La juventud Argentinia de Hoy
ZATERDAG
5 MEI
1»
2e jaargang no. 7
30 maart 1962
Hoofdredacteur:
L. F. van BEERS
door Anni Strawinski
Redactieraad
Ine v. Heesch
Marcelle Romar
Anni Strawinski
H. Brokx
Esch
d. Groot
Liempt
Montagne
Het feit dat iemand een jazzvriend is houdt geenszins in, dat hij elke stijl min of meer aanhangt. Hij kan
zich b.v. aangetrokken voelen tot de „cooljazz", terwijl hij de „bob" niet kan appreciëren. De noodzaak om
de evolutievormen van de jazz als een geheel te zien bestaat niet. Het is echter onmogelijk van een stijl te
houden zonder zich tot de bron waaruit alle jazz is ontstaan aangetrokken te voelen.
G.
J.
A.
R.
Redactieadres:
Putstraat 40, Waalwijk
In de twintiger jaren was in de jazz overal een op
leving van de blues te bespeuren. Niet alleen de blues
zang - kwam meer naar voren, maar ook de orkestratie
van de blues bereikte een hoogtepunt. Men speelde de
blues in alle tot dusver ontstane stijlen en met iedere
denkbare bezetting.
Sommigen zien in dit teruggrijpen naar de oorsprong
van de jazz een achteruitgang. Zij menen dat de jazz
dood was en men, geen uitweg meer wetend, terugviel
op de blues.
Nabeschouwing op het Songfestival
ra
je W
larê
jch -■
rati?
erk'
ven.
s®
ienrt
oor
•oori
:1 b*
0 peinzen, het is allemaal weer zo lang geleden.
\'fcm me daarom niet kwalijk wanneer ik soms iets
't(Tplen mocht zijn. Ja het mag gezegd worden Ik ben
cl kort van geheugen.
m ik geloof dat het begon met een ferme
['Laak van de conferencier, een zeker geringbaard
idividu, genaamd René Pullens. Ik vond zijn openings-
rtie geweldig goed, en gaf zulk een daverend applaus
un beste, dat de oude Nero, ware hij nog in leven,
tmschijnlijk nog goedkeurend geknikt zou hebben,
lé het volgende ogenblik hield ik weer verschrikt
bemerkende, dat ik op mijn dooie eentje een ap-
fbs ten beste zat te gevenPeh, de mop was toch
fied!
[n juist toen ik me een weinig over deze strop heen-
lnet hadging het doek met langzame rukjes op. Ha,
kf ging beginnen. Ik gaf mijn kiekkast eens een goed-
mlig klapje 'en probeerde vervolgens het bandje, die,
jooJs ik zonder moeite op mijn gratis verkregen pro
l-ma kon lezen, tevens de organisatoren, producenten
m samenstellers van dit festival waren, in het vizier
u krijgen. Ik meen me te kunnen herinneren, dat zij
jch ,,De herrieschoppers" noemden.
Neen, het begin was nu niet bepaald om er over naar je
éoonmoeder te schrijven, hoewel het „Toricotrio" na
un paar jaartjes geducht oefenen best nog wel eens
in smt zou kunnen zijn, een derde prijs in de wacht
u slepen.
leer opvallend was Kaatsheuvel in: „De ZWARTE
ahaduwen". De eerste van dit drietal droeg een rood
jasje, de derde een blauw en daar tussenin zweefde
imnd die géén jasje droeg, doch vlijtig in hemds-
touwen de trom roerde. Natuurlijk sprong ik bij dit
iaod-wit-blauwe aanblik direct in de houding en toen
H links in de zaal een veldwachter zag, die geen natio-
uliteitsgevoel scheen te hebben, strafte ik deze met
'.'n boosaardige blik. Zodra dit Kaatsheuvelse drietal
r®i het podium verdwenen was, zette ik me weer neder
mmvielin een somber gepeins. Goed, Kaatsheuvel had
(etoond liefde voor onze trouwe driekleur te hebben,
"mr waarom noemden zij hun afgevaardigden de
ZWARTE schaduwen, afgezien van het feit dat in mijn
cjd ie meeste schaduwen zwart waren. Het antwoord
zal hierop vermoedelijk lui
den Zij droegen alle drie
zwarte schoenen, made in
Kaatsheuvel.
„Het Kerkorkest Sleegers",
neem me niet kwalijk, wan
neer ik me in de roepnaam
van dit orkest mocht vergis
sen, was goed, dat valt niet
te ontkennen, maar voor een
teenagerfestival
Een zeer amusant tussen
spel vond ik, - toen een ta
melijk breed lid van de org.,
prod., samenstellers, de op
rit naar het toneel mee naar
huis wilde nemen. Met een
kleur, zo rood als de band
om zijn mouw (Stemt één
C.P.N.) werd het krakende
trapje weer zo goed moge
lijk op zijn plaats gezet. Ik
moest natuurlijk direct gaan proberen, of ik nog naar
boven kon, en waarachtig, het lukte me vrij aardig.
Achter het toneel waren twee andere leden van de
O.P.S. (lees géén O.A.S.) bezig met de wastafel, die
het inmiddels ook begeven had, met rieslijm, of fiets-
lijm, ik kon het niet zo goed verstaan, weer tegen de
wand te kleven. Of de boel zal houden, zal naar alle
waarschijnlijkheid de toekomst uitwijzen.
Toen „De hete Rosdansers" op het podium verschenen,
snelde ik iveer terug naar de zaal. Ze waren niet slecht.
Vooral die peuter achter de microfoon deed erg zijn
best. Dit zou een goed plaatje worden. Ik gebaarde
dus een ietsje naar links, iets verder naar achter, en
floep, het kiekje was klaar. Ook een veldslag naar ach
ter in de zaal leverde een plaatje op. Na afloop ben ik
persoonlijk de schade aan de zwaar mishandelde mikro-
foon op gaan nemen en je kunt me geloven of niet,
deze viel reusachtig mee.
Interessant waren ook „De Zwarte Duivelenuit Til
burg, pardon, ik bedoel de vier zwarte en die ene blauwe
duivel. Maar, zo verhaalt een betrouwbare bron, binnen
afzienbare tijd zal dit blauwtje eveneens vervangen wor
den door een zwart tintje.
Op verzoek van „De Herrieschoppers" moest ik nog
even vermelden, dat de organisatie goed was.
LAMBERT VAN BEERS.
DE ARGENTIJNSE JEUGD VAN VANDAAG
(Door onze Argentijnse correspondent Roberto Baliari)
De jeugd over de gehele wereld heeft een gemeen
schappelijke mentaliteit dorst naar kennis, illusies,
wensdromen, plannen en projecten voor de toekomst.
Dit is ook het geval met de Argentijnse jeugd. Het
nationaliteitsgevoel groeit en ontwikkelt zich. De dy
namische kracht, die gericht is op de toekomst, is ken
merkend voor deze jeugd.
Argentinië heeft een bevolking, die gevormd is
door diverse emigratiestromen, in hoofdzaak uit Spanje
en Italië. Deze zullen in de toekomst de -nationale
bevolking van Argentinië vormen.
Men kan zeggen dat de Argentijnse bevolking zich aan
het ontwikkelen is tot een volk met een eigen definitief
karakter. In dit proces speelt de jeugd een belangrijke
rol, gelijk een kaalysator bij een natuurkunde-proces.
Zij kristalliseert de verwachtingen van de voorafgaan
de generaties die vanuit Europa de Atlantische Oceaan
overstaken naar de onbevolkte landen van Zuid-Ameri-
ka.
Wie een bezoek brengt aan Buenos Aires, de gewel
dige stad, die met zijn voorsteden een conglomeraat
vormt van zeven miljoen inwoners, wordt niet zo zeer
verrast door de wolkenkrabbers, die de straten van deze
metropool beheersen, maar door het groot aantal groe
pen studenten en arbeiders, pratend over de actuele
problemen. Wat de cafés zijn in Parijs, zijn de straten
in Buenos Aires. Daar vormen zich spontane bijeen
komsten, speciaal voor de vitrines van de dagbladen die
de laatste berichten doorgeven. Dit dynamisme, dat zich
in de straten, vergaderlokalen, wandelgangen van de
universiteit manifesteert, is eigen aan de Latijnse aard
van het volk.
De Argentijnse jeugd is Latijns geaard. Naast de
traditionele trekken van het Spaanse en Italiaanse volk,
is ook de Franse invloed sterk door kuituur en filoso
fie. De Argentijnse jeugd is politiek rijp, 'n eigenschap
die haar onderscheidt van andere jonge of betrekkelijk
jonge naties. Haar sociale, economische en progressieve
ambities zijn de oorzaak van constructieve stromingen.
De mentaliteit is zó, dat 't tyrannieke regiem van
Perron nooit de meerderheid van de Argentijnse jeugd
heeft kunnen veroveren: sterker zelfs, de grootste
weerstand tegen de tyrannie van Peron kwam voort uit
de jeugd, speciaal de studerende. Zij demonstreerde een
politieke rijpheid en liefde voor de tradities, door de
voorafgaande generaties opgebouwd. In het nationaal
kamp van Argentinië is de jeugd - het voorbeeld in
't streven wat betreft de grotere eenheid in Latijns Ame
rika, maar door vredelievend overleg, om uiteindelijk
de grote overwinning te behalen op de bedoelingen en
strdevingen van het communisme van Fidel Castro. De
morele orde, de religieuze beginselen en de nationale
tradities zijn heel diep verankerd in het hart van de
jeugd.
Op het gebied van de sport is de Argentijnse jeugd ook
erg actief. Bijna alle jongelui zijn lid van een sportclub
of een culturele vereniging.. De Argentijnse aard is
strijdlustig. Hij zal strijden in politieke debatten, cul
turele discussies en in de sportcompetitie. Hij behoud
evenwel zijn liefde voor de wetenschap en de techniek,
daarbij, de nationale vredelievendheid. Dit alles is de
reden waarom Argentinië nooit een land van oorlog is.
Het verlangen naar kennis is zeer groot.
Voor de verkoop en het uitgeven van boeken is Buenos
Aires dé stad van Argentinië hier zijn ook de meeste
kulturele verenigingen. De Argentijn heeft veel belang
stelling voor het buitenland en het is geen verrassing
dat hij thuis een goed voorziene bibliotheek bezit, waar
vele bekende buitenlandse schrijvers, vooral Spaanse en
Franse, in voorkomen.
De Argentijnse jeugd geeft er ook de voorkeur aan,
de natuur in te kunnen trekken, om in zijn vrije tijd
de stad te ontvluchten. Hij gaat roeien en zeilen in de
dela van de rivier Parana, of paardenrijden in de heu
vels of skieën in de Cordillera. Maar altijd zal hij boe
ken of tijdschriften meenemen en geen gelegenheid
voorbij laten gaan om een gesprek aan te knopen over
politiek, literatuur, sport of muziek.
In de laatste jaren ontwikkelt zich de gewoonte om
groepjes van vrienden te vormen die zich 's zaterdags
en 's zondags bij een der leden thuis bezighouden met
dansen, zingen, of... weer praten over actuele gebeur
tenissen. Op deze manier wordt de folklore nieuw leven
ingeblazen door 't samen met grote liefde beoefenen van
folklorische gezangen en dansen, die de nationale waar
den - op deze manier concretiseren.
Zo bouwt, leert, ontwikkelt en vormt zich de Argen
tijnse jeugd, stuwt vooruit en geeft zo het voorbeeld
aan de toekomstige generaies. Zij saan hier niet egen-
over elkaar, ondanks de verschillen van stand, religie
en ras; dit is een mooie Argentijnse traditie.
Ieder heeft zijn eigen ideeën en verdedigt ze, maar
respecteert de tegengestelde en daarbij bezit hij een
kostbare gave de verdraagzaamheid.
Red. Onzes inziens heeft de heer Baliari alles wel
een beetje té rooskleurig voorgesteld. De hui
dige politieke toestanden in Argentinië zijn
hiervan wel het volste bewijs. En, zou de Ar
gentijnse jeugd werkelijk zo tegen Perron ge
kant zijn?
Maar is het niet eerder een herziening van oude waar
den, een onderzoek naar wat hebben we gedaan
en waar zijn we aangekomen. Immers de blues loopt
in het jazz-schema parallel met de hoofdtak. Zij zijn
de bron waaruit alle jazz is ontstaan en waaruit nu nog
alle jazz geput wordt zonder blues is geen jazz mo
gelijk.
Ontwikkeling en vorm.
De blues is al zeer oud. Zij bestond al voordat men
van enige vorm van jazz kon spreken; haar geschie
denis gaat terug tot het midden van de vorige eeuw.
De vorm waarin de blues toentertijd gespeeld werd is
nu bekend onder de naam klassieke of landelijke blues.
Behalve deze landelijke blues, die twaalfmatig is, ken
nen we ook de acht- en zestienmatige blues.
Terecht kunnen we de blues de volksmuziek van de
neger in de V.S. noemen. Zij werd echter als zodanig
pas laat gewaarschuwd. Eerst toen de blues na de eerste
wereldoorlog in de jazzmuziek werd opgenomen door
dat New Orleans ze orkestreerde, kwam ze in de pu
blieke belangstelling. Het noodlot wilde echter, zoals
ook met veel jazzstijlen gebeurde, dat een commerciële
vorm van de blues geprefereerd werd boven de oor
spronkelijke. Dit mede door toedoen van de gramofoon-
maatschappijen, die toen al zover ontwikkeld waren, dat
zij een groot deel van de muziekwereld in hun macht
hadden.
Ook nu nog menen veel mensen, dat wanneer zij amu
sementsmuziek horen die langzaam van tempo en triest
van uitdrukking is, zij met blues te doen hebben; ge
tuige de vermelding in de woordenboeken bij blues
Engels volksliedje van Amerikaanse neger, ook lang
zame dansmuziek.
De overwinning echter, die de blues behaald heeft
op haar commerciële vijand, is hierdoor des te groter
geworden.
Kenmerkend voor de oude blues is dat de tekstregel
lengte en de accoordgang niet vastgesteld was. Dit was
ook niet nodig, daar de zanger altijd solist was. Eerst
toen de blues door ensembles vertolkt werd kreeg men
behoefte aan een maatschema en een vastgestelde lengte
van de tekst. Het maatschema van de blues bestaat uit
twee groepen van vier maten, waarvan de eerste eenmaal
herhaald wordt.
Evenals andere vormen van jazz is ook de blues een
mengsel van Europese en Afrikaanse muziekelementen.
Zo is het maatschema Europees, terwijl de uitdruk
kingswijze Afrikaans is, hoewel bewoordingen vaak
Anglosaksisch aandoen. Hierbij stellen we echter vast
dat de neger veeleer iets uitdrukt door manier van
spreken, toon en accent, dan door verscheidenheid van
woorden.
Veel bluesverzen zijn emotioneel of melanchoniek, an
dere zijn hard en nuchter of hebben een sombere humor.
Zij handelen altijd over een van de twee voorwaarden
tot het leven, n.l.: eten, drinken, slapen en vriendschap
en liefde, en zijn vaak uit litterair oogpunt opmerkelijk
I woke up in the morning with an awful aching head,
I woke up in the morning with an awful aching head,
my man had left me just a room and an empty bed.
(Empty bed blues)
Love oh love, oh careless love,
Love oh love, oh careless love,
you broke the heart of many poor girl,
but you'll never break this heart of mine.
(Careless love)
In de eerste regel van een vers stelt de zanger een feit.
Dit feit wordt door het herhalen van deze regel bena
drukt, waarna in de laatste regel een conclusie wordt
getrokken.
Een buitengewoon elementair element van de blues is
de „holler". Dit is een effect dat niet helemaal te ont
leden is; het vibrato hierbij is ongewoon warm en de
toon is plotseling zwevend, terwijl het noodzakelijk is
dat de stem overslaat. Wel heeft dit effect te maken
met de blue-notes, een verlaagde derden en zevende
toon van de Europese toonladder. Velen hebben gepro
beerd deze „holler" te analyseren, maar steeds met on
bevredigende resultaten.
VOCALISTEN.
Ook in de jazz is het zo dat de vrouwelijke vocalisten
de mannelijke ver vooruit zijn.
In het begin van de jazz-zang zien we Ma Rainey. Zij
is met haar ontdekking Bessie Smith wellicht de be
langrijkste blueszangeres. Er waren er in die tijd na
tuurlijk nog veel meer, maar zij zijn door de grootheid
van Ma Rainey en Bessie Smith onbekend gebleven.
Slechts een blueszangeres heeft hen geëvenaard de in
1959 overleden zangeres Billie Holliday. Zij was de
laatste, die de klassieke blues zong.
Uit de klassieke blues is de moderne blues ontstaan.
Ook deze vorm leverde veel uitstekende zangeressen op,
o.a. Helen Humes, die met evenveel enthousiasme ont
vangen werd dan Bessie Smith.
Mannelijke blueszangers zijn veel schaarser dan vrou
welijke. In de tijd van Ma Rainey kennen we „Blind",
Lemon Jefferson. Beroemd is ook de grootste van de
klassieke blues Big Bill Broonzy, meestal zichzelf met
gitaar begeleidend. Gitaristen, zoals Teddy Bunn en
Lonnie Johson zijn trouwens ook als zanger bekend.
Als vertegenwoordigers van de moderne blues moeten
hier nog vermeld worden James „Jimmy" Rushing en
Joe Turner.
Blad
voor
en
dóór
de
jeugd
BLUES
V.
V.
$o,cJk ah tnaah
j.
HET BLAUWTJE
tussen de zwarten
