FILMJOURNAAL
OLLEKE ALS RECHTER
RU ROL
Huidgenezing
U kunt niet alles weten
ORGELCONCERT TE HEESWIJK
Raadsel in Nijmegen
DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN VRÏJDAG 20 SEPTEMBER 1957
Puistjes verdrogen door PuroUpoeder
Ouders,
Hebt U Uw schoolgaande jeugd al van sportartikelen voorzien
Grote sortering in
Am VmOm" SpOHpBlolS
TILBURG
bij de Heuvelstraat
Zomerstraat 3
en pijn weg-
wrijven met
DAMPO
BENELUX CONTACTDAG IN
DEN BOSCH.
I
39).
MUSIS SACRUM.
„DE TERUGKEER VAN
LEMMY CAUTION".
U kent zo zoetjesaan Lemmy
Caution wel, de grijnzende FBI-
agent uit de politieromans van
Peter Cheyney. Intelligent zijn
dezei verfilmde avontuurlijke
verhalen niet, maar daar staat
tegenover dat de strijd tussen
goed en kwaad zeer lijf lijk wordt
uitgebeeld. Lemmy vindt altijd
een heel legertje kwaaie rakkers
tegenover zich en er komt uiter
aard nogal wat handgemeen bij
te pas, voordat deze knapen zijn
waar ze behoren te zijn. Het is
de grote verdienste van deze de-
tectieve, dat hij altijd daar op
duikt, waar gekke dingen aan
de hand zijn. Een andere bijzon
derheid is, dat de grijns van
Lemimy tal van mooie vrouwen
te voorschijn roept, die zo zijn
mooie vrouwen blijkbaar de
zachte hand in het wespennest
der misdaad hebben gestoken.
Ze gaan a prima vista voor
Lemmy door de knieën, maar
zelfs voor de meest argeloze toe
schouwer is hun tederheid zo
doorzichtig als koel, helder wa-
Huidzuiverheid Huldgeiondheid
ter, hetgeen niet wegneemt, dat
Lemmy zich met deze dolls"
best amuseert. Aan het slot wor
den zowel de jongens als de
mleisjes afgevoerd. Voeg daar
nog bij, dat deze films dikwijls
een komische en een tikkeltje
parodistische inslag hebben, dan
krijgt men enkele uren vermaak
die er wel in gaan: ruig, ko
misch en wat al te nadrukkelijk
verleidelijk. Ook dit verhaal
is rijkelijk van genoemde ele
menten voorzien: „tough guys",
die goede sier maken van
andermans salaris, mjeisjes, wier
garderobe aarzelt tussen badpak
en avondjapon, en Lemmy, die
van alles zo een graantje mee-
Eilct in tederheid en ruige rond-
orstigheid. Het geheel speelt in
Rome en is van een pretentie
loze spanning.
Van vrijdag t.m. zondag.
Toegang 18 jaar (vanwege die
dames).
„DE TWEESTRIJD VAN EEN
MOEDER".
De Nederlandse filniititelma-
kers hebben een groot zwak voor
moeders, die het van binnen
niet zo best kunnen plooien.
Geen titel zo gek of ze weten er
altijd wel een moede^ in te bren
gen met een tweestrijd. Zó kon
het dan ook gebeuren, dat dë
Amerikaanse titel van deze flim
„Storm fear" het bovenstaand
moederlijk aspect kreeg. Dit is
dan ook gelukkig de enige Ne
derlandse inmenging in deze
film, waarin de Amerikanen een
maximum aan spanning hebben
weten te leggeng. Het verhaal
speelt zich af in een door de
sneeuw geïsoleerd huis in de
bergen. Daar leven Elisabeth en
Fred en hun huwelijk is wat
men noemt een verstandshuwe
lijk. Plotseling wordt hun huis
houden in rep en roer gebracht
door de komst van Freds broer
Charlie, die tussen twee haakjes
de vader is van de kleine David,
het kind van 't echtpaar. Char
lie is niet alleen, bij hem. zijn de
showgirl Edna en Benjie, een
gangster van de ergste soort. Zij
hebben een flinke bankoverval
gepleegd en het huis in de ber
gen lijkt hun een uitstekende
plaats om eens wat uit te blazen-
Deze situatie leidt tot allerlei
spanningen en hartstochten, die
in dit verhaal sterk zijn uitge
beeld. Tensoltte doet Fred een
vertwijfelde poging om aan de
terreur van zijn broer te ontko
men.
Het verhaal wordt sterk ge
speeld door Cornel Wilde, die
ook de regie voert, Jean Wallace
en Dan Duryea.
Maandag en woensdag.
Toegang 18 jaar.
LUXOR.
„DE VERLEIDSTER".
Geschokt door een ervaring
in haar jeugd groeit het knappe
ateliermeisje Kathy op tot een
vrouw, die geen scrupules meer
kent. Zij wordt de, fatale vrouw
die alleen maar met de gevoe
lens en verlangens van zichzelf
rekening houdt. De makers van
deze film hebben rond 't meisje
een navrante sfeer gespreid en
de spanning in dit verhaal zorgt
er voor, dat men zich bij deze
film/ niet verveelt. Er wordt ook
bijzonder sterk geacteerd door
Arlehne Dahl, Phil Carey en
Herbert Marshall. Om wille van
de spanning laten wij het ver
haal zelf maar onbesproken.
Van vrijdag t.m. zondag.
Toegang 18 jaar.
„DE SCHAT DER
VUURAANBIDDERS".
In dit jungle-verhaal ziet men
Johnny Weissmuller weer te
rug, die vroeger zovelen in span
ning heeft doen zitten met zijn
bekende vertolkingen van „Tar-
zan". Ditmaal is Johnny 'n gids,
die een expeditie onder aanvoe
ring van professor Blakeley en
zijn dochter Nora door 't gebied
der Kirundis leidt om hun oude
vriend Dixon te zoeken, die tij
dens een expeditie is verdwenen.
Een bende, onder aanvoering
van Comstock, is eveneens op
weg om in dit gebied een ver
borgen schat op te sporen. Ver
der bevat dit verhaal alle ele
menten. die men in een goed
jungle-verhaal mjag verwachten:
overvallen door de inboorlin
gen, lugubere offerceremonies
en tenslotte de „deus ex machi
na", die de gevangen genomen
blanken moet redden.
Wel weer eens leuk zo'n film.
Maandag en woensdag.
Toegang 14 jaar.
Vers gebak snijdt men gemakkelijker met
een warm mes.
Glas kan men ontvetten met spiritus oi
tetra.
Gort zal niet schiften in melk als men deze
eerst even kookt met water, daarna het
water er af gieten en melk bijvoegen
en verder gaar koken.
Groente, die zonder water gekookt kan
worden, kan praktisch zonder zout wor
den opgezet, daar de groente zelf veel
zouten bevat.
Indien groenten, vruchten aanzetten, neme
men ze direct van het vuur en zet men
de pan in een bak koud water. De aan
gezette groenten zullen dan weer los
laten.
Grijze aanslag van de nieuwe afwasmid-
delen behoeft niet op het glas te blijven
zitten als men ze direct na het wassen
droogt.
Vlekken op handen kunnen verwijderd
worden met een halve citroen. Na ruw
werk wrijft men de handen hiermede
ook in, ze blijven dan zacht en blank.
Rood geworden huid van uw handen
wordt weer blank als u de huid des
avonds bet met wat melk.
(Nadruk verboden)
Olleke Bolleke's wonderland.
Toen Olleke op een mooie zonnige
morgen het huisje van zijn ouders
verliet en het bos introk om met
zijn vriendjes de dieren te gaan
spelen, wist hij niet wat hem die
dag zou gebeuren.
Toen hij bij het hol van de konijn
tjes kwam, was er tot zijn grote ver
bazing niemand thuis. Hè, dat was
nog nooit gebeurd. De kleine jongen
besloot toen maar zijn vriend de vos
te gaan bezoeken. Maar ook die was
niet thuis. Dan maar naar de beer,
ook een van Olleke's trouwe vrien-
den. Maar ook daar vond hij nie-
mand. Stom verbaasd bleef de klei
ne jongen staan. Wat was dat nu?
Waar waren de dieren dan? Met on
rustig kloppend hart begon hij aan
een zwerftocht door het bos. Geen
van de dieren vond hij thuis.
Plotseling hoorde Olleke een ver
schrikkelijk rumoer in de verte en
op een drafje liep hij er heen. Toen
hij een open plek in het bos bereik
te, bleef hij verbaasd staan. Op deze
plaats waren alle dieren van het bos
verzameld en ze praatten allemaal
door elkaar. Tjonge, wat een herrie
was dat! Nieuwsgierig kwam de
jongen naderbij. Toen bemerkte hij
dat ook de fee er bij was. Maar wat
was dat nu weer, zij had haar kroon
tje niet op haar hoofd.
De verdwenen kroon.
Lang behoefde Olleke niet in het
ongewisse te blijven, want hij hoor
de al heel gauw dat het kroontje
van de fee gestolen was en daarom
waren nu alle dieren van het bos op
deze open plek bij elkaar. Ze be
spraken het schokkende nieuws en
de fee wilde hier een onderzoek in
stellen en een rechtszitting houden.
Alle dieren werden ondervraagd,
maar er was niemand die iets ge
zien had en geen van hen had de
kroon weggenomen. Ook de kabou
ters en de elfjes waren aanwezig
en ook zij werden door de fee on
dervraagd, maar het hielp allemaal
niets.
Olleke keek en luisterde maar. De
fee werd wanhopig, want niets hielp
en haar gouden kroontje bleef zoek.
De kleine jongen kreeg medelijden
met haar en natuurlijk piekerde hij
over een manier om haar te helpen.
Plotseling stapte hij op de fee af,
trok haar terzijde en fluisterde haar
iets in het oor. De fee keek beden
kelijk, maar sprak: „Als je denkt
dat het lukt, ga dan je gang ma;
Olleke".
Een onderzoek.
De kleine jongen stapte midden iif
de kring en riep: „Luisteren jullié
allemaal eens even goed. Onder ons
moet de dief van de kroon zijn; tof
nog toe kunnen we die niet ontdek
ken, maar ik weet een goede oplos
sing. De fee beveelt, dat jullie mij
allen moeten volgen."
Na die woorden stapte Olleke het
bos in en alle dieren, kabouters en
elfjes liepen achter hem aan. Bij de
bosvijver gekomen, bleef Olleke
staan. Hij nam wat zand in zijn
hand, gooide dit in het water langs
de kant, greep het toverstokje van
de fee en brabbelde 'enkele onver
staanbare woorden. Vol bewonde
ring keken de anderen toe.
„Luister", sprak Olleke. „Dit wa
ter heb ik betoverd. De fee en ik
gaan hier achter de bosjes zitten en
jullie gaan langs de waterkant alle-*
maal achter elkaar staan. Een voor
een dompelen jullie je linkervoet in
het water. Wie onschuldig is, houdt
een schone voet, maar wie gestolen
heeft komt er met een zwarte voet
uit".
Wie zou het zijn?
Samen met de fee ging Olleke ach
ter de bosjes zitten kijken en een
voor een kwamen de dieren, kabou
ters en elfjes langs hen heen om
hun natte, schone voet te laten zien.
Ook de wezel kwam voorbij en hij
toonde wel een schone voet, maar..:..
Olleke keek de wezel eens diep in
de ogen. „Jij bent de dief!" riep hij,
terwijl hij het dier in zijn nekvel
pakte. „Dat is niet waar!" gilde de
wezel, „ik heb toch een schone
voet!" „Ja, maar hij is niet nat",
antwoordde Olleke gevat, „je hebt
je voet niet in het water gestopt,
omdat je niet durfde uit angst dat je
een zwarte voet zou krijgen".
De wezel bibberde over zijn hele
lichaam. Hij begreep dat hij erin
gelopen was en huilend bekende hij
de kroon van de fee weggepakt te
hebben. Dadelijk ging de hele stoet
op stap naar het nest van de wezel
en ja hoor, daar vonden ze de gou
den kroon. Wat was de fee blij en
zij bedankte Olleke voor zijn hulp.
De wezel nam ze mee naar het pa
leis, en daar moest hij voor straf de
hele kelder schoonmaken.
Kerkconcert van hoog gehalte.
Zondag, het feest van O.L. Vrouw
van Zeven Smarten, werd in de ab
dijkerk van de Norbertijnen te
Heeswijk weer een orgelconcert ge
geven, het voorlaatste in de cyclus-
1957. Ditmaal was het om twee re
denen een bijzonder kerkconcert;
eerstens om het feit dat het Albert
de Klerk, de internationaal ver
maarde stadsorganist van Haarlem,
was die als solist optrad, en twee-
dens omdat dit concert werd opge
luisterd door de sopraan-zangeres
Elly Ameling.
Dat we hierboven de datum om
schreven met de benaming van een
liturgisch feest, was niet zonder re
den. De artisten van deze dag had
den n.l. een programma opgesteld
waarin deze liturgische reminicensie
overduidelijk tot uiting kwam.
Albert de Klerk begon met het
Deuxième Choral van César Franck,
een der schoonste werken van de
Franse orgelliteratuur. Door zijn
spel en registratie wist de organist
hier een sfeer en klankkleur te
scheppen die wij zonder meer on-
overtreffelijk durven noemen.
Daarna voerde hij van Marcel
Dupré (geb. 1886) twee fragmenten
uit van diens Le Chemin de la
Croix, waarmee we aan de concrete
„toepassing" toekwamen van het ge
vierde Maria-feest. Het werk geeft
een fascinerende realistische uit
beelding van bepaalde momenten
uit Christus' Lijdensweg. Gespeeld
werden Jésus tombe sous le poids
de sa Croix en. Jésus console les fil-
les d'Israël qui le suivent. We mo
gen er werkelijk blij om zijn dat
Hockey-sticks, Basketbal-, Gymnastiek- en Voetbalschoenen
Sportshirts en -broekjes, Badtnintonrackets en shntles
Telefoon 21823—K 4250 100% Service 100% Kwaliteit
deze sublieme orgelstukken, die
aanvankelijk slechts als improvisa
ties bij de kruisweg ontstonden, op
muziekpapier werden geconsoli
deerd. De wijze waarop Albert de
Klerk deze werken weet te realise
ren, zou het rechtvaardigen hem tot
expert der Franse orgelmuziek te
bestempelen als deze benaming niet
een beperktheid suggereerde t.a.v.
de Duitse orgelmuziek en met name
wat betreft het oeuvre van J. S.
Bach. En juist van hem voerde hij
als laatste programmanummer het
ongeëvenaarde meester-bouwwerk
der Barok uit, n.l. de Passacaglia en
Dubbelfuga, - op een wijze die hem
evenzeer aanspraak deed maken op
soortgelijke praedicaten met betrek
king tot het vertolken van Bachs
werken. Deze Nederlandse kunste
naar verenigt in zich waarlijk de
feeling voor het Duitse en 't Franse
temperament.
De veelzijdige beheersing der or
gelliteratuur van deze organist bleek
ten slotte nogmaals overtuigend uit
de uitvoering van Miroir de Peine
van Hendrik Andriessen, waarin de
sopraanpartij gezongen werd door
Elly Ameling. Het zijn vijf gedich
ten van Henri Ghéon over het lij
den des Heren, getoonzet door de
Nederlandse componist Hendrik An
driessen (die dezer dagen 65 jaar
wordt).
Elly Ameling beschikt over een
bijzonder aangename en gave stem,
die voor zulk een dramatische liede
ren blijkbaar zeer geschikt is. Haar
dictie en voordracht zijn goed en
reëel. Haar stem heeft een bewon
derenswaardige uitgebreidheid en
volume-dynamiek. Het verwondert
ons niet dat zij vorig jaar op 't In
ternationale Solistenconcours te
's-Hertogenbosch een gedecideerde
eerste prijs in de wacht sleepte.
Na het vaststaande programma
toonde Albert de Klerk nog een an
der aspect van zijn vakmanschap:
de improvisatiekunst. In verband
met de aard van het programma
nam hij als thema de eerste frase
van het Gregoriaanse Salve Regina
in de eerste kerktoonsoort. Hij gaf
er de vorm aan van een vrije Fan
tasie met Fuga. Zijn kwaliteiten
van inventie, registratie en vakbe-
heersing (we denken met name aan
de lang volgehouden fuga) zijn fe
nomenaal. Een concert van hoog ge
halte
Op 11 oktober a.s. zal in Ca
sino in Den Bosch een regionale
Benelux-Contactdag plaats vin
den.
Deze contactdag is belegd om
het contact tussen zakenlieden
uit de provincies rond de inter-
Beneluxgrens te bevorderen.
Voor deze dag worden uitge
nodigd de zakenlieden uit de Ne
derlandse provincies Noord-Bra
bant en Limburg en de Belgische
Erovincies Antwerpen en Lim-
urg.
De organisatie is ter hand ge
nomen door de aan beide zijden
van de inter-Beneluxgrens werk
zame economische organisaties.
Van Nederlandse zijde hebben
samengewerkt dfe Kamers wan.
Koophandel, de diocesane Werk
geversverenigingen, de departe
menten van de Nederlandse
Maatschappij voor Nijverheid en
Handel en de Benelux-comité's.
Van Belgische zijde de Ka
mers van Koophandel, 't Vlaams
Industrieel Verbond, de Lim
burgse Economische Raad en de
Economische Raad voor de Pro
vincie Antwerpen, de Benelux-
comité's enz.
-.ti//,
Copynghi P. I. B. Bo* 6 Copenrioqen
VVl/,
BIM EN BAM EN DE
BOZE WOLF.
Bim en Bam zie je op stap hier
Naar 't Flamingo-bruidspaar toe
Beiden dragen ze cadeautjes
En ze wand'len blij te moe.
Tot daar plots'ling uit 'n bosje
Janus Wolf te voorschijn schiet
En hij dreigt de beide beertjes
„Handen hoog! en gauw!
of 'k schiet!"
Bim en Bam zijn heel verdrietig
Naar het bruidspaar toegegaan,
Zie ze hier met lege handen,
Maar dan lacht Piet Pelikaan:
„Kijk eens, Bim en Bam,
hier zijn ze,
Ik hield Janus voor de gek,
Ik heb handig de geschenken
Opgevangen in mjijn bek!"
FEUILLETON
van
„DE ECHO VAN HET ZUIDEN"
door
G. PLANTEMA.
„Maar hoe lang moet dit spel
letje duren?"
„Wij zouden het ook graag
weten. Maar wij hebben te doen
met een listige bende, die voort
durend in het oog moet worden
gehouden. Een paar dagen? Ik
zou het graag zeggen. Het kan
ook een maand duren of langer.
Wij weten het werkelijk niet."
„Dat is te gek", zei André.
„Meneer, dat ik er mijn vakantie
door zou verspelen, zou tot daar
aan toe zijn, maar als ik nog lan
ger weg blijf, kom ik helemaal
in moeilijkheden. Dat gaat wer
kelijk niet."
„U werkt in Rotterdam op 'n
rederijkantoor, niet waar? Ja, ik
kan me voorstellen dat uw pa
troons uw wegblijven niet zullen
goedkeuren. Maar, meneer Boon-
neman, maakt u zich geen zor
gen voor de toekomst. Wij heb
ben relatiès genoeg. Mocht u uw
betrekking verspelen, dan zijn
wij best in staat u aan 'n ande
re te helpen en wie weet aan een
betere. En dan het probleem van
uw opsluiting. Dat hoeft ook zo
niet te blijven. In Nijmegen, in
Rotterdam, ja in 't algemeen in
dit land moet u zich niet verto
nen. Maar wat zegt u er van, als
wij u in het buitenland brengen?
U zou als herstellende naar een
rustige plaats in 'n mooie streek
kunnen gaan. Zeggen we... ja,
vielt u iets voor een vakantie in
de Harz? U kunt daar logeren bij
goede kennissen van mij."
André Boorneman wist niet
hoe het kwam, maar door dit
voorstel verdween ineens al zijn
vertrouwen in de woorden van
de man. De gemaskerde praatte
gemoedelijk en welwillend en
toch, toen hij dit plan uitlegde,
kreeg de jongeman de indruk dat
het eigenlijk uitsluitend hierom
ging. De man wilde hem 't land
uit hebben, hem opbergen bij
kennissen in een rustige afgele
gen streek en dan? André zweeg.
Het was moeilijk na te gaan,
waarom deze achterdocht plot
seling weer de kop had opgesto
ken. Maar dit, gevoel liet zich
niet wegredeneren. En zo lang
het er was, kon hij onmogelijk
op het voorstel ingaan.
André keek de man aan. Hij
zag de ogen, die door 't masker
werden vrijgelaten. Hij kreeg
plotseling een sterke afkeer van
de man. Toen deed hij impulsief
iets, dat hij niet had moeten
doen. Maar hij voelde zich weer
sterk en geloofde dat nu de kans
bestond om weg te komen.
Hij bewoog zich in bed en
kwam met de armen boven het
dek uit. De man dacht dat hij
rusteloos was door 't nadenken
over het voorstel. Maar André
Boorneman rukte de dekens van
zich af. Hij kwam overeind. Hij
gaf de man een duw, zódat deze,
verrast door de aanval, van zijn
stoel viel. De jongeman greep 't
zware boek, dat zuster Miquèle
hem had gegeven _en daarmee gaf
hij de liggende man een slag op
het hoofd om hem bewusteloos
te maken. Dat gelukte! De man
kreunde even en bleef roerloos
liggen.
André Boorneman hijgde toen
zwaar. Dat kostte inspanning en
een momient draaide de kamer
om hem heen. Toen stapte hij
naar de deur, die niet op slot
was. Hij trok die open en kwam
in een gang die helder verlicht
was. Er was geen mens te zien.
Het was doodstil. Hij liep de
gang in, nadat hij de deur ach
ter zich had dicht getrokken en
de sleutel die in het slot stak,
had omgedraaid. Er waren deu
ren. Ja, welke deur: moest hij in?
Toen stond ineens aan het an
dere einde van de gang zuster
Miquèle.
„Quelle bêtise!" riep die. Zij
rende op hem af, met een hand
in een schortzak. Toen was zij
vlak bij. Zij botste tegen hem
aan. Hij viel. Zij stak een hand
uit. Hij voelde een prik in zijn
arm als van een naald... André
Boorneman's poging om te ont
vluchten was mislukt.
TIENDE HOOFDSTUK.
Inspekteur Broekman had ge
luisterd naar het lange verhaal,
dat André had gedaan. Mr. Ernst
Verhagen en zijn jonge vrouw
Else waren met hem meegeko
men om te luisteren. Toen An
dré klaar was, keken de politie
man en de advokaat elkaar even
aan.
„Tja", zei Broekman dan, „u
begrijpt wel meneer Boorneman,
dat uw verdwijning inderdaad
verdacht moest lijken. De ver
klaringen van de mensen, die in
gezelschap van de vermoorde en
u de avond hadden doorgebracht
waren vrij vaag met betrekking
tot de vraag, of u en de vermoor
de elkaar kenden en of er vij
andschap tussen u bestond. Zo
doende hebben wij werkelijk in
de aanvang rekening moeten
houden met de mogelijkheid, dat
u de misdaad op uw geweten
had. Ik twijfel er niet aan of wij
hebben juffrouw Uittenterpe
daardoor reden van ongerust
heid en zelfs verontwaardiging
gegeven
„Nu is het raadsel van uw
verdwijning opgelost", merkte
Ernst op. „Maar wij vonden in
een andere kamer de verdwenen
Jörgensen en Dupont en wat
moeten wij daarvan denken
Wat moeten we er vooral van
denken dat die twee evenals u
opgesloten waren? Ik kan niet
zeggen dat de zaak eenvoudiger
geworden is."
„Volkomen waar", stemde in
spekteur Broekman toe, 'n tikje
mistroostig. „We hebben u ge
vonden, maar het raadsel zelf is
daarmee nog een raadsel geble
ven".
„Ik ben benieuwd, wat Sven
meegemaakt heeft", bracht Else
Verhagen plotseling naar voren.
Er werd op de deur geklopt.
Een verpleegster verscheen. „In
spekteur, wilt u even aan de te
lefoon komen?" Broekman volg
de de verpleegster.
De deur ging dicht en de men
sen, die in de ziekenkamer ach
ter bleven, keken elkaar aan.
André Boorneman was door
het vertellen van zijn belevenis
sen behoorlijk vermoeid. Na zijn
mislukte poging om te vluchten
was hij voortdurend in een toe
stand van halve bewusteloosheid
geweest, het gevolg van injek-
ties, die hem waren toegediend.
Het zou volgens de direkteur-
geneesheer van het ziekenhuis
nog een paar dagen duren voor
dat hij volkomen over de inwer
king van deze injekties heen zou
zijn-
De deur ging weer open. In
spekteur Broekman stond op de
drempel. Hij zag er uit of hij niet
meer wist hoe hy het had. Hij
bleef in de kamer staan op eni
ge afstand van het bed, waarop
André lag. Hij staarde de drie in
het vertrek beurtelings aan en
zei toenDe bende is geknipt".
Het kwam er uit als een ont
ploffing! Ernst Verhagen sprong
overeind, alsof hij door een wesp
was gestoken. „Watt"
(Wordt vervolgd).
