woens
dag.
prijzen
VROOM DREBSMAN1V
795
Kampioenschap van Nederland Libre-Groot biljart
HET HUIS ZONDER
SLEUTELS.
6
DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN MAANDAG 19 NOVEMBER 1951
6
ALLEEN GELDIG
WOENSDAG 21 NOV.
DEN BOSCH
TILBURG
De Jeugd planiie Lindebomen
in hei ,,hari" van Vlijmen
KONINKLIJKE NEDERLANDSE BILJARTBOND
22-25 NOVEMBER 1951
Flanellen herenpyjama,
pracht kwal. In 4 beschaaf
de streepdessins. ors
Maten 48 t/m 56 V.
Dr,e herenzakdoeken, Wollen dameswanten, Plastic kluwenhouder op
45 45 cm, bontgeweven gebreid in kleurige Noorse voet. Een practisch a 95
jn 3 verschillende kleuren, dessins. Grijs, bruin, 40 St. Nicolaascadeau I.
n „Swan product. 0% 95 terra en groen w*
In luxe doos verpakt JL
Verpleegstersschort, zw.
kw. graslinnen, ruim A 25
model, maten42-54
Zuiver wollen japonstof,
prachtige kwal. afghalaine,
15verschill.kleuren, 90
130 cm. br.,p. meter
Breiwcl in 12 verschillende
kleuren v. dames- en kinder-
bovenkleding. Per 45
knot van 100 gram
Theebeurs, fl. maat, houten
beugel, pr. kapok- Q 75
vulling, m. aanvalter
Spec.bonbons, iets aparts,
zeer aantrekkelijke £*Ac
vulling, 200 gram "TT
Strooigoed, 'n uitgezochte
melange voor het AAc
strooiavondje,250gr
SCHRIFTELIJKE EN TELEFONISCHE
BESTELLINGEN WORDEN HIEROP
NIET AANGENOMEN
Déjeuner bestaande uit:
luxe kop m/schotel en bord
je. Fijn porcelein in 40
rijke decors m. goud
Plastic borstel en stevige
kam. Een sierlijk a 95
en nuttig cadeau la
Prima wekker merk
„Bayard". Koperen binnen
werk, sterke veer. Radium
cijfers en wijzers
Porceleinen kinder
serviesje in diverse uit
voeringen en decors. Met
koffie- of theepot 95
den voor ere wijn bij het Bondsfestival.
De voorzitter zelf was dit bedrag een
beetje tegengevallen. Ook drong de heer
Van de Meerendonk er op aan dat leve
ranties voor de scholen zoveel mogelijk
aan plaatselijke middenstanders zouden
gegund worden, al had de gemeente
daarin geen zeggenschap. En hij vroeg
zich af of het dinetje bij gelegenheid van
de Wielerwedstrijd wel voor rekening
van de gemeente had moeten komen.
Overigens werden d e rekeningen
goedgekeurd.
Geen van de leden had op- of aan
merkingen n.a.v. het voorstel van B. en
W. tot het beschikbaarstellen van een
crediet van 1320 tot doortrekking van
het waterleidingbuizennet in de Kerk
straat in Nieuwku-ijk, i.v.m. de bouw
van een viertal woningen.
Rechtsgeding.
Naar aanleiding van het voorstel tot
het voeren van een rechtsgeding tegen
de heer A. C. van Engelen vroeg de
heer Dekkers of B. en W. met Van En-
geen hadden gesproken over een rede
lijk bedrag tot schadevergoeding. Volop
was het antwoord van de voorzitter,
maar de eis was onredelijk. Hij wilde
echter liever in dit stadium geen bespre
kingen voeren over rechtskwesties.
De heer Van Oyen ko ner zich in
principe nog niet mee verenigen. Mis
schien was de eis te hoog, misschien de
vergoeding te laag. Maar voor zijn ge
voel was het zo: waar twee vechten om
een been, loopt de derde er mee heen.
De voorzitter zei dat B. en W. alles
hadden geprobeerd. Zelfs was het ge
meentebestuur verschillende keren „in
fra dignitatem" gaan praten. Maar
men was op 2 November gedaagd en
er zat dus niets anders op dat een offi
cieel besluit te nemen. „We moeten ons
verweren." Daarop keurde de raad het
voorstel goed.
Vlug of niet?
In de gemeenschappelijke regeling van
de Regionale Brandweer moet een redac
tionele wijziging aan gebracht worden
wegens het toetreden van de kring Oss.
Deze gelegenheid nam de heer Samu
els waar om op te merken, dat de brand
weer bij de laatste brand in Nieuwkuijkq
pas laat aanwezig was, omdat van de
vier chauffeurs er geen enkele aanwe
zig was.
Wethouder Berkelmans was het hier
niet mee eens. De fout zat hem daarin
dat niet werd gemeld waar de brand
was. Ofschoon er drie keer was opge
beld Een eigen chauffeur had gereden en
zo hard dat hij de pedaal had platgedrukt.
Ook de heer v. d. Meerendonck merk
te op, dat wanneer de sirene gegaan
was, de brandweer er gewoonlijk bin
nen drie a vier minuten was, behalve
deze en nog een andere keer.
De heer Van vroeg of het Wel
nodig was in de huidege omsaandig-
heden aangesloten te zijn bij een regio
nale brandweer.
Dfc voorzitter vond dit zeer zeker, voor
al met het oog op tijden van oorlog.
De heer Van Oyen had een idee om
te voorkomen dat er geen chauffeur aan
wezig zou zijn: zorgen dat er Zondags
altijd een chauffeur thuis was, waarmee
de voorzitter graag rekening wilde hou
den. Met de wijziging van de regeling
ging iedereen accoord.
Eveneens met het voorstel tot toewij
zing van grond aan verschillende per
sonen overeenkomstig wettelijke regelin
gen (punt 9)
De doorbraak komt er
Naar aanleiding van punt 10 vroeg de
heer Wijkmans of het vaststond dat ook
de rest van de gronden nodig voor de
doorbraak PleinPastoriestraat gekocht
of onteigend konden worden.
De voorzitter verzekerde met klem dat
die doorbraak er zou komen. Meer dan
50 was tot nog toe verkregen door
toe te juichen methode. Meer dan voor
100 zou er gezorgd worden voor de be
langen van de betrokkenen, maar als 't
niet door minnelijke schikking ging, zou
den B. en W. met voorstellen tot ont
eigening komen. De raad vond het goed.
Bij het voorstel tot vaststelling van
een nieuwe regeling voor Welstandstoe
zicht en voor Bouw- en Woningtoezicht
en Gemeentewerken, vroeg de heer Van
de Meerendonk enkele ophelderingen.
Hij had gelezen dat verschillende ge
meenten alleen deelnameen aan een re
geling voor Welstandstoezicht.
De voorzitter zette uiteen dat Den
Bosch zich niet meer bemoeide met
Bouw- en Woningtoezicht en Gemeente
werken. De regeling maakte nog wel mo
gelijk dat verschillende gemeenten zich
in een kring aaneensloten, maar Wel
standstoezicht werd algemeen behandeld.
Als gemeenten niet tot kringen kwamen,
konden zij zich wenden tot de centrale
commissie. Ook Vlijmen sloot zich nu
alleen aan bij Welstandstoezicht, over
Bouw- en Woningtoezicht werd nog
nader contact opgenomen met Drunen
Hierna keurde de raad ook dit voor
stel goed.
Driemaal is scheepsrecht.
Bij nader inzien oordeelden B. en W.
het juister punt 12, het voorstel tot re
organisatie van het Burgerlijk Armbe
stuur, thans terug te nemen. Na een
grondige voorbereiding zou het dan in
de volgende vergadering opnieuw aan
de orde gesteld worden.
De heer Van de Meerendonk merkte
op, dat B. en W. hem voor waren ge
weest. Hij was niet klaar gekomen me
de bestudering en hij oordeelde het nut
tig dat een commissie uit de raad zou
benoemd worden om de zaak met het
Burgerlijk Armbestuur te bespreken. De
voorzitter zag dit graag, want het ging
tenslotte om de beste greep.
Bij de eerste stemming werden in deze
commissie gekozen de heren Van de
Meerendonk en Wijkmans, maar om uit
te maken of het derde lid nu de heer
Dekkers dan wel de heer Van Zon zou
zijn, waren nog drie stemmingen nodig.
Het bleek tenslotte de heer Dekkers te
zijn en die kon toen niet anders' meer
doen dan de benoeming aannemen.
De punten 13 en 14, voorstellen van
B. en W. tot het aanvragen en aanvaar-
-den van rijksvoorschotten voor de bouw
van vier woningen en tot wijziging van
de begroting 1951, gingen er zo door.
Aan een toegevoegd punt, het voor
stel van B. en W. om aan enkele fami
lies grond te verschaffen om aan hun her-
bouwplicht te voldoen, waar de raad
mee accoord ging, werd meteen de rond
vraag vastgekoppeld.
De heer Van de Meerendonk vroeg
hoe het zat met het gewone bouwvolu
me en de financiën daarvoor. De plan
nen lagen klaar, antwoordde de voorzit
ter en voor de 27 huizen was de voor-
arbeid voor 95 verricht. B. en W.
zochten naar geldmiddelen. Ze hadden
al lang bij de bank voor Nederlandse
gemeenten crediet aangevraagd en sinds
de vorige dag bestond er kans dat er
iets van kwam.
De heer Wijkmans wilde weten of
het bouwvolume van dit jaar het volgend
jaar verviel. Hierover kon de voorzitter
hem geruststellen. Vanwege de moeilijke
omstandigheden was dat niet het geval,
was hem verzekerd.
De heer Van de Meerendonk klaagde
nog over de weg tussen het laantje en
de winkels op het Plein. Ook dit had
de aandacht van de voorzitter, evenals
de noodzaak om heggen te planten in de
Kloosterstraat te Nïeuwkuijk, waar de
heer Wijkmans op wees.
Deze laatste informeerde ook naar de
definitieve plannen voor een ophaal
dienst die B. en W. „te zijner tijd" zou
den indienen. De voorzitter erkende dat
hij er een beetje huiverig voor was van
wege de- kosten, maar hij gaf toe dat
het hard nodig was. Van zijn toezegging
aan de heer Wijkmans om dit onderwerp
aan te zullen snijden liet hij nu het „te
zijner tijd" af.
Tenslotte klaagde de heer Van Zon
over de lampen die de hele dag bleven
branden, waarover de voorzitter als het
nog eens voorkwam zich tot de PNEM
zou wenden.
Hierna werd de openbare vergadering
gesloten en ging de raad in geheime
vergadering.
beneden zijn waardigheid.
Vreselijk zijn de gevolgen van de oorlog voor de gemeente Vlij
men geweest; granaten en V 1-projectielen hebben het vriendelij
ke dorp deerlijk geschonden en verwoest. De grootste wonde
sloeg de V 1 die midden in het dorp neerkwam, waar vele huizen
werden weggevaagd en een gapende opening ontstond. Men
heeft echter de gevolgen van deze vreselijke ramp ten goede
weten te keren; men versta ons goed, de erge gevolgen heeft
men niet weg kunnen nemen, maar nu de toestand toch eenmaal
zo was, heeft men daarvan gebruik gemaakt, om Vlijmen een
„hart" te geven.
jeugd moest dit waarderen, de
jeugd moest de bomen ontzien niet
alleen, maar ze ook verzorgen. „Het
is in het belang van U zelf, zei hij,
wanneer later hier rustbanken zul
len zijn en gij zult in de schaduw
van de bomen zitten, dan zult ge
vaak nog terugdenken aan deze
dag".
De heer Takx, de inspecteur, was
dankbaar voor de uitnodiging, want
hij had gezien dat in Vlijmen het
streven bestond de jeugd te doen
opgroeien in liefde en eerbied voor
de natuur, die er immers was tot
geluk voor de mensen en tot eer
voor God.
Hij plantte de eerste boom en de
tweede boom werd geplant door
Frater directeur.
Toen wij enige tijd later langs 't
Plein kwamen, stonden de kleine
bladerloze bomen allemaal al keu
rig gerijd rond het plein en eens
zal Vlijmen een plein hebben, om
zoomd door de hoge, statige linden,
zoals dat nu de trots is van zovele
Brabantse dorpen.
Endelijk een centrum.
En zo kreeg Vlijmen eindelijk het
centrum; een gemeente zonder cen
trum is niet volledig, iets zeer be
langrijks ontbreekt daaraan, ze mist
namelijk de centrale, waar alle be
langrijke gebeurtenissen plaats vin
den, de bevolking elkander treft,
waar ook het gemeentebestuur moet
zetelen.
Tot voor kort ontbrak het Vlij
men aan zo'n centrum, en het is
goed gezien van het gemeentebe
stuur en de Planologische Dienst
om van de door de oorlog gescha
pen toestand gebruik te maken.
Nu heeft Vlijmen in het „plein"
zon centrum gekregen; aan de Oos
telijke zijde wordt het begrensd
door fraaie winkelpanden, er is e
deugdelijke verplichting, binnen af
zienbare tijd zal het plein door mid
del van een weg verbonden worden
met de Pastoriestraat, als de mid
delen het toelaten wordt het plein
bestraat, de kermis is dit jaar voor
het eerst op het plein gehouden en
met groot succes, en zo is het plein
Donderdagmiddag ook beplant met
lindebomen.
Het is een goede gedachte geweest
van het gemeentebestuur deze be
planting te doen plaats hebben door
de mannelijke schooljeugd, een ge
dachte ook die getuigt van een pae-
I dagogisch inzicht; het zal immers
van de eerbied van de jeugd voor
deze brok natuur midden in het
dorp afhangen of de bomen op het
plein „het züllen doen".
Zingend en opgetogen, met
strak wapperende vlaggen, trokken
de jongens van de hoogste klassen
van de Fratersschool naar het plein,
op hun schouders dansten de 48
lindebomen; de stoet trok langs de
kuilen en één voor één werden de
bomen daar in gelegd.
In tegenwoordigheid van de
Edelachtb. Heer Burgemeester van
Hout en Wethouder v. Bokhoven,
van de Inspecteur van het Lager
Onderwijs, de heer Takx, van de
gemeente-secx-etaris en enige ande
re autoriteiten, zongen de jongens
het boomplantlied, waarin zij zon
gen:
„Op nu, makkers, wilt waarderen
,,'t Aanzicht van ons nieuwe
„Plein"
Wilt deez' plek gaan respecteren,
waar het centrum nu zal zijn
De burgemeester noemde dit een
bijzondere dag; er moest in Vlij
men nog veel worden opgebouwd,
hier ligt ook een taak voor U, zei
hij tegen de jongens. Alles wat men
nu opbouwde, ook het planten van
deze bomen, deed men voor U, de
Na de glorieuse strijd om het
Europees kampioenschap kader
47/2, die in Januari van dit jaar in
Waalwijk gestreden werd, is er op
nieuw gelegenheid om de biljart-
sport in haar beste beoefening te
gaan zien. Van 22—25 November
a.s. worden n.l. in Café „Kees de
Ruyter" de wedstrijden georgani
seerd om het kampioenschap van
Nederland Libre, grootbiljart.
Het libre- of vrije spel bestaat 't
langste. Vrij van kader vakken en
-lijnen kan de speler caramboleren
naar hartelust, waarbij hij slechts
een kleine oplettendheid nodig
heeft voor de zgn. verboden zones.
Dit zijn n.l. de hoeken van het bil
jart, die zijn afgetekend en in wel
ke vakjes de regels gelden als van
het kaderspel, dus met de posities
entrees en dedans.
Eén ding is er echter waarvoor de
libre-speler angstvallig zal hebben
te waken: het vastliggen der ballen.
Wanneer dit n.l. gebeurt, dan moe
ten de drie ballen weer in de aan-
vangspositie gebracht worden en
brengt dus de altijd lastige acquit -
stoot voor de speler.
Ook in het libre-spel zoekt de bil-
jartmeester natuurlijk de positie,
waarin hij het gemakkelijkst een
maximum-aantal caramboles kan
maken. Is dit bij de kaderspelen op
de kruising der kaderlijnen, bij dit
vrije spel is deze beste positie zo
dicht mogelijk bij of wel tegen de
band. De speelbal drijft dan, regel
matig de twee andere ballen ca
rambolerend, deze vooruit langs de
banden de libre-specialist zal bij
een serie van b.v. 200 slechts één
maal rond de tafel zijn geweest.
Deze wijze van „carambolage aan
de lopende band" noemt men de
„Série Américaine".
Het spreekt vanzelf dat in deze
spelsoort hoge series gemaakt kun
nen worden en fantastische moyen
nes bereikt. Een partij van 30-40-50
gemiddelde is een matige libre-uit-
slag. Spelers als De Ruyter, v. Has-
sel, Gabriëls, Domingo, Carrera,
Reicher enz., behalen partij-moyen
nes van 100-125 tot zelfs 500, waar
bij dan de partij in één enkele beurt
wordt beëindigd.
Er is dus sensatie te beleven bij
„Kees de Ruyter". Sensatie doordat
we hier kennis kunnen maken met
het nog wat onbekende Libre op de
grote tafel, gespeeld door de beste
spelers in dit genre van Nederland.
Sensatie ook vanwege het her
optreden van de sympathieke Henk
Metz, die in het seizoen 19491950
in de strijd om het Libre-kampioen-
schap van Nederland eerste werd
vóór onze plaatselijke crack Kees
de Ruyter, terwijl hij enkele weken
daarna als tweede aankwam achter
Kees in het tournooi om de Euro
pese titel.
Spanning genoeg dus! Ook van
wege de deelname van de altijd ge
vaarlijke out-sider, de veelzijdige
Barendrechtse kastelein Piet Kruyt-
hof, nog wel bekend van de jong
ste Europese kampioenschappen.
Veelzijdiger zijn er weinigen, en
met meer vechtlust dan deze sym
pathieke jongeman nog minder.
Een tegenstander van groot for
maat, waarmee de beide heren
kampioenen terdege rekening heb
ben te houden.
Tenslotte iets over Eichelsheim.
Deze onbewogen speler is de schrik
van iedere tegenstander. Schijn
baar zonder een zweem van vecht
lust is hij de secure strijder, die 'n
keurige technische vaardigheid
paart aan een grote routine. Een
kracht uit de school Van de Pol—
v. Eymeren. Een Rotterdammer
van „Caland", waarmee dit tour
nooi om de Nationale libre-titel
aan waarde wint.
Een krachttoer van de biljartver
eniging „Entre-Nous" die deze or
ganisatie aandurfde, bijgestaan dan
door enkele daartoe aangezochte
personen. Men kan gerust zijn, de
organisatie zal in orde zijn.
De Nederlandse titel, door Kees
de Ruyter vei-dedigd, en aangeval
len door H. Metz, P. Kruythof en J.
Eichelsheim, zal verspeeld worden
op een wijze, de Kon. Ned. Biljart
bond waardig.
A. H.
FEUILLETON
van
„DE ECHO VAN HET ZUIDEN"
Door
EARL DERR BIGGERS.
VERTALING VAN P. OREILLE.
25)
Juli is er nog niet. Als u het zegt,
houd ik er een voor u.
Goed, voor Winterslip, antwoord
de John Quincy. Hij ging verder: Jam
mer, dat het Julinummer er niet was, het
zou iets als een schakel mfet thuis zijn.
En dat had hij nodig.
Er kwam een tram aan. John Quincy
wenkte en sprong er op. Drie gichelen-
de Japanse jonge meisjes in vrolijk ge
kleurde kimono's trokken hun kleine
voetjes in sandalen weg, en hij ging hen
voorbij om plaats te nemen.
HOOFDSTUK XI.
DE JUWELEN BOOM.
Twee uur later stond John Quincy op
van het diner, dat hij samen met zijn
tante gebruikt had.
Om nu eens te tonen hoe vlug ik
een nieuwe taal aanleer, merkte hij op,
ik ben helemaal pan. Nu ga ik makai om
op de lanai te zitten, en de pilikai van
de dag te vergeten.
Juffrouw Minerva glimlachte en stond
ook op.
Ik verwacht Amos straks, zei ze,
toen ze door de hal gingen, een familie
raad leek mij nodig en ik hfeb hem ook
gevraagd.
Vreemd, dat u hem dat moest la
ten vragen, zei John Quincy, een sigaret
opstekend.
Volstrekt niet, antwoordde zij, en
vertelde hem van de langdurige vete tus
sen der broeders.
Ik dacht niet, dat er in Amos zo
veel vuur zat, zei John Quincy, toen zij
op de lanai zaten. Hij heeft bloedarmoe
de, te oordelen naar wat ik vanmorgen
van hem zag. Maar, de Winterslips heb
ben altijd goed kunnen haten.
Even zaten zij zwijgend. Buiten nam
de duisternis snel toe, de tropische duis
ternis, die de vorige nacht een tragedie
had gebracht. John Quincy wees naar
een hagedisje.
Aardig diertje, zei hij.
Ze doen geen kwaad, zei juffrouw
Minerva, en ze eten muskieten.
Zo? De jongen gaf een slag op zijn
enkel. Ieder zijn smaak.
Daar kwam Amos, ongewoon bleek in
het half duister.
Je vroeg me om te komen, Miner
va, zei hij en ging voorzichtig op een
van Dan's stoelen zitten.
Ja. Wil je roken?
Amos stak een sigaret op, die tussen
zijn dunne lippen vreemd leek.
Ik ben er zeker van, ging juffrouw
Minerva voort, dat we allen besloten
zijn om de man, die dit vreselijke gedaan
heeft, voor het gerecht te brengen.
Natuurlijk, zei Amos.
Het enige, was er tegen is, ging ze
verder, is, dat in de loop van het on
derzoek waarschijnlijk enige onaangena
me feiten uit Dan's verleden openbaar
zullen worden.
Dat kan niet anders, merkte Amos
koel op.
Terwille van Barbara, zei juffrouw
Minerva, tracht ik te zorgen, dat er
niets ruchtbaar wordt, dat niet strikt
noodzakelijk is voor de ontdekking van
de moordenaar. Om die reden heb ik de
politie niet volkomen in vertrouwen ge
nomen.
Wat? riep Amos.
John Quincy stond op. Hoor eens
tante Minerva...
Ga zitten, zei zijn tante scherp.
Amos, om terug te komen op het ge
sprek dat we hadden toen ik bij je lo
geerde, Dan liet zich in met die vrouw
op het strand. Arlene Compton noemt
zij zich, geloof ik.
Amos knikte. Ja, niet veel bijzon
ders, maar dat wou Dan niet inzien, of
schoon ik weet, dat zijn vrienden er hfem
wel op wezen. Hij sprak er van om haar
te trouwen.
Je wist heel wat van Dan, al sprak
je hem nooit, ging juffrouw Minerva
voort, precies hoe hij stond met die
vrouw toen hij vermoord werd giste
ren pas, en het lijkt eeuwen geleden.
Dat kan ik je precies zeggen, ant
woordde Amos. Ik weet, dat sedert een
maand een malihini met dc naam Lea-
therbee het zwarte schaap van een
goede familie in Philadelpia, zegt men
geregeld bij die weduwe is en dat
Dan hem niet mocht.
Hum. Juffrouw Minerva overhan
digde Amos een vreemde, oude broche,
een juwelen boom tegen een achtergrond
van onyx. Heb je dit ooit tevoren
gezien Amos?
Hij knikte. Dit maakt deel uit van
een kleine verzameling juwelen, die Dan
in de tachtiger jaren van de Zuidzee
meebracht. Er waren ook oorringen en
een armband. Hij deed wat vreemd met
deze sieraden liet ze Barbara's moe
der noch iemand anders ooit dragen.
Maar de laatste tijd moet hij over dat
idee heengekomen zijn, want een paar
weken geleden heb ik dit gezien.
Waar? vroeg juffrouw Minerva.
Ons kantoor verhuurt villaatjes op
het strand, waar die wteduwe Compton
op het ogenblik woont. Een poosje ge
leden kwam zij haar huur betalen, en
toen droeg zij deze broche. Hij keek
plotseling juffrouw Minerva aan. Hoe
kom je hieraan? vroeg hij.
Kamaikui, gaf het mij vanmorgen,
legde juffrouw Minerva uit. Zij had het
opgeraapt van de lanaivloer voor de po
litie kwam.
John Quincy sprong op. Het is ver
keerd, tante Minerva, riep hij. Zo iets
kunt u niet doen. U vraagt de hulp van
de politie en u werkt niet mee. Ik schaam
me over u.
Wacht daar even mee, zei zijn
tante.
Geen wachten! antwoordde hij.
Gefef mij die broche, ik ga er dadelijk
mee naar Chan. Ik zou hem anders niet
meer in de ogen durven zien.
Ga er mee naar Chan, zei juffrouw
Minerva kalm. Als het iets van belang
blijkt. Maar niets ter wereld belet ons
om zelf eens op onderzoek uit te gaan
vóór we er toe overgaan. Misschien
geeft die vrouw een heel logische ver
klaring. i
Praatjes- onderbrak John Quincy.
Uw kwaal is, dat u denkt dat u Sher
lock Helmes bent.
Wat voor mening heb jij, Amos?
vroeg juffrouw Minerva.
Ik ben geneigd om het met John
Quincy eens te zijn, zei Amos. Het is
niet eerlijk tegenover kapitein Hallet. En
wat betreft om terwille van Barbara
dingen geheim te houden of terwille
van wie ook ik ben bang, dat dat
onmogelijk is. Er is geen ontkomen aan,
Minerva. Dan's wandaden zullen einde
lijk uit moeten komen.
Zij ving de toon van voldoening in
zijn woorden op en werd erdoor geprik
keld. Misschien. Toch zal het geen
lid van de familie kwaad doen om eens
met die vrouw te praten voor we de
politie raadplegen. Als we een volko
men oprechte en ware verklaring kre
gen...
O ja, viel John Quincy in, zij zou
geen andere geven.
Het is niet zozeer, wat zij zegt,
als de manier, waarop ze het zegt, drong
juffrouw Minerva aan. Elk verstandig
mens kan bedrog en leugen doorzien.
De vraag is nu maar, wie van ons is
de verstandigste, die het best geschikt
is om haar te ondervragen.
Reken mij niet mee, zei Amos da
delijk.
John Quincy?
De jongen dacht even na. Hij had het
voorrecht gevraagd met Chan te mogen
werken, en hier was nu misschien een
gelegenheid om de Chinees eerbied af
te dwingen. Maar deze vrouw leek hem
toch wat machtig.
Dank u, zei hij.
Heel goed, zei juffrouw Minerva,
ik ga zelf.
Neen! riep John Quincy verschrikt.
Waarom niet? Als geen der man
nen in de familie ertoe in staat is! Ik
grijp de gelegenheid werkelijk graag aan.
Amos schudde het hoofd. Zij windt
je om haar pink, voorspelde hij.
Minerva glimlachte grimmig. dat
wil ik wfel eens zien. Blijf je hier wach
ten?
John Quincy ging naar Amos en nam
de broche uit zijn hand. Ga zitten,
tante Minerva, zei hij. Ik ga die vrouw
opzoeken. Maar ik waarschuw u, dat
ik direct daarna Chan laat halen.
Dat zal op een andere conferentie
beslist worden, zei zijn tante. Ik ben
niet zo zeker, John Quincy, dat jij de
geschikte persoon bent om te gaan. Wat
voor ondervinding heb je van dit slag
vrouwen?
John Quincy voelde zich beledigd. Hij
was een man, en voelde, dat hij elke
vrouw van ieder slag aan kon. Dat gaf
hij ook te kennen.
Amos beschreef het huis van de we
duwe als een klein vilaatje, verschei
dene honderden meters het strand op, en
wees de jongen, hoe hij er komen moest.
John Quincy ging op weg.
De nacht was gevallen, toen hij bui
ten kwam, een stralende, zilverblanke
nacht, want het Kona-weer was voorbij
en de maan volgde haar loop door een
wolkenloze hemel; bloemengeur kwam
hem tegemoet; de passaatwinden, al
kwamen ze over duizenden mijlen warm
water, gingen toch met een koele stre
ling langs zijn wangen.
Hij had enige moeite om het huisje te
vinden, want het was bijna verborgen
onder klimplanten, wier bloesems bleek
geel leken in het maanlicht. Voor de
deur, een donkere plek vol geuren, stond
hij onzeker stil. Het was wel een kiese
boodschap. Maar hij raapte al zijn moed
bijeen en klopte aan.
Geen antwoord. Daar stond John
Quincy, en elk ogenblik nam zijn vijan
dige stemming jegens de weduwe van
Waikiki toe. Ongetwijfeld was een grof
schepsel, een echte mannenvrouw, ge
zellig op een feestje dat soort. Toen
ging de deur open en hij verschrikte.
Want de gestalte, die zich aftekende te
gen het licht, was jong en slank, en het
gezicht, dat hij vaag zag, was van een
tere liefelijkheid.
