AfIN DER
U/TGBVBN.
SLA OLIE
UW TROUWE AFWASHULP
TIJDELIJK
BOERENHAM
SPRITS
KOEKJES
LEDIKANTJE
VLOEIBAAR
PINDAKAAS
PRIMA
PUDDING
voor een goed verzorgd kapsel
LUX VLOEIBAAR-ONMISBAAR VOOR UW AFWAS
100 GRAM GEROOKTE
EN TOCH NOG GRATIS SPAARZEGELS
TIE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN VRIJDAG 10 AUGUSTUS 1962
door gebruik te maken van onze
VOORDEEL-AANBIEDINGEN
K en 100°/n kwaliteit
van nu voor
INHOUD 720 GRAM
INHOUD 720 GRAM
PAKJES
WEENSE
WORSTJES
INHOUD 8 STUKS
MUSA
AUTOBEDRIJF
DAMES I
Maison Schilders
ADVERTEERT IN DIT BLAD
van 72 nu voor
Voor kleuters een
VAN ASTEN WOLFS
Zomerstraat 52, Tilburg
CENT
|üf::. |:."JTTHF'ïf if r r r" r f j j j
Het geheimzinnige
geval Blythe
Per pot van nu voor
Uitsluitend san eerste soort grondstoffen
EIGEN FABRIKAAT
S9
=5=
slaolie
AVEHA
VAN MEESTER
MET SUIKER
EIGEN FABRIKAAT
Diversen smaken van nu voor
voor slechts
Kampeerwagendealer voor
Centraal Brabant:
A. Mulders-Sars, Waalwijk
Stationsstr. 97 TeL 04160-205]
naar ons OUDE ADRES
DAMESKAPSALON
Tel. 3618 Hoogelnde 10 Waalwijk
65
dndre van 41 i
ilst
met praktisch, verschuifbaar hekje, gemonteerd met
chroomstangen m. 60 bij 120, 65 bij 130 in beuken.
TELEFOON 22245
r"
FEUILLETON
van
„DE ECHO VAN HET ZUIDEN"
Een oorspronkelijke speurders
roman door
J. F. VAN NUGTEREN
32).
Mevrouw Champion had Rose ge
vraagd aan meneer Blythe te gaan
vragen, of hij een kop thee wilde
hebben mevrouw Champion was
aan het ontbijt bezig, maar zou dan
zelf de thee wel boven brengen.
Toen Rose dit had verteld, verborg
ze haar hoofd in haar schoot en be
gon weer hevig te snikken. Op een
wenk van mij leidde haar meeste
res, mevrouw Champion, het meisje
naar de sofa en hielp haar daar op,
haar sussend en moederlijk toespre
kend. Toen viel ze in slaap.
Van de huishoudster vernam ik
toen de rest van het verhaaL Roosje
(ze noemde haar Roosje) vertelde
ze mij, was nauwelijks boven op de
slaapkamer van Blythe of ze hoorde
een luide gil. Ze holde naar de trap
en gelijk kwam Roosje angstig gil
lend de trap afgerend. Hevig ont
daan vertelde ze de huishoudster,
dat meneer geen antwoord op haar
groet had gegeven. Ze was naar zijn
bed gegaan en had zijn hand gegre
pen hij was immers zwaar ziek.
Maar die hand, had het meisje ge
snikt, was ijskoud en omdat meneer
geen antwoord gaf op haar vraag
hoe het met hem was, nam ze aan
dat Blythe dood was. Mevrouw
Champion had, na wat Roosje haar
had verteld, niet de moed eveneens
naar de kamer van Blythe te gaan.
Enfin, ik liet de beide vrouwen met
elkaar maar beneden en ging naar
Blythe."
„En u trof hem dood in zijn bed."
„Ik zag het met één blik. Ik con
stateerde vergiftiging door cyaan
kali."
„Ja, want u zag die lege tube op
het nachtkastje."
„Ook dat, maar ik rook het bij de
mond van Blythe. En toen wist ik,
dat de inhoud van de tube in het li
chaam van Blythe was verhuisd.
Zoals u wel zult weten waarschijn
lijk, verspreidt cyaankali, door ver
bindingen in het menselijk lichaam,
een typische geur de geur van
amandelen."
„Ja, ik ken die geur, maakte het
al eens mee bij een moordzaak."
Jefferson knikte.
„Maar waardoor kwam aan het
licht, dat Blythe zelfmoord pleeg
de?"
„Naast die lege tube lag een stuk
papier, waarop geschreven stond:
„Ik lijd aan een ongeneeslijke kwaal
en ik wil niet verder leven." Het
briefje was door hem ondertekend:
Blythe."
Jefferson keek verrast op. „Een
briefje? En had Blythe dat geschre
ven?"
„Ja, wie zou het anders hebben
moeten schrijven? Ik belde onmid
dellijk Scotland Yard op en binnen
een kwartier was de hoofdcommis
saris er al met een rechercheur en
twee politieartsen."
„Hoe luidde de uitspraak van de
heren?"
„Suicide while unsound of mind.
U kent de typische Engelse formule
wel in gevallen van zelfmoord, als
er geen aanwijzingen van misdaad
zijn."
Jefferson grinnikte. „Ja, 'n pracht
formule is dat. Ze zouden beter kun
nen verklaren: eigenlijk weten we
helemaal niet, waarom de overle
dene een eind aan zijn leven maak.
te, zelf kan hij het ons niet vertel
len, dus zullen zijn geestvermogens
wel gestoord zijn geweest." Hij grin
nikte opnieuw, maar tevens besefte
hij, dat hij nog steeeds geen steek
wijzer was geworden.
„Maar, waarde heer", vroeg hij,
„die huishoudster en het dienst
meisje waren dus als 't ware onbe
wuste getuigen geweest bij de zelf
moord van Blythe?"
„Inderdaad, maar dan ook sterk
onbewust. We mogen wel aannemen
dat de beide vrouwen er niet bij te
genwoordig waren, toen Blythe die
tube cyaankali in zijn keel goot."
Jefferson vond, hoewel dokter
Lesser bij deze opmerking hem wel
enigszins triomfantelijk aankeek,
alsof hij wilde zeggen: „Nu, hoe
vindt u m'n geestige opmerking?,,
dat de dokter nu even dom deed
als die notaris Forbes soms deed als
die zijn „logica" debiteerde. Maar
de dorpsdokter maakte het nog er
ger, hetgeen Jefferson deed veron
derstellen, dat de whisky hieraan
misschien niet onschuldig was. „Of
veronderstelt u wellicht" vroeg Les
ser met een lichte zweem van sar-
casame, dat Jefferson echter niet
ontging, „dat Roosje dat briefje had
geschreven?" De dokter lachte om
zijn geestigheid en Jefferson lachte
voor de vorm mee, terwijl hij in
zichzelf mompelde: „wat vreemd
van dat briefje Hij deed er een
schepje bij en zei droog: „Roosje.
misschienof de weduwe." Bij
welke onzin Jefferson braaf mee-
lachte met de dokter: „Zonder gek
heid", vervolgde Jefferson „maar.
„Och", vervolgde Lesser, „die
twee vrouwen konden enkel maar
getuigen, dat Blythe doodziek was.
Nu, dat klopte met de verklaring
van Blythe zelf op dat briefje hè?"
Jefferson knikte nu instemmend,
maar dat vermaledijde stuk papier
met die paar niets zeggende en ei
genlijk alles verklarende woorden
van Blythe zat hem danig dwars.
„Ja, dat briefje hè?" herhaalde hij
peinzend. „Waar bleef dat eigen-
lijk?"
„Dat nam de hoofdcommissaris
mee. Ik heb me nog in stilte ver
maakt om het air dat hij aannam
toen hij het stukje papier met een
pincet oppakte en in een enveloppe
deed."
„Zo, ja, dat was nogal vermake
lijk, dunkt me." Hij glimlachte wel
willend. „Maar apropos, sprak u in
't geheel niet met die politie-artsen
over die leverkwaal van Blythe?
Dat had, dunkt mij, toch een aan
wijzing voor een onderzoek in die
richting kunnen zijn!"
Driftig viel dokter Lesser uit:
„Natuurlijk deed ik dat, maar die
lui van Scotland Yard, of ze nu al
hoofdcommissaris zijn dan wel
arts, denken alles alleen te weten.
De heren luisterden met een spot
tend lachje naar mijn mededeling.
„Als we het nodig oordelen" zei een
van de twee, „zullen we de coroner
opmerkzaam maken op die lever
kwaal."
„Ik geeef toe dat ik niet sted
stond, toen de hoofdcommiissa:.
me vroeg of ik Blythe persoonlij
had onderzocht, waarop ik ontk&
nend moest antwoorden. „Het
dus zonder meer een veronderstë-
ling van u", merkte de andere n*
dicus op. Ik was woedend en vfltf
de heren nogal hautain als ccfe
ga's, dat "zal natuurlijk wel kome
door hun functie bij de justitie
vroeg de hoofdcommissaris of t
me nog nodig had, waarop hij
kennend antwoordde. Ik moest na»
enkele patiënten en verliet het hi-
van Blythe."
Dokter Lesser goot het restaS
whisky in zijn keel en keek npl
Jefferson wierp een blik op
handgebaar alsof hij zeggen witè
„Vertel me maar niets van die he
ren van Scotland Yard." Hij
„Ja, ik ken die heren maar al'«
goed sommigen hebben m#
autoriteitsbesef dan intelligent
Maar waarde dokter, ofschoon -
uw verhaal over die zelfmoord W
interessant vond, ben ik nog
stap verder gekomen met mijn
derzoek. De zaak is eenvoudig:
neet van Blythe, Harold Laundfc'
wil eens met mevrouw Champ*
praten over die erfenis."
(Wordt vervolg'
