I
Strauss over kernwapens
caballero
„De Echo van het Zuiden"
5 «Jf
r
ad
Sm id je Verholen en de strijd tegen Mars
is alleen
als er
op staat
m
J
n
s
e
n
DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN MAANDAG 30 AUG. 1965
anders
dan
andere
UW GEZINSBLAD!!
Fruitdrops
en diverse andere
smaken
Trouwrijden
MUSA
Autobedrijf
ABONNEERT U
OP DIT BLAD
Voor onze afdeling
scheepsbouw zoeken
wij enige ervaren
SCHEEPSMETAALBEWERKERS
en personen die
hiervoor wensen
te worden opgeleid-
Na gebleken geschiktheid
EEN U/ONINQ BESCHIKBAAR
Wij nodigen U gaarne uit
voor een oriënterend ge
sprek met één onzer per-
soneelsfunktionarissen op
N.V. Scheepswerf en Machinefabriek
..DE BIESBOSCH-DORDRECHT"
MAASSTRAAT 24 DORDRECHT
DOKTER JANE
I
k
f
i
j
i
lo
.et
g-
if-
:te
fi
de
'n
2r-
ïa-
De
.tst
re
in
ing
se-
lgd
een
eën
li
e
is
5t
ie
n
li
r-
;n
in
el
tn
1-
;n
te
a-
r-
ld
De rechtervleugel van de West-
duitse CDU-CSU, aangevoerd door
ex-bondskanselier Adenauer en ex-
minister van defensie Strauss, stelt
de laatste tijd steeds luider de eis,
dat West-Duitsland op de een of
andere manier medezeggenschap
moet krijgen over het beheer van
kernwapens, hetzij in NAVO, hetzij
in ander verband. Zoals gemeld
deed Adenauer verleden week al 'n
zeer felle aanval op het Amerikaan
se ontwerpverdrag tegen de ver
spreiding van kernwapens, dat is
ingediend op de ontwapeningscon
ferentie in Genève. Adenauer noem
de dat verdrag een „grote ramp
voor Duitsland" en bracht daarmee
de regering Erhard in verlegenheid
want die had aan het ontwerpver
drag reeds haar goedkeuring ge
hecht. West-Duitsland is bij de ont
wapeningsconferentie vertegen
woordigd door een waarnemer.
Strauss schreef in de „Rheinischer
Merkur" over datzelfde ontwerp
verdrag, dat de Amerikanen, Brit
ten en Russen, zij het met verschil
lende motieven, er vermoedelijk al
len op uit zijn de vorming van een
Europese kernmacht te voorkomen.
Als tegen West-Duitsland, 's werelds
derde industriële grootmacht, de
zelfde discriminatie wordt toege
past als krachtens het Verdrag van
Versailles na de eerste wereldoor
log, dan aldus Strauss kan
men uit de historie opmaken wat
er gebeurt, als een nieuw type
„Führer" een Duitsland, dat op de
ze manier wordt behanled, kernwa
pens belooft en ze wellicht nog
zou krijgen ook.
Strauss deed een beroep op pre-
MEDISCHE OPLEIDING
IN HET ZUIDEN
Met verbazing maar ook met on
gerusteheid heeft men in Brabant
kennis genomen van een uitspraak
van minister prof. mr. I. A. Diepen
horst, dat in de eerstvolgende ja
ren geen nieuwe medische faculteit
buiten Rotterdam opgericht zal
kunnen worden.
In een interview met redacteu
ren van het blad „Student" heeft
de minister, volgens dit blad, ge
zegd dat de geruchten om bijvoor
beeld in Tilburg tot de oprichting
van een medische faculteit te ko
men van elke grond ontbloot zijn.
Om de hoge eisen, welke de reali
sering van de medische faculteit in
Rotterdam stelt, ontbrak daartoe
elke ruimte, aldus het blad.
Indien deze uitspraak juist is
weergegeven, aldus burgemeester
Becht, van Tilburg, die zeer nauw
bij de plannen betrokken is, zou dit
niets meer of minder betekenen dan
dat de plannen, welke in brede
groeperingen van de snel groeiende
Brabantse gemeenschap in voorbe
reiding zijn, om in Tilburg een me
dische faculteit te stichten, door de
minister zijn verworpen, nog vóór
zij werden ingediend.
Het ergste is wel dat daarbij elke
bestudering van de argumenten en
gronden, welke voor Brabant aan
gevoerd zullen worden, achterwege
is gebleven.
sident De Gaulle concrete voorstel
len te doen voor een gezamenlijke
Europese politiek op het gebied
van de kernbewapening. Het wordt
tijd dat de Franse president zijn
ideeën hierover bekend maakt, al
dus Strauss.
West-Duitsland stelt zich officieel
op het standpunt dat het moet kun
nen beschikken over dezelfde wa
pens als waarmee het wordt be
dreigd. Daarom is in Bonn opwin
ding ontstaan over het besluit van
de Britse regering de nucleaire
Corporal-raketten te onttrekken
aan het in West-Duitsland gelegrde
Britse Rijnleger.
Adenauer zei in een verkiezings
toespraak: „Dit is een vernietigen
de slag voor ons. Begrijpt men dan
niet hoezeer men daardoor het ver
trouwen van het Duitse volk in zijn
bondgenoten ondergraaft?"
Adenauer zei dat kernwapens
niet alleen een militair, maar ook
een politiek gewicht in de schaal
leggen en dat de Brits-Amerikaan
se plannen om in Genève tot een
niet-verspreidingsakkoord met de
Russen te komen, zonder rekening
te houden met de Westduitse be
langen, onaanvaardbaar zijn. De
wereld wordt op die manier ver
deeld in eerste klas- en tweede
klas-landen.
Ook in sommige Westduitse re
geringskringen vreest men een
Brits-Amerikaans „complot" in Ge
nève. Deze vrees is extra aangewak
kerd omdat Canada, ook al in het
„complot", in Genève heeft gesteld
dat rekening moet worden gehou
den met de Russische veiligheids
belangen bij het opstellen van plan
nen voor een multilaterale NAVO-
kernmacht.
CON8TANTE KWALITEIT - 25 STUKS f 125
-tv
RANG
RANG
RANG
Wij verzorgen Uw trouw
rijden met de mooiste witte
of zwarte bruidswagen naar
keuze.
Voor volgwagens hebben wij
o.a. 8-persoons wagens; deze
zijn niet duurder.
Alle chauffeurs in uniform.
Stationsstraat 97 - Waalwijk
telefoon 04160 - 2051
vrijdag 3 September van
7-8 uur n.m. In het
gewestelijk arbeidsbureau
(^rotestraat 405
^^lOaalwijk
4-
CCP»6K>m1
47.
„Het wachtwoord is karwats!"
brulde smidje Verholen zo ruw hij
kon terug. „En nou je toch de lamp
aan hebt, kijk dan meteen maar
eens uit je suffe ogen naar wat ik
hier heb!"
Even was het stil, doch toen kon
je plotseling goed horen, dat ze
daar bovenop de muur zenuwach
tig door elkaar begonnen te rennen.
„Kneek heeft het watermonster on
schadelijk gemaakt!" werd er ge
roepen. „En heeft een Marsakker
gevangen!" riep iemand anders. Dit
geschreeuw en dit heen en weer
geloop trok natuurlijk de aandacht
van de hoofdbewoner van de
burcht. Nauwelijks hadden deze
woorden geklonken, of een donde
rend geraas van voetstappen werd
hoorbaar. Gekletter van een stalen
wapenrusting werd hoorbaar en 'n
stem als een onweersbui schalde:
„Wat hoort mijn oor? Wat ziet mijn
oog? Is de soldaat Knekelbleker
dapper geworden op zijn oude dag?
Hahaaaa! Dat hij dan met zijn ge
vangene de trappen bestij ge en zich
persoonlijk bij me melde!"
Krakend en knarsend draaide de
zware deur op zijn hengels rond en
een golf licht stroomde naar buiten.
En daar zag smidje Verholen de
gruwelijke oorlogsdaemon Mars in
hoogst eigen persoon bovenaan de
trap staan. Zijn reusachtige, gespier
de gestalte tekende zicb als een
zwart silhouet af tegen h«t licht en
hij zag er werkelijk uit om bang
van te worden.
„Kalm blijven Verholen," fluis
terde de smid, zichzelf moed inspre
kend. Toen liep hij langzaam de
trappen van de burcht op, zijn ge
vangene aan de kraag met zich mee
voerend. Vlak voor de booswaardi-
ge Mars bleef hij staan. Deze keek
hem eens onderzoekend aan en
gromde toen met zijn diepe orge-
lende bas: „Knap werk, Knekelble
ker, knap werk. Ik had zoiets eer
lijk gezegd niet van je gedacht.
Tja...., misschien moet ik je nu
toch maar tot opperkorporaal der
derde klasse benoemen. Maar kom
aan, vertel eens wat bijzonderhe
den. Leg in de eerste plaats eens
uit, waarom je je niet telefonisch
met het hoofdkwartier binnen de
burcht in verbinding hebt gesteld.
We hadden het watermonster dan
op de bekende wijze uit de buurt
kunnen lokken...."
FEUILLETON
van
„De Echo van het Zuiden"
door Adeline McElfresh
4.
„Larry? Oh, je zal 'm wel aardig
vinden. Hij werkt als jongere com
pagnon op zijn vaders advocaten
kantoor, processen en dergelijke
droge rommel meer; maar op fuif
jes kan hij verdraaid flink meedoen.
Larry is een leuke vent".
„Hij lijkt een beetje aan de opper
vlakkige kant".
Peter Farley lachte een weinig
scherp. „Altijd de ernstige dr. Jane
Langford. Kom eens een beetje los,
liefje. Je zit nu niet onder het spie
dend arendsoog van de baas!"
„Maar wel onder het jouwe", her
innerde Jane hem.
„Gelijk heb je". Met een knip
oogje zocht Peter een parkeerplaats
op naast een opzichtige scharlaken
rode open wagen. Hij haalde het
sleuteltje uit het contact en vroeg
plechtig: „Bent u gereed voor uw
debuut in de hogere kringen?"
Jane keek vragend in het rond.
„Ik zie geen koninklijk loper. Weet
je wel zeker dat ze je verwachten?"
„Oei!" Hij stapte uit, liep om de
wagen heen en opende het portier.
„Sta me toe, lieveling".
„Ik ben je lieveling niet".
„Dat denk je maar, m'n kind".
Zijn lippen gleden even langs haar
wang.
Naast hem stak Jane het terras
over en bedacht dat er een grote
afstand lag tussen gisteravond, of
liever vannacht, en nu. Je zou eer
der denken dat Peter zo juist van
een coctailfuifje terug kwam dan
dat hij er naar toe ging.
Een jongeman, zo mager als een
lat, kwam met een cocktailshaker
die hij verwoed schudde, door de
enorm grote woonkamer op hen toe
om hen te ontvangen.
„Ha, die Farley, je bent precies
op tijd! En wie is de beeldschone
fata morgana die deze Saharawoes-
tijn-tot-nu-toe komt opluisteren
Hallo, lieflijk wezen!"
Jane voelde een onweerstaanbare
glimlach opkomen. Zij en Peter
hadden allebei gelijk gehad. Larry
Appelby dat was hij tenminste
naar ze aannam mocht dan geen
groot licht zijn maar ze vond hem
erg aardig. Ze glimlachte dus en
zei: „Hallo".
„Zie je wel!" riep Peter Farley uit.
„Ik heb je wel gezegd dat hij in de
smaak zou vallen. Larry, dit is Jane
Langfard, dr. Langford. Jane
Maar Larry Appelby wachtte de
rest niet af. Dramatisch drukte hij
zijn ene hand op zijn borst, hield
de shaker in de andere alsof er een
godendrank in zat en kreunde, „Ik
ben ziek! Vlug laat iemand 'n liefe
lijke dokter voor mij halen".
Lachend zei Jane: „Het recept in
een geval als het uwe zou luiden:
een plens ijswater in het gezicht".
„Dat zegt moeder ook altijd",
klonk een nieuwe geamuseerde
stem achter hen. „Het heeft een snel
en ontnuchterend resultaat".
„Ga weg, Lance. Heel ver weg",
viel Larry Appelby snel in. „Ik heb
haar het eerst gezien".
„En meteen een complete dwaas
van jezelf gemaakt"'. Met een uit
gestreken gezicht stond de nieuw-
aangekomene de draak te steken
met zijn nieuwe gastheer. Jane was
er niet zeker van of ze dit wel leuk
vond. Larry deed een beetje opge
wonden, zeker, maar op een prettige
manier, terwijl deze jongeman
Hij stond op haar neer te kijken,
nog steeds zonder lach, en met een
vreemde strakke blik in zijn blauwe
ogen. Haar hart sprong op.
„Ik ben Lance Hart. Wie ben jij?"
vroeg hij met diezelfde eigenaar
dige striktheid.
„Jane Langford".
Ze voelde zich bijna wegzinken
in de diepten van die koude blau
we ogen, ze voeldehoe die ogen
haar onderzoekend opnamen en te
vreden waren met wat ze zagen.
Een warme blos spreidde zich over
haar wangen en, half boos op zich
zelf dacht ze, Jane Langford, je ge
draagt je als een schoolmeisje dat
op het eerste gezicht tot over haar
oren verliefd is geworden op de
nieuwste held van het voetbalveld.
Beiden mompelden onverschillig
iets van „aangenaam" en namen el
kaar ondertussen nauwkeurig op.
Dan herinnerde ze zich Peter in
eens. „Meneer Hart, dit is dr. Peter
Farley. Lance Hart, Peter". Larry
Appelby deed een zwakke poging
om het gesprek weer op te nemen
waar het gebleven was. „Lieflijke
vrouw, kom mee en maak kennis
met de rest van het gezelschap. En
daarna moeten jij en ik
„Schei maar uit, Larry", viel Lan
ce Hart hem in de rede. „Dr. Far
ley wil graag iets te drinken heb
ben. Nietwaar dokter?"
„Je probeert me kwijt te raken".
Lance gaf toe dat dat zo was.
„Het spijt me, ouwe jongen, maar
Jane en ik hebben nog een massa
tijd in te halen".
Vreemd genoeg, dat hadden ze.
Die avond en in de dagen, weken
en maanden die volgden. Jane kon
zich niet herinneren dat ze zich
ooit zo gelukkig gevoeld had. Meer
dan eens dacht ze, dit is dus de
liefde. Dit wild kloppende hart, ie
dere keer dat hij naar me kijkt, dit
opwindende gevoel als hij bij me
is en zelfs als hij er niet is. Het
was ongelooflijk, maar het was zo.
Zelfs als ze elkaar dagenlang niet
konden ontmoeten, eensdeels door
haar ropster in het ziekenhuis waar
weken van nachtdienst afwisselen
met de weken van dagdienst, ander
deels door do vastbeslotenheid van
Lance om van het kantoor dat hij
juist als advocaat had geopend, een
succes te maken. Lance, Lance, Lan
ce!
De maanden vlogen voorbij. Het
assistentschap van Jane liep ten
einde en nu was ze klaar om zich
ergens te vestigen. Ze kon ook bij
de staf van het City ziekenhuis blij
ven, dr. Warren had haar dat ge
zegd, maar ze was er niet zeker van
of ze dat wel wilde. Ze wist trou
wens niet wat ze wou, dat was het
beroerde. Lance drong er op aan om
te trouwen en het idee van 'n prak
tijk te beginnen helemaal op te ge
ven, of althans er geen dagtaak van
te maken Met een zucht ging
Jane op een bank bij de ingang van
het park zitten. Van hier kon ze
Lance gemakkelijk zien aankomen.
Aan de overkant van de straat
zag ze de kale, indrukwekkende
muren van het City ziekenhuis, van
lelijke grijze steen, koud en onper
soonlijk. Maar zo was het helemaal
niet, dacht Jane verdedigend. Het
grote, onregelmatige gebouwde zie
kenhuis was een bijenkorf die we
melde van leven en dood, hoop en
wanhoop, en zij maakte er deel van
uit. Lance kon zeggen wat hij wou,
maar zij behoorde er bij. Het was
haar strijdperk. Soms verloor je de
strijd maar evengoed bond je die
weer opnieuw aan. Ze kon het niet
opgeven. Zelfs niet om met Lance
te trouwen.
Verstrooid zag ze een paartje uit
een van de achteringangen komen
en hand in hand de oprit voor de
ziekenauto's opwandelde. Peter Far
ley en dat aardige verpleegstertje
met rood haar. Peters gebroken
hart was verstommend snel gene
zen. Binnen een week was hij uit
geweest met Angie Dunlap, die
grappige telefoniste.
(wordt vervolgd.)
