ELECTRA
grootste keus
P0LYMNIA krijgt beschermvrouwe
BF
SCHEERAPPARATEN
o
2
O
X
STOFZUIGERS
fCiest deZmzyrfe, kiest PANG
i)e vets/uipetMfr van demste ta/uj.
m
2
DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN VRIJDAG 13 JULI 1956
2
scheen voor meisjes van 10—12
jaar „Het 'zusje van Margriet".
Dit bijzonder gezellige meisjes
boek van Gerda Nefkens speelt
zich af in een groot gezin, waar
van het oudste meisje, Margriet,
bij een oom en tante in een ande
re plaats in huis is. Margriet
moedert nogal graag over Atie,
haar jongste zusje, die een echte
wildebras is en zelfs midvoor in
een jongensvoetbalclub uit de
buurt. Maar ten slotte is het
Margriet die Atie op de juiste
manier weet aan te pakken en
van haar een echt meisje maakt.
Gerda Nefkens heeft dit bijzon- j
der prettige boek de juiste toon
en sfeer meegegeven. Prijs gebon
den f 2.90. j i
„Koentje wint een spoortrein"
is een boek voor jongens van 10
12 jaar uit de Zonnebloem
serie. De naam van de schrijver
Guus Betlem Jr. is een waarborg
voor een spannend en vlot ge
schreven boek, waaraan de jon
gens hun hart zullen ophalen.
We maken kennis met de Witte
Vleermuizen", een stel flinke
jongens, en de „Mannen van
Keesje Kors", een bende van
echte straatbengels. Het gaat er
warm toe. Maar plotseling zijn de
„Witte Vleermuizen de buurt-
ruzie helemaal vergeten, omdat
Koentje met een verkeersprijs-
vraag een prachtige spoortrein
heeft gewonnen. En uit deze
spoortrein groeit iets, dat jeugdi
ge lezers ongetwijfeld met veel
spanning zullen volgen. Prijs ge
bonden f 2.90.
Velen zullen de schrijver J. G.
Thieme kennen door het uitste
kende boek „Goudmijn Kironda-
talEen nieuw boek van deze
schrijver verscheen onlangs onder
de titelTelegram uit Monrovia".
Het verhaal speelt zich af in de
vrije negerrepubliek Liberia met
de hoofdstad Monrovia. Lex Cos-
ter, een Nederlands student, ont- j
vangt van zijn vader, een onder
nemend zakenman in Nairobi, een
telegram om zijn vakantie in Af
rika te komen doorbrengen. Het j
vreemde is evenwel dat de heer
Coster Sr. sinds enige tijd met
onbekende bestemming is ver
trokken. De vraag dringt zich nu
op: was dit telegram wel zo on
schuldig als het leek en was het
niet veeleer een noodkreet? De
schrijver, die met de omstandig
heden ter plaatse zeer goed op de
hoogte is, beschrijft hier in een
zeer spannend boek de avonturen
van Lex Coster en zijn nieuwe
vriend Tom Morgan. Prijs gebon
den f 4.90. Het is een boek voor
oudere jongens. i
Voor meisjes van 12—14 jaar
schreef Freddy Hagers „Piten
neemt de eerste hindernis". Pien
is een echt kind van de grote
stad, dat met volle teugen geniet
van het leven in de stad. Vooral
in de manege van de vader van
Inez, haar hartvriendin, kan ze
haar hart ophalen. Dat heerlijke
leven verandert echter plotseling
wanneer haar vader benoemd
wordt tot burgemeester^ van een
klein dorpje. Pien heeft heel wat
moeite om zich aan het dorpsle
ven aan te passen, te meer omdat
de dorpsmeisjes aanvankelijk
niets van dat „verwaande" stads
kind willen weten. Hoe zij ten
slotte de genegenheid van alle
dorpsbewoners weet te winnen,
wordt in dit vlotte en amusante
meisjesboek verteld. Prijs gebon
den f 3.90.
„De stem van het hart" door
J. Bleeker is een meisjesroman,
die door oudere meisjes ongetwij
feld met grote aandacht zal wor
den gelezen. De hoofdpersonen in
dit fleurige en spannend geschre
ven verhaal zijn Hans van der
Eist, haar broer Gert en de trou
we herdershond Bram. Vooral de
verhouding van mens tot mens
heeft de auteur uitstekend recht
laten wedervaren. Het is een bij
zonder spannend verhaal, waar
in het onfeilbaar honde-instinct
van Bram een grote rol speelt.
Waarom heeft Bram zo weinig
op met de zo sympathieke dokter
van Doorn en wel met de vreem
deling met de grijze ogen?
Een goed en aantrekkelijk boek.
Prijs gebonden f 4.90.
MEVR. AJ.C M. BROKX-VAN STEENOVEN
Zondagmorgen werd door de Zangvereniging Polymnia in
Café C. van Iersel een feestelijke vergadering belegd, welke
zijn aanleiding vond in de plechtige installatie van mevrouw
Brokx-van Steenoven als beschermvrouwe van de zangver
eniging.
Onder de aanwezigen merkten
we o.m. op de edelachtbare heren
wethouders L. Kuysters en A. v.
Kuyk, en een vijftal leden van 't
bestuur van Volksvlijt en Volks
vermaak, die allen als zodanig
door de voorzitter van Polymnia,
de heer A. Berkelmans, werden
welkom geheten.
De feestvergadering wérd ge
opend met het optreden van het
gemengd koor. Onder leiding van
de directeur, de heer C. van Ier
sel, voerde men een drietal wer
ken uit van Orlando di Lasso.
Ook al bedoelde dit optreden j
„slechts" een muzikale welkomst
groet en omlijsting van het pièce
de resistance dezer bijeenkomst,
het moet ons van het hart dat wij
Polymnia zelden zulk een gave en
warme uitvoering hebben horen
geven van deze inderdaad sublie
me a capella-werkjes van Lassus.
Vervolgens §prak de heer A.
Berkelmans als voorzitter de in
stallatie-rede uit. Hierin schetste
hij de sociaal-culturele positie van
de vereniging in de plaatselijke
gemeenschap.
Toen onze vereniging in 1950
werd opgericht was er slechts de
spontaniteit der leden en de
vreugde welke zij vonden in de
muziekbeoefening, zo zei spreker
o.m. Veel verder gingen onze
pretenties toen niet. Naarmate
echter onze prestaties stegen en
de belangstelling voor ons koor
groeide, reikte ook ons streven
tg
heeft de
Grotestraat 207
Waalwijk
to
m
to
verder. Polymnia werd zich be
wust van haar taak t.o.v. haar le
den in het bijzonder en t.o.v.
Waspik in het algemeen. En zo
als wij thans onze sociale taak
zien, zo ging spreker verder, leek
het ons gewenst iemand aan on
ze vereniging te verbinden die ons
zou helpen ons doel zo dicht mo
gelijk te benaderen. Dat wij daar
bij aan U dachten, mevrouw
Brokx, was voor de hand liggend.
Wij waren er immers van over
tuigd dat U begrip had voor on
ze taak en sympathie voor onze
vereniging. Het was ons n.l. niet
ontgaan dat U bij concerten en
dergelijke meerdere malen door
Uw aanwezigheid Uw belangstel
ling toonde. Dat wij U bereid
vonden om ons verzoek in te wil
ligen, daarin zien wij wederom
een aanwijzing dat wij de kinder
schoenen zo langzamerhand zijn
ontgroeid. Ook wij genieten thans
bescherming, evenals de harmo
nie en de Chr. zangver. O.K.K.
En niet het minst in moreel op
zicht is zulk een steun voor een
vereniging onmisbaar.
Voorts gaf de voorzitter een
karakterschets van de vereniging,
waarbij hij o.m. het enthousiasme
en de spirit voor deze vereniging
van jonge mensen kenmerkend
heette. Aan haar wilskracht en
doorzettingsvermogen dankt Po
lymnia het dat zij binnen zes jaar
via verschillende concoursen op
klom van de vierde tot de eerste
afdeling. Die concoursen zo
vervolgde spreker zijn evenwel
nooit doel op zichzelf. We be
schouwen ze slechts als een test.
Ons eigenlijk doel ligt in 't dienst
baar zijn aan de Waspikse samen
leving. En daarom zullen wij er
ook voor werken dat de traditie
om twee concerten te geven per
jaar (één in de winter en één met
kermis) gehandhaafd blijft. Spr.
typeerde Polymnia als een vereni
ging die niet leeft in een sleur en
niet drijft op dode conventie.
Al klinkt een en ander misschien
een weinig zelfverzekerd, zo zei
de voorzitter, van de andere kant
zijn we er ons terdege van be
wust dat wij er nog lang niet zijn.
I Wij beseffen goed dat de weg en
de ontwikkeling die wij achter ons
hebben, nog maar heel miniem is
in vergelijking tot de mogelijkhe
den die nog voor ons liggen. Wel
kunnen we zeggen dat we thans
zo ver zijn, dat er iets van onze
vereniging te maken is. En daar
voor zullen we blijven ijveren.
Vervolgens dankte de voorzit
ter, mede namens alle leden van
de vereniging, mevrouw Brokx
hartelijk voor hetgeen zij op zich
had genomen en hij sprak de op
rechte erkentelijkheid daarvoor
uit.
Gaarne had de vereniging haar
beschermvrouwe iets aangeboden
waardoor dit historisch moment
voor Polymnia werd vereeuwigd,
aldus de voorzitter. Het moest
iets passends zijn en iets waar
digs. We geloven in deze opzet
te zijn geslaagd door een befaamd
calligrafe opdracht te geven een
oorkonde te vervaardigen.
Hierop las de voorzitter de
tekst van de oorkonde voor, welk
gebeuren gold als de officiële in
stallatie van de beschermvrouwe.
In een kort slotwoord dankte
spreker o.m. nogmaals mevrouw
Brokx en feliciteerde hij de leden
van Polymnia.
Na dit plechtig moment klonk
een spontaan „zij-leve-lang" door
de ruimte en zoals dat voor een
dergelijke vereniging past, na
tuurlijk meerstemmig.
Hierop sprak de beschermvrou
we een kort dankwoord, waarin
zij o.m. zei, blij te zijn thans nader
te komen tot een vereniging die
steeds haar sympathie had gehad.
Zij sprak haar voldoening uit
over de prachtige, kunstzinnige
oorkonde die haar was aange
boden en waarmee zij zeer ver
rast was. Aan het slot overhan
digde zij de voorzitter van Po
lymnia een geschenk onder cou
vert.
Tijdens de feestvergadering las
de voorzitter nog een schrijven
voor dat was binnengekomen van
Verkrijgbaar in diverse fijne vruchcensmaken, los S 32 cent per 100
gram en in rollen a 17 cent. Let op de naam RANG op het be
schermend omhulsel van elk „Rangetje" en op iedere rol.
EHC3
de mede-oprichter/oud-voorzitter
der vereniging, de heer P. van
1 Dongen, die vanwege de culture
le dagen te Someren, tot zijn
grote spijt niet op de installatie
vergadering aanwezig kon zijn.
Hierin schreef bovengenoemde
o.m. dat het grote nieuws dat me-
vrouw Brokx door Polymnia tot
j beschermvrouwe was benoemd en
j dat zij deze benoeming ook had
aangenomen, bijzondere indruk
j óp hem had gemaakt. Het feit dat
de vereniging thans 'n bescherm
vrouwe heeft, achtte hij daarom
van zo n groot belang, omdat
hierdoor naar buitenuit blijkt dat
Polymnia niet meer is een „onder
onsje", maar een vereniging die in
alle kringen waardering vindt en
die in het algemeen belang van
j Waspik werkzaam is.
ïk feliciteer dan ook Polymnia
met mevrouw Brokx en mevrouw
j Brokx met Polymnia, zo drukte
de heer van Dongen zich op de
j hem typerende wijze uit. Dit
laatste motiveerde hij o.m. door
te zeggen dat Polymnia een ver-
eniging is waar in onderlinge
vriendschap de mooie zangkunsf
wordt beoefend, waardoor hef
voor U als Zangliefhebster, zo
schreef hij, immer een voldoe
ning zal zijn dit gezelschap door
raad en bijstand te kunnen steu
nen.
Hierna volgde een muzikaal in
termezzo. De bas Sjef Langer-
werf zong, begeleid door de pia
niste mej. Finy Coesmans een
aria uit Die Zauberflöte van W.
A. Mozart. En het mannenkoor
zong de kwasie-ernstige ballade
van de Twaalf Rovers van Chi-
garoff met als solist de bas-bari
ton Wim van Gorp.
Vervolgens sprak wethouder
Kuysters een kort woord tot de
vergadering. Reflecterend op de
welkomstwoorden van de voor
zitter van Polymnia, zei spreker,
dat Polymnia bij het gemeentebe
stuur inderdaad waardering vindt
voor hetgeen zij in vriendschappe
lijke samenwerking met de Kon.
Harmonie en met de Chr. Zang-
ver. O.K.K. doet voor de opvoe
ring van het culturele peil der ge
meente. Hiervoor geven wij de
vereniging dan ook gaarne de
morele en financiële steun.
En zich meer speciaal tot me
vrouw Brokx richtend, dankte hij
haar voor het begrip en de be
langstelling die de plaatselijke
verenigingen in de culturele sec
tor steeds mogen ondervinden
van de familie Brokx.Wat U doet
voor Polymnia en wat Uw man
in de funktie van president doet
voor de Kon. Harmonie, dat oor
delen wij in het belang van Was
pik en wordt door het gemeente
bestuur hogelijk gewaardeerd, al
dus wethouder Kuysters.
Tot besluit voerde het gemengd
koor onder leiding van de heer C.
van Iersel en met pianobegelei
ding van mej. Finy Coesmans een
tweetal koren uit, genomen uit
Die Schöpfung van J. Haydn.
Achtereenvolgens hoorden we
Vollendet... en Die Himmeln,
beide moeilijke composities van
grootse barokke allure, welke zeer
verdienstelijk werden vertolkt.
Een en ander vormde een waar
dige sluiting van de feestelijke
vergadering, waarop Polymnia
met voldoening zal terugzien.
FEUILLETON
van
„DE ECHO VAN HET ZUIDEN"
WILDE VAART
Door
ALLAN PENNING.
29)
Peter Wins had geen lading
geboekt en was op dat ogenblik
produktenhandelaar. Hij pingelde
met de inlanders dagen achtereen,
want wie in dat soort zaken niet
het geduld van Job in het kwa
draat heeft, kan zich van de be
ginne aan wel opschrijven. Een
inlander heeft nooit gebrek aan
tijd en de pingelende handel in
produkten geeft hem een van God
gezonden tijdverdrijf. Afgezien
van de mogelijkheid dat hij een
gek vindt, die zijn eerste vraag
prijs accepteert, waardoor hij
eens en vooral zijn plaats in de
hemel zou hebben veroverd, is er
geen aardigheid aan, te verkopen
zonder de kans te krijgen liefst
een paar dagen te sjacheren over
de prijs. Het is 't halve leven van
de inlander en Peter Wins, die
zijn pappenheimers door en door
kende, was in hun ogen een groot
en vernuftig zakenman. Hij toon-
S de een geduld, waartegen een in
lander het bij tijd en wijle bijna
aflegde, met het gevolg, dat hij
steeds kocht tot prijzen, waarop
onvermijdelijk een behoorlijke
winst geboekt kon worden.
En gedurende die lange dagen,
dat de „Ping Ho" in die verbor
gen en vergeten haventjes in de
barre zonnehitte lag te stoven,
hing Bil McLeod in dodelijke ver
veling over de verschansing, tu
rend naar de ongastvrije kust.
Niets dan een partij palmbomen,
die, bijna verwaand, hun blader
kroon in een onmerkbaar briesje
heen en weer wiegden. Uren en
uren aan een stuk vertoonde zich
geen ménselijk wezen op deze on
herbergzame kust en wanneer
iemand te voorschijn kwam, leek
het een poppetje, dat daar doel
loos rond zwierf.
Sinds Port Swettenham had
„de ouwe" niet met hem gespro
ken. De ochtend na zijn feest bij
Arabella was hij ergens op dek
wakker geworden met een bar
stende hoofdpijn. Vaag herinner
de hij zich, dat iemand hem als
slijk aan boord had gedragen, dat
een serie emmers water over hem
heen geplenst werd, maar wie het
had gedaan, kon hij slechts ver
moeden. Voordat de zon haar
tergende stralen op het scheeps-
j dek neergutste, was hij diep be
schaamd naar zijn hut gekropen
j om zich te wassen en te verkle
den. Maar de straffe houding van
kapitein Wins, die blijkbaar zelfs
geen zin had hem in de maling te
nemen, schonk hem de overtui
ging, dat zijn vermoeden omtrent
de waterplensende snoodaard
juist was.
Met dat al was het een ellen
dige reis geweest. Dienst, dienst
en nog eens dienst. Geen enkele
maal een gezellig praatje met de
ouwe, geen enkele maal, dat de
ouwe met zijn flauwe bakken hem
er tussen trachtte te nemen. Nee,
op die manier was er geen aardig
heid meer aan. Het leven was een
ei zonder zout, een glas lauw wa
ter.
Week na week verliep. De
„Ping Ho" stoomde van haven
tot haven en zij was een dood
schip. De vriendschap tussen Pe
ter Wins en zijn eerste en enige
machinist scheen versmolten als
sneeuw voor de zon. Zij leefden
naast elkaar als schimmen; van
tijd tot tijd spraken zij over
dienst, over lading, over bunker-
voorraad, koers of tij, maar geen
lachje plooide hun lippen en geen
overtollig woord werd gespro
ken. Peter Wins sloot zich in zijn
hut op, wanneer hij niet op de
commandobrug was, hij inspec
teerde het schip en vooral het
domein van Bill McLeod met de
gestrengheid van een schout-bij
nacht en de onverbreekbare en
ijzere discipline begon Bill te be
klemmen. Zijn mondharmonica,
waarop hij gewoonlijk elke avond
zijn hart uitstortte, lag onaange
roerd op zijn wasbak. Zijn lin
nen dekst.oel, waarin hij, buiten
diensturen, een genoeglijk tukje
deed, met een zakdoek over zijn
kale kop om zich tegen een even
tuele verdwaalde muskiet te be
schermen, stond leeg en de arme
Schot slenterde na zonsonder
gang op de verlaten ruimte van
luik 4, dat nog de opgeslorpte
hitte van de tropendag uitstraal
de, om toch maar de bijtende blik
van de kapitein te ontgaan. Het
was een ellendige reis en Bill
McLeod bad de hemel in stilte,
dat de ouwe maar eens mot zou
zoeken. Als Bill de hand had we
ten te leggen op een fles drank,
was het weer mis geworden, maar
nu kwelde hij zijn stille verbeten
woede op de ongelukkige stokers,
die op de stookplaat stonden te
zweten.
Totdat de dag kwam, dat Bill
te ver ging en voor een onbedui
dend verzuim één van de stokers
te lijf ging. Toevallig kwam Pe
ter Wins de trappen van de ma
chinekamer af, toen het spektakel
aan de gang was. Even stond hij
stil. Verachtelijk keek hij naar de
onverkwikkelijke scène; toen liep
hij door, terwijl hij tegen Bill Mc
Leod zei: „Machinist, ik ver
wacht u straks in mijn hut."
Een kwartier later stond Bill
McLeod in de kapiteinshut; dee
moedig, een beetje bang eigenlijk,
maar innerlijk toch blij, dat het
tenslotte tot een uitbarsting zou
komen. Hij voelde maar al te zeer
hoe onbillijk hij tegenover de on
gelukkige stoker was geweest en
hij kon er op rekenen, dat de
ouwe hem niet sparen zou. Alles
liever dan die tergende stilte, die
ijskoude blikken, die uit Peters
klaarblauwe ogen konden stralen,
wanneer hij nijdig was. Bills ver
wachting werd zo mogelijk over
troffen. i
Peter Wins maakte hem geen
standje, hij liet een orkaan van
verwensingen over de arme
„meester" waaien, hij striemde
hem met een zondvloed van
woorden, waarvan elk woord het
hart en het beetje eer, dat Bill
nog overgebleven was, aan flar-
Afscheiid rector
M. de Haas te Tilburg.
In verband met het bereiken
van de pensioengerechtigde leef
tijd van dr. De Haas, zal deze met
ingang van het nieuwe schooljaar
arscheid nemen van het St. Odul-
phuslyceum te Tilburg, waaraan
hij drie en twintig jaar als rector
verbonden is geweest.
Rector de Haas was de eerste
leek, die het rectoraat over deze
oudste katholieke instelling van
middelbaar onderwijs in Brabant
bekleedde.
Leerlingen en oud-leerlingen
namen woensdag afscheid van
rector De Haas. s Morgens werd
er in de parochiekerk van, de
Noordhoek tot zijn intentie een
H. Mis opgedragen, waarbij het
koor van de school o.l.v. de heer
A. Goossen de jMissa Da Pacem
van Edw. Huygens uitvoerde.
Om 11 uur volgde een plechti
ge bijeenkomst in de Metropole
schouwburg, waarna van 1—2.30
uur een receptie in het St. Odul-
phuslyceum.
s Avonds voerden leerlingen,
geassisteerd door enige oud-leer
lingen en een paar dames als gas
ten Benjamin Brittens „Let's ma
ke an opera" uit, eveneens in de
Metropole. Dit stuk stond onder
muzikale leiding van de heer J,
Janssen; de regie was in handen
van de heer Evert van Eijndho-
ven. Aan de piano mevr. Reys en
de heer Groen slagwerk de heer
van Leeuwen.
Donderdagavond 12 juli werd
voor ouders, oud-leerlingen en be
langstellenden een herhaling ge
geven.
Eisenhower stelt zich herkiesbaar
Verheugend herstel.
President Eisenhower heeft
dinsdag definitief medegedeeld,
zich opnieuw kandidaat voor het
presidentschap der Verenigde
Staten te zullen stellen.
De mededeling werd, namens
de president, op een persconfe
rentie te Gettysburg gedaan door
de leider der Amerikaanse repu
blikeinse senaatsfractie, William
Knowland, die begon met te zeg
gen, „dat de republikeinse partij
onder leiding van president Eisen
hower uitziet naar een zeer krach
tige en actieve verkiezingscam
pagne.
Eden m 1957 naar Moskou,
De Britse premier Eden heeft
dinsdag te Londen medegedeeld
dat hij en zijn minister van Bui
tenlands Zaken Selwyn Lloyd in
mei 1957 een bezoek van tien da
gen aan Moskou zullen brengen.
Ereveld in Frankfort
voor bijna dui'zend Nederlanders.
Het is een prachtig stukje Ne
derlandse grond, het ereveld, dat
gisteren op het Waldfriedhof te
Frankfort a.d. Main is geopend.
Het is helaas groot: 755 (Neder
landse oorlogsslachtoffers, omge
komen in de jaren 1940—1945 in
Zuid-Duitsland, liggen er begra
ven, en dan staan er nog op een
grote gedenksteen 200 Neder
landse namen van die slachtof
fers, die in massagraven rusten of
wier graf niet kon worden terug
gevonden.
den rukte. Peter schold niet, maar
striemde Bill met een serie ver
nederende smaadwoorden, die
niets van de arme kerel overlie
ten. Hij kreeg geen kans om een
woord uit te brengen. Zonder op
houden ging Peter door, op kal
me rustige toon, maar met een
sfeer van verachting in zijn stem,
die van elk woord een venijnige
zweepslag maakte.
„Ga nou maar terug naar je
stookplaat, de enige plaats op het
schip waar je thuis hoort en denk
er in het vervolg aan, dat menige
Lascaar meer mens is dan jij.
Tracht eens wat beschaving van
hen te leren... Soedah" en Peter
Wins verdween in de aangren
zende kaartenkamer.
Bill McLeod kookte van woé
de. Hij had Peter Wins kunnert
vermoorden, maar hij voelde diep
in zijn hart, dat de ouwe gelijk
had, dat hij een mensonterend
produkt was en hij zich gedragen
had als een vod. Hij, Bil McLeod,
eerste machinist van de „Ping-
Ho", enig Europeaan tussen de
zwarte bemanning, had zich in
tomeloze woede laten gaan en
had het respect dat de Lascaren
voor hem, als Europeaan, be
hoorden te hebben, te grabbel ge
gooid. (Wordt vervolgd)
tijdens feestelijke vergadering geïnaugureerd.
PHILIPSHAVE UNIC BRAUN-REMINGTON
HOLL. ELECTRO RUTON EXCELSIOR