Leken-apostolaat neemt voorname plaats in ;bij het missiewerk Herinneringen aan het kasteel „Onzenoort" en de jonkheren de La Court Ziekenhuis KASTEEL IN NIEUWKUYK GING 65 JAAR GELEDEN IN ANDERE HANDEN OVER 3 DE ECHO VAN HET, ZUIDEN VAN MAANDAG 28 JULI 1969 3 Geen vertrouwen in elkaar 4 Communiteitsleven Goede sfeer Artisten voor de maand juli THE BLUE NOTE Tilburg Steun Oude inwoners herinneren zich de Jonkers nog „De koning van Noord-Brabant" De kwestie Berlijn leeft niet meer Dr. Schaepman Nieuwkuijk Vlijmen (Vervolg van pag. 1) re dorpen vindt men hier een post kantoor, gemeentehuis met rechts zaal, politiebureau, gevangenis, zie kenhuis (regering), boekwinkel, 'n grote marktplaats en daar rondom heen winkels van Indiërs en Ara bieren. De ambtenaren zijn meestal afkomstig uit andere streken van 't land. Men merkt dan ook direct het verschil in opvoeding. Met deze mensen kan men prettig samenwer ken; zij verlangen naar vooruitgang en ontwikkeling. Jammer genoeg is de financiële toestand niet erg roos kleurig. Als men naar de plaatselij ke autoriteiten gaat en samen met hen de sociale toestand bespreekt en plannen opmaakt die men in de toekomst hoopt uit te voeren, stem men zij er ten volle mee in, maar als men nog een stapje verder gaat en om financiële steun vraagt voor de aankoop van boeken en andere benodigdheden, dan hebben ze niets in voorraad en tot nu toe wachten we nog steeds op de beloofde steun. Ondertussen hebben we kennis kunnen maken met de regionale hoofddirecteur van de organisatie voor de ontwikkeling der bevol king. Deze heeft meteen formulie ren ingevuld en naar Dar Es Salaan gestuurd om hulp van UNICEF te krijgen. Er zijn reeds drie maanden verstreken zonder iets te horen of te zien. Geduld hebben; misschien hebben we dit jaar meer geluk! De regering probeert van alle kan ten het „self help sheme" (het zelf help schema) in te voeren. Dat is heel mooi, maar de uitvoering er van is op vele plaatsen heel moei lijk. Als men een vereniging wil oprichten om sociale verbeteringen aan te brengen, worden de mensen aangespoord om werk te zoeken en de opbrengst van het werk wordt dan gebruikt om de vereniging op poten te zetten. Als de opbrengst voldoende is, zodat ze meteen kun nen beginnen met iets te leren en na verloop van enkele maanden tot de ontdekking komen dat ze er een beetje winst uit kunnen slaan, dan is er een grote kans dat de leden zich meer en meer gaan interes seren voor deze beweging en hun best zullen doen om steeds groter resultaten te bereiken. Denken we nu even dat het tegenovergestelde plaats heeft, b.v. als zij geen ge noeg geld kunnen verdienen om de beweging op touw te zetten, dat het te lang duurt voordat zij echt kun nen beginnen, dan laten ze de moed zakken en is het heel moeilijk om er weer nieuwe moed in te pompen. Tegenwoordig is het niet meer zo dat de missie meteen de vereiste benodigdheden geeft, wij willen de mensen ook leren zich zelf te hel pen. Inplaats van hun alles te ver schaffen, trachten we met hen te overleggen op welke manier zij het beste kunnen beginnen en goede resultaten kunnen worden bereikt. Dan wordt er een overeenkomst ge sloten dat zij beetje met beetje de geleende som terug zullen betalen. De ondervinding heeft geleerd dat zij wel bereid zijn dit te doen, maar men moet geduld hebben, want het duurt soms maanden en maanden voordat ze in staat zijn iets terug te betalen. U begrijpt wel dat we hierbij wel iets tussen de vingers zien, maar toch proberen we zoveel mogelijk aan de genomen besluiteiï vast te houden. Het geld kunnen we dan besteden om de benzine voor de Volkswagen te betalen, want als men alles te voet moet doen, ver liest men veel tijd bij van de ene plaats naar de andere te gaan. De omliggende dorpen kunnen al leen te voet bereikt worden. Als het „de bruine kan trekken" (een Brabantse uitdrukking), dan maken we gebruik van de auto, anders gaan we te voet. In ieder gedeelte van het dorp proberen we een club op te richten voor de vrouwen. Twee onder hen worden als leid sters gekozen, die verplicht zijn om de kursus voor leidsters te volgen op de missie; daarna wordt van hen verwacht dat zij de kennis die ze hebben opgedaan, aan de andere clubleden doorgeven. Dit is een groot probleem voor de Afrikaanse vrouw. Zelfs de geëvolueerde vrou wen hebben ons ronduit verteld: „Zuster, wij, Afrikaanse vrouwen, kunnen geen vertrouwen in elkaar stellen". Zolang de Zusters van tijd tot tijd de club bezoeken, gaat alles goed, maar zo gauw ze het een tijd je allen moeten doen, gaat alles langzaamaan teruguit en dikwijls blijft er niets meer van over. Ons voornaamste werk is nu op 't ogen blik het trainen van leidsters om de vrouwen te laten zien dat hun eigen volk, als ze voldoende onder wijs hebben genoten, in staat zijn om hetzelfde werk te doen als de Zusters. Dat vraagt weer veel ge duld, want iedere keer moeten ze ons dat nog even laten horen. Ik ben bang dat ik te langdradig wordt in mijn verslag; daarom zal ik nog een klein woordje zeggen over de toestand op medisch gebied. Er zijn twee soorten van ziekenhui zen. Sommige behoren aan de mis sie en het personeel bestaat uit Zus ters, Afrikaanse verpleegsters en verplegers en in de grote ziekenhui zen zijn er een of twee dokters aan verbonden. Alles wordt betaald door de missie, met uitzondering van enkele ziekenhuizen die 'n klei ne subsidie krijgen van de regering. Ook de gediplomeerde verpleegsters krijgen een salaris van de regering, maar het schijnt dat dit steeds min der wordt, daar er meer en meer Afrikaanse verpleegsters dit werk overnemen. Toch worden de missie ziekenhuizen op hoge prijs gesteld. De meer geëvolueerde klas, maar ook de gewone mensen als ze het ters. De ziekenhuizen van de rege- kunnen betalen, gaan naar de Zus- ring geven de verzorging gratis. Het komt echter heel dikwijls voor dat er geen voldoende geneesmid delen zijn en het kan soms twee maanden duren voordat de volgen de zending aankomt. De mensen zijn altijd blij als er een missie-zieken huis in de buurt is, maar dit is niet overal het geval. Onlangs is het missie-ziekenhuis in Ujiji, in het zuiden van ons gebied, gesloten. De regering heeft de gebouwen gekre gen en waarschijnlijk zullen ze doorgaan met een poliokliniek. Zeer opvallend is, dat de bevolking in Ujiji bijna geheel bestaat uit Moha- medanen, maar zij stellen allemaal heel veel vertrouwen in de Zusters, en het ziekenhuis was altijd vol met zieken. Een Duitse Zuster, die gedurende vele jaren in deze streek in de ver schillende missie-ziekenhuizen heeft gewerkt en overal bekend stond als „Mama Frieda", is onlangs in Duits land overleden, na een operatie te hebben ondergaan die goed gelukt was, doch dagen later afscheid nam van deze wereld, daar het hart erg verzwakt was. Dit is een harde slag geweest, ook voor vele Afrikanen. Deze week kwam een jonge vrouw naar me toe, een Mohamedaanse; zij wilde graag weten of het echt waar was dat Mema of Sista Win- frieda gestorven is. Ze zei: „Ik kan het haast niet geloven. Maar ik zal goed voor haar bidden, dat God haar haar verdiende loon mag schen ken". Tussen Kigoma en Ujiji is kort geleden een nieuw modern zieken huis geopend door de regering, en twee van onze Zusters die in Ujiji in het ziekenhuis hebben gewerkt, maken nu deel uit van het perso neel en de samenwerking schijnt heel goed te zijn. Ook in de stad Mwanza, in een ander bisdom, is er een groot ziekenhuis in aanbouw, waar naast het Afrikaans personeel ook acht Zusters van vier verschil lende orden zullen deel uitmaken van het personeel. In Kasulu is, zoals ik reeds heb aangehaald, een ziekenhuis van de regering. Niet ver van hier (7 mij len) hebben de medische missie zusters, afkomstig uit Engeland, 'n groot ziekenhuis met 'n opleidings centrum of school voor verpleeg sters. Paters, Broeders en Zusters, Dat er in de missie veel armoede is vaak slechte toestanden heersen toont deze foto. alsmede talrijke mensen van het ge hele bisdom gaan naar Kabanga, waar een goede verzorging gewaar borgd is. Een ander groot ziekenhuis waar onze Zusters werkzaam zijn, is in Kagondo, in het aangrenzende bis dom. De afstand bedraagt bijna 300 mijlen (ongeveer 9 uur met de au to), waaraan twee deskundige vrou welijke lekendokters verbonden zijn. De gezondheidsdienst zendt overal platen rond, die bestemd zijn om hier en daar op te hangen, zodat vele mensen die kunnen lezen, gra tis onderricht ontvangen in gezond heidsleer. Maar datn eemt niet weg dat er op medisch gebied nog heel wat meer gedaan moet worden. U zult zich misschien afvragen of het missie-leven geen veranderin gen heeft ondergaan. Natuurlijk; wij proberen ook zoveel mogelijk met de tijd mee te gaan. Vroeger was er niet de samenwerking met mensen die een andere godsdienst beoefenden; de katholieken waren meestal aangesloten aan dezelfde vereniging, durfden zich niet met anderen te mengen enz. Vooral hier in Kasulu, waar men evenveel pro testanten en mohamedanen aantreft als katholieken, proberen wij heel neutraal te zijn. Dit wordt vooral geëist op sociaal gebied en dit schept een prettige sfeer. Men pro beert alles voor allen te zijn. Er zijn naast de kath. verenigingen nog an deren die open staan voor alle men sen. Zelfs in de kath. verenigingen worden zelfs de andersdenkenden toegelaten onder die voorwaarden, dat ze de voorgeschreven regels na komen. In de jeudvereniging ;,de Xaveriaantjes" zijn verschillende protestantse jongens en meisjes en enkele mohamedanen. De meisjes komen zaterdags in de kerk wer ken. Niet zo lang geleden waren er maar drie meisjes gekomen, ande ren waren verhinderd. Van deze drie was er één katholiek, de ander protestant en de derde mohame- daan. Eukomene! De xaveriaantjes hebben met kerstmis voor de nacht mis een kerstspel opgevoerd; twee portestantse meisjes wilden per sé engel zijn. De ouders vonden het goed, dus waarom nee zeggen. Maar van de andere kant is het niet ge makkelijk; b.v. als men een jeugd beweging opricht komt er veel bij kijken. Als men het een beetje aan trekkelijk wil maken (en dat is noodzakelijk), kan men zonder fi nanciële steun niets doen. Als mén alles rekent-, zoals boeken, schrif ten, potloden, ballen, fluiten en an dere benodigdheden, dan vraagt men zich dikwijls af, hoe zal ik dit aanleggen. Ze zijn allemaal vol goe de moed en verklaren zich bereid om alle soort werk te ondernemen om daarvoor wat geld te verdienen, maar als puntje bij paaltje komt, duurt het een hele tijd voordat er iets uit de bus komt. Ze willen nu graag korfballen leren, maar wie zal de palen enz. betalen? In Europa zou men tegen de jeugd kunnen zeggen: als ieder zoveel meebrengt, dan is het juist genoeg om de reke ning te betalen. Maar als ze hier 10 centen betalen in de maand, dat is 5 centen in Hollands geld, dan zul len de palen er nooit komen. En van de andere kant moet er weer op worden gelet dat men ze niet teveel verwent, want dat is ook de juiste opvoeding niet. Er zijn hier ook nog veel meisjes die 7 klassen hebben doorlopen, maar geen plaats hebben kunnen krijgen in een andere school om verder te studeren, daar zij niet tot de besten van de klas behoorden en de ouders kunnen zelf het school geld niet betalen. Wij zijn bereid om hen te helpen, maar dat alleen is niet voldoende. Als we over een lokaal konden beschikken met het nodige schoolmateriaal enz., dan zou de zaak gauw opgelost zijn. La ten we hopen dat het nieuwe jaar ons gunstig gezind zal zijn. Vele jonge meisjes wachten op de dag van opening. Wanneer zal dat zijn? Dan zijn er nog anderen die maar 4 klassen doorlopen hebben of hele maal geen onderwijs hebben geno ten. U ziet wel, aan werk ontbreekt het ons niet. Gelukkig maar nog liever te veel dan te weinig. Wat ons communiteitsleven be treft, wij zijn met 7 Zusters en heb ben 'n echt gezellig gemeenschaps leven. Zoals in Holland het kloos terleven meer en meer aangepast wordt aan de tegenwoordige tijds omstandigheden, hebben wij dat ook hier gedaan en ieder heeft voldoen de gelegenheid en vrijheid om de voorgeschreven oefeningen te ver richten waar en wanneer zij dit het meest geschikt acht. In Kabanga zijn twee andere Europese Congre gaties van Zusters werkzaam: de medische missie-zusters van Enge land en de Amerikaanse Zusters Mary Knoll geheten. Van tijd tot tijd worden wij door hen uitgeno digd voor een gezellige avond en dan hebben we het grootste plezier. Een Witte Broeder, die nu voor priester studeert, was juist in Ka banga met vakantie. M.M. Zusters hebben een accordeon en de Broe der was dadelijk bereid om een se rie welbekende wijsjes te spelen. Natuurlijk was het onmogelijk voor de Zusters die graag dansen, op hun stoel te blijven zitten en wij heb ben dan ook heerlijk gedanst op de vrolijke muziek. Na zo'n avond voelt men zich dubbel fit om weer aan het werk te gaan. Van tijd tot tijd, als de behoefe zich voordoet, kan men op een vrije zaterdagavond wat vrolijke muziek afdraaien en al gauw komen de andere Zusters even door de deur kijken. Maar 't mooi ste van alles is dat men ze dikwijls hoort zeggen: „O, ik heb echt geen tijd vanavond", maar wanneer ze even beginnen te dansen, kunnen ze niet meer weg komen. Tot deze groep behoor ik zelf ook. De weldoeners die zo vriendelijk zijn geweest ons platen te sturen, hierbij nogmaals hartelijk dank. O, aan ontspanning ontbreekt het ons niet. Soms gaan we op pick-nick met de gehele communiteit. Zelfs dicht bij ons huis vindt men mooie plekjes. De Zusters die van zwem men houden, kunnen van tijd tot tijd naar Kabanga gaan, waar de paters een zwembad hebben aange legd; de tijden zijn eerlijk verdeeld. De paters gaan 's morgens en de zusters in de namiddag. „Een ge zonde ziel in een gezond lichaam". De boog kan niet altijd gespannen zijn. Als men een gezellige communi teit van Zusters heeft, ontbreekt 't daar niet aan. En deze sfeer wordt geschapen door elkander te aan vaarden zoals zij zijn en door on derlinge behulpzaamheid, bereid vaardigheid en voorkomendheid in het gemeenschapsleven van iedere dag. Men voelt dat iedereen zich volkomen thuis voelt. Alles wat be trekking heeft op het communiteits leven wordt in een bijeenkomst van alle Zusters tezamen besproken en ieder is vrij zijn mening te kennen te geven. In het kort gezegd: „Wij zijn allemaal heel dankbaar voor de veranderingen die door onze Con gregatie zijn aangebracht en wij hopen dat een nieuwe algemene vergadering die gisteren geopend is, Italiaans trio CAVALIERI Strip-vedette's MISS SVETLANA en MISS MAIRLESS Acrobaat-duo SHIVERS Danseres MARIE-LOUISE Geopend van 20.00 uur tot 3.30 uur VEEMARKTSTRAAT 36 - 38 Telef. 04250-25287 allen die hieraan deelnemen, geleid mogen worden door de H. Geest, zodat deze 2de algemene vergade ring een nieuw succes mag worden voor nu en de toekomst. Tot slot zou ik u willen vragen, als u dit verslag leest, meer aan dacht te besteden aan de inhoud, dan aan de stijl en schrijfwijze van deze brief. Wij spreken hier bijna altijd Engels en soms Frans en zo zult u wel begrijpen dat ik mij zo nu en dan eens afvraag: „Hoe zegt men dat ook weer in 't Hollands"? Misschien heb ik niet helemaal aan uw verlangen voldaan wat be treft de inhoud van deze brief. Mocht u echter graag iets meer uit leg hebben over een of ander onder werp dat ik in deze brief heb aan gesproken of misschien vergeten heb, dan kunt u mij altijd schrijven en van mijn kant zal ik proberen u de juiste inlichtingen re geven. Gaarne wil ik allen die zich de moeite hebben gegeven en het ge duld hebben opgebracht om deze brief tot aan het einde te lezen, hartelijk danken en tevens zou ik u willen vragen het missie-werk en zijn arbeiders dagelijks in uw ge beden te herdenken. Bij voorbaat mijn hartelijke dank. Mochten er zich onder u perso nen bevinden die onze missie graag op financieel of materieel gebied zouden willen helpen, dan kunt u dit doen per aangetekende brief of via de Prokuur in Esch, Gestelse- weg 8. Eventuele pakken kunnen rechtstreeks aan ons geadresseerd worden: Sisters of O.L. of Africa, P.O. Box 43 Kasulu, Tanzania, East Africa. Als u een postpakket wilt sturen, dan is het aan te raden om een balen zak of een andere stof om de doos te naaien. Deze pakken worden bijna nooit geopend. Ook is het aan te raden een gedeelte van de inhoud aan te geven. Of men geeft aan: „Worn clothes for free distribution", of schoolmateriaal value Sh. of gld., maar niet te veel, want dan zijn de invoerrechten te hoog. Gedragen kleren zijn hier nog zeer welkom. Iedere dag komen er mensen vragen of ze niet een paar dagen voor ons kunnen werken om kleren te verdienen. Zuster Pacifia (Ria Kemmeren) Het is 65 jaar geleden dat het kasteel Onzeoort in Nieuwkuyk in an dere handen is overgegaan. Het was een prachtig kasteel, gelegen rondom in een gracht, met mooie lanen beplant met bomen en uitge strekte landerijen. Bij de inwoners van Nieuwkuyk en Onzenoort zijn aan het kasteel en de destijdse bewoners, de heren de la Court, nog vele dankbare en aangename herin-neringen. Jonkheer Josephus Ma ria Wilhelmus Emmanuel de la Court en jonkheer Willem zijn al lang ter ziele. Zij leven echter nog voort in de herinneringen van de in woners van Nieuwkuyk. De invloed van mijnheer Jozef op de gemeen ten Nieuwkuyk en Onzenoort was anders dan die van jonkheer Wil lem. Jonkheer Jozef stond meer gere serveerd en oefende zijn invloed te genover de samenleving van Nieuw kuyk en Onzenoort vooral uit van uit de kamers van zijn kasteel, ter wijl Willem er midden instond en er als het ware 't middelpunt van vormde. Jonkheer Jozef de la Court werd geboren in Den Bosch op 16 februari 1840. Was lid van de Raad en later wethouder totdat hij als lid van de Provinciale Staen gekozen werd en tot lid van de Ged. Staten van Noord-Brabant. Hij huwde 31 mei 1870 met jonk vrouw Marie Antoinette Julie Cle- mence Ghislaino Bètune. Van zijn moeder jonkvrouw Julia Maria Cla ra Hag-Wassenaar van Onzenoort erfde hij de heerlijkheden Onzen oort en Nieuwkuyk. Zowel door z'n belangrijke functies en invloedrijke relaties was jonkheer Jozef zeker een man van groot gezag, die zijn invloed gaarne uitoefende als hij een ander daarmee van dienst kon zijn. De inwoners van Nieuwkuyk hebben daarvan veel profijt gehad. Hij wist dat ze het in het algemeen niet erg breed hadden. Er was hard te werken voor een droge boterham. Jonkheer Jozef was steeds bereid iemand te helpen. „Och, die van Onzenoort en Nieuw kuyk moeten weten dat ze een heer hebben, die klaar staat voor zijn me demens,,' En zo gebeurde het nogal eens dat men de stoute schoenen aantrok en aanbelde aan het kasteel. Vanzelfsprekend kwam het er op aan de etquette na te leven. Want jonkheer Jozef was een goed, maar ook een streng heer. Zo stond eens A. v. d. Lee, meer bekend als Aaike de stoker geduldig te wachten aan het kasteel voor zijn kans om de begeerde gemeentebetrekking te krijgen van straatreinigen. Zo iets vraag je pas als de heer netjes gegeten heeft, had door Kol- ster de dienstbode Aaike toever trouwd. Aaike belde hierna aan en kreeg de betrekking van zes gulden in de week Velen met Aaike wer- door mijnheer Jozef aan een baan tje geholpen en noemde hem met trots „De koning van Noord-Bra bant", omdat hij alles gedaan wist te krijgen. Om de inwoners in hun arm huishoudelijk gedoe tegemoet te komen liet hij ze vrij toe om in zijn bos hout te sprokkelen, liet hij kleren brengen bij de armen en ko len en vaak greep hij in zijn beurs om hun schulden te betalen. Was er feest in het dorp dan werd de heer Jozef hierin betrokken. Met kermis trok men gezamelijk op naar het kasteel met voorop de gilde van St. Joris. De heer Jozef liet zich bij die gelegenheid niet overtroeven. Op de tafel lagen reeds de envelop pen klaar met inhoud ruim vol doende voor bier en een mooie spaarduit voor een nieuwe piloso- broek. Ook het onderwijs liet de heer Jozef niet onverschillig. Dit kwam in hoofdzaak door de hier destijdse meester Driesen. Op h et kasteel kwam ook vaak groot en deftig volk, en ook geleerd volk. Een van de trouwe bezoekers hier van was de grote dr. Schaepman. Meester Driesen bewaarde aan Schaepman een persoonlijke herin nering waarop hij erg trots ging. Na een rede te hebben gehouden in het concertgebouw in Den Bosch was de zaal na veel applaus gro tendeels leeggelopen. De kwestie Berlijn is al geruime tijd zo dood als een pier. Zelfs klei ne treiterpartijtjes van Oostduitse zijde als reactie op enige Westduit- se folklore als bondsdagvergaderin gen in de ex-hoofdstad, lijken met weinig geestdrift uitgevoerd. En Moskou zelf schijnt helemaal geen behoefte meer te hebben de status van Berlijn te bedreigen om daar mee bijvoorbeeld Amerika of de bondsrepubliek dwars te zitten. Dat wil echter niet zeggen dat men in Moskou helemaal vergeten is dat er nog zoiets bestaat als de Berlijnse enclave van westers op Oostduits gebied. Gromyko heeft het in zijn rede nog eens aangesne den al viel dat minder op doordat de hoofdtoon van zijn toespraak was dat de relatie met de V.S. wel ver der verbeterd mocht worden naar zijn smaak - een opvatting waarvan zijn Amerikaanse collega opvallend snel en gretig de wijsheid erkende. Dat houdt in dat Washington en Moskou beide graag vaart zouden willen zetten achter de behandeling van voor hen zeer belangrijke af faires als de beperking van de kost bare kernwapenwedloop. Dr. Schaepman had het weer eens mooi en goed gezegd. Maar er wa ren er ook die minder haast had den en hun mening eens persoon lijk wilden kenbaar maken aan Dr. Schaepman. Onder hen bevond zich meester Driessen. Na het gedebat- teer stond de hoofdonderwijzer plot seling op, maakte een buiging naar Dr. Schaepman en begon een speech,!, waarop na afloop Dr. Schaepman geen betere woorden kon vinden dan: „Meester Dries sen, mijn complimenten. Tot nu toe heb ik altijd gemeend, dat er slechts één redenaar was nl. Dr. Schaepman zelf, vanaf dit ogenblik weet ik be ter. Er is niet één Dr. Schaepman maar er zijn er twee. SPANNING IN D.E.S.-TOURNOOI P. v. d. Loo heeft in het neder- laagtournooi georganiseerd door de biljartvereniging D.E.S. met als in zet de D.E.S.-Cup W. v. d. Berk zijn eerste nederlaag toegebracht. Hij werd verslagen met 250 cadre 38/2 tegen 50 caramboles libre. Door deze nederlaag van Van de Berk stijgt de spanning, want behalve W. van de Berk zijn ook van de Loo en A. Treuren nog kanshebbers. Ver dere uitslagen: A. Treuren (280 li bre) 280, Th. Vugts (175 libre) 96, P v d. Loo (250 cadre 38/2) 250, W. v. d. Berk (105 libre) 50. FIETSENRALLY De uitslag van de fietsenrally ge organiseerd door het jeugdvakantie- werk was: 1 H. Parijs, 2 R. Klerkx, •3 R. van Oyen. Medewerking aan de ze rally verleende Ged. Staten van Noord-Brabant, de gemeenten Vlij men, Drunen Heivoort en Crom- voirt. Diverse firma's hadden de or ganisatoren in staat gesteld de deel nemers iets aan te bieden. KRUISBOOGVERENIGING Tijdens de viering van het derde lustrum van de kruisboogvereniging „Willem Teil" werd een bedrag van f 25,- geschonken aan het actie co mité voor „Het Zorgenkind". Voor hetzelfde doel stelde de Carnavals vereniging „De Tierlantijnen" een bedrag van f 60,- beschikbaar. JEUGD V AK ANTIE WERK Het jeugdvakantiewerk te Vlij men wordt dinsdag 29 juli voortge zet met een uitstapje naar Wonder land Eindhoven voor de meeste mis schien onbekend, maar daar is veel te beleven. Het is een gebouw, waarin 70 stands staan opgesteld. Daarin kunnen de kinderen naar harte lust tekenen, naaien, timme ren, boetseren en verder voor meis jes hun eigen potje koken en bui ten worden sportwedstrijden geor ganiseerd. De belangstelling voor deze trip is groot vertrek 9 uur van- afhet Plein terug 4 uur. Donder dag 31 juli ULO-proeven. Hier kan je weer echt diploma gaan halen. Alle meisjes en jongens tussen 10- 13 jaar mogen meedoen. Voor de kleinere jeugd kleine sportdag. Za terdag 2 aug. Vlaamse Kermis er zijn vele mooie prijzen te verdie nen.

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Echo van het Zuiden | 1969 | | pagina 5