere gemeente raad. En dan zit hij daar, Uw ver- slaggever, uren dikwijls, tot hy medelijden krijgt met zichzelf en de vergadering zou willen toeroe pen Weledelgestrenge Heren, (ja, zo moeten deze heren genoemd worden) heb medelijden met een dodelijk vermoeide verslaggever, die nog naar Waalwijk moet fiet sen, en dan nog zijn verslag moet maken. Maar een verslaggever moet zwijgen, ook als de burge meester bij de rondvraag verzoekt: Wie van de heren wenst gebruik te maken van de rondvraag en alle heren dan gaan praten, soms nog eens uren. over lantaarnpalen en moddersloten en over het voordeel van plavuizen tegenover bakste nen. En toch. Uw verslaggever blijft tot het bittere einde en re gistreert voor U alles wat U inte resseert, alles wat in Uw plaats omgaat, hij registreert voor U de dorpspolitiek, zoals die in de raad tot uiting komt. En meestal doet hij het goed, want meestal hoort by geen reactie. En hoort hij re actie. dan is die vaak ongegrond, dan is het „Ja, maar, dat heb ik niet gezegd' en Uw verslaggever is dan bedroefd omdat hij woor den moet noteren van mensen, die zelf een dag later niet meer weten wat ze gezegd hebben. Of men zegt „Mijnheer de ver slaggever, U levert commentaar op de gemeenteraden" en men ziet dan niet hoe het de verslaggever le doen was om een boeiende, zij liet echter steeds objectieve weer gave van zo een vergadering dat leest immers veel prettiger voor U Nou, en voor U, lezerskring, hebben we alles over Vroeger. Ja, vroeger moet het heel inte ressant geweest zijn in de gemeen teraden. Nu gaat men elkaar te lijf met woorden hoogstens, toen, zoals in de raad van Oud-Heusden gebeurde, met inktpotten. Op an dere plaatsen noodde men de ver slaggever aan de groene tafel en schonk men hem, evenals de vroe de vaderen, een stevige borrel als elf-uurtje. In Waalwijk gebeurde het, dat de burgemeester erg geleerde woorden gebruikte, zodat een van de leden hem vroeg, alsjeblief Ne derlands te spreken waarop de voorzitter antwoordde dat hij dan maar dictionnaires mee moest brengen, wat het lid de volgende keer ook prompt deed. En wan neer er de volgende keer dan weer een geleerdheid op de heren leden werd losgelaten, dan was het „Een ogenblikje mijnheer de voor zitter hoe zei U ook al weer pre cies en het gewetensvolle raads lid, die zich niets wilde laten ont gaan, bladerde dan ijverig in zijn dikke dictionnaire. Soms ook trachtte men de ver slaggever te weren, zodat zelfs „Den Bosch" moest ingrijpen Nu gooit men niet meer met inktpotten en men brengt geen dikke dictionnaires meer mee, men is alleen soms wat heet geba kerd en de voorzitter slaat dan heel hard niet zijn hamer en wordt rood, en dan zit de verslaggever, ook rood, maar van inspanning, tc pennen om alles zo getrouw mo gelijk weer te geven. Een beetje waardering toch. Er zou veel te vertellen zijn uit onze praktijk, maar dit doen we niet. We wilden alleen waardering vragen voor ons schone aposto laat van volksvoorlichter, voor onze nauwgezette arbeid, die zo nauwgezet is, dat onlangs een ge meentesecretaris ons nog verze kerde „Ik maak mijn notulen al tijd aan de hand van de verslagen in de krant." Dat, lezers, deed gelukkig ons vcrslaggevershart 'ns goed. Als de tekenen niet bedrie gen, schijnen nu de voor waarden voor een wapenstil stand op Korea vrij gunstig te zijn. Op het voorstel van generaal Ridgway is 'n gun stig antwoord ontvangen van de communistische opperbe velhebbers, welk antwoord ook de goedkeuring van de bevelhebber dei' UNO-strijd- krachten had. Gisteren, 5 Juli zouden de voorbereidende be sprekingen beginnen. REEDS NU GEVOLGEN. Zeer spoedig na het bekend wor den van de overeenkomst voor de besprekingen betreffende de wa penstilstand reageerde men in Ame rika en Engeland verrassend snel. Deze reactie is begrijpelijk, maar niet verstandig. Buiten de regerings kringen namelijk neemt de belang stelling voor de herbewapening af. In het Amerikaanse Congres gaan steeds meer stemmen op tegen het voorstel van president Truman om millioen dollar toe te staan voor grotendeels militaire hulp aan het buitenland. In Eigeland zijn zelfs al enkele ministers die verklaard hebben dat de herbewapening nu wat kalmer aangepakt kan worden; deze ver klaring echter strookt geenszins mest de opvattingen der regering, die met alle kracht wil doorwerken aan de herbewapening. Het gunstige vooruitzicht op een wapenstilstand in Korea betekent ook een flinke wind in de zeilen van de afgetreden Engelse minister Bevan c.s„ die nu ongetwijfeld veel sterker komen te staan in hun strijd tegen de te snelle bewapening. Echter zullen de resp. regeringen wel voet b ijstuk houden en hun inspanning om door herbewapening elke agressie zoveel mogelyk tegen te gaan, niet laten verslappen.

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1951 | | pagina 1