ELECTRA grootste keus P0LYMNIA krijgt beschermvrouwe BF SCHEERAPPARATEN o 2 O X STOFZUIGERS fCiest deZmzyrfe, kiest PANG i)e vets/uipetMfr van demste ta/uj. m 2 DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN VRIJDAG 13 JULI 1956 2 scheen voor meisjes van 10—12 jaar „Het 'zusje van Margriet". Dit bijzonder gezellige meisjes boek van Gerda Nefkens speelt zich af in een groot gezin, waar van het oudste meisje, Margriet, bij een oom en tante in een ande re plaats in huis is. Margriet moedert nogal graag over Atie, haar jongste zusje, die een echte wildebras is en zelfs midvoor in een jongensvoetbalclub uit de buurt. Maar ten slotte is het Margriet die Atie op de juiste manier weet aan te pakken en van haar een echt meisje maakt. Gerda Nefkens heeft dit bijzon- j der prettige boek de juiste toon en sfeer meegegeven. Prijs gebon den f 2.90. j i „Koentje wint een spoortrein" is een boek voor jongens van 10 12 jaar uit de Zonnebloem serie. De naam van de schrijver Guus Betlem Jr. is een waarborg voor een spannend en vlot ge schreven boek, waaraan de jon gens hun hart zullen ophalen. We maken kennis met de Witte Vleermuizen", een stel flinke jongens, en de „Mannen van Keesje Kors", een bende van echte straatbengels. Het gaat er warm toe. Maar plotseling zijn de „Witte Vleermuizen de buurt- ruzie helemaal vergeten, omdat Koentje met een verkeersprijs- vraag een prachtige spoortrein heeft gewonnen. En uit deze spoortrein groeit iets, dat jeugdi ge lezers ongetwijfeld met veel spanning zullen volgen. Prijs ge bonden f 2.90. Velen zullen de schrijver J. G. Thieme kennen door het uitste kende boek „Goudmijn Kironda- talEen nieuw boek van deze schrijver verscheen onlangs onder de titelTelegram uit Monrovia". Het verhaal speelt zich af in de vrije negerrepubliek Liberia met de hoofdstad Monrovia. Lex Cos- ter, een Nederlands student, ont- j vangt van zijn vader, een onder nemend zakenman in Nairobi, een telegram om zijn vakantie in Af rika te komen doorbrengen. Het j vreemde is evenwel dat de heer Coster Sr. sinds enige tijd met onbekende bestemming is ver trokken. De vraag dringt zich nu op: was dit telegram wel zo on schuldig als het leek en was het niet veeleer een noodkreet? De schrijver, die met de omstandig heden ter plaatse zeer goed op de hoogte is, beschrijft hier in een zeer spannend boek de avonturen van Lex Coster en zijn nieuwe vriend Tom Morgan. Prijs gebon den f 4.90. Het is een boek voor oudere jongens. i Voor meisjes van 12—14 jaar schreef Freddy Hagers „Piten neemt de eerste hindernis". Pien is een echt kind van de grote stad, dat met volle teugen geniet van het leven in de stad. Vooral in de manege van de vader van Inez, haar hartvriendin, kan ze haar hart ophalen. Dat heerlijke leven verandert echter plotseling wanneer haar vader benoemd wordt tot burgemeester^ van een klein dorpje. Pien heeft heel wat moeite om zich aan het dorpsle ven aan te passen, te meer omdat de dorpsmeisjes aanvankelijk niets van dat „verwaande" stads kind willen weten. Hoe zij ten slotte de genegenheid van alle dorpsbewoners weet te winnen, wordt in dit vlotte en amusante meisjesboek verteld. Prijs gebon den f 3.90. „De stem van het hart" door J. Bleeker is een meisjesroman, die door oudere meisjes ongetwij feld met grote aandacht zal wor den gelezen. De hoofdpersonen in dit fleurige en spannend geschre ven verhaal zijn Hans van der Eist, haar broer Gert en de trou we herdershond Bram. Vooral de verhouding van mens tot mens heeft de auteur uitstekend recht laten wedervaren. Het is een bij zonder spannend verhaal, waar in het onfeilbaar honde-instinct van Bram een grote rol speelt. Waarom heeft Bram zo weinig op met de zo sympathieke dokter van Doorn en wel met de vreem deling met de grijze ogen? Een goed en aantrekkelijk boek. Prijs gebonden f 4.90. MEVR. AJ.C M. BROKX-VAN STEENOVEN Zondagmorgen werd door de Zangvereniging Polymnia in Café C. van Iersel een feestelijke vergadering belegd, welke zijn aanleiding vond in de plechtige installatie van mevrouw Brokx-van Steenoven als beschermvrouwe van de zangver eniging. Onder de aanwezigen merkten we o.m. op de edelachtbare heren wethouders L. Kuysters en A. v. Kuyk, en een vijftal leden van 't bestuur van Volksvlijt en Volks vermaak, die allen als zodanig door de voorzitter van Polymnia, de heer A. Berkelmans, werden welkom geheten. De feestvergadering wérd ge opend met het optreden van het gemengd koor. Onder leiding van de directeur, de heer C. van Ier sel, voerde men een drietal wer ken uit van Orlando di Lasso. Ook al bedoelde dit optreden j „slechts" een muzikale welkomst groet en omlijsting van het pièce de resistance dezer bijeenkomst, het moet ons van het hart dat wij Polymnia zelden zulk een gave en warme uitvoering hebben horen geven van deze inderdaad sublie me a capella-werkjes van Lassus. Vervolgens §prak de heer A. Berkelmans als voorzitter de in stallatie-rede uit. Hierin schetste hij de sociaal-culturele positie van de vereniging in de plaatselijke gemeenschap. Toen onze vereniging in 1950 werd opgericht was er slechts de spontaniteit der leden en de vreugde welke zij vonden in de muziekbeoefening, zo zei spreker o.m. Veel verder gingen onze pretenties toen niet. Naarmate echter onze prestaties stegen en de belangstelling voor ons koor groeide, reikte ook ons streven tg heeft de Grotestraat 207 Waalwijk to m to verder. Polymnia werd zich be wust van haar taak t.o.v. haar le den in het bijzonder en t.o.v. Waspik in het algemeen. En zo als wij thans onze sociale taak zien, zo ging spreker verder, leek het ons gewenst iemand aan on ze vereniging te verbinden die ons zou helpen ons doel zo dicht mo gelijk te benaderen. Dat wij daar bij aan U dachten, mevrouw Brokx, was voor de hand liggend. Wij waren er immers van over tuigd dat U begrip had voor on ze taak en sympathie voor onze vereniging. Het was ons n.l. niet ontgaan dat U bij concerten en dergelijke meerdere malen door Uw aanwezigheid Uw belangstel ling toonde. Dat wij U bereid vonden om ons verzoek in te wil ligen, daarin zien wij wederom een aanwijzing dat wij de kinder schoenen zo langzamerhand zijn ontgroeid. Ook wij genieten thans bescherming, evenals de harmo nie en de Chr. zangver. O.K.K. En niet het minst in moreel op zicht is zulk een steun voor een vereniging onmisbaar. Voorts gaf de voorzitter een karakterschets van de vereniging, waarbij hij o.m. het enthousiasme en de spirit voor deze vereniging van jonge mensen kenmerkend heette. Aan haar wilskracht en doorzettingsvermogen dankt Po lymnia het dat zij binnen zes jaar via verschillende concoursen op klom van de vierde tot de eerste afdeling. Die concoursen zo vervolgde spreker zijn evenwel nooit doel op zichzelf. We be schouwen ze slechts als een test. Ons eigenlijk doel ligt in 't dienst baar zijn aan de Waspikse samen leving. En daarom zullen wij er ook voor werken dat de traditie om twee concerten te geven per jaar (één in de winter en één met kermis) gehandhaafd blijft. Spr. typeerde Polymnia als een vereni ging die niet leeft in een sleur en niet drijft op dode conventie. Al klinkt een en ander misschien een weinig zelfverzekerd, zo zei de voorzitter, van de andere kant zijn we er ons terdege van be wust dat wij er nog lang niet zijn. I Wij beseffen goed dat de weg en de ontwikkeling die wij achter ons hebben, nog maar heel miniem is in vergelijking tot de mogelijkhe den die nog voor ons liggen. Wel kunnen we zeggen dat we thans zo ver zijn, dat er iets van onze vereniging te maken is. En daar voor zullen we blijven ijveren. Vervolgens dankte de voorzit ter, mede namens alle leden van de vereniging, mevrouw Brokx hartelijk voor hetgeen zij op zich had genomen en hij sprak de op rechte erkentelijkheid daarvoor uit. Gaarne had de vereniging haar beschermvrouwe iets aangeboden waardoor dit historisch moment voor Polymnia werd vereeuwigd, aldus de voorzitter. Het moest iets passends zijn en iets waar digs. We geloven in deze opzet te zijn geslaagd door een befaamd calligrafe opdracht te geven een oorkonde te vervaardigen. Hierop las de voorzitter de tekst van de oorkonde voor, welk gebeuren gold als de officiële in stallatie van de beschermvrouwe. In een kort slotwoord dankte spreker o.m. nogmaals mevrouw Brokx en feliciteerde hij de leden van Polymnia. Na dit plechtig moment klonk een spontaan „zij-leve-lang" door de ruimte en zoals dat voor een dergelijke vereniging past, na tuurlijk meerstemmig. Hierop sprak de beschermvrou we een kort dankwoord, waarin zij o.m. zei, blij te zijn thans nader te komen tot een vereniging die steeds haar sympathie had gehad. Zij sprak haar voldoening uit over de prachtige, kunstzinnige oorkonde die haar was aange boden en waarmee zij zeer ver rast was. Aan het slot overhan digde zij de voorzitter van Po lymnia een geschenk onder cou vert. Tijdens de feestvergadering las de voorzitter nog een schrijven voor dat was binnengekomen van Verkrijgbaar in diverse fijne vruchcensmaken, los S 32 cent per 100 gram en in rollen a 17 cent. Let op de naam RANG op het be schermend omhulsel van elk „Rangetje" en op iedere rol. EHC3 de mede-oprichter/oud-voorzitter der vereniging, de heer P. van 1 Dongen, die vanwege de culture le dagen te Someren, tot zijn grote spijt niet op de installatie vergadering aanwezig kon zijn. Hierin schreef bovengenoemde o.m. dat het grote nieuws dat me- vrouw Brokx door Polymnia tot j beschermvrouwe was benoemd en j dat zij deze benoeming ook had aangenomen, bijzondere indruk j óp hem had gemaakt. Het feit dat de vereniging thans 'n bescherm vrouwe heeft, achtte hij daarom van zo n groot belang, omdat hierdoor naar buitenuit blijkt dat Polymnia niet meer is een „onder onsje", maar een vereniging die in alle kringen waardering vindt en die in het algemeen belang van j Waspik werkzaam is. ïk feliciteer dan ook Polymnia met mevrouw Brokx en mevrouw j Brokx met Polymnia, zo drukte de heer van Dongen zich op de j hem typerende wijze uit. Dit laatste motiveerde hij o.m. door te zeggen dat Polymnia een ver- eniging is waar in onderlinge vriendschap de mooie zangkunsf wordt beoefend, waardoor hef voor U als Zangliefhebster, zo schreef hij, immer een voldoe ning zal zijn dit gezelschap door raad en bijstand te kunnen steu nen. Hierna volgde een muzikaal in termezzo. De bas Sjef Langer- werf zong, begeleid door de pia niste mej. Finy Coesmans een aria uit Die Zauberflöte van W. A. Mozart. En het mannenkoor zong de kwasie-ernstige ballade van de Twaalf Rovers van Chi- garoff met als solist de bas-bari ton Wim van Gorp. Vervolgens sprak wethouder Kuysters een kort woord tot de vergadering. Reflecterend op de welkomstwoorden van de voor zitter van Polymnia, zei spreker, dat Polymnia bij het gemeentebe stuur inderdaad waardering vindt voor hetgeen zij in vriendschappe lijke samenwerking met de Kon. Harmonie en met de Chr. Zang- ver. O.K.K. doet voor de opvoe ring van het culturele peil der ge meente. Hiervoor geven wij de vereniging dan ook gaarne de morele en financiële steun. En zich meer speciaal tot me vrouw Brokx richtend, dankte hij haar voor het begrip en de be langstelling die de plaatselijke verenigingen in de culturele sec tor steeds mogen ondervinden van de familie Brokx.Wat U doet voor Polymnia en wat Uw man in de funktie van president doet voor de Kon. Harmonie, dat oor delen wij in het belang van Was pik en wordt door het gemeente bestuur hogelijk gewaardeerd, al dus wethouder Kuysters. Tot besluit voerde het gemengd koor onder leiding van de heer C. van Iersel en met pianobegelei ding van mej. Finy Coesmans een tweetal koren uit, genomen uit Die Schöpfung van J. Haydn. Achtereenvolgens hoorden we Vollendet... en Die Himmeln, beide moeilijke composities van grootse barokke allure, welke zeer verdienstelijk werden vertolkt. Een en ander vormde een waar dige sluiting van de feestelijke vergadering, waarop Polymnia met voldoening zal terugzien. FEUILLETON van „DE ECHO VAN HET ZUIDEN" WILDE VAART Door ALLAN PENNING. 29) Peter Wins had geen lading geboekt en was op dat ogenblik produktenhandelaar. Hij pingelde met de inlanders dagen achtereen, want wie in dat soort zaken niet het geduld van Job in het kwa draat heeft, kan zich van de be ginne aan wel opschrijven. Een inlander heeft nooit gebrek aan tijd en de pingelende handel in produkten geeft hem een van God gezonden tijdverdrijf. Afgezien van de mogelijkheid dat hij een gek vindt, die zijn eerste vraag prijs accepteert, waardoor hij eens en vooral zijn plaats in de hemel zou hebben veroverd, is er geen aardigheid aan, te verkopen zonder de kans te krijgen liefst een paar dagen te sjacheren over de prijs. Het is 't halve leven van de inlander en Peter Wins, die zijn pappenheimers door en door kende, was in hun ogen een groot en vernuftig zakenman. Hij toon- S de een geduld, waartegen een in lander het bij tijd en wijle bijna aflegde, met het gevolg, dat hij steeds kocht tot prijzen, waarop onvermijdelijk een behoorlijke winst geboekt kon worden. En gedurende die lange dagen, dat de „Ping Ho" in die verbor gen en vergeten haventjes in de barre zonnehitte lag te stoven, hing Bil McLeod in dodelijke ver veling over de verschansing, tu rend naar de ongastvrije kust. Niets dan een partij palmbomen, die, bijna verwaand, hun blader kroon in een onmerkbaar briesje heen en weer wiegden. Uren en uren aan een stuk vertoonde zich geen ménselijk wezen op deze on herbergzame kust en wanneer iemand te voorschijn kwam, leek het een poppetje, dat daar doel loos rond zwierf. Sinds Port Swettenham had „de ouwe" niet met hem gespro ken. De ochtend na zijn feest bij Arabella was hij ergens op dek wakker geworden met een bar stende hoofdpijn. Vaag herinner de hij zich, dat iemand hem als slijk aan boord had gedragen, dat een serie emmers water over hem heen geplenst werd, maar wie het had gedaan, kon hij slechts ver moeden. Voordat de zon haar tergende stralen op het scheeps- j dek neergutste, was hij diep be schaamd naar zijn hut gekropen j om zich te wassen en te verkle den. Maar de straffe houding van kapitein Wins, die blijkbaar zelfs geen zin had hem in de maling te nemen, schonk hem de overtui ging, dat zijn vermoeden omtrent de waterplensende snoodaard juist was. Met dat al was het een ellen dige reis geweest. Dienst, dienst en nog eens dienst. Geen enkele maal een gezellig praatje met de ouwe, geen enkele maal, dat de ouwe met zijn flauwe bakken hem er tussen trachtte te nemen. Nee, op die manier was er geen aardig heid meer aan. Het leven was een ei zonder zout, een glas lauw wa ter. Week na week verliep. De „Ping Ho" stoomde van haven tot haven en zij was een dood schip. De vriendschap tussen Pe ter Wins en zijn eerste en enige machinist scheen versmolten als sneeuw voor de zon. Zij leefden naast elkaar als schimmen; van tijd tot tijd spraken zij over dienst, over lading, over bunker- voorraad, koers of tij, maar geen lachje plooide hun lippen en geen overtollig woord werd gespro ken. Peter Wins sloot zich in zijn hut op, wanneer hij niet op de commandobrug was, hij inspec teerde het schip en vooral het domein van Bill McLeod met de gestrengheid van een schout-bij nacht en de onverbreekbare en ijzere discipline begon Bill te be klemmen. Zijn mondharmonica, waarop hij gewoonlijk elke avond zijn hart uitstortte, lag onaange roerd op zijn wasbak. Zijn lin nen dekst.oel, waarin hij, buiten diensturen, een genoeglijk tukje deed, met een zakdoek over zijn kale kop om zich tegen een even tuele verdwaalde muskiet te be schermen, stond leeg en de arme Schot slenterde na zonsonder gang op de verlaten ruimte van luik 4, dat nog de opgeslorpte hitte van de tropendag uitstraal de, om toch maar de bijtende blik van de kapitein te ontgaan. Het was een ellendige reis en Bill McLeod bad de hemel in stilte, dat de ouwe maar eens mot zou zoeken. Als Bill de hand had we ten te leggen op een fles drank, was het weer mis geworden, maar nu kwelde hij zijn stille verbeten woede op de ongelukkige stokers, die op de stookplaat stonden te zweten. Totdat de dag kwam, dat Bill te ver ging en voor een onbedui dend verzuim één van de stokers te lijf ging. Toevallig kwam Pe ter Wins de trappen van de ma chinekamer af, toen het spektakel aan de gang was. Even stond hij stil. Verachtelijk keek hij naar de onverkwikkelijke scène; toen liep hij door, terwijl hij tegen Bill Mc Leod zei: „Machinist, ik ver wacht u straks in mijn hut." Een kwartier later stond Bill McLeod in de kapiteinshut; dee moedig, een beetje bang eigenlijk, maar innerlijk toch blij, dat het tenslotte tot een uitbarsting zou komen. Hij voelde maar al te zeer hoe onbillijk hij tegenover de on gelukkige stoker was geweest en hij kon er op rekenen, dat de ouwe hem niet sparen zou. Alles liever dan die tergende stilte, die ijskoude blikken, die uit Peters klaarblauwe ogen konden stralen, wanneer hij nijdig was. Bills ver wachting werd zo mogelijk over troffen. i Peter Wins maakte hem geen standje, hij liet een orkaan van verwensingen over de arme „meester" waaien, hij striemde hem met een zondvloed van woorden, waarvan elk woord het hart en het beetje eer, dat Bill nog overgebleven was, aan flar- Afscheiid rector M. de Haas te Tilburg. In verband met het bereiken van de pensioengerechtigde leef tijd van dr. De Haas, zal deze met ingang van het nieuwe schooljaar arscheid nemen van het St. Odul- phuslyceum te Tilburg, waaraan hij drie en twintig jaar als rector verbonden is geweest. Rector de Haas was de eerste leek, die het rectoraat over deze oudste katholieke instelling van middelbaar onderwijs in Brabant bekleedde. Leerlingen en oud-leerlingen namen woensdag afscheid van rector De Haas. s Morgens werd er in de parochiekerk van, de Noordhoek tot zijn intentie een H. Mis opgedragen, waarbij het koor van de school o.l.v. de heer A. Goossen de jMissa Da Pacem van Edw. Huygens uitvoerde. Om 11 uur volgde een plechti ge bijeenkomst in de Metropole schouwburg, waarna van 1—2.30 uur een receptie in het St. Odul- phuslyceum. s Avonds voerden leerlingen, geassisteerd door enige oud-leer lingen en een paar dames als gas ten Benjamin Brittens „Let's ma ke an opera" uit, eveneens in de Metropole. Dit stuk stond onder muzikale leiding van de heer J, Janssen; de regie was in handen van de heer Evert van Eijndho- ven. Aan de piano mevr. Reys en de heer Groen slagwerk de heer van Leeuwen. Donderdagavond 12 juli werd voor ouders, oud-leerlingen en be langstellenden een herhaling ge geven. Eisenhower stelt zich herkiesbaar Verheugend herstel. President Eisenhower heeft dinsdag definitief medegedeeld, zich opnieuw kandidaat voor het presidentschap der Verenigde Staten te zullen stellen. De mededeling werd, namens de president, op een persconfe rentie te Gettysburg gedaan door de leider der Amerikaanse repu blikeinse senaatsfractie, William Knowland, die begon met te zeg gen, „dat de republikeinse partij onder leiding van president Eisen hower uitziet naar een zeer krach tige en actieve verkiezingscam pagne. Eden m 1957 naar Moskou, De Britse premier Eden heeft dinsdag te Londen medegedeeld dat hij en zijn minister van Bui tenlands Zaken Selwyn Lloyd in mei 1957 een bezoek van tien da gen aan Moskou zullen brengen. Ereveld in Frankfort voor bijna dui'zend Nederlanders. Het is een prachtig stukje Ne derlandse grond, het ereveld, dat gisteren op het Waldfriedhof te Frankfort a.d. Main is geopend. Het is helaas groot: 755 (Neder landse oorlogsslachtoffers, omge komen in de jaren 1940—1945 in Zuid-Duitsland, liggen er begra ven, en dan staan er nog op een grote gedenksteen 200 Neder landse namen van die slachtof fers, die in massagraven rusten of wier graf niet kon worden terug gevonden. den rukte. Peter schold niet, maar striemde Bill met een serie ver nederende smaadwoorden, die niets van de arme kerel overlie ten. Hij kreeg geen kans om een woord uit te brengen. Zonder op houden ging Peter door, op kal me rustige toon, maar met een sfeer van verachting in zijn stem, die van elk woord een venijnige zweepslag maakte. „Ga nou maar terug naar je stookplaat, de enige plaats op het schip waar je thuis hoort en denk er in het vervolg aan, dat menige Lascaar meer mens is dan jij. Tracht eens wat beschaving van hen te leren... Soedah" en Peter Wins verdween in de aangren zende kaartenkamer. Bill McLeod kookte van woé de. Hij had Peter Wins kunnert vermoorden, maar hij voelde diep in zijn hart, dat de ouwe gelijk had, dat hij een mensonterend produkt was en hij zich gedragen had als een vod. Hij, Bil McLeod, eerste machinist van de „Ping- Ho", enig Europeaan tussen de zwarte bemanning, had zich in tomeloze woede laten gaan en had het respect dat de Lascaren voor hem, als Europeaan, be hoorden te hebben, te grabbel ge gooid. (Wordt vervolgd) tijdens feestelijke vergadering geïnaugureerd. PHILIPSHAVE UNIC BRAUN-REMINGTON HOLL. ELECTRO RUTON EXCELSIOR

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1956 | | pagina 2