wAAlwijkse en UnqstRAAtse couraiu
WERELDVENSTER
Indonesië wil lang
durig akkoord met
Nederland
samen wenken
samen Leven J
Charles de Gaulle en het hemelse rijk
Lekker... die zachte
echte Virginia
Lekker... die zachte
echte Virginia
Borduren
Pliseren
Stofknopen
Stofceintuurs
Knoopsgaten
Stoppen
Verkorten van
rokken en
mantels
Damesmode
Tilburg
OOK MET FILTER
OOK MET FILTER
Lekker... die zachte
echte Virginia
OOK MET FILTER
GARAGE VAN MOSSEL
VERHUUR VAN
IN NEDERLAND
HOOGSTE PAPIER-
PRIJZEN EN
GOEDKOOPSTE KRANT
VRIJDAG 29 MEI 1964
85e JAARGANG No. 41
De tcho van het Zuióen
Uitgever
ty'aalwijksche Stoomdrukkerij
Antoon Tielers
HoofdredacteurJAN TIELEN
Gironummer 1069687
Dit blad verschijnt 2x per week
Opgericht 1878
Abonnement
p. mnd. (1.00+ 5ct. inc.k.) ƒ1.05
p. kwrt. (3.00 10 ct. inc.k.) 3.10
p. v/eek (0.24 1 ct. inc.k.) 0.25
p. kwrt. p. post 3.35 bij girobetaling
(bij incasso p. postkwit. 30 ct. extra)
Advertentieprijs: 11 cent per mm.
Contractadvertenties: speciaal tariel
Bureaux: Grotestraat 205, Waalwijk Tel. 04160 - 2621 Kaatsheuvel: Dr. van Beurdensstraat 8 Tel. 04167 - 2002
Telegram-adres: „ECHO"
Weer eens heeft de man, die Frankrijk de lakens uitdetlt de knuppel
in het hoenderhok gegooid. De erkenning van Rood-China heeft al
le politieke kippen kakelend door elkaar doen stuiven. Is dit alleen
maar een stunt van een man, die de aandacht op zich wil vestigen
Is het alleen gedaan om Amerika dwars te zitten Of is het een kon-
sekwente voortzetting van wat Bismarck al eens „Realpolitik" heeft
genoemd, en waarvan De Gaulle thans de alleenverkoop schijnt te
hebben. Oppervlakkig gezien getuigt de daad van De Gaulle van
gezond verstand. Men kan toch niet doen alsof een rijk van 600 mil
joen inwoners eenvoudig niet bestaat! Men kan toch de fictie niet
volhouden, dat de grijsaard op Formosa, het Chinese Urk, aan het
hoofd staat de enig-wettige regering van China Toen na de wereld
oorlog II Tsjiang-kai-Sjek meende, zijn gezag over het van de Japan
ners bevrijde China te kunnen uitoefenen, stuitte hij op verzet van
gewapende eenheden onder leiding van Mao-tse-Toeng. Hoewel Tsji-
ang kon rekenen op de steun van Amerika, moest hij het veld rui
men en zich terugtrekken naar Formosa, dat mitsdien één reusachtig
legerkamp werd. Speelde men aanvankelijk nog met de gedachte van
een invasie op het Chinese vasteland, steeds meer moest men (o.a.
door de inzet van de Amerikaanse zevende vloot) trachten te voor
komen, dat Formosa doel van een communistische invasie zou wor
den. In het voetspoor van Amerika bleven vele mogendheden alleen
Tsjiang als vertegenwoordiger van China erkennen, en bleef het rijk
van Mao buiten de Verenigde Natisch. Tsjiang kai-Sjek werd op de
been gehouden met Amerikaanse subsidies.
Is het nu alleen het feit, dat de
ze toestand niet realistisch is, maar
bepaalt door ideologische overwe
gingen, dat De G-aulle tot zijn op
zienbarende stap heeft bewogen
In zekere zin wel; want het blijkt
steeds duidelijker, dat De Gaulle
een realistische politiek wil volgen.
Dat hij zijn beleid dan niet wil la-
Heuvelstraat 14 - Telefoon 26882
ten bepalen door de ideologie, door
het al of niet democratisch of com
munistisch of kapitalistisch zijn
van een bepaalde regering, maar
door het simpele feit, dat zo'n staat
bestaaat en dat de regering het er
voor het zeggen heeft. Dan is het
bestaan van diplomatieke betrek
kingen een puur-zakelijke aangele
genheid.
Terwijl men geneigd is, o.a. voor
wat de jonge staten in Afrika be
treft, steeds zorgvol te zitten uit
kienen of ze nu naar het westen
of naar het (communistische) oos-
sten neigen en daarnaar het beleid
bepalen, zou het ook heel best kun
nen zijn dat die landen, welke
kant ze ook schijnen op te gaan, al
leen maar eigen baas zouden willen
zijn en eigen boontjes doppen. Zulk
een visie strookt met die van De
Gaulle.
Hij, meer dan iemand vaderlan
der, heeft het aangedurfd Noord-
Afrika los te laten, de haat en zelfs
de moordzucht riskerend van zijn
eigen officieren, omdat hij heel rea
listisch inzag, dat de politieke zelf
standigheid in deze gebieden niet
tegen te houden was en men beter
U.S.A. IN HET NAUW
Het ideaal van De Gaulle is een
sterk verenigd Europa, maar dan
het „Europa der vaderlanden". Niet
een zover mogelijk doorgevoerde
politieke eenwording, maar een sa
menwerking met behoud van zelf
standigheid. In zo'n Europa zou
Frankrijk, wanneer het daarvoor
de energie kon opbrengen, een le
viool spelen en hier vinden het re
alisme van de Generaal elkaar.
Dan is het echter uitgesloten, dat
Europa de „volgboot" van Amerika
zou worden (of blijven). Vandaar
ook de gedachte aan een eigen
atoombewapening. Vandaar de af
wijzing van Engeland, dat in dit
opzicht té duidelijk de Aemrikanen
volgde, en daarvoor moest boeten
met uitsluiting uit de E.E.G.
Een dergelijke sterk individuele
politiek kan eigenlijk slechts ge
volgd worden óf door een sterke
regering, die het. volk achter zich
heeft, of door één man die (min of
meer legaal) dictoriaal regeert.
Daardoor blijft ook het verrassings
element bewaard. Wat Amerika nu
nog doen kon was alleen: De Gaulle
dwars zitten door Tsjiang kai-Sjek
te adviseren „verbreek de banden
met Frankrijk niet. Dan zit de
Gaulle straks omhoog, want hij kan
geen twéé China's blijven erken
nen!" De Gaulle had gehoopt dat
Tsjiang verontwaardigd over de er
kenning van Mao, terstond het ta
fellaken met Frankrijk zou door
snijden. Dat was niet het geval,
maar uiteindelijk heeft Sjiang kai-
Sjek en daarmee Nationalisisch
China, toch inderdaad de diploma
tieke betrekkingen met Frankrijk
heeft verbroken. Hoe de ontwikke
ling nu verder ook zal zijn, het ini
tiatief lag weer eens bij De Gaulle.
Amerika kan er alleen maar op rea
geren.
als goede vrienden kon scheiden
dan er kwaatschiks worden uit
gegooid.
De erkenning van China ligt dus
helemaal in zijn lijn.
Dn dat hij het op eigen houtje
gedaan heeft, met name zonder
Washington er in te kennenal
evenzeer.
MODERN-OUDERWETS
Voor Washington was dit de zo
veelste onaangename verrassing die
De Gaulle voor de USA in petto
had. Hij heeft Amerika telkens de
voet dwars gezet. Hij vloog naar
de begrafenis van Kennedy en kan
nu zeggen: Ik was zelf het laatst
in Amerika, u is het de beurt aan
Johnson om naar mij te komen!
Onlangs heeft hij in Vietnam ook
weer duidelijk gezegd dat men be
ter doet zich tot mensen met er
varing te wenden dan tot de Ame
rikanen, die er toch niets van te
recht brengen.
Te meer is dit een nare zaak, nu
men zich in Amerika op de ver
kiezingen voorbereidt. Men is toch
al niet zo bar te spreken over de
Amerikaanse staatkunde, vooral in
het Verre Oosten. Het is een bo
demloze put, het kost geld en men
sen en er komt weinig positiefs uit.
BUDDEMEYER
chemisch reiniffen
grotestraat 95 waalwijk
Ook de pogingen van Robert Ken
nedy om in de kwestie Maleisië te
bemiddelen zijn nu niet zo glan-
zend geslaagd. Thans wordt een der
plechtankers van die politiek, de
principiële ontkenning van de
rechten der Chinese Volksrepubliek
door de harde-feiten-politiek van
De Gaulle bedreigd.
En dat is nu juist wat De Gaulle
wil. Amerika moet maar eens mer
ken, dat Europa zich niet door Was
hington laat dicteren. En in Euro
pa is het Frankrijk, dat een eigen
beleid voert. Wie met Europa wil
praten, moet allereerst met Frank
rijk praten. En Frankrijk, dat is hij.
We noemen niet toevallig in de
aanhef va dit artikel de naam Bis
marck. De Gaulles politiek doet
sterk denken aan die van de
IJzeren Kanselier. Ze is gebaseerd
op de „Nationale krachten". Voor
deze tijd dus „ouderwets". Zal De
Gaulle die ouderwetse politiek gaan
moderniseren
Wij menen dit te mogen bewij-
felen omdat De Gaulle schijnt te
vergeten wat Amerika voor Europa
en ook voor Frankrijk heeft ge
daan en nog doet.
Minister Chaerul Saleh, derde vi
ce-minister-president van Indone
sië en tevens minister van Basisin
dustrie en Mijnbouw, heeft op het
eind van zijn vierdaags bezoek aan
Nederland op een persconfeentie
in Den Haag gezegd, dat zijn land
een overeenkomst met Nederland
wil aangaan voor langdurige sa
menwerking. De Indonesische be
windsman achtte het niet uitgeslo
ten dat een dergelijke overeen
komst wordt gesloten tijdens het
bezoek dat minister Luns in de 2e
helf van juli aan Indonesië brengt.
Deze oveeenkomst zou zich niet
moeten beperken tot bepaalde as
pecten van samenwerking, maar al
le bestaande problemen zouden
daarin moeten worden geregeld.
Minister Saleh heeft tijdens zijn
bezoek aan ons land de besprekin
gen, die de Indonesische minister
van Buitenlandse Zaken dr. Soe-
bandrio onlangs heeft gevoerd,
voortgezet en nader geconereti
seerd, vooral met het Nederlandse
bedrijfsleven. Met de N.-V. Philips
in Eindhoven sloot de Indonesische
minister een overeenkomst voor in
dustriële samenwerking. Tijdens de
persconferentie herinnerde minis
ter Saleh ook aan de besprekingen,
die hij heeft gevoerd met verschil
lende Nederlandse ambtsgenoten.
Deze hadden tot doel de Nederland
se regering bekend te maken met
de plannen van het bedrijfsleven
zowel in Nederland als in Indone
sië. Hij wees erop, dat bij het over
leg over industriële samenwerking
niet altijd met zuiver economische
maatstaven kan worden gemeten.
Talrijke politieke factoren spelen
ook een rol, evenals het feit, dat
Indonesië een ontwikkelingsland is.
Bij het overleg met minister An-
driessen (Economische Zaken3 zijn
verschillende aspecten van de han
delstarieven onder de loep geno
men tegen de achtergrond van de
wereldmarkt. Op deze markt heb
ben de prijzen van de grondstof
fen de neiging tot dalen en die
van de industriële producten tot
stijgen. Volgens minister Saleh zou
deze situatie in een land als het zij
ne mogelijk aanleiding kunnen ge
ven tot politieke onrust. Naar zijn
mening gaat het in de eerste plaats
om de rehabilitatie en ontwikke
ling van de bestaande productie
eenheden en de afzet van produc
ten. Vandaar de krachtige aanpak
van de transportmogelijkheden in
Indonesië. Wat de confrontatiepoli
tiek tegenover Maleisië betreft
merkte de Indonesische minister op,
dat om die reden alle tin momen
teel in Arnhem wordt gesmolten.
De Indonesische regering is druk
doende op Banka een eigen tingie
terij te bouwen met een capaciteit
van 20.000 ton. Ook is het de bedoe
ling de tinproductie sterk' uit te
breiden. De tin, die Indonesië zelf
niet kan smelten, zal naar Neder
land worden gestuurd. Met minister
Witteveen (Financiën) heeft de hr.
Saleh verschillende mogelijkheden
over de afwikkeling van de finan
ciële gevolgen van het verleden be
sproken. Minister Saleh noemde dit
een ingewikkeld; probleem, maari
van beide zijden bestaat de bereid
heid tot praten. De onderhandelin
gen met Verolme en met Fokker
zijn nog niet afgesloten, zei de mi
nister.
WAALWIJK TEL. 04160 3678
PERSONENWAGENS
KAMPEERWAGENS
8 PERSONEN BUSJES
Ook na de recente verhogingen
blijkt het Nederlandse dagblad het
goedkooptste van Europa te zijn,
terwijl de Nederlandse dagbladuit
gevers de hoogste papierprijzen be-
taalen.
Dit staat in het jaarverslag van
de Nederlandse dagbladpers.
Begin dit jaar kostte een krant
in ons land gemiddeld dertien cent.
Engeland heeft kranten, waarvan
de gemiddelde prijs ligt tussen 13
en 17 cent. Voor Duitsland werd 10
tot 27 cent becijferd, voor België
18 cent, Zwitserland 21 cent, Frank
rijk 22-30 cent, Oostenrijk 22 cent,
Noorwegen 25 cent, Denemarken
25-33 cent, en voor Zweden en
Italië ieder 29 cent.
Dat ons land de hoogste papier-
prijzen worden betaald, wordt ver
oorzaakt door de hoge rechten en
de omzetbelasting op papier. De to
tale druk ervan op het krantenpa
pier beloopt 17,3 procent. In België
bedraagt dit percentage 14,2, in
Italië 11,3 en in Duitsland 6. In
Frankrijk, Engeland, Noorwegen en
Denemarken kent men voor kran
tenpapier geen omzetbelasting of
invoerrechten.
Aalmoezenier Janssen,
Het heeft altijd iets
enerverends om over de
problemen te spreken en te
discussieren die de tegen
woordige tijd met zich mee
brengt. Het is daarom jam
mer dat er in de bedrijven
waar piensen met elkaar
werken gedurende 9 uur
per dag er schijnbaar zo
weinig behoefte is om door
een gesprek wat nader tot
elkaar te komen. Is het wel
nodig dat een werknemer
zijn werkplaats als gevan
genis ziet en zichzelf als 'n
iummer betitelt. Is het wel
nodig dat een chef wordt
beschouwd als een noodza
kelijk kwaad en dat die
chef zichzelf voelt als ie
mand die moet dingen naar
de gunst van de werkgever
en de werknemer en dat
aanvoelt bij tijd en wijle
als een wurgende greep. Is
het wel nodig dat 'n werk
gever het werk als enig
contact tussen hem en de
werknemer beschouwt en
wat voor waarheid zit er in
een advertentiezin van b.v.
prettige werkkring, als dat
alleen bestaat uit een can-
tine, koffie en muziek bij 't
werk. Verliezen al deze
mooie dingen waarvoor hij
heeft gezorgd niet veel van
hun waarde als ieder men
selijk contact verder ont
breekt.
Hebben de ouderen onder
ons niet gauw de neiging
de jeugd te weinig verant
woordelijkheidsgevoel toe
te schrijven omdat juist on
der die jongeren er zijn die
blijk geven van een sterk
verlangen naar houvast te
leven en een grote behoef
te naar eerlijkheid, om de
dingen „onverhuld bij hun
naam te noemen".
Onze vorstin heeft eens
gezegd:
We hebben het voorrecht
te leven in een tijd waarin
het opgaan voor elkaar het
gewonnen heeft of winnen
gaat van de beslotenheid
van weleer.
Moeten wij ons eigenlijk
eens niet afvragen of door
de materiële welvaart die
wij ondergaan, de menselij
ke waardigheid toch niet is
gedaald. In deze tijd waar
in werknemers, dus men
sen gespecialiseerd worden
in een bepaalde handeling
in het productieproces, is 't
gevaar het persoonlijk con
tact te verliezen groot.
Daarom zal de uitdrukking
van een „nummer" zijn
blijven als 't enige gesprek
tussen chef en werknemer
bestaat uit critiek op een
werkopdracht. Er moeten
toch wel eens (momenten
zijn voor 'n ander gesprek.
Hoeveel innerlijke vol
doening geeft het niet als
we bij ziekte 'ns 'n contact
hebben door bezoek van
collega's of door een kleine
attentie. Of als je eens per
soonlijke moeilijkheden
hebt of iets anders en je
voelt hiervoor belangstel
ling voor anderen. Dan ge
loof ik dat de uitdrukking
„een nummer zijn" geen
grond meer heeft.
We kunnen heus wel
eens kankerenonder elkaar
over de grote slee waarin
de baas rijdt en over de
z.g. ouwe fiets van onszelf.
Maar als zo'n zelfde baas
ons bij tijd en wijle eens
door een vriendelijke groet
of door een belangstellende
vraag blijk geeft van waar
dering, dan geloof ik dat er
van de kant van de werk
nemer ook 'n groter waar
dering zou bestaan voor die
baas die dikwijls ook enor
me problemen heeft op te
lossen. Leven wij in het be
drijf onder elkaar niet te
veel op het eerste gericht.
Geen mens heeft 45 uur in
de week het zelfde humeur.
Maar laat het dan niet zijn
als bij akrobaten, dat bij de
minste misgreep het hele
nummer in elkaar valt.
Bij de jongere werkne
mers zijn er heus wel 'ns
van die uitbarstingen die
je witgloeiend kunnen
maken, maar laat ons dan
niet gauw de titel van
waardeloze jeugd gebrui
ken.
Ook als de jongere wordt
ingeschakeld in het ar
beidsproces geldt dikwijls
de specialisatie ofwel de
door de jeugd geliefde uit
drukking van op een pla
vuis geplaatst te worden.
Vragen wij ons wel eens
af of dat maatschappelijk
gareel dat zij aangemeten
krijgen wel eens te strak
ot te zwaar is. Gelukkig
bestaan er thans levens
scholen. Daar kunnen zij
tenminste al iets van hun
spontane uitbarstingen die
ze nu eenmaal hebben
afreageren. Laat ons niet
verlangen dat een jon
gen of een meisje van 16
a 17 jaar zijn verstand al
tijd gebruikt zoals wij
het misschien zelf met
ons 30 jaar nog niet deden.
Is het dikwijls wanbegrip
dat wrijving op een afde
ling doet ontstaan. Achter
af bekeken hadden dingen
die radicaal fout liepen
juist door een gesprek
goed kunnen komen. De
critiek bij „Samen werken
samen leven" duidt er dik
wijls op dat er bij die men
sen een verlangen is naar
meer persoonlijk contact
Is het wel moedwil die af
stand persoonlijk geloof
ik van niet. We zullen al
len uit onze eigen ik moe
ten komen. Het zal altijd
niet meevallen maar onmo
gelijk is zo'n ideaal nooit.
Bij de Bond zonder naam
was de leuze „Verbeter de
wereld, begin bij jezelf."
In onze samenleving lijkt
mij beter, „Verbeter onze
omgang, maar help met z'n
allen.
J. Trommelen
Wat is er aan zo'n op
bouwende en evenwichtige
brief nog toe te voegen?
Het is opvallend dat veel
gesprekken die op 't be
drijf sapostolaat gevoerd
worden gaan over vermen
selijking op 't bedrijf.
Telkens weer komt die
kwestie ter tafel.
Zo worden ook weer in
deze brief suggesties gedaan
om ,,'t nummer zijn" uit 't
bedrijf te krijgen.
De schrijver steltzou
door de materiële welvaart
de menselijke waardigheid
niet zijn gedaald?
Ik geloof dat er in 't le
ven altijd 'n weerstand moet
zijn, 'n strijd die uitnodigt.
'n Mens moet weerstand
kunnen bieden. Anders ver
slapt hij, en daarmee daalt
hij als mens.
Zweden wordt aangehaald
als 't land dat wat de sociale
instellingen aangaat, de
hoogste standaard heeft be
reikt. Maar ook 't
grootste aantal zelfmoorden
en 't grootste aantal alcoho
listen telt.
Ik denk dat de welvaart
de menselijke waardigheid
persé niet behoeft te scha
den. Juist integendeelje
kunt er meer mens door
worden.
Maar wel zullen we moe
ien leren er mee om te
gaan. We zullen ons gees
telijk moeten wapenen om
berekend te zijn op de nega
tieve krachten die van de
welvaart uit kunnen gaan.
- De vraag van de ge
achte briefsteller wordt toe
gespitst in de kwestie of de
menselijke waardigheid in
't bedrijf niet te kort wordt
gedaan vanwege specialisa
tie en verlies van het per
soonlijk contakt.
Inderdaad, 'n zeer be
langrijke kwestie.
Want meer nog dan naa,
geld ziet de mens uit naa
waardering, meer nog dar
de behoefte aan geld, heeft
hij 'n diepe drang naar con
takt met de ander.
Daar is de méns op inge
steld, en daar groeit hij van.
Hij wordt door 't menselijk
contakt meer mens. Alle iso
latie is de dood in de pot.
Maar nu dacht ik dat in
de toekomst en nu al in 'n
modern, groot bedrijf, deze
contakten anders korrien te
liggen.
Ik hoorde van 'n direc
teur, die - 't is jaren ge
leden - al de verjaardagen
van z'n mensen kende. Hij
was de eerste die 's morgens
de hand drukte. Hij wist
ook hoe 't met Jantje en
Pietje van de man ging. Hij
informeerde naar en was op
de hoogte van de samenstel
ling van het gezin.
Zulke persoonlijke con
takten zijn onmogelijk ge
worden. Je kunt ze niet
meer verwachten en moogt
ze ook niet eisen.
Maar is 't zo ook niet in
't hele leven, ook buiten 't
bedrijf?
Zaten we vroeger heel
gezellig rond de haard, of
's zomers voor op de stoep
van 't huis, alles van elkaar
te bespreken en te berod-
delen!), tegenwoordig is er
dit contakt niet meer.
En tochhet is
veel grootser geworden. We
zitten n.l. voor ons t.v. toe
stel. Ieder voor 't zijne. We
hebben contakt via dat ap
paraat met iedereen, met
heel de wereld.
Zeker, 'n ander soort
contakt dan op de stoep van
ons huis, maar we leven
toch met elkaar mee.
Zo - dacht ik - zal 't
ook op de bedrijven meer en
meer gaan worden.
We zullen meer en meer
onder gaan in 't arbeidspro
ces. Ik zal me daartoe weg
moeten cijferen en onopval
lend, maar 'n één-deel-han-
deling kunnen stellen. Ik
zal geen tijd hebben, en let
terlijk geen gehoor kunnen
vinden in zo'n drukke mon
tage-hal.
De bijbel zegt 't zode
graankorrel moet sterven om
veelvuldig leven voort te
brengen.
Mijn communicaties zul
len nu heel anders komen
te liggen.
Ik moet me bewust gaan
worden dat door mijn klein
wereldje de grote gemeen
schap wordt gediend.
Ik moet smaak krijgen in
de vooruitgang van de sa
menleving, al zal die ook
iets meer onpersoonlijk gaan
worden. Maar daarmee juist
zal de gemeenschap gediend
zijn.
Doordat ik me wegcijfer,
groeit de gemeenschap.
- Het is jammer dat wij
mentaal zo slecht zijn voor
bereid om de nieuwe tijd te
begrijpen.
Er gaat immers 'n heel
nieuw mensentype groeien.
Gelukkig 't bedrijf waar
't nog kan, dat Piet, Jan en
Klaas kent, plus zijn huis
houden.
Maar je kunt, dacht ik,
'n directeur - chef - baas
enz. niet kwalijk nemen dat
hij van zijn honderden men
sen alle omstandigheden
niet kent.
De grote, groeiende we
reld-eenheid zal gepaard
gaan met de pijn van 't ge
deeltelijke verlies van het
eigen „ik".
Gelukkig dat er levens
scholen zijn, zegt de brief
schrijver.
Zeer zeker, 'n klein mid
deltje weer, om de jonge
man voor te bereiden voor
zijn plaats in de zozeer ver
anderende arbeidssituatie.
M. JANSSEN
Bedrijfsaalmoezenier-
Markt 8. Tel. 3716.
