wAAlwijkse en UnqstRAAtse couRAnt
De regering van Kennedy
WiïBË
BINNEN- EN BUITENLAND
Vraaggesprek lussen Min. Luns en Mr. Herman
S
C H O E N EN
feuilleton
Het geheimzinnige
eval Blythe
wel?"
GEVALLENEN IN „DE KOVERT"
HERDACHT
personeel voor de onderwerk-
afdeling
en een overleer-schalmer
MAANDAG 20 AUGUSTUS 1962
84e JAARGANG No. 65
oie j;ȟivu.'li>no. DO
De rcho v^n het Zuióen
Uitgever:
ffaalwijkse Stoomdrukkerij
An toon Tielen
Hoofdredacteur: JAN TIELEN
Gironummer 1069687
Dit biad verschijnt 2 x per week
Opgericht
1878
Bureaux: Grotestraat 205, Waalwijk Tel. 04160 - 2621 Kaatsheuvel: Dr. van Beurdenstraat 8 Tel. 04167 - 2002
Abonnement:
22 cent per week
per kwartaal 2.85
3.10 franco p.p.
Advertentieprijs: 10 cent per m.m.
Contract-advertenties: speciaal tarief
Telegram-adres „Echo"
In Europa begint men langzaam
naar zeker steeds sceptischer te
•aan tegenover de politiek van pre
sident Kennedy. Trouwens ook in
nn eigen land ondervindt de presi
dent scherpe kritiek en verkregen
enkele door hem voorgestelde wets
ontwerpen geen voldoende meer
derheid. Werden er aanvankelijk
0te 'verwachtingen gekoesterd van
êaze nog jonge president, zijn
echec in de kwestie Cuba heeft zijn
aanzien in de wereld reeds sterk
doen dalen.
pe onderhandelingen met de Rus
sische ambassadeur in Washington
over de kwestie Berlijn, heeft in
Europa de vrees doen ontstaan, dat
Amerika bereid zou zijn tot conces-
cies aan de Russen inzake de status
y3n west-Berlijn. Laatstelijk de op
Nederland uitgeoefende drang om
Nieuw-C-uinea cp de kortst mogelij
ke termijn aan Indonesië over te
dragen, de vervanging van de NA-
T0-bevelhehber generaal Norstad,
evo'.gd door het aftreden van de
Amerikaanse ambassadeur in Parijs
ie het beiden niet met de politieke
i;jn van Kennedy eens waren, dit
idles heeft in west-Europa het ver
trouwen in de Amerikaanse leiding
een knauw gegeven. Men is er niet
zo zeker meer van dat de Ameri
kaanse regering voldoende stand
vastigheid toont tegenover 't steeds
opdringende en nieuwe conflicten
uitlokkened communisme. De ten
oanzien van Laos getroffen regeling
acht men daarvan mede een bewijs.
De herdenking van het eenjarig
bestaan van de „muur der schande"
dwars door Berlijn gaat gepaard
met geruchten over nieuwe Russi
sche pogingen 'n zekere erkenning
te verkrijgen van oost-Duitsland.
Er vinden weer plagerijen in de
luchtcorridors naar Berlijn plaats
en dal duidt er altijd op, dat de
Russen hopen weer enige conces
sies te kunnen afdwingen. In Euro
pa voelt men zich ten aanzien hier
van nu niet helemaal zeker meer
van de bedoelingen van Amerika,
ondanks de beweringen van presi
dent Kennedy dat de vrijheid van
west-Berlijn gewaarborgd zal blij
ven De situatie van dit ingesloten
stadsdeel is zó précair, dat de min
ste concessie van het westen aan de
communistische verlangens, de le
vensvatbaarheid van de stad kan
benadelen. Dan zou in feite de vrij
heid er van nog wel gewaarborgd
kunnen blijven, doch voor n dood
bloedende stad zou men tenslotte
helemaal geen risico meer willen
nemen en dan zou Rusland uitein
delijk toch bereiken wat het zo
graag wil.
De Duitse bondskanselier Ade
nauer en de Franse president De
Gaulle zijn beide voorstanders van
het voeren van een harde politiek
tegenover Rusland en het is mede
de wat weifelend geachte houding
van Amerika geweest, die een nau
wer samengaan van west-Duitsland
en Frankrijk tot gevolg heeft gehad.
Vooral president De Gaulle toont
zich allesbehalve ingenomen met
de Amerikaanse politiek. Vooral
daaruit vloeit ook voort zijn streven
om tot een eigen atoomwapen te
kunnen komen, waarin hij wordt
tegengewerkt door de Verenigde
Staten. Wanneer nog meerdere lan
den over atoomwapenen gaan be
schikken en daarvoor de noaige
proeven willen nemen, dan wordt 't
uiteraard nog moeilijker om tot 'n
vergelijk te komen over het staken
van de kernproeven. Maar aange
zien Rusland en Amerika, ondanks
de aandrang in de wereld, daarover
toch al niet tot een overeenstem
ming kunnen komen, het nemen
van de proeven integendeel steeds
doorgaat, lijken de bezwaren tegen
'n derde of een vierde atoommacht
steeds irreëler Men zou zich in Eu
ropa wel wat afhankelijker willen
maken van de Amerikaanse en de
Russische politiek, waartussen men
zich steeds meer bekneld voelt. Te
meer groeit dit verlangen, nu het
vertrouwen slinkt in de standvas
tigheid van de Amerikaanse poli
tiek, waaraan men 'n zekere week
heid meent te bespeuren.
President Kennedy heeft nog niet
het verlossende woord, laat staan de
claad, kunnen vinden om 't groeiend
onbehagen in zijn politiek een halt
toe te roepen. De bondgenoten van
Amerika, waaronder ook Neder
land, kunnen bepaald niet juichen
over de leiding die er van dit land
uitgaat, waarbij de belangen dezer
bondgenoten-steeds meer „en baga
telle" worden behandeld. Steeds
meer begint helaas de mening post
te vatten, dat de regering van pre
sident Kennedy niet de gelukkigste
is die de Verenigde Staten tot nu
toe heeft geleid.
Vooral wat ons land betreft, heb
ben wij geen reden tot juichen.
Hebben de Amerikaanse regeringen
ons bij vroegere gelegenheden for
meel in de steek gelaten, of sterker
tegengewerkt, thans heeft men de
liouwe bondgenoot ten aanschouwe
van neel de wereld weer in zijn
hemdje laten staan en het daarbij
nog doen voorkomen dat men hem
achter de schermen een weldaad
heeft bewezen. Met dergelijke poli
tiek zal Kennedy het o.i. nooit ha
len en onze regering is opnieuw ge
waarschuwd.
EXCLUSIEF
mm
Grotestraat 153 Waalwijk
Tel. 2505
Amerika liet ons weer in de steek
Minister Luns heeft voor de tele
visie tussen de regels door, maar
zeer duidelijk, laten blijken, dat 'n
koersverandering van de regering-
Kennedy heeft geleid tot de huidige
overeenkomsten tussen Nederland
en Indonesië, waarmee mr. Luns
„niet erg gelukkig" is, omdat er te
veel wissels worden getrokken op
de toekomst en omdat te veel af
hangt van de goede trouw waarmee
Indonesië de overeenkomsten zal
uitvoeren.
Doelend op de houding van de
Amerikaanse regering, zei minister
Luns, dat pas dit jaar duidelijk is
geworden, dat Nederland niet op
militaire bijstand kon rekenen als
Indonesië zou aanvallen. Minister
Luns dacht, dat de Amerikaanse po
litiek de laatste maanden werd be
heerst door de vrees, dat Indonesië
in Russisch vaarwater zou geraken-.
Amerika is toen de Indonesische
aanspraken gaan steunen in de hoop
dat Indonesië zich meer naar het
westen zou keren.
Minister Luns gaf geen details
van de Amerikaanse druk. Hij be
sprak niet welke grote invloed het
bezoek van Robert Kennedy, de mi
nisteriële broer van de president,
aan Indonesië en Nederland heeft
gehad op de wijzigingen in de Ame
rikaanse politiek.
De vraag of hij had overwogen af
te treden, beantwoordde minister
Luns met de opmerking, dat hij en
zijn collega's er natuurlijk wel over
hadden nagedacht. Een van de re
denen waarom een bewindsman af
kan treden, kan zijn, dat er dan een
beter alternatief komt. Dit was nu
niet het geval. Als het kabinet De
Quay uit elkaar was gevallen, zou
dit ook militair zeer bedenkelijk ge
weest zijn. (Met andere woorden:
het kabinet vreesde dat Indonesië
van een Nederlandse kabinetscrisis
gebruik zou maken om een grote
aanval te doen).
Op de vraag of zijn politiek was
mislukt, zei minister Luns dat de
Nederlandse politiek niet is mislukt
als het akkoord wordt uitgevoerd
zoals het op papier is vastgelegd.
Een aftreden van het kabinet De
Quay of een snelle ontruiming van
Nieuw-Guinea zou het belang van
de Papoea's niet hebben gediend.
Zich tot tolk makend van een be
volkingsgroep waartoe hij zelf niet
behoort, vroeg mr. Hilterman, of
niet te voorzien was geweest dat't
zou lopen zoals het is gelopen. Mi
nister Luns reageerde ontkennend.
De ernstige Indonesische militaire
dreiging dateert pas van het beign
van dit jaar. Het plan-Luns, dat in
de Verenigde Naties werd behan
deld, was in nauw overleg met de
Verenigde Staten opgesteld.
De bewindsman antwoordde be
vestigend op de vraag of 't akkoord
niet een premie op agressiviteit ge
noemd kan worden. Dat is nu juist
wat de Nederlandse regering zozeer
bezwaart. De openlijke dreiging
met oorlog heeft een belangrijke
rol gespeeld.
Minister Luns ontkende wat op
positionele groepen beweren, dat
wat nu werd bereikt, reeds eerder
te bereiken was geweest. Indonesië
heeft nooit, zelfs niet op papier, een
echte zelfsbeschiking van de Papoe
a's aanvaard. Ook in mei nog niet.
ITet akkoord geeft meer. dan wat
Indonesië ooit bereid was te doen.
Het is bepaald een feit, dat ook In
donesië water in de wijn heeft ge
daan.
DE MILITAIREN VOOR KERST
MIS NAAR HUIS
Het ministerie van Defensie zal
er naar streven dat vóór Kerstmis
alle Nederlandse militairen uit N.-
Guinea zijn vertrokken. De deskun
digen zijn thans'hard bezig repatri-
eringsschema's voor te bereiden,
waarbij ook het charteren van
vrachtschepen voor het afvoeren
van het omvangrijke materieel is
betrokken. Er zullen geen nieuwe
aflossingstroepen meer naar Nieuw-
Guinea gaan. Wel zal de terugkeer
van militairen volgens het oude
schema tot 1 oktober gewoon door
gaan, zodat op die datum ongeveer
vierhonderd man minder op Nieuw-
Guinea zullen zijn dan thans (ruim
achtduizend).
van
M ECHO VAN HET ZUIDEN"
Zen oorspronkelijke speurders
roman door
J- F. VAN NUGTEREN
35).
Ja, meneer, maar als u over me-
neer Blythe begint, moet ik wel ze
gachtig worden. Waarom vraagt
me dat allemaal?"
-Luister eens Roosje", sprak Jef-
erson zacht en vertrouwelijk, „dat
ral ik je eerlijk vertellen, waarom
«t gaat."
Je weet natuurlijk dat meneer Bly-
e een heleboel geld naliet aan me-
*0uw Champion?"
Opnieuw verbazing bij het meisje,
eneer Blythe liet... nee, meneer,
aar wist ik niets van."
mevrouw je daar niets van
d. En ze ging zo vertrouwelijk
6et Je om!"
Mevrouw vertelde me er niets van"
-r aaide het meisje. En - naar het
erson leek, volmaakt ongekun-
ceer? Vr0e®' ze: »Was ^et veel me*
Jefferson tuitte zijn lippen en ant
woordde lachend: „Och veel... wat is
veel... meneer Blythe zat er nogal
warmpjes in hè? Mevrouw Champion
erfde tweeduizend pond sterling."
De uitroep van verrassing bleef in
de openhangende mond van Roosje
steken. „Tweeduizend pond?" kwam
er eindelijk uit.
Jefferson knikte zwijgend. En dan
opeens - hij was zich bewust dat het
een tikje gewaagd was wat hij deed,
maar bij dit blijkbaar argeloze kind
kon hij dit zich wel veroorloven - zei
hij: „Maar jij kreeg toch ook een deel
van de erfenis?"
De vraag was lukraak gesteld, zon
der veel hoop op succes. Het aan
vankelijk zwijgen van het meisje be
vreemdde hem en haar sterke kleuren
nog meer. Ook deed ze opeens weer
onrustig.
„Nu?" drong hij aan, „hoeveel was
dat?"
„Ik kreeg honderd pond", bekende
ze fluisterend.
Jefferson's verbazing nam toe. Dus
toch En ze wist niets van de erfenis
van de huishoudster en kende de no
taris Forbes niet!
„Stelde notaris Forbes je dat geld
ter hand?"
„Notaris Forbes? Maar die ken ik
toch niet!"
Jefferson vond het eigenlijk een al
lerzonderlingst vraag- en antwoord
spelletje. Hij glimlachte.
„Ja, je hebt gelijk", gaf hij toe.
„Maar van wie kreeg je dat geld dan
„Van mevrouw Champion. Toen ze
voorgoed wegging, zei mevrouw dat
we altijd zo prettig hadden samenge
werkt. Ze gaf me een spaarbank
boekje waarop honderd pond was ge
stort.
Mevrouw zei, dat ik dat moest be
waren tot ik zou gaan trouwen".
Jefferson had het meisje strak aan
gekeken, doch wendde zijn blik af
naar het raam, waardoor hij een paar
spelende kinderen in de dorpsstraat
waarnam. Met wie had hij nu toch te
doen? Dat kind leek een en al arge
loosheid.
Maar honderd pond... Hij trom
melde met de vingers op de stoelleu
ning en merkte op:
„Dat was dan nogal een aardig af
scheidscadeau."
Het meisje knikte en zei: „Ja, ik
vond het zelf ook erg veel, maar ik
moest het spaarbankboekje aanne
men", zacht voegde ze er aan toe:
„Mevrouw huilde toen ze wegging, ze
gaf me een zoen. Mevrouw was al
tijd erg lief voor me geweest".
Weer wendde Jefferson zijn blik
af, toen hij de vochtige ogen van
Roosje zag. Wel, als dit kind come-
die speelde, zou ze met het grootste
Woensdag was het 20 jaar gele
den dat vijf gijzelaars door de Duit
sers werden neergeschoten op het
landgoed „De Rovert" in Goirle.
Drie gijzelaars vonden de dood in
de bossen bij Woudrichem doch hun
stoffelijke resten zijn later ook naar
Goirle overgebracht. Ter herden
king van de slachtoffers is woens
dag op deze plaats rond 't middag
uur een korte bijeenkomst gehou
den, die door meer dan 200 oud-gij
zelaars werd bijgewoond. De voor
zitter van de Bond van Oud-Gijze
laars, mr. J. A. H. J. van Leeuwen,
de huidige burgemeester van Dord
recht, plaatste met de secretaris van
de bond, de heer P. van Leeuwen
uit Zwijndrecht, een grote krans op
de voet van het gedenkteken. Na
deze eenvoudige, doch treffertde
plechtigheid, reden de oud-gijze
laars naar het seminarie in Haaren,
waar de lunch werd gebruikt. Op 't
monument staat te lezen: „Om de
fiere geest van 't Nederlandse volk
te breken, hebben de Duitsers in de
zomer van het jaar 1942 vele hon
derden burgers gevangen gezet in
de seminaria St. Michielsgestel en
Haaren. Acht hunner zijn door de
vijand doodgeschoten. Opdat het
nageslacht hun kostbaar offer, ge
bracht voor het vaderland, niet ver-
gete en er zich aan sterke, hebben
hun medegijzelaars deze gedenk
steen geplaatst.
CONCOURS KERKRADE
GESLOTEN
Te Kerkrade zijn woensdag in het
bijzijn van 25.000 toeschouwers, die
voor de achtste en laatste keer het
gemeentelijk stadion van de klank-
stad vulden, de mars wedstrijden
van het wereldmuziekconcours 1962
besloten. In totaal defileerden nog
16 korpsen in het volle stadion.
Geen er van kon echter het succes
van de „Trommelaeren van Roesen-
daelen" uit Roosendaal, dat zondag
werd behaald, evenaren. Met 116
van de 120 te behalen punten ble
ven de Roosendalers aan de leiding.
Des avonds werd het wereldmu
ziekconcours officieel besloten met
dc prijsuitreiking en de bekendma
king van de uitslagen van de con-
cours wedstrijden.
KAPITALISME IN ZIJN
SLECHTSTE VORM
Er zijn misschien weinige feiten
als de dood van de filmster Marilyn
Monroe, die hoewel van persoonlij
ke aard, toch in heel de wereld van
het Westen zo'n diepe indruk heb
ben gemaakt. En niet alleen in het
Westen, ook in het Oosten. In de
Sovjet-Unie is het gebeuren breed
uitgespeld en beschreven. Vrijwel
alle commentaren die zich serieus
met deze zelfmoord hebben bezig
gehouden, stemmen hierin overeen,
dat Marilyn Monroe slachtoffer is
geworden van de op geld beluste
filmindustrie van Hollywood. Deze
heeft de vrouw geen kans gelaten
haar betere „ik" te ontdekken en
tot ontwikkeling te brengen. Mari
lyn Monroe moest en zou als „sex-
bom" films maken, die geld, veel
geld in het laadje brachten.
Het is beschamend vast te moeten
stellen, dat ook de communisten de
zelfmoord van Marilyn Monroe zo
zien. Maar beschamend of niet, zij
leggen de vinger op de wonde:
overal in het Westen en elders,
heerst bij mensen, die even dieper
doordenken, een wrevel tegen de
filmindustrie. Zij is een van de gro
te moderne amusementsmakers, die
gemak een rol bij het toneel kunnen
krijgen. Geen twijfel of ze sprak de
volle waarheid.
Hij dacht: „Ik moet de onbekende
blonde schoonheid in ere houden en
oppassen, dat het meisje mij terwille
blijft."
Deze vrees van Jefferson was niet
ongegrond. Tenslotte behoefde Rose
Clare zijn vragen helemaal niet te be
antwoorden, als ze er geen lust in had
- hij speelde hoog spel, dat louter
uit bluf bestond.
„Ik weet 't Roosje", huichelde hij
vriendelijk, „ik heb niets anders dan
goeds en liefs van mevrouw Cham
pion gehoord. Maar je moet weten,
dat er plotseling een neef van meneer
Blythe uit India is komen opdagen.
En die neef vindt, dat zijn oom (me
neer Blythe was in feite zijn pleeg
vader) hem te weinig liet erven. Nu
wil die neef gaan procederen tegen de
notaris."
„Nu begrijp ik het beter", zei
Roosje, „maar is dat dan diezelfde
notaris, waar u het zoéven over had?"
„Dus je kent die notaris toch", zei
Jefferson verbaasd. „Maar daamet
zei je toch dat je nooit van hem had
gehoord."
Hij bemerkte de verwarring bij het
meisje en vond dit hoogst vreemd.
„Ja... nee... stamelde Roosje, maar
toen wist ik niet, dat u die notaris
de mogelijkheden van het bedrijf
meer ten nadele dan ten voordele
van de mens uitbuiten. Wat talrijke
goed wil lenden en niet in de laatste
plaats de Kerk als mogelijkheden
van de film zien, wordt eenvoudig
aan de kant geschoven. De heren
aandeelhouders van de film-maat
schappijen wensen coupons te knip
pen, hoge dividenden en tantièmes
te incasseren. Het is een bij uitstek
gewetenloos bedrijf op deze wijze,
die een mens, die een moeilijke
jeugd heeft en er z.g. niet meer te
gen op kan, tot wanhoop brengt en
ten gronde voert.
BROEDERMOORD
De 33-jarige Klaas B., monteur
lasser heeft donderdagochtend vroeg
in een slaapkamer van de boerderij
van z'n ouders te Krabbendam (ge
meente Warmenhuizen, bij Alk
maar) zijn broer, de 27-jarige J. B.
met de kolf van een grote windbuks
de schedel ingeslagen. De monteur
werd door de waarnemend dis
trictscommandant van de rijkspoli
tie te Alkmaar, luitenant F. Hylke-
ma, in een weiland achter de boer
derij aangehouden.
De monteur was al enige malen
in een inrichting voor geesteszieken
te Zeist opgenomen geweest. Sinds
oktober 1960 woonde hij weer met
zijn vader, moeder, twee broers en
twee zusters in de laatste boerderij
van de West-Friesche Dijk en was
hij werkzaam in de landbouw-sme-
derij van de firma S. D. de Leeuw
te Schoorldam.
Bij de speurtocht naar het corpus
delicti werd de onlangs in Zwitser
land bekend geworden speurhond
Cas van de riiksspeurhondengelei-
der B. Karsten uit Bergen (N.-H.)
ingeschakeld. De windbuks werd
opgevist uit een sloot achter de
boerderij.
Waarom Klaas B. zijn broer van
het leven heeft beroofd, is de dis- J
trictsrecherche en de officier van
justitie, jhr. mr. A J. Rijgersma,
niet duidelijk geworden. Tijdens 't
verhoor gaf de verdachte nietszeg
gende antwoorden op de vragen van
de politiefunctionarissen, die onom
wonden verklaarden er niet aan te
twijfelen met 'n geestelijk gestoor
de te doen te hebben.
De familie B. was woensdagavond
rond half elf naar bed gegaan. Er
was geen kwaad woord gevallen en
de onderlinge verstandhouding was
prima. De monteur sliep als ge
woonlijk bij zijn broer Jan, met wie
hij altijd zeer goed kon opschieten.
Donderdagochtend wilde de 65-
jarige veeboer zijn zoon Jan wek
ken om de koeien te gaan melken.
De man kreeg echter geen reactie
op zijn roepen. Toen hij in de slaap
kamer van zijn beide zoons kwam,
bleek Klaas verdwenen en lag Jan
hevig bloedend onder de dekens.
Aan de gealarmeerde politie, de of-
ficiev van justitie en de burgemees
ter vertelde de vader, die na de tra
gische ontdekking totaal overstuur
was, dat hij vermoedde dat z'n zoon
Klaas de daad gepleegd had.
Toen de dader in 't weiland werd
aangehouden, bekende hij direct
met de kolf van de windbuks enige
malen hard op het hoofd van zijn
broer te hebben geslagen. Uiterlijk
volkomen kalm, zei hij alleen maar
in een Noordhollands dialect: „Dat
is raar af kommen". Het slachtoffer
moet in zijn slaap verrast zijn. De
klap kwam zo hard aan dat een ge
deelte van de kolf van de buks af
brak. Het afgebroken gedeelte werd
eerst donderdagmiddag door de po
litie gevonden.
HUISBAAS WK. OE THANT
SECRETARIS-GENERAAL DER
V.N. UIT ZIJN WONING ZETTEN
De huisbaas van de waarnemend
secretaris-generaal van de Verenig
de Naties, Oe Thant, heeft woens
dag een beschuldiging tegen Thant
ingediend wegens het toebrengen
van ernstige schade aan de meubi
lering van zijn uit elf kamers be
staande woning in New York.
De huisbaas, William Wholey,
zegt dat Thant „grote aantallen gas
ten ontvangt en „grote hoeveelhe
den sterke drank, voedsel en tabak"
morst. Soms geeft hij twintig men
sen onderdak voor de nacht, die op
de vloer en elders slapen. Het eten
„wordt neergesmeten" en „onwel
riekende geuren" dringen tot de
andere woning door. Bovendien
worden de meubelbekleding en de
vloerbedekking door dieren bescha
digd, aldus Wholey.
Wholey diende zijn klacht in na
dat tegen hem zelf een klacht was
ingediend wegens het berekenen
van een te hoge huur. Volgens de
staatshuurcommissie mag hij maar
402dollar per maand rekenen,
terwijl hij bij Thant een rekening
van 12.600 dollar pef- jaar heeft in
gediend en met ingang van 22 juni
1961 deze rekening heeft verhoogd
tot 14.400 dollar. Wholey zegt meer
huur gevraagd te hebben wegens de
beschadigingen die aan de kamers
worden toegebracht. Hij heeft 'n eis
ingediend tot uitzetting van de fa
milie Thant uit zijn woning.
„Ik neem niets meer. We willen
dat ze er uit gaan. Deze hele zaak is
belachelijk", aldus Wholey.
Wholey verklaarde nog dat aan 't
door Oe Thant bewoonde huis voor
6.447 dollar schade is aangericht.
Oe Thant had 1.074 dollar van dit
bedrag betaald. Hij had er mee in
gestemd de rest te voldoen door
maandelijks 150 dollar meer te be
talen dan de door hem verschuldig
de huur, totdat het bedrag geheel
zou zijn afbetaald.
LUXE HANDWERK SCHOENBEDRIJF
ANTON VAN BLADEL
WAALWIJK
vraagt voor direct
Aanmelden Wilhelminastraat 28 Hoek Irenestr.
Waalwijk
bedoelde. Ik wist ook niet dat hij
Forbes heet. Er waren nog twee an
dere heren bij."
Jefferson was weer een en al
vriendelijkheid. „Nou, dat is ie hoor"
zei hij lachend. „Die ouwe heer met
bakkebaardjes."
„Ja", sprak Roosje spontaan, „die
was die avond bij meneer Blythe, toen
hij zo ziek was."
„Precies", gaf Jefferson gretig toe,
„hij is dezelfde. Jij was ook in de ka
mer van meneer Blythe, nietwaar,
toen die drie heren daar waren?"
„Ik?" vroeg Roosje verbaasd,
„neen meneer".
„Niet? Maar de notaris zei toch dat
meneer Blythe..."
Op dit moment werd er op de deur
geklopt. De grootmoeder verscheen
en keek eerst bangelijk naar haar
kleindochter en dan naar de vreemde
bezoeker. Ze had een blad in de hand
en zette twee kopjes neer.
„Alstublieft meneer", zei ze, waar
op Jefferson haar hartelijk dankte.
„Ha", deed hij opgetogen, „de koffie
ruikt heerlijk, dat zal smaken."
Hij knikte grootmoeder glimla
chend toe. Maar het oudje, die zo
schuchter binnen was gekomen, keek
nu tot Jeffersons verbazing tamelijk
verstoord.
„We zijn zo klaar met de bespre
king, mevrouw Clare", sprak hij be
moedigend.
„Ik hoorde de naam van meneer
Blythe zeggen", klonk het vrij stug.
„Ik dacht dat u voor een betrekking
voor Roosje kwam."
„Maar grootmoeder!" berispte
haar kleindochter.
„Dat heb ik toch niet beweerd",
verdedigde Jefferson zich. „Ik zei,
dat ik misschien wel een betrekking
voor uw kleindochter zal kunnen vin
den en dat beloof ik ook nu nog.
Maar ik kwam eigenlijk om inlichtin
gen."
Tot Jeffersons verbazing redde
Roosje de situatie. Het verraste hem,
dat het meisje blijkbaar overwicht op
het oude mensje had.
„Grootmoe", sprak ze vastberaden,
„dat komt allemaal wel terecht. Me
neer Hardon is zo klaar. Ik zal u al
les vertellen straks."
„Natuurlijk" beaamde Jefferson
lachend, „het duurt nog hoogstens
tien minuten."
Nerveus aan haar japon treuzelend,
maakte grootmoeder Clare een on
willige beweging om de kamer weer
te verlaten.
„Nou ja", protesteerde ze, „waar
voor is het nodig al die narigheid
weer op te halen! Eerst de politie die
Roosje zo van streek heeft gebracht
(Wordt vervolgd)