Jampe
Tachtig jaar „De Postduif'
I1W l! F I li
Sm id je Verholen en de strijd tegen Mars
DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN VRIJDAG 8 OKT. 1965
Damesmode
Tilburg
DOKTER JANE
J
4
regeringsgezinde Indonesische leger
te scharen, aldus de generaal, die
hiermee een beroep deed op de geest
van kameraadschap teneinde bloed
vergieten te voorkomen. Kort daarna
deed brigade-generaal Soetjipto,
hoofd van de afdeling West-Irian-
zaken van het ministerie van buiten
landse zaken en zelf een vooraan
staand Islamiet, een dringend beroep
op zijn geloofsgenoten in Midden-
Java om het wettige gezag in Dja
karta te steunen en de aktie van Oen-
toeng de rug toe te keren. Beide op
roepen via radio Djakarta wekten bij
sommige waarnemers de indruk, dat
er op Midden-Java strijd geleverd
zou worden als de linksgeoriënteerde
troepen daar het been stijf wensten te
houden.
Ver na middernacht, om half twee
in de ochtend van zondag, sprak pre
sident Soekarno het verlossende
woord, waarop zijn landgenoten lan
ger dan twee dagen hadden gewacht.
Via radio Djakarta, dat opnieuw na
middernacht in de lucht was geble
ven, zei hij "ik verkeer in goede ge
zondheid en heb het leiderschap van
de staat, de regering en de revolutie
in handen". Soekarno zei dat hij alle
leiders van de strijdmachten bijeen
had geroepen "om het vraagstuk van
de zogenaamde dertig september be
weging op te lossen". De mogelijk
heid van een gewapend treffen, zo zei
het staatshoofd, moest zoveel moge
lijk vermeden worden om een gun
stige gespreksfeer te scheppen. Het
volk diende zich kalm te houden en
het kabinet moest voortgaan met het
uitvoeren van de dagelijkse werk
zaamheden. Soekarno zei het opper
bevel van de strijdkrachten in eigen
hand te hebben. Hij voegde er aan
toe, dat hij generaal-majoor Soehar-
to, bevelhebber van de strategische
leger commando, opdracht had gege
ven de vrede en rust te herstellen.
"Laat ons doorgaan met de op
bouw van de nationale eenheid. La
ten we de geest van het anti-kolonia-
lisme en anti-imperialisme levendig
houden. Allah zij met ons", zo besloot
de president zijn met vermoeide stem
uitgesproken radioboodschap. Later
kwam Soekarno nog een keer voor de
radio.
De radioboodschap maakte voor
lopig een einde aan de vrees van ve
len, dat er toch nog ernstig met een
gewapend treffen rekening moest
worden gehouden. Soekamo's rede
werd voorafgegaan en gevolgd door
het spelen van het volkslied "Indone
sia Raya". Direct daarop - eveneens
in de vroege ochtend van zondag -
zond radio Djakarta een verklaring
uit van luchtmachtminister Omar
Dhani. De vice-maarschalk had deze
verklaring opgesteld op de vliegbasis
Halim Berdanakusumah en de om
roeper annonceerde de boodschap als
"een correctie op Omar Dhani's dag
order van één oktober" (waarin hij
zich achter de "dertig september be
weging" had geschaard). Nu heette
het, dat de luchtmacht part noch deel
had gehad in de beweging van luite
nant kolonel Oentung en dat dit on
derdeel van de strijdkrachten akkoord
ging met "elke zuivering binnen de
organen van de revolutie", zulks in
overeenstemming met de directieven
van president Soekarno. Tevens ver
klaarde Dhani dat zijn luchtmacht
"zich niet wil bemoeien met de inter
ne zaken van andere onderdelen van
de gewapende macht". Tenslotte ver
klaarde de vice-maarschalk dat de
luchtmacht "in het geheel geen weet
had van het bestaan van de revolu
tionaire raad en de samenstelling
daarvan".
Oentung en zijn troepen zijn zater
dag voor het laatst gesignaleerd op
weg naar het dorpje Pekasi, ongeveer
vijf kilometer ten zuidoosten van
Djakarta. Algemeen wordt aangeno
men, dat hij spoedig gevangen zal
worden genomen; op steun van de
plaatselijke bevolking - die sterk Is
lamitisch is - behoeft hij in elk ge
val niet te rekenen. De luitenant kolo
nel, die zich drie jaar geleden als pa
rachutist bij de Indonesische ge-
vechtsaktie in West-Irian heeft on
derscheiden (een aktie die geleid werd
door generaal majoor Soeharto),
wordt gekenschetst als een in mate
riële zin uiterst onkreukbare figuur,
die zich echter snel voor een kar
retje laat spannen om andermans ka
stanjes uit het vuur te halen.
Oentung zou vorige week in Un-
gara, een middenjavaans dorpje in de
buurt van Salatiga, met figuren van
de P.K.I., (de indonesische commu
nistische partij), en andere uiterst
linkse elementen details van de
staatgreep hebben besproken. Vol
gens kringen die in nauw kontakt
staan met de intelligence van het le
ger, zou het de bedoeling van de
P.K.I. zijn geweest om door middel
van deze coup haar strategie te ver
wezenlijken. Alle vooraanstaande ge
neraals moesten vermoord, waarna pki
voorzitter Dipa Woesantara Aidit bij
president Soekarno de garantie zou
afdwingen dat de samenstelling van
het huidige kabinet grondig zou wor
den herzien in overeenstemming met
Aidits eisen. Momenteel hebben
slechts twee communistische kop
stukken zitting in het honderd leden
tellende kabinet.
Naar in westerse diplomatieke krin-
een verluidt, zouden vliegtuigen de
afgelopen weken uit communistisch
China afkomstige wapens boven Mid
den- en Oost Java hebben afgewor
pen op nachtelijke missie ter bewa
pening van linkse elementen. De
communistische partij dringt reeds
vele maanden aan op bewapening van
wat president Soekarno "de steunpi
laren van de revolutie" noemt, name
lijk de boeren en de arbeiders. De
communistische vraag naar wapens
wordt gemotiveerd door het verlan
gen om mee te helpen aan het "ver
pletteren van Maleisië", maar vrij al
gemeen wordt in deze kringen aange
nomen, dat de communisten zich wil
len bewapenen ter voorbereiding op
een later grootscheeps treffen met 't
Indonesische leger, dat nog steeds 'n
goed tegenwicht vormt op de toene
mende druk van links om het land on
voorwaardelijk een Peking-koers te
doen varen.
Volgens inlichtingen uit andere
bron zouden uit China afkomstige
wapens reeds verdeeld zijn onder een
aantal van de ruim anderhalf miljoen
in Indonesië woonachtige chinezen,
van wie het overgrote deel een Pe-
king-paspoort heeft. De wapens zou
den zijn vervoerd door vliegtuigen
van de Indonesische luchtmacht, die
zich de laatste maanden rondom
Djokjakarta op Midden-Java en Ma-
dioen op Oost-Java heeft geconcen
treerd.
De resolute houding van generaal-
majoor Soeharto heeft de P.K.I.
thans voor de tweede maal parten ge
speeld. Ook bij de mislukte Madioen
opstand rekenden zij op de steun van
deze legercommandant, die evenals nu
op het voor hen kritieke moment uit
bleef. Luitenant-kolonel Oentoenk
zou zijn vroegere meerdere ((ten tijde
van de West-Irian-aktie) aan de voor
avond van zijn mislukte staatsgreep
hebben aangeboden, de leiding ervan
in handen te nemen. Volgens oncon
troleerbare berichten zou Soeharto
Oentoeng in onomwonden taal te ver
staan hebben gegeven, dat de luite
nant-kolonel in geen geval op zijn
steun behoefde te rekenen.
Op de achtaergrond van dit alles
speelt een diep konflikt tussen presi
dent Soekarno en Dipo Aidit, de 43-
jarige leider van de P.K.I.de groot
ste communistische partij buiten het
Chinees-Russisch blok. Het staats
hoofd wenst een vernieuwing van het
kabinet niet gebonden te zien aan de
getalsverhoudingen van partijen, maar
louter aan de capaciteit van de be
trokken personen.
Aidit stuurt scherp aan op een "na-
sakomisering" van het kabinet, ten
einde de invloed van zijn partij dras
tisch uit te breiden.
"Nasakom" is de indonesische
term voor de door president Soekar
no gepropageerde samenwerking tus
sen nationalistische, godsdienstige en
communistische groeperingen. Als de
staatsgreep was gelukt en het leger
van zijn leiders was beroofd, had Ai
dit, zo wordt gezegd, vrij spel gekre
gen om zijn zin eindelijk door te drij
ven. Waarnemers in Djakarta meen
den, dat de P.K.I. ftiet zonder kleer
scheuren uit het huidige konflikt zal
komen.
Heuvelstraat H - Telefoon 26SS2
Exclusieve collecties
SHAWLS
BLOUSES
ZAKDOEKJES
VESTEN
ROKKEN
KRAAGJES, COLLS
PANTALONS
GEBREIDE
JAPONNEN
Atelier voor
PLISSEREN, BORDUREN,
STOFKNOPEN maken enz.
De Waalwijkse postduivenvereni
ging "De Postduif" gaat binnenkort
haar 80-jarig bestaan vieren. De ver
eniging, aangesloten bij de landelijke
bond, werd 15 febr. 1886 opgericht.
Tijdens de laatste algemene ledenver
gadering werd besloten dit 16e lus
trum feestelijk te herdenken. Daartoe
werd uit de leden een speciale com
missie gekozen, waarvan de heer Th.
Duivenkam het voorzitterschap be
kleedt en de heer C. van Bijnen een
voorname functie heeft als penning
meester. Bij hem zullen nl. de reve
nuen terecht moet komen van de ver
schillende acties die het comité voor
nemens is te gaan ondernemen om
een klein kapitaaltje bijeen te brengen
teneinde voor de ca. 120 leden een
behoorlijk feestje op touw te zetten.
Enige van deze akties bestaan o.m.
uit een toto met toestemming van de
gemeente en een speldjesaktie. De
voorzitter van "De Postduif" was er
zeer mee ingenomen, dat nagenoeg
alle leden graag hun medewerking
hebben toegezegd om de viering van
deze gedenkwaardige mijlpaal goed te
doen slagen. Dat de vereniging vooral
in de naoorlogse jaren een gezonde
groei heeft doorgemaakt moge blijken
uit de verdubbeling van het ledental
sinds 1945, toen met 65 leden op
nieuw werd gestart.- Het oudste lid
van De Postduif is de thans 85-jarige
heer Frans Schoemans sr, die 5 jaar
geleden reeds zijn gouden lidmaat
schap van de postduivenvereniging
heeft gevierd.
In de loop der jaren heeft "De
Postduif" zich ook op sociaal terrein
menigmaal verdienstelijk gemaakt,
o.m. met de speciale wedvluchten ten
bate van de Klokkenberg, de kanker
bestrijding, de gezinszorg en de blin
denzorg. Het volgens jaar zal zo mo
gelijk een speciale jubileumvlucht
worden georganiseerd.
Bij dit jubileum heeft De Postduif
nog wel een extra wens, n.L, dat van
overheidswege meer soepelheid zal
worden betracht voor toestemming
van de duivensport in de nieuwe
bouwwijken. Er blijken reeds gemeen
tebesturen te zijn, die voorzieningen
treffen, zo werd ons vezekerd.
De Postduif zal in het clubhuis op
zaterdag 19 februari a.s. een recep
tie houden, terwijl de feestavond
voor de leden is gepland op 25 fe
bruari of 4 maart a.s.
EINDHOVENAAR VERDUISTERT
RUIM 85.000
De Eindhovense politie heeft de
56-jarige J. van C. aangehouden,
die ervan verdacht wordt zich van
1957 tot aan het begin van dit jaar
te hebben schuldig gemaakt aan
oplichting, verduistering en fles
sentrekkerij.
Ongeveer 20 jaar lang is de man
vertegenwoordiger geweest van 'n
Utrechtse spaarkas voor kerkelijke
leningen in het gebied van Eind
hoven en omgeving. In dit gebied
zijn de slachtoffers van zijn prak
tijken dan ook hoofdzakelijk te
vinden.
Volgens de politie, is het juiste
bedrag dat de man zich wist toe
te eigenen, nog niet bij benadering
te bepalen. Tot dusverre staat even
wel vast, dat het minstens 85.G00,-
bedraagt.
De man is begonnen met bedra
gen, die op de spaarbrieven werden
betaald, in eigen zak te steken.
Moest hij daarop uitkeringen doen,
dan kon hij deze fourneren uit de
verduisterde bedragen. Ongeveer
een jaar geleden moest hij een be
drag van 10.000,uitbetalen en
dat lukte niet meer. Er werd een
klacht bij de directie van de spaar
kas ingediend en deze ontsloeg de
vertegenwoordiger. Geleidelijk kwa
men daarop meer klachten binnen
en zo kwam de ware stand van za
ken aan het licht.
NIEUWE BUSSEN B.B.A.
De BBA krijgt 48 nieuwe Volvo-
bussen, die in de komende maanden
zullen worden ingeschakeld op ver
schillende interlokale lijndiensten in
Brabant. De bussen zijn bijna 12 me
ter lang en bieden plaats aan 95 per
sonen, van wie er overigens maar 43
kunnen zitten. De eerste bus van de
nieuwe serie totale kosten 3,6 mil
joen gulden is deze week op de
weg gekomen.
De bussen zijn erg comfortabel. Ze
zijn nagenoeg geruisvrij; de zitplaat
sen zijn met leer bekleed en de ver
warming is bijzonder behaaglijk. Door
tal van technische snufjes krijgt de
chauffeur het minder druk, waardoor
hij meer service kan verlenen aan het
publiek. De nieuwe bussen zijn ook
veiliger dan de huidige, omdat ze
remmen hebben op voor- en achteras.
De maximale snelheid van de uit
Zweden afkomstige autobussen be
draagt 89 km per uur.
Mijnheer de redacteur:
Wekelijks, zo niet dagelijks ge
beuren er op de hoek Hilsestraat-
Huijgenstraat te Kaatsheuvel ver
keersongelukken, welke soms per
soonlijke en dikwijls grote materi
ele schade veroorzaken. Dit punt
is zo onoverzichtelijk dat het geldt
als het gevaarlijkste kruispunt van
Kaatsheuvel. Dit ondervinden hon
derden weggebruikers per week, en
sommige zelfs aan de lijve. Het
drukke verkeer daar ter plaatse
maakt een oproep tot voorzichtig
heid noodzakelijk. Een oproep aan
de weggebruikers tot voorzichtig
heid en een oproep aan de betrok
ken instanties om een ruimer zicht
te bewerkstelligen en ene verkeers
technisch ingrijpen te bespoedigen.
Het voorkomt grote, onnodige ma
teriële schade, en wat meer zij mo
gelijk mensenlevens en verdriet
dat niet met geld is te betalen.
Met dank voor' Uw medewerking
en plaatsing, een gedupeerde
weggebruiker.
56.
„Zeg ehmakker," riep smid-
je Verholen uit. Je wilt me toch
niet wijsmaken, dat ik in dit vun
zige hol moet slapen?"
„Waarom zou jij daar niet sla
pen, Kneek?" vroeg de zwaarmoe
dige kwiebus verbaasd. „Je hebt er
toch altijd geslapen niet? Is het
dan nou ineens niet goed meer, nou
Mars een beetje vriendelijk voor je
is geweest? Kijk liever eens naar
mij. Heb ik soms een goed bed en
is er soms ooit iemand vriendelijk
tegen mij?"
„Oei. daar heb ik een fout
gemaakt!" dacht de smid bij zich
zelf. Hij maakte echter dat foutje
FEUILLETON
van
„De Echo van het Zuiden"
door Adeline McElfresh
JfW tT- T*': b nf» ^Éf^TrW
13.
„Ik heb dokter Mac gezegd dat
ik misschien helemaal niet terug
kom".
„Ja, ja, dat heb ik ook gehoord".
Verstrooid trok Jane een strootje
uit de ijsbus en begon het om haar
vinger te winden. Dokter Mac zou
de oude dokter dan ook wel over
Lance hebben verteld, veronder
stelde ze, en dan zou ook de oude
dokter het wel weer aan meneer
Bates hebben gezegd, en die zou
Bill Verrast over het feit dat
ze zich bekommerde over de opinie
van Bill Latham, bedwong Jane
verder opkomende gedachten. Ze
was trouwens niet van plan haar
verstand nog eens door haar ge
voel te laten overheersen.
Met komische plechtigheid sprak
dokter Johnson verder. „Deze stun
telige aanloop van mij, Janie,
moest alleen dienen om tot de
hoofdzaak te komen. Ik wou name
lijk vragen of je mijn praktijk een
paar maanden voor me wou waar-
nerrten. Ik heb geen dag meer vrij
gehad sinds mijn Ed" die zin
maakte hij niet af, alleen voegde
hij er nog aan toe, „en verdraaid
weinig vóór die tijd".
Een ogenblik kon Jane geen woord
uitbrengen; haar keel zat dicht en
ze moest slikken voor ze er klein-
ejes kon uitbrengen: „Ik zou het
eig prettig vinden, dokter Ed". De
oude doker had haar gevraagd voor
zijn patiënten te zorgen! Hij ver
trouwde haar - haar, Janie, uit de
arbeiderswijk bij de dozenfabriek...
„Fijn! Ed -
„Heb ik je niet gezegd dat ze 't
doen zou?" viel meneer Bates hem
vol vreugde in de rede.
Met een knik sprak de oude dokter
snel verder. "Volgens mij is er dan
geen enkele moeilijkheid. Gelukkig
dat je in Central City bent afgestu
deerd, en niet in New York of in een
andere staat. Dan had je hier niet
eens praktijk mogen uitoefenen".
Hij wreef zich enthousiast in de
oude, magere handen. „Jongens, wat
een vis zal ik in die twee maanden
verschalken! Wanneer kun je een
paar keer met me meerijden, Janie,
om wat te wennen aan een paar las
tige patiënten?"
„Tjt..." Jane was van haar stuk
gebracht door het plotselinge van dit
prachtige aanbod. Ze kon niet zo di
rect wennen aan de gedachte als dok
ter te moeten optreden tegenover men
sen voor wie ze twaalf-uurtjes en ba
nanen-coupes had klaargemaakt.
Meneer Bates kwam haar te hulp.
„Hoor eens Ed, ze zou nu eerst een
paar recepten voor mij wegbrengen.
Patiënten van jou, dokter".
„Oma Mason?"
De apotheker knikte. „En die jon
gen van Peters".
De dokter begon te grinniken.
„Dan ziet ze meteen de lastigsten
van allemaal. Melvina Mason. En
Myrtle Peters kan je de oren van je
hoofd kletsen, kind. Die moet je een
beetje in toom houden". Hij gleed
van de kruk af. „Kom even bij me,
als je terug bent".
Dat beloofde Jane en een paar mi
nuten later sloeg ze de weg langs de
rivier in, die naar de eenzame boeren
woning van oma Mason liep. Het net
jes ingepakte doosje met pillen voor
de oude vrouw en het iets grotere
pakje met een hoestdrank voor de
jongen van Peters lagen naast haar op
de bank. Ze stak even een hand uit
om er voor te zorgen dat ze niet kon
den vallen.
Wat zou Lance hier wel van zeg
gen? De gedachte gleed vluchtig
door haar heen. Dr. Jane Langford
die als boodschappen-„jongen" op
trad voor de recepten van een ander!
Dat antwoord kon ze wel raden!
weer goed door te zeggen: „Ja kijk
'es eh makker! Mars heeft me
namelijk op grond van mijn buiten
gewone diensten bevorderd tot op-
perkorporaal der derde klasse, zie
je!"
En tegelijk dat de smid dat zei,
liet hij de bloedrode korporaalstre-
pen zien, die de zwaarmoedige
kwiebus tot verbaasde extase
brachten.
„Ja dat is dan een moeilijk
geval," zei deze. „Opperkorporaals
van de derde klasse hoeven niet in
de slaapzaal te slapen. Die krijgen
een eigen kamer. Het vervelende
is echter, dat er eerst een kamer in
orde gemaakt moet worden."
Maar wat zou hij van het verzoek
van dr. Johnson zeggen? Dat kon ze
zich trouwens ook wel indenken en t
beviel haar al evenmin.
De weg speelde krijgertje met de
rivier, dezelfde rivier die een drie
honderd kilometer verder langs de
Ark stroomde... Hoe vaak zou Lance
daar met Leila heen zijn geweest? Hoe
vaak zou Leila bij een wandeling over
het maanovergoten dek, in zijn armen
hebben gelegen? Zoals zij die avond
toen ze nog intern was en Lance be
loofd had dokter Mac te vragen, haar
in zijn staf op te nemen?
Ze was blij toen ze de rivier de
rug toe kon keren om de bochtige
weg in te slaan die door de bossen
erlangs liep, en waar al duidelijke
tekenen van het voorjaar te zien wa
ren. Een blauwe Vlaamse gaai vloog
voor de auto langs en ging op een
tak wat verderop zitten; zijn schor
gekras klonk als een serie scheld
woorden, die hij haar in zijn kwaad
heid naar het hoofd wierp; even later
zag ze de roodbruine katjes van ha
zelaar en els zachtjes in de wind heen
en weer bungelen en eens viel haar
blik in het voorbijrijden op de rode
takken van een wilde kornoelje. Ze
was vergeten dat april zo prachtig
kon zijn.
Het kleine boerenhuis waar oma
Mason helemaal alleen woonde, stond
„Nou, dan zal ik voor deze ene
nacht nog in mijn oude bed gaan
slapen." zei de smid, die onder ons
gezegd doodmoe was. „Maar dan
reken ik er op, hé, dat mijn eigen
kamer morgen in orde is!"
„Tot Uw orders, korporaal," zei
de zwaarmoedige kwiebus, die eerst
netjes salueerde en toen schuife
lend verdween. De smid zocht nu
zijn weg naar zijn eigen bed, of
liever gezegd, dat van soldaat Kne-
kelbleker. Hij deed dat bij 't wal
mende licht van enkele vetkaarsen,
waarmee de slaapkamer min of
meer verlicht werd. Het waren al
le maal van die muffe, dubbele
soldatenkribben die daar stonden.
op de top van een heuvel met uitzicht
op de rivier. Om er te komen moest
Jane de weg verlaten en bijna een
kilometer langs een smal, modderig
pad rijden, vol wagensporen en kui
len en waar van beide zijden het kreu
pelhout en de al groen getinte braam
struiken overheen staken.
Een stuk of zes oude kippen in de
voortuin begonnen bij de nadering
van 'n vreemde heftig kakelend rond
te fladderen, maar in huis bleef
alles stil. Jane nam het kleinste pak
je van de zitting naast haar en ging
de auto uit. Met opzet liet ze het por
tier met een harde slag dichtvallen,
maar er was nergens geen beweging
te bespeuren. Het gaf haar een onbe
haaglijk gevoel maar ze weet dit aan
de eenzaamheid.
In anwoord op haar kloppen klonk
er een gedempt „binnen" en toen Ja
ne de deur open deed, stond ze in een
donkere, koude kamer.
„Ik kom de pillen van de apotheek
brengen", zei ze tegen het duister;
„Nou, breng die dan maar hier".
De schrille stem, vol van een on
duldbare pijn kwam uit een hoek van
de kleine kamer. Op het geluid af
gaande kwam Jane bij het bed. De
vrouw was oud en mager en had hoge
koorts. Automatisch gingen Jane's
vingers naar haar pols. Snel, veel te
snel, en onregelmatig.
In die bedden sliep je boven elkaar
en een strozak met een morsig kus
sen en 'n ruwe paardedeken vorm
den 't enige beddengoed. Er was
nog maar één onbeslapen bed en
dat zou dus wel van soldaat Kne-
kelbleker zijn. Vliegen en muggen
zoemden overal rond en het was
verschrikkelijk benauwd in de on
frisse slaapzaal. Met de moed der
wanhoop begaf de smid zich naar
bed en hij dacht bij zichzelf: „Ik
zou er ik weet niet wat voor over
hebben, als ik me nu via de radio-
ring met de stad Marsak in ver
binding kon stellen...."
„Wie ben jij?", hijgde juffrouw
Mason vol achterdocht. Maar zonder
op antwoord te wachten ging ze ver
der „Ik heb afschuwelijke pijn in
m'n borst."
Longontsteking was het eerste wat
Jane door 't hoofd schoot. En ik heb
alleen maar pillen voor verkoudheid
meegebracht... Maar nee, het was n
sulfa-peniciline preparaat dat ze al
eerder met succes gebruikt had.
Ze hielp de oude vrouw bij het in
nemen van de vereiste dosis en legde
haar daarna weer zo gemakkelijk mo
gelijk neer. Ondertussen wou ze dat
ze haar tas had die op haar kamer bij
de Batesen stond. Haastig reed ze de
paar kilometer naar de dichtsbijzijnde
telefoon. De oude dokter was weg
voor een visite.
„Wilt u dan dominee Latham voor
me bellen?" vroeg ze de telefoniste.
„Maar zo gauw mogelijk alstublieft
Oh, schiet op, schiet op! verzucht
te ze tegen het Iang-hoomige instru
ment aan de muur van de boerderij
waar ze was.
Toen hoorde ze de kalme, gerust
stellende stem van Bill. „Clara Mae
zei dat er vast iets bijzonders aan de
hand was, Jane. Wat is er?" Clara
Mae Oley was de telefoonjuffrouw en
tegelijk een soort onofficiële secreta
resse van het hele dorp.
(Wordt vervolgd)
