Brief uit Brazilië
3
gaertó
vfpöAÉ
bijstellen
tijd
tijd
tot
eens
Sm id je Verholen en de strijd tegen
6
DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN VRIJDAG 3 SEPT. 1965
Houdt Bogaorts voor ogen
amateurvoetbal
le klas E
DOKTER JANE
t
Geachte lezer,
De schrijver van dit artikel is voor
u misschien een onbekende, maar laat
ik mij dan eerst aan u voorstellen.
Mijn naam is Wim van Leijden. In
juli 1963 ben ik hier in Brasilië pries
ter gewijd en na een mooie vakantie
in Holland ben ik nu al bijna ander
half jaar kapelaan in Vaszea. Ik heb
nooit durven dromen dat ik al zo
gauw met grote moeilijkheden te kam
pen zou hebben, zelfs zo groot, dat
ik een beroep moet doen op U.
Maar voordat ik u al mijn moei
lijkheden vertel, laat ik u eerst even
een kijkje laten nemen in onze pa
rochie en op de huidige situatie van
Brasilië. Onze parochie, Varzea, is
een buitenwijk van de stad Recife,
hoofdstad van de staat Pemambuco.
Het merendeel van onze parochianen
werkt in de stad en moeten hard wer
ken om hun dagelijks brood te ver
dienen. Na de revolutie van eind april
1964 is de toestand nog niet veel
veranderd. Duizenden mensen zijn
werkloos en diegenen, die werk heb
ben, verdragen alles in de fabriek,
zelfs de grootste onrechtvaardigheid,
om niet zonder werk te komen. Er
wordt wel gewerkt om verandering in
de situatie te brengen, maar een
slechte administratie van ongeveer 30
jaar kan niet in één jaar opgelost
worden. Natuurlijk voelen wij deze
gevolgen in onze parochie. Dagelijks
kloppen er mannen aan onze deur
die dan om werk vragen of een brief
van ons willen hebben, waarmee zij
zich kunnen presenteren. Het ergste
is als er moeders komen met slecht
geklede kinderen, die alle simtomen
vertonen van ondervoeding. Allen ver
wachten van ons, paters, een hulp, die
hen bevrijd uit de ellende. Maar wat
kunnen wij doen? Ook wij zijn mach
teloos tegenover de heersende ellende
en ontevredenheid.
Dit was dus, geachte lezer, een
kijkje op de huidige situatie. En nu
onze parochie. Wij hebben een arbei
dersparochie, waar veel ellende is.
Wij hebben met twee man sterk de
zorg over 25.000 a 30.0400 zielen.
Varzea zelf is het centrum, waar de
hoofdkerk staat. Verder hebben wij
nog een grote kapel in Caxanga, een
kapel in "Sitio Wanderley", waar de
bevolking zeer arm is om maar niet
te spreken van onze kapel in Barrei-
ras. De andere twee kapellen in Cura-
do en Sao Joaa zijn al niet veel beter.
Wij hebben dus de zorg over een pa
rochie met een aantal bewoners zo
groot als heel Waalwijk. Tot over
maat van ramp werd een groot deel
van onze parochie nog getroffen door
de watersnood van 13 juni jl. Vele
mensen verloren hun huis en nog
meerderen zagen hun huis terug voor
een groot deel verwoest door het wa
ter. Wij hebben getracht met behulp
van de parochie enkele huizen op te
bouwen, maar als de parochie arm is
kun je niet veel verwachten.
Geachte lezer, als men in een der
gelijke parochie woont, kan men dan
nog bij de mensen aankloppen om
geld voor een kapel te vragen? Dit is
juist mijn grote moeilijkheid. Mijn
grootste kapel nl. die van Caxanga
staat er zeer slecht voor. Ik had een
onregelmatigheid gemerkt aan het
plafond en heb toen een vakman ge
roepen om het plafond na te kijken.
Nadat hij meer dan een uur boven
was geweest, gaf hij mij de uitslag,
die zeer desanimerend voor mij was.
Ik had gedacht dat er e enof andere
balk moest vervangen worden, maar
na het onderzoek bleek, dat alle zwa
re balken opgegeten woren door de
witte mieren. De man vertelde mij,
dat het zeer gevaarlijk was om het
plafond zo te laten hangen. Het was
zeer slecht nieuws, want waar moet
ik de middelen vandaan halen om
alles weer in orde te brengen? Van
de mensen kan ik niet veel verwach
ten en heb bijna niet de moed om iets
aan hen te vragen. Natuurlijk ben ik
met mijn parochianen een aktie be
gonnen. Ik had een kleine twee hon
derd gulden in kas, wat juist genoeg
was om de planken van het plafond
te halen. Toen die weg waren werd
de ellende pas zichtbaar. Alles is
weg, maar ik moet nu even wachten
om de balken eruit te halen, want ik
ïeb geen geld meer.
Nu ik gedwongen ben in mijn ka
pel te breken, had ik voorgesteld aan
mijn raad om meteen een kleine ver
andering aan te brengen. De kapel is
veel te klein voor de mensen, die
's zondags naar de kerk komen. Een
nieuwe kapel bouwen is natuurlijk 'n
onbegonnen werk. Met een beetje
handigheid kan ik de kapel zo veran
deren, dat er genoeg plaats komt.
Mijn raad vond het een zeer goed
idee, maar zeiden zij meteen Je
springt veel te hoog. Onze kapel is
inderdaad veel te klein en veel te
warm (er zitten namelijk geen ramen
in), maar hoe kunnen wij dat uitvoe
ren als wij zelfs geen middelen heb
ben om het plafond eruit te halen?
Geachte lezer, U begrijpt nu waar
om ik dit artikel geschreven heb Het
is een idee geweest van Mgr. W. Bek
kers, die kontakt opgenomen heelt
met de heer Tielen, die zich bereid
verklaard heeft om mij met zijn krant
te helpen. Aan Mgr. Bekkers en aan
de heer Tielen mijn oprechte dank en
moge God geve, dat hun idee verwe
zenlijkt wordt, zodat ik mijn kape
naar behoren kan herstellen. Later zal
ik U, geachte lezer, misschien meer
kunnen vertellen en misschien zells
enkele foto's op kunnen sturen over
het werk in mijn arme kapel, die zich
weer kan herstellen door uw hulp.
Aan allen die mij willen helpen bij de
restauratie van de kapel in Caxanga
mijn hartelijke dank en Gods rijkste
zegen voor iedere geboden hulp.
Pe Wim van Leijden scj
caixa Postal 230
Recife - Pe
Brasil.
ONGELUKKEN
Melkrijder van der Linden uit Ois-
terwijk is maandag om het leven ge
komen, toen de door hem bestuurde
vrachtauto in Heukelom (gemeente
Berkel-Enschot) slipte, rechts een
lichtmast raakte en links van de weg
tegen een boom sloeg. Het slachtoffer
moest uit de verwrongen resten wor
den gezaagd.
- Op rijksweg 26 Den Bosch
Utrecht bij Vianen is de 43-jarige
Amsterdammer W. van Poppel om het
leven gekomen, toen hij met zijn klei
ne personenauto plotseling naar links
zwenkte en tegen een tegemoetkomen
de vrachtauto met aanhanger botste.
Hij werd uit zijn auto geslingerd en
door een van de achterwielen over
reden. De man was op slag dood.
In de buurtschap Achtergeest
(gemeente Sint Pancras) is de 5-ja
rige A. v. d. Berg op een overweg op
het baanvak Alkmaar-Den Helder
gedood. Het jongetje was per step
van de kleuterschool onderweg naar
huis.
SECRETARIAAT VON AMSBERG
AAN HET WERK
Vanaf vandaag heeft de heer Claus
von Amsberg een eigen secretariaat,
dat gevestigd is in de rechtervleugel
van het paleis Noordeinde, waar ook
andere bureaus van de koninklijke
hofhouding zijn ondergebracht, zoals
bijvoorbeeld het secretariaat van prin
ses Beatrix. Zoals bekend zal mr. C.
J. van Schelle de voorlopige leiding
van het secretariaat van Claus von
Amsberg op zich nemen. Mr. Schelle
crijgt onder meer tot taak een agenda
op te stellen voor de werkbezoeken
die de heer Von Amsberg voornemens
is in de komende maanden in diverse
provincies af te leggen.
Brillenspecialist
Optica
Waalw
Grotestraat
Telefoon 3560
NATIONALE TREK
PAARDENTENTOONSTELLING
600 elite-paarden in Den Bosch
Meer dan 500 elite-dieren uit de
Nederlandse trekpaardenfokkerij met
circa 100 Haf linger paarden en een
keurcollectie Shetland Ponies zullen
op vrijdag 17 en zaterdag 18 sep
tember a.s. in de Brabantse hoofdstad
geëxposeerd worden. Daarmede wordt
deze tentoonstelling alléén al vanwe
ge het aantal inzendingen de grootste
die ooit op paardengebied is gehou
den.
Vrijdag 17 september is de speciale
dag voor de fokkers en de echte ken
ners van het paard en de paardenfok
kerij. Op deze dag vinden n.l. de keu
ringen plaats van 30 rubrieken heng
sten en merriën, alsmede van de
"Fokgroepen" en de "Merriën met
afstammelingen". Bovendien worden
op deze dag de keuringen gehouden
van Haflinger paarden. Deze zullen
voor een Oostenrijkse en Nederland
se jury verschijnen en uit de totale
collectie zal, na de individuele prime
ring, de Haflinger-Kampioene geko
zen worden.
De tweede dag der tentoonstelling,
zaterdag 18 september, vormt door
zijn feestelijk en veelzijdig program
ma, dat op het nieuwe en aanzienlijk
uitgebreide demonstratieterrein zal
plaats vinden, een bijzonder aan
trekkelijk schouwspel voor iedereen 1
In de voormiddag van deze dag
worden o.m. de nationale kampioenen
uitgeroepen en vindt tevens de keu
ring van Shetland Ponies plaats. In
de namiddag volgen demonstraties
van de hoogst bekroonde collecties
Trekpaarden, Haflingers en Shet
anders de kampioenen en oud-kam
pioenen, de massale show met acht-,
zestien- en twee en dertigspannen, de
jekendmaking van de uitslag der
door de 3 Centrale Landbouworgani
saties uitgeschreven prijsvraag Wie
wordt kampioen?" enz.
Tal van bijzondere attracties zullen
verder aan het geheel een feestelijk
en luisterrijk karakter geven, als het
optreden van pl.m. 1000 jonge boe
rinnen met een spel van volksdans en
gymnastiek, en de welluidende mede
werking van het 120 man tellende
korps der Koninklijke Harmonie
's-Hertogenbosch".
Ie Divisie
Blauw Wit—Holland Sport
VolendamSC Cambuur
XerxesNAC
VeloxVVV
RBCDHC
Alkmaar—de Volewijckers
EindhovenNEC
2e Divisie A
Zwolse Boys—HVC
de GraafschapFC Zaanstreek
WageningenGooiland
AGOVV—Tubantia
Hilversum—Vitesse
HeerenveenZwartemeer
ZFC—PEC
2e Divisie B
Roda JCFortuna VI
EDOHermes DVS
RCH—DFC
Wilhelmina—FC Den Bosch
BaronieExcelsior
Helmondia '55—Haarlem
SVVLimburgia
de Valk—TOP
de Spechten—Brabantia
3e klas B
St. MichielsgestelOSS '20
3e klas C
VCW—Gilze
4e klas A
JVC '31—SCS
4e klas B
BWZaltbommel
4e klas E
Oisterwij kSET
4e klas F
BredaMadese Boys
WEDSTRIJDPROGRAMMA BE
TAALD VOETBAL VOOR
ZONDAG 5 SEPTEMBER 1965
Ere-Divisie
MVV—DOS
AjaxPSV
Elmkwijk—Telstar
FeijenoordGo Ahead
FC Twente—Heracles
Willem II—Sparta
GVAV—DWS
ADOFortuna '54
ZESDUIZEND DODEN DOOR
ONGELUKKEN
In 1964 overleden 5956 personen
tengevolge van ongevallen, vergifti
ging en geweld. Bij verkeersongeluk
ken kwamen 2597 mensen om het le
ven. Dit blijkt uit cijfers die het Cen
traal Bureau voor de Statistiek heeft
geproduceerd.
Door een val kwamen 1467 men
sen - om het leven, door zelfmoord
786, door verdrinking 416, door ver
giftiging 110, door verstikking 105,
door brand of exploisie 83, door ge
weldpleging, ontploffing van oorlogs
tuig etc. 47, door elektrische stroom
22, terwijl door andere, buiten ge
noemde groepen vallende ongevallen
nog eens 323 mensen het leven lieten.
In het jaar 1963 bedroeg het aan
tal - personen dat door bovenge
noemde oorzaken het leven verloor
ruim 5500.
isieinng anccu ai i
i i l 111111 r t f r i MA I IVaïJw
SAAS-FEE
Ondanks het gevaar van nieuwe
verschuivingen is gisteren in baas-
Fee het zoeken naar overlevenden
van de lawineramp hervat. Er is
weinig hoop dat onder de dertig
meter dikke laag puin ijs en ge
steente, nog overlevenden worden
aangetroffen. Intussen ishetaantal
vermisten opgelopen tot 163.
moeten allen vrijwel zeker de dood
gevonden hebben. Reddingsploegen
waren gisteravond druk bezig een
dcuchelokaal van het voormalige
arbeiderskamp te bereiken. Dat lo
kaal was van beton opgetrokken
men hoopt dat dit het zware ge
wicht van het puin heeft .kun™*J
trotseren, waardoor misschien nog
overlevenden aangetroffen kunnen
worden zij moeten daarbij uiteet
voorzichtig te werk gaan, omdat ae
kans dat in de rampgletser een af
braakproces gaande is, dat nog
meer instortingen kan veroorzaken,
groot geacht moet worden.
48 Smid je Verholen had zijn helm
extra diep over zijn ogen getrok
ken en hij hoopte maar, dat Mars
niet zou ontdekken, dat-ie eigen-
liik een doodgewone vermomde
smid was en dat-ie eigenlijk niks
te zoeken had in de kille burcht.
Ik had geen gelegenheid om te
bellen," begon de smid op schorre
toon te vertellen. „Deze Marsakker
hier, die zich nu aanstelt alsof hij
een oude sukkel is, lijkt mij heel
gevaarlijk en 'n geslepen mannetje.
Ik ontdekte hem in mijn wacht
huisje, waar ongemerkt was bin
nen gelopen en waar hij juist de
telefoon had vernield. Hoe hij
O juist. Je kón dus niet bellen,
viel Mars hem in de rede. „Ga door
met je verhaal."
Ik overmeesterde toen deze Mars
akker," vervolgde de smid. 'X15 j:"
sloot hem onverwijld langs de kort
ste weg naar de burcht te brengen.
Ik begreep heel goed, dat ik daarbij
het gevaar liep door het watermon
ster te worden aangevallen. Het
feit echter, dat ik in staat was ge
weest deze sluwe Marsakker zon
der moeite te overmeesteren, gat
mij voldoende zelfvertrouwen om
het ook te durven te nemen tegen
het stomme watermonster. Toen dit
ondier uit het water opdook, aar
zelde ik dus geen moment en ik
diende het terstond enige zo harde
vuistslagen tegen zijn kop toe, dat
het bewusteloos ter aarde stortte.
Ik was bezeten van vechtlust, be
grijpt ge, en zou in staat zijn ge
weest hij blootsvuist op te nemen
tegen wie ge maar wilt...."
„Nou, nou, da's niet mis, da s
niet mis." zei Mars prijzend. „Das
een knap stukje werk! Ik zou zeg
gen, breng deze Marsakker nou
eerst maar naar de knekelkelders,
dan zal ik dat ventje morgen wel
eens onder handen nemen om hem
te ontfutselen wat-ie hier kwam
doen. Kom jij daarna nog even
praten in mijn prive-kantoor,
Kneek. En nu afmars. Ingerrrrrukt
marrrrrs!"
De smid, die in zijn jonge jaren
zelf ook nog onder dienst was ge
weest, wist precies hoe het hoorde
en verdween onder krijgshaftig ge-
salueer en geklap van hakken. Toch
dacht hij in zichzelf: „Ik moet nou
deze knaap wel naar de Knekel
kelders brengen, maar ik weet in
de verste verte niet, waar die zich
bevinden."
Hij sloeg zomaar op goed gelux
een gang in en daar zag hij toe
vallig een merkwaardig heerschap
lopen, die een grote bos sleutels
aan zijn riem had hangen. „Hela
jij daar!" riep Verholen ruw. „Heb
jij de sleutels van de Knekelkelder
bijgeval ook bij je?"
FEUILLETON
van
„De Echo van het Zuiden"
door Adeline McElfresh
5
Daaran was het juffrouw Brown
geweest, een particuliere verpleeg
ster die uitzag naar een dokter om
ermee te trouwen en een eigen
huishouden te kunnen beginnen, 'n
verlangen dat de vurigheid van Pe
ter sterk bekoeld had. Of misschien
was het ook wel de komst van juf
frouw Jennings Mildred heette
ze, geloofde Jane die de vinger
van Hanna Brown onberingd had
gelaten; ze moest hem als schuch
ter hebben uitgesloken om de ruig
te ontvangen dit zich nu plotseling
ergens anders bevond. Jane glim
lachte. Ze was blij dat Peter zich
bijtijds bedacht had. Hanna Brown
was koud en berekenend, te zeker
dat ze haar doel bereikt had: een
huwelijk waardoor ze het uniform
waar ze het land aan had, uit kon
trekken en gastvrouw kon worden
met weelderige middag- en avond
kleren. Jane had helemaal geen be
wondering voor vrouwen zoals
Hanna Brown en ze hoopte, terwil-
le van Peter, dat Mildred Jennings
anders was.
Terwijl ze hen nu zat na te kij
ken leek het haar dat Mildred in
derdaad beter bij Peter paste. Ze
waren de straat overgestoken en 't
park ingegaan; ze liepen langzaam,
in een vriedschappelijke stilzwij
gen en volgden het pad, dat hen
dadelijk bij de bank zou brengen
waar Jane zat.
Eigenlijk wou Jane dat ze 'n ande
re richting zouden nemen; dat ze
haar niet zouden zien, maar liever
alleen wilde blijven. Of dat Lance
nu maar gauw kwam. Ze wou alles
liever op het ogenblik dan naar
Peter luisteren, die geestdriftig zou
gaan vertellen over de prachtige
nieuwe praktijkruimte die ergens
in een grote stad op hem wachtte
„Mijn patiënten zullen tot de elite
van het villapark behoren", had hij
onlangs uitgeroepen. „Van dat soort
dat contant kan betalen en veel
bovendien. Dat moest je ook doen
Jane. Het kan, weet je. Perkins
kijkt uit naar nóg een aankomend
jong dokter, en hij vindt je aardig.
Bovendien" had hij er grinne-
kend aan toegevoegd „zou jij en
ik een pracht van 'n paar vormen".
Het gekke was dat dat inderdaad
zo was. Peter had zo iemand als z«
nodig, om hem met zijn benen op
de grond te houden.
Als ze maar verliefd op Peter
had kunnen worden! bedacht ze
een beetje triest. Maar dat was niet
zo. Zelfs voordat Lance gekomen
was ,had ze Peter Farley alleen als
vriend kunnen beschouwen. Een
goede vriend weliswaar, maar niets
jneer. Was het dom van haar ge
weest? vroeg ze zich af terwijl ze
de aanbidding in zijn ogen zag, nu
hij met een glimlach op het kleine
meisje aan zijn arm neerkeek. Pe
ter zou haar nooit gevraagd hebben
haar werk op te geven en Lance
had daar óók het recht niet toe,
vond ze. Het verzoek was eigenlijk
even belachelijk als wanneer zij
hem zou vragen zijn rechtspraktijk
op te geven.
Een kleine wimpel trok haar
wenkbrauwen samen. Ze moest nu
toch gauw een besluit nemen. Dr.
Warren wachtte op haar antwoord
en Lance ook. Geen van beiden
zou dat eeuwig blijven doen.
„Ha, die Janie", grijnsde Peter
Farley. „Wat zat jij diep in gedach
ten. Geeft Lance je zoveel moei
lijkheden?
„Nee, helemaal niet, behalve dat
ik 'op hem zit te wachten en dat hij
laat is. Hallo juffrouw Jennings".
Mildred Jennings lachte wat ver
legen.
,Juffrouw Jennings!" spotte Pe
ter. „Je bent nu niet in die stijve
strenge gangen, Jane. Kun je zelfs
hier niet vergeten dat je dokter Ja
ne Langford bent, de lieveling van
de baas?"
„Peter stil toch", zei z'n meis
je.
„Ja Peter", zei Jane scherp, „dat
was niet eerlijk".
„Ik zie niet in waarom. Het is nu
eenmaal de waarheid. Iedereen in
het ziekenhuis weet dat Warren
geen nieuwe benoemingen in zijn
staf doet, voordat hij weet welke
kant jij denkt op te springen".
„Ik ga helemaal geen „kant op
springen!", weersprak Jane. „Ik wil
alleen zeker weten".
„Ja wat, in vredesnaam?"
Jane schudde haar hoofd. God
dank! Dat was de auto van Lance
die bij de ingang van het park stil
hield. „Ik weet het niet Peter. Ik
heb zitten denken over een van die
kleine dorpjes in de bergen. Daar
is zo'n gebrek aan dokters. In de
meeste kleine plaatsen trouwens
„Doe dat nou niet, Janie. Offer
jezelf niet op voor een ideaal".
„Je praat al net zo als Lance".
Jane kon de bitterheid niet uit
haar stem houden, al kwam Lance
nu met grote stappen door het park
op haar toe met volkomen veron
achtzaming van de waarschuwings
bordjes „niet op het gras lopen".
Peter keek haar scheef aan maar
ging er verder niet op in. In plaats
daarvan begroette hij Lance met
„Ha, kerel, het is maar goed dat
je komt. Janie hier stond op het
punt te gaan denken dat je haar
voor een of ander blondje had laten
zitten".
„Ik hou alleen van brunettes",
Lance greep Jane's handen, trok
haar overeind en gaf haar een kus.
„Mijn tweede keus roodkopjes".
Hij lachte in de richting van Mil
dred Jennings. „Hoe gaat het met
jou, Millie?"
Zo gelukkig als een vogeltje in
mei".
„Of als een bruidje in mei?"
plaagde Lance.
„Tja dat wil Peter zo".
„Zie je, meisje?" wendde hij zich
tot Jane. „Andere dokters trouwen
ook wel".
De meizon scheen iets van zijn
warmte te verliezen.
„Ik geef mijn werk niet op, Lan
ce; praat er dus maar niet meer
over". Jane was ineens zeker van
zichzelf, te wijl ze een paar minuten
tevoren nog had zitten denken dat
ze nu toch eindelijk eens tot een
besluit moest komen. Net als toen
ze bij het begin van haar studie in
dat kantoortje van de administra-
u
teur ineens geweten had wat ze
wilde.
Lance stak zijn arm door de hare.
„De Harts maken nooit ruzie in het
bijzijn van anderen. Jullie excuse
ren ons wel?" tegen Peter en Mil
lie.
Toen ze in de auto zaten, de schar
laken wagen waarnaast Peter die
eerste dag bij de Appelgy's de zijne
had geparkeerd, zei Lance, „Was
dat een slinkse manier om te ver
tellen, dat je niet met me gaat trou
wen?"
„Dat heb ik niet gezegd, Lance'
„Maar je moet het hebben ge
dacht. Je zag er een ogenblik zo
koppig uit als een muilezel". Hij
bracht de auto op gang en reed de
wagen het drukke middagverkeer
in. „Nu, zeg je niets?"
Jane keek hem niet aan. „Wat
moet ik zeggen? Ik kan dat alles
niet opgeven, Lance. Ik geloof niet
dat het fair is om het van me te
verlangen".
(wordt vervolgd.)