kou gevat?
rO
m
FILMJOURNAAL
ASPRO
BELEVENISSEN VAN SMIDJE VERHOLEN
DE KLOOF
Kerstmis in de zomer -
tekort aan bier
Luxor
2
DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN VRIJDAG 25 JANUARI 1963
2
Toerisme
Brieven uit Australië
Houdt Bogaerts voor ogen
Optica BOGAERTS
Musis Sacrum
Bescherm u tegen
Rillerig? Onprettig?
Vlug:
Weinig rooskleurig was de positie
van de griepd- en rietbedrijven. De
grootste prdhlemen zijn de perso
neelsvoorziening en de afzet. Alle
pogingen om in de arbeidsvoorziening
verbetering te brengen hebben weinig
resultaat gehad. Door afremming van
grote waterstaatwerken ontstond een
belangrijk overschot aan rijshout. Een
groot deel van dit hout ging verloreR.
De vooruitzichten voor riet waren
aanvankelijk zeer gunstig, maar, om
dat Duitsland in juni en de volgende
maanden, geen riet meer afnam,
daalden de prijzen al vrij spoedig.
Medio 1961 veroorzaakten de krap
pe arbeidsmarkt en de slechte aanvoer
van bouwmaterialen, in het bijzonder
bakstenen, stagnatie op de werken,
waardoor de overheid zich genood
zaakt zag in te grijpen door het tref
fen van bijzondere maatregelen. De
ze begonnen zich halverwege 1962
eerst af te tekenen, toen de onder
handen zijnde werken afliepen en
hiervoor niet direct een aanvulling
voorhanden was. Aangezien nog een
grote behoefte bestaat, wordt de toe
komst in de bouwwereld in het alge
meen met vertrouwen tegemoet ge
zien, al is voor het midden- en
klein bedrijf uiterste waakzaamheid
geboden.
Voor de graanhandel heeft 1962
een grote verandering gebracht. In
Brussel is voor het importeren van
granen een zeer ingewikkeld systeem
van heffingen ontwikkeld, die bij de
invoer moeten worden betaald.
Voor de levens- en brandvaria-
verzekeringsmaatschappijen is het af
gelopen jaar bevredigend geweest.
Ook de assurantie tussenpersonen
meldden hogere omzetten, maar even
eens toenemende kosten.
In het algemeen zal men in mid
denstandskringen niet ontevreden zijn
over de bedrijfsuitkomsten in 1962.
Wel heeft de slechte zomer de
gang van zaken in de uitgesproken
seizoenbedrijven ongunstig beïnvloed.
Het vraagstuk van de oneerlijke
concurrentie en reklame is op het
ogenblik onderwerp van studie.
Dank zij de voor hen gunstige
vleesmarkt kunnen de slagers veelal
terugzien op een gunstig jaar. De
broodbakkersbedrijven ondervinden
moeilijkheden door personeelstekort.
Het banketbakkersbedrijf wordt
steeds meer gespecialiseerd.
Bij de garage-bedrijven kwam het
voor dat de reparatiewerkzaamheden
steeds meer afnamen, veelal door
zelf-reparaties door de bezitters van
de voertuigen.
In het werkgebied van de Kamer
blijft men een toenemende groei van
het toerisme constateren.
Uiteraard gaat Loon op Zand voor-
op; gezien de blijvende internationale
belangstelling voor de Ef teling. Het
park noteerde in het voorbije seizoen
voor het eerst 1.000.000 betalende
bezoekers. De Efteling geldt terecht
als 's lands belangrijkste toeristisch
bedrijf. De faam van het park komt
de gehele streek ten goede.
Voor wat de overnachtingen be
treft spant de gemeente Drunen de
kroon, met, dank zij het voortreffe
lijke kampeercentrum „De Klinkaert"
70.000 overnachtingen. In de ge
meente Loonopzand werden vooral
dank zij kampeerders en de bevolking
van het bungalowpark „Het Kraan
ven" bijna 10.000 overnachtingen
geteld.
In Waalwijk deed zich opnieuw 't
verschijnsel voor van een grote
stroom passanten, die ten dele in het
centrum pleisterden. Het Nationaal
Museum voor Schoen- en Lederin
dustrie mocht zich in een toenemende
belangstelling verheugen.
Voortdurend wordt aan de uitbouw
van de toeristische inventaris van de
streek gewerkt. Naast het reeds ver
leden jaar gesignaleerde jachthaven
project te Drimmelen, hebben in het
verslagjaar de gemeenten Heusden en
Dussen definitief stappen gezet om te
komen tot betere outillage op dit
punt. De brede belangstelling van
overheid en bedrijfsleven voor uit
breiding van recreatiemogelijkheden
geven deze projecten een ruim,per
spectief. Financiële steun is van
rijkswege in toenemende mate te ver
wachten. Ook regionaal zal deze zaak
opnieuw in studie komen, nu zowel
in het kader van de Streekraad Mid
den-Brabant als door Streek V.V.V.
Brabants Centrum een nieuwe oriën
tatie ten aanzien van de verdere ont
wikkeling van de openluchtrecreatie
in deze streek wordt opgezet.
Norlane, 10 januari 1963
Geachte Redactie,
Van deze gelegenheid wilde ik
gebruik maken om de Hoofdredac
tie, Redactie en verdere Echo-em
ployees, vrienden en kennissen een
Zalig Nieuwjaar toe te wensen.
Kerstmis deze keer hier, leek 'n
beetje op vroeger, het was n.l.
koud. De kapelaan in zijn preek
tijdens de Nachtmis, veronderstelde
terecht dat de emigranten wel blij
zouden zijn met dat weer. Hij zelf
stond te bibberen en vond het maar
matig. Andere jaren zaten wij in
shirt, opgerolde mouwen en maar
transpireren. Het ontbijt hadden
wij, om een beetje sfeer te houden,
om vier uur in de morgen, met
kaarsen en de kachel aan. Wat
later kwam de zon op en een uur
later zaten wij toch weer buiten in
de zon te bakken. Nee, dat Kerst
mis vieren aan het strand wil toch
echt nog niet, al zitten we hier 4
jaar.
De zon wilde de schade inhalen
en enkele dagen later werd het
wel zo gloeiend heet. Oudejaars
avond hebben wij getracht binnen
te vieren, maar het was smoorheet
zodat we wel naar buiten moesten.
Oliebollen en Worstebrood, hoe
lekker ook, kun je niet zien. Er
is maar één remedie, ijskoud bier.
En na 12 uur zijn we met de hele
club gaan zwemmen. En dan te be
denken dat Nederland dik onder
de sneeuw zat.
De eerstkomende maanden be
hoeven we niet op regen of slecht
weer te rekenen, elke dag zon en
nog eens zon. De kinderen blijven
in de vakantie van Kerstmis
tot begin februari geen dag
thuis, hele dagen liggen ze aan het
strand. Het begint zelfs te verve
len, wat u zich waarschijnlijk niet
kunt voorstellen. Aan de hitte, al
is die zelfs boven de 100 graden,
wen je op de duur wel. Het bloed
wordt dunner misschien; je eet ook
minder vet hier. In Geelong is 't
met de hitte nog heilig vergeleken
met de plaatsen meer in het bin
nenland. Wij hebben bijna altijd 'n
koele zeebries, zodat het 's avonds
snel afkoelt. Normaal heb je
's nachts wel twee dekens nodig.
Door een of andere herrie in de
brouwerijen was er met Kerstmis
een tekort aan bier. 't Leek wel
een nationale ramp, want bierdrin
kers zijn het hier. In de week na
6 uur en zondags de hele dag is de
pub (café) gesloten en men haalt
dus de bottles in huis. Norlane telt
maar één pub, maar dat is dan ook
een knaap. Het staat vlak naast de
Fordfabrieken en tussen 5 en 6 in
de namiddag is er niet doorheen te
komen. Het lijkt wel een wedstrijd
wie er het vlugst de meeste kan
drinken en tegen 6 uur wordt het
bottle-department bestormd om 3,
6 of 12 flessen mee naar huis te
nemen. Geen wonder dat tussen
6 en 7 de gevaarlijkste tijd is om
op de weg te rijden. De Australiër
is een echte bierdrinker, wat vooral
in de zomer wel te begrijpen is.
Het bier is ook prima, beter dan
in Holland.
Ik vermoed dat de komkommer
tijd voor de krantenmensen hier in
januari ligt. Na de overdracht van
Nieuw Guinea aan de Ver. Naties,
de Cuba-crisis, is er niet veel meer
om zich druk over te maken. Er
zijn niet als vorig jaar grote bos
branden, en daarom maakt men
zich nu al een beetje druk over het
bezoek van Queen Elisabeth in fe
bruari a.s. Het gouvernement van
Victoria is van plan om een kleine
30.000 kinderen naar Melbourne te
transporteren om ze gelegenheid
te geven de Queen te zien. Dat
lijkt eenvoudig, maar ze komen uit
alle delen van Victoria, en ofschoon
het 't kleinste staatje is, is het nog
3 a 4 maal groter dan Nederland.
Nu is de maand februari altijd bij
zonder heet. Als op de dag van het
bezoek der Koningin een noorden
wind zou waaien, is de ellende niet
te overzien. Wij hebben besloten
om onze kinderen maar thuis te
laten en een dag extra naar het
strand lijkt ons minder vervelend.
In een klein berichtje in de
Melbourne-krant, de „Herald" las
ik dat men een nieuw carpet wil
aanschaffen voor de koffiekamer
van het Parlementsgebouw in Can
berra. Kosten 4000.- ofwel
32.000.-. Ja zegt de Minister van
Binnenlandse Zaken, het carpet is
ook al 14 jaar oud. Accoord, zegt
de Herald, maar het wordt maar 3
dagen per week, en dan nog maar
20 weken per jaar gebruikt, dus
Het feit, dat Koningin Elisabeth er
straks misschien 3 minuten zal ver
blijven, schijnt de oorzaak te zijn.
ik kan me vergissen, maar 4 jaar
geleden trof je dergelijke berich
ten nog niet aan in de couranten.
Begint men zich al voor te berei
den op een uittreding uit de Com
monwealth.?
Als Engeland deel gaat uitmaken
van de Common Market (in Hol
land noemt men het E.E.G.??) be
tekent dat dan niet meteen het
einde van het Gemeenbest
Ik geloof dat wij emigranten met
meer belangstelling dan de Austra
liërs, de onderhandelingen volgen
van mr. Heath van Engeland met
de Zes van Europa. Wij gaan er
Die nieuwe BRILLEZAAK
in de GROTESTRAAT 220
daar ga ik mijn BRDL kopen
Doet zoals velen
BRILLENSPECIALIST
GROTESTRAAT 220 - tel. 3560 - WAALWIJK
Leverancier voor ALLE Ziekenfondsen
ook graag prat op dat Nederland
één van die Zes is.
Het laat ons ook niet onverschillig
of Engeland toetreedt wel of niet.
Australië zal, als Engeland als af
nemer komt te vervallen, toch er
gens heen moeten met zijn graan,
enz. China wil genoeg afnemen,
maar dit schijnt toch wel grote be
zwaren te hebben. China kan al
lereerst niet cash betalen en een
eventuele strop is geheel voor re
kening van de graanboeren. Men
vreest dat, als op een gegeven mo
ment de schuld van China aan
Australië heel hoog gaat worden,
Rood China de schroeven wel eens
kon gaan aandraaien. In ruil voor
betaling kon het dan gaan vragen
om steun van Australië bij een
stemming over al of niet toetreding
van China tot de United Nations,
erkenning van de rode regering,
enz.
Men is helemaal niet content dat
Indonesië straks over de schutting
kan kijken in Nieuw-Guinea. Maar
ik herinner me nog een T.V.-uit-
zending van ongeveer een jaar ge
leden, waarbij enkele persmensen
onze gezant Dr. de Beus inter-
vieuwden. Zij gaven Dr. de Beus
duidelijk te kennen, dat ingeval
van een conflict tussen Indonesië
en Holland, de Nederlanders zeker
niet op steun behoefden te reke
nen. Het antwoord van Dr. De Beus
was precies in de roos. Hij zei:
„Heren, houdt u er rekening mee
dat een overdracht van Nieuw-
Guinea aan Soekarno van veel
meer belang is voor Australië dan
voor Holland."
Daar konden de heren het mee
doen.
Tot de volgende keer.
Van Loon.
20 cent per rol
DE VROUW DIE HAAR MAN
VERKOCHT
Parijs, de Lichtstad. maar
ook de stad der schaduwen, waarin
zich op Montmartre het tragische
schimmenspel afrolt van de zelf
kant van het levenMontmar
tre, waar alles te koop isopium,
cocaïne en liefde. Fernande is een
meisje van de straat dat haar
vreugdeloze leven slijt in 'n voort
durende jacht naar het geluk. Zij
wil liefhebben, maar krijgt daar
bij haar vriend Dominique, de
Corsicaan, geen kans toe.
Vrijdag t.m. zondag.
Toegang 18 jaar.
CHARLEY CHAPLIN'S
FESTIVAL
Een waar festival, van de leuk
ste en vrolijkste filmpjes van de
„oude draaidoos". Charley raakt
natuurlijk weer in de onmogelijk
ste verwikkelingen terecht, doch
weet zich er door zijn dwaze per
soontje telkens uit te redden.
Kortom, anderhalf uur groots ple
zier voor jong en oud.
Zondag 3 uur.
Toegang alle leeftijden.
Maandag en woensdag geen film
voorstelling.
DE STEM IN HET DUISTER
Kelly Sherwood, een meisje dat
op een bank met grote geldbedra
gen omgaat, wordt door een misda
diger „aangewezen" om honderd
duizend dollar voor hem te stelen.
Hij wacht haar 's avonds in haar
garage op en hij vertelt haar, dat,
indien ze niet gehoorzaamt, haar
leven èn dat van haar zusje Toby
op het spel staan. Ondanks zijn
waarschuwing, zoekt Kelly direct
contact met de politie. En nu be
gint de angstige zenuwslopende
achtervolging op de onbekende.
Vrijdag t.m. zondag.
Toegang 18 jaar.
DE WRAAK MET DE
TOMAHAWK
„De wraak met de tomahawk"
is een actievolle western, waarin
de held Gil Reardon, gespeeld door
Robert Knapp, van moord beschul
digd wordt. Hij weet echter uit de
gevangenis te ontsnappen, en zelfs
zijn onschuld te wreken op de ware
moordenaars, de gebroeders Kee-
fer. De sheriff, die hem had gear
resteerd na zijn ontsnapping, laat
hem nu met zijn Indiaans meisje,
de grens over vluchten naar Mexi
co.
Maandag en woensdag.
Toegang 14 jaar.
copyright: avon
107 „Zo, die zal voorlopig wel uit
de buurt blijven," mompelde smid-
je Verholen tevreden, „Jonge,
jonge, het was toch wel even ang
stig, want ik wist niet, dat die ze
ven jaar zó vlug waren voorbijge
gaan! Maar goed, ik heb er ten
minste één ding van geleerd, en
dat is dat de tijd snel gaat en dat
je hem goed gebruiken met. Laat
ik me dus weer in mij werkpakje
steken en laat ik rustig verder
gaan met bestuderen van mij ge
wichtige papieren." Zo gezegd, zo
gedaan. Smidje Verholen ging ver
der met z'n werk en toen hij ein
delijk klaar was, wees de klok al
half twee. De volgende dag ging
onze smid vrolijk naar zijn kantoor
en Sjaakie Yzermeier zei„Nou,
nou, Verholen! Je ziet er uit alsof
je de zware honderdduizend hebt
gewonne!" Dat heb ik ook, Sjaa
kie," lachte smidje Verholen ge
heimzinnig. „Gisterenavond heb ik
een grote prijs gewonnen, doch
niet in geld, maar in tijd!" Sjaakie
keek de smid niet-begrijpend aan
haalde zijn schouders op en zei
„Hoho, wat wor' jij fielozofisch op
je ouwe dag! Wat heb je?"„Ik
heb nu werkelijk zin aan vacantie,
Sjaakie, antwoorde de smid. „Ik
wil nu eens even genieten van een
paar vrije levensdagen, zonder dat
ik me over het werk hier hoef op
te winden. Sjaakie, zo gauw het
kan, trekken wij er samen eens
een paar dagen tussen uit. Wat zeg
je daarvan?" „Ik zeg, asdat dat
weer zo'n effectief Verhole-planne
tje is," zei Sjaakie lachend, „Mooi
zo," vervolgde smidje Verholen.
„Dan maken we eerst onze uitbrei-
dings- en bouwplannen voor de
nieuwe HOLSJAK-fabrieken in or
de en dan gaan we!" Sjaakie was
het hiermee natuurlijk eens en ons
tweetal ging weer ijverig aan de
arbeid. Ze bespraken met inge
nieur Reeckenaere de plannen, die
ze hadden en de kundige ingenieur
werkte ze knap uit. „Een architect
dat is iemand die gebouwen kan
ontwerpen en tekenen kwam er
nu ook aan te pas en na een paar
maanden hard werken kon deze de
tekeningen van d. nieuwe fabrieks
gebouwen laten zien. Smidje Ver
holen stond sprakeloos en Sjaakie
zei: „Planne goedgekeurd! Onmid
dellijk met de bouw beginnen!"
FEUILLETON
van „De Echo van het Zuiden"
ROMAN VAN EEN
KANTOORBEDIENDE
door Jan van Maasdorp
11)
Het kwam Karei de Hoog onwe
zenlijk voor, dat hijzelf eens deel had
uitgemaakt van zulk een gemeen
schap. Hij was dankbaar, dat er voor
hèm althans iets veranderd was in dit
opzicht.
Een slonzige, dikke, burgervrouw,
met vette haarpieken langs haar sla
pen, trok aan het eveneens vette touw
van de deur en informeerde met rau
we stem „wat hij bliefde".
Dat was dus de pensionhoudster,
bij wie Harding zijn intrek had geno
men. Harding sprak altijd over zijn
kostjuffrouw en zijn kosthuis.
Zij nodigde de gast uit; „Kom u
maar bauve", waarna hij zich omhoog
hees langs de steile, verveloze trap.
Hij stond in een donker portaal, er
hing een penetrante uiengeur. Later
vernam hij van Harding, dat zijn
kostjuffrouw heel goed kookte en dat
hij die dag haché had gehad.
Nadat de vrouw zonder kloppen de
kamerdeur had geopend en gezegd
dat er een meneer voor hem was, was
Harding opgestaan om hem te ver
welkomen.
Met een potsierlijke buiging no
digde hij Karei, met het elegante
handgebaar van een Spaanse grande
uit, plaats te nemen op een der drie
rechte stoelen, waarvan de rode
pluche tot op de draad was versle
ten. De drie stoelen met een ijzeren
ledikant en daarnaast een verveloze
wastafel met lampetkan en waskom,
maakten, buiten de tafel, het totale
meubilair uit van het interieur.
Op één der stoelen had Harding
gezeten, op de twee andere lagen cou
ranten: de Tribune. Van één werden
de kranten weggenomen alsmede
het colbertje van Harding, dat hij
over zijn schouder op het ledikant
wierp. De tafel, waarop een versle
ten kleed met balletjesrand" lag -
hoe bekend was Karei de Hoog zo'n
kleed uit eigen vroeger milieu! -
was eveneens overladen met kranten,
dikke boeken en brochures.
Terwijl Harding bij de juffrouw
een kop thee voor hen ging halen,
kreeg De Hoog gelegenheid het in
terieur wat beter op te nemen. Wel
begreep hij, dat Harding een pension
als dit voor een lage prijs had en zijn
lage salaris geen hoge eisen toestond,
maar dit.Hij kon een innerlijk ge
voel van afkeer over de kleffigheid
van al die versleten rommel niet on
derdrukken. Hij en zijn zuster Dora
hadden zich in de loop der jaren ten
minste aan de schrijnende armoe we
ten te ontworstelen, en goddank had
zijn moeder in al haar eenvoud en
nederigheid toch altijd haar eer van
de propere en ordelijke huisvrouw
hoog gehouden.
Alsof Harding zijn overpeinzingen
raadde zei deze, terug in de kamer:
„Ik heb niet meer nodig dan dit. De
juffrouw laat me met rust, ze is te
dom om veel te denken. Hier kan ik
rustig werken voor de partij en ver
geet ik de strafkolonie van de A.T.C.
en de lamstraal." Hij keek zijn be
zoeker blijmoedig lachend aan.
Karei de Hoogh knikte om nog
niets behoeven te zeggen en keek
verder de kamer rond. Aan een der
wanden waren planken getimmerd,
waarop alweer stapels kranten en
brochures lagen. Zijn blik bleef rus
ten op een grote plaat, links van het
plankenrek. „De grote grondlegger
van het socialisme", lichtte Jan Har
ding toe. Het was Marx - Karei de
Hoog zag het portret van de profeet
voor het eerst in zijn leven. Rechts
van het rek hing de beeltenis van een
sluw-kijkende professor met 'n punt
baardje. De halftoegeknepen Mongo
len-ogen leken hem cynisch te obser
veren. „En dat is de man, die het Rus
sische volk uit de slavernij heeft ge
red", zei Harding rethorisch. Er
klonk eerbied in zijn stem toen hij de
naam noemde: Lenin!
Beide mannen begrepen die avond,
dat wat levensrichting betrof, zij be
slist niet nader tot elkaar zouden ko
men. Temeer kwam Karei de Hoog
tot die ontdekking, als hij bedacht
wat de ander van zijn leven maakte.
Die dacht niet aan de waarde van een
goede positie, dacht niet aan een toe
komstige vrouw, aan een eigen home,
kinderen.
Toch legde hun beider afkomst, die
maatschappelijk niet verschilde, een
zekere band tussen de beide mannen.
Nochthans was het met verbijstering,
dat Karei de Hoog het levensverhaal
van Jan Harding aanhoorde, die er
een behoefte aan scheen te hebben,
dit eens aan een vertrouwde collega
te vertellen. Triest was het verhaal
van een aan de drank verslaafde va
der, die aan deliriuim in een krank
zinnigengesticht was gestorven, na
dat zijn zwakke vrouw hem van el
lende reeds was voorgegaan. Zijn
broer, die waarschijnlijk erfelijk was
belast met de zonden van zijn vader,
had in een dolle kop, nadat hij de vo
rige avond stomdronken in de goot
was gevonden door de politie, voor
zes jaar getekend bij het Indische le
ger. Zelf had hij stand weten te hou
den, maar de verbittering en zijn haat
tegen de klasse, die volgens hem de
ware schuldige was van hun ellende,
had hem in de rijen van het commu
nisme gevoerd.
Het was zonder enige wroeging, dat
hij het bij die ene keer liet, Jan Har
ding te bezoeken. Angstvallig hoed
de hij zich er voor, zich nogmaals te
begeven in de grauwe, kwalijk rieken
de atmosfeer van het „tehuis" van de
communist. In zijn verbeelding ver
eenzelvigde hij communisme met pro
letariërsbuurten, slonzige volksvrou
wen en uienlucht op een donker por
taal.
Het was het energieke drijven ge
weest van Dora, dat hun oude moe
der had doen bukken voor hun bei
der eis, naar een betere buurt te ver
huizen. Op een dag had Dora hem
aangeklampt
„Karei, nu moeten we van moeder
eisen dat we gaan verhuizen. Ik wil
hier niet langer in die gribus blijven
wonen. De anderen zijn nu gelukkig
allemaal getrouwd en het huis uit -
wij beiden zijn nog alleen met moe
der over. Jij en ik horen hier in deze
gore buurt niet. Je hebt me van die
officier verteld, die je goed kent.
Verbeeld je, dat mener Volders je
eens zou willen opzoeken zou je
dat prettig vindeji, hier?"
Dora dacht letterlijk overal aan!
„En dan je moet toch eigenlijk
ook een eigen kamer hebben, waar je
rustig kunt studeren. Dat kun je hier
in die herrie van de straat immers
niet!"
Toch had haar bedreiging met er
ger tenslotte zijn aarzeling moeten
overwinnen
„Je moet het zelf weten, maar als
je weigert, ga ik op kamers wonen.
En dan blijf je helemaal alleen met
moeder over."
Deze laatste pijl trof doel. Nee,
dacht hij verschrikt, niet alleen over
blijven, met alle zorgen - hij had
de steun van Dora nog nodig.
Tegen de macht van het geheim
verbond van haar twee overgebleven
kinderen was moeder de Hoog niet
opgewassen. Het oude mens had zich
met heel haar armelijke geest uit haar
verleden vast geklampt aan de zeker
heid van wat zij bezat en waar zij be
stond. Zij kende geen enkel verlan
gen naar verandering - integendeel,
zag daar met angst tegen op. Er was
de laatste jaren al zoveel veranderd.
Later, toen de verhuizing achter de
rug was, dachten de dochter en zoon
met verbazing terug aan die vrees
van moeder, die waarachtig meende
dat verhuizen haar dood betekende.
„Nu wonen we voor het eerst in
ons leven", had Dora zegevierend tot
haar moeder gezegd.
„Woonden we dan in het vorige
huis niet?" had de timide wedervraag
geklonken.
(Wordt vervolgd)