Catastrofale jeugdopvoeding in Oost-Duitsland ELECTRA grootste keus Waalwijkse en Langs Courant PU ROL Kou en Pijn Huidgenezing SCHEERAPPARATEN en 2 O X STOFZUIGERS DE WERELD ROND Puistjes verdrogen door Purol-poeder weg met DAMPO Stram en Rheumatisch? Doe dan toch eens een bloedzuiverende knur. Het Kruschen Salts. UJ UJ UJ O heeft de Grotestraat 207 Waalwjjk tn VRIJDAG 22 JUNI 1956 Uitgever Waalwijlue Stoomdrukkerij Antoon Tielen Hoofdredacteur JAN TIELEN Dit blad verschijnt 2 per week. 79e JAARGANG No. 49 Abonnement 19 cent per week f 2.45 per kwartaal f 2.7Q franco p. p. Advertentieprijs IQ cent per m.t». Contract-advertenties speciaal tariei Bureaux GROTE STRAAT 205, WAALWIJK TEL. 2621 KAATSHEUVEL TEL. 2802. Pr van BEUKÏÏENSTRAAT I, OPGERICHT 1871 TELEGR.-ADRES„ECHO" B Toen God de wereld schiep, vrienden, heeft Hij een veelzij digheid ten toon gespreid die zo ontzagwekkend en verbijsterend is, dat wij mensen te klein zijn om haar ten volle te kunnen bevatten. Geen twee rivieren zijn hetzelfde, geen twee bomen, geen twee ster ren, geen twee planten, geen twee bergen, geen twee bloemen en geen twee mensen. Alles verschilt zoge zegd van alles. Voor God levert dat geen enkele moeilijkheid op, daar Hij alles wel uit elkaar kan hou den. Voor ons mensen ligt de zaak minder eenvoudig hoewel wij toch hele pieten zijn wij zijn al blij als we het verschil tussen een den en een spar kennen. We weten ook, dat Venus er anders uit ziet dan Mars en dat een dahlia geen vergeetmijnietje is, -maar er is een punt waar wij niet verder meer ko men. En daar moeten we dan maar tevreden mee zijn, omdat God heus wel zal weten waarom wij niet meer mogen weten. Nu zou men verwachten dat de mens zou zeggen: dank U wel God, Ge hebt het prachtig gedaan en ik ben dik tevreden. Morgen brengen, vrienden! De mens is zo eigenge reid en hoogmoedig als de weer licht. Hij speelt god op eigen hout je, schept zelf dingetjes die hele maal niet door de beugel kunnen en laadt daarmee een schuld op zich, die met geen maten te meten is. Toen God de mens schiep, heeft Hij de een een witte, de ander een gele, een derde een bruine en een vierde een zwarte huidskleur mee gegeven. Waarom Hij dat gedaan heeft, is voor u een vraag en voor ons ook. Hij heeft er echter deksels duidelijk bij gezegd, dat de ene mens niet meer was dan de ander. Taal die aan duidelijkheid niets te wensen overlaat, vrienden! Een ne ger en een blanke zijn dus volko men gelijk! Maar wat zei de blanke mens: eerst komen wij, dan een hele tijd niets, en daarna de rest pas, m.a.w. ga maar op het dak zit ten, God, wij regelen dat zelf wel. En toen God de blanke mens niet vernietigde, heeft de blanke mens gemeend dat hij het bij het rechte eind had en dat hii ook zo'n beetje God was. En hij heeft vernederd, getrapt, geslagen en gemoord, zoals dat altijd gaat met een mens die zich God waant, omdat zijn „god delijkheid" niet van God afkomstig is en niet kan zijn, omdat er maar één God is. En daarom is de blan ke mens als een duivel te keer ge gaan onder zijn gekleurde mede mensen, eeuwenlang en vandaag nog. Vroeger was het de slavernij, waarmee de blanke mens zijn „god delijkheid" bewees, daarna werd 't de koloniale uitmergeling en on derdrukking, en vandaag zijn deze methoden „geciviliseerd" in een maatschappelijke achteruitzetting, waarvan de honden geen brood lus ten. Ge ziet het in het verlichte Amerika, waar de neger in de Zui delijke staten een soort paria is en waar een blanke rustig een neger om hals kan brengen zonder daar voor door een (blanke) jury ter dood veroordeeld te worden; waar de negers in anarte bussen en in gescheiden treincompartimenten moeten reizen; waar de negers in de restaurants in een hoek gedrukt worden en waar hij zijn leven mag slijten in speciaal (miserabel) ge bouwde negerwijken; maar waar de neger wel mag sneuvelen om de „vrijheid en de democratie" te red den! Ge ziet het ook in Zuid-Afri ka, waar de apartheids wetten (een mooi woord voor „in de hoek trap pen") hoogtij vieren. Dezer dagen lazen wij, dat deze apartheid zelfs in de bloedtransfusie is dóórgedron gen. Blanken zullen geen bloed meer aan negers mogen geven (dat mooie blanke bloed in dat smerige zwarte negerlijf, denk u eens in!) en negers zullen geen bloed meer Huidzuiverheid Huidgezondheid aan blanken kwijt kunnen ('t zou ook te gek zijn!). Het bloed der blanken zal in flessen met een wit etiket worden bewaard, dat der ne gers in een fles met een zwart eti ket. Dir. Saphiro, leider van de bloedtransfusiedienst, heeft ver klaard, dat deze apartheid medisch niet verantwoord is. En zo kunnen we doorgaan, vrien den, met het opstellen van een lijst, hemeltergende wandaden, maar we weten dat het toch geen snars zal helpen. De blanke macht hebbers redden zich uit de situatie met de holle frase: men kan een door de eeuwen heen gegroeide toe stand zo maar niet omverwerpen. De neger is nog niet beschaafd ge noeg om gelijkberechtigd te wor den. Nota bene: niet beschaafd ge noeg! Neem van ons aan, vrienden, dat de mensen die dat zeggen, nog niet aan de „b" van beschaving toe zijn. En wat praat men van „ge lijkberechtigd", als God alle men sen al gelijkberechtigd heeft! En wat dat „omverwerpen" betreft, de blanken zeggen ook niet: laten we die atoombom nu maar niet laten ontploffen, want daarmee zouden we de hele boel wel eens omver kunnen werpen. Ze knallen maar raak en over de gevolgen wordt geen ogenblik gedacht. Nee, als er over omverwerpen gesproken wordt dan mogen de blanken zich in de eerste plaats op de borst kloppen, want de negers in Amerika zijn er in vroeger tijden heengesleurd met behulp van zwepen en in Zuid-Afri- ka is de blanke door moord en dood slag aan de macht gekomen. De wereld van vandaag is woelig, vrienden, en de vrede is nog ver. Deze woelingen hebben voorname lijk plaats in gebieden, waar de blanke lange tijd zijn ^goddelijk heid" heeft botgevierd. De kleur lingen krijgen er zo zoetjesaan ge noeg van, hetgeen geen weldenkend mens zal verbazen. En wat zal God doen, vrienden, die tot nu toe de vreselijke hoog moed van de blanke mens verdra gen heeft? Hij zal eens het hartverscheuren de gebed verhoren, dat de negers dag in dag uit in hun wondermooie negro-spirituals naar Hem opzen den. Hij zal hen eens verlossen uit de onderdrukking en de slavernij, want hun geloof in en hun vertrou wen op Hem reiken tot de hemel. R En ten slotte, vrienden, een aan sporing van ons om een klein broodje bij te dragen tot het geluk van alle mensen of ze nu zwart, bruin, geel of blank zijn. Ge weet dat de Bond Zonder Naam een anti- hongercampagne is begonnen en ge weet dus ook dat er op deze wereld, in deze verlichte eeuw, 1.250.000.000 mensen honger lijden. Misschien weet ge wat honger lijden is, mis schien ook niet, maar ge kunt wel geloven dat het verschrikkelijk is, dat het een mens krankzinnig kan maken. Meer behoeven wij u over deze actie niet te vertellen, Pater Loop heeft dat al vele malen in zijn wekelijks „Lichtbaken" gedaan en zaterdag jl. heeft Anne H. Mulder er voor de V.P.R.O. in haar „Passe partout" nog op voortreffelijke en indringende wijze over gesproken. Wij willen dat dus niet nogmaals gaan doen, omdat wij niet de be kwaamheid bezitten van deze beide bekende radiosprekers. Aan ons al leen de eer om te wijzen op de ac tie die deze week in onze stad ge voerd wordt. Misschien zijn de meisjes al bij u aan de deur ge weest om ook aan u een „Papieren Witje" te verkopen, misschien ook niet, of misschienmaar dat durven we bijna niet veronderstel lenhebt ge de deur weer dicht gedaan en daarmee een of meerdere kwartjes in eigen zak ge houden. Hoe het ook zij, koop zo'n papieren broodje, ^vant met uw kwartje maakt ge elders een hon gerend mens overgelukkig op een wijze die wij, weldoorvoede men sen, ons niet kunnen voorstellen. Geef, in 's hemelsnaam geef!! Wij zijn niet meer dan zij. Wij hebben overvloed en zij vragen om één hap eten om die vreselijke honger kwijt te raken. Zij zijn van dezelfde God uitgegaan als wij en zij zullen ons weer voor diezelfde God ontmoe ten. Laat het een vreugdevol weer zien zijn, waarbij zij van ons zullen getuigen dat hun geluk ons ter har te is gegaan. Wie dit kwartje in zijn zak houdt, zal er niet wel bij varen! R Wij zeiden nu wel „ten slotte", maar dat was niet waar, want we hebben hier nog iets. En, vrien den, het gaat al weer om geld. Ge komt er wel niet de hemel mee binnen, zodat het dus eigenlijk deksels onbelangrijk is, maar hier beneden hebt ge het nodig als brood; meer zelfs nog, want zon der geld geen brood en zonder brood gaat ge dood, waarna ge misschien recht de hemel binnen zeilt, zodat ge wellicht toch beter af bent zonder geld. Wij kletsen, zoals ge wel merkt, weer een knap eind weg en daarom draaien wij onze pen nu maar om voor een serieuzer woord. Ge kent allen natuurlijk „De Zonnebloem". Als ge deze prach tige instelling niet kent, is dat van één kant gelukkig omdat dit be wijst dat ge zo gezond als een vis bent, maar van de andere kant wordt het dan toch ook wel hoog tijd dat ge weet wat deze prach tige instelling is en doet. Kort ge zegd, is „De Zonnebloem" een in stelling die alles voor onze zieken doet wat maar mogelijk is. En op welke voortreffelijke wijze zij dit doet, kunt ge beluisteren in het Zonnebloemprogramma, dat enke le malen per week door de K.R.O. wordt uitgezonden. Het is een programma waaruit de zieken een zeer grote troost en zeer veel vreugde putten. Maar ook buiten de radio doet „De Zonnebloem" ontzettend veel voor de zieken. In Waalwijk bijvoorbeeld worden el ke week 14 zieken een uur lang bezocht door welfare-werksters van „De Zonnebloem". Waalwijk telt 26 van die welfare-werksters. Ons ziekenhuis bezit een voortref felijke bibliotheek, die geheel ter beschikking van de zieken staat. En wat een boek, een handwerkje of ander werk dat de zieke afleiding en vreugde kan verschaffen, bete kent, kunt ge begrijpen. Ge ligt in uw bed en ziet de jaargetijden aan uw venster voorbijtrekken; ge ziet de mensen in de straat, ge hoort de kinderen spelen en uw hart doet pijn omdat ge er geen deel aan kunt hebben. Als ge ooit enige tijd ziek geweest bent, weet ge wat dat be tekent. „De Zonnebloem" nu stelt alles in het werk om de zieke zo veel mogelijk aan het leven deel te laten nemen, om hem of haar de vreugde en steun te geven die zij I nodig hebben om hun kruis te dra- gen. „De Zonnebloem" is dag en nacht in touw en zij kan dat geluk kig ook zijn, omdat zovelen zich voor dit prachtige werk hebben in gezet. Maar wij zeiden 't reeds geld hebben wij nodig als brood. Zonder geld kan „De Zonnebloem" ook niets beginnen, omdat voor niets de zon opgaat. Van ons wordt nu alleen maar een klein geldelijk offer gevraagd, een kleine bijdrage om dit werik in stand te houden en om de zieken, die het toch wel heel wat moeilijker hebben dan wij, elke dag een gelukkig en dankbaar hart te schenken. Zondag a.s. wordt hier in Waalwijk in alle parochies en na alle H.H. Missen aan de uitgang der kerk gecollecteerd voor „De Zon nebloem". Maak er een goede en blijde zondag van door op uw jas of mantel zo'n speldje te laten steken. En geef zó, dat ge werkelijk ook voelt dat ge iets gegeven hebt, want eerst dan hebt ge werkelijk „geof ferd". Als ge begrijpt wat wij bedoelen, dan begrijpt ge dat dit laatste dek sels belangrijk is. Prettige zondag! Versje uit Oost-Duitse kleu terklas Hdnde f alten, Auglein senken Eine Minute an Stalin denken Enige tijd geleden publiceerde De Maasbode een zeer belang wekkend artikel over de opvoe ding van de jeugd in het totali taire Oost-Duitsland. Omdat de in deze opvoeding gevolgde me thode van onderwijs vernietigen der is voor de toekomst van de mens dan een atoombom, menen wij deze onthullingen niet aan onze lezers te mogen onthouden. In dit artikel zult u meermalen de naam van Stalin tegenkomen als die van een godheid. Dat hij intussen door de partijgoden ge- dregadeerd is tot een duivelse booswicht, bewijst alleen de voosheid en de vergankelijkheid van aardse roem. Aan het sy steem zelf doet het niets af, daar de naam van de een gemakkelijk te vervangen is door die van een ander. De Maasbode schrijft dan De hoop op een hereniging van West- en Oost-Duitsland i is voor onbepaalde tijd vervlo- gen. Dit is óók uit pedagogische j overwegingen uitermate jammer omdat zodoende ieder jaar op nieuw de jonge generatie in Sov- jet-Duitsland meer het slachtof fer wordt van een zo consequent doorgevoerde vormingstechniek, dat de geestelijke kloof tussen de j jeugd van oost en west er steeds j wijder en ondempbaarder door gaat worden. Insiders vrezen dan ook dat reeds nu de geestelijke gespleten heid later, in een eventueel ver enigd Duitsland, onvermijdelijk tot twee soorten burgers zal voe ren. Wat is er dan eigenlijk in Sovjet-Duitsland geschied? Daar over zijn in de laatste tijd enke le interessante publikaties ge weest. Terwijl in 1945 overal nog de rokende puinhopen getuigden van een vernielende oorlog, werd al direct een tienjarenplan in werking gesteld. De eerste peri ode, een aanloop van een jaar, begon in 1945. 1945. School inrichting en opvoe dingsmethoden waren gedurende deze overgangstijd zeer vrij en berustten meer op plaatselijk ini tiatief dan op een centrale orde ning. Het kon moeilijk anders, j Meer dan elk ander deel van Duitsland was het oosten ver- I schrikkelijk geteisterd. 90 pet. der schoolgebouwen waren of i volledig verwoest of bezet door de Sovjet-overheid. De overige 10 pet. der gebouwen bestonden nog en waren beschikbaar, maar zonder vensters, verlichting of j verwarming. Aan didactisch ma teriaal was praktisch niets voor handen. Het onderwijzend per soneel was voor het merendeel uitgeweken naar het Westen, ge vangen door de Sovjets of ont slagen wegens nazi-tendens. Daarbij kwam een sterke be- volkingsaangroei door de vele vluchtelingen uit Oost-Pruisen, of de gebieden ten oosten van de Oder-Neisse-grens. Niettegenstaande deze moeilijk heden wras het mogelijk in de meeste steden en dorpen reeds op 1 september 1945 van wal te steken met de lagere school. Er is in die dagen prachtig werk verricht, dat de basis zou hebben kunnen vormen voor een herin richting van het onderwijs op een vrije democratische grond slag. 1946—1949 Toen echter deze pioniersperi ode voorbij was en het school wezen provisorisch functioneer de, grepen de Sovjetrussische en Duitse overheden in, o.m. met hun „Gesetz zur Democratisie- rung der Deutschen Schule". Tijdens deze tweede periode in de geschiedenis van het Oost- Duitse opvoedings- en schoolsy steem, dus van 1946 af, wordt er in de Sovjet-zone stelselmatig gewerkt aan de opbouw van het onderwijs naar Sovjet-model. 1949—1956 De derde periode in de geschie denis van het Oostduitse onder wijs wordt ingeleid in september 1949 door de oprichting van het Deutsche Pedagogische Zentral- institut (D.P.Z.I.)Hierdoor wordt nog meer dan tevoren het onderwijs in al zijn onderdelen door de staat beheerst. De po litieke opvoeding van de jeugd wordt er ten zeerste door bevor derd. Schoolsoorten. De schoolsoorten zijn als volgt ontworpen: (a) De „kindertuin (b) het verplichte lager onder wijs. Acht klassen. Vanaf het 5e leerjaar onderwijs in het Rus sisch, alsmede bespreking van politieke problemen, (c) Na het lager onderwijs: de z.g. Ober- stufe. Deze omvat de vak- en be- roepscholen (drie leerjaren) enerzijds en de Oberschule an- derziids. Deze laatste is ongeveer gelijk aan onze middelbare school. Zij omvat vier leerjaren en geeft onmiddellijk toegang tot de universiteit of de hogere scholen, tot de loopbaan van hulpleraar en tot de officieren- school van het volksleger, (d) De universiteiten en de hogere scholen. Dat de toelating tot bepaalde hogere vormen van onderwijs geen kwestie kan zijn van mi lieu, bezit, voorkeur bij het in dividu, ligt voor de hand, in een systeem waarin het individu maar precies zoveel waard is als een politieke partij er waarde aan hecht. Niet de wetenschappelijke ijver bepaalt de toelating tot de Ober schule of de universiteit, wel het werk bij de partij, de „Freie Deutsche Jugend" of de „Pio- niere". Het besluit van 22 december 1951 C 4 regelt als volgt de toe lating tot de Oberschule: Leer lingen uit het lager onderwijs, die in aanmerking wensen te ko men voor de Oberschule, dienen door de directeur, de meester, de leider van de „pioniers" of de voorzitter van het ouder-comité te worden voorgesteld aan een commissie, bestaande uit: de re gionale onderwijsinspecteur, de vertegenwoordiger van de afde ling lagere school van de „Ge- werkschaft Unterricht und Er- ziehung", de leider van de regio nale afdeling voor beroepsont wikkeling en tenslotte de regio nale vertegenwoordigers van de FDJ, JP, FDGB en DFD! Nog consequenter is men bij de toelating tot de universitaire opleiding, die volledig dienst baar is aan de opperste politieke leiding. Over de toelating tot het ho ger onderwijs wordt seoordeeld naar mate van het werk, dat de kandidaat verricht heeft bij de FDJ, bij de partij of anderszins. Van de 116 afgestudeerden uit de Oberschule te Rostock in 1950 werden er slechts 38 op de uni versiteit toegelaten. Tegenwoor dig treedt meer en meer de ten dens naar voren enkel kinderen van partij-functionarissen toe te laten en de anderen te weigeren. Een soort geestelijke heemkunde. In tegenstelling met het doel van het katholiek onderwijs en de katholieke opvoeding, dat zijn uiteindelijke rechtvaardiging vindt in de eindbestemming van de mens, leert de Sovjet-pedago- giek iets heel anders. In Oost- Duitsland heet het, dat de op voeding bij de jeugd het „Duit se democratisch patriottisme" moet ontwikkelen. De leraren moeten daaróm de volgende zes punten in acht nemen: 1. Liefde wekken tot het eigen volk als bron van het „echte va derlandse bewustzijn". 2. Vriendschap aankweken met „alle democratische en anti-mi- lilairistische volkeren in het al gemeen en met het Sovjetrussi sche volk in het bijzonder". 3. Aanwakkeren van 'n „gren zeloze haat tegen de binnen- en buitenlandse vijanden van de vrede en van de belangen van de Duitse natie". De jeugd moet voorbereid worden op dc „recht vaardige oorlog tegen het impe rialisme". 4. Aanzetten tot „vrijwillige arbeid in dienst van de vrede". 5. Aankweken van het bewust zijn, dat het „belang van het volk en het belang van de staatslei ding eng verbonden zijn". Dit moet dan de aanleiding zijn tot het „opwekken van de liefde der Duitse jeugd voor de president en de regering der DDR." 6. Een inzicht verstrekken in de „klassenstrijd en de rol der arbeiders in de DDR". In feite komt het er op aan al le objectiviteit uit de wetenschap te bannen en alle vakken te door dringen met een marxistisch-le- ninistische geest. Louter weten schappelijk opvoedings- en on derzoekingswerk is reactionair. De jeugdigen moeten gevormd worden tot genadeloze soldaten van het systeem van de haat. De oudere generatie moet door die jeugd verdreven worden uit alle takken van het economische, so ciale, politieke en culturele le ven. Voor de Sovjetisering van het Oostduitse opvoedings- en on derwijssysteem bezaten de Rus sische leermeesters proefonder vindelijke ervaring van erkende waarde. Wat eens door Blonsky, Ivrups- kaja, Lenin, Loenatsjardi, Jessi- pow in de jaren 1917 tot 1940 in Rusland in praktijk was gebracht, liet zich gemakkelijk in Oost-Duitsland herhalen. Het sukses der communistische op voeding hangt af van de mate, waarin men op de jeugd in de school, van de eerste klas af, in vloed kan uitoefenen. Daarom is politiek een soort geestelijke heemkunde in het systeem. Belangrijk in dit verband is 't studievak „Gegenwartskunde". Ter omschrijving zouden we kun nen zeggen, dat liet de studie is van het tijdsgebeuren op poli tiek gebied, natuurlijk vanuit 't marxistisch-leninistische stand punt. Op het ogenblik dat onze jongens en meisjes nog met de knikkers spelen, wordt hun leef tijdgenoten in Oost-Duitsland reeds „Gegenwartsnolitik" bijge bracht. Zie hier enige voorbeelden van de lessen in de Gegenwartskun de De weerstand in West-Bcr- lijn legen de herbewapening en de betekenis daarvan in de strijd voor de hereniging en de vrede. De bevrijding van Berlijn door het roemrijke Sovjet-leger. Wat we aan het Sovjet-le ger te danken hebben. De grote zegenrijke vader landse oorlog der USSR, een voorbeeld van rechtvaardige oor log. Alle oorlogen tegen om het even welk imperialisme zijn rechtvaardig. Let op het ophitsende karak ter in al deze onderwerpen. Tot in het Fröbelonderwijs toe houdt de juffrouw, zich bezig met de politieke opvoeding in de vorm van vertelseltjes over Pieck, Stalin, Grotewohl en an deren. Er bestaat trouwens in de meeste klassen nog een „Stalin Ecke". Dit is niet anders dan 'n tafel met een borstbeeld van Sta lin, en op diens schouder een vredesduif. Regelmatig worden prijskampen ingericht om die tafels het schoonst te versieren. Alle leerlingen worden verplicht voor het beeld het volgende vers op te zeggen: Hiinde falten, Auglein senken, Eine Minute an Stalin denken. Vrije dagen tijdens het school jaar worden slechts verleend uit politieke redenen of om de leer lingen gelegenheid te geven deel te nemen aan massa-demonstra ties; En daarvan zijn er niet wei nige Overspannen leraren. Tegen deze achtergrond moet de taak van de opvoeder niet ge ring worden geacht. Het eenvou dig afleggen van een examen geeft nog geen bevoegdheid. Prof Frau Zaiser, gewezen mi nister van onderwijs in Oost Duitsland, omschreef een aan- al bijzondere eisen, aan de op voeders te stellen. Deze moet b.v. iemand zijn, die zich een grote kennis van het marxisme heeft eigen gemaakt en de leer er van weet toe te passen op alle gebie den van het onderwijs. Politiek wordt de taak van de opvoeder nog verzwaard door 't feit, dat hij steeds een aantal „volksdemokratische" opdrach ten te vervullen heeft: secretaris Al tientallen jaren was Kruschen over de hele wereld redder in de nood, in duizenden gevallen van Rheumatische Pijn. Dat komt om dat 't principe waarop Kruschen werkt, de oorzaak van de kwaal aantast en verdrijft. Rheumatische Pijnen vinden veelal hun oorzaak in de vertraagde wer king van de bloedzuiverende orga nen. Juist die komen door Kru- schens zes minerale zouten weer op gang. 't Bloed gaat weer sneller stromen en wordt gezuiverd van alles wat nu de pijn verwekt. Pro beer 't eens met Kruschen! van een partij-afdeling, voorzit ter der „pioniers", \Verkend lid van de „Gewerkschaft Unter richt und Erziehung", lesgever in opdracht van het Nationale Front enz. enz. Zulke inspanningen leiden tot een hoog percentage ziektegeval len onder het korps. Een afwe zigheid door ziekte van zes of ze ven leraren in een middelgrote school is geen zeldzaamheid. Mede door de zeer lage en on regelmatige bezoldiging, waren deze gedwongen inspanningen de oorzaak van een grote fluctuatie in het onderwijzers- of leraren korps. Nu nog vluchten vele on der hen naar het westen of gaan over naar andere, dikwijls reeds vroeger uitgeoefende beroepen. Om de overspanning der lera ren tegen te gaan, was de rege ring verpjicht een beroep te doen op de z.g. „vakleraarhelpers", die in een drie weken langecur- sus gevormd waren, na het di ploma der Oberschule te hebben behaald. Psychisch weegt op de opvoe ders ook al een druk, door het besef dat hun woorden gewikt en gewogen worden door minstens een van hun leerlingen, die als spion aan de leiding der „pio niers", de FDJ of de SED trouw uitleg verschaft over de politie ke gezindheid van zijn onderwij zer of leraar. De ouders. Staan de ouders in Sovjet Duitsland buiten de school? In tegendeel, zij worden in ouder- comité's praktisch gedwongen hun belangstelling te tonen. De noodzakelijkheid, die de Sovjets steeds aanvoelen, alles te doen uitgaan van het volk, door het volk en voor het volk, bracht er hen reeds lang toe de ouders van de schoolgaande jeugd te verenigen in ouderco- mité's. Hiervoor bestonden aan vankelijk geen moeilijkheden, daar de kernen van zulke groe pen reeds aanwezig waren en in 1945 zulke grote prestaties had den geleverd bij de provisoire opbouw van de scholen. De militaire overheid had het dus niet moeilijk een officieel en politiek karakter te geven aan deze groepen. Een verordening UI PHILIPSHAVE UNIC BRAUN-REMINGTON HOLL. ELECTRO RUTON EXCELSIOR

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1956 | | pagina 1