Wordt er in Nederland wel of geen
misbruik sociale wetten gemaakt?
Met groot enthousiasme voor de
zon, een mooi bruin huidje
Abonneert U
op dit blad
NIET TE VEEL IN DE ZON
NETTE JONGEMAN
ADVERTEERT IN DIT BLAD
A. en J. de Kort n.v.
HET LOONT DE MOEITE EEN UITGEBREID
ONDERZOEK IN TE STELLEN
DB ECHO VAN HET ZUIDEN VAN MAANDAG JULI
Wetten zijn niet he
lemaal waterdicht
Premie hoger
Onvoldoende con
trole
feuilleton
De moord op
Stanley Wilson
Hoe bruiner
hoe beter
Snel oud
Gevoeliger
Antonie Jozephus Kuijsten
om«r
HEMA
kinderwagen
net pension
gestoffeerde
kamer
gemeubileerd
huis
een unieke mogelijkheid om
toch wat extra te verdienen!
Schoenfabriek
V
Minister Roolvink van Sociale Zaken wist het haarfijn in de Tweede
Kamer te vertellen: Er wordt in Nederland in onbelangrijke mate
misbruik gemaakt van onze sociale voorzieningen! Dit was het ant
woord van de bewindsman naar aanleiding van vragen die door mr.
Rietkerk waren gesteld over dit onderwerp. Een en ander betrof hier
de debatten rond de invoering van een minimum-dagloon in de werk
loosheidswet.
De minister stelde: „in onbelang
rijke mate". Dat is natuurlijk een
bijzonder sterk rekbaar begrip, wan-
wat de een in onbelangrijke mate
vindt, kan de ander misschien in
ernstige mate achten, het hangt er
maar vanaf, van welke norm men
uitgaat. Het ligt voor de hand, dat
er zogenaamde handige lieden zijn,
die op een of andere slimme wijze
kans zien via de sociale wetten geld
te ontvangen zonder dat zij hiervoor
werk verrichten. Dat is op zich ook
niet verwonderlijk, want deze so
ciale voorzieningen, die natuurlijk
heel goed bedoeld zijn, lokken zo
iets uit. Er zijn altijd lieden te vin
den, die alles in het werk zullen
stellen om van deze wetten mis
bruik te maken. Het is nu eenmaal
zo, dat deze wetten niet helmaal
waterdicht zijn en zo kunnen derge
lijke minder gewenste dingen voor
komen. Het hangt er natuurlijk van
af, in welke mate er misbruik van
onze sociale voorzieningen wordt
gemaakt.
Nog niet zo lang geleden, konden
Nederlandse reders, geen matrozen
krijgen, omdat deze zeevarenden
lopend in de werkloosheidswet,
meer ontvingen, dan de reders hen
konden bieden. In principe zijn dat
wantoestanden, die vragen om na
der onderzoek enom maatre
gelen, want op die manier wordt de
werkschuwheid en luiheid beloond
dat kan nooit de opzet van de wet
gever zijn geweest.
De Nederlandse Aannemersbond
en Patroonsbond voor de Bouwbe
drijven in Nederland vreest, dat
weldra de premie van tien procent
die betaald wordt voor de ziekte
wet zal moeten worden verhoogd.
Waarom zou die, reeds zo forse
premie van tien procent moeten
worden verhoogd? Wel, deze bond
leidt deze verwachting af uit het
ziekteverzuim, zoals dit zich n de
laatste jaren in ons land en in deze
branche ontwikkelde. Wanneer men
de cijfers ziet, dan vreest men het
ergste voor de gezondheid van de
bouwvakkers. Jaar na jaar neemt 't
ziekteverzuim schrikbarend toe. Het
lijkt een bijzonder ongezonde bran
che te zijn.
Vergeleken bij 1967, nam het ziek
teverzuim in 1968 met niet minder
dan ruim 57% toe! In 1969 kwam
er over de eerste drie maanden nog
eens een verhoging met 24,9% bij.
Het gevolg was, dat er tweemaal zo
veel moest worden uitgekeerd als
in 1967. Een onderzoek wees uit, dat
de ziektegevallen niet langduriger
waren, dus ging het om een aan
zienlijk hoger aantal ziekmeldingen!
Er is geen mens, die zal willen
geloven ,dat er in 1969 toevallig
tweemaal zoveel zieken in de bouw
waren als in 1967, temeer daar er
sprake is van een per jaar steeds
sterker stijging. Men krijgt veel
meer de indruk dat veel bouwvak
kers hebben ontdekt, dat zijn via
ziekmelding enige tijd een extra
bezoldigde vakantie kunnen genie
ten. Dat impliceert tevens, dat er
onvoldoende controle is op het wer
kelijk ziek zijn van deze mensen, of
er is een voortreffelijk systeem ont
wikkeld van simuleren! Deze enor
me stijging van de ziektemeldingen
in de bouwnijverheid geven te den
ken en wijzen zonder enige twijfel
in de richting van misbruik van so
ciale hulp. Zo onbelangrijk blijkt de
mate waarin dit wordt gedaan dan
toch niet te zijn, dat dit waarschijn
lijk zal leiden tot premieverhoging.
Een uitgebreid onderzoek naar dit
misbruik zou zonder enige twijfel
een lonende zaak zijn.
HUISHOUD WENKEN
ALS KLEREN IN DE
KOFFER MOETEN
Het klinkt misschien raar, maar
maar het is werkelijk een grote
kunst om op de juiste manier een
koffer zo te pakken, dat er zoveel
mogelijk ingaat, maar dat de kle
dingstukken er zo in liggen dat ze
niet kunnen kreuken, terwijl veel
klein goed niet tussen alle moge
lijke andere zaken moet wegzakken
e" eventueel zo gepakt moet kunnen
worden.
Om te beginnen moeten we dus
het kreuken van kleren tegengaan.
Dat lukt het best, als we zoveel mo
gelijke de totale oppervlakte van de
koffer benutten. Leg de kleren er
netjes in en zo dat ze de gehele op
pervlakte bedekken. Waar er moet
worden gevouwen, zorgen we er
voor, dat er geen valse vouwtjes bij
zijn, doch één enkele strakke vouw,
die niet scherp mag zijn. Tussen de
kledingstukken leggen we steeds
een vel plastic, dat voorkomt ook
het kreuken.
De kleine dingen gaan in aparte
plastic zakjes of kleine tasjes of
koffertjes, waardoor het spoorloos
verdwijnen tussen andere spullen
wordt voorkomen. Die kleine din
gen komen boven op de kleding.
door Philippa preston
39
Elma Beverly ging weer naast haar
gdvocaat zitten. En als er door de
storm opgezwiept, keerden alle
hoofden zich weer naar de voorzit
ter toe. Een gezoem als van een
reusachtige bijenkorf werd streng
tot zwijgen gebracht. Audrey staar
de weer naar de plek boven het
hoofd van Shane. Ze dacht: „Ze
heeft hem gered en daar moest ik
blij om zijn. Doch, hoe durft ze? Ik
moét al het andere vergetenmaar
waarom heeft ze dit in vredesnaam
gedaan?"
De coroner begon weer te spreken?
„Wil deze dame haar verklarin
gen ondertekenen?"
Leyton keek somber voor zich
heen. Hij geloofde geen woord van
wat Elma gezegd had. Shane moest
de getuigenbank verlaten en Elma
nam erin plaats. Ze was, als altijd,
tot in de puntjes gekleed, doch dit
maal in zwart en wit, zonder siera
den, uitgezonderd een stel pareltjes
in haar oren. Heel haar leven had
ze zich gekleed voor de rol, die ze
spelen wilde, maar nog nimmer zo
zorgvuldig als nu. Ze sprak met hel
dere stem. Shane was bij haar op
bezoek geweest, nadat ze Shane
nooit meer zou ontvangen.
„Wie is uw verloofde? Waar
woonthij?"
„Mijnheer Ogilvy is momenteel in
Parijs, Rue Chateaubriand numme-
ro 37"
Het adres maakte haar bewering ge
loofwaardig. De coroner noteerde 't
„En hoe laat is mijnheer Carter ge
komen?"
„Kort na de lunch en hij is tot ze
ven uur gebleven. Mijn meisje had
haar vrije middag en we hebben
voor twee personen thee uit het res
taurant beneden laten komen."
„Is de bediende, die de thee op uw
kamer bracht heeft, aanwezig?"
„Ja!"
Binnen enkele minuten stond hij in
de getuigenbank. Het was een ble
ke jongeman, die al jaren in dat res
taurant bediende en die te dom was
iets aiders te vertellen, dan dat wat
hij precies wist.
Ja, hij had om vier uur thee voor
twee personen gebracht. Neen, hij
had mijnheer Carter niet gezien,
Vroeger, toen een tere blanke huid een teken van voornaamheid was,
droegen alle dames in de badplaatsen hooggesloten kleren en parasols
om er voor te zorgen dat de zonnestralen haar huid niet konden be
derven.
Later ontstond een groot enthousiasme voor de zon, want een bruine,
door de zon gebrande huid, gaf de drager of draagster iets sportiefs,
iets vlots. Deze mode droeg grote gevaren in zich, zeker wanneer
mensen die normaal weinig in de zon komen, plotseling overdadig
gaan zonnebaden en daarbij delen van hun lichaam laten „braden", die
anders het hele jaar door geen sprankje kon zien. En dat alles on
der het motto: hoe bruiner, hoe beter
Maar de donkerbruin gekleurde
huid op zich is zeker nog geen be
wijs van gezondheid. Professor Götz,
direkteur van de huidkliniek te Es
sen, heeft hier wel het een en an
der over gezegd, na een uitgebrei
de studie, die hij over dit onder
werp maakte. Hij wees op de vele
nare gevolgen die voortvloeien uit
de huidige mode om het heerlijke
zonlicht zoveel als maar even mo
gelijk is, op het lichaamsoppervlak,
dus de huid te laten schijnen. Een
van de meest voorkomende narig
heden is wel „zonnebrand", als ge
volg van het niet gewend zijn van
de huid aan de inwerking van de
ultraviolette stralen van de zon.
Velen menen, dat men urenlang
ongestraft in de zon kan braden,
wanneer men maar eerst wat ge
bruind is, ook al zou men dan in
eerste instantie met wat verbrande
huid moeten betalen. Deze visie
komt niet overeen met de waarheid.
Ongetwijfeld biedt het bruine pig
ment, dat zich in onze huid vormt
een zekere bescherming tegen de
indringende zonnestralen, maar die
bescherming is in wezen niet het
belangrijkst. Veel meer bescherming
ontvangen wij van iets anders en
wel de verdikking van de bovenste
huidlaag. Deze zgn. „hoornlaag"
kan wel tien keer zo dik worden
als normaal en deze een beetje ver
eelte laag, beschermt ons beter te
gen het indringende zonlicht, dan
het daaronder liggende pigment.
Het is alleen zo, dat het verdikken
van de bovenste huidlaag slechts
heel langzaam in zijn werk gaat en
men behoeft dus niet te verwach
ten, dat men in korte tijd flink te
gen de zon beschermd is, ook al is
men wel bruin geworden.
Overigens kon worden vastge
steld, dat een voortdurende licht-
prikkeling de huid in zeker opzicht
doet degenereren, waardoor deze
snel oud wordt. We zien dit wel bij
mannen en vrouwen, die voortdu
rend in de buitenlucht vertoeven.
Bij hen maakt de huid van gezicht
en handen een oudere indruk, dan
de leeftijd die zij hebben. Nu is dat
in ons land met zijn bescheiden
hoeveelheid zonlicht per jaar nog
niet zo duidelijk te zien. Maar de
huidartsen in Australië, een land
dat rijkelijk van zonneschijn kan
genieten, kunnen er over meepra
ten. Mannen en vrouwen in dat
land, hebben op hun 40ste jaar dik
wijls een aanmerkelijk oudere huid
dan die van de doorsnee Nederlan
der van die leeftijd.
Bij het baden in water, wordt het
indringen van dit water voorko
men, door een onder de hoornlaag t
liggende laag van speciale cellen.
Bij zeer lang baden, worden echter
bepaalde in water oplosbare be
schermende stoffen aan de huid
onttrokken, waardoor die huid ge
voeliger wordt voor infekties. Heel
lang in het water verblijven is
daafom ook af te raden, want daar
door wordt de huid kwetsbaarder.
Zo zien we, dat ook bij baden en
zonnebaden matigheid dringend
moet worden aanbevolen. Wie niet
met verstand en met mate van de
zon geniet, bederft zijn huid en dat
is toch de bedoeling niet geweest.
Daar komt bovendien nog bij, dat
de een gemakkelijker bruin wordt
dan de ander. Wanneer men niet
tot die mensen behoort die snel
bruin worden, forceer een en ander
dan niet, want u bereikt slechts het
tegenovergestelde van wat u wenst.
maar wel juffrouw Beverly en zij
sprak tegen iemand, die hij niet zien
kon.
Audrey drukte haar vingers tegen
haar ogen. Marash haalde diep adem
zodat de knopen van zijn vest om
hoog rezen, als een bootje op een
golf. Langzaam kropen de minuten
voorbij. Audrey hoorde niets duide
lijk meer, tot dat de coroner voor de
doodstille zaal als zijn oordeel uit
sprak::,,dat Stanley Wilson
door een of meer onbekende perso
nen was vermoord" Werktuigelijk
stond Audrey op en keek naar Sha
ne. Hij zat volkomen roerloos naast
zijn verdediger.
XVII
MANNENEER
Marash begeleidde Audrey uit de
rechtszaal, want hij begreep, dat ze
nauwelijks zag, waar ze liep, omdat
ze een paar maal gestruikeld was
en zéker zou gevallen zijn, als hij
haar niet had ondersteund.
„U moet niet op Shane Carter wach
ten. Ik zal u naar uw kamers bren
gen en me later wel met hem in ver
binding stellen."
„Ik ben weer in orde. Dank u, maar
maak u niet bezorgd over me,"
mompelde Audrey.
„Onzin! Ik doe het heel graag." Hij
riep een taxi aan naar de stoep van
het gerechtsgebouw, want ze was
een der eerste, die het verlaten had
en Shane moest nog met Sonia en
Elma binnen zijn Shane zou Elma
wel thuis brengen. Wat bestond er
tussen hen beide? dat vroeg ze zich
herhaaldelijk af. Audrey had hevige
hoofdpijn. Een dichte mensenmassa
vocht om een plaatsje in de bussen,
kroop als een mierenzwerm de in
gang van de ondergrondse in en te
gen de trap van de bovengrondse
op, die met een lange rij wagens als
een schuifelende slang voorbij
gleed.
Vreemd, zoals iedereen toch een
eigen leven had; die mensen aan de
lus in de wagons hadden waarschij-
lijk elk hun geheime verdriet en
konden nooit raden, dat zijn, Au
drey Merivale, gezeten naast een
kleine dikke man, misschien haar
aanbidder, zoëven had geluisterd
naar de uitspraak van een recht
bank. Eindelijk zei Marash:
„Als de twijfel door het raam bin
nenkomt, lieve kind, vlieg de hoop
de deur uit."
„Ja, dat weet ik." Audrey zuchtte.
Ze geleek op een grote bloem door
een stormwind geknakt.
De taxi hield voor haar woning stil;
ze zocht in haar tasje naar haar
sleutel, die Marash van haar over
nam, want haar handen beefden zo
erg dat ze hem niet in het sleutel
gat kon steken. Daarna gingen ze
naar boven en Marash duwde Au
drey op haar zitkamer zachtjes en
bezorgd op een stoel neer.
„Blijf nu maar stil zitten. Ik ben
een uitstekende keukenmeid." Hij
dribbelde naar het keukentje toe
en begon neuriënd koffie te zetten.
Toen hij klaar was, bracht hij alles
op een blaadje binnen en om hem
te plezieren schonk Audrey koffie.
Gek toch, hoe 'n man zich verbeel
den kon, dat 'n gebroken hart door
een kopje warm drinken geheeld
kon worden. „U bent erg vriende
lijk. Wat zou de politie nu doen?'
„Dat weet ik niet. Maar ik weet wel
wat ik doen ga. Op 'n goede dag zal
ik hen allemaal verbluft doen staan
met wat ik voor nieuws breng". „Ja,
maar ik vertel het u niet. Een ge
heim kun je het beste alleen bewa
ren. Nu moet u gaan rusten, dan ga
ik weg. En u moet mijnheer Shane
Carter eens opbellen; dat zal u goed
doen."
„Toen hij weg was, dacht Audrey:
„Als Shane niet opbelt, moet ik het
zo aanstonds wel doen." Ze kon de
nacht onmogelijk ingaan, zonder te
weten, hoe de zaken stonden.
Shane verliet de rechtszaal omringd
door zijn advokaat, Sonia en Elma.
Hij was zich ervan bewust, dat die
drie onder elkaar aan het praten
waren. Hij voelde, hoe Elma haar
arm door de zijne stak en hoe So
nia werd ondersteunend door de
heer Travers, zijn advocaat, die had
afgeweten van het door Elma te ver
schaffen alibi, van de middag af,
dat ze ondanks de drukkende hitte
naar zijn kantoor was gekomen.
„Toe, kom met me mee", fluisterde
Elma en Shane begreep, dat hij on
mogelijk weigeren kon, zeker niet
na die openbare bekentenis van haar
kant. Hij keek naar Sonia. Hij wilde
haar niet graag alleen laten, doch
deze begreep wat hij dacht en zei,
zo zachtjes, dat zelfs Elma het niet
kon verstaan: „Ik maak het best
hoor. Ik ga naar John toe."
Elma's chauffeur stond met de auto
te wachten. Shane deed geen moeite
om met haar te praten, voordat ze
op haar kamers waren aangekomen
en zij was de eerste, om de stilte,
tot dan toe slechts door een enkel
woord verbroken, op te heffen.
„En Shane, zou je me nu niet eens
bedanken?" Ze stond midden in de
kamer, terwijl hij tegen de venster
bank geleund met zijn rug naar het
licht stond, zodat ze hem niet al te
duidelijk kon zien. „Nee, Elma. Ik
vrees, dat ik erg ondankbaar ben."
„Je beseft toch zeker wel, dat ik je
tegen een arrestatie gevrijwaard
heb?"
„Hoe wist je, dat ik in de apparte
menten van Peters zou geweest
zijn?"
„Dat is helemaal mijn zaak, maar
je geeft het dus toe?" „Nee, ik geef
niets toe. Wat wil je nu van me? Ik
ben afschuwelijk onomgewonden,
maar ik wil toch liever de prijs we
ten van mijn.mijn betrekkelijke
vrijheid".
„Ik heb op je atelier verteld, wat ik
verlangde en dat verlang ik nog,"
antwoordde zij beslist.
„Juist." Juist." Hij trachtte zijn ge
dachten te ordenen." Nou ik veron
derstel, dat ik mijn rekening zal
moeten betalen, maar het is een ho
ge prijs., en wat heb jij eraan?
Kun jij met enige mogelijkheid van
een ondragelijke toestand iets an
ders verwachten dan ondragelijke
ellende?"
(wordt vervolgd)
Heden nam de Here plotseling uit ons midden weg, gj
mijn innig geliefde man en onze broer, zwager en g
oom
echtgenoot van
JOHANNA BASTIANA VAN HEIJST
in de leeftijd van 63 jaren.
Waalwijk: J. B. Kuijsten-van Heijst
M. Kuijsten
R. Kuijsten-van der Mast
N. van der Hammen
C. J. Bonis-van Heijst
J. Bonis
A. C. Schoondermark-
van Heijst
A. Schoondermark
B. M. van Heijst
Neven en Nichten
Waalwijk, 26 juli 1969
Besoijensestraat 6 a
De teraardebestelling zal D.V. plaatshebben op
woensdag 30 juli a.s. om 11 uur v.m. op de begraaf
plaats van de Ned. Herv. Gemeente te Besoijen
(Waalwijk). Vertrek vanaf het gebouw voor Chr.
Belangen, Besoijensestraat 3.
De overledene is opgebaard in de Chapelle d'Arden-
te van het St.-Nicolaasziekenhuis te Waalwijk.
Bezoekuren van 7-8 uur n.m.
Wij vragen voor direct:
15 - 18 jaar,
als HULP voor onze MAGAZIJNDIENST
Handelsonderneming Sanders,
Stationsstraat 7, Waalwijk, Tel. 2761
TE KOOP:
z.g.a.n.
geheel uitneembaar.
Kampen,
Burg. Smeelelaan 44,
Waalwijk
Leraar Michaël MAVO
zoekt
Liefst in Antoniusparochie.
P. N. G. Kuiper,
Zuideinde 47,
Roelofarendsveen
TE HUUR
voor alleenstaande dame
met gebruik van keuken
en douche.
Julianalaan 46,
Sprang-Capelle,
Tel. 04167 -2040
In Sprang-Capelle
te huur: groot
warm en koud water, elek
triciteit enz. en garage.
Gunstig gelegen.
Brieven onder no. 5216 aan
het bureau van dit blad.
Voor zetfouten in telefonisch op
gegeven advertenties wordt géén
reductie of herplaatsing gegeven.
De Administratie van
„De Echo van het Zuiden"
biedt aan dames die geen hele dagen kunnen werken,
Voor het finishen van onze mode-schoenen, kunnen wij
dames inschakelen, voor wie de werktijden in overleg
kunnen worden vastgesteld; bijvoorbeeld
's morgens van 9.00 uur tot 11.30 uur en
's middags van 13.30 uur tot 16.00 uur.
Prettig ingerichte, aparte werkruimte.
Zittend werk.
Attraktieve beloning.
Als U belangstelling hebt, kunt U zich aanmelden bij de afdeling Personeels
zaken van ons bedrijf, die U uitvoerig zal informeren over alles wat U
weten wilt. Bel (04160) - 3351, schrijf een briefje of kom persoonlijk eens
langs.
Stationsstraat 30, Waalwijk tel. (04160) - 3351
I