I Ctndre van tiilst Glas Verf Behang G. Hens Zn. Stap óók over op Hollandia BETER VLEES VOOR MINDER GELD! MALSE RIBSTUK of RIBLAPPEN VARKENSFILET KALFSPOELET CHAUFFEURS en BIJRIJDERS SERVEERSTERS Smidje Werhoien en de strijd tegen Mers 12 DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN VRIJDAG 27 AUG. 1965 12 Koop uw haard of kachel bij de smid JOS. VAN HEIJST GERT TIMMERMAN Jawa 250 ABONNEERT U OP DIT BLAD Avondcursus Kom daarom werken bij Hollandia en ervaar dat een groot bedrijf U veel te bieden heeft Opleiding M iddenstandsexamen 1966 enkele stikkers of stiksters Beerlingsiikkers of -stiksters enkele plaksters allround vakman voor de finish-afdeling Piet Klerkx Meubelfabrieken n.v. Grotestraat 299, Waalwijk twee zusjes of twee vriendinnen Piet Klerkx Meubelfabrieken n.v. Grotestraat 299, Waalwijk DOKTER JANE HIJ IS DE VAKMAN De beste merken uit voorraad leverbaar voor kolen of olie. Beckers, E. M. Jaarsma, Davonette, Fo- brux, Hoenson, Etna, Linco, Efel, Nobel enz. Ook voor bij verwarming het adres. Grotestraat 162 - telefoon 2584 Waalwijk FIRMA SCHILDERSBEDRIJF Grotestr. 355, Waalwijk telefoon 2974 RESTAURANT BAR i DANCING ZATERDAGAVOND ZONDAGMIDDAG thé dansant ZONDAGAVOND soireé dansante Na zijn enorm succes van enige weken geleden bij jong en oud, weer en zijn ensemble. TE KOOP bouwjaar 1958 Te bevragen: Mr. van Coothstraat 19 Waalwijk MATER AMABILISSCHOOL WAALWIJK Het cursusjaar zal beginnen op DINSDAG 7 SEPTEMBER A.S. Gelegenheid tot aanmelden dagelijks aan ons clubgebouw, Taxandriaweg van 7 tot 8 uur n.m. Alg. leidster: MEJ. M. HOFFMANS Vrij entree Onze specialiteit: heerlijke saté Werken in een groot bedrijf heeft heel wat voordelen. Ongeveer 1500 men sen vinden op het ogenblik bij Hollandia een goed bestaan. Iedere dag op nieuw ervaren zij dat het er inderdaad beter werken is. BÉTERE LONEN EN SOCIALE VOORZIENINGEN EEN BÉTER WERKKLIMAAT MODERNE AFDELINGEN MET EEN UITSTEKEND MACHINEPARK EEN GOEDE OPLEIDING VOOR DE JONGEREN BÉTERE TOEKOMSTKANSEN VOOR GEHUWDE VROUWEN SPECIALE VOOR WAARDEN Bovendienbij Hollandia is er altijd volop werk. En dat betekent: méér zekerheid voor uzelf en voor degenen waarvoor u zorgen moet. De Personeelsafdelingen van onze bedrijven te Waalwijk, Den Bosch, Drunen en Gilze zullen u gaarne inlichtingen geven. U kunt er de gehele dag terecht G. H. MAAS Julianastraat 21 Waalwijk De nieuwe cursus vangt aan op maandag 6 september 250 gram van 200 voor Mager en zonder been, 250 gram van 230 voor heerlijk voor soep, ragout en croquetten, 250 gram van 173 voor Vleespriizen geldig tot 29 augustus Wij vragen voor direct Aanmelden dagelijks aan de fabriek Schoenfabriek J. ROUWMAAT N.V. Elzenweg 15, Waalwijk In verband met de uitbreiding van ons wagenpark vragen wij voor direct enkele Daar hun werk zal bestaan uit het afleveren en op stellen van meubelen bij particulieren, is enige erva ring gewenst, doch niet beslist noodzakelijk. Vast werk, hoog loon en uitstekende sociale voor zieningen. Aanmelden aan ons adres: Voor direct gevraagd van ongeveer 18-jarige leeftijd, die bij ons in dienst zouden willen komen als voor bediening onzer cliënten. Tevens genegen zijnde lichte onderhoudswerkzaam heden te verrichten in onze toonzalen. Wij bieden een prettige en interessante werkkrmg, goed loon en uitstekende sociale voorzieningen. Aanmelden aan ons adres: trrhr? COPYRIGHT STUDIO AVAN GROTESTRAAT 122 Men kan nu van dat verschrikke lijke monster denken wat men wil, zal moeten toegeven, dat 't smaak had. Wat was namelijk het geval? Wel, nauwelijks had het dier sol daat Knekelbleker tussen zijn ka ken gevat, of het viel weer terug op zijn logge achterdeel met een zeldzaam stomme uitdrukking op zijn toch al niet bijzonder intelli gente gelaat. In zijn ogen was dui delijk te lezen, dat-ie het helemaal niet eens was met de smaak van Kneek. Het dier aarzelde nu nog tussen doorslikken en laten vallen. En kijk, deze luttele ogenblik ken waren voor smid je Verholen ruim voldoende om tot handelen over te gaan. Hij greep de eerste de beste tytenietbom uit zijn zak en slingerde deze uit alle macht naar het verschrikkelijke monster toe, dat de bom precies op zijn domme neus kreeg. Een vreemd geknetter weerklonk en toen ont snapte er een vreemde, drukkende en bijna tastbare substantie aan de bom. Snel loste die substantie zich op in de omringende lucht, een merkwaardige tijdloze lucht achter latend. En toen geschiedde het vreemste, dat de smid ooit had meegemaakt. Het kwam hem voor alsof hij het tikken hoorde van een abnormaal snel lopende klok. Het snel op elkaar volgende tik-tak- tik-tak smolt ineen tot een snor rend gegier en het kwam de smid voor alsof hij werd rondgewenteld in een razend en kolkend bad van krankzinnig geworden minuten en seconden. „De bom werkt"! dacht de smid. En ja hoor, dat was ook zo. De bom deed zijn werk prima. Voor zijn ogen zag de smid het verscrikkelijke monster ineen schrompelen tot een weliswaar nog wel groot, maar toch een afgeleefd krachteloos wezen, waarvan de schubbige huid in dorre plooien om de verkalkte botten hing. De eerst zo stoere kammen op de rug hingen krachteloos naar beneden, links en rechts, en het dier was werkelijk geen cent meer waard. Het zakte tenminste amechtig in elkaar en liet zijn grote kop met 'n bons op de grond vallen. Merk waardig genoeg was ook Knekelble ker door de tytenietbom getroffen en zo viel 't te verklaren, waarom hij daar lag als een hoopje zielige aftakeling. Zijn oudgeworden ge zicht zag er eigenlijk troosteloos en lachwekkend uit onder het plastic kapje met de voelsprietjes FEUILLETON van „De Echo van het Zuiden" OBT' door Adeline McElfresh HOOFDSTUK I Met een vermoeide zucht hees dr. Jane Langford zich in haar mantel, zette het rode hoedje op haar don kere haar, duwde nog 'n paar weer barstige krulletjes weg en trok haar handschoenen aan. Het was een moeilijke dag ge weest, maar laatste dagen zijn ei- gelijk altijd moeilijk, bedacht ze. Afscheid nemen, patiënten overdra gen aan dr. Mac of dr. Louise, er voor zorgen dat ook de kleinste bijzonderheden, die binnenkort wel eens een leven zouden kunnen be tekenen op de diagnosestaten wer den vermeld Geen wonder dat het zo laat was. Als ze niet opschoot zou ze niet eens meer tijd hebben om snel even een boterham en een kop koffie te gebruiken, voordat ze weer terug moest zijn voor die laat ste taak. „Avondspreekuur, alleen bij afspraak". Ze raadpleegde de agenda, zag dat de eerste afspraak voor 7.15 was, vergeleek haar hor loge 6.25 en wou bijna dat ze het aanbod van dr. Mac om vana vond ook nog te komen, aangeno men had. Ze had de tijd goed kun nen gebruiken. Ze moest nog pak ken en de laatste maatregelen tref fen voor het afsluiten van haar ka mers alleen maar afsluiten, ze had ze niet behoeven op te zeggen zoals ze eerst verwacht had, omdat dr. Mac er op had aangedrongen dat ze de weken („of maanden Ja ne, net wat je wilt") als verlof zou beschouwen. „Maar het kan zijn dat ik hele maal niet terug wil komen", had ze hem gewaarschuwd. „Dat weet ik, beste kind". Zoals altijd had Jane het onrustige ge voel gehad dat hij, nog beter dan zijzelf, wist wat er in haar omging. „Ik het is toch immers die neef van mij?" Was het werkelijk Lance? Jane wist het niet en zei dat ook. Ze wist het nog steeds niet en het was nu twee maanden geleden dat ze besloten had weg te gaan bij de staf van het kleine en exclusieve her stellingsoord waar dr. MacAllen Randall en zijn zuster dr. Louise Randall Hart, 'de moeder van Lance, de leiding van hadden en waar een zeer selecte cliëntele kwam Maar ze moest er een poosje uit. Ze moest een oplossing vinden voor die knagende ontevredenheid waar ze nu al maanden lang mee rond liep. „Het was meer dan Lance. Ze had geprobeerd dat aan dr. Mac te ver tellen maar was er niet helemaal in geslaagd. Per slot van rekening kon ze hem niet zeggen dat ze wist dat hij haar alleen verzocht had deel te komen uitmaken van de staf van zijn ziekenhuis, omdat Lance hem dat gevraagd had; dat hij verwacht had dal ze 'nmislukking zou blijken, te zijn; dat hij blij was met haar succes en dat ze zich toch niet gelukkig voelde. Die dingen kon ze dr. Mac niet zeggen, al waren ze ook volkomen juist. Maar het was meer dan Lance waardoor ze zich niet gelukkig voel de. Het ging zo veel verder terug dan Lance „Kun je zondagmiddag komen, Janie? De boeken zijn weer flink in de war en ik denk dat er ook wel rekeningen zijn die uitgeschre ven moeten worden. Niet" de de oude dokter keek haar over zijn bril heen aan „dat dat veel uit zou halen". „De meesten kunnen niet beta len, dokter Ed. Net zo min als als ik". „Maar er zijn er bij die het wel kunnen en het niet doen". „Ik zal het zeker doen zodra ik kan", bezwoer Jane. De oude dokter keek haar vol ge negenheid aan. „Natuurlijk Janie Langford. Maar pieker er in die tussentijd niet over. Je bent mager. Je moest zelf wat meer van die bananen-coupes eten die je voor Charley Bates verzorgt". Jane beloofde het, maar wist dat ze het niet zou doen. Mijnheer Ba tes betaalde haar veertig dollarcent per uur na schooltijd en op zater dag, en tijdens die werkuren had ze de maaltijden vrij; ze kon 'zo'n baantje niet in de waagschaal stel len. Niet nu ze al over twee maan den eindexamen moest doen. EindexamenJane kreeg een brok in haar keel en tranen prik ten achter haar ogen. Zonder vader zou het zo heel anders zijn dan ze altijd gedroomd had. Haar moeder was bij haar geboor te gestorven en haar vader had het onmogelijke klaargespeeld door op alle kamers of in elk huis dat op dat ogenblik hun tehuis was, die warme gezellige sfeer te scheppen die zijn andere Janie voor hun kind verlangd zou hebben. Ze waren pas een paar maanden in Halesville toen Howard Langford, die op de dozenfabriek werkte, ziek werd. Ja ne beet op haar lip bij de herinne ring aan de afschuwelijke weken en maanden die toen volgden en aan de nog afschuwelijker maanden na zijn dood. Als haar vader niet al zijn krachten had ingespannen om haar kans te geven, zou het nooit tot een eindexamen gekomen zijn. Daar moest ze aan vasthouden en ze mocht hem niet teleurstellen. Vastbesloten drong ze haar tra nen terug. „Ik zal er om één uur zijn, dokter Ed". „Goed kind". Hij liep snel verder in de rich ting van het postkantoor om daar hoopvol naar bericht te informeren, en om iedere dag iets meer teleur stelling te ondervinden wanneer Sam Christy, langzaam en droevig, het grijze hoofd schudde. Jane keek hem na en een gevoel van mede lijden beving haar. Iedereen in de stad wist dat het meer dan drie we ken geleden was sinds er een brief was geweest van de jonge dokter die, voordien, even regelmatig als de kalender, iedere week sinds hij naar het front vertrokken was, geschreven had. Die zondag was het een van die ellendig koude, regenachtige voor jaarsdagen, waarop het lijkt, of de winter maar niet wijken wil, of het de enige bedoeling van de natuur is een wereld te dwarsbomen die haakt naar warmte en zonneschijn en de prettige aanblik van het ont luiken van bomen en planten. Jane had de boeken al vlug in orde. Ze waren lang niet zo erg in de war als de oude dokter beweert had dat waren ze nooit. Het was alleen zijn goede hart dat sprak, omdat hij wist hoe belangrijk die paar uur werk per maand voor haar waren. Netjes vouwde ze de laatste re kening dubbel, deed die in de en veloppe die ze al getikt had, likte aan de omslag en streek die met een stevige vinger dicht. Daar! Ze kon het hele zaakje in de bus doen als ze om vier uur wegging, wanneer dokter Ed tegen die tijd tenminste terug was. Ze kon in ieder geval wel weggaan, maar ze hield van de eenzamee rust van het kleine witte huis, dat de oude dokter, als werk gelegenheid had laten bouwen voor hem en zijn zoon toen die met zijn medische studie klaar was en thuis kwam; ze hield van het frisse „zie kenhuisluchtje" dat er hing, van 't veilige, behaaglijke gevoel dat ze er kreeg. Ze was de enige niet die de ze sfeer aanvoelde. De meeste van de patiënten ondervonden diezelfde geruststellende invloed die voort sproot uit hun vertrouwen in de dokter en die evenveel, misschien wel meer voor hen deed dan de medicijnen die hij voorschreef. (wordt vervolgd.)

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1965 | | pagina 12