Catastrofale jeugdopvoeding in Oost-Duitsland
ELECTRA
grootste keus
Waalwijkse en Langs Courant
PU ROL
Kou en Pijn
Huidgenezing
SCHEERAPPARATEN
en
2
O
X
STOFZUIGERS
DE WERELD ROND
Puistjes verdrogen door Purol-poeder
weg met DAMPO
Stram en Rheumatisch?
Doe dan toch eens
een bloedzuiverende knur.
Het Kruschen Salts.
UJ
UJ
UJ
O
heeft de
Grotestraat 207
Waalwjjk
tn
VRIJDAG 22 JUNI 1956
Uitgever
Waalwijlue Stoomdrukkerij
Antoon Tielen
Hoofdredacteur
JAN TIELEN
Dit blad
verschijnt 2 per week.
79e JAARGANG No. 49
Abonnement
19 cent per week
f 2.45 per kwartaal
f 2.7Q franco p. p.
Advertentieprijs
IQ cent per m.t».
Contract-advertenties
speciaal tariei
Bureaux GROTE STRAAT 205, WAALWIJK TEL. 2621
KAATSHEUVEL TEL. 2802. Pr van BEUKÏÏENSTRAAT I, OPGERICHT 1871
TELEGR.-ADRES„ECHO"
B Toen God de wereld schiep,
vrienden, heeft Hij een veelzij
digheid ten toon gespreid die zo
ontzagwekkend en verbijsterend is,
dat wij mensen te klein zijn om
haar ten volle te kunnen bevatten.
Geen twee rivieren zijn hetzelfde,
geen twee bomen, geen twee ster
ren, geen twee planten, geen twee
bergen, geen twee bloemen en geen
twee mensen. Alles verschilt zoge
zegd van alles. Voor God levert dat
geen enkele moeilijkheid op, daar
Hij alles wel uit elkaar kan hou
den. Voor ons mensen ligt de zaak
minder eenvoudig hoewel wij
toch hele pieten zijn wij zijn al
blij als we het verschil tussen een
den en een spar kennen. We weten
ook, dat Venus er anders uit ziet
dan Mars en dat een dahlia geen
vergeetmijnietje is, -maar er is een
punt waar wij niet verder meer ko
men. En daar moeten we dan maar
tevreden mee zijn, omdat God heus
wel zal weten waarom wij niet
meer mogen weten.
Nu zou men verwachten dat de
mens zou zeggen: dank U wel God,
Ge hebt het prachtig gedaan en ik
ben dik tevreden. Morgen brengen,
vrienden! De mens is zo eigenge
reid en hoogmoedig als de weer
licht. Hij speelt god op eigen hout
je, schept zelf dingetjes die hele
maal niet door de beugel kunnen
en laadt daarmee een schuld op
zich, die met geen maten te meten
is.
Toen God de mens schiep, heeft
Hij de een een witte, de ander een
gele, een derde een bruine en een
vierde een zwarte huidskleur mee
gegeven. Waarom Hij dat gedaan
heeft, is voor u een vraag en voor
ons ook. Hij heeft er echter deksels
duidelijk bij gezegd, dat de ene
mens niet meer was dan de ander.
Taal die aan duidelijkheid niets te
wensen overlaat, vrienden! Een ne
ger en een blanke zijn dus volko
men gelijk! Maar wat zei de blanke
mens: eerst komen wij, dan een
hele tijd niets, en daarna de rest
pas, m.a.w. ga maar op het dak zit
ten, God, wij regelen dat zelf wel.
En toen God de blanke mens niet
vernietigde, heeft de blanke mens
gemeend dat hij het bij het rechte
eind had en dat hii ook zo'n beetje
God was. En hij heeft vernederd,
getrapt, geslagen en gemoord, zoals
dat altijd gaat met een mens die
zich God waant, omdat zijn „god
delijkheid" niet van God afkomstig
is en niet kan zijn, omdat er maar
één God is. En daarom is de blan
ke mens als een duivel te keer ge
gaan onder zijn gekleurde mede
mensen, eeuwenlang en vandaag
nog. Vroeger was het de slavernij,
waarmee de blanke mens zijn „god
delijkheid" bewees, daarna werd 't
de koloniale uitmergeling en on
derdrukking, en vandaag zijn deze
methoden „geciviliseerd" in een
maatschappelijke achteruitzetting,
waarvan de honden geen brood lus
ten. Ge ziet het in het verlichte
Amerika, waar de neger in de Zui
delijke staten een soort paria is en
waar een blanke rustig een neger
om hals kan brengen zonder daar
voor door een (blanke) jury ter
dood veroordeeld te worden; waar
de negers in anarte bussen en in
gescheiden treincompartimenten
moeten reizen; waar de negers in
de restaurants in een hoek gedrukt
worden en waar hij zijn leven mag
slijten in speciaal (miserabel) ge
bouwde negerwijken; maar waar
de neger wel mag sneuvelen om de
„vrijheid en de democratie" te red
den! Ge ziet het ook in Zuid-Afri
ka, waar de apartheids wetten (een
mooi woord voor „in de hoek trap
pen") hoogtij vieren. Dezer dagen
lazen wij, dat deze apartheid zelfs
in de bloedtransfusie is dóórgedron
gen. Blanken zullen geen bloed
meer aan negers mogen geven (dat
mooie blanke bloed in dat smerige
zwarte negerlijf, denk u eens in!)
en negers zullen geen bloed meer
Huidzuiverheid Huidgezondheid
aan blanken kwijt kunnen ('t zou
ook te gek zijn!). Het bloed der
blanken zal in flessen met een wit
etiket worden bewaard, dat der ne
gers in een fles met een zwart eti
ket. Dir. Saphiro, leider van de
bloedtransfusiedienst, heeft ver
klaard, dat deze apartheid medisch
niet verantwoord is.
En zo kunnen we doorgaan, vrien
den, met het opstellen van een lijst,
hemeltergende wandaden, maar
we weten dat het toch geen
snars zal helpen. De blanke macht
hebbers redden zich uit de situatie
met de holle frase: men kan een
door de eeuwen heen gegroeide toe
stand zo maar niet omverwerpen.
De neger is nog niet beschaafd ge
noeg om gelijkberechtigd te wor
den. Nota bene: niet beschaafd ge
noeg! Neem van ons aan, vrienden,
dat de mensen die dat zeggen, nog
niet aan de „b" van beschaving toe
zijn. En wat praat men van „ge
lijkberechtigd", als God alle men
sen al gelijkberechtigd heeft! En
wat dat „omverwerpen" betreft, de
blanken zeggen ook niet: laten we
die atoombom nu maar niet laten
ontploffen, want daarmee zouden
we de hele boel wel eens omver
kunnen werpen. Ze knallen maar
raak en over de gevolgen wordt
geen ogenblik gedacht. Nee, als er
over omverwerpen gesproken wordt
dan mogen de blanken zich in de
eerste plaats op de borst kloppen,
want de negers in Amerika zijn er
in vroeger tijden heengesleurd met
behulp van zwepen en in Zuid-Afri-
ka is de blanke door moord en dood
slag aan de macht gekomen.
De wereld van vandaag is woelig,
vrienden, en de vrede is nog ver.
Deze woelingen hebben voorname
lijk plaats in gebieden, waar de
blanke lange tijd zijn ^goddelijk
heid" heeft botgevierd. De kleur
lingen krijgen er zo zoetjesaan ge
noeg van, hetgeen geen weldenkend
mens zal verbazen.
En wat zal God doen, vrienden,
die tot nu toe de vreselijke hoog
moed van de blanke mens verdra
gen heeft?
Hij zal eens het hartverscheuren
de gebed verhoren, dat de negers
dag in dag uit in hun wondermooie
negro-spirituals naar Hem opzen
den. Hij zal hen eens verlossen uit
de onderdrukking en de slavernij,
want hun geloof in en hun vertrou
wen op Hem reiken tot de hemel.
R En ten slotte, vrienden, een aan
sporing van ons om een klein
broodje bij te dragen tot het geluk
van alle mensen of ze nu zwart,
bruin, geel of blank zijn. Ge weet
dat de Bond Zonder Naam een anti-
hongercampagne is begonnen en ge
weet dus ook dat er op deze wereld,
in deze verlichte eeuw, 1.250.000.000
mensen honger lijden. Misschien
weet ge wat honger lijden is, mis
schien ook niet, maar ge kunt wel
geloven dat het verschrikkelijk is,
dat het een mens krankzinnig kan
maken. Meer behoeven wij u over
deze actie niet te vertellen, Pater
Loop heeft dat al vele malen in zijn
wekelijks „Lichtbaken" gedaan en
zaterdag jl. heeft Anne H. Mulder
er voor de V.P.R.O. in haar „Passe
partout" nog op voortreffelijke en
indringende wijze over gesproken.
Wij willen dat dus niet nogmaals
gaan doen, omdat wij niet de be
kwaamheid bezitten van deze beide
bekende radiosprekers. Aan ons al
leen de eer om te wijzen op de ac
tie die deze week in onze stad ge
voerd wordt. Misschien zijn de
meisjes al bij u aan de deur ge
weest om ook aan u een „Papieren
Witje" te verkopen, misschien ook
niet, of misschienmaar dat
durven we bijna niet veronderstel
lenhebt ge de deur weer
dicht gedaan en daarmee een of
meerdere kwartjes in eigen zak ge
houden. Hoe het ook zij, koop zo'n
papieren broodje, ^vant met uw
kwartje maakt ge elders een hon
gerend mens overgelukkig op een
wijze die wij, weldoorvoede men
sen, ons niet kunnen voorstellen.
Geef, in 's hemelsnaam geef!! Wij
zijn niet meer dan zij. Wij hebben
overvloed en zij vragen om één hap
eten om die vreselijke honger kwijt
te raken. Zij zijn van dezelfde God
uitgegaan als wij en zij zullen ons
weer voor diezelfde God ontmoe
ten. Laat het een vreugdevol weer
zien zijn, waarbij zij van ons zullen
getuigen dat hun geluk ons ter har
te is gegaan.
Wie dit kwartje in zijn zak
houdt, zal er niet wel bij varen!
R Wij zeiden nu wel „ten slotte",
maar dat was niet waar, want we
hebben hier nog iets. En, vrien
den, het gaat al weer om geld. Ge
komt er wel niet de hemel mee
binnen, zodat het dus eigenlijk
deksels onbelangrijk is, maar hier
beneden hebt ge het nodig als
brood; meer zelfs nog, want zon
der geld geen brood en zonder
brood gaat ge dood, waarna ge
misschien recht de hemel binnen
zeilt, zodat ge wellicht toch beter
af bent zonder geld. Wij kletsen,
zoals ge wel merkt, weer een knap
eind weg en daarom draaien wij
onze pen nu maar om voor een
serieuzer woord.
Ge kent allen natuurlijk „De
Zonnebloem". Als ge deze prach
tige instelling niet kent, is dat van
één kant gelukkig omdat dit be
wijst dat ge zo gezond als een vis
bent, maar van de andere kant
wordt het dan toch ook wel hoog
tijd dat ge weet wat deze prach
tige instelling is en doet. Kort ge
zegd, is „De Zonnebloem" een in
stelling die alles voor onze zieken
doet wat maar mogelijk is. En op
welke voortreffelijke wijze zij dit
doet, kunt ge beluisteren in het
Zonnebloemprogramma, dat enke
le malen per week door de K.R.O.
wordt uitgezonden. Het is een
programma waaruit de zieken een
zeer grote troost en zeer veel
vreugde putten. Maar ook buiten
de radio doet „De Zonnebloem"
ontzettend veel voor de zieken. In
Waalwijk bijvoorbeeld worden el
ke week 14 zieken een uur lang
bezocht door welfare-werksters
van „De Zonnebloem". Waalwijk
telt 26 van die welfare-werksters.
Ons ziekenhuis bezit een voortref
felijke bibliotheek, die geheel ter
beschikking van de zieken staat. En
wat een boek, een handwerkje of
ander werk dat de zieke afleiding
en vreugde kan verschaffen, bete
kent, kunt ge begrijpen. Ge ligt in
uw bed en ziet de jaargetijden aan
uw venster voorbijtrekken; ge ziet
de mensen in de straat, ge hoort de
kinderen spelen en uw hart doet
pijn omdat ge er geen deel aan kunt
hebben. Als ge ooit enige tijd ziek
geweest bent, weet ge wat dat be
tekent. „De Zonnebloem" nu stelt
alles in het werk om de zieke zo
veel mogelijk aan het leven deel te
laten nemen, om hem of haar de
vreugde en steun te geven die zij
I nodig hebben om hun kruis te dra-
gen. „De Zonnebloem" is dag en
nacht in touw en zij kan dat geluk
kig ook zijn, omdat zovelen zich
voor dit prachtige werk hebben in
gezet. Maar wij zeiden 't reeds
geld hebben wij nodig als brood.
Zonder geld kan „De Zonnebloem"
ook niets beginnen, omdat voor
niets de zon opgaat. Van ons wordt
nu alleen maar een klein geldelijk
offer gevraagd, een kleine bijdrage
om dit werik in stand te houden en
om de zieken, die het toch wel heel
wat moeilijker hebben dan wij, elke
dag een gelukkig en dankbaar hart
te schenken. Zondag a.s. wordt hier
in Waalwijk in alle parochies en na
alle H.H. Missen aan de uitgang der
kerk gecollecteerd voor „De Zon
nebloem". Maak er een goede en
blijde zondag van door op uw jas of
mantel zo'n speldje te laten steken.
En geef zó, dat ge werkelijk ook
voelt dat ge iets gegeven hebt, want
eerst dan hebt ge werkelijk „geof
ferd".
Als ge begrijpt wat wij bedoelen,
dan begrijpt ge dat dit laatste dek
sels belangrijk is.
Prettige zondag!
Versje uit Oost-Duitse kleu
terklas
Hdnde f alten,
Auglein senken
Eine Minute an Stalin denken
Enige tijd geleden publiceerde
De Maasbode een zeer belang
wekkend artikel over de opvoe
ding van de jeugd in het totali
taire Oost-Duitsland. Omdat de
in deze opvoeding gevolgde me
thode van onderwijs vernietigen
der is voor de toekomst van de
mens dan een atoombom, menen
wij deze onthullingen niet aan
onze lezers te mogen onthouden.
In dit artikel zult u meermalen
de naam van Stalin tegenkomen
als die van een godheid. Dat hij
intussen door de partijgoden ge-
dregadeerd is tot een duivelse
booswicht, bewijst alleen de
voosheid en de vergankelijkheid
van aardse roem. Aan het sy
steem zelf doet het niets af, daar
de naam van de een gemakkelijk
te vervangen is door die van een
ander.
De Maasbode schrijft dan
De hoop op een hereniging
van West- en Oost-Duitsland
i is voor onbepaalde tijd vervlo-
gen. Dit is óók uit pedagogische
j overwegingen uitermate jammer
omdat zodoende ieder jaar op
nieuw de jonge generatie in Sov-
jet-Duitsland meer het slachtof
fer wordt van een zo consequent
doorgevoerde vormingstechniek,
dat de geestelijke kloof tussen de
j jeugd van oost en west er steeds
j wijder en ondempbaarder door
gaat worden.
Insiders vrezen dan ook dat
reeds nu de geestelijke gespleten
heid later, in een eventueel ver
enigd Duitsland, onvermijdelijk
tot twee soorten burgers zal voe
ren. Wat is er dan eigenlijk in
Sovjet-Duitsland geschied? Daar
over zijn in de laatste tijd enke
le interessante publikaties ge
weest.
Terwijl in 1945 overal nog de
rokende puinhopen getuigden
van een vernielende oorlog, werd
al direct een tienjarenplan in
werking gesteld. De eerste peri
ode, een aanloop van een jaar,
begon in 1945.
1945.
School inrichting en opvoe
dingsmethoden waren gedurende
deze overgangstijd zeer vrij en
berustten meer op plaatselijk ini
tiatief dan op een centrale orde
ning. Het kon moeilijk anders,
j Meer dan elk ander deel van
Duitsland was het oosten ver-
I schrikkelijk geteisterd. 90 pet.
der schoolgebouwen waren of
i volledig verwoest of bezet door
de Sovjet-overheid. De overige
10 pet. der gebouwen bestonden
nog en waren beschikbaar, maar
zonder vensters, verlichting of
j verwarming. Aan didactisch ma
teriaal was praktisch niets voor
handen. Het onderwijzend per
soneel was voor het merendeel
uitgeweken naar het Westen, ge
vangen door de Sovjets of ont
slagen wegens nazi-tendens.
Daarbij kwam een sterke be-
volkingsaangroei door de vele
vluchtelingen uit Oost-Pruisen,
of de gebieden ten oosten van de
Oder-Neisse-grens.
Niettegenstaande deze moeilijk
heden wras het mogelijk in de
meeste steden en dorpen reeds
op 1 september 1945 van wal te
steken met de lagere school. Er
is in die dagen prachtig werk
verricht, dat de basis zou hebben
kunnen vormen voor een herin
richting van het onderwijs op
een vrije democratische grond
slag.
1946—1949
Toen echter deze pioniersperi
ode voorbij was en het school
wezen provisorisch functioneer
de, grepen de Sovjetrussische en
Duitse overheden in, o.m. met
hun „Gesetz zur Democratisie-
rung der Deutschen Schule".
Tijdens deze tweede periode in
de geschiedenis van het Oost-
Duitse opvoedings- en schoolsy
steem, dus van 1946 af, wordt er
in de Sovjet-zone stelselmatig
gewerkt aan de opbouw van het
onderwijs naar Sovjet-model.
1949—1956
De derde periode in de geschie
denis van het Oostduitse onder
wijs wordt ingeleid in september
1949 door de oprichting van het
Deutsche Pedagogische Zentral-
institut (D.P.Z.I.)Hierdoor
wordt nog meer dan tevoren het
onderwijs in al zijn onderdelen
door de staat beheerst. De po
litieke opvoeding van de jeugd
wordt er ten zeerste door bevor
derd.
Schoolsoorten.
De schoolsoorten zijn als volgt
ontworpen: (a) De „kindertuin
(b) het verplichte lager onder
wijs. Acht klassen. Vanaf het 5e
leerjaar onderwijs in het Rus
sisch, alsmede bespreking van
politieke problemen, (c) Na het
lager onderwijs: de z.g. Ober-
stufe. Deze omvat de vak- en be-
roepscholen (drie leerjaren)
enerzijds en de Oberschule an-
derziids. Deze laatste is ongeveer
gelijk aan onze middelbare
school. Zij omvat vier leerjaren
en geeft onmiddellijk toegang
tot de universiteit of de hogere
scholen, tot de loopbaan van
hulpleraar en tot de officieren-
school van het volksleger, (d)
De universiteiten en de hogere
scholen.
Dat de toelating tot bepaalde
hogere vormen van onderwijs
geen kwestie kan zijn van mi
lieu, bezit, voorkeur bij het in
dividu, ligt voor de hand, in een
systeem waarin het individu
maar precies zoveel waard is als
een politieke partij er waarde
aan hecht.
Niet de wetenschappelijke ijver
bepaalt de toelating tot de Ober
schule of de universiteit, wel het
werk bij de partij, de „Freie
Deutsche Jugend" of de „Pio-
niere".
Het besluit van 22 december
1951 C 4 regelt als volgt de toe
lating tot de Oberschule: Leer
lingen uit het lager onderwijs,
die in aanmerking wensen te ko
men voor de Oberschule, dienen
door de directeur, de meester, de
leider van de „pioniers" of de
voorzitter van het ouder-comité
te worden voorgesteld aan een
commissie, bestaande uit: de re
gionale onderwijsinspecteur, de
vertegenwoordiger van de afde
ling lagere school van de „Ge-
werkschaft Unterricht und Er-
ziehung", de leider van de regio
nale afdeling voor beroepsont
wikkeling en tenslotte de regio
nale vertegenwoordigers van de
FDJ, JP, FDGB en DFD!
Nog consequenter is men bij
de toelating tot de universitaire
opleiding, die volledig dienst
baar is aan de opperste politieke
leiding.
Over de toelating tot het ho
ger onderwijs wordt seoordeeld
naar mate van het werk, dat de
kandidaat verricht heeft bij de
FDJ, bij de partij of anderszins.
Van de 116 afgestudeerden uit de
Oberschule te Rostock in 1950
werden er slechts 38 op de uni
versiteit toegelaten. Tegenwoor
dig treedt meer en meer de ten
dens naar voren enkel kinderen
van partij-functionarissen toe te
laten en de anderen te weigeren.
Een soort geestelijke heemkunde.
In tegenstelling met het doel
van het katholiek onderwijs en
de katholieke opvoeding, dat
zijn uiteindelijke rechtvaardiging
vindt in de eindbestemming van
de mens, leert de Sovjet-pedago-
giek iets heel anders. In Oost-
Duitsland heet het, dat de op
voeding bij de jeugd het „Duit
se democratisch patriottisme"
moet ontwikkelen. De leraren
moeten daaróm de volgende zes
punten in acht nemen:
1. Liefde wekken tot het eigen
volk als bron van het „echte va
derlandse bewustzijn".
2. Vriendschap aankweken met
„alle democratische en anti-mi-
lilairistische volkeren in het al
gemeen en met het Sovjetrussi
sche volk in het bijzonder".
3. Aanwakkeren van 'n „gren
zeloze haat tegen de binnen- en
buitenlandse vijanden van de
vrede en van de belangen van de
Duitse natie". De jeugd moet
voorbereid worden op dc „recht
vaardige oorlog tegen het impe
rialisme".
4. Aanzetten tot „vrijwillige
arbeid in dienst van de vrede".
5. Aankweken van het bewust
zijn, dat het „belang van het volk
en het belang van de staatslei
ding eng verbonden zijn". Dit
moet dan de aanleiding zijn tot
het „opwekken van de liefde der
Duitse jeugd voor de president
en de regering der DDR."
6. Een inzicht verstrekken in
de „klassenstrijd en de rol der
arbeiders in de DDR".
In feite komt het er op aan al
le objectiviteit uit de wetenschap
te bannen en alle vakken te door
dringen met een marxistisch-le-
ninistische geest. Louter weten
schappelijk opvoedings- en on
derzoekingswerk is reactionair.
De jeugdigen moeten gevormd
worden tot genadeloze soldaten
van het systeem van de haat. De
oudere generatie moet door die
jeugd verdreven worden uit alle
takken van het economische, so
ciale, politieke en culturele le
ven.
Voor de Sovjetisering van het
Oostduitse opvoedings- en on
derwijssysteem bezaten de Rus
sische leermeesters proefonder
vindelijke ervaring van erkende
waarde.
Wat eens door Blonsky, Ivrups-
kaja, Lenin, Loenatsjardi, Jessi-
pow in de jaren 1917 tot 1940
in Rusland in praktijk was
gebracht, liet zich gemakkelijk
in Oost-Duitsland herhalen. Het
sukses der communistische op
voeding hangt af van de mate,
waarin men op de jeugd in de
school, van de eerste klas af, in
vloed kan uitoefenen. Daarom
is politiek een soort geestelijke
heemkunde in het systeem.
Belangrijk in dit verband is 't
studievak „Gegenwartskunde".
Ter omschrijving zouden we kun
nen zeggen, dat liet de studie is
van het tijdsgebeuren op poli
tiek gebied, natuurlijk vanuit 't
marxistisch-leninistische stand
punt. Op het ogenblik dat onze
jongens en meisjes nog met de
knikkers spelen, wordt hun leef
tijdgenoten in Oost-Duitsland
reeds „Gegenwartsnolitik" bijge
bracht.
Zie hier enige voorbeelden van
de lessen in de Gegenwartskun
de
De weerstand in West-Bcr-
lijn legen de herbewapening en
de betekenis daarvan in de strijd
voor de hereniging en de vrede.
De bevrijding van Berlijn
door het roemrijke Sovjet-leger.
Wat we aan het Sovjet-le
ger te danken hebben.
De grote zegenrijke vader
landse oorlog der USSR, een
voorbeeld van rechtvaardige oor
log. Alle oorlogen tegen om het
even welk imperialisme zijn
rechtvaardig.
Let op het ophitsende karak
ter in al deze onderwerpen.
Tot in het Fröbelonderwijs toe
houdt de juffrouw, zich bezig
met de politieke opvoeding in de
vorm van vertelseltjes over
Pieck, Stalin, Grotewohl en an
deren.
Er bestaat trouwens in de
meeste klassen nog een „Stalin
Ecke". Dit is niet anders dan 'n
tafel met een borstbeeld van Sta
lin, en op diens schouder een
vredesduif. Regelmatig worden
prijskampen ingericht om die
tafels het schoonst te versieren.
Alle leerlingen worden verplicht
voor het beeld het volgende vers
op te zeggen:
Hiinde falten,
Auglein senken,
Eine Minute an Stalin denken.
Vrije dagen tijdens het school
jaar worden slechts verleend uit
politieke redenen of om de leer
lingen gelegenheid te geven deel
te nemen aan massa-demonstra
ties; En daarvan zijn er niet wei
nige
Overspannen leraren.
Tegen deze achtergrond moet
de taak van de opvoeder niet ge
ring worden geacht. Het eenvou
dig afleggen van een examen
geeft nog geen bevoegdheid.
Prof Frau Zaiser, gewezen mi
nister van onderwijs in Oost
Duitsland, omschreef een aan-
al bijzondere eisen, aan de op
voeders te stellen. Deze moet b.v.
iemand zijn, die zich een grote
kennis van het marxisme heeft
eigen gemaakt en de leer er van
weet toe te passen op alle gebie
den van het onderwijs.
Politiek wordt de taak van de
opvoeder nog verzwaard door 't
feit, dat hij steeds een aantal
„volksdemokratische" opdrach
ten te vervullen heeft: secretaris
Al tientallen jaren was Kruschen
over de hele wereld redder in de
nood, in duizenden gevallen van
Rheumatische Pijn. Dat komt om
dat 't principe waarop Kruschen
werkt, de oorzaak van de kwaal
aantast en verdrijft.
Rheumatische Pijnen vinden veelal
hun oorzaak in de vertraagde wer
king van de bloedzuiverende orga
nen. Juist die komen door Kru-
schens zes minerale zouten weer op
gang. 't Bloed gaat weer sneller
stromen en wordt gezuiverd van
alles wat nu de pijn verwekt. Pro
beer 't eens met Kruschen!
van een partij-afdeling, voorzit
ter der „pioniers", \Verkend lid
van de „Gewerkschaft Unter
richt und Erziehung", lesgever
in opdracht van het Nationale
Front enz. enz.
Zulke inspanningen leiden tot
een hoog percentage ziektegeval
len onder het korps. Een afwe
zigheid door ziekte van zes of ze
ven leraren in een middelgrote
school is geen zeldzaamheid.
Mede door de zeer lage en on
regelmatige bezoldiging, waren
deze gedwongen inspanningen de
oorzaak van een grote fluctuatie
in het onderwijzers- of leraren
korps. Nu nog vluchten vele on
der hen naar het westen of gaan
over naar andere, dikwijls reeds
vroeger uitgeoefende beroepen.
Om de overspanning der lera
ren tegen te gaan, was de rege
ring verpjicht een beroep te doen
op de z.g. „vakleraarhelpers",
die in een drie weken langecur-
sus gevormd waren, na het di
ploma der Oberschule te hebben
behaald.
Psychisch weegt op de opvoe
ders ook al een druk, door het
besef dat hun woorden gewikt en
gewogen worden door minstens
een van hun leerlingen, die als
spion aan de leiding der „pio
niers", de FDJ of de SED trouw
uitleg verschaft over de politie
ke gezindheid van zijn onderwij
zer of leraar.
De ouders.
Staan de ouders in Sovjet
Duitsland buiten de school? In
tegendeel, zij worden in ouder-
comité's praktisch gedwongen
hun belangstelling te tonen.
De noodzakelijkheid, die de
Sovjets steeds aanvoelen, alles
te doen uitgaan van het volk,
door het volk en voor het volk,
bracht er hen reeds lang toe de
ouders van de schoolgaande
jeugd te verenigen in ouderco-
mité's. Hiervoor bestonden aan
vankelijk geen moeilijkheden,
daar de kernen van zulke groe
pen reeds aanwezig waren en in
1945 zulke grote prestaties had
den geleverd bij de provisoire
opbouw van de scholen.
De militaire overheid had het
dus niet moeilijk een officieel en
politiek karakter te geven aan
deze groepen. Een verordening
UI
PHILIPSHAVE UNIC BRAUN-REMINGTON
HOLL. ELECTRO RUTON EXCELSIOR