Waalwijkse en Langstraatse Courant ELECTRA grootste keus BINNEN- EN BUITENLAND Met vacantie naar Canada SCHEERAPPARATEN o STOFZUIGERS De Katholieke Kerk dwingt niemand; VRIJDAG 7 SEPTEMBER 1956- Uitgever: Waalwij kse Stoomdrukkerij Antoon Tielen Hoofdredacteur: JAN TIELEN Dit blad verschijnt 2 x per week. 79e JAARGANG No. 70 Abonnement: 19 cent per week 2.45 per kwartaal 2.70 franco p. p. Advertentieprij s 10 cent per m.m. Contract-advertenties speciaal tarief Bureaux GROTESTRAAT 205, WA ALWIJK TEL. 2621 KAATSHEUVEL TEL. 2002 Dr van BEURDENSTRAAT 8 OPGERICHT 1878 TELEGR.-ADRES: „ECHO" li. Toen we die morgen, ongeveer een uur na aankomst, in het ge woel van Montreal met z'n 2Yz miljoen inwoners waren opgeno men, konden we ons moeilijk voorstellen dat we de vorige avond omstreeks hetzelfde uur uit Amsterdam waren vertrok ken. Dit betekende een snelle omschakeling op velerlei gebied. Niet 't minst ten opzichte van het weer. We waren uit een koud en regenachtig Nederland ver trokken, dat niet alleen warme kleding, maar bovendien 'n flin ke regenjas nodig maakte. Hier brandde de zon aan een wolken loze, staalblauwe hemel, zodat we al spoedig onze colberts uit gooiden en de ramen van de au to naar beneden moesten draai en om zo mogelijk toch nog een klein koeltje op te vangen. Het verschil in weer en temperatuur tussen Nederland en Canada was wel het eerste dat ons frappeer de. We werden deze middag en ook de volgende dag door Mon treal gereden door de fieldman van het immigration-committee der Chr. Ref. Church in Canada, Mr. A. de Jonge. We hadden hem reeds ontmoet bij het onderzoek der uit Nederland binnenkomen de passagiers door de douane. Hij vervulde daarbij de onmis bare rol van tussenpersoon tus sen de Nederlandse immigranten en de douane, waardoor dit on derzoek zeer vlot van stapel liep. Met ons vliegtuig waren n.l. verscheidene emigrerende fami lies meegekomen, waarvan er enkele in Montreal bleven, o.a. twee ingenieurs met hun fami lies, die* een betrekking hadden aanvaard bij Canadair, de enor me vliegtuigenfabriek in Mon treal, waar de bekende Thunder- jets worden vervaardigd. De belangeloze diensten die de fieldman desgewenst aan alle Nederlandse passagiers verleen de, werden zeer op prijs gesteld, want al kan men nog zo perfect Engels spreken in Nederland, het is een hele toer om het rap ge sproken „slang" der Canadezen te verstaan. Over onze tocht door Montreal hopen we in een volgend artikel te schrijven, omdat we ook in 't laatst der vakantie nog enkele dagen in deze metropool hebben doorgebracht en we onze indruk ken over deze grootste binnen haven ter wereld gaarne in één verband houden. Hoewel in Montreal nog niet zoveel Nederlandse immigranten zijn als b.v. in Zuil-Ontario, is niettemin ons land toch behoor lijk vertegenwoordigd in de be volking van het oude Indianen dorp Hochelaga, dat de Franse zeeman Jacques Cartier in 1534 ontdekte toen hij de St. Laurens- rivier afvoer en dat sindsdien tot een wereldstad is uitgegroeid. We hadden het genoegen in de ze stad twee nichten in goede welstand te ontmoeten. Van haar hoorden we dat het in Montreal voor de Nederlanders prettig is om te werken en dat er 'n hech te band tussen de Nederlanders in deze grote stad is, zodat ze niet gemakkelijk in de massa verloren gaan. Toen we 's avonds in onze ho telkamer aan kwamen, was het eerste wat ons hier opviel het televisietoestel, dat er ten be hoeve der gasten stond. Als men dat wilde, kon men vanaf z'n bed de televisievoorstellingen volgen. Wij hebben dat echter niet ge daan. Door de nachtelijke reis en de vermoeiende dag met z'n talloze nieuwe indrukken, die daarop volgde, had Morpheus 't deze avond al heel gemakkelijk om ons in zijn armen te krijgen. Het ligt voor de hand, dat als men na een vakantie van enkele weken' in Canada en de Verenig de Staten een beschrijving wil geven van land, volk en toestan den die men aantreft, men hier bij dient te volstaan met 't weer geven van persoonlijke indruk ken. Deze kunnen uiteraard slechts oppervlakkig zijn, want het is niet mogelijk om in zulk een korte tijd de verschillende aspecten van 't Canadese volks leven en de toestanden in dit op een na grootste land ter wereld ook maar enigszins te benade ren. Bovendien hebben wij slechts een fractie van dit onme telijke land kunnen bezoeken, zodat wij ons thans evenmin een oordeel kunnen vormen over de situatie in de provincies waar we niet zijn geweest, als toen we vóór de reis nog rustig op onze kantoorstoel zaten. Het hoofddoel van onze reis is geweest familiebezoek en spre ken met diverse Nederlandse im migranten in Canada en de Sta tes. Er zijn in Nederland talloos velen, die hun familiebetrekkin gen, kinderen en kleinkinderen, wel graag eens een bezoek van enkele weken zouden willen brengen. Voor hen die nog in 't arbeidsproces zijn opgenomen, werkt de tijdsfactor belemme rend op het tot uitvoering bren gen van die verlangens. De re gelmatige diensten die de KL|M op New York en Montreal onder houdt en de populaire toeristen klasse die zij voor deze diensten heeft ingesteld, maken echter 't door velen onmogelijk geachte tot een mogelijkheid, omdat een reis naar New York of Montreal vanaf Amsterdam door de lucht niet zoveel tijd vraagt als een treinreis naar Zuid-Zwitserland. Op weg naar Zuid-Ontario. Hierdoor werd het ook ons mogelijk gemaakt onze familie in Zuid-Ontario te bezoeken. Op de dag na onze aankomst in Montreal vertrokken we 's mid dags om half vijf met de befaam de Canadian Pacific Railway naar Sarnia, dat in het zuidwes ten van Ontario ligt, ten noord oosten van het St. Clairkanaal, dat de verbinding vormt tussen het enorme Huronmeer (vele malen groter dan Nederland) en 't veel kleinere Clairmeer. Dit kanaal vormt tevens de grens tussen Canada en de Ver. Staten. Zuid-Ontario is blijkbaar het eldorado voor de Nederlandse immigranten in Canada; men treft hen er althans bij tiendui zenden aan, zowel de pioniers, de z.g. „old timers", als de „new comers", dat zijn zij, die deel uit maken van de circa 130.000 Ne derlanders, die na 1947 naar Ca nada zijn geëmigreerd. Met bei de groepen hebben we op onze reis kennis gemaakt en als onze algemene conclusie kunnen we migranten hebben ons verzekerd dat het niet verstandig is om hier direct een farm te beginnen zonder eerst geruime tijd bij een of meer Canadese boeren te heb ben gewerkt en zich de methode van werken hier te hebben eigen gemaakt. Begint men te vlug dan loopt men de kans leergeld te moeten betalen en soms niet wei nig ook. Nu we terwijl de trein druk aan het mijlen-eten is het toch over het werken op de farm heb ben, kan het geen kwaad er even op te wijzen dat ook het zich als arbeider bij een farmer verhuren bepaalde risico's voor de emi grant kan meebrengen, vooral als hij de Engelse taal niet al te goed machtig is. Het is van groot belang te weten, dat men bij een goede boer komt en hiervoor is de tussenkomst van ter plaatse goed bekende Nederlandse ken nissen of van de emigratiedien sten van zeer groot belang. We hebben gesproken met enige im migranten, die in Nederland reeds zich bij een Canadese boer hadden verhuurd en die hier een ontzettend harde begintijd heb ben gehad, met veel teleurstellin gen. Een goed gesitueerde Ne derlandse boer bijvoorbeeld, die de drang naar emigratie in zich voelde branden, verkocht in Ne derland zijn have en goed en trok met zijn gezin naar Canada. Hier werkte hij 8 maanden bij een boer 'onder zeer zware omstan digheden, kon het toen niet lan ger volhouden en zocht een an dere „job", dochkreeg toen geen cent voor zijn 8 maanden dienst uitbetaald Dat zijn toestanden, die wij ons in Nederland niet kunnen voorstellen en die ons rechtsbe grip te boven gaan, doch die hier meermalen schijnen voor te ko men, zonder dat men er veel aan kan doen. Gelukkig staan tegenover de ze en meer van dergelijke som bere schilderingen ook talrijke DE WERELD ROND UJ U) in Grotestraat 207 heeft de Waalwyk nu al vast mededelen, dat zowel de old timers als d§ nieuwe im migranten nog zeer veel belang stelling koesteren voor het moe derland, het kleine land aan de andere zijde van de oceaan. Zij zijn nog met sterke banden hier aan verbonden, maar toch wil len de meesten daarheen niet te rugkeren anders dan voor 'n trip van enkele maandenHet verlangen naar een trip leefde bij de meeste Canadese Neder landers of Nederlandse Canade zen, met wie we in deze tijd heb ben gesproken; velen hadden daarvoor concrete plannen. Toen de trein Montreal ver liet maakten we, hoewel we door het dichtstbevolkte deel van Ca nada reisden, kennis met de enor me uitgestrektheid van dit bij zondere land, dat slechts (5 mil joen inwoners, meer telt dan ons kleine Nederland. Op de kaart is het. traject Montreal-Sarnia niet zo groot (we behoefden alleen Zuid-Ontario van Noord-Oost naar Zuid-West te doorkruisen) maar toch had de snelle Canadi an Pacific Railway er nog bijna 12 uren voor nodig om deze af stand af te leggen, slechts een paar uren minder dan waarin de „Flying Dutchman" de afstand Amsterdam-Montreal overbrug de. Het landschap tussen Montre al en Toronto, waar we groten deels nog bij daglicht door re den, was wel afwisselend, hoe wel niet bijzonder imponerend. De landerijen geven niet de vruchtbare en verzorgde aanblik te zien van onze weilanden met hun glanzende koeien. Vee ont dekten we slechts weinig. Slechts hier en daar stond een farm, maar ook deze stelde meestal te leur; in de regel was het een woonhuis met een enkele tientallen meters verderop staan de schuur, die er vaak verval len uitzag. Zulke farms kunnen de toets der vergelijking met de kapitale boerderijen in Noorde lijk Nederland dan ook niet doorstaan. Trouwens, het boeren gaat in dit land in vele opzichten anders dan bij ons en verscheidene im- andere voorbeelden van prima farmers, die alles in het werk stellen om hun pas overgekomen arbeiders en hun gezinnen zo spoedig mogelijk op hun gemak te stellen en hen met raad en daad terzijde staan. Uitkijken blijft voor de immi grant echter de boodschap Onze trein raast intussen door het Canadese land, zo nu en dan stoppend hij een groter of klei ner station. Ook bij de kleinere stations wordt n.l. gestopt, want de treinen rijden hier niet met dezelfde frequentie als in Ne derland. Tussen Montreal-To- ronto-London en verder rijden in beide richtingen slechts en kele treinen per etmaal. Als we Toronto naderen is het al helemaal donker geworden. Toch krijgen we wel enig begrip over deze enorme stad met z'n 1.200.000 inwoners, want we rij den geruime tijd door en langs de bebouwde kom. Overal bran den en flitsen de lichtreclames in zulk een grote verscheiden heid van vorm en kleuren, dat het een overweldigende indruk maakt. Hier moeten we onze trein verlaten en overstappen in die, welke Chicago als eindpunt heeft. Het laatste traject van onze reis, is begonnen. 't Is inmiddels al half één in de nacht geworden, maar de trein is nog flink bezet en er ko men ook nog ouders met kleine kinderen in de trein, zelfs met baby's. Dat schijnt hier echter heel gewoon te zijn. Voor de kipderen wordt een slaapplaats- je op de zachte, goed verende zit plaatsen klaar gemaakt, waar ze al spoedig in slaap sukkelen. Wij laten onze rugleuningen naar achteren kantelen en pro beren ook een uiltje te knappen, want we hebben nog ruim 3% uur te rijden Het is 4 uur in de nacht als we in Sarnia aankomen. We hebben onze vakantiestandplaats bereikt, waar de nachtelijke be groeting met onze familie op het station plaats heeft. (Nadruk verboden). (8 Omdat wij dit jaar tijdens onze vakantie expresselijk elke krant gemeden hebben, wijl wij achteraf wilden vaststellen of wij daarmee werkelijk iets had den gemist, vielen wij bij onze terugkeer in het goede Wolluk op de eerste de beste krant aan als een kannibaal op een lekkere dikke ontdekkingsreiziger. Het smaakte ons echter slech ter dan de kannibaal, want in elke hap die wij in het nieuws deden, proefden wij dezelfde ou de, jaloerse en ruziezoekende wereld van vóór onze vakantie. Niets, maar dan ook niets had den wij gemist in die dagen, tij dens welke wij hartstochtelijk naar de zon hebben lopen zoe ken om ten slotte slechts licht aangebakken weer huiswaarts te keren. - Nog steeds geen kabinet nog steeds hetzelfde aartsvervelende gebekvecht tussen Romme en Voskuil; nog steeds moord en doodslag op Cyprus; nog steeds het glimlachende haten over de Suezkanaal-kwestie; nog steeds de mens die links zoekt wat rechts te vinden is. En van wat wij aan nieuws vonden smaakte deze hap zó walgelijk dat zij ons in de keel is blijven steken: de negerhaat in het „vrije" Ameri ka, waar tanks de democratie zullen moeten redden. In Rus land c.a. redden ze daarmee de rode dictatuur, maar komt dat niet op dezelfde wassen neus van de vrijheid neer En laten de Amerika-kenners ons nu niet aankomen met langdradige ver telsels over historisch gegroeide toestanden en zo meer, want daar hebben wij in dit geval grotelijks lak aan. Er is voor ons maar één historisch gegroeide toestand elke mens heeft ge lijke rechten, of hij nu zwart, blank, bruin of pimpelpaars is. En alle blanke slampampers in Clinton, Tennessee of waar dan ook, die van het ophangen van negers een publieke vermakelijk heid willen maken, zijn om in dezelfde termen te blijven het doodschieten niet waard. Het rassenvraagstuk mag dan een erfenis zijn van onze voorvade ren, het is in ieder geval een erfstuk van een liederlijke men taliteit en wij zullen er deksels goed aan doen om ons daarvan zo spoedig mogelijk te ontdpen. De blanken verbazen zich er nog immer over dat men aller- wege in verzet komt tegen hun overheersing. Zolang die verbazing zich niet wijzigt in begrip en een flinke dosis schuldbewustzijn, zullen er nog harde tikken vallen en, naar wij menen, de meeste aan de blanke kant. En dan was daar Nina Pono- mareva, die in Londen zou ko men discuswerpen, doch voor dien haar stevige vingers sloot om vijf hoedjes van C. A. zon der daarvoor de gebruikelijke pegels neer te tellen. Zoiets mag zelfs in Engeland niet in het ka der van een vriendschappelijke atletiekwedstrijd. De regenjas- en slappehoedmannen van Scot land Yard betrokken achteloos en met een sigaretje tussen de lippen hun posten om Nina bij haar opduiken in de boeien te slaan. Maar Nina verkoos de vrijheid in de Sovjet-ambassade. De jongens van de Prawda spuw den al hun gal over de Engelsen uit en noemde de hele zaak een smerige kapitalistische val. De Russische atleten trokken hun trainingspakken weer uit en gin gen huistoe. Ook deze hap smaakte niet best, al hebben wij hieruit wel geleerd dat de Russische vrou wen geen haar beter zijn dan al le anderen als ze hoeden zien worden ze dol en laten de rest rustig in de soep lopen. En zo waren er meer happen die ons verder alle eetlust heb ben ontnomen en ons hebben doen wensen dat wij ons voor goed zouden kunnen losmaken van het krantlezen. Ge mist er niets mee, dat hebben wij nu wel gemerkt. Maar ook wij zijn een kind van allerlei rare gewoon ten, zodat wij de krant wel zul len blijven lezen. Maar één ding weten wij ze ker als ge tweemaal per week de krant leest hebt ge voldoen de. Leest daarom de Echo Binnenland Prins leidt gesprek over menselijke verhoudingen. Rede van Koningin hoogtepunt van internationaal congres. „Neem de medemens zoals hij is in zijn hulpbehoevendheid, die niet kleiner is dan die van uzelf; heb eerbied voor zijn gaven en talenten en voor zijn pogingen ten goede; geef hem de waardigheid die ge persoonlijk zoudt willen genieten, en dan nog met inte rest". Met deze heldere persoon lijke woorden, nadrukkelijk uitge sproken, formuleerde koningin Ju liana dinsdagochtend bij de aanvang van het eerste wereld congres over menselijke verhou dingen te Nijmegen de hoog ste norm van menselijk samenle ven tegenover een gehoor dat in klein bestek de gehele wereld vertegenwoordigdezijn kleur- verscheidenheid, zijn standenbe grenzing, zijn levensbeschouwe lijke en politieke diversiteit; aldus de „Volkskrant". I Vanuit de grote zaal van „De Vereniging" golfde een krachtig applaus op naar de Nederlandse vorstin, toen zij haar rede het hoogtepunt van deze eerste con gresdag had beëindigd. Deze toejuiching vertolkte de instem ming van Fransman en Algerijn, van zwarte en blanke, van direc teur en arbeider, van christen en humanist, die allen op dit congres verenigd zijn in het vanzelfspre kende en tevens wonderlijke ide aal van de goede menselijke be trekkingen. Twee weken lang zal deze bij eenkomst, die 500 deskundigen uit bijna 40 landen heeft samenge bracht, de stad Nijmegen tot het middelpunt maken van bezinning op een nieuwe wereldwijde sa menleving in het teken van de liefde. Prins Bernhard, algemeen voorzitter van de conferentie, noemde in zijn welkomstwoord werkelijkheidszin en moderne openhartigheid als de voornaam ste kenmerken van de komende gedachtenwisselingen. Onder zijn gehoor bevonden zich de demis sionaire ministers Drees, Cals, De Bruijn en Suurhoff, de gevolmach tigde ministers Pos en Lampe, de staatssecretarissen ,Van Rhijn en De Waal en vele buitenlandse di plomaten onder wie de Pauselijke nuntius. i Burgemeester van Amsterdam vraagt ontslag. De burgemeester van Amster dam, mr. A. J. d'Ailly, heeft ko ningin Juliana dinsdag verzocht hem met ingang van 1 januari '57 ontslag uit zijn ambt te willen verlenen. Augustus goede spaarmaand. In augustus werd bij de Rijks postspaarbank ingelegd 68 miL joen gulden en terugbetaald 48,3 miljoen. Het positieve spaarovem schot bedroeg 19,7 miljoen gulden tegen 18,1 miljoen in juli en 16,6 miljoen in augustus 1955. Hier mee steeg het totaal spaartegoed bij de RPS tot 1880 miljoen gul den tegen 1591 miljoen in aug, 1955. In 1956 werd over de eerste 8 maanden 182,6 miljoen gulden meer ingelegd dan terugbetaald tegen 87,7 miljoen over dezelfde periode van 1955. 1 De honderdduizend is er uit In de vierde klasse van de 532e staatsloterij is maandagochtend bij de negende trekking de hoofd prijs van 100.000 gulden uitge loot. De prijs viel op het nummer 2144. De series van dit lot zijn verkocht in Bussum, Den Haag, Zeist, Amsterdam en Haarlem. ZJj vraagt slechts VRIJHEID In een vorig nummer hebben we reeds medegedeeld dat om streeks een miljoen katholieken de 79ste katholiekendag te Keu len hebben bijgewoond, waaron der velen uit Oost-Üuhsland. Plaatsruimte belette ons toen daarop uitvoeriger in te gaan en daarom ontlenen we aan deze rede nog een en ander De Paus heeft op de sluitings dag een magistrale rede in het Duits gehouden tot deze enorme menigte. Hij waarschuwde tegen „de waan van een onjuiste co ëxistentie" en herhaalde dat een compromis tussen het Russische communisme en het katholieke geloof onmogelijk was. „Er is", aldus de Paus, „een coexistie in waarheid". „Wij hebben hier bij vorige gelegen heden al over gesproken en nu wensen wij daaraan toe te voe gen de katholieke kerk dwingt niemand tot haar te behoren „Maar zij eist voor zich de vrij- lreid vrijelijk te leven in de staat in overeenstemming met haar regels en zo zorg te dragen voor de gelovigen en vrijelijk de bood schap van Jezus Cnristus te pre diken". Dit is, aldus de H. Vader, de fundamentele voorwaarde voor een oprechte coëxistentie. Ondertussen strijdt de Kerk verder, aldus Pius XII, niet op het terrein der politiek en der economie, zoals men steeds val selijk van haar zegt, maar met haar eigen wapenen de stand vastigheid van haar gelovigen, het gebed, de waarheid en de liefde. De kerk als teken Gods onder de volkeren legt aan alle gelovi gen een verplichting op, zo ging de H. Vader verder, want men beoordeelt de Kerk naar datgene, wat zij godsdienstig en moreel zijn. Ook in de tegenwoordige materialistische wereld, waarin het godsdienstige laag genoteerd staat, moet Gód wederom op de eerste plaats gebracht worden. De. wereldbeschouwelijke stor men der laatste eeuwen, zo ging de H. Vader voort, hebben ver nietigend gewerkt in 't godsdien stige leven buiten de kerk. Zij hebben ook geprobeerd haar vernietigende werk door te doen dringen binnen de Kerk. De Kerk heeft echter de haar toever trouwde schat van waarheid en genade nimmer laten aantasten, doch is integendeel zelf in de aanval gegaan. Juist in deze tijd van godsdienstige verkoeling heeft zij de volheid van eucha ristische genaden over de gelo vigen laten stromen zoals nog nimmer in haar geschiedenis. De Kerk vormt voor allen, die hang zijn voor de ontketende na tuurkrachten, voor het bestaan, voor de toekomst voor zichzelf, een stevig houvast. Hij die zich aan haar toevertrouwt, verliest niets. De kerk biedt een houvast zonder de mens in een totalitair systeem te dwingen; zij eerbie digt ten volle zijn met geest en vrijheid begiftigde natuur, zijn waardigheid en bovennatuurlijke roeping. Ook voor de vrijheid van de menselijke wetenschap en research kent zij slechts de grens, die God door zijn openba ring heeft gesteld. Nadrukkelijk wees de Paus tenslotte op de bijdrage der kerk tot de vorming van de sociale ordening. De katholieke kerk, aldus de H. Vader, kan er trots op gaan, dat zij op enorme wijze heeft bijgedragen tot het goede in het sociale leven. Dat zij al leen het sociale probleem zou kunnen oplossen, heeft zij nim mer beweerd. Bij alle katholieken in de we reld drong de Paus er in zijn boodschap op aan zich te vereni gen tot „een enorme macht voor de verzekering van de vrede", niet alleen de vrede tussen de landen, maar ook de sociale vre- !de in ieder land. Kabinetsformatie, Er wordt druk geconfereerd met de gouverneur van Suriname, de heer van Tilburg, over het premierschap, maar de socialisten willen Dr Drees nog niet gaarne loslaten. Vandaag of morgen zal de be slissing wel vallen en hebben we misschien binnenkort een kabinet. Ouderdomsverzekering. f 6.900 grens premieheffing? Het maximum-bedrag, waar over de premie voor de ouder domsverzekering geheven gaat worden, zal vermoedelijk f 6900 gaan bedragen, terwijl de uitke- UI PHILIPSHAVE UNIC BRAUN-REMINGTON HOLL. ELECTRO RUTON EXCELSIOR

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1956 | | pagina 1