De komende vier
Tour de
etappes van de
France
i
Waardevolle ervaringen
Smidje Verholen en de rare alchimist
Optica Bogaerts
de i/o^exeff
I
Pe-t?urt*t
Haaz /zefrZufd&t'
2
DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN V&IJDAG 26 JUNI 1964
2
AMefts Ëpia
lUNÊVILLE
ïShCIemetiI-
[Bqccaraf
Skm
^Eh'val
fshDié4Qkm
.©Ra#ail|ermg
A Berg
..—-Grens
CHAMPAGNOLE>
AeioVXtX
6</ THOMON
Annemasse
(Reis door Amerika)
FREIBURG
BESANCONT*
ê)THO\OM
Faverges95km
BRIAN CON
9 Ravi faillering
A Berg
Aiguebellè
Epierre
GARAGE VAN MOSSEL
VERHUUR VAN
DE MAN MET DE
LUCIFER
mmm®
ROWDEv.FRANKRUK-5ggh161l<m26julii
aS,Marie772m
bSie.Marie,
X. 72 km
Jf Ribeauv.74im
ïKaysersberg
lOOkrn
LCoImqr
_v1 DUITSLAND
FREIBURGlTBrisqdU
t> 7{2m Ribeaw.
741 m.
Freiburg
H0NDEv.FRANKR.7eeH95km.25iUTi*
ZWITSERL.
Sk Laurent
Faudllel293m
GèxlO^km
SepFm,
950m.
9 Ravikaillering
A Berg
Grens---»
Faucille
Seph-noncel 11293m,
950rrN
Thonon
WSM
RONDE v.FRANKR.6eeh200km ,27|'unf
V 'DUITSL.
Chalampé/-.
Mulhouse
55 km
Lachapelle
99km
Belfort
Saulnot
Villersexel
138km
©Ravi faillering
Grens
RONDEv.FRANKR. 8eet. 248km-29junT
Bons14km
Findrol
Bonneville
Thones
Thonone
^SfJean deM.
X^St Michel
©éiêgmphe
1570m.
Iibier2556
ealibler2556m
KARDINAAL LEVERT KRITIEK
OP K.R.O.-PROGRAMMA
"KENTERING".
Kardinaal Alfrink heeft op de af
scheidsreceptie van de oud-N.K.V.-
voorzitter J. Middelhuis, ongezouten
kritiek geleverd op het KRO-tv-pro-
gramma "Kentering" van zondag
avond. Hij sprak er zijn misnoegen
over uit, dat in dit programma aan
de openheid van pads Joannes aller
lei zaken werden opgehangen, „die
Joannes nooit zou hebben onder
schreven". De kardinaal zei letter
lijk „Ik geloof niet (en dat om
meerdere redenen), dat ik mijn naam
onder deze uitzending zou willen
zetten, zoals ik ook overtuigd ben, dat
Joannes dat niet zou willen doen".
Hij stelde overigens, dat zijn kri-
WAALWIJK TEL. 04160 3678
M
PERSONENWAGENS
KAMPEERWAGENS
8 PERSONEN BUSJES
FEUILLETON
VAN
„DE ECHO VAN HET ZUIDEN"
door Ids. van der Ploeg
17)
Nonhebei had het gemakkelijk. Hij
sloot zich bij de laatste spreker aan:
bewaking, 't Denkbeeld om alle pak
huis-eigenaars in hun eigendommen
te laten bivakkeren was natuurlijk
praktisch niet uitvoerbaar, maar toch
kon in die richting wel iets worden
gedaan, misschien kon het bestuur
iets bereiken met een particuliere be-
wakings-maatschappij.
Op dat ogenblik ontstond er ach
ter in de zaal enig tumult.
Plotseling riep iemand: „Brand!"
De zaal rees overeind, in minder
dan geen tijd ontstond de grootste
verwarring. Gramshof, zich er van
vergewissend dat achter het podium
een nooduitgang was, sloeg een rof
fel op de tafel; hij maande tot kalmte,
doch zijn woorden gingen in het ru
moer verloren. Uit een nevenvertrek
slierde een dunne rookpluim de zaal
binnen.
Reydel, de mensen opzij duwend,
ging op zoek naar de brandhaard. In
de garderobe hadden jassen en man
tels vlam gevat, 't Had niet veel te
tiek niet moest worden gezien als
„censuur of beknotting van vrijheid
van meningsuiting", maar als een
aansporing tot „wijziging van metho
diek in de programmaproduktie"
van de KRO-televisie.
Nu de reis enige weken aohter de
rug is, vraag ik mezelf vaak af of al
het geld, dat de Ford-foundation in
de reis van ons politieke jongeren-
leiders uit Nato-landen gestoken
heeft, wel zijn rendement oplevert.
Wat was de bedoeling?
De politieke verantwoordelijkheid
van straks kennis te laten maken met
de Verenigde Staten van Noord-Ame
rika, de voornaamste partner van het
Atlantische Bondgenootschap.
Dat betekende, dat deze politieke
jongeren Amerika maar op één ma
niet te zien hébben gekregen poli
tiek en militair.
Politiek werd vooral aandacht be
steed aan het nut van het Atlantisch
bondgenootschap in deze tijd van ont
spanning tussen Oost en West.
Een ontspanning, die in de Ver
enigde Staten veel minder gevoeld
wordt dan in West-Europa. Vele
Amerikanen vinden ons, West-Euro
peanen, roekeloos optimistisch, wan
neer we denken, dat het communisme
zijn aggressiviteit heeft verloren.
Daarin hebben ze vaak gelijk
Chroestjows vreedzame coëxistentie is
voor een deel een kwestie van tak-
tiek. Maar niet helemaal. De Russi
sche leiders'kampen wel degelijk met
een verhoogde vraag naar luxe con
sumptie.
Het Russische volk is niet meer in
een roes van wanideeën te brengen en
staat met heide benen op de grond.
De vroegere staatssecretaris Moor
man heb ik dat eens zo horen zeggen:
„Toen vijftig jaar geleden de Rus
sische boer op de grond sliep, had hij
niets te verliezen en alles te winnen.
Nu hij echter in een bed slaapt, krij
gen hem de leiders niet meer terug
op de grond."
Inderdaad, dat verschil is reeds te
groot. Na vijftig jaar van paradijse
lijke beloften is er voor de Russen een
redelijke welvaart geschapen. Dat la
ten zij zich niet meer afnemen.
De verhoogde welvaart èn het feit
dat het regime twee a drie generaties
betekenen. De juffrouw van de gar
derobe zei, dat het brandje moest zijn
'begonnen in de papiermand, die zij
gebruikte voor het opbergen van haar
breiwerk; misschien had iemand er
een eindje sigaret in gegooid.
Al eerder had zij gemeend, dat er
iets smeulde. De inspecteur had niet
veel te doen. Hij trapte het vuur uit
en kon, in de zaal teruggekeerd, nog
net een telefoontje met de brandweer,
waartoe een bestuurslid het initiatief
genomen had, verhinderen.
De zaal was intussen leegge
stroomd.
Op de stoep zag Reydel Nonhebei
staan, die blijkbaar aarzelde weg te
gaan. Het was een donkere avond. De
boomtakken hingen zwaar over het
water van de stille gracht, maar de
herfst vrat de bladeren al aan als geel
vergif.
„Hoor!" riep Nonhebel.
„Wat is er?"
„De sirene!"
„Verbeelding - de brandweer is
niet gealarmeerd."
„Tochtochfluisterde
de architect. In gebogen houding
bleef 'hij even staan luisteren.
Van heel ver klonk het geloei van
de brandweerwagen.
„Mijn oren bedriegen mij nooit",
zei Nonhebel met een stem, hees van
verwachting.
Bij het licht van een lantaarn, die
aan het bewind is, betekenen tevens,
dat er een nieuwe heersende klasse is
ontstaan met gevestigde belangen.
Deze heersende klasse streeft er
naar die belangen veilig te stellen,
m.a.w. een vader zal zijn kinderen op
goede maatschappelijke posities bren
gen en zijn eigen positie daarvoor
benutten.
Dit zijn de partijfunctionarissen,
die er twee keer over zullen nadenken
in een internationaal conflict hun po
sities op het spel te zetten.
Het zijn ook deze partijfunctiona
rissen, die met angst en beven Chi
na's eis om de eerste plaats in de
communistische wereld aanhoren.
BUDDEMEVEH
chemisch ïtini^en
grotfsti wdrc'W'jK
Een brutale eis om de macht bin
nen het communistische blok.
Een eis, die Chroestjow noodzake
lijk steun elders doet zoeken.
Dit alles zijn nuances in onze Wes
telijke beoordeling van de Russen.
We moeten oog hebben voor de
maatschappelijke en politieke veran
deringen in de landen aan de andere
zijde van het IJzeren Gordijn.
Het is een nuance, die de meeste
Amerikanen niet aanbrengen, zelfs
niet eens bereid zijn te overwegen.
De politici zitten wat dat betreft
voor een moeilijke taak enerzijds
moet men erkennen, dat verstoring
van het machtsevenwicht tussen Oost
en West zelfmoord zou betekenen en
dat vereist, dat de belastingbetaler be
reid moet zijn de grote defensie-uit
gaven te financieren en anderzijds
zijn er duidelijke tekenen dat er in het
communisme wijzigingen 'optreden.
Bij het starre Amerikaanse denk
beeld speelt natuurlijk de Amerikaan
se angst voor een grote Aziatische
mogendheid een rol.
Het is een probleem waar we tij
dens deze reis niet uitgekomen zijn.
Telkens weer begonnen de discus
sies opnieuw, omdat op iedere plaats
weer met andere mensen gesproken
werd.
Frappant daarbij was, dat vooral
de jonge democraten meer begrip to
nen voor de gewijzigde verhoudingen
dan de jonge republiekeinen. Bij de
laatste zijn we vooral geschrokken
van de "Goldwater-fans". Een van
de Nederlandse kranten noemden de
republiekeinse presidentscandidaat
"Atoombom-Barry" (Barry is zijn
voornaam) en ik moet toegeven, dat
dit helaas een juiste typering is. Niet
zozeer, omdat Goldwater zich zelf
onlangs in een T.V.-uitzending liet
ontvallen, dat hij bereid was atoom
bommen tegen Noord-Vietnam te ge
bruiken, maar omdat zijn aanhangers
er zo over denken en er fanatiek aan
vast houden. Als president zou Gold
water zijn rare ideeën wellicht toch
voor die van zijn adviseurs moeten
laten zwichten, maar als deze gedach
te hem in het Witte Huis brengt dan
zal hij moeilijk anders kunnen optre
den.
Een andere gedachte bij zijn aan
hangers is die omtrent een invasie in
Cuba.
U begrijpt, waarde lezer, dat deze
Goldwater en zijn aanhang in hun
ongenuanceerdheid werkelijk 'n groot
gevaar kunnen zijn voor de wereld
vrede.
Maar gelukkig zijn die Goldwater-
fanatici weinig talrijk buiten de Re
publiekeinse partij en is de algeme
ne verwachting, dat president John
son de verkiezingen eclatant zal win
nen, zeker tegenover Goldwater.
Behalve dit oordeel over de Re
publikeinen heeft de reis bijna geen
politieke winst opgeleverd. Ik zou
bijna zeggen het tegendeel.
De Franse Gaullist vond politiek
alleen steun bij de Duitse C.D.U.-ver-
tegenwoordiger. De reserves ten op
zichte van de plannen van Generaal
de Gaulle bleken in deze groep na
genoeg unaniem. Men kon ook nau
welijks anders verwachten.
Vier weken van onderling contact
hebben daaraan niets veranderd.
Voor mij heeft de reis het meeste
effect gehad op een terrein waar dat
effect niet gezocht was door de or
ganisatoren in de contacten met de
vele Amerikaanse gezinnen en stu
denten.
In wezen waren die contacten be
doeld als ontspanning en waren die
contacten ingebouwd in een party of
een diner.
Hoewel het in wezen geen pretje is
na een dag vol lezingen en een vlieg
tocht van enkele uren, weer op een
diner in de plooi te moeten, was de
sfeer bij de vele Amerikaanse gezin
nen bijzonder prettig. Daarbij kwa
men we veel te weten over "the Ame
rican way of life" en daarbij werd
duidelijk, dat de Amerikaan ontzet
tend hard werkt en lange dagen
maakt.
Nu hebben we helaas geen Ameri
kaanse arbeiders ontmoet, maar meer
de werkende middenklassers. Men
sen, die mee moeten kunnen doen en
dat moeten laten zien in de grootte
van hun auto, in het huis waarin ze
wonen, in hun uitgaansleven.
Op die manier moet er veel worden
verdiend én veel worden uitgegeven.
Dat kweekt een mentaliteit aan bij
de meesten, die we in Nederland wel
eens aanduiden met "ieder voor zich
en God voor ons allen".
Het is deze mentaliteit, die mij,
ondanks de schat van ervaringen en
een schat van indrukken over een ge
weldig groot en machtig land, de con
clusie deed maken "Voor een trip
als deze komen we gaarne nog eens in
de Verenigde Staten terug, maar voor
geen geld zou ik er willen leven."
PIET VAN ENGELEN.
ELASTIEKEN KOUSEN
STEUNZOLEN
Grotestraat 220 WAALWIJK
5-1071
COPYRIGHT STUDIO AVAN
107. Smidje Verholen had het bij
het rechte eind, toen hij veronder
stelde, dat professor Nosco zich met
opzet door het luik had laten val
len. Hij kwam namelijk in een net
terecht van dezelfde soort als de
trapezewerkers in hét circus ge
bruiken. Hij veerde een paar maal
gezellig op en neer en klom toen
eruit met behulp van een touwlad
der, die langs een paal hing. „Een
goed idéé, Nosco," lachte hij. „Je
bent blijkbaar op alles voorbereid.
Maar ik twijfel er echt wel aan of
je het leuk zult vinden, dat ik nu
jouw geheim ontdekt heb. En laat
ik dan maar eens een paar kaarsen
aansteken, want ik moet zuinig zijn
met de battarijen van mijn lan
taarn h in het kleine, kelder
achtige vertrek was niet veel te
zien. Alleen een paar kleerhaken
Vaaraan een costuum hing. Dat
was het costuum van Vosmaer! De
smid wandelde er op af en mom
pelde: „Nou breekt mijn klomp!"
Want zie, in de voering van Vos
maer's jas zat een vreemd, glanzend
voorwerp gepriktde glimmen
de dasspeld van Nosco, die al zo
vaak de aandacht van smidje Ver
holen getrokken had- „Ziezo
lachte de smid. „Dat dingetje neem
ik mee. Het kan nog wel eens van
pas komenHij blies de kaar
sen uit en wandelde weg door het
enige deurtje, dat de kelder rijk
was. Hij liep door een gangetje, een
trapje op, nog een gangetje en toen
stond hij weer in de grote ridder
zaal van het slot van Balderik de
Woeste. „En nu naar de alchimist
om eens te kijken wat die te zeg
gen heeft. Ik heb zo'n idee, dat hij
in zijn werkplaats bezig is met het
uitvinden van het tegengif tegen
dat geheimzinnige spuitstofje van
spuitmans, alias professor Nosco
- Hij liep de hem bekende trap af
naar dè alchemische kelder en trof
daar de oude geleerde aan, geheel
omhuld door de geheimzinnige,
welriekende dampen. „Aha! Syt ghy
daer, mynheere!" riep deze jube
lend uit. „Ghy comt op tydt, want
•ick was juyst klaer met het uyt-
vinden van een geleerd kookcksel!"
boven het bordes hing, zag Reydel
hoe gespannen Nonhebeis gelaat
stond.
Toen' de inspecteur de volgende
morgen op zijn bureau kwam zei hij
„Noteer eens een naam. De Brave,
Christiaan Nonhebel, architect. Als
het kan, wil ik vandaag nog een uit
voerig rapport over die man hebben."
VI
De volgende dag ontmoette Reydel
in de stad rechercheur De Vet, die
aan een pomp zijn motorrijwiel nieuw
leven ingoot.
„We wachten op een brand", zei
de rechercheur, „ieder kwartier bel ik
De Brauw op; tot nu toe zijn het on
betekenende schoorsteenband j es
„Waar is je collega Fakkeldij?"
„We hebben op uw order de stad
ingedeeld in wijken. Fakkeldij zit in
Oost, daar in de buurt van het Mari
niersplein; Sombogaard heeft hét
Haarlemmerplein als centrum. Ieder
uur doen we de route langs de pak
huizen, die De Brave op de kaart
met rood heeft gemerkt.
„Verder niets bijzonders?"
,,'n Kleinigheid".
„Wel?"
„Laatst bij de brand op de Klove
niersburgwal is een meisje van de
trappen gerold en naar het zieken
huis gebracht. Gisteren is het kind
geheel hersteld weer thuis gekomen.
Een uur later werd er een bloemen
mand afgegeven met een briefje,
waarin de ouders werden gelukge
wenst met de genezing."
,,'n Attentie van de buurtgenoten".
„Dat dacht ik ook, maar ik heb
het bloemstuk gezien. In één woord
formidabel, zo'n bloemenhulde is al
leen voorde koningin".
„Wat stond er in het briefje?"
,,'n Eenvoudige felicitatie, onder
tekend met N.N. en de buren weten
van niets".
„De bloemist?"
„Er was geen reclamekaartje bij,
maar het viel niet moeilijk uit te zoe
ken waar de mand vandaan kwam.
In Amsterdam is maar één zaak, die
zo'n prachtig stuk kan afleveren: ma
gazijn „Miami". Ik ben er naar toe
geweest, mijn vermoeden bleek juist;
'n haveloos geklede man had op
dracht gegeven - 't moesten Japanse
lelie's zijn, de duurste bloemen van 't
seizoen."
En de betaling?"
„Contant - maar even honderdvijf
entwintig gulden en er mocht geen
firmanaam bij".
„Heb je naar die man geïnfor
meerd?"
„Ja, mijnheer Reydel, en ik weet
ook wie het is. Niemand anders dan
onze vriend Jan de schoenmaker, de
beschrijving klopte precies. Natuur
lijk 'heb ik hem eens aan de tand ge
voeld, hij heeft de nodige instructies
gekregen van iemand, die hij nooit
eerder heeft gezien. Hij liegt natuur
lijk. Het was een gewone man met
een hoed op, méér kon ik niet uit
hem krijgen. In de rapporten van De
Brave kwam ik ook de naam van Jan
de schoenmaker tegen."
„Dreigen met inhechtenisneming?"
„Geeft niet, mijnheer Reydel, hij
gaat graag de nor in. 't Eind is toch,
dat we hem weer los moeten laten, ik
ken dat soort."
„Wat zeggen de ouders van het
kind?"
„Ze weten niet, wat ze er van den
ken moeten, 't Zijn eenvoudige men
sen. Mijn collega en ik houden Jan
nu goed in de gaten, we moeten weten
met wie hij omgang heeft".
Zij namen afscheid, Reydel met de
bedoeling gehoor te geven aan een
telefoontje van de jonge Kiljan, om
hem op diens kantoor te bezoeken.
De jongeman ontving hem in een
kamer, waar ze ongestoord konden
praten.
„Ik dank u, dat u zo gauw geko
men bent", zei Kiljan. „Er zijn en
kele dingen, die mij verontrusten".
Ik heb u enige dagen in „De La"
gemist".
Kiljan verschoof zijn stoel.
„Griep!" zei hij met een lichte
kleur. Reyndel zag met genoegen, dat
het liegen de jongeman al heel slecht
af ging.
„U hebt waarschijnlijk afdoende
redenen om de waarheid te verzwij
gen", zei hij. „Ik neem het u niet
kwalijk, maar toch zou het voor de
goede verstandhouding beter fcijn als
u geen uitvlucht zocht".
„Ik ben op reis geweest, mijnheer
Reydel, maar ik wilde het geheim
houden".
„Goed. Waarom hebt u mij geroe
pen?"
„Omdat we aan de vooravond
staan van een catastrofe. Het Huis
met de Kluis staat op springen, zo
zeker als wat. Vader en mijnheer
Gramshof hebben zich garant ver
klaard voor een buitenlandse geldle
ning en dat gaat mis".
„Niet voldoende inschrijvingen".
„Nee - we komen 60 pet. te kort,
denk ik".
„Wat zijn de gevolgen?"
„Faillissement. Zowel Gramshof
als mijn vader zuigen op 't ogenblik
uit alle hoeken en gaten 't geld hier
naar toe zakenlieden, kleine spaar
ders en die zijn straks de dupe".
„En dit hindert u - uw eigen toe
komst staat natuurlijk ook op het
spel".
(Wordt vervolgd)
