Wordt er in Nederland wel of geen misbruik sociale wetten gemaakt? Met groot enthousiasme voor de zon, een mooi bruin huidje Abonneert U op dit blad NIET TE VEEL IN DE ZON NETTE JONGEMAN ADVERTEERT IN DIT BLAD A. en J. de Kort n.v. HET LOONT DE MOEITE EEN UITGEBREID ONDERZOEK IN TE STELLEN DB ECHO VAN HET ZUIDEN VAN MAANDAG JULI Wetten zijn niet he lemaal waterdicht Premie hoger Onvoldoende con trole feuilleton De moord op Stanley Wilson Hoe bruiner hoe beter Snel oud Gevoeliger Antonie Jozephus Kuijsten om«r HEMA kinderwagen net pension gestoffeerde kamer gemeubileerd huis een unieke mogelijkheid om toch wat extra te verdienen! Schoenfabriek V Minister Roolvink van Sociale Zaken wist het haarfijn in de Tweede Kamer te vertellen: Er wordt in Nederland in onbelangrijke mate misbruik gemaakt van onze sociale voorzieningen! Dit was het ant woord van de bewindsman naar aanleiding van vragen die door mr. Rietkerk waren gesteld over dit onderwerp. Een en ander betrof hier de debatten rond de invoering van een minimum-dagloon in de werk loosheidswet. De minister stelde: „in onbelang rijke mate". Dat is natuurlijk een bijzonder sterk rekbaar begrip, wan- wat de een in onbelangrijke mate vindt, kan de ander misschien in ernstige mate achten, het hangt er maar vanaf, van welke norm men uitgaat. Het ligt voor de hand, dat er zogenaamde handige lieden zijn, die op een of andere slimme wijze kans zien via de sociale wetten geld te ontvangen zonder dat zij hiervoor werk verrichten. Dat is op zich ook niet verwonderlijk, want deze so ciale voorzieningen, die natuurlijk heel goed bedoeld zijn, lokken zo iets uit. Er zijn altijd lieden te vin den, die alles in het werk zullen stellen om van deze wetten mis bruik te maken. Het is nu eenmaal zo, dat deze wetten niet helmaal waterdicht zijn en zo kunnen derge lijke minder gewenste dingen voor komen. Het hangt er natuurlijk van af, in welke mate er misbruik van onze sociale voorzieningen wordt gemaakt. Nog niet zo lang geleden, konden Nederlandse reders, geen matrozen krijgen, omdat deze zeevarenden lopend in de werkloosheidswet, meer ontvingen, dan de reders hen konden bieden. In principe zijn dat wantoestanden, die vragen om na der onderzoek enom maatre gelen, want op die manier wordt de werkschuwheid en luiheid beloond dat kan nooit de opzet van de wet gever zijn geweest. De Nederlandse Aannemersbond en Patroonsbond voor de Bouwbe drijven in Nederland vreest, dat weldra de premie van tien procent die betaald wordt voor de ziekte wet zal moeten worden verhoogd. Waarom zou die, reeds zo forse premie van tien procent moeten worden verhoogd? Wel, deze bond leidt deze verwachting af uit het ziekteverzuim, zoals dit zich n de laatste jaren in ons land en in deze branche ontwikkelde. Wanneer men de cijfers ziet, dan vreest men het ergste voor de gezondheid van de bouwvakkers. Jaar na jaar neemt 't ziekteverzuim schrikbarend toe. Het lijkt een bijzonder ongezonde bran che te zijn. Vergeleken bij 1967, nam het ziek teverzuim in 1968 met niet minder dan ruim 57% toe! In 1969 kwam er over de eerste drie maanden nog eens een verhoging met 24,9% bij. Het gevolg was, dat er tweemaal zo veel moest worden uitgekeerd als in 1967. Een onderzoek wees uit, dat de ziektegevallen niet langduriger waren, dus ging het om een aan zienlijk hoger aantal ziekmeldingen! Er is geen mens, die zal willen geloven ,dat er in 1969 toevallig tweemaal zoveel zieken in de bouw waren als in 1967, temeer daar er sprake is van een per jaar steeds sterker stijging. Men krijgt veel meer de indruk dat veel bouwvak kers hebben ontdekt, dat zijn via ziekmelding enige tijd een extra bezoldigde vakantie kunnen genie ten. Dat impliceert tevens, dat er onvoldoende controle is op het wer kelijk ziek zijn van deze mensen, of er is een voortreffelijk systeem ont wikkeld van simuleren! Deze enor me stijging van de ziektemeldingen in de bouwnijverheid geven te den ken en wijzen zonder enige twijfel in de richting van misbruik van so ciale hulp. Zo onbelangrijk blijkt de mate waarin dit wordt gedaan dan toch niet te zijn, dat dit waarschijn lijk zal leiden tot premieverhoging. Een uitgebreid onderzoek naar dit misbruik zou zonder enige twijfel een lonende zaak zijn. HUISHOUD WENKEN ALS KLEREN IN DE KOFFER MOETEN Het klinkt misschien raar, maar maar het is werkelijk een grote kunst om op de juiste manier een koffer zo te pakken, dat er zoveel mogelijk ingaat, maar dat de kle dingstukken er zo in liggen dat ze niet kunnen kreuken, terwijl veel klein goed niet tussen alle moge lijke andere zaken moet wegzakken e" eventueel zo gepakt moet kunnen worden. Om te beginnen moeten we dus het kreuken van kleren tegengaan. Dat lukt het best, als we zoveel mo gelijke de totale oppervlakte van de koffer benutten. Leg de kleren er netjes in en zo dat ze de gehele op pervlakte bedekken. Waar er moet worden gevouwen, zorgen we er voor, dat er geen valse vouwtjes bij zijn, doch één enkele strakke vouw, die niet scherp mag zijn. Tussen de kledingstukken leggen we steeds een vel plastic, dat voorkomt ook het kreuken. De kleine dingen gaan in aparte plastic zakjes of kleine tasjes of koffertjes, waardoor het spoorloos verdwijnen tussen andere spullen wordt voorkomen. Die kleine din gen komen boven op de kleding. door Philippa preston 39 Elma Beverly ging weer naast haar gdvocaat zitten. En als er door de storm opgezwiept, keerden alle hoofden zich weer naar de voorzit ter toe. Een gezoem als van een reusachtige bijenkorf werd streng tot zwijgen gebracht. Audrey staar de weer naar de plek boven het hoofd van Shane. Ze dacht: „Ze heeft hem gered en daar moest ik blij om zijn. Doch, hoe durft ze? Ik moét al het andere vergetenmaar waarom heeft ze dit in vredesnaam gedaan?" De coroner begon weer te spreken? „Wil deze dame haar verklarin gen ondertekenen?" Leyton keek somber voor zich heen. Hij geloofde geen woord van wat Elma gezegd had. Shane moest de getuigenbank verlaten en Elma nam erin plaats. Ze was, als altijd, tot in de puntjes gekleed, doch dit maal in zwart en wit, zonder siera den, uitgezonderd een stel pareltjes in haar oren. Heel haar leven had ze zich gekleed voor de rol, die ze spelen wilde, maar nog nimmer zo zorgvuldig als nu. Ze sprak met hel dere stem. Shane was bij haar op bezoek geweest, nadat ze Shane nooit meer zou ontvangen. „Wie is uw verloofde? Waar woonthij?" „Mijnheer Ogilvy is momenteel in Parijs, Rue Chateaubriand numme- ro 37" Het adres maakte haar bewering ge loofwaardig. De coroner noteerde 't „En hoe laat is mijnheer Carter ge komen?" „Kort na de lunch en hij is tot ze ven uur gebleven. Mijn meisje had haar vrije middag en we hebben voor twee personen thee uit het res taurant beneden laten komen." „Is de bediende, die de thee op uw kamer bracht heeft, aanwezig?" „Ja!" Binnen enkele minuten stond hij in de getuigenbank. Het was een ble ke jongeman, die al jaren in dat res taurant bediende en die te dom was iets aiders te vertellen, dan dat wat hij precies wist. Ja, hij had om vier uur thee voor twee personen gebracht. Neen, hij had mijnheer Carter niet gezien, Vroeger, toen een tere blanke huid een teken van voornaamheid was, droegen alle dames in de badplaatsen hooggesloten kleren en parasols om er voor te zorgen dat de zonnestralen haar huid niet konden be derven. Later ontstond een groot enthousiasme voor de zon, want een bruine, door de zon gebrande huid, gaf de drager of draagster iets sportiefs, iets vlots. Deze mode droeg grote gevaren in zich, zeker wanneer mensen die normaal weinig in de zon komen, plotseling overdadig gaan zonnebaden en daarbij delen van hun lichaam laten „braden", die anders het hele jaar door geen sprankje kon zien. En dat alles on der het motto: hoe bruiner, hoe beter Maar de donkerbruin gekleurde huid op zich is zeker nog geen be wijs van gezondheid. Professor Götz, direkteur van de huidkliniek te Es sen, heeft hier wel het een en an der over gezegd, na een uitgebrei de studie, die hij over dit onder werp maakte. Hij wees op de vele nare gevolgen die voortvloeien uit de huidige mode om het heerlijke zonlicht zoveel als maar even mo gelijk is, op het lichaamsoppervlak, dus de huid te laten schijnen. Een van de meest voorkomende narig heden is wel „zonnebrand", als ge volg van het niet gewend zijn van de huid aan de inwerking van de ultraviolette stralen van de zon. Velen menen, dat men urenlang ongestraft in de zon kan braden, wanneer men maar eerst wat ge bruind is, ook al zou men dan in eerste instantie met wat verbrande huid moeten betalen. Deze visie komt niet overeen met de waarheid. Ongetwijfeld biedt het bruine pig ment, dat zich in onze huid vormt een zekere bescherming tegen de indringende zonnestralen, maar die bescherming is in wezen niet het belangrijkst. Veel meer bescherming ontvangen wij van iets anders en wel de verdikking van de bovenste huidlaag. Deze zgn. „hoornlaag" kan wel tien keer zo dik worden als normaal en deze een beetje ver eelte laag, beschermt ons beter te gen het indringende zonlicht, dan het daaronder liggende pigment. Het is alleen zo, dat het verdikken van de bovenste huidlaag slechts heel langzaam in zijn werk gaat en men behoeft dus niet te verwach ten, dat men in korte tijd flink te gen de zon beschermd is, ook al is men wel bruin geworden. Overigens kon worden vastge steld, dat een voortdurende licht- prikkeling de huid in zeker opzicht doet degenereren, waardoor deze snel oud wordt. We zien dit wel bij mannen en vrouwen, die voortdu rend in de buitenlucht vertoeven. Bij hen maakt de huid van gezicht en handen een oudere indruk, dan de leeftijd die zij hebben. Nu is dat in ons land met zijn bescheiden hoeveelheid zonlicht per jaar nog niet zo duidelijk te zien. Maar de huidartsen in Australië, een land dat rijkelijk van zonneschijn kan genieten, kunnen er over meepra ten. Mannen en vrouwen in dat land, hebben op hun 40ste jaar dik wijls een aanmerkelijk oudere huid dan die van de doorsnee Nederlan der van die leeftijd. Bij het baden in water, wordt het indringen van dit water voorko men, door een onder de hoornlaag t liggende laag van speciale cellen. Bij zeer lang baden, worden echter bepaalde in water oplosbare be schermende stoffen aan de huid onttrokken, waardoor die huid ge voeliger wordt voor infekties. Heel lang in het water verblijven is daafom ook af te raden, want daar door wordt de huid kwetsbaarder. Zo zien we, dat ook bij baden en zonnebaden matigheid dringend moet worden aanbevolen. Wie niet met verstand en met mate van de zon geniet, bederft zijn huid en dat is toch de bedoeling niet geweest. Daar komt bovendien nog bij, dat de een gemakkelijker bruin wordt dan de ander. Wanneer men niet tot die mensen behoort die snel bruin worden, forceer een en ander dan niet, want u bereikt slechts het tegenovergestelde van wat u wenst. maar wel juffrouw Beverly en zij sprak tegen iemand, die hij niet zien kon. Audrey drukte haar vingers tegen haar ogen. Marash haalde diep adem zodat de knopen van zijn vest om hoog rezen, als een bootje op een golf. Langzaam kropen de minuten voorbij. Audrey hoorde niets duide lijk meer, tot dat de coroner voor de doodstille zaal als zijn oordeel uit sprak::,,dat Stanley Wilson door een of meer onbekende perso nen was vermoord" Werktuigelijk stond Audrey op en keek naar Sha ne. Hij zat volkomen roerloos naast zijn verdediger. XVII MANNENEER Marash begeleidde Audrey uit de rechtszaal, want hij begreep, dat ze nauwelijks zag, waar ze liep, omdat ze een paar maal gestruikeld was en zéker zou gevallen zijn, als hij haar niet had ondersteund. „U moet niet op Shane Carter wach ten. Ik zal u naar uw kamers bren gen en me later wel met hem in ver binding stellen." „Ik ben weer in orde. Dank u, maar maak u niet bezorgd over me," mompelde Audrey. „Onzin! Ik doe het heel graag." Hij riep een taxi aan naar de stoep van het gerechtsgebouw, want ze was een der eerste, die het verlaten had en Shane moest nog met Sonia en Elma binnen zijn Shane zou Elma wel thuis brengen. Wat bestond er tussen hen beide? dat vroeg ze zich herhaaldelijk af. Audrey had hevige hoofdpijn. Een dichte mensenmassa vocht om een plaatsje in de bussen, kroop als een mierenzwerm de in gang van de ondergrondse in en te gen de trap van de bovengrondse op, die met een lange rij wagens als een schuifelende slang voorbij gleed. Vreemd, zoals iedereen toch een eigen leven had; die mensen aan de lus in de wagons hadden waarschij- lijk elk hun geheime verdriet en konden nooit raden, dat zijn, Au drey Merivale, gezeten naast een kleine dikke man, misschien haar aanbidder, zoëven had geluisterd naar de uitspraak van een recht bank. Eindelijk zei Marash: „Als de twijfel door het raam bin nenkomt, lieve kind, vlieg de hoop de deur uit." „Ja, dat weet ik." Audrey zuchtte. Ze geleek op een grote bloem door een stormwind geknakt. De taxi hield voor haar woning stil; ze zocht in haar tasje naar haar sleutel, die Marash van haar over nam, want haar handen beefden zo erg dat ze hem niet in het sleutel gat kon steken. Daarna gingen ze naar boven en Marash duwde Au drey op haar zitkamer zachtjes en bezorgd op een stoel neer. „Blijf nu maar stil zitten. Ik ben een uitstekende keukenmeid." Hij dribbelde naar het keukentje toe en begon neuriënd koffie te zetten. Toen hij klaar was, bracht hij alles op een blaadje binnen en om hem te plezieren schonk Audrey koffie. Gek toch, hoe 'n man zich verbeel den kon, dat 'n gebroken hart door een kopje warm drinken geheeld kon worden. „U bent erg vriende lijk. Wat zou de politie nu doen?' „Dat weet ik niet. Maar ik weet wel wat ik doen ga. Op 'n goede dag zal ik hen allemaal verbluft doen staan met wat ik voor nieuws breng". „Ja, maar ik vertel het u niet. Een ge heim kun je het beste alleen bewa ren. Nu moet u gaan rusten, dan ga ik weg. En u moet mijnheer Shane Carter eens opbellen; dat zal u goed doen." „Toen hij weg was, dacht Audrey: „Als Shane niet opbelt, moet ik het zo aanstonds wel doen." Ze kon de nacht onmogelijk ingaan, zonder te weten, hoe de zaken stonden. Shane verliet de rechtszaal omringd door zijn advokaat, Sonia en Elma. Hij was zich ervan bewust, dat die drie onder elkaar aan het praten waren. Hij voelde, hoe Elma haar arm door de zijne stak en hoe So nia werd ondersteunend door de heer Travers, zijn advocaat, die had afgeweten van het door Elma te ver schaffen alibi, van de middag af, dat ze ondanks de drukkende hitte naar zijn kantoor was gekomen. „Toe, kom met me mee", fluisterde Elma en Shane begreep, dat hij on mogelijk weigeren kon, zeker niet na die openbare bekentenis van haar kant. Hij keek naar Sonia. Hij wilde haar niet graag alleen laten, doch deze begreep wat hij dacht en zei, zo zachtjes, dat zelfs Elma het niet kon verstaan: „Ik maak het best hoor. Ik ga naar John toe." Elma's chauffeur stond met de auto te wachten. Shane deed geen moeite om met haar te praten, voordat ze op haar kamers waren aangekomen en zij was de eerste, om de stilte, tot dan toe slechts door een enkel woord verbroken, op te heffen. „En Shane, zou je me nu niet eens bedanken?" Ze stond midden in de kamer, terwijl hij tegen de venster bank geleund met zijn rug naar het licht stond, zodat ze hem niet al te duidelijk kon zien. „Nee, Elma. Ik vrees, dat ik erg ondankbaar ben." „Je beseft toch zeker wel, dat ik je tegen een arrestatie gevrijwaard heb?" „Hoe wist je, dat ik in de apparte menten van Peters zou geweest zijn?" „Dat is helemaal mijn zaak, maar je geeft het dus toe?" „Nee, ik geef niets toe. Wat wil je nu van me? Ik ben afschuwelijk onomgewonden, maar ik wil toch liever de prijs we ten van mijn.mijn betrekkelijke vrijheid". „Ik heb op je atelier verteld, wat ik verlangde en dat verlang ik nog," antwoordde zij beslist. „Juist." Juist." Hij trachtte zijn ge dachten te ordenen." Nou ik veron derstel, dat ik mijn rekening zal moeten betalen, maar het is een ho ge prijs., en wat heb jij eraan? Kun jij met enige mogelijkheid van een ondragelijke toestand iets an ders verwachten dan ondragelijke ellende?" (wordt vervolgd) Heden nam de Here plotseling uit ons midden weg, gj mijn innig geliefde man en onze broer, zwager en g oom echtgenoot van JOHANNA BASTIANA VAN HEIJST in de leeftijd van 63 jaren. Waalwijk: J. B. Kuijsten-van Heijst M. Kuijsten R. Kuijsten-van der Mast N. van der Hammen C. J. Bonis-van Heijst J. Bonis A. C. Schoondermark- van Heijst A. Schoondermark B. M. van Heijst Neven en Nichten Waalwijk, 26 juli 1969 Besoijensestraat 6 a De teraardebestelling zal D.V. plaatshebben op woensdag 30 juli a.s. om 11 uur v.m. op de begraaf plaats van de Ned. Herv. Gemeente te Besoijen (Waalwijk). Vertrek vanaf het gebouw voor Chr. Belangen, Besoijensestraat 3. De overledene is opgebaard in de Chapelle d'Arden- te van het St.-Nicolaasziekenhuis te Waalwijk. Bezoekuren van 7-8 uur n.m. Wij vragen voor direct: 15 - 18 jaar, als HULP voor onze MAGAZIJNDIENST Handelsonderneming Sanders, Stationsstraat 7, Waalwijk, Tel. 2761 TE KOOP: z.g.a.n. geheel uitneembaar. Kampen, Burg. Smeelelaan 44, Waalwijk Leraar Michaël MAVO zoekt Liefst in Antoniusparochie. P. N. G. Kuiper, Zuideinde 47, Roelofarendsveen TE HUUR voor alleenstaande dame met gebruik van keuken en douche. Julianalaan 46, Sprang-Capelle, Tel. 04167 -2040 In Sprang-Capelle te huur: groot warm en koud water, elek triciteit enz. en garage. Gunstig gelegen. Brieven onder no. 5216 aan het bureau van dit blad. Voor zetfouten in telefonisch op gegeven advertenties wordt géén reductie of herplaatsing gegeven. De Administratie van „De Echo van het Zuiden" biedt aan dames die geen hele dagen kunnen werken, Voor het finishen van onze mode-schoenen, kunnen wij dames inschakelen, voor wie de werktijden in overleg kunnen worden vastgesteld; bijvoorbeeld 's morgens van 9.00 uur tot 11.30 uur en 's middags van 13.30 uur tot 16.00 uur. Prettig ingerichte, aparte werkruimte. Zittend werk. Attraktieve beloning. Als U belangstelling hebt, kunt U zich aanmelden bij de afdeling Personeels zaken van ons bedrijf, die U uitvoerig zal informeren over alles wat U weten wilt. Bel (04160) - 3351, schrijf een briefje of kom persoonlijk eens langs. Stationsstraat 30, Waalwijk tel. (04160) - 3351 I

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1969 | | pagina 2