kou gevat? rO m FILMJOURNAAL ASPRO BELEVENISSEN VAN SMIDJE VERHOLEN DE KLOOF Kerstmis in de zomer - tekort aan bier Luxor 2 DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN VRIJDAG 25 JANUARI 1963 2 Toerisme Brieven uit Australië Houdt Bogaerts voor ogen Optica BOGAERTS Musis Sacrum Bescherm u tegen Rillerig? Onprettig? Vlug: Weinig rooskleurig was de positie van de griepd- en rietbedrijven. De grootste prdhlemen zijn de perso neelsvoorziening en de afzet. Alle pogingen om in de arbeidsvoorziening verbetering te brengen hebben weinig resultaat gehad. Door afremming van grote waterstaatwerken ontstond een belangrijk overschot aan rijshout. Een groot deel van dit hout ging verloreR. De vooruitzichten voor riet waren aanvankelijk zeer gunstig, maar, om dat Duitsland in juni en de volgende maanden, geen riet meer afnam, daalden de prijzen al vrij spoedig. Medio 1961 veroorzaakten de krap pe arbeidsmarkt en de slechte aanvoer van bouwmaterialen, in het bijzonder bakstenen, stagnatie op de werken, waardoor de overheid zich genood zaakt zag in te grijpen door het tref fen van bijzondere maatregelen. De ze begonnen zich halverwege 1962 eerst af te tekenen, toen de onder handen zijnde werken afliepen en hiervoor niet direct een aanvulling voorhanden was. Aangezien nog een grote behoefte bestaat, wordt de toe komst in de bouwwereld in het alge meen met vertrouwen tegemoet ge zien, al is voor het midden- en klein bedrijf uiterste waakzaamheid geboden. Voor de graanhandel heeft 1962 een grote verandering gebracht. In Brussel is voor het importeren van granen een zeer ingewikkeld systeem van heffingen ontwikkeld, die bij de invoer moeten worden betaald. Voor de levens- en brandvaria- verzekeringsmaatschappijen is het af gelopen jaar bevredigend geweest. Ook de assurantie tussenpersonen meldden hogere omzetten, maar even eens toenemende kosten. In het algemeen zal men in mid denstandskringen niet ontevreden zijn over de bedrijfsuitkomsten in 1962. Wel heeft de slechte zomer de gang van zaken in de uitgesproken seizoenbedrijven ongunstig beïnvloed. Het vraagstuk van de oneerlijke concurrentie en reklame is op het ogenblik onderwerp van studie. Dank zij de voor hen gunstige vleesmarkt kunnen de slagers veelal terugzien op een gunstig jaar. De broodbakkersbedrijven ondervinden moeilijkheden door personeelstekort. Het banketbakkersbedrijf wordt steeds meer gespecialiseerd. Bij de garage-bedrijven kwam het voor dat de reparatiewerkzaamheden steeds meer afnamen, veelal door zelf-reparaties door de bezitters van de voertuigen. In het werkgebied van de Kamer blijft men een toenemende groei van het toerisme constateren. Uiteraard gaat Loon op Zand voor- op; gezien de blijvende internationale belangstelling voor de Ef teling. Het park noteerde in het voorbije seizoen voor het eerst 1.000.000 betalende bezoekers. De Efteling geldt terecht als 's lands belangrijkste toeristisch bedrijf. De faam van het park komt de gehele streek ten goede. Voor wat de overnachtingen be treft spant de gemeente Drunen de kroon, met, dank zij het voortreffe lijke kampeercentrum „De Klinkaert" 70.000 overnachtingen. In de ge meente Loonopzand werden vooral dank zij kampeerders en de bevolking van het bungalowpark „Het Kraan ven" bijna 10.000 overnachtingen geteld. In Waalwijk deed zich opnieuw 't verschijnsel voor van een grote stroom passanten, die ten dele in het centrum pleisterden. Het Nationaal Museum voor Schoen- en Lederin dustrie mocht zich in een toenemende belangstelling verheugen. Voortdurend wordt aan de uitbouw van de toeristische inventaris van de streek gewerkt. Naast het reeds ver leden jaar gesignaleerde jachthaven project te Drimmelen, hebben in het verslagjaar de gemeenten Heusden en Dussen definitief stappen gezet om te komen tot betere outillage op dit punt. De brede belangstelling van overheid en bedrijfsleven voor uit breiding van recreatiemogelijkheden geven deze projecten een ruim,per spectief. Financiële steun is van rijkswege in toenemende mate te ver wachten. Ook regionaal zal deze zaak opnieuw in studie komen, nu zowel in het kader van de Streekraad Mid den-Brabant als door Streek V.V.V. Brabants Centrum een nieuwe oriën tatie ten aanzien van de verdere ont wikkeling van de openluchtrecreatie in deze streek wordt opgezet. Norlane, 10 januari 1963 Geachte Redactie, Van deze gelegenheid wilde ik gebruik maken om de Hoofdredac tie, Redactie en verdere Echo-em ployees, vrienden en kennissen een Zalig Nieuwjaar toe te wensen. Kerstmis deze keer hier, leek 'n beetje op vroeger, het was n.l. koud. De kapelaan in zijn preek tijdens de Nachtmis, veronderstelde terecht dat de emigranten wel blij zouden zijn met dat weer. Hij zelf stond te bibberen en vond het maar matig. Andere jaren zaten wij in shirt, opgerolde mouwen en maar transpireren. Het ontbijt hadden wij, om een beetje sfeer te houden, om vier uur in de morgen, met kaarsen en de kachel aan. Wat later kwam de zon op en een uur later zaten wij toch weer buiten in de zon te bakken. Nee, dat Kerst mis vieren aan het strand wil toch echt nog niet, al zitten we hier 4 jaar. De zon wilde de schade inhalen en enkele dagen later werd het wel zo gloeiend heet. Oudejaars avond hebben wij getracht binnen te vieren, maar het was smoorheet zodat we wel naar buiten moesten. Oliebollen en Worstebrood, hoe lekker ook, kun je niet zien. Er is maar één remedie, ijskoud bier. En na 12 uur zijn we met de hele club gaan zwemmen. En dan te be denken dat Nederland dik onder de sneeuw zat. De eerstkomende maanden be hoeven we niet op regen of slecht weer te rekenen, elke dag zon en nog eens zon. De kinderen blijven in de vakantie van Kerstmis tot begin februari geen dag thuis, hele dagen liggen ze aan het strand. Het begint zelfs te verve len, wat u zich waarschijnlijk niet kunt voorstellen. Aan de hitte, al is die zelfs boven de 100 graden, wen je op de duur wel. Het bloed wordt dunner misschien; je eet ook minder vet hier. In Geelong is 't met de hitte nog heilig vergeleken met de plaatsen meer in het bin nenland. Wij hebben bijna altijd 'n koele zeebries, zodat het 's avonds snel afkoelt. Normaal heb je 's nachts wel twee dekens nodig. Door een of andere herrie in de brouwerijen was er met Kerstmis een tekort aan bier. 't Leek wel een nationale ramp, want bierdrin kers zijn het hier. In de week na 6 uur en zondags de hele dag is de pub (café) gesloten en men haalt dus de bottles in huis. Norlane telt maar één pub, maar dat is dan ook een knaap. Het staat vlak naast de Fordfabrieken en tussen 5 en 6 in de namiddag is er niet doorheen te komen. Het lijkt wel een wedstrijd wie er het vlugst de meeste kan drinken en tegen 6 uur wordt het bottle-department bestormd om 3, 6 of 12 flessen mee naar huis te nemen. Geen wonder dat tussen 6 en 7 de gevaarlijkste tijd is om op de weg te rijden. De Australiër is een echte bierdrinker, wat vooral in de zomer wel te begrijpen is. Het bier is ook prima, beter dan in Holland. Ik vermoed dat de komkommer tijd voor de krantenmensen hier in januari ligt. Na de overdracht van Nieuw Guinea aan de Ver. Naties, de Cuba-crisis, is er niet veel meer om zich druk over te maken. Er zijn niet als vorig jaar grote bos branden, en daarom maakt men zich nu al een beetje druk over het bezoek van Queen Elisabeth in fe bruari a.s. Het gouvernement van Victoria is van plan om een kleine 30.000 kinderen naar Melbourne te transporteren om ze gelegenheid te geven de Queen te zien. Dat lijkt eenvoudig, maar ze komen uit alle delen van Victoria, en ofschoon het 't kleinste staatje is, is het nog 3 a 4 maal groter dan Nederland. Nu is de maand februari altijd bij zonder heet. Als op de dag van het bezoek der Koningin een noorden wind zou waaien, is de ellende niet te overzien. Wij hebben besloten om onze kinderen maar thuis te laten en een dag extra naar het strand lijkt ons minder vervelend. In een klein berichtje in de Melbourne-krant, de „Herald" las ik dat men een nieuw carpet wil aanschaffen voor de koffiekamer van het Parlementsgebouw in Can berra. Kosten 4000.- ofwel 32.000.-. Ja zegt de Minister van Binnenlandse Zaken, het carpet is ook al 14 jaar oud. Accoord, zegt de Herald, maar het wordt maar 3 dagen per week, en dan nog maar 20 weken per jaar gebruikt, dus Het feit, dat Koningin Elisabeth er straks misschien 3 minuten zal ver blijven, schijnt de oorzaak te zijn. ik kan me vergissen, maar 4 jaar geleden trof je dergelijke berich ten nog niet aan in de couranten. Begint men zich al voor te berei den op een uittreding uit de Com monwealth.? Als Engeland deel gaat uitmaken van de Common Market (in Hol land noemt men het E.E.G.??) be tekent dat dan niet meteen het einde van het Gemeenbest Ik geloof dat wij emigranten met meer belangstelling dan de Austra liërs, de onderhandelingen volgen van mr. Heath van Engeland met de Zes van Europa. Wij gaan er Die nieuwe BRILLEZAAK in de GROTESTRAAT 220 daar ga ik mijn BRDL kopen Doet zoals velen BRILLENSPECIALIST GROTESTRAAT 220 - tel. 3560 - WAALWIJK Leverancier voor ALLE Ziekenfondsen ook graag prat op dat Nederland één van die Zes is. Het laat ons ook niet onverschillig of Engeland toetreedt wel of niet. Australië zal, als Engeland als af nemer komt te vervallen, toch er gens heen moeten met zijn graan, enz. China wil genoeg afnemen, maar dit schijnt toch wel grote be zwaren te hebben. China kan al lereerst niet cash betalen en een eventuele strop is geheel voor re kening van de graanboeren. Men vreest dat, als op een gegeven mo ment de schuld van China aan Australië heel hoog gaat worden, Rood China de schroeven wel eens kon gaan aandraaien. In ruil voor betaling kon het dan gaan vragen om steun van Australië bij een stemming over al of niet toetreding van China tot de United Nations, erkenning van de rode regering, enz. Men is helemaal niet content dat Indonesië straks over de schutting kan kijken in Nieuw-Guinea. Maar ik herinner me nog een T.V.-uit- zending van ongeveer een jaar ge leden, waarbij enkele persmensen onze gezant Dr. de Beus inter- vieuwden. Zij gaven Dr. de Beus duidelijk te kennen, dat ingeval van een conflict tussen Indonesië en Holland, de Nederlanders zeker niet op steun behoefden te reke nen. Het antwoord van Dr. De Beus was precies in de roos. Hij zei: „Heren, houdt u er rekening mee dat een overdracht van Nieuw- Guinea aan Soekarno van veel meer belang is voor Australië dan voor Holland." Daar konden de heren het mee doen. Tot de volgende keer. Van Loon. 20 cent per rol DE VROUW DIE HAAR MAN VERKOCHT Parijs, de Lichtstad. maar ook de stad der schaduwen, waarin zich op Montmartre het tragische schimmenspel afrolt van de zelf kant van het levenMontmar tre, waar alles te koop isopium, cocaïne en liefde. Fernande is een meisje van de straat dat haar vreugdeloze leven slijt in 'n voort durende jacht naar het geluk. Zij wil liefhebben, maar krijgt daar bij haar vriend Dominique, de Corsicaan, geen kans toe. Vrijdag t.m. zondag. Toegang 18 jaar. CHARLEY CHAPLIN'S FESTIVAL Een waar festival, van de leuk ste en vrolijkste filmpjes van de „oude draaidoos". Charley raakt natuurlijk weer in de onmogelijk ste verwikkelingen terecht, doch weet zich er door zijn dwaze per soontje telkens uit te redden. Kortom, anderhalf uur groots ple zier voor jong en oud. Zondag 3 uur. Toegang alle leeftijden. Maandag en woensdag geen film voorstelling. DE STEM IN HET DUISTER Kelly Sherwood, een meisje dat op een bank met grote geldbedra gen omgaat, wordt door een misda diger „aangewezen" om honderd duizend dollar voor hem te stelen. Hij wacht haar 's avonds in haar garage op en hij vertelt haar, dat, indien ze niet gehoorzaamt, haar leven èn dat van haar zusje Toby op het spel staan. Ondanks zijn waarschuwing, zoekt Kelly direct contact met de politie. En nu be gint de angstige zenuwslopende achtervolging op de onbekende. Vrijdag t.m. zondag. Toegang 18 jaar. DE WRAAK MET DE TOMAHAWK „De wraak met de tomahawk" is een actievolle western, waarin de held Gil Reardon, gespeeld door Robert Knapp, van moord beschul digd wordt. Hij weet echter uit de gevangenis te ontsnappen, en zelfs zijn onschuld te wreken op de ware moordenaars, de gebroeders Kee- fer. De sheriff, die hem had gear resteerd na zijn ontsnapping, laat hem nu met zijn Indiaans meisje, de grens over vluchten naar Mexi co. Maandag en woensdag. Toegang 14 jaar. copyright: avon 107 „Zo, die zal voorlopig wel uit de buurt blijven," mompelde smid- je Verholen tevreden, „Jonge, jonge, het was toch wel even ang stig, want ik wist niet, dat die ze ven jaar zó vlug waren voorbijge gaan! Maar goed, ik heb er ten minste één ding van geleerd, en dat is dat de tijd snel gaat en dat je hem goed gebruiken met. Laat ik me dus weer in mij werkpakje steken en laat ik rustig verder gaan met bestuderen van mij ge wichtige papieren." Zo gezegd, zo gedaan. Smidje Verholen ging ver der met z'n werk en toen hij ein delijk klaar was, wees de klok al half twee. De volgende dag ging onze smid vrolijk naar zijn kantoor en Sjaakie Yzermeier zei„Nou, nou, Verholen! Je ziet er uit alsof je de zware honderdduizend hebt gewonne!" Dat heb ik ook, Sjaa kie," lachte smidje Verholen ge heimzinnig. „Gisterenavond heb ik een grote prijs gewonnen, doch niet in geld, maar in tijd!" Sjaakie keek de smid niet-begrijpend aan haalde zijn schouders op en zei „Hoho, wat wor' jij fielozofisch op je ouwe dag! Wat heb je?"„Ik heb nu werkelijk zin aan vacantie, Sjaakie, antwoorde de smid. „Ik wil nu eens even genieten van een paar vrije levensdagen, zonder dat ik me over het werk hier hoef op te winden. Sjaakie, zo gauw het kan, trekken wij er samen eens een paar dagen tussen uit. Wat zeg je daarvan?" „Ik zeg, asdat dat weer zo'n effectief Verhole-planne tje is," zei Sjaakie lachend, „Mooi zo," vervolgde smidje Verholen. „Dan maken we eerst onze uitbrei- dings- en bouwplannen voor de nieuwe HOLSJAK-fabrieken in or de en dan gaan we!" Sjaakie was het hiermee natuurlijk eens en ons tweetal ging weer ijverig aan de arbeid. Ze bespraken met inge nieur Reeckenaere de plannen, die ze hadden en de kundige ingenieur werkte ze knap uit. „Een architect dat is iemand die gebouwen kan ontwerpen en tekenen kwam er nu ook aan te pas en na een paar maanden hard werken kon deze de tekeningen van d. nieuwe fabrieks gebouwen laten zien. Smidje Ver holen stond sprakeloos en Sjaakie zei: „Planne goedgekeurd! Onmid dellijk met de bouw beginnen!" FEUILLETON van „De Echo van het Zuiden" ROMAN VAN EEN KANTOORBEDIENDE door Jan van Maasdorp 11) Het kwam Karei de Hoog onwe zenlijk voor, dat hijzelf eens deel had uitgemaakt van zulk een gemeen schap. Hij was dankbaar, dat er voor hèm althans iets veranderd was in dit opzicht. Een slonzige, dikke, burgervrouw, met vette haarpieken langs haar sla pen, trok aan het eveneens vette touw van de deur en informeerde met rau we stem „wat hij bliefde". Dat was dus de pensionhoudster, bij wie Harding zijn intrek had geno men. Harding sprak altijd over zijn kostjuffrouw en zijn kosthuis. Zij nodigde de gast uit; „Kom u maar bauve", waarna hij zich omhoog hees langs de steile, verveloze trap. Hij stond in een donker portaal, er hing een penetrante uiengeur. Later vernam hij van Harding, dat zijn kostjuffrouw heel goed kookte en dat hij die dag haché had gehad. Nadat de vrouw zonder kloppen de kamerdeur had geopend en gezegd dat er een meneer voor hem was, was Harding opgestaan om hem te ver welkomen. Met een potsierlijke buiging no digde hij Karei, met het elegante handgebaar van een Spaanse grande uit, plaats te nemen op een der drie rechte stoelen, waarvan de rode pluche tot op de draad was versle ten. De drie stoelen met een ijzeren ledikant en daarnaast een verveloze wastafel met lampetkan en waskom, maakten, buiten de tafel, het totale meubilair uit van het interieur. Op één der stoelen had Harding gezeten, op de twee andere lagen cou ranten: de Tribune. Van één werden de kranten weggenomen alsmede het colbertje van Harding, dat hij over zijn schouder op het ledikant wierp. De tafel, waarop een versle ten kleed met balletjesrand" lag - hoe bekend was Karei de Hoog zo'n kleed uit eigen vroeger milieu! - was eveneens overladen met kranten, dikke boeken en brochures. Terwijl Harding bij de juffrouw een kop thee voor hen ging halen, kreeg De Hoog gelegenheid het in terieur wat beter op te nemen. Wel begreep hij, dat Harding een pension als dit voor een lage prijs had en zijn lage salaris geen hoge eisen toestond, maar dit.Hij kon een innerlijk ge voel van afkeer over de kleffigheid van al die versleten rommel niet on derdrukken. Hij en zijn zuster Dora hadden zich in de loop der jaren ten minste aan de schrijnende armoe we ten te ontworstelen, en goddank had zijn moeder in al haar eenvoud en nederigheid toch altijd haar eer van de propere en ordelijke huisvrouw hoog gehouden. Alsof Harding zijn overpeinzingen raadde zei deze, terug in de kamer: „Ik heb niet meer nodig dan dit. De juffrouw laat me met rust, ze is te dom om veel te denken. Hier kan ik rustig werken voor de partij en ver geet ik de strafkolonie van de A.T.C. en de lamstraal." Hij keek zijn be zoeker blijmoedig lachend aan. Karei de Hoogh knikte om nog niets behoeven te zeggen en keek verder de kamer rond. Aan een der wanden waren planken getimmerd, waarop alweer stapels kranten en brochures lagen. Zijn blik bleef rus ten op een grote plaat, links van het plankenrek. „De grote grondlegger van het socialisme", lichtte Jan Har ding toe. Het was Marx - Karei de Hoog zag het portret van de profeet voor het eerst in zijn leven. Rechts van het rek hing de beeltenis van een sluw-kijkende professor met 'n punt baardje. De halftoegeknepen Mongo len-ogen leken hem cynisch te obser veren. „En dat is de man, die het Rus sische volk uit de slavernij heeft ge red", zei Harding rethorisch. Er klonk eerbied in zijn stem toen hij de naam noemde: Lenin! Beide mannen begrepen die avond, dat wat levensrichting betrof, zij be slist niet nader tot elkaar zouden ko men. Temeer kwam Karei de Hoog tot die ontdekking, als hij bedacht wat de ander van zijn leven maakte. Die dacht niet aan de waarde van een goede positie, dacht niet aan een toe komstige vrouw, aan een eigen home, kinderen. Toch legde hun beider afkomst, die maatschappelijk niet verschilde, een zekere band tussen de beide mannen. Nochthans was het met verbijstering, dat Karei de Hoog het levensverhaal van Jan Harding aanhoorde, die er een behoefte aan scheen te hebben, dit eens aan een vertrouwde collega te vertellen. Triest was het verhaal van een aan de drank verslaafde va der, die aan deliriuim in een krank zinnigengesticht was gestorven, na dat zijn zwakke vrouw hem van el lende reeds was voorgegaan. Zijn broer, die waarschijnlijk erfelijk was belast met de zonden van zijn vader, had in een dolle kop, nadat hij de vo rige avond stomdronken in de goot was gevonden door de politie, voor zes jaar getekend bij het Indische le ger. Zelf had hij stand weten te hou den, maar de verbittering en zijn haat tegen de klasse, die volgens hem de ware schuldige was van hun ellende, had hem in de rijen van het commu nisme gevoerd. Het was zonder enige wroeging, dat hij het bij die ene keer liet, Jan Har ding te bezoeken. Angstvallig hoed de hij zich er voor, zich nogmaals te begeven in de grauwe, kwalijk rieken de atmosfeer van het „tehuis" van de communist. In zijn verbeelding ver eenzelvigde hij communisme met pro letariërsbuurten, slonzige volksvrou wen en uienlucht op een donker por taal. Het was het energieke drijven ge weest van Dora, dat hun oude moe der had doen bukken voor hun bei der eis, naar een betere buurt te ver huizen. Op een dag had Dora hem aangeklampt „Karei, nu moeten we van moeder eisen dat we gaan verhuizen. Ik wil hier niet langer in die gribus blijven wonen. De anderen zijn nu gelukkig allemaal getrouwd en het huis uit - wij beiden zijn nog alleen met moe der over. Jij en ik horen hier in deze gore buurt niet. Je hebt me van die officier verteld, die je goed kent. Verbeeld je, dat mener Volders je eens zou willen opzoeken zou je dat prettig vindeji, hier?" Dora dacht letterlijk overal aan! „En dan je moet toch eigenlijk ook een eigen kamer hebben, waar je rustig kunt studeren. Dat kun je hier in die herrie van de straat immers niet!" Toch had haar bedreiging met er ger tenslotte zijn aarzeling moeten overwinnen „Je moet het zelf weten, maar als je weigert, ga ik op kamers wonen. En dan blijf je helemaal alleen met moeder over." Deze laatste pijl trof doel. Nee, dacht hij verschrikt, niet alleen over blijven, met alle zorgen - hij had de steun van Dora nog nodig. Tegen de macht van het geheim verbond van haar twee overgebleven kinderen was moeder de Hoog niet opgewassen. Het oude mens had zich met heel haar armelijke geest uit haar verleden vast geklampt aan de zeker heid van wat zij bezat en waar zij be stond. Zij kende geen enkel verlan gen naar verandering - integendeel, zag daar met angst tegen op. Er was de laatste jaren al zoveel veranderd. Later, toen de verhuizing achter de rug was, dachten de dochter en zoon met verbazing terug aan die vrees van moeder, die waarachtig meende dat verhuizen haar dood betekende. „Nu wonen we voor het eerst in ons leven", had Dora zegevierend tot haar moeder gezegd. „Woonden we dan in het vorige huis niet?" had de timide wedervraag geklonken. (Wordt vervolgd)

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1963 | | pagina 2