I
Ctndre van tiilst
Glas
Verf
Behang
G. Hens Zn.
Stap óók over op Hollandia
BETER VLEES VOOR
MINDER GELD!
MALSE RIBSTUK
of RIBLAPPEN
VARKENSFILET
KALFSPOELET
CHAUFFEURS en BIJRIJDERS
SERVEERSTERS
Smidje Werhoien en de strijd tegen Mers
12
DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN VRIJDAG 27 AUG. 1965
12
Koop uw haard of kachel
bij de smid
JOS. VAN HEIJST
GERT TIMMERMAN
Jawa 250
ABONNEERT U
OP DIT BLAD
Avondcursus
Kom daarom werken bij Hollandia en ervaar
dat een groot bedrijf U veel te bieden heeft
Opleiding
M iddenstandsexamen
1966
enkele stikkers of stiksters
Beerlingsiikkers of -stiksters
enkele plaksters
allround vakman voor de
finish-afdeling
Piet Klerkx Meubelfabrieken n.v.
Grotestraat 299, Waalwijk
twee zusjes of twee vriendinnen
Piet Klerkx Meubelfabrieken n.v.
Grotestraat 299, Waalwijk
DOKTER JANE
HIJ IS DE VAKMAN
De beste merken uit voorraad leverbaar
voor kolen of olie.
Beckers, E. M. Jaarsma, Davonette, Fo-
brux, Hoenson, Etna, Linco, Efel, Nobel
enz.
Ook voor bij verwarming het adres.
Grotestraat 162 - telefoon 2584
Waalwijk
FIRMA
SCHILDERSBEDRIJF
Grotestr. 355, Waalwijk
telefoon 2974
RESTAURANT
BAR
i DANCING
ZATERDAGAVOND
ZONDAGMIDDAG thé dansant
ZONDAGAVOND soireé dansante
Na zijn enorm succes van enige weken
geleden bij jong en oud,
weer
en zijn ensemble.
TE KOOP
bouwjaar 1958
Te bevragen:
Mr. van Coothstraat 19
Waalwijk
MATER AMABILISSCHOOL WAALWIJK
Het cursusjaar zal beginnen op
DINSDAG 7 SEPTEMBER A.S.
Gelegenheid tot aanmelden dagelijks
aan ons clubgebouw, Taxandriaweg
van 7 tot 8 uur n.m.
Alg. leidster: MEJ. M. HOFFMANS
Vrij entree
Onze specialiteit: heerlijke saté
Werken in een groot bedrijf heeft heel wat voordelen. Ongeveer 1500 men
sen vinden op het ogenblik bij Hollandia een goed bestaan. Iedere dag op
nieuw ervaren zij dat het er inderdaad beter werken is.
BÉTERE LONEN EN SOCIALE VOORZIENINGEN
EEN BÉTER WERKKLIMAAT
MODERNE AFDELINGEN MET EEN UITSTEKEND
MACHINEPARK
EEN GOEDE OPLEIDING VOOR DE JONGEREN
BÉTERE TOEKOMSTKANSEN
VOOR GEHUWDE VROUWEN SPECIALE VOOR
WAARDEN
Bovendienbij Hollandia is er altijd volop werk. En dat betekent:
méér zekerheid voor uzelf en voor degenen waarvoor u zorgen moet.
De Personeelsafdelingen van onze bedrijven te Waalwijk, Den Bosch, Drunen
en Gilze zullen u gaarne inlichtingen geven.
U kunt er de gehele dag terecht
G. H. MAAS
Julianastraat 21
Waalwijk
De nieuwe cursus vangt aan op
maandag 6 september
250 gram van 200 voor
Mager en zonder been,
250 gram van 230 voor
heerlijk voor soep, ragout en croquetten,
250 gram van 173 voor
Vleespriizen geldig tot 29 augustus
Wij vragen voor direct
Aanmelden dagelijks aan de fabriek
Schoenfabriek J. ROUWMAAT N.V.
Elzenweg 15, Waalwijk
In verband met de uitbreiding van ons wagenpark
vragen wij voor direct enkele
Daar hun werk zal bestaan uit het afleveren en op
stellen van meubelen bij particulieren, is enige erva
ring gewenst, doch niet beslist noodzakelijk.
Vast werk, hoog loon en uitstekende sociale voor
zieningen.
Aanmelden aan ons adres:
Voor direct gevraagd
van ongeveer 18-jarige leeftijd, die bij ons in dienst
zouden willen komen als
voor bediening onzer cliënten.
Tevens genegen zijnde lichte onderhoudswerkzaam
heden te verrichten in onze toonzalen.
Wij bieden een prettige en interessante werkkrmg,
goed loon en uitstekende sociale voorzieningen.
Aanmelden aan ons adres:
trrhr?
COPYRIGHT STUDIO AVAN
GROTESTRAAT 122
Men kan nu van dat verschrikke
lijke monster denken wat men wil,
zal moeten toegeven, dat 't smaak
had. Wat was namelijk het geval?
Wel, nauwelijks had het dier sol
daat Knekelbleker tussen zijn ka
ken gevat, of het viel weer terug
op zijn logge achterdeel met een
zeldzaam stomme uitdrukking op
zijn toch al niet bijzonder intelli
gente gelaat. In zijn ogen was dui
delijk te lezen, dat-ie het helemaal
niet eens was met de smaak van
Kneek. Het dier aarzelde nu nog
tussen doorslikken en laten vallen.
En kijk, deze luttele ogenblik
ken waren voor smid je Verholen
ruim voldoende om tot handelen
over te gaan. Hij greep de eerste
de beste tytenietbom uit zijn zak
en slingerde deze uit alle macht
naar het verschrikkelijke monster
toe, dat de bom precies op zijn
domme neus kreeg. Een vreemd
geknetter weerklonk en toen ont
snapte er een vreemde, drukkende
en bijna tastbare substantie aan de
bom. Snel loste die substantie zich
op in de omringende lucht, een
merkwaardige tijdloze lucht achter
latend. En toen geschiedde het
vreemste, dat de smid ooit had
meegemaakt. Het kwam hem voor
alsof hij het tikken hoorde van een
abnormaal snel lopende klok. Het
snel op elkaar volgende tik-tak-
tik-tak smolt ineen tot een snor
rend gegier en het kwam de smid
voor alsof hij werd rondgewenteld
in een razend en kolkend bad van
krankzinnig geworden minuten en
seconden. „De bom werkt"! dacht
de smid. En ja hoor, dat was ook
zo. De bom deed zijn werk prima.
Voor zijn ogen zag de smid het
verscrikkelijke monster ineen
schrompelen tot een weliswaar nog
wel groot, maar toch een afgeleefd
krachteloos wezen, waarvan de
schubbige huid in dorre plooien
om de verkalkte botten hing. De
eerst zo stoere kammen op de rug
hingen krachteloos naar beneden,
links en rechts, en het dier was
werkelijk geen cent meer waard.
Het zakte tenminste amechtig in
elkaar en liet zijn grote kop met
'n bons op de grond vallen. Merk
waardig genoeg was ook Knekelble
ker door de tytenietbom getroffen
en zo viel 't te verklaren, waarom
hij daar lag als een hoopje zielige
aftakeling. Zijn oudgeworden ge
zicht zag er eigenlijk troosteloos en
lachwekkend uit onder het plastic
kapje met de voelsprietjes
FEUILLETON
van
„De Echo van het Zuiden"
OBT'
door Adeline McElfresh
HOOFDSTUK I
Met een vermoeide zucht hees dr.
Jane Langford zich in haar mantel,
zette het rode hoedje op haar don
kere haar, duwde nog 'n paar weer
barstige krulletjes weg en trok
haar handschoenen aan.
Het was een moeilijke dag ge
weest, maar laatste dagen zijn ei-
gelijk altijd moeilijk, bedacht ze.
Afscheid nemen, patiënten overdra
gen aan dr. Mac of dr. Louise, er
voor zorgen dat ook de kleinste
bijzonderheden, die binnenkort wel
eens een leven zouden kunnen be
tekenen op de diagnosestaten wer
den vermeld Geen wonder dat
het zo laat was. Als ze niet opschoot
zou ze niet eens meer tijd hebben
om snel even een boterham en een
kop koffie te gebruiken, voordat ze
weer terug moest zijn voor die laat
ste taak. „Avondspreekuur, alleen
bij afspraak". Ze raadpleegde de
agenda, zag dat de eerste afspraak
voor 7.15 was, vergeleek haar hor
loge 6.25 en wou bijna dat ze
het aanbod van dr. Mac om vana
vond ook nog te komen, aangeno
men had. Ze had de tijd goed kun
nen gebruiken. Ze moest nog pak
ken en de laatste maatregelen tref
fen voor het afsluiten van haar ka
mers alleen maar afsluiten, ze
had ze niet behoeven op te zeggen
zoals ze eerst verwacht had, omdat
dr. Mac er op had aangedrongen
dat ze de weken („of maanden Ja
ne, net wat je wilt") als verlof zou
beschouwen.
„Maar het kan zijn dat ik hele
maal niet terug wil komen", had ze
hem gewaarschuwd.
„Dat weet ik, beste kind". Zoals
altijd had Jane het onrustige ge
voel gehad dat hij, nog beter dan
zijzelf, wist wat er in haar omging.
„Ik het is toch immers die neef
van mij?"
Was het werkelijk Lance? Jane
wist het niet en zei dat ook. Ze
wist het nog steeds niet en het was
nu twee maanden geleden dat ze
besloten had weg te gaan bij de staf
van het kleine en exclusieve her
stellingsoord waar dr. MacAllen
Randall en zijn zuster dr. Louise
Randall Hart, 'de moeder van Lance,
de leiding van hadden en waar een
zeer selecte cliëntele kwam
Maar ze moest er een poosje uit.
Ze moest een oplossing vinden voor
die knagende ontevredenheid waar
ze nu al maanden lang mee rond
liep.
„Het was meer dan Lance. Ze had
geprobeerd dat aan dr. Mac te ver
tellen maar was er niet helemaal in
geslaagd. Per slot van rekening kon
ze hem niet zeggen dat ze wist dat
hij haar alleen verzocht had deel
te komen uitmaken van de staf van
zijn ziekenhuis, omdat Lance hem
dat gevraagd had; dat hij verwacht
had dal ze 'nmislukking zou blijken,
te zijn; dat hij blij was met haar
succes en dat ze zich toch niet
gelukkig voelde.
Die dingen kon ze dr. Mac niet
zeggen, al waren ze ook volkomen
juist. Maar het was meer dan Lance
waardoor ze zich niet gelukkig voel
de. Het ging zo veel verder terug
dan Lance
„Kun je zondagmiddag komen,
Janie? De boeken zijn weer flink
in de war en ik denk dat er ook
wel rekeningen zijn die uitgeschre
ven moeten worden. Niet" de
de oude dokter keek haar over zijn
bril heen aan „dat dat veel uit
zou halen".
„De meesten kunnen niet beta
len, dokter Ed. Net zo min als
als ik".
„Maar er zijn er bij die het wel
kunnen en het niet doen".
„Ik zal het zeker doen zodra
ik kan", bezwoer Jane.
De oude dokter keek haar vol ge
negenheid aan.
„Natuurlijk Janie Langford. Maar
pieker er in die tussentijd niet over.
Je bent mager. Je moest zelf wat
meer van die bananen-coupes eten
die je voor Charley Bates verzorgt".
Jane beloofde het, maar wist dat
ze het niet zou doen. Mijnheer Ba
tes betaalde haar veertig dollarcent
per uur na schooltijd en op zater
dag, en tijdens die werkuren had
ze de maaltijden vrij; ze kon 'zo'n
baantje niet in de waagschaal stel
len. Niet nu ze al over twee maan
den eindexamen moest doen.
EindexamenJane kreeg een
brok in haar keel en tranen prik
ten achter haar ogen. Zonder vader
zou het zo heel anders zijn dan ze
altijd gedroomd had.
Haar moeder was bij haar geboor
te gestorven en haar vader had het
onmogelijke klaargespeeld door op
alle kamers of in elk huis dat op
dat ogenblik hun tehuis was, die
warme gezellige sfeer te scheppen
die zijn andere Janie voor hun kind
verlangd zou hebben. Ze waren pas
een paar maanden in Halesville
toen Howard Langford, die op de
dozenfabriek werkte, ziek werd. Ja
ne beet op haar lip bij de herinne
ring aan de afschuwelijke weken
en maanden die toen volgden en
aan de nog afschuwelijker maanden
na zijn dood. Als haar vader niet
al zijn krachten had ingespannen
om haar kans te geven, zou het
nooit tot een eindexamen gekomen
zijn. Daar moest ze aan vasthouden
en ze mocht hem niet teleurstellen.
Vastbesloten drong ze haar tra
nen terug. „Ik zal er om één uur
zijn, dokter Ed".
„Goed kind".
Hij liep snel verder in de rich
ting van het postkantoor om daar
hoopvol naar bericht te informeren,
en om iedere dag iets meer teleur
stelling te ondervinden wanneer
Sam Christy, langzaam en droevig,
het grijze hoofd schudde. Jane keek
hem na en een gevoel van mede
lijden beving haar. Iedereen in de
stad wist dat het meer dan drie we
ken geleden was sinds er een brief
was geweest van de jonge dokter
die, voordien, even regelmatig
als de kalender, iedere week sinds
hij naar het front vertrokken was,
geschreven had.
Die zondag was het een van die
ellendig koude, regenachtige voor
jaarsdagen, waarop het lijkt, of de
winter maar niet wijken wil, of het
de enige bedoeling van de natuur
is een wereld te dwarsbomen die
haakt naar warmte en zonneschijn
en de prettige aanblik van het ont
luiken van bomen en planten. Jane
had de boeken al vlug in orde. Ze
waren lang niet zo erg in de war
als de oude dokter beweert had
dat waren ze nooit. Het was alleen
zijn goede hart dat sprak, omdat
hij wist hoe belangrijk die paar uur
werk per maand voor haar waren.
Netjes vouwde ze de laatste re
kening dubbel, deed die in de en
veloppe die ze al getikt had, likte
aan de omslag en streek die met een
stevige vinger dicht. Daar! Ze kon
het hele zaakje in de bus doen als
ze om vier uur wegging, wanneer
dokter Ed tegen die tijd tenminste
terug was. Ze kon in ieder geval
wel weggaan, maar ze hield van de
eenzamee rust van het kleine witte
huis, dat de oude dokter, als werk
gelegenheid had laten bouwen voor
hem en zijn zoon toen die met zijn
medische studie klaar was en thuis
kwam; ze hield van het frisse „zie
kenhuisluchtje" dat er hing, van 't
veilige, behaaglijke gevoel dat ze er
kreeg. Ze was de enige niet die de
ze sfeer aanvoelde. De meeste van
de patiënten ondervonden diezelfde
geruststellende invloed die voort
sproot uit hun vertrouwen in de
dokter en die evenveel, misschien
wel meer voor hen deed dan de
medicijnen die hij voorschreef.
(wordt vervolgd.)