Leken-apostolaat neemt voorname
plaats in ;bij het missiewerk
Herinneringen aan het kasteel
„Onzenoort" en de jonkheren de La Court
Ziekenhuis
KASTEEL IN NIEUWKUYK GING 65 JAAR GELEDEN
IN ANDERE HANDEN OVER
3
DE ECHO VAN HET, ZUIDEN VAN MAANDAG 28 JULI 1969
3
Geen vertrouwen in
elkaar
4
Communiteitsleven
Goede sfeer
Artisten
voor de maand
juli
THE BLUE NOTE
Tilburg
Steun
Oude inwoners
herinneren zich de
Jonkers nog
„De koning van
Noord-Brabant"
De kwestie Berlijn
leeft niet meer
Dr. Schaepman
Nieuwkuijk
Vlijmen
(Vervolg van pag. 1)
re dorpen vindt men hier een post
kantoor, gemeentehuis met rechts
zaal, politiebureau, gevangenis, zie
kenhuis (regering), boekwinkel, 'n
grote marktplaats en daar rondom
heen winkels van Indiërs en Ara
bieren. De ambtenaren zijn meestal
afkomstig uit andere streken van 't
land. Men merkt dan ook direct het
verschil in opvoeding. Met deze
mensen kan men prettig samenwer
ken; zij verlangen naar vooruitgang
en ontwikkeling. Jammer genoeg is
de financiële toestand niet erg roos
kleurig. Als men naar de plaatselij
ke autoriteiten gaat en samen met
hen de sociale toestand bespreekt
en plannen opmaakt die men in de
toekomst hoopt uit te voeren, stem
men zij er ten volle mee in, maar
als men nog een stapje verder gaat
en om financiële steun vraagt voor
de aankoop van boeken en andere
benodigdheden, dan hebben ze niets
in voorraad en tot nu toe wachten
we nog steeds op de beloofde steun.
Ondertussen hebben we kennis
kunnen maken met de regionale
hoofddirecteur van de organisatie
voor de ontwikkeling der bevol
king. Deze heeft meteen formulie
ren ingevuld en naar Dar Es Salaan
gestuurd om hulp van UNICEF te
krijgen. Er zijn reeds drie maanden
verstreken zonder iets te horen of
te zien. Geduld hebben; misschien
hebben we dit jaar meer geluk!
De regering probeert van alle kan
ten het „self help sheme" (het zelf
help schema) in te voeren. Dat is
heel mooi, maar de uitvoering er
van is op vele plaatsen heel moei
lijk. Als men een vereniging wil
oprichten om sociale verbeteringen
aan te brengen, worden de mensen
aangespoord om werk te zoeken en
de opbrengst van het werk wordt
dan gebruikt om de vereniging op
poten te zetten. Als de opbrengst
voldoende is, zodat ze meteen kun
nen beginnen met iets te leren en
na verloop van enkele maanden tot
de ontdekking komen dat ze er een
beetje winst uit kunnen slaan, dan
is er een grote kans dat de leden
zich meer en meer gaan interes
seren voor deze beweging en hun
best zullen doen om steeds groter
resultaten te bereiken. Denken we
nu even dat het tegenovergestelde
plaats heeft, b.v. als zij geen ge
noeg geld kunnen verdienen om de
beweging op touw te zetten, dat het
te lang duurt voordat zij echt kun
nen beginnen, dan laten ze de moed
zakken en is het heel moeilijk om
er weer nieuwe moed in te pompen.
Tegenwoordig is het niet meer zo
dat de missie meteen de vereiste
benodigdheden geeft, wij willen de
mensen ook leren zich zelf te hel
pen. Inplaats van hun alles te ver
schaffen, trachten we met hen te
overleggen op welke manier zij het
beste kunnen beginnen en goede
resultaten kunnen worden bereikt.
Dan wordt er een overeenkomst ge
sloten dat zij beetje met beetje de
geleende som terug zullen betalen.
De ondervinding heeft geleerd dat
zij wel bereid zijn dit te doen, maar
men moet geduld hebben, want het
duurt soms maanden en maanden
voordat ze in staat zijn iets terug
te betalen. U begrijpt wel dat we
hierbij wel iets tussen de vingers
zien, maar toch proberen we zoveel
mogelijk aan de genomen besluiteiï
vast te houden. Het geld kunnen we
dan besteden om de benzine voor
de Volkswagen te betalen, want als
men alles te voet moet doen, ver
liest men veel tijd bij van de ene
plaats naar de andere te gaan.
De omliggende dorpen kunnen al
leen te voet bereikt worden. Als
het „de bruine kan trekken" (een
Brabantse uitdrukking), dan maken
we gebruik van de auto, anders
gaan we te voet. In ieder gedeelte
van het dorp proberen we een club
op te richten voor de vrouwen.
Twee onder hen worden als leid
sters gekozen, die verplicht zijn om
de kursus voor leidsters te volgen
op de missie; daarna wordt van hen
verwacht dat zij de kennis die ze
hebben opgedaan, aan de andere
clubleden doorgeven. Dit is een
groot probleem voor de Afrikaanse
vrouw. Zelfs de geëvolueerde vrou
wen hebben ons ronduit verteld:
„Zuster, wij, Afrikaanse vrouwen,
kunnen geen vertrouwen in elkaar
stellen". Zolang de Zusters van tijd
tot tijd de club bezoeken, gaat alles
goed, maar zo gauw ze het een tijd
je allen moeten doen, gaat alles
langzaamaan teruguit en dikwijls
blijft er niets meer van over. Ons
voornaamste werk is nu op 't ogen
blik het trainen van leidsters om
de vrouwen te laten zien dat hun
eigen volk, als ze voldoende onder
wijs hebben genoten, in staat zijn
om hetzelfde werk te doen als de
Zusters. Dat vraagt weer veel ge
duld, want iedere keer moeten ze
ons dat nog even laten horen.
Ik ben bang dat ik te langdradig
wordt in mijn verslag; daarom zal
ik nog een klein woordje zeggen
over de toestand op medisch gebied.
Er zijn twee soorten van ziekenhui
zen. Sommige behoren aan de mis
sie en het personeel bestaat uit Zus
ters, Afrikaanse verpleegsters en
verplegers en in de grote ziekenhui
zen zijn er een of twee dokters aan
verbonden. Alles wordt betaald
door de missie, met uitzondering
van enkele ziekenhuizen die 'n klei
ne subsidie krijgen van de regering.
Ook de gediplomeerde verpleegsters
krijgen een salaris van de regering,
maar het schijnt dat dit steeds min
der wordt, daar er meer en meer
Afrikaanse verpleegsters dit werk
overnemen. Toch worden de missie
ziekenhuizen op hoge prijs gesteld.
De meer geëvolueerde klas, maar
ook de gewone mensen als ze het
ters. De ziekenhuizen van de rege-
kunnen betalen, gaan naar de Zus-
ring geven de verzorging gratis.
Het komt echter heel dikwijls voor
dat er geen voldoende geneesmid
delen zijn en het kan soms twee
maanden duren voordat de volgen
de zending aankomt. De mensen zijn
altijd blij als er een missie-zieken
huis in de buurt is, maar dit is niet
overal het geval. Onlangs is het
missie-ziekenhuis in Ujiji, in het
zuiden van ons gebied, gesloten. De
regering heeft de gebouwen gekre
gen en waarschijnlijk zullen ze
doorgaan met een poliokliniek. Zeer
opvallend is, dat de bevolking in
Ujiji bijna geheel bestaat uit Moha-
medanen, maar zij stellen allemaal
heel veel vertrouwen in de Zusters,
en het ziekenhuis was altijd vol met
zieken.
Een Duitse Zuster, die gedurende
vele jaren in deze streek in de ver
schillende missie-ziekenhuizen heeft
gewerkt en overal bekend stond als
„Mama Frieda", is onlangs in Duits
land overleden, na een operatie te
hebben ondergaan die goed gelukt
was, doch dagen later afscheid nam
van deze wereld, daar het hart erg
verzwakt was. Dit is een harde slag
geweest, ook voor vele Afrikanen.
Deze week kwam een jonge vrouw
naar me toe, een Mohamedaanse;
zij wilde graag weten of het echt
waar was dat Mema of Sista Win-
frieda gestorven is. Ze zei: „Ik kan
het haast niet geloven. Maar ik zal
goed voor haar bidden, dat God
haar haar verdiende loon mag schen
ken".
Tussen Kigoma en Ujiji is kort
geleden een nieuw modern zieken
huis geopend door de regering, en
twee van onze Zusters die in Ujiji
in het ziekenhuis hebben gewerkt,
maken nu deel uit van het perso
neel en de samenwerking schijnt
heel goed te zijn. Ook in de stad
Mwanza, in een ander bisdom, is er
een groot ziekenhuis in aanbouw,
waar naast het Afrikaans personeel
ook acht Zusters van vier verschil
lende orden zullen deel uitmaken
van het personeel.
In Kasulu is, zoals ik reeds heb
aangehaald, een ziekenhuis van de
regering. Niet ver van hier (7 mij
len) hebben de medische missie
zusters, afkomstig uit Engeland, 'n
groot ziekenhuis met 'n opleidings
centrum of school voor verpleeg
sters. Paters, Broeders en Zusters,
Dat er in de missie veel armoede is vaak slechte toestanden heersen
toont deze foto.
alsmede talrijke mensen van het ge
hele bisdom gaan naar Kabanga,
waar een goede verzorging gewaar
borgd is.
Een ander groot ziekenhuis waar
onze Zusters werkzaam zijn, is in
Kagondo, in het aangrenzende bis
dom. De afstand bedraagt bijna 300
mijlen (ongeveer 9 uur met de au
to), waaraan twee deskundige vrou
welijke lekendokters verbonden
zijn. De gezondheidsdienst zendt
overal platen rond, die bestemd zijn
om hier en daar op te hangen, zodat
vele mensen die kunnen lezen, gra
tis onderricht ontvangen in gezond
heidsleer. Maar datn eemt niet weg
dat er op medisch gebied nog heel
wat meer gedaan moet worden.
U zult zich misschien afvragen of
het missie-leven geen veranderin
gen heeft ondergaan. Natuurlijk;
wij proberen ook zoveel mogelijk
met de tijd mee te gaan. Vroeger
was er niet de samenwerking met
mensen die een andere godsdienst
beoefenden; de katholieken waren
meestal aangesloten aan dezelfde
vereniging, durfden zich niet met
anderen te mengen enz. Vooral hier
in Kasulu, waar men evenveel pro
testanten en mohamedanen aantreft
als katholieken, proberen wij heel
neutraal te zijn. Dit wordt vooral
geëist op sociaal gebied en dit
schept een prettige sfeer. Men pro
beert alles voor allen te zijn. Er zijn
naast de kath. verenigingen nog an
deren die open staan voor alle men
sen. Zelfs in de kath. verenigingen
worden zelfs de andersdenkenden
toegelaten onder die voorwaarden,
dat ze de voorgeschreven regels na
komen. In de jeudvereniging ;,de
Xaveriaantjes" zijn verschillende
protestantse jongens en meisjes en
enkele mohamedanen. De meisjes
komen zaterdags in de kerk wer
ken. Niet zo lang geleden waren er
maar drie meisjes gekomen, ande
ren waren verhinderd. Van deze
drie was er één katholiek, de ander
protestant en de derde mohame-
daan. Eukomene! De xaveriaantjes
hebben met kerstmis voor de nacht
mis een kerstspel opgevoerd; twee
portestantse meisjes wilden per sé
engel zijn. De ouders vonden het
goed, dus waarom nee zeggen. Maar
van de andere kant is het niet ge
makkelijk; b.v. als men een jeugd
beweging opricht komt er veel bij
kijken. Als men het een beetje aan
trekkelijk wil maken (en dat is
noodzakelijk), kan men zonder fi
nanciële steun niets doen. Als mén
alles rekent-, zoals boeken, schrif
ten, potloden, ballen, fluiten en an
dere benodigdheden, dan vraagt
men zich dikwijls af, hoe zal ik dit
aanleggen. Ze zijn allemaal vol goe
de moed en verklaren zich bereid
om alle soort werk te ondernemen
om daarvoor wat geld te verdienen,
maar als puntje bij paaltje komt,
duurt het een hele tijd voordat er
iets uit de bus komt. Ze willen nu
graag korfballen leren, maar wie zal
de palen enz. betalen? In Europa
zou men tegen de jeugd kunnen
zeggen: als ieder zoveel meebrengt,
dan is het juist genoeg om de reke
ning te betalen. Maar als ze hier 10
centen betalen in de maand, dat is
5 centen in Hollands geld, dan zul
len de palen er nooit komen. En
van de andere kant moet er weer op
worden gelet dat men ze niet teveel
verwent, want dat is ook de juiste
opvoeding niet.
Er zijn hier ook nog veel meisjes
die 7 klassen hebben doorlopen,
maar geen plaats hebben kunnen
krijgen in een andere school om
verder te studeren, daar zij niet tot
de besten van de klas behoorden en
de ouders kunnen zelf het school
geld niet betalen. Wij zijn bereid
om hen te helpen, maar dat alleen
is niet voldoende. Als we over een
lokaal konden beschikken met het
nodige schoolmateriaal enz., dan
zou de zaak gauw opgelost zijn. La
ten we hopen dat het nieuwe jaar
ons gunstig gezind zal zijn. Vele
jonge meisjes wachten op de dag
van opening. Wanneer zal dat zijn?
Dan zijn er nog anderen die maar
4 klassen doorlopen hebben of hele
maal geen onderwijs hebben geno
ten. U ziet wel, aan werk ontbreekt
het ons niet. Gelukkig maar nog
liever te veel dan te weinig.
Wat ons communiteitsleven be
treft, wij zijn met 7 Zusters en heb
ben 'n echt gezellig gemeenschaps
leven. Zoals in Holland het kloos
terleven meer en meer aangepast
wordt aan de tegenwoordige tijds
omstandigheden, hebben wij dat ook
hier gedaan en ieder heeft voldoen
de gelegenheid en vrijheid om de
voorgeschreven oefeningen te ver
richten waar en wanneer zij dit het
meest geschikt acht. In Kabanga
zijn twee andere Europese Congre
gaties van Zusters werkzaam: de
medische missie-zusters van Enge
land en de Amerikaanse Zusters
Mary Knoll geheten. Van tijd tot
tijd worden wij door hen uitgeno
digd voor een gezellige avond en
dan hebben we het grootste plezier.
Een Witte Broeder, die nu voor
priester studeert, was juist in Ka
banga met vakantie. M.M. Zusters
hebben een accordeon en de Broe
der was dadelijk bereid om een se
rie welbekende wijsjes te spelen.
Natuurlijk was het onmogelijk voor
de Zusters die graag dansen, op hun
stoel te blijven zitten en wij heb
ben dan ook heerlijk gedanst op de
vrolijke muziek. Na zo'n avond
voelt men zich dubbel fit om weer
aan het werk te gaan. Van tijd tot
tijd, als de behoefe zich voordoet,
kan men op een vrije zaterdagavond
wat vrolijke muziek afdraaien en al
gauw komen de andere Zusters even
door de deur kijken. Maar 't mooi
ste van alles is dat men ze dikwijls
hoort zeggen: „O, ik heb echt geen
tijd vanavond", maar wanneer ze
even beginnen te dansen, kunnen ze
niet meer weg komen. Tot deze
groep behoor ik zelf ook.
De weldoeners die zo vriendelijk
zijn geweest ons platen te sturen,
hierbij nogmaals hartelijk dank. O,
aan ontspanning ontbreekt het ons
niet. Soms gaan we op pick-nick
met de gehele communiteit. Zelfs
dicht bij ons huis vindt men mooie
plekjes. De Zusters die van zwem
men houden, kunnen van tijd tot
tijd naar Kabanga gaan, waar de
paters een zwembad hebben aange
legd; de tijden zijn eerlijk verdeeld.
De paters gaan 's morgens en de
zusters in de namiddag. „Een ge
zonde ziel in een gezond lichaam".
De boog kan niet altijd gespannen
zijn.
Als men een gezellige communi
teit van Zusters heeft, ontbreekt 't
daar niet aan. En deze sfeer wordt
geschapen door elkander te aan
vaarden zoals zij zijn en door on
derlinge behulpzaamheid, bereid
vaardigheid en voorkomendheid in
het gemeenschapsleven van iedere
dag. Men voelt dat iedereen zich
volkomen thuis voelt. Alles wat be
trekking heeft op het communiteits
leven wordt in een bijeenkomst van
alle Zusters tezamen besproken en
ieder is vrij zijn mening te kennen
te geven. In het kort gezegd: „Wij
zijn allemaal heel dankbaar voor de
veranderingen die door onze Con
gregatie zijn aangebracht en wij
hopen dat een nieuwe algemene
vergadering die gisteren geopend is,
Italiaans trio CAVALIERI
Strip-vedette's
MISS SVETLANA
en
MISS MAIRLESS
Acrobaat-duo SHIVERS
Danseres MARIE-LOUISE
Geopend van 20.00 uur tot
3.30 uur
VEEMARKTSTRAAT 36 - 38
Telef. 04250-25287
allen die hieraan deelnemen, geleid
mogen worden door de H. Geest,
zodat deze 2de algemene vergade
ring een nieuw succes mag worden
voor nu en de toekomst.
Tot slot zou ik u willen vragen,
als u dit verslag leest, meer aan
dacht te besteden aan de inhoud,
dan aan de stijl en schrijfwijze van
deze brief. Wij spreken hier bijna
altijd Engels en soms Frans en zo
zult u wel begrijpen dat ik mij zo
nu en dan eens afvraag: „Hoe zegt
men dat ook weer in 't Hollands"?
Misschien heb ik niet helemaal
aan uw verlangen voldaan wat be
treft de inhoud van deze brief.
Mocht u echter graag iets meer uit
leg hebben over een of ander onder
werp dat ik in deze brief heb aan
gesproken of misschien vergeten
heb, dan kunt u mij altijd schrijven
en van mijn kant zal ik proberen
u de juiste inlichtingen re geven.
Gaarne wil ik allen die zich de
moeite hebben gegeven en het ge
duld hebben opgebracht om deze
brief tot aan het einde te lezen,
hartelijk danken en tevens zou ik
u willen vragen het missie-werk en
zijn arbeiders dagelijks in uw ge
beden te herdenken. Bij voorbaat
mijn hartelijke dank.
Mochten er zich onder u perso
nen bevinden die onze missie graag
op financieel of materieel gebied
zouden willen helpen, dan kunt u
dit doen per aangetekende brief of
via de Prokuur in Esch, Gestelse-
weg 8. Eventuele pakken kunnen
rechtstreeks aan ons geadresseerd
worden: Sisters of O.L. of Africa,
P.O. Box 43 Kasulu, Tanzania, East
Africa. Als u een postpakket wilt
sturen, dan is het aan te raden om
een balen zak of een andere stof
om de doos te naaien. Deze pakken
worden bijna nooit geopend. Ook is
het aan te raden een gedeelte van
de inhoud aan te geven. Of men
geeft aan: „Worn clothes for free
distribution", of schoolmateriaal
value Sh. of gld., maar niet te veel,
want dan zijn de invoerrechten te
hoog. Gedragen kleren zijn hier nog
zeer welkom. Iedere dag komen er
mensen vragen of ze niet een paar
dagen voor ons kunnen werken om
kleren te verdienen.
Zuster Pacifia
(Ria Kemmeren)
Het is 65 jaar geleden dat het kasteel Onzeoort in Nieuwkuyk in an
dere handen is overgegaan. Het was een prachtig kasteel, gelegen
rondom in een gracht, met mooie lanen beplant met bomen en uitge
strekte landerijen. Bij de inwoners van Nieuwkuyk en Onzenoort zijn
aan het kasteel en de destijdse bewoners, de heren de la Court, nog
vele dankbare en aangename herin-neringen. Jonkheer Josephus Ma
ria Wilhelmus Emmanuel de la Court en jonkheer Willem zijn al lang
ter ziele. Zij leven echter nog voort in de herinneringen van de in
woners van Nieuwkuyk. De invloed van mijnheer Jozef op de gemeen
ten Nieuwkuyk en Onzenoort was anders dan die van jonkheer Wil
lem.
Jonkheer Jozef stond meer gere
serveerd en oefende zijn invloed te
genover de samenleving van Nieuw
kuyk en Onzenoort vooral uit van
uit de kamers van zijn kasteel, ter
wijl Willem er midden instond en
er als het ware 't middelpunt van
vormde. Jonkheer Jozef de la Court
werd geboren in Den Bosch op 16
februari 1840. Was lid van de Raad
en later wethouder totdat hij als lid
van de Provinciale Staen gekozen
werd en tot lid van de Ged. Staten
van Noord-Brabant.
Hij huwde 31 mei 1870 met jonk
vrouw Marie Antoinette Julie Cle-
mence Ghislaino Bètune. Van zijn
moeder jonkvrouw Julia Maria Cla
ra Hag-Wassenaar van Onzenoort
erfde hij de heerlijkheden Onzen
oort en Nieuwkuyk. Zowel door z'n
belangrijke functies en invloedrijke
relaties was jonkheer Jozef zeker
een man van groot gezag, die zijn
invloed gaarne uitoefende als hij
een ander daarmee van dienst kon
zijn. De inwoners van Nieuwkuyk
hebben daarvan veel profijt gehad.
Hij wist dat ze het in het algemeen
niet erg breed hadden.
Er was hard te werken voor een
droge boterham. Jonkheer Jozef
was steeds bereid iemand te helpen.
„Och, die van Onzenoort en Nieuw
kuyk moeten weten dat ze een heer
hebben, die klaar staat voor zijn me
demens,,' En zo gebeurde het nogal
eens dat men de stoute schoenen
aantrok en aanbelde aan het kasteel.
Vanzelfsprekend kwam het er op
aan de etquette na te leven. Want
jonkheer Jozef was een goed, maar
ook een streng heer. Zo stond eens
A. v. d. Lee, meer bekend als Aaike
de stoker geduldig te wachten aan
het kasteel voor zijn kans om de
begeerde gemeentebetrekking te
krijgen van straatreinigen.
Zo iets vraag je pas als de heer
netjes gegeten heeft, had door Kol-
ster de dienstbode Aaike toever
trouwd. Aaike belde hierna aan en
kreeg de betrekking van zes gulden
in de week Velen met Aaike wer-
door mijnheer Jozef aan een baan
tje geholpen en noemde hem met
trots „De koning van Noord-Bra
bant", omdat hij alles gedaan wist
te krijgen. Om de inwoners in hun
arm huishoudelijk gedoe tegemoet
te komen liet hij ze vrij toe om in
zijn bos hout te sprokkelen, liet hij
kleren brengen bij de armen en ko
len en vaak greep hij in zijn beurs
om hun schulden te betalen.
Was er feest in het dorp dan werd
de heer Jozef hierin betrokken. Met
kermis trok men gezamelijk op naar
het kasteel met voorop de gilde van
St. Joris. De heer Jozef liet zich bij
die gelegenheid niet overtroeven.
Op de tafel lagen reeds de envelop
pen klaar met inhoud ruim vol
doende voor bier en een mooie
spaarduit voor een nieuwe piloso-
broek. Ook het onderwijs liet de
heer Jozef niet onverschillig.
Dit kwam in hoofdzaak door de
hier destijdse meester Driesen. Op
h et kasteel kwam ook vaak groot
en deftig volk, en ook geleerd volk.
Een van de trouwe bezoekers hier
van was de grote dr. Schaepman.
Meester Driesen bewaarde aan
Schaepman een persoonlijke herin
nering waarop hij erg trots ging.
Na een rede te hebben gehouden in
het concertgebouw in Den Bosch
was de zaal na veel applaus gro
tendeels leeggelopen.
De kwestie Berlijn is al geruime
tijd zo dood als een pier. Zelfs klei
ne treiterpartijtjes van Oostduitse
zijde als reactie op enige Westduit-
se folklore als bondsdagvergaderin
gen in de ex-hoofdstad, lijken met
weinig geestdrift uitgevoerd. En
Moskou zelf schijnt helemaal geen
behoefte meer te hebben de status
van Berlijn te bedreigen om daar
mee bijvoorbeeld Amerika of de
bondsrepubliek dwars te zitten.
Dat wil echter niet zeggen dat
men in Moskou helemaal vergeten
is dat er nog zoiets bestaat als de
Berlijnse enclave van westers op
Oostduits gebied. Gromyko heeft
het in zijn rede nog eens aangesne
den al viel dat minder op doordat
de hoofdtoon van zijn toespraak was
dat de relatie met de V.S. wel ver
der verbeterd mocht worden naar
zijn smaak - een opvatting waarvan
zijn Amerikaanse collega opvallend
snel en gretig de wijsheid erkende.
Dat houdt in dat Washington en
Moskou beide graag vaart zouden
willen zetten achter de behandeling
van voor hen zeer belangrijke af
faires als de beperking van de kost
bare kernwapenwedloop.
Dr. Schaepman had het weer eens
mooi en goed gezegd. Maar er wa
ren er ook die minder haast had
den en hun mening eens persoon
lijk wilden kenbaar maken aan Dr.
Schaepman. Onder hen bevond zich
meester Driessen. Na het gedebat-
teer stond de hoofdonderwijzer plot
seling op, maakte een buiging naar
Dr. Schaepman en begon een
speech,!, waarop na afloop Dr.
Schaepman geen betere woorden
kon vinden dan: „Meester Dries
sen, mijn complimenten. Tot nu toe
heb ik altijd gemeend, dat er slechts
één redenaar was nl. Dr. Schaepman
zelf, vanaf dit ogenblik weet ik be
ter. Er is niet één Dr. Schaepman
maar er zijn er twee.
SPANNING IN D.E.S.-TOURNOOI
P. v. d. Loo heeft in het neder-
laagtournooi georganiseerd door de
biljartvereniging D.E.S. met als in
zet de D.E.S.-Cup W. v. d. Berk
zijn eerste nederlaag toegebracht.
Hij werd verslagen met 250 cadre
38/2 tegen 50 caramboles libre. Door
deze nederlaag van Van de Berk
stijgt de spanning, want behalve W.
van de Berk zijn ook van de Loo en
A. Treuren nog kanshebbers. Ver
dere uitslagen: A. Treuren (280 li
bre) 280, Th. Vugts (175 libre) 96,
P v d. Loo (250 cadre 38/2) 250, W.
v. d. Berk (105 libre) 50.
FIETSENRALLY
De uitslag van de fietsenrally ge
organiseerd door het jeugdvakantie-
werk was: 1 H. Parijs, 2 R. Klerkx,
•3 R. van Oyen. Medewerking aan de
ze rally verleende Ged. Staten van
Noord-Brabant, de gemeenten Vlij
men, Drunen Heivoort en Crom-
voirt. Diverse firma's hadden de or
ganisatoren in staat gesteld de deel
nemers iets aan te bieden.
KRUISBOOGVERENIGING
Tijdens de viering van het derde
lustrum van de kruisboogvereniging
„Willem Teil" werd een bedrag van
f 25,- geschonken aan het actie co
mité voor „Het Zorgenkind". Voor
hetzelfde doel stelde de Carnavals
vereniging „De Tierlantijnen" een
bedrag van f 60,- beschikbaar.
JEUGD V AK ANTIE WERK
Het jeugdvakantiewerk te Vlij
men wordt dinsdag 29 juli voortge
zet met een uitstapje naar Wonder
land Eindhoven voor de meeste mis
schien onbekend, maar daar is veel
te beleven. Het is een gebouw,
waarin 70 stands staan opgesteld.
Daarin kunnen de kinderen naar
harte lust tekenen, naaien, timme
ren, boetseren en verder voor meis
jes hun eigen potje koken en bui
ten worden sportwedstrijden geor
ganiseerd. De belangstelling voor
deze trip is groot vertrek 9 uur van-
afhet Plein terug 4 uur. Donder
dag 31 juli ULO-proeven. Hier kan
je weer echt diploma gaan halen.
Alle meisjes en jongens tussen 10-
13 jaar mogen meedoen. Voor de
kleinere jeugd kleine sportdag. Za
terdag 2 aug. Vlaamse Kermis er
zijn vele mooie prijzen te verdie
nen.