FEIJENOORD-
REIMS
T.V.
Leerstanzers
RENTE
DE KLOOF
Jos v. d. Wouw Zn.
Verdonk's schoenmakerij
4.
DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN MAANDAG 11 MAART 1963
4
■VI USA
Autobedrijf
VERPLEEGSTERS- EN
ZIEKENHUISKLEDING
BETONTEGELS
H. Rijken en Co.
inboedel
prachtig beeld 43 cm.
z.g.a.n. Tel. 070 - 725793
BONTMANTELS
Majestic n.v.
Dameshakjes
Abonneert U
op dit blad
Met grote vreugde en dank
baarheid geven wij kennis
van de geboorte van een
dochter en zusje
MARISA CORNELIA
i WÉi'iiiMi i ns
E. Nijkamp
M. Nijkamp-Rutten
Mieke
Berdien
Geert
Varese (Italië)
4 maart 1963
WOENSDAG 13 MAART a.s.
naar de
voetbalwedstrijd
te ROTTERDAM
Per persoon 4.75
A. MULDERS-SARS
Stationsstraat 97 - Waalwijk
Telefoon 2051
SINDS 1900
Koestraat 152 - TILBURG
Tel. 04250-22830
0.38 per stuk
SLOOPHOUTHANDEL
Ie Zeine 4 Waalwijk
Telefoon 04160 - 3674
Wegens vertrek naar elders:
Te KOOP AANGEBODEN
Te bevragen
St. Antoniusstraat 19 G
Waalwijk
TE KOOP:
KEES VAN DE VEN
Nieuwlandstraat 3
TILBURG
Telef. 04250 - 26617
Reparaties
Omwerkingen
Garneringen
GEVRAAGD
Hoog loon voor vaklieden.
Nieuwbouw-woningen be
schikbaar.
Hellevoetsluis, tel. 01883-2234
klaar terwijl U wacht.
Alléén
Hoekeinde 12 - Waalwijk
M-0ÊÈÉ
DUBBELE RENTE r
NU C0-0P
GEZINS OBLIGATIES
MET
DUBBELE SMARRENTE (7%)
Elke huisvrouw wordt door CO-OP in staat gesteld om obligatie
houdster te worden. Om een profijtelijke, begerenswaardige
CO-OP Gezinsobligatie te krijgen/Opeen Gezinsobligatie keert
CO-OP elk jaar 7% rente uit. Zeven procent rente betekent
minstens 2 x zoveel rente als u gewoonlijk voor uw spaargeld
krijgt. Zo laat CO-OP de huisvrouw delen in de algemene wel
vaart. Eerlijk en royaal.
Zó gemakkelijk wordt u obiigatiehoudster
Bij elke volle gulden die u in een CO-OP winkel besteedt,
kunt u een obligatiezegel van tien cent kopen. Die
obligatiezegel plakt u in een Spaarboekje. Zo'n Spaar
boekje ligt in elke CÖ-OP winkel gratis voor u klaar.
Voor een vol Spaarboekje (met 500 zegels) verstrekt
de CO-OP u een 7% Gezinsobligatie van f 50.-. Of, als
u wilt, direct 52.-.
Zó gemakkelijk spaart u
Het moderne CO-OP bedrijf met zijn eigen fabrieken,
zijn eigen winkels, zelfbedieningszaken en supermarkten
geeft u altijd méér aan kwaliteit tegen lagere prijzen.
U bespaart bij de CO-OP méér dan 10 cent per gulden.
Daarom is 't zo gemakkelijk voor u in 't bezit te komen
van een 7% Gezinsobligatie. U spaart bij de CO-OP
ongemerkt!
CO-OP
LAAT U DELEN IN DE WELVAART!
FEUILLETON
van „De Echo van het Zuiden"
ROMAN VAN EEN
KANTOORBEDIENDE
door Jan van Maasdorp
29
Als mijn zuster Dora, nu Dolly le
Blance, dit te weten komt, is ze
stinkend jaloers op ons. Daar haalt
boy zijn Franse naam niet bij".
Hoewel Nora ook wel moest
lachen, zei ze lakoniek
„Nee hoor, dat van die stijve
deftige buren in Den Haag is maar
kletspraat van Rotterdammers.
Wat zeg je nu wel?"
„Tja," gaf hij toe, maar het is
dan ook wel kasueel, dat nou juist
zo'n adellijk stel daar vlak naast
ons woont."
„Nou", vond Nora, „ik vind 't
maar griezelig, zulke buren naast
je te hebben."
Ongetwijfeld meende Hansje dat
hij een sprookjesprins was als hij
alleen in de grote tuin was. In zijn
kinderziel waren de afmetingen on
eindig. Tegenover zijn moeder ont
hulde hij allerlei geheimen, hem
toevertrouwd door de vele bloe
men. Nora luisterde welwillend
naar zijn fantastische vertellingen
en dacht heimelijk „Hij is precies
als zijn vader." De knaap was
steeds op zoek naar ontdekkingen.
Als Hansje in de tuin met zijn
neus naar het huis gekeerd stond,
kon hij zien, dat aan zijn linker
hand, dus ter rechterzijde van hun
huis, een dame woonde, die zich
weliswaar zelden vertoonde aan de
achterwereld, doch wanneer ze
zulks deed dan ook de volle aan
dacht van Hansje had. Het huis,
rechts vanuit de gezichtshoek van
Hansje, was onbewoond; vandaar,
dat hij in die richting geen belang
stelling toonde. Maar links woonde
een dame, die wel eens voor het
open raam zat wanneer ze haar na
gels manicuurde. Alle pogingen
van Hansje evenwel om eens ken
nis te maken met de dame, die tot
zijn stille bevreemding niet één
maal het zwaaien van zijn handje
had beantwoord, bleven zonder uit
werking. Dit nu scheen Hansje te
verdrieten, zodat hij de dame eens,
terwijl ze weer voor het geopende
venster was gezeten om zich aan
haar make-up te wijden, heel fa
miliair toeriep: „Dag tante!" En
daar „tante" tot Hansje's grote ver
bazing maar niets scheen te horen,
ofschoon hij toch heel dicht bij
haar stond, had hij nog eens ge
roepen, doch tevergeefsde dame
scheen stokdoof te zijn. En zelfs
toen Hans zijn beide knuistjes als
een scheepsroeper voor zijn mond
plaatste en de onvermurwbare,
hardvochtige, sphynxachtige pseu-
do-tante door een vervaarlijk ge
schreeuw „héétante" poogde
te bewegen toch maar even zijn
kant uit te zien, bleef ze, zonder
ook maar 'een moment haar blik
naar de kleine man te richten, haar
adelijke vingertoppen bewerken.
Zijn moeder had er tenslotte een
eind aan gemaakt en hem bestraf
fend toegesproken, luid genoeg,
dat de dame links er uit op kon
maken, dat ze het gedrag van haar
telg afkeurde: „Dat is niet netjes
Hansje, zo maar naar een dame te
schreeuwen, weet je dat wel?"
Maar Hansje wist het niet en be-t
greep evenmin dat die „tante" he
lemaal niet niet één keertje
maar naar hém wilde kijken.
„En je mag iedere dame maar
niet tante noemen, Hans. Die dame
is toch geen tante van je?"
Ook dit begreep Hansje niet. Wa
ren tante Hilda en tante Rika dan
wél echte tantes?
„Ja" jokte zijn moeder, „dat zijn
allebei echte tantes."
Rika Haiders was, in Rotterdam,
evenals de buurdame in Den Haag,
een buur zonder meer. Hans had
niets dan vriendschappelijke herin
neringen aan haar, omdat hij altijd
door de buurvrouw geknuffeld
werd en hem veel chocolade werd
toegestopt. Op uitdrukkelijk ver
zoek van die mevrouw moest Hans
haar „tante Rika" noemen, omdat
ze „mevrouw" zo akelig deftig vond
uit de mond van een kind.
Ja, zó waren de buren in Rotter
dam, maar in Den Haag was dat
anders. Déze buren waren ja,
wat waren ze eigenlijk in ieder-
geval niets dat het begrip „buurt
schap" nabij kwam. Mevrouw noch
meneer die in zelfbewuste adelijke
waardigheid voor zijn gade niet
scheen onder te doen, bleken de
bewoners schuin onder hen tot on
derwerp hunner interesse te willen
verheffen. Tóch maakte de buren
kennis met elkaar, maar hoe! Ei
genlijk was Nora even beduusd
toen de plechtigheid plaats vond,
meer om de verrassing, wijl ze na
een week sinds hun intrek zelfs
geen blik van die lui had kunnen
opvangen. Het kwam bovendien
doordat Karei menear groette
dat wil zeggen: hij boog zijn hoofd
in diens richting. Waarna het won
der geschiedde, dat jonkheer de
Rawenas naar de mensen aan zijn
voeten een soortgelijke groet terug
bracht. En jonkvrouwe de Rawenas
volgde in dito nijgen de groet. Als
of het afgesproken was, gingen na
deze plechtigheid Nora en Karei
het huis in. Karei had nog het be
sef eerst de deur te sluiten, vooral
eer hij brullend van het lachen op
de bank rolde en Nora liepen de
tranen over het gelaat. „Nee maar,
Noor", stotterde Karei, „hoe vind
je dat geconserveerde stel? Ik lach
me naar aangenaam kennis te
maken met uwe hoogheden
haha
Nu begreep Nora ook, waarom
de dame van links Hansje zo te
leur stelde Enfin, ze had Hansje
het duidelijk gezegd en die zou nu
wel niet meer „tante" schreeuwen.
Maar Hansje leek voor geen ver
betering vatbaar schijnbaar was
hij zijn moeder gehoorzaam, doch
hij had nu een jonge vrouw ont
dekthet dienstmeisje van jonk
vrouwe De Rawenas, die mogelijk
in opdracht van mevrouw, de kunst
verstond, zich nog minder dan me
vrouw te vertonen.
Hansje evenwel had op een dag
ontdekt, dat het meisje dicht in de
nabijheid, aan de andere zijde der
schutting moest vertoeven. Maar
de schutting was hoog, zó hoog, dat
Hans slechts tot de vierde plank
reikte als hij op zijn tenen ging
staan. Moeder was toch in de ka
mer bezig, zodat hij veilig een
stoel uit de keuken kon slepen en
die tegen de schutting plaatsen kon.
Maar juist toen hij er op stond,
tuimelde de stoel omver en Hansje
achterover met zijn hoofd op de
rand van een plank, welke tot af
scheiding van een bloemperk dien-
de.Hij zette een vervaarlijke mond
op en begon luid te jammeren van
de pijn. En dit nu had het gewen
ste gevolg, dat eindelijk dan toch
het hoofd van de dienstbode boven
de schutting verscheen. „Ach",
klonk het meewarig, „doe je je pijn,
ventje?" Verschrikt kwam Nora de
tuin in lopen en nam Hansje in
haar armen,terwijl ze zijn schok
kende lijf tegen zich aan drukte.
„Is het erg, mevrouw?" wilde het
dienstmeisje weten. Maar juist,
toen Nora haar wilde antwoorden,
klonk van boven een harde, gebie
dende stem: „Mathilde!" En toen
was ook meteen het hoofd van de
dienstmaagd verdwenen. De hevig
verontwaardigede blik van Nora,
opgezonden naar inks omhoog, trof
geen doel, aangezien de jonkvrou
we zich weer had teruggetrokken.
(wordt vervolgd)