MARY QUANT, de hippe moeder van de mini-rok 4, Smidje Verholen en de veedieven van Texas t fepfc Show I Gek Diep foAef Zweten fa'eurte 5 luchon - m" maal DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN VRIJDAG 14 JULI 1967 Eik jaar komt zij met 22 collecties Originaliteit Nederlandse Country Western-show •jTOU LOUSE j-® CARPENTRAS S ETE TOULOUSE LUCmSLv a Berg TOULOUSE fefc StGIRONS PAU (SjLyCHON ABONNEERT U OP DIT BLAD BA0NERES BEZIERST® Secretaresse gevraagd 15JULI-RUSTDAG 16iJIJLI-15eeh- 231 km In het begin van de jaren zestig richtten de ogen van de wereld zich op Swinging London" met zijn Beatles, discothèques en de aldaar heersende mode. De jonge mensen in Londen zagen er anders uit en zij zaten allemaal in dezelfde boot die Mary Quant, de bekende Britse mode-ontwerpster, van stapel had laten lopen. Mary Quant begon twaalf jaar geleden in haar zitslaapkamer kleren te ontwerpen. Verleden jaar bracht de verkoop van haar produkten in de westerse wereld meer dan veertig miljoen gulden op en werd zij door koningin Elizabeth II onderscheiden voor haar verdiensten voor de Britse export. Het vele geld en het enorme sukses zijn uit een simpel idee voortgekomen Toen Mary Quant dertien jaar oud was, bekroop haar de angst om vol wassen te moeten worden. Voorname- lijk omdat zij van oordeel was dat die „ouderen" er zo verschrikkelijk saai uitzagen. Dit leidde tot haar mening dat jonge mensen er jong moesten uit zien en dat ouderen, als zij dat wil den er jong konden uitzien, maar de jongeren er in geen geval als oude mensen dienden bij te lopen. Zij begon, in Chelsea met een win kel die bazaar heette. De bedoeling was dat zij kleren en grappige acces soires zou inkopen om die weer aan de zogenaamde „Chelseaset" te ver kopen. Deze zaak werd een geweldig sukses. Toen de voorraad geheel was uitverkocht, besloot Mary haar eigen modellen te gaan ontwerpen. Zij kocht dus wat knippatronen en knipte er stukken af waar zij ze niet wilde hebben en plakte er andere stukken papier bij waar zij die wel wilde heb ben. Zij schafte zich vervolgens een naaimachine aan, nam naaisters in dienst en installeerde het hele gezel schap in haar zitslaapkamer. Als de jurken klaar waren, droeg zij deze over haar arm naar de winkel. Vaak gebeurde het dat zij er onderweg al een paar verkocht. Dat Mary Quant volkomen in de roos heeft geschoten met haar door angst geboren idee, be wijst het feit, dat zij thans beschikt over een hoofdkantoor en een show- atelier met zestig man personeel. Uiteraard noemde men haar eerste ontwerpen volkomen gek. In de loop der jaren echter zijn de hoge laarzen, gekleurde kousen, shiftjurken, heel korte rokken, kakelbont flanel en crêpe en glimmende plastic regenjas sen als typische Quant-vonsten ge noemd. Mary Quant Ltd is nog steeds in handen van Mary Quant zelf, haar man en een van hun goede vrienden. De snelheid waarmede deze zich heeft uitgebreid slaat alle records. De om zet steeg van 3Vz miljoen gulden in 1961 tot 40 miljoen gulden in 1966. Vanwege Mary Quant's ongeëvenaar de intuïtie bleef 't drietal in contact met de generatie, waaraan zij hun produkten moeten slijten. De werklust van deze drieëndertig jaar jonge vrouw is niet te temmen 'en haar ideeën zijn onuitputtelijk. Elk jaar komt zij met tweeëntwintig collecties. De onderneming geeft fa brikanten in Engeland, Nederland, Duitsland, Zuidafrika, Australië en de Verenigde Staten licenties tot het maken van jurken, sportkleding, man tels, regenjassen, foundations, linge rie, kousen, schoenen, cosmetica, par fum en pelterijen, alles door Mary Quant zelf ontworpen. Zij gelooft, dat sociale veranderin gen het eerst in de mode zichtbaar worden, eerder dan in meubels of de architectuur. De mode weerspiegelt het denken van de mensen. Mensen zijn geen opgevulde karikaturen van zichzelf meer, zegt zij. „Vroeger za gen gewone mensen in Engeland er gewoon uit. Nu zien ze er mooi uit." Het gaat vooral om originaliteit en vindingrijkheid en Mary Quant heeft met haar ideeën en speciaal met de uitwerking ervan bewezen, tenminste over die twee kwaliteiten in meer dan ruime mate te beschikken. Gerard de Vries, bekende deejay van Radio Veronica, produceerde Omega Lp: Nashville in Holland (Nederlandse Country Western Show). Speciaal de laatste jaren is de belangstelling voor Folk en Coun try Western muziek enorm toege nomen, Waren er vroeger enkele fer vente aanhangers, mede door de enor me hoeveelheid gramofoonplaten is dit aantal sterk vergroot. Bijna fana tiek verdedigen de liefhebbers hun favoriete artist of de stijl die zij be wonderen. Commerciële stations heb ben ook aan Country Western Mu ziek grote aandacht besteed, men moest het in ons land wat dit betreft met de buitenlandse zenders doen. Schouderophalend werd er vaak gelachen om het enthousiasme dat de zogenaamde Stickbuddies opbrachten. Bij het verschijnen van de 3e Hilver- Mazamei Sh-Pons 96 km St-.Chiniari MIDDELLANDSE ZEE De Ronde werd in 1903 ingesteld 17JULI-16eeb- 184 Imi ^ChateauneuF /RAvignon Remoulins82km AM\ 1 Nimes102km -1- iUchaud (S J Lunel Montpellier 154 km\ feWdJell.Zee Rarljs y De Ro nde tel 12 i nspecteu rs v. po I i He die voorde veiligheid vd.renners zorgen sumse zender heeft men ingezien dat er toch wel ruimte moest komen voor uitzendingen met „Hillbilly" en „Country" muziek. Er werden Fan clubs opgericht voor enkele grote ster ren, er kwamen Country clubs, er kwamen orkesten die C W muziek gingen spelen. Putten niet de „grote Pop-sterren" uit het enorme C W arsenaal? Tom Jones, Engelbert Humperdinck, Roy Orbison, Beach Boys enz. De gulden middenweg in de vorm van Jim Reeves werd het meest gedraaid, het meest verkocht. De belangstelling voor zijn songs is na zijn dood gestegen: Distant Drums I don't come in while he's there, Blue side of lonesome, om er enkele te noemen. Inmiddels is een langspeelplaat met Nederlandse C W groepen op de markt verschenen, amateurorkesten die hun opvatting van deze bijzondere muzieksoort laten horen in de show: „Nashvilel in Holland" een weinig geïnspireerd op 't jaarlijkse Country feest in Nashville Tennessee: „de Grand 01 Opry". Over ontwikkeling en stromingen in Country muziek zul len we niet uitwijden, het verschijnen van een Nederlandse Lp zegt mis schien voldoende over de plaats die C W muziek nu inneemt. biuret 20km Carbonne 39km SKGironsï ^órtelc Arorteld'Asper KCTrn^ g Mente1350m<^^:;:- ït'-V ShBéar^ti'sV-:s PANJE ótiillon 1308m Menrei350m Fbrhllon 13Q8ml rorrerdAspeH070 RONDE v.d.TOEKOMST..4p el l8dkmJ6iuli /illefranche^VLiï?' '22 km Mazamet- Eik. Rodcimouls 563m Middellandse Zee". RONDEvd.TOEKOMST 5e eldppe_96knn -17 juli St-.Beat Cashllon Mspe 1070r Porhllon 13Q8m S P A Nü E Menhe1350 As|il070m- A l,308rn □runs iAubisquefflOm -. ÏSoulorU<5m SPANJE;:,1 ^AtgelèsUlkm Vy -'j 93km"^ ATourmalel2ll<m St-Marie58km 18<JUU-l7eek-233 km Louvïe Arreau32km /l;ABerg iTourmaIeL2ll4m Aubisque1710m RONDE v.dTOEKOMST 6e elappe-171 km -18 luli Tourmaieh2ll4m Laruns Argelès 64km 1710m. SPANJE RONDE YD.TQEK0MST -,3eei: 37km. fijdriLI5juli Magalas 15km Puimisson Murvie 22 km Lieuran Thezan W' SïSfLJ pöt® j COPYRIGHT STUDIO AVAN 62. „.Zeg, bent U nou helemaal mal!" riep de smid, die nijdig werd. „Er is maar één smidje Verholen en dat ben ik! Elke andere smidje Ver holen is namaak! Ik ben de enige echte en onvervalste smidje Verho len!" „Dat kunt u nu wel zeggen, meneer. stamelde Andy, die 'n beetje kalmeerde. „Maar verklaart u me dan eens hoe het komt, dat die andere smidje Verholen een aanbe velingsbrief bij zich had van een heel goeie vriend van mij?" „Dat kan ik heel gemakkelijk verklaren', zei de smid. „Die brief is mij in ISi'ew York door twee gangsters ont stolen. Mijn portefeuille met geld hebben ze ook gepikt". „Ahaaaü!" zei Andy Malone, „zit dat zaakje zó in elkaar! Kom er dan maar gauw in en leg me alles precies uit". Andy nam hem mee naar zijn werkkamer en toonde hem het gat, dat in de muren zat en voorlopig met een paar planken was dichtge timmerd. „Een fraaie boel, hè?" zei hij. „Ja, ja, kijk er maar eens goed naar. Da's werk van je mooie naamgenoot. Die wou paardrijden op een woeste stier, maar hij kon het dier natuurlijk niet houden en toen vlogen ze samen door de muur heen. Hij heeft nog veel meer op zijn geweten, dat fraaie heerschap en daarom ben ik maar zo vrij ge weest hem en zijn knecht stevig op te sluiten in een soortement van cel". „Wel verdraaid!" riep smidje Verholen uit. „U spreekt daar van smidje Verholen en zijn knecht! Misschien zijn het de twee kerels wel. die mij in New York bestolen hebben! Ze hebben tussen mijn pa pieren de brief gevonden en dach ten toen: kom, we gaan voorlopig naar Cowtown! Daar zitten we vei lig!" „Daar kon je best 'es gelijk in hebben, Verholen", zei Andy. „In deze verdorven wereld is niks meer onmogelijk. Was dit soms de bedoelde aanbevelingsbrief?" FEUILLETON door: Han van Hulzen 32. „Nee toch?!" „Ze is bij me geweest en heeft alles opgebiecht. Ik heb beloofd te helpen, al weet ik nog niet pre cies hoe!" „Wat een ellendeling!" liet San dra zich ontvallen, maar het kwam uit de grond van haar hart. „Het is heel juist dat u er meneer Hal- mar van in kennis wilt stellen. Hij zal er ongetwijfeld iets aan kun nen doen. Bah, wat een minder waardige vent! Meneer Halmar zal er van opkijken. Wanneer schikt het u terug te komen, morgen of overmorgen? Zegt u het maar". Marion keek in haar agenda en stelde toen voor: „Overmorgen, op hetzelfde uur?" „Ja, ik denk wel dat dat zal gaan. Mocht het niet gelegen komen, op v/elk nummer kan ik u dan tele fonisch bereiken?" Nadat Marion haar telefoonnum mer had gegeven bleven de twee jonge vrouwen nog een tijdje pra ten, voornamelijk over het uiterst interessante werk van de sociale t werkster, dat deze in aanraking bracht met mensen uit verschillen de milieus en van de meest uiteen lopende karakters. Toen Sandra de volgende dag Halmar vertelde dat er een sociale werkster van de gemeente was ge weest om hem te spreken keek hij vreemd op. „Een sociale werkster? Wat moet die van ons?" „Dat wil ze u zelf vertellen" ont week Sandra. Ze vond het niet no dig om de zaak vooruit te lopen, temeer niet omdat Halmar zich zou kunnen laten beïnvloeden door Bo- xel als hij er hem over zou spre ken zonder eerst juffrouw Wentink te hebben gehoord. „Ik heb met haar een afspraakje gemaakt voor morgenmiddag", zei Sandra. „Hm", deed hij gemelijk. „Ik ken dat soort vrouwen, 't Zijn meestal van die zure tantes, die hun neus in zaken steken waar ze niets mee te maken hebben. Ze willen weten waar de arbeiders hun brood opeten ze willen de w.c.'s zien en kijken of we wel behoorlijke wasgelegen heden hebben. Ik ken dat. U hebt haar toch zeker verteld wat we al lemaal voor onze arbeiders doen, met Sinterklaas en Kerstmis en zo? Dat we er een filantropie op na houden, die je nergens ter wereld vindt?" „Nee, dat heb ik niet. Het is ook niet waar. We hebben iets gedaan, maar u heeft er iets voor terugge kregen: verbeterde verhoudingen en verhoogde produktie". „Dat is inderdaad zo, maar des ondanks zou ik u willen adviseren om niet te overdrijven. We hebben Dokstein terug, maar hoelang heeft dat niet geduurd?" „De man was werkelijk ziek en nu hij terug is, heeft u hem ook helemaal". Halmar lachte. Wat hij gezegd had meende hij slechts ten halve. Want zeer beslist had hij geen spijt over het geld dat hij had laten spenderen voor sociale doel einden. Juffrouw De Hoog had het bedrijf uitnemende diensten bewe zen en daarvoor was hij haar dank baar. Kitty mocht hebben geweten hoe ze de mensen moest aanpak ken, juffrouw De Hoog had blijk gegeven er ook slag van te hebben. Hoe had Dokstein haar niet gepre zen toen hij hem bij zich liet ko men, Met een ontroering die hij van die ongelikte beer met zijn gro te mond niet gewend was, had hij over haar gesproken. „Daar hebt u een goeie aan, meneer Halmar", had hij gezegd. Ja, hij wist het - hij had er een goeie aan. Hij ze gende de dag dat hij haar in dienst had genomen en hij was bereid haar te volgen in datgene wat ze nog verder mocht voorstellen. Toen juffrouw Wentink de vol gende dag bij hem werd aange diend was hij verrast een vlotte jonge vrouw te zien, die hem la chend tegemoet trad en hem de hand drukte, zoals hij zich herin nerde van zijn secretaresse op de dag dat hij haar leerde kennen. Hij verzocht juffrouw De Hoog om er bij te komen zitten. „Waarmee kan ik u van dienst zijn, juffrouw Wentink?" vroeg hij, en bemerkend dat de hond zich in haar richting bewoog, gebood hij: „Zitha, hier!" „Juffrouw Wentink en Zitha heb ben al met elkaar kennis gemaakt", merkte Sandra op. „En ik geloof zelfs dat ze al een beetje bevriend zijn". Halmar keek zijn secretaresse aan en lachte; zich tot Marion wendend, zei hij „Zo, zo, dan heeft u het pleit al half gewonnen, want de weg naar de directie gaat via de hond". Door deze woorden aangemoedigd begon Marion: „Ik wilde met u spreken over meneer Boxel die een van uw vrouwelijke employé's in moeilijkheden heeft gebracht". „Hoe bedoelt u? Wat voor moei lijkheden?" „Het meisje verwacht een kind". „Hé?" riep Halmar verbaasd uit. Hij keek Marion aan alsof ze hem zo juist de ondergang van de Grey- hound-onderneming had voorspeld. „Boxel, bedoelt u?" Marion knikte. „En daar komt u mee bij mij? kunt u zich niet beter rechtstreeks tot de heer Boxel wenden?" „Ik wilde er eerst met u over praten. Voor zover ik het begrijp is meneer Boxel niet bereid het kind te erkennen en aangezien hij in uw dienst is en ook het meisje op uw kantoor werkt, geloof ik dat u de enige bent die er misschien iets aan kan doen". „Wilt u dat ik Boxel verbied dat hij omgang heeft met de dames van kantoor? Of moet ik de dames een kinderjuffrouw meegeven, die toe ziet op hun buitensporigheden? Is het meisje minderjarig?" „Nee, dat niet. Ik meen dat ze een jaar of drie-, vierentwintig is". „Maar dan stelt u mij voor een onmogelijke taak. Twee volwassen mensen, die kunnen doen en laten wat ze willen, en ik zou in hun persoonlijk leven ingrijpen? Nee, juffrouw Wentink, dit is een aan gelegenheid, die mij, hoe diep ik het ook betreur, volstrekt niet aan gaat. Bent u dat met mij eens, juf frouw De Hoog?" Sandra kleurde omdat ze hem nu moest afvallen in tegenwoordig heid van een vreemde. „Het spijt me", zei ze, „maar ik kan het niet met u eens zijn". Halmar keek haar verwonderd aan. Hoe had hij het nu met haar? Zij kon toch niet menen dat hij Boxel ter verantwoording riep of maatre gelen trof, die de ingenieur zouden kunnen dwingen het vaderschap te erkennen of het meisje te trouwen? Overigens zou hij niet weten wat hij zou kunnen doen om Boxel de plicht op te leggen de zorg op zich te nemen voor het kind. Het was duidelijk dat hij het vaderschap afwees en zou hij, Halmar, dan af gaan op wat het een of andere los zinnige meisje juffrouw Wentink wenste wijs te maken? „Mag ik dan ook weten om welk meisje het eigenlijk gaat?" vroeg hij „Juffrouw De Waal". „Juffrouw De Waal", herhaalde hij peinzend, niet wetend waar hij haar thuis moest brengen. „Van de typekamer", hielp Sam dra hem. (Wordt vervolgd)

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1967 | | pagina 7