Kindje
FILMJOURNAAL
Utt be be ®ooö
D,
R
De avonturen van Bim en Bam
e 1.000.000
OE MYSTERIEMAN
2
DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN VRIJDAG 2 NOVEMBER 1956
2
toegang tot het park vanuit de
Grotestraat. Momenteel maken
de fietsers hiervan nog steeds ge
bruik, zodat de moeders met hun
kinderen hier niet rustig kunnen
wandelen. Hij verzocht het be
stuur om bij de gemeente stappen
te ondernemen voor afsluiting
van deze inrit voor alle verkeer.
In zijn antwoord zei de voor
zitter dat de gemeente voor de af
wijzende beschikkingen op ver
zoeken van Visserslust ongetwij
feld gegronde redenen zal hebben
gehad. Het bestuur zal deze aan
gelegenheid evenwel met het ge
meentebestuur opnemen.
Dr. van Laarhoven bracht nog
maals het ontbreken van een
wachthuisje bij het station ter
sprake. Hij noemde het een zielig
gezicht de mensen hier tegen de
regen te zien schuilen in portie
ken of plat tegen de muur ge
drukt. Het is z.i. een toestand,
die beneden de waardigheid van
een gemeente als Waalwijk is.
De voorzitter zegde toe ook
deze aangelegenheid met het ge
meentebestuur te zullen bespre
ken.
Ten slotte wees de heer van
Mill er op, dat de aanwijzingen,
van het parkeerverbod in de Gro -
testraat niet voldoende duidelijk
zijn. Het blijkt herhaaldelijk dat
vertegenwoordigers hun wagen
verkeerd parkeren, omdat het
verbod hun niet opgevallen is.
Ook deze aangelegenheid heeft
de aandacht van het bestuur.
Hierna sloot de voorzitter de
vergadering, die vrij goed be
zocht was.
„Ik wil mijn kind terug'
1 eze vreselijk melodramatische
titel, in het bedenken waarvan de
BABYDE RM
MUSIS SACRUM.
„De vrolijke Vagebond".
I ondom de bekende Duitse te
nor Rudolf Schock heeft de Duit
se filmindustrie met eveneens
Duitse kundigheid een echte
Duitse romance gecreëerd, die
overigens enigszins anders ver
loopt dan men zou verwachten.
Schock speelt hier voor zang
leraar op een internaat. De een
tonigheid van dit baantje vindt
haar compensatie in het feit dat
de dochter van het schoolhoofd
meer in hem ziet dan een zangle
raar, hetgeen de zangleraar best
vindt. Aan deze idylle komt een
eind als een beroemde operazan
geres de zangleraar in de gaten
krijgt. Ze neemt hem niet alleen
mee naar de directeur van de
opera om hem te laten proefzin-
gen, maar wordt ook op staande
voet verliefd op hem. Deze nieu
we idylle wordt echter ook niet
wat men er van verwacht. Wel
wordt de zangleraar beroemd,
maar zijn ogen worden er door al
dat zingen niet beter op. De zang
leraar voelt niet veel voor een
operatie en omdat de felle lampen
op het toneel zijn ogen steeds
meer kwaad doen, besluit hij de
opera de rug toe te keren. Hij
raakt aan lager wal. Een oude
vriend overreedt hem ten slotte
de oogoperatie toch te laten uit
voeren, die voortreffelijk slaagt,
maar met de juffrouw van de ope
ra wordt het niets meer. Hij keert
terug naar het internaat. Wie
echter denkt, dat de dochter van
het schoolhoofd al die tijd braaf
heeft zitten wachten, komt bedro
gen uit. Zij heeft een andere Hen
drik gevonden en er schiet voor
de zangleraar dus niets anders
op dan maar weer zangleraar te
worden. j
Toch wel prettig amusement.
Van vrijdag tot en met zondag.
Toegang alle leeftijden.
Nederlandse filmbureaus buiten
gemeen sterk zijn, verbergt een
zuiver en ontroerend volksver
haal, waarin de Duitse filmactri
ce Maria Schell een zeer knappe
rol speelt. Het oorspronkelijke
toneelstuk is getiteld „Die Rat
ten'' en is geschreven door de
grote Duitse schrijver Gerard
Hauptmann.
Uit vrees haar echtgenoot te
verliezen weet 'n vrouw een ande
re volkomen gedesillusioneerde en
ontredderde vrouw (Maria
Schell) te bewegen haar kind aan
haar af te staan. Deze stemt toe,
maar kan haar verlangen om haar
kind nog eenmaal te zien, alvo
rens zij uit Berlijn verder naar
het Westen trekt om haar ver
loofde te zoeken, ten slotte niet
meer onderdrukken. Dit leidt tot
een catastrofale climax in het
verhaal, dat op zeer knappe en
suggestieve wijze is verfilmd. En
kele concessies aan goedkoop sen
timent neemt men daarbij graag
op de koop toe. I
Maandag en woensdag.
Toegang 18 jaar.
LUXOR.
„Beklemmende uren".
Wat er allemaal kan gebeuren
wanneer drie uit de gevangenis
ontsnapte misdadigers een vrien
delijke burgerwoning binnenval
len om zich daar schuil te houden
tot een handlangster hun het no
dige geld heeft overgemaakt,
wordt door Joseph Hayes voor
treffelijk beschreven in de span
nende, dikwijls beklemmende ro
man „Beklemmende uren". Van
dit boek is door William Wyler
Bim en Bam ien de eerste prijs.
Bim en Bam, de beide beertjes,
wonnen in de loterij
de eerste prijs: een zak vol toffees;
o, wat zijn de beertjes blij.
Alle dieren komen kijken,
met een zeer begerig snuit.
„Hier", zegt Bam, „voor jullie
ook wat!"
en hij strooit maar rondom uit.
Dan opeens... hij voelt de bodem.
Beide beertjes schrikken zeer.
Alles is nu weggegeven
voor hen zelf is er niets meer!
„Geeft terug", zo roept Bim nijdig,
„Niets voor ons... da's een
i schandaal!"
Maar de and'ren, met hun toffees,
die gaan ijlings aan de haal!
een knappe film gemaakt, die een
indringend beeld geeft van de ter
reur, waaronder dit gezin gebukt
gaat, en van de niets ontziende
methoden van deze gangsters.
Ogenschijnlijk gaat het leven van
dit gezin gewoon door, Vader,
zoon en dochter gaan elke dag
normaal naar hun werk, maar zij
j weten, dat, als zij ook maar één
woord tegenover de politie zullen
reppen, moeder en de kleine Ral-
phie onverbiddellijk door de gang
sters zullen worden neergescho
ten. De rol van gangster no. 1
wordt voortreffelijk gespeeld
door Humphrey Bogart.
Ten slotte vinden de drie mis
dadigers toch de dood door een
moordend politievuur.
i Van vrijdag tot en met zondag.
Toegang 18 jaar.
„De wraak van Toriano".
t De Apachen hebben al heel wat
stof voor filmverhalen geleverd,
waarbij het voor deze jongens
wel bijzonder sneu moet zijn tel
kenmale door brave bleekgezich^
ten in de pan gehakt te worden.
Op de film zijn op deze wijze al
meer Indianen gesneuveld dan er
ooit op de wereld geweest zijn.
Maar dit is voor Hollywood
geen beletsel om het telkens weer
opnieuw te proberen met verha
len, die als twee druppels water
op elkaar lijken, en waarin de
goegemeente telkens weer even
veel plezier heeft.
jj Lezend in oude, dikwijls vergeelde „Echo's" van 25, 50 en 75
jj jaar geleden, komen ons soms dingen onder ogen, die wij u
jj niet willen onthouden, omdat wij graag onze glimlach met u
jj delen. Zo lezen wij in De Echo van
„De wraak van Toriano" is
'n nogal rommelig verhaal, [Waar
in we de Indianen van hun
slechtste kant té zien krijgen. Er
zitten natuurlijk ook weer een
paar meisjes tussen, die niet weten
hoe of wat. Ten slotte zijn de
bleekgezichten weer de brave ke
rels, die het spelletje winnen.
Onschuldig maar misleidend
volksvermaak.
Maandag en woensdag.
Toegang 14 jaar. I
nemers!
UIT DE OUDE DOOS.
30 OKTOBER 1881.
AMERIKA. Het standbeeld der
vrijheid, waarvan de kosten door
vrijwillige bijdragen bijeenge
bracht zijn en dat bestemd is
voor de haven van New York,
om te dienen als lichttoren, is
van het hoofd tot de voeten niet
minder dan 32 meter hoog, ter
wijl de ene arm, die de lantaren
met het licht draagt, 12x/2 meter
boven het hoofd uitsteekt. Re
kent men daarbij dat het voet
stuk 25 meter hoog is, dan krijgt
men in 't geheel een hoogte van
69y2 meter.
Toch wachten de negers in
de zuidelijke staten nog altijd op
de vrijheid, die dit beeld bij de
voordeur van Amerika met zo
veel bombarie aankondigt. Waar
schijnlijk reikt het licht in die
opgeheven arm niet zo ver.
3 NOVEMBER 1881.
Met de werken aan de tun
nel onder het kanaal heeft men
moeten uitscheiden wegens het i
ruwe weder. Verleden week werd
aan de Fransche zijde nog ge
werkt, maar aan de Engelschen
kant had men reeds het werk
gestaakt, om het eerst in het
voorjaar te hervatten. Het is
daarbij niet gemakkelijk mannen
te vinden die bereid zijn aan den
onderzeeschen doortocht te wer
ken.
Vandaar dat we niets meer
hoorden. j
De gemeente Loonopzand
zal krachtens raadsbesluit voort- I
aan genoemd worden de ge-
meente Loonopzand-Kaatsheuvel
1 NOVEMBER 1906. j
DUSSEN. H.H. Gedeputeerde
Staten hebben het gemeentebe
stuur alhier bericht gezonden
van hun voorstel de salarissen
van heeren Burgemeester en se
cretaris alhier resp. met 250 en
200 te verhoogen en alzoo te
brengen op 700 en 850.
De verhoogde levensstandaard
zoowel als de groote vermeerde
ring van werk, genoemden amb
tenaars in de laatste jaren van
wege het rijk opgedragen, doen
ons die aanzienlijke verhooging
31 OKTOBER 1931.
billijk acbten.
Inderdaad, maar wat wij
niet billijk vinden is, dat de
Burgemeester (met hoofdletter)
maar 700 en de secretaris (met
kleine letter) 850 kreeg.
DE FEDERATIE VAN SCHOEN
FABRIKANTEN VRAAGT EEN
„SCHOENENWETJE".
(In een adres aan de Minister
van Arbeid, Handel en Nijver
heid zegt de Federatie o.m.
„Met klem verlangt onze Fe
deratie van de Regeering, dat
zonder verder verwijl de invoer
van buitenlandsch schoeisel bin
nen redelijke grenzen wordt te
ruggebracht, zoodat aan de Ne-
derlandsche schoenindustrie het
voortbestaan wordt mogelijk ge
maakt.
De ervaring, eenige jaren ge
leden met de zgn. Schoenenwet
opgedaan, heeft uitgewezen, dat
langs den weg van een goed ge
organiseerde invoerbelemmering
normale toestanden voor de
schoenindustrie in Nederland te
verkrijgen zijn.
De buidige toestand van ons
bedrijf motiveert ten volle, dat
thans een zelfde maatregel wordt
genomen."
Gelukkig zijn de toestan
den in de Nederlandse schoenin
dustrie nu zodanig, dat we aan
deze tijd kunnen terugdenken als
aan een bange droom.
Overigens was er op de 31e
oktober 1931 toch reden tot te
vredenheid, want op die dag werd
de nieuwe brug bij Keizersveer
officieel door de Minister van
Waterstaat, Mr. P. J. Reijmer in
gebruik gesteld, waarmee een be
langrijke schakel werd toege
voegd aan de verbinding Noord-
Zuid.
4 NOVEMBER 1931.
Door 't bestuur van „Waal-
wijks Belang" is namens de ver.
eeniging het volgende telegram
verzonden
Aan Z. Exc. den Minister
van Arbeid, Handel en
Nijverheid
te 's-Hage.
Vereeniging „Waalwijks Be
lang" doet krachtig beroep op
regeering voor onverwijlde maat
regelen tot redding onzer schoen
en lederindustrie, waar toestand
in deze gemeente, door stopzet
ting fabrieken, ontslag, arbeids-
beperking zeer precair is steunt
krachtig adres der Federatie van
Schoenfabrikanten.
Wiesman, voorzitter
Tielen, secretaris
rin@§&aB S$i@tsws
40-JARIG BESTAAN KON.
LEDERFABRIEK OISTERWIJK
Directeur F. de Jong ridder
Oranje Nassau.
Het 40-jarig bestaan van de
Koninklijke Lederfabriek Óist^-
wijk heeft enige verrassende ge
volgen gehad. In de eerste plaats
ontving elke werknemer de som
van 5.voor elk dienstjaar
met een minimum van 25.
En de burgemeester van Oister-
wijk kwam met de heuglijke tij
ding, dat de directeur, dhr. Fr.
dc Jong, was benoemd .tot ridder
in de orde van Oranje Nassau.
In tegenwoordigheid van de he
ren Hans en Erich Adler en com
missarissen overhandigde de bur
gemeester de onderscheidene het
ereteken. Des avonds waren er
serenades door de Drumband van
Taxandria en harmonie „Kunst
kring".
Tweede Plan West in Den Bosch
B. en W. van Den Bosch
hebben bij de gemeenteraad een
voorstel ingediend tot vaststelling
van het ontwerp tweede uitbrei
dingsplan West. Dit plan omvat
naast 90 ha industrieterrein, die
deels voor grote industrieën en
handelsbedrijven en deels voor
kleinere ondernemingen met kan
toren bestemd zijn, nog drie
woonwijken, die aan plm. 17.000
personen woonruimte zullen bie
den. In aansluiting op deze woon
wijken is ook aan de behoeften
voor recreatie, sport en onder
wijs een ruime plaats toebedacht.
In het plan is ook de weg opgeno
men, die van Vlijmen over de
Dieze de Langstraat rechtstreeks
met de rijksweg naar Utrecht zal
verbinden.
FEUILLETON
van
DE ECHO VAN HET ZUIDEN
Oorspronkelijke detectiveroman
door
d' ARGENTY.
1)
I.
Tommy Essink voelde zich in
t geheel niet zenuwachtig, toen
hij de roerloze gestalte, welke op
de straatstenen lag uitgestrekt,
van de inhoud van zijn zakken
ontdeed en een oude, versleten
portefeuille ervoor in de plaats
stopte. Hij trok zich niets meer
van de man aan en kuierde op
zijn gemak enkele straten door.
Een lange man in overjas hield
hem staande:
„Wat ga jij doen, Tommy?"
„Ik ga een kop koffie drinken."
Op dat ogenblik weerklonk een
fluitsignaal en snelde de onder
vrager naar de overkant. Meer
mannen in overjassen doken uit
de omliggende portieken op en
drongen een huis aan de overzij
de binnen. Alles geschiedde in een
dusdanig snel tempo dat de een-
voudige straatrover beduusd
j bleef staan kijken. Doch geen ge
luid verstoorde de nachtelijke stil
te.
„Bah", zei Tommy tenslotte;
„een inval!".
Hij wendde zich af en vervolg
de zijn weg trekkend met het
rechterbeen en leunend op de
eenvoudige wandelstok, welke bij
hem als ploertendoder fungeerde.
Commissaris Schoten bladerde
de volgende dag ijverig in een Jij—
vig dossier. Een gezette heer van
middelbare leeftijd, die aan het
hoofd stond van politiedistrict
nummer tien, een echte misdadi-
gersbuurt volgens hem. Hij zat
op een draaibare leunstoel achter
een groot bureau en was niet be
paald in een erg goede stemming.
Een bode bracht hem een ver
slag over de moord. Schoten
snauwde de kerel af, maar nam
zich toch de moeite het rapport
door te lezen. Het was opgesteld
door een pas aangestelde agent,
die in de (Molenstraat een mans
persoon gevonden had, wiens
hoofd waarschijnlijk met een
ploertendoder verbrijzeld was.
Identiteitsbewijzen ontbraken en
het enige wat de politiedienaar
gevonden had, was een oude,
versleten portefeuille. Vermoede
lijk was de heer beroofd.
„Zoek Tommy Essink op, die
heeft meer van die straatroven
op zijn geweten" sprak de com
missaris tot de bode, die beleefd
stond te wachten.
Juist trad de lange gestalte van
rechercheur Karper de kamer
binnen.
„Die Tommy Essink zag ik gis
teravond 12 uur, ivoor de inval in
Blijsteenstraat", zei Karper onge
vraagd.
„Kwam hij van de Molen
straat?" i I
„Best mogelijk". j
De commissaris gaf de bode
een wenk, waarop deze de kamer
verliet. Karper nam een sigaar uit
het kistje, dat Schoten hem voor
hield. Werktuigelijk.
„Heb je hem nog gesproken?"
vroeg de laatste.I
„Ik begon juist een praatje met
hem, toen we naar binnen moes
ten", antwoordde Karper. „Hij
beweerde zoals altijd een kop
koffie te willen gaan drinken!"
„Wat is 't 'eigenlijk voor een
type?"
„Nou, niet bepaald van dat
soort struikrovers. Als ik niet
wist, wat ie al voor daden op z'n
kerfstok had, hield ik 'm voor een
fatsoenlijk man".
De commissaris knikte naden
kend. Pas later op de dag trad
de machinerie van politiedistrict
10 in werking om Tommy ,Essink
op te zoeken. Doch de straatrover
werd niet gevonden.
Nog op zoek in zijn wijk liep
rechercheur Karper een oude be
kende tegen het lijf.
„Hé, meneer Peters, u hier?"
„Halloi Karper, blij je te zien. Is
er iets loos?" j
/Och, die lamme straatrover is
weer nergens te vinden en als je
hem niet gebruiken kunt, loop je
hem tegen het lijf."
„Wie, Tommy?"
„Ja meneer, Tommy Essink j
met z'n wandelstok. Gisteravond
is nummer drie van de week neer-
geslagen en uitgeplunderd."
„Kop koffie?"
„Dat sla ik niet af, meneer".
In het eenvoudige koffiestalletje I
hoorde Jack Peters, van beroep
particulier detective van het bu-
reau Peters Russ, zijn bewon-
deraar uit. 1
Jan Pijper zag hen binnengaan f
en bespioneerde het tweetal van
achter, het zeil. Jan kende de de-
tective en de rechercheur zeer 1
goed, reden waarom hij zich zelf
niet dorst te laten zien. Niet dat
Jan bang was voor 'een stille. Hij
vond zelf, dat hij niets te vrezen
had en beoefende zijn spionage
meer uit sport dan uit angst.
Maar niemand kwam in die tijd
op de gedachte om Jan Pijper er
gens van te verdenken. Ja, hij had
rustig mee aan kunnen schuiven
voor de lage toonbank van het
koffiegeur verspreidende stal
letje. j
Onbewust van de luistervink
achter het zeil vertelde Karper de
nieuwsgierige detective voorval
len uit de laatste weken, waarbij
uiteraard het optreden van Tom
my Essink de belangrijkste plaats
innam.
„Dat zo'n kerel spoorloos ver
dwijnen kan", glimlachte Peters.
„Die loopt nu natuurlijk in een
totaal andere gedaante rond!"
„In de lucht opgelost", ver
klaarde Karper.
„Kijk eens uit of er iemand an
ders opgedaagd is waar Tommy
verdween", raadde de detective
aan.
„Och, meneer Peters, daar is in
de onderwereld niet uit wijs te
worden. Nu eens zie je de één,
dan zie je een ander bekend ge
zicht. Elk berucht type duikt op
een moment op en allemaal ver
dwijnen ze op hun tij3, zonder
dat je twee personen zou kunnen
combineren. Ik weet geen mens in
m n district, die alleen opdaagt
als Tommy verdwijnt en weer
spoorloos is als Tommy een slag
slaat."
Achter het zeil stak Jan Pijper
in zich zelf grinnikend een sigaret
op. Hij ivond, dat hij genoeg ge
hoord had en slenterde, diep in
halerend, in de richting van de
Molenstraat. Bij de plek, waar de
drie moorden gepleegd waren,
bleef hij een ogenblik staan om
zijn sigaret opnieuw aan te ste
ken. Van onder zijn oogharen
nam hij intussen de omgeving
scherp op, waarbij de twee poli
tiemannen in burger, die hier
schijnbaar toevallig rond tippel
den, hem niet ontgingen,
„Kom", zei Karper na zijn
laatste slok koffie; „ik geloof, dat
ik maar weer naar de Molen
straat wandel, want een misda
diger keert toch altijd naar de
plek van de misdaad terug."
„Een stelling, die niet altijd op
gaat glimlachte de detective. De
beide mannen stonden op en lie
pen de straat uit.
„Tot ziens, Karper, en veel
succes", zei de detective.
„Dag meneer Peters, ik dank u
wel".
(Wordt vervolgd)
- i A
gaaf huidje
Poeder - Zalf - Olie - Zeep
V\W«.
\VU- ^kW[ i
Cbpyright P. I. B. Box 6 Copenhogen
1
C
HEERLIJK
OH TE ROKEN
VOORNAAM
OM TE PRESENTEREN
Ivïllnlr rt/tlilnn
ït*£l
keert de
Onderlinge
ensverzekering -
s-Gra venhag
te 's Gravenhage
aan U allen uit
als winst over
het- afgelopen
tijdvak:
Uitgesloten
aanspralte
Js...
