100 GOLDEN
PIIML
form
Vereniging voor Latijnse liturgie
afdeling Den Bosch-Langstraat
Stassar
anjer
Smidje Verholen en de veedieven van Texas
LIEFDE IN OESTORM
meubelen
iVOROL
kuikentjes
uitsluitend
verkrijgbaar
bi]
OPRICHTINGSVERGADERING
Verlovingsringen
DE ECHO VAN HET ZUIDEN VAN VRIJDAG 12 APRIL 1968
Belastingvrije spaarpremie
van 20% voor deelnemers aan
het Premie Spaarplan tot een
maximum van f 100,- per echt
paar of f 50,- per persoon
per jaar.
Sn het bos
Paaseitjes
Goed vooe- de huid
het gehefe jaar door
van
Complete
Woning
inrichting
De allermooiste voor de allerliefste
HÉ
flSJ
HET BEHOUD VAN UW TANBEN
Peppy en de^ Paaskuikentjes
„Neee, dat kan niet, pas op vriendjes, we gaan met z'n
allen naar de auauauü" Een kreet, een dreun, en
daar ligt Peppy - boem - op de grond naast zijn bed
je met de geblokte deken over zich heen. Hij vecht te
gen z'n laken dat als een kluwen om hem heen zit.
Maar dan voelt hij de harde vloer onder zich en ver
schrikt opent hij zijn oogjes. Verbaasd kijkt hij rond.
Waar zijn ze nu? De enorme boskevers, ze zaien ons
toch achterna en waar zijn m'n vriendjes?"
Peppy wrijft zijn oogjes uit en dan begrijpt hij opeens
dat hij alles heeft gedroomd! „Oh,gelukkig maar",
denkt hij, „wat een opluchting! Als ik nog aan die
wilde boskevers denk, brr, ze waren zo vreselijk groot
en hun bolle zwarte ogen keken zo dreigend naar ons,
ze wilden ons natuurlijk met huid en haar opeten!"
Peppy rilt nog als hij eraan denkt. Hij kruipt uit het la
ken en legt de boel weer op zijn bedje.
Zo zit hij een poosje heerlijk te ge
nieten tot plotseling een stemmetje
onder het raam roep: „Ha, ha, die
Peppy! Dit zit zomaar in z'n hem-
pie!
„Hé, Rapje!" roept Peppy naar 't
eekhoorntje, dat bij het raam op een
tak zit, „Vrolijk Pasen!" Ja ik laat
mijn baard even drogen in de zon, zie
je, hij is net gewassen."
„O ja. Zeg, schiet je een beetje op,
Peppy, dan gaan we eieren zoeken
in het bos. Alle dieren staan al bij je
boom te wachten. Het kan leuk wor
den, want Singeltje heeft er heel wat
verstopt!"
„Ja, ik kom direct", antwoordt Pep
py, „even mijn baard kammen en dan
m'n kleren aantrekken."
Een minuutje later roetsjt Peppy
al zijn laddertje af. Zijn vriendjes be
groeten hem met luid gejuich. Sin
geltje, het aapje, staat vooraan te
springen van ongeduld. „Zoeken,
Spaarvormen (evt. te combineren):
effectenbewijzen
levensverzekeringen
spaarkasinschrijvingen
hypotheekaflossingen
spaarbewijzen
garantiekredietaflossingen
Nadere inlichtingen bij Spaarbanken,
Boerenleenbanken, Raiffeisenbanken,
Postkantoren. Banken, Borgstellings
fondsen, Hypotheekbanken, Bouwfond
sen, Spaarkassen, Levensverzekering
maatschappijen, assurantie-tussenper
sonen en de Sociale Verzekeringsbank.
Of Vraag per briefkaart aan Premie
Spaarplan. Postbus 51, Den Haag, vrij
blijvend de brochure over dit nationale
plan.
zoeken!" roept hij luid, „verspreiden
in groepjes van twee en de eieren
hier verzamelen!"
Vrolijk trekken de dieren het bos in.
Peppy gaat samen met Rapje. Ze zoe
ken overal naar de bont gekleurde
eieren die Singeltje op de gekste
plaatsen heeft verstopt: achter strui
ken en bosjes, in konijneholletjes,
tussen het mos, overal. Steeds als er
weer iemand een ei heeft gevonden
klinkt er een juichkreet op.
Singeltje duikt overal op om te kij
ken of alle eieren wel gevonden wor
den en hij vindt het prachtig als de
dieren pardoes langs een goed ver
stopt paasei lopen! Zo wordt de berg
eieren steeds groter en groter en als
eindelijk alle eieren gevonden zijn,
roept Singeltje zijn vriendjes bij el
kaar om ze te verdelen. „Het grootste
paasei..." roept hij, „is voor de beide
dieren die de meeste eieren..."
„Singeltje!" piept opeens een vogel
stemmetje, „kijk nou eens!"
Singeltje draait zich om en ook de
andere dieren kijken verbaasd op.
Nee maar, het ei! Het grootste paas
ei! Het gaat barsten! En niet zo'n
klein beetje ook, de barstjes worden
scheuren en de scheuren gaan lang
zaam open!
Met open snavels en bekjes kijken
de dieren wat er gebeurt... de schaal
van het ei breekt in tweeën, en...
„Een kuikentje!!" roept Peppy, „er
komt een kuikentje uit het ei. Ooh,
en kijk eens naar de andere eieren,
Singeltje, hoe kan dat nou?!"
Stomverbaasd kijken de vriendjes hoe
het ene keurig geverfde paasei na het
andere openbarst en kleine gele kui
kentjes" eruit stappen. „Hoe, hoe..."
stamelt het aapje verschrikt, „maar
Peppy, ik dacht toch heus..."
„Wat dacht je, Singeltje? Er is iets
geks aan de hand. Waar heb je die
paaseieren vandaan gehaald?" „Eh,
die heb ik gekregen van Keffer, het
„Haaa! roept hij, ,,dat is waar ook, het is vandaag
Pasen! En de zon schijnt, wat heerlijk, dan kunnen we
straks buiten eitjes gaan zoeken, jippieie!" Hij doet zijn
raampje wijd open zodat de zon volop naar binnen kan
schijnen. „Kijk es even, het heeft weer geregend van
nacht, even m'n teiltje binnenhalen, dan kan ik me gaan
wassen!" Peppy gooit het water in z'n wastobbetje en
pakt z'n poesewashandje. Even later staat hij zich proes
tend te wassen in z'n keukentje, hè, heerlijk, daar wordt
een kabouter weer helemaal wakker van! Ook zijn
baard krijgt een beurt. Peppy dompelt hem helemaal
onder in het zeepschuim, spoelt hem uit en dan gaat hij
hem flink droogzwaaien. „Zo nu een poosje voor het
open raam, dan is-ie zó droog", mompelt het kabouter
tje en hij gaat zómaar in z'n hemdje voor het open
raam zitten. Het is toch zo warm, het kan best.
hondje van de kippenboer aan de
rand van het bos", zegt Singeltje, „hij
zei dat ik het linkse mandje met eie
ren mocht meenemen, of nee... het
rechtse, of... was het tóch het link
se...?"
„Oh, Singeltje, jij hebt natuurlijk
het verkeerde mandje meegenomen!
Hoe kon je nu zo dom zijn? Kijk nou
eens naar je mooie paaseieren, ze zijn
allemaal kapot en daar lopen de kui
kentjes!"
Ja, claar lopen ze! Zo hard ze kun
nen trippelen de kuikentjes weg, het
bos in. De dieren kijken ze beteuterd
na, tot Peppy weer begint te spreken.
„Kijk, Singeltje", zegt hij, ,,het was
natuurlijk dom van je om het ver
keerde mandje mee te nemen, maar
i
TILBURG
PIUSPLEIN 26-33 tel. 33080
Busdiensten ljjn 2 en 6
stoppen voor de deur.
Volop parkeergelegenheid
officieel TOP-FORM adviseur
je hebt de eieren toch heel mooi ge
verfd en je had ze erg goed verstopt.
\Ve hebben er toch nog plezier van
gehad. En daarom zal ik nu mijn ho-
ningeitjes gaan' halen die de bijtjes
voor mij gemaakt hebben, ze zijn erg
lekker!"
En zo komt alles toch weer goed.
Peppy deelt z'n paaseitjes uit en alle
vriendjes smullen er heerlijk van.
Maar Singeltje neemt zich voor om
het volgend jaar beter uit zijn ogen te
kijken als hij weer paaseieren gaat ha
len!
Enige tijd geleden is te Utrecht op
gericht de Vereniging voor latijnse
liturgie die ten doel heeft vooral de
artikelen 36 1 -54- 114a en 116
uit de constitutie over de heilige li
turgie te propageren en mettertijd te
doen beleven.
De vereniging is geen pressie-groep,
doch komt alleen op voor rechten van
hen die de liturgie gaarne, in- of na
bij hun woonplaats, in het latijn wen
sen te vieren tot behoud van een
groot kultureel goed.
De Latijnse liturgie mag daarom
niet weggedrukt worden en zijn co
mité s van aktie in die plaatsen in
Nederland dringend nodig dit te
voorkomen. Het moet toch mogelijk
zijn om in plaatsen met meer dan 1
parochie, elke zondag een gezongen
hoogmis te vieren volgens de 14
eeuwen bestaande liturgie en één stil
le latijnse mis per week.
De afdeling Den Bosch i.o., initia
tiefcomité Mevr. A. W. M. Mélotte-
Athmer, Vught E. J. N. Felix, Den
Bosch, Ir. N. van der Laan, Rosma
len en G. H. J. Rovers, Gregorius-
singel 15, tel. 04100-306518 heb
ben daarom middels een circulaire de
leden en vooral geintresseerden in
s-Bosch, Vught, Rosmalen, den Dun-
gen, St. Michielsgestel, Boxtel, Waal
hout, Kerkdriel uitgenodigd een
stichtingsvergadering bij te willen
wonen die zal worden gehouden in 't
Oranjehotel, Verwerstraat 27 te Den
Bosch op woensdag 17 april a.s. om
8 uur. Iedereen is er welkom, geeste
lijken en leken, priesters, seculieren
en regulieren, zusters en broeders,
gehuwden en ongehuwden, iedereen
die belangstelling bezit voor de La
tijnse liturgie. Het lidmaatschap van
de vereniging is gratis voor diegene
voor wie de contributie, minimaal
f 5.- per jaar, een bezwaar is.
De agenda vermeldt o.a. mogelijkhe
den voor verzorgde latijnse liturgie
vieringen te onderzoeken en moge
lijkheden voor latijnse liturgie in Den
Bosch en omgeving. Er komt een vak
kundig spreker praten over de bete
kenis en inhoud van de latijnse litur
gie.
STATIONSSTRAAT U WAALWIJK
c l'
in 1 8 krt
en 14 krt
goud
verkrijgbaar
COPT RIGHT STUOtC
114
Ja hoor, het was een auto, die daar
aankwam. Je kon het geronk en ge
knetter duidelijk horen en ook de
koplampen waren goed te zien. Het
duurde dan ook niet lang of smidje
Verholen werd in de stralen van de
koplampen gevangen. „Ha! Ben je
daar eindelijk!" zei een opgelucht
klinkende stem. „Ik begon me al
ongerust te maken. Je bleef zó lang
weg!" „Ah! Andy" zei smidje
Verholen verheugd. „Ben jij het?
Fijn zo, dan stap ik bij je in! En
maak je maar niet ongerust hoor.
Alles is in orde. Het geld heb ik
veilig en wel bij me. Ik heb alleen
een massa meegemaakt vanavond".
„Nou, ik heb vanavond ook een
boel gedaan", zei Andy, terwijl de
smid zich naast hem in het vehikel-
tje hees. „Mijn autootje was toch
stuk, weet je wel? Nou, dat ben ik
maar eens gaan maken. Toen het
klaar was, dacht ik: Wat blijft die
Verholen toch lang weg! Ik moest
tóch even proefrijden, snap je?
Toen ben ik jou meer tegemoet ge
gaan. Afijn, je bent nu weer heei-
huids boven water gekomen en
daarom zou ik zeggen: kom op met
je verhaal en vertel me wat jou al
lemaal is overkomen. Smidje Ver
holen begon te vertellen en hij
hield pas op met zijn verhaal, toen
Andy's oude autootje het voorplein
van de hoeve opreed. „Het is een
leuk verhaal," zei Andy. „Maar ik
snap er eerlijk gezegd niet veel van.
Waarom vind jij dat allemaal zo be
langrijk?" „Omdat ik héél diep in
mijn gedachten het idee heb dat
deze dingen op een of andere ma
nier iets te maken hebben met de
veediefstallen", antwoordde de smid
peinzend. „Ach, schei toch uit", zei
Stinky Andy schamper. „Wat heb
ben we een vervelende winkelier,
een paar pakjes soep en een bewus
teloze vent, die ergens langs de weg
ligt, nou uit te staan met mijn ge
stolen koeien. Allemaal onzin, wat
ik je brom!" „Zeg jij maar, dat het
onzin is", zei de smid. „Ik blijf er
bij en het idee laat me niet los".
En dat was ook zo, want toen de
smid al lang in bed lag, peinsde hij
nóg. „Die soepblokjes die soep
blokjes mompelde hij. „Wat
kunnen die soepblokjes ermee te
maken hebben? Soepblokjes maak
je immers van rundvlees, nietwaar?
Zouden deze soepblokjes soms ge
maakt zijn van Andy's koeien?"
FEUILLETON
door Eleanor Elliot Canoll
43
In gespannen stilte stonden ze sa
men toe te kijken en af te wachten.
Hij legde zijn arm om Inez heen.
Ze stond te beven van zenuwachtig
heid. Het schip scheen op hetzelfde
punt te blijven liggen. Ook Julian
werd angstig. Plotseling stiet Inez
een schrille kreet uit. „Zie je dat
lichtje daar naar ons toe komen
Dat moet een sloep zijn, Julian. Ze
hebben ons vuur gezien. Ze ko
men naar ons toe!"
Het was zo. Een sloep naderde 't
eiland met vrij grote snelheid. Ze
konden de mensen, die erin zaten
reeds onderscheiden. „Je hebt ge
lijk!" riep hij opgetogen uit. „Ze
hebben ons gezien en zijn al bijna
hier. Ik moet die jongelui waar
schuwen, want die schijnen er niet
van te merken".
Hij draaide zich om en zette 'bei
de handen voor zijn mond. „Gwyn-
ne! Robin!" schreeuwde hij uit alle
macht. „Kom gauw. We zijn gered!
Ze hoorden hem roepen, zagen de
vuurgloed en kwamen hand in hand
aangehold. Maar noch Julian, noch
Inez lette op hen. Ze gaven al hun
aandacht aan de naderende sloep.
Dichter en dichter kwam die nader.
De kiel schuurde over het zand en
drie mannen sprongen eruit in het
ondiepe water en waadden onder
leiding van een gezette man naar
het stand. Inez was de eerste die
zijn gezicht herkende en met uit
gebreide armen wankelde ze naar
hem toe.
„Vader!" jammerde ze erbarme
lijk, „O, Goddank, daar is vader!"
Ambrose Maitland ving zijn doch
ter in zijn armen op.
Het duurde lang, voordat ze wat
tot bedaren kwamen. Ze schudden
elkaar de hand, omhelsden elkan
der, en er vloeiden heel wat tranen.
Er volgend opgewonden verhalen.
Er waren verheugende berichten
voor hen allen. Het gehele gezel
schap, ook de kapitein en de be
manning, was in de orkaannacht
door een ander schip opgepikt en
nadien had Maitland een stoom
schip gecharterd en de omgeving
van het wrak naar alle kanten af
gezocht, was op een half dozijn ei
landen naar vermisten wezen zoe
ken, maar had tenslotte alle hoop
opgegeven.
„Maar op hetzelfde ogenblik dat
ik jullie vuur zag zei Ambrose, wie
de tranen de wangen stroomden,
begreep ik terstond, dat een van
jullie allen tenminste in leven
moest zijn. Maar ik durfde niet te
hopen, jullie allen levend en wel
terug te vinden. Kom eens hier
Gwynne, en laat me je eens vast
pakken, om me te overtuigen, dat
je het werkelijk bent in levende
lijve!" Hij sloeg zijn vrije arm om
haar tengere gestalte heen. Hij trok
haar dichter tegen -zich aan en was
geruime tijd zo ontroerd dat hij
geen woord kon uitbrengen. Einde
lijk vond hij zijn spraak terug. „En
nu moeten we gauw naar Margaret
terug. Zij is met Rachel aan boord
van dat schip. Ze bidden samen
voor jullie behouden terugkeer.
Zeg, wisten jullie, dat we hier
slechts een halve dagreis van Ha
vanna af zijn?"
In de sloep zaten Gwynne en Ro
bin op dezelfde bank aan de achter
steven en toen ze van het eiland
wegroeiden, keken ze beiden nog
eens om. Hun baken brandde nog
steeds.
„Onze tuin van Eden" fluisterde
hij, „wil je wel geloven, dat het me
echt spijt, dat ik dit eiland waar
schijnlijk voor het laatst zie?"
„Het paradijs is overal waar je
liefde vindt", fluisterde ze terug en
nestelde zich dicht tegen hem aan.
IIUN TROUWDAG
Een week later werd in Havanna
het huwelijk tussen Gwynne en
Gwynne en Robin gesloten. Neef
Ambrose stond er wel verbaasd
over, maar vroeg zich toch geen
nadere uitleg. De verloving tussen
zijn dochter en Robin Lee moest om
of andere reden verbroken zijn, dat
was duidelijk, maar verdere bijzon
derheden zou hij nooit te weten ko
men. Wel drong hij, zowel als zijn
vrouw er bij het jonge paar op aan,
de plechtigheid uit te stellen, tot ze
in San Francisco terug waren. Want
ze hadden besloten hun tocht naar
New York niet door te zetten.
Robin liet zich echter niet van
zijn plannen afbrengen. Met een
knipoogje naar Gwynne zei hij:
„Binnen een paar weken gaan we
naar Europa en vandaar een reis
om de wereld maken met San Fran
cisco als eindpunt. Dat is nu een
maal afgesproken".
Margaret paste zich aan de om
standigheden heel handig aan en
stond erop voor de uitzet der jonge
bruid te zorgen. Het had er werke
lijk veel van weg, j)f ze in die da
gen niet genoeg voor de bruid kon
doen. Onvermoeid ging ze met haar
uit winkelen. Wat Ambrose de op
merking ontlokte, dat ze, naar zijn
mening, de Reilley en de Obispo
Straat tot in alle hoeken en gaten
kenden.
Sportkleren, avondjaponnen, hoe
den, schoenen en kousen werden bij
dozijnen gekocht. Stapels zijden on
derkleren. Gwynne protesteerde te
gen zoveel buitensporigheid, maar
Margaret was niet te overreden,
minder te bestelen. „Ik moet mijn
dankbaarheid tonen, lieve kind", zei
ze. „Het is een soort zoenoffer. Ro
bin is heel zijn leven min of meer
een zoon voor me geweest en ik
hoop zo, dat jullie veel zult willen
vergeten al was het alleen ter
wille van hem. Misschien komt er
nog eens een dag, dat je zelfs van
mij gaat houden".
„Dat doe ik al", antwoordde Gwyn
ne oprecht gemeend. „Is alles ver
geven, Gwynne?"
„Toe nou, nicht Margaret!" Ze
duwde haar handje kinderlijk zon
der een spoor van wrok in di<e van
Margaret. En zo spraken ze samen
zwijgend af, dat over het gebeurde
nooit meer een woord zou gespro
ken worden.
Toen ze op de tdouwdag hun ho
tel verlieten om naar de Trinity-
kerk te gaan, straalde de zon in
volle luister over het jonge paar.
Ambrose Maitland geleidde de
bruid naar het altaar. Met omfloer
ste ogen keek hij naar het verheer
lijkte gezichtje onder de kanten
sluier, terwijl ze stonden te wach
ten op de eerste tonen van re Hoch-
zeitsmarsch.
Onbetwist de beste tandpasta
„God zegene je, Gwynne" mom
pelde hij, „Hij beware je voor alle
verdriet je hele leven lang"!
Ze fluisterde iets terug maar ze
hoorde zelf niet wat ze zei, want op
hetzelfde ogenblik zette het orgel
in en betraden ze het kerkgebouw.
Het kleine gezelschap in de reus
achtige kathedraal bestond niet
voor haar. Ze waren daar slechts
met hun beide alleen, als bevonden
ze zich weer op een eenzaam eiland
midden in de oceaan. Alleen was de
toestand nu zo heel anders. Toen
waren ze mijlen ver van elkaar ver
wijderd. Nu stonden ze op het punt
voor tijd en eeuwigheid verenigd te
worden. Ze keerden terug naar het
hotel, waar Gwynne zich zou ver
kleden. Ze had willen trouwen in
haar keurige reiscostuum, dat ze
met die bedoeling had gekocht,
maar Robin had erop gestaan, dat
ze in een bruidsjapon zou trouwen.
(wordt vervolgd)
