„Massale" serenade voor Burgemeester Lambooy. 1 if li 1 In Waspik dreigt veel schoon heid verloren te gaan. WEK DE GAL IN UW LEVER OP HET MYSTERIE Verzorg Uw huidl 2 DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN VRIJDAG 8 AUGUSTUS 1952. 2 280 Muzikanten speelden een feestmars. r Een kerk wachi op resiauraiie. FEUILLETON Hei burgemeestersgezin, toen de muzikanten zich me'i vrolijke marsmuziek voor de burgemeesters woning posteerden. Hoe goed burgemeester Lambooy in zijn nieuwe gemeente Hengelo is ingeburgerd, en hoe de bevolking daar mee leeft met het burge meesterlijk gezin, moge blijken uit de hieronder weergegeven ge beurtenis, welke weergave ons mogelijk werd gemaakt door de re dactie van de Twentsche Courant die ons gegevens en fotomateriaal verstrekte. VRIENDELIJKE GESTE. Een drietal weken geleden heeft bur gemeester Lambooy zijn ambtswoning op de hoek GrundelwegDrienerparkstraat betrokken. Een gewone verhuizing bin nen de muren van^nze stad is geen op vallende gebeurtenis. Maar als de eerste burger van de stad van zijn huisvestings problemen bevrijd wordt, dan is dat een feit, dat (zoals de bestaande uitdrukking luidt) niet ongemerkt voorbij gaat. Zelfs wanneer men de verhuizing zo geruis loos mogelijk organiseert, komen er be richtjes van in de krant. iWe zijn in onze jeugdige stad nog geen traditie rijk, die in dergelijke gevallen „in een behoefte voorzietEr zijn gemeenten, waar men de burgemeester in optocht verhuist. Maar aangezien we een hartelijk en mee levend slag volk zijn, werd er ook hier hardop gezegd, „dat daar toch nodig iets aan gedaan moest worden." „Daar hoort muziek bij", zeiden de corpsen, die aangesloten zijn bij de Hen gelose combinatie van muziekverenigin gen. In deze kringen zocht men reeds geruime tijd naar een aanleiding om de burgemeester en zijn gezin een blijk te geven van waardering en goede gezind heid. De verhuizing bood een pracht kans. I En zo marcheerden dan Zaterdagmid dag, na geduldig een forse bui (voor het stuiven) te hebben afgewacht, de zes Hengelose muziekverenigingen van de binnenstad naar de anders zo rustige Drienerparkstraat; 280 muzikanten, alle maal met kersverse vouwen in hun keu rige uniformbroeken, zetten hun beste beentje voor, tambour-maitres jongleer den met hun staf, paradetrommen dreun den met machtig geluid en „hout en ko per". vonden elkaar in een pittige me lodie. De vaandeldragers van de Henge lose muziekverenigingen hebben in zo n parade geen lichte taak, want ze torsen meestal een vaandel, dat bezwaard is met veel gouden, zilveren en bronzen eretekens uit heden en verleden. De „Eendracht" ging Zaterdag aan de kop van de stoet, het federatievaandel getooid met de gloednieuwe wimpel. Ook „Concordia" en „Armonia" voerden het federatievaandel mee. De overige deel nemende corpsen waren „Excelsior", de „Christelijke Harmonie" en de „P.T.T. Harmonie". BEWONDERENSWAARDIGE PRESTATIE. Voor de ambtswoning van de burge meester stelden de muziekverenigingen zich op voor een collectieve uitvoering. Men had daarvoor de populaire „Feest mars" van v. d. Glas' gekozen. (Na e«n aarzelende inzet vonden de partijen el kaar al heel spoedig, zodat de „massale" serenade een bewonderenswaardige pres tatie1 werd. i l Niet alleen de burgemeester en zijn gezin, maar ook het zeer talrijke publiek, dat deze bijzondere muzikale gebeurtenis opgetogen meebeleefde, beloonde de Hengelose corpsen met een dankbaar applaus. De verenigingen stonden voor deze gelegenheid onder directie van de heer S. Landheer. De voorzitter van de Hengelose Com binatie van Muziekverenigingen, de heer H. Plas, hield vervolgens een korte toe spraak. Hij bood zijn excuses aan, dat men enige weken had laten verlopen, voordat deze muzikale hulde kon plaats vinden. De verenigingen wilden zo jvol- ledig mogelijk deelnemen en de vacan- ties maakten daarom uitstel gewenst. De heer Plas hoopte dat het geluid der ge zamenlijke verenigingen de burgemeester en diens familie aangenaam in de oren mocht hebben beklonken. De serenade was bedoeld !als een vriendelijke geste en de burgemeester mocht deze gerust opvatten als een blijk van goede gezind heid der verenigingen. Hij zou in voor komende gevallen nooit tevergeefs een beroep op de corpsen doen. De heer Plas wenste de burgemeester en zijn gezin een prettige tijd in Hengelo. Burgemeester Lambooy antwoordde dat hij de attentie der muziekverenigin gen op hoge prijs stelde. Hij zeide er bijzonder trots op te zijn, dat Hengelo zes uitstekende corpsen telt. Hun pres taties verdienen bewondering en het suc ces dat een tweetal verenigingen kortge leden nog had geoogst, had hem bijzon der goed gedaan. De muziekverenigingen betekenden een belangrijke steun voor het culturele leven. Ze kunnen op mijn sympathie rekenen, aldus de burgemees ter. I Met een driewerf „Hoera!" dat de burgemeester uitbracht, stemde het pu bliek van harte in. Nadat elk der muziekverenigingen nog een kranige mars had gespeeld, werd weer afgemarcheerd naar de binnenstad. Verscholen achter majestueuze bomenkronen en weggedrongen door de huizen langs de straatweg, ligt de grijze St. Jan in Was pik langzaam te vergaan. Het moet een trotse kerk zijn geweest toen zij in 1426 in al de pracht van haar Gothische lijnen midden in het dorp stond. Haar voorgangster was door 't water van de St. Elisabethsvloed in 1421 vernield, en wij stellen ons de grote ijver voor waarmee de Was- pikse gemeenschap een nieuw Godshuis heeft gebouwd, waarmee de Waspikse ambachtslui hun talenten hebben gesteld in de dienst van God en Hem een tempel hebben gebouwd die Zijn aanwezigheid waardig was. Zij werd toegewijd aan Sint Jan Baptist en zij was de trots van de Waspikse gelovigen. Hoe groot de belangstelling was, toen de muzikanten hun opwachting maakten voor bet huis van de burgemeester, kan men afleiden uit bovenstaande foto. 100,000.voor restauratie. We weten niet wat vorige gene raties heeft bezield om de schoon heid, zoals die in de kerkgebouwen tot hen kwam, zo geweld aan te doen. Onder het motto van verbe tering, onderhoud en herstel, heeft men de lijnen van de gothiek door broken met balken, heeft men ven sters dichtgemetseld of misvormd, heeft men veel moois verborgen achter en onder dikke kalklagen. In Waspik is het al niet veel be ter; de St. Janskef k, nu bezit van de Ned. Herv. Gemeente, heeft niet alleen haar oude luister voor een groot gedeelte verloren, maar is bo vendien, vooral door de gevolgen van de voorbije oorlog, in een zeer onderkomen toestand geraakt. We hebben hierover met de predikant dé Weleerw. Heer Ds. van Griet- huysen gesproken, en deze vertel de ons hoe men in Waspik vlak voor de oorlog op het punt stond met de restauratie van de kerk te beginnen. Dit zou een verantwoor de restauratie worden, waarbij men zoveel mogelijk zou trachten de vroegere vorm te herstellen. Architect Ferd. Jantzen uit Am sterdam had een plan gemaakt, dat begroot werd op 380.000.Toen kwam echter de oorlog en dat be tekende ook nog groter verval van de kerk, die drie voltreffers kreeg; op zeer gebrekkige wijze, aldus de dominee, is de schade, hierdoor aan gebracht, provisorisch hersteld en meer dan ooit was na de oorlog de restauratie urgent. Alle mogelijke pogingen zijn dan ook aangewend om van de rege ringsinstanties hiervoor vergunning te krijgen, „En, zei de predikant, als we alleen met „oorlogsschade" te maken hadden gehad, dan zou het wel meegevallen zijn, maar Monumentenzorg zit er ook tussen. In de vier jaar dat ik hier ben, heb' ik al 24 bezoeken gehad van de heren van Monumentenzorg en U zult 's morgens „kiplekker" uit bed springen. Elke dag moet uw lever een liter gal in uw ingewanden doen stromen, anders verteert uw voedsel niet, het bederft. U raakt verstopt, wordt humeurig en loom. Neem de plantaardige CARTER'S LEVERPILLETJES om die liter gal op te wekken en uw spijsvertering en stoelgang op natuurlijke wijze te regelen. Een plantaardig zacht middel, onover troffen om de gal te doen stromen. Eist Carter's Leverpilletjes. VAN DE BLAUWE TRAM. 23) 11 door T. Lodewyk HOOFDSTUK XIII. Een nieuw aanvalsplan. Marja Terweeghen sloeg een haas tige blik in de krant. Het meeste nieuws sloeg ze over, snel zochten haar ogen naar enkele graag gele zen rubrieken, toen onderweg haar blik bleef haken aan een bericht. Ze liet achteloos haar ogen gaan over het kopje, wilde weer verder zoeken, toen opeens haar blikken zich als magnetisch hechtten aan een naam, die daar tussen de kou de, zakelijke lettertjes van 't kran tenbericht duizendvoudig scheen te worden vergroot. Ze liep naar de lamp, hield de krant er vlak onder, als om er zich van te verzekeren dat ze zich niet vergiste. Ze las het kleine, onopvallende bericht. Een geheimzinnig ongeval. Hedenmorgen ontdekten arbei ders, op weg naar hun werk, naast de trambaan tussen Sassenheim en Lisse het lichaam van een man, die bij nader onderzoek ernstig gewond en buiten bewustzijn bleek te zijn. Een ontboden geneesheer gelastte opname in het Academisch Zieken huis, waar werd geconstateerd dat het slachtoffer een zware hersen schudding had opgelopen, enige ribben had gekneusd en voorts met blauwe plekken en ontvellingen be dekt was. Zijn linkerbeen was op twee plaatsen gebroken. Voor zijn leven wordt gevreesd. Waarschijnlijk heeft het slachtof fer, geïdentificeerd als de gewezen politie-agent V. uit Lisse, lopende op de rails, een achter hem komen de tram niet tijdig opgemerkt en is gegrepen en terzijde van de tram trein in de berm gesmakt. De poli tie stelt een onderzoek in. Marja smeet de krant op het ta feltje neer, vloog naar de hall en greep haar motorjas. Met één arm in haar mantel rende ze de deur uit naar de garage, waar haar kleine rode twoseater stond. Even later startte de motor, een felle schreeuw van de claxon, en het wagentje stoof de weg af in de richting Lei den. Het was inspecteur Bakker die als eerste bezoeker naast Jochems bed werd toegelaten. Hetzelfde zwartharige verpleegstertje, dat de scepter gezwaaid had over de pa tiënt Van der Jagt, waakte thans met Argus-ogen over Jochem. Jochem legde de krant neer, die Bakker hem stilzwijgend ter lezing had gegeven, en vroeg verbaasd: „Is 't zo erg met me?" „Nee", glimlachte Bakker, „met jou is het hélemaal niet zo erg. Je hebt wat kneuzingen opgelopen en een héél lichte hersenschudding en je zult je zéker nog wel een dag of tien onbehaaglijk voelen, maar dan wandel je weer over de Bree- straat, hoor!" „Waarvoor dan al die poppen kast?" informeerde Jochem, „waar om moeten de mensen geloven dat ik met één been in het graf sta?" „Da's beter voor de buitenwacht" verklaarde de inspecteur. „Laat ze maar rustig denken dat jij de eer ste maanden buiten spel bent. Dat maakt je 't werk stukken gemak kelijker. Want je bent toch niet van plan 't er bij te laten zitten?" Jochem keek, van onder zijn ver band, zijn chef zo welsprekend aan, dat deze aanstonds op een ander chapiter overging. „Je moet weten", zei hij, „dat hier geen twintig meter vandaan nog een ouwe kennis van je ligt, meneer Terweeghen". „Zo", zei Jochem, zonder veel be langstelling, al was die in werke lijkheid tot het uiterste gespitst. „Slachtoffer van een roofoverval. Tussen Sassenheim en Lisse. Zelf de recept als de vorige Jochem was enkele ogenblikken perplex. De brutaliteit! Dat moest wel vlak na zijn avontuur gebeurd zijn! „Daags na jou", merkte de in specteur op, die zijn gedachten scheen te raden. „Twaalf en een half duizend guldengeen nummers genoteerd, een reuzen- slag geslagen. Meneer Terweeghen is nog steeds niet bij kennis, of in ieder geval niet in staat iets te ver tellen. En die andere meneer ene meneer Van Lier „John van Lier?", vroeg Jochem gespannen. „Tja, die heeft naast meneer Ter weeghen zitten slapen en kreeg meteen een tik op zijn bol. Weet ook nergens van". Jochem keek in gedachten voor zich uit. De pijn boven zijn ogen kwam terug, en de zuster die juist in de kamer terugkwam, keek hem eens aan. „U moest maar weg gaan, meneer", maande ze de inspecteur. „Ik ga al, zuster", gehoorzaamde die opvallend vlot. „Ik kom mor gen wel weer even bij je langs, Verkruysen, je snapt dat ik het ra zend druk heb. Tussen twee haak jes, er heeft een alleraardigst meis je naar je gevraagd". Een ogenblik vergat Jochem al z'n ambtszorgen. Hij behoefde niet te vragen wie het meisje was. „Wat heeft u gezegd?" „De waarheid, onder geheimhou ding. Ze leek erg opgelucht. Ik krijg respect voor jou, kereltje! Zo'n Don Juan! Nou, tot ziens!" eindigde hij haastig, want de zuster keek hem de kamer uit. Weer aleen, dacht Jochem na over wat hij had gehoord. Morgen zou hij Bakker eens iets vertellen.... Toen sprongen zijn gedachten over op Marja. Aardig dat ze naar hem had geïnformeerd. Ach, tenslotte was 't een kleine moeite, ze moest toch hier in het Ziekenhuis zijn. Het was ook net iets voor haar, daaraan te denken. Daar behoefde je nog niets achter te zoeken. Nee, hij moest zich maar niet blij maken met een dooie mus. En nou die overval op Terweeghen, terwijl hij hier in bed was gelegd. Zijn hoofd hamerde en kiopte. De zuster voelde zijn pols, gaf hem iets te drinken. Weldra was hij vast in slaap. De volgende dag voelde hij zich aanmerkelijk opgefrist en at zijn ontbijt tot de laatste kruimel op, tot groot genoegen van de zuster, die wel bijdehand, maar vrolijk en gezellig was en die hem meermalen pijnlijke ogenblikken bezorgde. want verder dan tot een glimlach kon hij het niet brengen, zonder dat zijn hele gezicht van pijn samen trok. Toen Bakker „op de koffie kwam" zoals hij 't schertsend uitdrukte, durfde de zuster hem dan ook wel een kwartiertje alleen laten, al drukte ze Jochems chef op 't hart, hem niet te veel te vermoeien. Bak ker greep met een gewoontegebaar naar de pijp, liet gelaten z'n arm weer zinken. „Ik weet wat u voelt", glimlach te Jochem, „zo heb ik eens uren zitten wachten. Tenslotte heb ik op de gang stiekum een sigaretje ge rookt. Dat was de eerste overval in de serie er zijn zoveel foto's genomen, dat ik de heren heb gevraagd, of soms met die foto's de kerk dicht ge maakt moest worden." Van „oorlogsschade" heeft men toen de toestemming gekregen het orgel te restaureren en enige tijd geleden kreeg de restauratie-com missie van de Ned. Hervormde Kerk van het ministerie het be richt dat de kerk tot een bedrag van 100.000.„gerestaureerd" mocht worden. Alleen het Zuider transept en het Zuider travee mo gen gerestaureerd worden. „Ik noem dat een lap op een gat", zei de predikant. „We mogen alleen maar de gaten dichten, maar van de eigenlijke restauratie, van het herstellen van de vroegere vorm, is geen sprake. Wat kunnen we trouwens met 100.000.doen Predikant-architect. Met grote kennis van zaken sprak Ds. van Griethuysen over zijn kerk en zijn uitweiden over de technische details van de restaura tie moet een blik van vragende verwondering in onze ogen hebben gebracht, want hij vertelde ons, dat hij indertijd zijn diploma van architect heeft behaald en dat hij al drie kerken als opzichter-teke naar heeft gerestaureerd. Daarom moet het de Dominee nog meer aan zijn hart gaan dat de kerk van zijn gemeente in zo'n desolate toestand verkeertinderdaad een desolate toestand, want hoe kan het anders bestaan dat een week of vijf gele den, gelukkig was er geen dienst, een stuk van zeven kilo uit de ge welven kwam vallen, precies op de plaats waar de koster zit en en kele weken geleden, tijdens de dienst, kwamen er ook al flinke brokken kalk naar beneden. Beide keren is het goed afgelopen, maar dat het een gevaarlijke toestand blijft, zal niemand ons willen be twisten. Het moet de predikant-architect ook aan zijn hart gaan, dat de kerk zoveel van haar vroegere schoon heid heeft verloren. En bezien we de lijst van „restauraties", dan wordt het ons duidelijk dat vooral de generaties uit de 18e eeuw hieraan schuld hebben. In die tijd waren er grote „restauraties" ra men werden dichtgemetseld, de drie zadeldaken, boven midden schip en zijbeuken, werden onder één profiel gebracht, het kruisge welf moest verdwijnen en grote blinkend wit gekalkte balken wer- „Tja.... en nu hebben we, eens kijken? nummer vier, jouw geval niet meegerekend. En nog niet ver der". „Niet verder?" vroeg Jochem verontwaardigd. „Die tramconduc teur met dat boevengezicht kunt u zéker laten oppakken. Waarom ar resteert u die hele ploeg niet, die die avond op de tram zat? 't Zijn allen medeplichtigen!" „Niet zo snel van stapel lopen, jongen vermaande Bakker. „Ten eerste hebben we geen bewijs. Jouw ja tegen een vijfvoudig nee. Ze dekken mekaar allemaal. Ik heb ze allen gesproken. Niks gezien, niks gehoord. Die bewuste conduc teur, waarover jij me gesproken hebt en die ik van je beschrijving aanstonds herkende„Vossen- snuit" noem ik hem in gedachten heb ik bijzonder aan de tand ge voeld en verteld, dat jij politieman was, je foto laten zienhij her kende je, verklaarde hij met een stalen gezicht, hij had je eens op de tram zien praten met een col lega. Maar verder niks". „Toch zouden ze mekaar wel eens tegen spreken, als ze volgens de regelen der kunst werden ver hoord". „Jij kent de regelen der kunst misschien beter dan ik", gaf Bak ker droogjes terug, en Jochem voelde zich kleuren onder zijn ver band. Hij werd er zich van bewust dat deze oude rot meer van politie werk was vergeten dan hij wel licht ooit zou leren. „Nee, Verkruysen", ging Bakker voort, „we moeten geen ondoor dachte dingen doen. Ik heb een plannetje. (Wordt vervolgd). den in de breedte over het midden schip gelegd. Het oorspronkelijke restauratie plan, dat veel van dit alles weer ongedaan zou maken, wordt nu gewrongen in het harnas van die honderd duizend gulden, en niets zal er overblijven voor de versie ringen. „Ik heb", vervolgde de pre dikant, „gevraagd of ik deze kerk af mocht breken en een nieuwe bouwen, want wat heb je aan deze mooie kerk als 't een wrak is. En bovendien zit ik nog met het vraag stuk, van wie nu eigenlijk die kerk is, van Monumentenzorg of van de gemeente". Tegen zonnebrand, vervellen, stuklopen, doorzitten, schrijnen, smetten en ter ver betering der huia Purol. Inderdaad, Monumentenzorg moet oppassen, anders valt er aan dit prachtige Waspikse monument niet veel meer te zorgen. Een fraai orgel. Gaat ge onder leiding van de des kundige gids, die Ds. van Griethuy sen is, een bezoek brengen aan de kerk, dan ziet ge dat de dominee in geen enkel opzicht overdreven heeftin sommige hoeken ver wacht ge ieder ogenblik dat een stuk van het gewelf naar beneden komt, op andere plaatsen kunt ge niet gaan staan want daar regent het door, over het Zuider transept ligt een balk en als die één centi meter gesteund wordt, dan is het veel. Maar ge ziet ook dat deze kerk de moeite en de kosten van het restaureren ten volle waard is. Ge ziet er ook nog schone dingen, zo als de prachtig gebeeldhouwde preekstoel, enkele oude houten por talen en vooral niet te vergeten het orgel. Dit orgel is de trots van de mu zikale dominee en het heeft hem ongetwijfeld goed gedaan, dat hij dit mocht restaureren. Het is gebouwd in 1766 door Mat- theus de Crane, een orgelbouwer uit Culemborgvan hem is nog slechts één orgel bewaard geble ven, namelijk in zijn woonplaats. De oorlog had aan dit orgel, dat in 1767 werd ingespeeld, grote schade toegebrachtzo had een granaatscherf een hele rij pijpen vlak boven de voet doorboort, dit alles kon hersteld worden door de orgelbouwer van Leeuwen uit Lei derdorp terwijl eveneens de ver anderingen die in de loop der tijden waren aangebracht, bijvoorbeeld de gaatjes die men onder in een aan tal pijpen had geboord, om ze mee te laten zingen, ongedaan gemaakt konden worden, zodat de kerk thans weer over een uitstekend en fraai orgel beschikt. ïl«*n,4ir»nZulver en ontsmet PHgVI lUVuw huid met de hel- IIIljLIÏJIJ dervloeibareD.D.D. J De jeuk bedaart, de ziektekiemen worden gedood en de huid geneest. geneesmiddel tegen Tffe Yfe HUIDAANDOENINGEN JLWt JLKMW' Dit is een optimistisch geluid in ons relaas over deze kerk, dat in mineur gestemd moest zijn om zo veel verborgen en verminkte schoonheid. Het zou Ds. van Griet huysen, die eigenlijk al emeritus is, en de hele Ned. Herv. Gemeente in Waspik zeer welkom zijn, wan neer de heren in Den Haag einde lijk eens de belangrijkheid van de ze restauratie konden inzien. De R.K. Kerk Onder hoeveel gelukkiger om standigheden, wat betreft hun kerk gebouw, leven de Waspikse katho lieken. Wanneer ge na een bezoek aan de protestantse kerk de R.K. Kerk met zijn uiterlijk aanzien van ro- meinse basiliek betreedt, dan frap peert u de uiterst verzorgde toe stand, waarin dit kerkgebouw ver keert. De kleurige en beweeglijke glas- in-lood-ramen van de kunstenaar Max Weiss, zeven het licht tot een sfeervolle, getemperde glans, die het kerkgebouw de intimiteit geeft, die het vraagt. Hier is men gelukkig wel in staat geweest de nodige verbeteringen aan te brengen de vloer is om hoog gehaald en geëgaliseerd, alles is opnieuw opgehaald en bepleis terd, kortom het geheel maakt een zeer frisse en verzorgde indruk, zodat de Waspikse katholieken, waar het hun bedehuis betreft, be voorrecht zijn boven hun protes tantse dorpsgenoten. Want van hoe groot belang is het kerkgebouw in een geloofsgemeen schap. DRIFTKOPPEN. In Cortland in de staat New York is de brandweer te hulp geroepen om een tweejarig jongetje zuurstof toe te dienen, omdat het helemaal blauw werd toen zijn vader zijn sparpot pakte. De vader verklaarde dat hij het varkentje even van de kast had genomen om er een paar dubeltjes in te doen. In Baltimore zoekt de politie naar een automobilist, die op een kruispunt zijn wagen tot stilstand bracht, naar 'n man toeliep die iets aan de stoplichtinstallatie repa reerde, hem toesnauwde: „Je houdt het verkeer op" en vervolgens met enige welgemikte schopen de stop lichten in elkaar trapte. Aanmerke lijk opgelucht is de man toen weer doorgereden.

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1952 | | pagina 2