M> &o.ap.
Wijde Wereld 1
J
Waalwijkse en Langsiraaise Courant
Hulp aan
gerepatrieerden"
Het land van de zwemmende Leeuw
is &QA\de.h,d te v.e&i.
UIT DE
100 jaar Gemeenteraad
100 jaar Gemeenteraadsverslaggever.
Wapenstilstand en Bewapening.
vraagt de aandacht.
maar ook
Accountantskantoor J. VAN DIJK
IVOROL geeft helder witte tanden
DE ECHO m HEI ZUIDEN
Bureaux GROTESTRAAT 205, WAALWIJK. TEL. 38. SCHOOLSTRAAT 11, KAATSHEUVEL. TEL. 66
VRIJDAG 6 JULI 1951.
Uitgever
Waalwijksche Stoomdrukkerij
ANTOON TIELEN
Hoofdredacteur
JAN TIELEN
Dit blad
verschijnt 2 x per week.
OPGERICHT 1878
Een mens klampt zich in som
bere en ernstige tijden graag vast
aan de strohalm van het gunstige
bericht, dat een uitzicht opent op
een betere toekomst. Hem dunkt
het geringste gerucht, het zachte
klapwieken der vleugels van de
vredesduif.
Een latijns spreekwoord zegt
wat wij willen geloven wij graag
De mensheid verlangt naar de vre
de, we weten dat niemand gebaat
is bij een koude of gewapende
oorlog, dat een oorlog zelden of
nooit een verbetering bracht, maar
steeds bijna de kiem in zich droeg
voor een volgend conflict.
Inderdaad. Iedereen verlangt
naar een leven in vrede, dat goed
is en levenswaard en toch is er
het door mensen veroorzaakte
wanbegrip, toch is er de mense
lijke onwil, en toch roept de mens
krachten op, die op weg zijn de
heerschappij van de mens over de
natuur, te verbreken en, bedoeld
als verdedigingswapen, de apoca
lyptisch angstwekkende onder
gang dreigen te worden van een
groot gedeelte der mensheid.
Te leven in deze tijd wordt door
velen niet meer beschouwd als een
voorrecht, omdat de angst voor
en de dreiging van de dood, het
leven niet meer doen zien als een
goede gave.
Er zijn de laatste dagen enkele
gebeurtenissen geweest die weer
hoop geven op een vrede in Korea,
die de spanning Oost-.West moge
lijk in hevigheid doen afnemen.
Na het vredesvoorstel van Malik,
heeft generaal Ridgway een voor
stel gedaan aan de Chinese en
Noordkoreaanse strijdkrachten tot
onderhandelen over een wapen
stilstand, waarop de betreffende
opperbevelhebbers zijn ingegaan.
In Engeland is men vrij opti
mistisch, in Amerika ook, hoewel
hier met het nodige voorbehoud.
Men komt namelijk onherroepe
lijk toe aan de vraag, wat heeft
Rusland voor met deze vredespo
gingen
Is het een poging om elders de
handen vrij te krijgen
Is men gedwongen door de gro
te verzwakking van de rode strijd
krachten
Is het een onderdeel van een
nieuwe vredespolitiek, die dan
wel geheel tegengesteld is aan de
idee van de revolutie
Wij weten zeer weinig omtrent
de oorzaken en aanleidingen van
dit Russische optreden. Wel ech
ter weten wij uit de ervaring met
de Russische politici, dat waak
zaamheid geboden blijftwant hun
ja is niet altijd ja gebleken, en hun
nee niet altijd nee.
Wat bijvoorbeeld te zeggen van
bel feit dat men eerst op 10 Juli
wil onderhandelen en dat er op
het moment, waarop wij dit schrij
ven, weer een grote troepenaan-
voer is in de richting van de 38e
breedtegraad.
En van het feit, dat, naar het
schijnt, de communisten politieke
en militaire aangelegenheden
dooreen mengen.
Wat te zeggen van de Perzische
oliekwestie, waar ontegenzeggelijk
ook communistische invloeden in
het spel zijn.
Neen, wij mogen nog niet vol
vreugde en hoop van de daken
gaan verkondigen dal de vrede
weer spoedig hersteld zal zijn,
niemand zal dit in zijn hoofd ha
len trouwens wij kunnen slechts
afwachten wat de toekomst bren
gen zal, inderdaad echter met een
grotere en meer gegronde hoop
dan tol nu toe het geval was.
BURGERZIN.
Langs de wanden van de grote
zaal in Zeeland's Provinciehui1- prij
ken in felle kleuren, in glanzen van
goud en zilver, de wapens van 101
Zeeuwse gemeenten.
Is dat niet wat veel voor een
provincie met 270.000 inwoners
vragen we Commissaris Jhr. de Ca-
sembroot.
't Is veel stemt hij toe
maar vergeet één ding niet in die
kleine gemeenschappen vind je bur
gerzin
Commissaris De Casembroot kan
bij zijn Zeeuwen niet veel kwaad
doen. Hij zelf is een echter, goed
ronde Zeeuw wars van formaliteiten,
die door de grote zaal loopt als een
schipper op zijn schuit.
Hij weet wel in hoevele kleine
gemeenschappen Zeeland verdeeld
is. Schouwen met z'n 23.000 inwo
ners telt 18 gemeenten en één daar
van is Zierikzee met 7000 man. Er
zijn hier gemeenten met minder dan
500 inwoners, maar met een burge
meester en een wethouder en alles
wat er zo bij hoort. En dan niet te
vergeten de driehonderd polders en
waterschappen, waarvan de dijk
graven, hoogheemraden en andere
functionarissen evenzovele kleine
koninkjes zijn. En die rijden langs
wegen van vierderlei slag rijkswe
gen, gemeentewegen, polderwegen
en eigen wegen. De volgorde geeft
de toestand van de weg tevens weer:
van zeer goed tot bar slecht.
JALOERS OP EIGEN
RECHTEN.
Natuurlijk ontwikkelt zich hier
door een jaloezie, die niet altijd ge
zond is, maar toch ook een positie
ve kant heeft. Al is Zierikzee op
Schouwen verreweg de grootste ge
meente, daarom moeten die van
Zierikzee niet denken dat* ze de la
kens kunnen uitdelen. En dat mer
ken ze dan ook wel eens.
En al is Middelburg nu de hoofd
stad, Vlissingen, zeggen de mannen
van de zeekant, is veel groter. Het
heeft wel tweeduizend inwoners
méér
kanting wordt ondervonden, pro
beert inen een gezonde situatie te
scheppen. Op Walcheren kreeg men
daartoe na de inundatie een unieke
gelegenheid en men heeft die dan
ook met beide handen aangepakt.
Commissaris de Casembroot weet
wel dat zijn Zeeuwen niets moeten
hebben van „samenvoeging van ge
meenten". En hij heeft gelijk als hij
wijst op de burgerzin, die in deze
kleine gemeenschappen heerst en
samenwerking, mits met behoud
van eigen zelfstandigheid, volstrekt
niet uitsluit. Dan moet men de se
cretaris-penningmeester van de
Stichting Zeeland, de heer C. Lijn
zaad, maar eens trots horen vertel
len van de prachtresultaten van de
schoolartsendienst, van de uitste
kend functionerende schooltandver-
zorging, tot in het kleinste gehucht
toe, van de gemeenschappelijke zorg
voor ouden van dagen, die in grote
tehuizen zijn ondergebracht.
Van burgerzin weet later ook
burgemeester Sjef van Dongen te
vertellen, de man die befaamd werd
door zijn deelneming aan de Pool
expeditie, die de onfortuinlijke Ita
liaanse amateur noordpoolvorser
Nobile redde en die thans als bur
gervader in het Zeeuws-Vlaamse
dorp Aardenburg is neergestreken.
Vierduizend tielen telt Aarden
burg. Maar het heeft een sportpark,
voetbal- en korfbalveld, tennisba
nen, tribune, clublokaal. Er komt 'n
zwembad, een speelplaats voor de
kinderen. En dat doen de Aarden
burgers zélf. Ze hebben gegraven,
getimmerd, de betonnen tribune ge
bouwd, de leidingen gelegd. Want
gelddat was er niet. De ge
meente Waarvan moest ze het
doen Toen staken de Aardenbur
gers zelf de handen uit de mouwen.
Hun Belgische buren met hun „har
de"' valuta probeerden hen de ogen
uit le steken met hun welstand en
demonstreerden die aan de grens,
maar de mannen van Zeeuws
V laanderen zijn Hollanders in merg
en been en zouden wel eens even
laten zien wat een goede courage
vermag.
ff
74e JAARGANG No. 54
Abonnement
17 cent per week
2.15 per kwartaal
2.40 franco p. p.
Advertentie-prijs
9 cent per m.M.
Contract-advertenties
speciaal tarief.
TEL.-ADRES „ECHO"
Gisterengeachte lezerskr iny, is in alle plaatsen door de ge
meenteraden het 100-jarig bestaan van de gemeentewet her-
dacht. Op 29 Juni 1951 bestond dus ook de gemeenteraad
100 jaar, maar ookde persoon, die al die tijd trouw
V, lezersking, deed wetenwat er in de gemeenteraad werd
behandeld en besproken, de verslaggever, die vele avonden
duizenden uyoorden optekende, zonder zelf iets te mogen
zeggen
Dit „chauvinisme" verraadt een
sterke gehechtheid aan de eigen
plaats, die men alleen maar kan be
grijpen wanneer men hier geboren
en getogen is. Tijdens de inundatie
werd een oude vrouw van Westka-
pelle naar Souburg geëvacueerd, 'n
afstand van enkele kilometers. De
kinderen bleven huizen op de zol
der van hun huis-in-'t water. En op
een donkere nacht, terwijl de paar
den zich plassend een weg door het
water zochten, hebben ze moeder
teruggehaald. Het was voor ieder
duidelijk „in den vreemde" hoor
de ze niet thuis
Bepaalde economische nadelen
heeft deze sterke verbrokkeling
vooral waar het gaat om de landver-
deling, en door herverkaveling, een
moeizaam werk, waarbij veel tegen-
WEDEROPBOUW.
i Wil men zien hoe er in Zeeland is
gevochten, hoe groot de verwoestin
gen waren, dan moet men niet zoe
ken naar ruïnes. Hier en daar staan
er nog een paar, zoals aan het ka
naal van Terneuzen, waar een fa
briek met de grond werd gelijk ge
maakt, maar vier hoge schoorstenen
volkomen onbeschadigd oprijzen uit
de kale vlakte. Men moet kijken
naar de nieuwbouw. Hele straten
met nieuwe gevels, geen huizen
blokken, maar allemaal individuele
woningen. Moderne winkels. Mo
derne café's met grote zalen, want
het gezelligheidsleven diende aller
eerst te worden hersteld, wilde men
werkelijk gemeenschappelijk wat
kunnen beginnen.
De bestuurderen van Zeeland, de
Commissaris voorop, maar ook de
burgemeesters hoort men niet kla
gen over gebrek aan medewerking.
„Den Haag" heeft hen niet in de
steek gelaten. Maar de Zeeuwen
hebben nimmer geklaagd en ge
vraagd. Zij zijn gekomen met con
crete en constructieve voorstellen,
ze wisten wat ze wilden en ze kre
gen van de regering het fiat.
En al is Walcheren nog een boom
loos eiland, al ziet men tussen de
huizen overal nog lege plekken, al
staat op de dijk van Westkapelle de
commandobunker, thans tot oor
logsmuseum ingericht, en rijen zich
om de vuurtoren de honderden gra
ven van de mensen, vooral kinde-
rene die hier omkwamendit
land maakt niet de indruk van een
door het oorlogsgeweld reddeloos
geschonden land.
Integendeel.
Overal heerst een actieve, frisse
geest. Overal wordt hard gewerkt.
Geen formalisme, geen papierwin
kel, wanneer men het maar enigs
zins kan vermijden.
In de hoofdstad Middelburg, maar
ook in het kleine, vérgelegen Aar
denburg, in alle gemeenschappen
van dit wijde Zeeuwse land gaat 't
leven voort, niet jachtig, maar on-
j weerstaanbaar.
Landelijke collecte tot en
met 14 Juli.
In Nederland zijn na 1945 Iwee
honderd duizend gerepatrieerden
uit Indonesië aangekomen. Het
zijn landgenoten, die behoorden
tot wal men voor de oorlog kon
noemen de Europese maatschappij
in Indonesië, Nederlanders die in
Indonesië geworteld waren. Dooi
de oorlog met Japan en door de
gebeurtenissen die daarna volg
den. werd deze maatschappij ra
dicaal uit elkaar geslagen. En na
enkele jaren van grote ellende in
de Japanse kampen, spoelden de
brokstukken van die maatschappij
in Nederland aan. Mensen, die in*
Indonesië goede posities bekleed
den en die in staat waren hun
kinderen een goede opvoeding le
geven, kwamen naar Nederland,
omdat er ginds geen bestaansmo
gelijkheden voor hen waren, be
roofd van alles, zonder geld, zon
der huisraad, zonder behoorlijke
kleding en in vele gevallen boven
dien lijdende aan t.b.c., aan ge
deeltelijke of gehele verlamming,
aan hartziekten, blindheid, doof
heid of geestesziekten.
Nederland heeft na 1945 niet
minder dan 200.000 van deze land
genoten uit Indonesië opgenomen
als slachtoffers van omstandighe
den waaraan zij zelf geen schuld
hadden. Hun komst in Nederland
schiep ontzaglijke problemen. Dooi
de regering werd de Dienst voor
Maatschappelijke Zorg ingescha
keld om hun de helpende hand te
bieden. In de registers van deze
dienst staat ongeveer een derde
deel van de 200.000 ingeschreven.
Maar Overheidszorg kan alleen
werken volgens vaste schema's en
richtlijnen. En het ontzaglijke leed
dat over deze landgenoten kwam,
kan dan ook niet alleen daardoor
worden verzacht. Hier lag ook een
belangrijke taak voor het particu
lier initiatief. Vooral de Stichtin
gen „Pelita" en „Nederland helpt
Indië", die sinds verleden jaar
samenwerken in de commissie
„Hulp aan gerepatrieerden", de
den veel goed werk. In de loop
der jaren werd niet minder dan
voor 121^2 millioen gulden uitge
keerd als aanvullende steun en
hulp in bizondere gevallen. Maai
de middelen van deze Stichting
ra,ken uitgeput. En er is nog zo
ontzaglijk veel te doen.
De duizenden dossiers van de
H.A.G., waarin evenzovele nood
gevallen staan beschreven, geven
een triest relaas van de omstan
digheden, waarvan men zich nau
welijks een voorstelling kan vor
men, omdat er van al dat leed zo
weinig naar buiten blijkt.
In die dossiers zijn drama's te
lezen over grote gezinnen, die in
enkele kale kamers wonen, met
bedden zonder lakens met enkele
wankele stoelen en een zelf getim
merde tafel, over gezinnen waar
van de moeder ziek is, terwijl het
geld ontbreekt voor noodzakelijke
versterkende middelen, over we
zen, die liefderijk zijn opgenomen
in gezinnen, waar de middelen
ontoereikend zijn om hun een op
voeding te geven, die zij hadden
kunnen genieten, als de omstan
digheden anders waren geweest
en als hun ouders niet zouden zijn
omgekomen in de verschrikkelijke
Japanse kampen.
In al deze en soortgelijke geval
len biedt Hulp aan Gerepatrieer
den de helpende hand. Maar, zo
als gezegd, de middelen van deze
BELGISCH GELD WORDT
AANVAARD.
En de Hollanders, de Friezen, de
Groningers, de mensen uit het cen
trum, ze kennen Zeeland niet. Ze
komen er niet. En ze weten niet wat
ze missen. Wie eenmaal dit prach-
tiige land heeft bezocht, komt er te
rug. Om de schoonheid van de he
mel boven de wijde watervlakten,
om de goedmoedige hartelijkheid
van de bevolking, om alles wat deze
provincie te bieden heeft.
De Belgendie hebben 't ont
dekt. In rijen staan de Belgische au
tobussen voor de pont bij Breskens.
Op de winkelruiten leest men „Bel
gisch geld wordt aanvaard". De
Belgen drommen samen in Middel
burgs stadhuis en bewonderen de
inundatie-maquette, waar men in
tien minuten tijd het hele drama op
nieuw beleeft, wandelen door de ou
de straten van Veere, zitten achter
de ramen van het Strandhotel in
Vlissingen, waar men de grote zee
schepen vlak onder de kust ziet
voorbijvaren.
Maar Zeeland hoort bij Neder
land. En Zeeland wil, dat de Neder
landers deze prachtige provincie le
ren kennen. Want hier kunnen ze
het woord in praktijk gebracht zien:
een volk~cTat leeft, bouwt aan zijn
toekomst.
Zeeland bouwten het hééft
een toekomst
organisatie zijn nagenoeg uitge
put. En daarom heeft H.A.G. een
grote landelijke actie opgezet om
liet Nederlandse volk te bewegen
door financiële bijdragen voort
zetting van dat belangrijke en
noodzakelijke werk van naasten
liefde mogelijk te maken,
Deze actie duurt tot en met 14
Juli. In vele plaatsen zal worden
ingezameld, waarbij niet, zoals zo
vaak gebeurt, een speldje zal wor
den aangeboden, maar een aan
trekkelijk uitgevoerd lucifer-hoek
je. In sommige gemeenten zal voor
hetzelfde doel „teng-teng", een In
dische lekkernij, te koop worden
aangeboden. De U.V.V. heeft in
vele gemeenten haar medewerking
toegezegd.
Maar ook op de ingezetenen van
die gemeenten, waar de inzame
ling niet plaatselijk is georgani
seerd, wordt een beroep gedaan.
Zij kunnen hun bijdrage stoiten op
gironummer 69(5 t.n.v. „Hulp aan
Gerepatrieerden-' in Den Haag.
Ter voorkoming van misver
stand moge er op worden gewe
zen, dat er geen enkel verband be
slaat lussen „Hul]) aan Gerepa
trieerden" en die organisaties, die
zich bezig houden met liet pro
bleem der Ambonnezen. „Hulp
«aan Gerepatrieerden" helpt slechts
in Nederland verblijvende perso
nen van Nederlandse landaard.
Nederlanders, die recht hebben
op de morele en daadwerkelijke
steun van hun landgenoten.
Administraties
Belastingen onder leiding van
oud-controleur der belastingen.
Grootestraat 180. Tel. 332
WAALWIJK
(in gebouw Nederl.
Handelmaatschappij,)
PROVINCIALE
TONEELPRIJSVRAAG.
Gdeputeerde Staten van Noord-
Brabant hebben een beslissing ge
nomen inzake de toneelstukken,
die onder motto waren ingezon
den naar aanleiding van de door
hen uitgeschreven prijsvraag.
Na overleg met de Provinciale
toneeladviescommissie werd be
sloten, de tevoren vastgestelde
prijzen slechts ten dele toe te ken
nen.
In de eerste plaats werd een
bedrag van 500.beschikbaar
gesteld voor het stuk „De Bisschop
Landebert". Voorts werd een be
drag toegekend voor elk der stuk
ken „Een zomervacantie in Bra
bant'' en „Zorgen om het Para
dijs".
Na opening van de omslagen,
aangevend het motto, bleek „De
Bisschop Landebert" te zijn ge
schreven door rector H. Beex te
's-Hertogenbosch. De schrijver
van „Een zomervacantie in Bra
bant" bleek Kees Spierings te 's-
Hertogenbosch te zijn, terwijl „De
zorgen om liet paradijs" van de
hand is van Ger Griever te Ap-
pingedam.
INTERNATIONALE
VLOOTREVUE BIJ
SCHEVENINGEN.
Op Zaterdag 7 Juli, des morgens
om 11 uur, zal voor de Nederland
se kust bij Scheveningen een vloot
revue worden gehouden door de
60 oorlogsschepen, die deel heb
ben genomen aan de mijnenveeg-
oefening Factotum.
Wij, het grote gilde der gemeen
teraadsverslaggevers, vieren dus
ook feest, dienen althans feest te
vieren. Maar helaas, men heeft
aan ons, in alle toespraken en her
denkingsartikelen. nagenoeg geen
aandacht besteed. En dat nu vin
den wij niet alleen erg jammer,
maar ook erg onverstandig.
Nietwaar, het is van groot be
lang, dat, en hoe, hetgeen in de
raad besproken wordt, tot het pu
bliek komt in welke vorm hel
publiek verneemt van de woor
den, die de door hen uitverkoren
leden in hun belang zeggen
Te weinig waardering.
kijk ns, het is met de waarde
ring van het verslaggeversambt
zo gesteld. Doen we iets goed,
keurig, of uitmuntend, wat meest
al het geval is, dan zal niemand
je ns zeggen Bravo, verslagge
ver, dat was knap werk Hier,
steek 'ns op Drink 'ns uit -
Maar doen we iets verkeerd (U
weet, het beste paard....) dan
is de wereld le klein, dan is geen
enkel vel papier voldoende om de
verontwaardiging van het publiek,
of van bepaalde personen te ber
gen, dan worden er lange tele
foongesprekken gevoerd en dan
buldert men door de lijn zijn ver
wijlen naar het arme hoofd van
een verpletterde verslaggever, dan
schrijft men, ja, schrik niet, soms
anonieme dreigbrieven
En toch, ondanks dit gebrek aan
waardering en dit te veel aan te
gemakkelijk geuiie beschuldigin
gen en verwijten, heeft de ver
slaggever gedurende al die hon
derd jaren, zijn plicht gedaan, zijn
ondankbare taak manmoedig ver
vuld. Wens ons geluk, lezers, met
dit uithoudingsvermogen, niet -le
ze taaie wil tot doorzetten.
Ik geef hel U te doen, dikwijls
avonden achtereen, bij weer en
ontij, door de Langstraat en om
geving te fietsen, naar een verga
dering van een illustere gemeente
raad. En dan zit hij daar, Uw ver-
slaggever, uren dikwijls, tot hy
medelijden krijgt met zichzelf en
de vergadering zou willen toeroe
pen Weledelgestrenge Heren, (ja,
zo moeten deze heren genoemd
worden) heb medelijden met een
dodelijk vermoeide verslaggever,
die nog naar Waalwijk moet fiet
sen, en dan nog zijn verslag moet
maken. Maar een verslaggever
moet zwijgen, ook als de burge
meester bij de rondvraag verzoekt:
Wie van de heren wenst gebruik te
maken van de rondvraag en alle
heren dan gaan praten, soms nog
eens uren. over lantaarnpalen en
moddersloten en over het voordeel
van plavuizen tegenover bakste
nen. En toch. Uw verslaggever
blijft tot het bittere einde en re
gistreert voor U alles wat U inte
resseert, alles wat in Uw plaats
omgaat, hij registreert voor U de
dorpspolitiek, zoals die in de raad
tot uiting komt. En meestal doet
hij het goed, want meestal hoort
by geen reactie. En hoort hij re
actie. dan is die vaak ongegrond,
dan is het „Ja, maar, dat heb ik
niet gezegd' en Uw verslaggever
is dan bedroefd omdat hij woor
den moet noteren van mensen, die
zelf een dag later niet meer weten
wat ze gezegd hebben.
Of men zegt „Mijnheer de ver
slaggever, U levert commentaar op
de gemeenteraden" en men ziet
dan niet hoe het de verslaggever
le doen was om een boeiende, zij
liet echter steeds objectieve weer
gave van zo een vergadering dat
leest immers veel prettiger voor
U Nou, en voor U, lezerskring,
hebben we alles over
Vroeger.
Ja, vroeger moet het heel inte
ressant geweest zijn in de gemeen
teraden. Nu gaat men elkaar te
lijf met woorden hoogstens, toen,
zoals in de raad van Oud-Heusden
gebeurde, met inktpotten. Op an
dere plaatsen noodde men de ver
slaggever aan de groene tafel en
schonk men hem, evenals de vroe
de vaderen, een stevige borrel als
elf-uurtje.
In Waalwijk gebeurde het, dat
de burgemeester erg geleerde
woorden gebruikte, zodat een van
de leden hem vroeg, alsjeblief Ne
derlands te spreken waarop de
voorzitter antwoordde dat hij dan
maar dictionnaires mee moest
brengen, wat het lid de volgende
keer ook prompt deed. En wan
neer er de volgende keer dan weer
een geleerdheid op de heren leden
werd losgelaten, dan was het
„Een ogenblikje mijnheer de voor
zitter hoe zei U ook al weer pre
cies en het gewetensvolle raads
lid, die zich niets wilde laten ont
gaan, bladerde dan ijverig in zijn
dikke dictionnaire.
Soms ook trachtte men de ver
slaggever te weren, zodat zelfs
„Den Bosch" moest ingrijpen
Nu gooit men niet meer met
inktpotten en men brengt geen
dikke dictionnaires meer mee,
men is alleen soms wat heet geba
kerd en de voorzitter slaat dan
heel hard niet zijn hamer en wordt
rood, en dan zit de verslaggever,
ook rood, maar van inspanning, tc
pennen om alles zo getrouw mo
gelijk weer te geven.
Een beetje waardering toch.
Er zou veel te vertellen zijn uit
onze praktijk, maar dit doen we
niet. We wilden alleen waardering
vragen voor ons schone aposto
laat van volksvoorlichter, voor
onze nauwgezette arbeid, die zo
nauwgezet is, dat onlangs een ge
meentesecretaris ons nog verze
kerde „Ik maak mijn notulen al
tijd aan de hand van de verslagen
in de krant."
Dat, lezers, deed gelukkig ons
vcrslaggevershart 'ns goed.
Als de tekenen niet bedrie
gen, schijnen nu de voor
waarden voor een wapenstil
stand op Korea vrij gunstig
te zijn. Op het voorstel van
generaal Ridgway is 'n gun
stig antwoord ontvangen van
de communistische opperbe
velhebbers, welk antwoord
ook de goedkeuring van de
bevelhebber dei' UNO-strijd-
krachten had. Gisteren, 5 Juli
zouden de voorbereidende be
sprekingen beginnen.
REEDS NU GEVOLGEN.
Zeer spoedig na het bekend wor
den van de overeenkomst voor de
besprekingen betreffende de wa
penstilstand reageerde men in Ame
rika en Engeland verrassend snel.
Deze reactie is begrijpelijk, maar
niet verstandig. Buiten de regerings
kringen namelijk neemt de belang
stelling voor de herbewapening af.
In het Amerikaanse Congres gaan
steeds meer stemmen op tegen het
voorstel van president Truman om
millioen dollar toe te staan voor
grotendeels militaire hulp aan het
buitenland.
In Eigeland zijn zelfs al enkele
ministers die verklaard hebben dat
de herbewapening nu wat kalmer
aangepakt kan worden; deze ver
klaring echter strookt geenszins
mest de opvattingen der regering,
die met alle kracht wil doorwerken
aan de herbewapening.
Het gunstige vooruitzicht op een
wapenstilstand in Korea betekent
ook een flinke wind in de zeilen
van de afgetreden Engelse minister
Bevan c.s„ die nu ongetwijfeld veel
sterker komen te staan in hun strijd
tegen de te snelle bewapening.
Echter zullen de resp. regeringen
wel voet b ijstuk houden en hun
inspanning om door herbewapening
elke agressie zoveel mogelyk tegen
te gaan, niet laten verslappen.