No. 15.
WOENSDAG 16 NOVEMBER
1881.
Een Zonnestraal
FEUILLETON.
Uitgever: L. J. YEEB-MAN, Heusden.
II e h 1 a u w e P a p a g a a i.
VOOR
Dit blad verschijnt eiken WOENSDAG
Abonnementsprijs per 3 maanden f
verhooging.
en ZATERDAG.
Eranco per post zonder prijs-
Advertentiën 16 regels 60 et. Elke regel meer 10 ct. Groote letters naar plaatsruimte.
Advertentiën worden ingewacht tot Maandag- en Donderdagavond 10 uur. Ingezonden
tukken tot Maandag- en Donderdagavond 8 uur.
Binnenlandsche ADVERTENTIES
waarvan de plaatsing driemaal wordt opgegeven
worden slechts tweemaal in rekening gebracht. Bij
toezending gelieve men vooral duidelijk den naam
van den Uitgever op het adres te stellen.
We kennen een eenvoudige geschiedenis,
waarin donkere lucht zoo'n geheimzinnigen,
onverklaarbaren kamp schijnt te voeren met
het zonnelicht, dat een pessimistischdoeschou-
wer allicht geneigd zou zijn de weinige zonne
stralen niet te tellen, die tusschen en door
't vele duister toch zoo verwarmend en zege
nend neerschieten. Ze begint enkele jaren
geleden. In 't huisgezin heerschte een onge
wone drukte. Vader, moeder en grootouders
zaten treurig bijeen, omdat de oudste der
lievelingen, een jongentje van ruim drie jaren,
grafwaarts zou gedragen worden. Een jam
merlijk verlies was't! 't Was zulk een lief
ventje! Volgens sommigen wel wat te ont
wikkeld voor zijn jarenmaar hij kon door
zijn vragen en babbelen de gelukkige ouders
zoo bezig houden hij was het zonnetje, dat
het huisgezin met hellen glans verlichtte.
En nu was hij dood. Nimmermeer zou
zijn gelach en gepraat de lange, sombere
winteravonden helpen doorbrengen nimmer
zou hij op de wandelingen in den zomer
door vragen en opmerken stof tot prettigen
kout verschaffen, 't Lieve, vroolijke zonnetje
was ondergegaan en een duistere nacht daalde
op 'thuis.
We zijn drie jaren verder. De kleinste der
lievelingen, die overgebleven was toen broertje
dit leven had verlaten, was voordeelig opge
groeid. De ouders vonden in haar den ver
loren lieveling terug. Een nieuwe zon was
voor hen opgegaan en dewijl hun in dien
tusschentijd een zoon geboren Avas, scheen
het, alsof de ZAvaarte van den ondervonden
slag minder gevoeld werd. Met stil, Aveemoedig
genoegen konden de ouders over den te vroeg
verlorene spreken en stemden van harte in
met der vrienden wensch, dat hen nimmer
meer zulk een slag treffen mocht. En toch
'tjaar Avas nog niet eens twee maanden
oud, toen Avederom de oudste lieveling graf
waarts Averd gedragen. Slechts enkele dagen
had ze geleden en toen werd ze bij haar
broertje ter ruste gelegd. De dood onder
schepte Avederom 't lieve licht en zijn scha
duw viel zwart neer op 't huis der rouwe.
Had de eerste slag zwaar getroffen, nog
gevoeliger kwam deze neer en menigen keer
ontsteeg aan 't ouderhart het waarom" naar
de lippen, het hopelooze //waarom", waarop
hier beneden geen antwoord volgt.
Hetzelfde jaar vermeerderde het kinderen-
tal weder tot twee. Weer bezaten ze een zoon
en een dochter, 't Was of ze weer alles terug
hadden! Maar neen; de laatste wonde Avas
nog bloedende en had ook de eerste weer
opengereten, zoodat de nieuwe huisgenoote
niet met onvermengde vreugde Averd ont
vangen.
Voor hoe lang zullen we dat kind bezitten?
zoo dachten de ouders maar geen van
beiden durfde die gedachte uiten, uit vrees
elkander 't zoete van 't leven te benemen.
De tijd ging voort, immer voort, en moge
hij de geslagen Avonden al niet geheeld heb
ben, verzachten deed hij ze toch Avel. Het
jaar liep teneinde en'tnieüwe werd ingetreden,
voor het ouderenpaar met de beste Avenschen
voor anderen ja, maar toch ook voor zich. De
twee kleinen waren gezond, het ontbrak den
ouders niet aan middelen om hun kinderen
te geven wat hun lichaam en geest vroeg.
Er heerschte steeds vreugde en vroolijkheid.
Ondervonden ze al de eene of andere geAvone
teleurstelling Avelk mensch ondervindt die
niet steeds troostten zij elkander met een
blik op hun kroost, dat er toch Avezenlijk
zoo goed uitzag en niet alleen lichamelijk,
maar ook geestelijk zoo flink ontwikkelde.
En zoo Avas 't zonnetje Aveer opgegaan en
had alle duistere wolken verdreven.
•Maar een jaar duurt lang en in een jaar
kan zooveel gebeuren. Dat vreesden ze nog
maals met smart te moeten ondervinden.
Toen 't bijna ten einde Avas, begon de gezond
heid van de jongste der kinderen, een meisje,
te Avankelen. 't Waren de hoektanden, was
het oordeel, maar wat het Avas of niet, de
ouders zagen 't met vreeze en beving aan
en hun verbeelding teekende hun alweer
een kistje, waarin het lieve kind het ouder
lijk huis zou moeten verlaten. En toen de
geneesheer geen moed kon inspreken, toen
hij een ander middel voorschreef en het
gebod gaf: //vooral goed ingeven/ ontzonk
hun bijna alle hoop. Elke beweging van
hunne lieveling Averd met angstvallige zorg
nagegaan, bestudeerd. De geringste zaken
werden hoog opgevat, meestal verkeerd uit
gelegd en aan verontrustende oorzaken
toegeschreven.
//Is zus nog ziek, moe?" vroeg de oudste
babbelaar van drie jaar, //als het fleschje
leeg is, is ze dan Aveer beter?" //Zeker
lieveling," Avas het antwoord dat moeder
gaf, doch waaraan ze zelf niet dorst gelooven.
En vaders eerste vraag wanneer hij van
't werk kwam, klonk zoo bang, alsof hij een
ongunstig antwoord verwachtte.
Gelukkig zegepraalde hier de natuur, dooi
de kunst gesteund. De* kleine kreeg 't ge
bruik van oogen en handen Aveder en als
moeder haar vroeger dan gewoonlijk ter
ruste moest leggen, Avas 't alleen omdat de
z\ATakke toestand der kleine herstellende veel
rust vereischte. Doch ook die ZAvarigheid
was spoedig te overwinnen. Goed voedsel
en zorgvuldige verpleging voltooiden het
werk der genezing betrekkelijk spoedig.
Die nu 't prettige zonnelicht Avil zien
dansen en flikkeren, brenge een dag in dit
huisgezin door. Blijft de zon buiten schuil
achter najaarsAVolken en mistige lucht, daar
binnen is ze te vinden. Zie, er valt een
bundel venvarmende stralen in 't moederoog
en 't gezin juicht en jubelt van dankbaar
heid, nu 't dreigende onheil afgewend en
de dierbare schat behouden is.
Lezer hebt ge ooit zulke dagen beleefd,
dagen waarop 's levens zoet voor u ten grave
scheen te dalen met het gemis van Avat u
op aarde 't liefste Avas, dagen Avaarop ge de
dreigende hand des doods zaagt uitgestrekt
naar een uwer lievelingen? Dan kunt ge
gevoelen hoe 't herstel van een ziek kind
een zonnestraal zijn moet in een huisgezin.
Dan zult ge bij Avijlen reden hebben de
handen van verbazing in een te slaan bij
het zien hoe sommige ouders de zorg voor
hunne kinderen lichtvaardig aan anderen
toevertrouwen en 't onbegrijpelijk vinden en
misdadig bovendien dat der kinderen wel-
zijn soms zoo jammerlijk opgeofferd wordt
aan eigen genoegen en vermaak buitens
huis.
Wat Ave hopen is dit, dat ge nooit door
treurige ondervinding gebracht zult moeten
Avorden tot Avaardeering van den schat in
't bezit van gezonde kinderen gelegen.
Gelukkig zij, die zonder zulk een verleden,
het heil hunner kinderen boven alles stellen.
Hun leven is één zonnestraal.
Novelle van robert byr.
9)
Haar blik rustte in angstige spanning op mijn gelaat
en zweefde toen haastig en aarzelend over het par
terre. Over het algemeen scheen zij mij toe, lijdende
en aangedaan te zijn, hetgeen ten deele wel gewe
ten kon Avorden aan de omstandigheid dat zij geen
rood opgelegd had. Ik zag haar voor het eerst zoo;
zij was schier onrustbarend bleek, doch daarbij had
haar tint een wonderbare doorzichtigheid en zuiver
heid, die alle blanketsel onnoodig maakte. Duidelijk
geloofde ik een paar malen den wensch waar te
nemen, dat ik over iets spreken zou wat zij verlangde
te weten en toen de heer Von Rehling eene uitvor-
schende opmerking ten beste gaf, kon ik wel eenigs-
zins begrijpen Avat dit te beteekenen had. Ik deed
evenwel alsof ik er niets van bespeurde.
»Wanda wil naar huis rijden,sprak de graaf
eenige oogenblikken later, terwijl hij mij stoorde in
een gesprek met den overste MeraniMatuschka is
hier niet bij ons en Rehling wil mij nog wat gezelschap
houden. Zij laat u vragen, markies, of gij haar ge
leiden wilt. Ik hoop, dat gij mij geen reden tot jaloe
zie zult geven
Ik lachte om de flauwe geestigheid, wees naar
mijn kalen schedel en keerde mij om, ten einde haar
mijn arm aan te bieden.
Wij waren ter nauwernood in het rijtuig gezeten,
toen ik hare vingers mijn pols voelde omklemmen.
«Spreek, is hij gewond riep zij mij sidderend
toe. «Is hij Neen, leeft hij Leeft hij 0,
verzwijg mij niets, ik bezweer het u
Wie dan toch Ik wist eigenlijk niet, Avien van
beiden zij bedoelde, schoon ik wel vermoedde dat
zij met onze aangelegenheidbekend Avas.
«Om Godswil, speel nu niet den geheimzinnige
sprak zij dringend. «Ik heb alles vernomen. Hij, die
Rehling, heeft mij dezen middag vóór het diner alles
verteld wat er voorgevallen is, hij meende mij
tot concessiën te kunnen dAvingen als loon voor zijn
zwijgen, die dAvaas Hoe is het duel afgeloopcn?«
het heeft nog geen voortgang
«Stel u gerust,
gehad.
Gij misleidt mij, gij Avilt mij tot kalmte brengen.
Ik heb te vergeefs in het theater naar hem uitgezien,
hij Avas er niet. Voorzeker hij kon niet komenBaron
Rehling zou het niet gewaagd hebben, zoo stout te
liegen.
Toen gaf ik er haar dan mijn Avoord op, dat er
niets gebeurd Avas, waarover zij zich ongerust be
hoefde te maken doch waarlijk, toen zij mij drong
en bezwoer dat ik niets voor haar zou verbergen,
kon ik het niet geheel verhinderen dat ik mijne be
lofte van geheimhouding ontrouw Averd ik liet haar
gissen dat de zaak volstrekt nog niet afgedaan Avas
en dat er inderdaad nog een ontmoetingop han
den Avas.
«Het mag geen plaats vinden riep zij onstuimig
uit. O, begrijpt gij dan niet, dat het er niet toe ko
men mag Gij moet het verhinderen tot eiken prijs
Gij hebt invloed op Mr. Neales. spreek hem toe
vraag het hem uit mijn naam. Zeg hem al Avat ge
wilt, maar houd hem er van terugErbarm u
over mij
Zij Avas geheel buiten zich zelve toen ik antAvoordde,
dat ik reeds alles had beproefd en zoo iets zeer moei
lijk te doen Avas, klemde zij zich allengs meer aan
u1ij vastzij beefde alsof zij de koorts had, de stem
begaf haarplotseling brak zij in een stuipachtig ge
snik uit en toen zij Aveder het vermogen tot spreken
herkregen had, moest ik haar beloven Austin den
volgenden dag bij haar te zenden. Toen het rijtuig voor
het hotel stil hield, greep zij haastig mijne hand en
ik kon niet beletten dat zij er een kus op drukte.
Ik voelde nog hare tranen op die hand toen het
rijtuig, dat ik niet had mogen verlaten, mij reeds
huiswaarts voerde.
Wel besehouAvd, kon ik eigenlijk uit het gansche
tooneel niet wijs worden. Vreesde deze vrouw slechts
het schandaal dat door een ongelukkigen afloop van
het duel zou Avorden teAveeggebrachthad zij inder
daad onthullingen te duchten, misschien zelfs tegen
over den graaf, of speelden werkelijk vrees en angst
voor een der beide tegenstanders mede en Avie an
ders Avas het dan, voor Avien zich hare bedenkelijk
toegenomen belangstelling verried, als de chevalier,
voor Avien zij zelfs van Austin eene omzichtige be
handeling Avilde verzoeken
Ik beloofde mij eigenlijk niet veel succes van dien
stap, want als Austin zoo duidelijk de begunstiging
bemerkte van hem, die over de dame van zijn hart
zoo lichtvaardig in een publiek gezelschap spreken
kon, zou zijne verbittering slechts kunnen toenemen.
Doch tevens hoopte ik hem hierdoor tot de erkente
nis te brengen, dat het in den grond der zaak be
spottelijk is, om als een echte Don Quichotte onge
vraagde ridderdiensten te beAvijzen.
Toch Avas het te beproeven. Het gelukte mij echter
niet Austin te ontmoeten blijbaar hield hij zich bui
ten het bereik van mij en mijne argumenten der
halve gaf ik schriftelijk kennis van de Avenschen dei-
dame. Ook den derden dag Avas ik niet bij machte
hem in het oog te krijgen, doch den volgenden och
tend Avas hij reeds lang vóór het afgesproken -uur
ten mijnentik had mij zelfs nog niet gekleed.
«Zijt gij bij de gravin geAveest« vroeg ik hem.
Ja.
«Wilt gij de pistolen onderzoeken, die Avij mede
brengen
«Neen.
«Het zou toch Avel goed zijn
«Wij zullen ze niet noodig hebben.
Hebt ge u bedacht, Austin
«Vraag mij niets, gij zult het zelf zien.
Zijn stem Avas dof en klankloos hij zag er zoo
afgemat uit alsof hij geen van die drie nachten ge
slapen had. Het ordelooze haar hing laag over zijn
voorhoofd en zijn somber starende oogen heen als
hij een enkel Avoord sprak beefden zijne lippen,
zoo zaten Avij in het rijtuig, ieder in een hoek ge
leund. Er had een groote verandering bij hem plaats
gehaddoch als zij slechts tot het vermijden van
bloedvergieten leiden mocht, Avas ik reeds tevreden.
Wij Averden bereids verAvacht. De begroeting had
op tamelijk koele wijze plaats en ik merkte op dat
Austin aan een inwendigen strijd ten prooi Avas. Toen
Bruchner der gebruikelijke vraag deed, of eene ver-
zoening nog steeds onmogelijk Avas en ik twijfelend
en hoopvol mijn vriend aanzag, scheen hij tot een
vast besluit te komen. Zonder evenwel zijn blik van
den grond op te slaan, sprak hij op gedempten toon,
tei-Avijl hij herhaaldelijk bleef steken
«Ik ben tot elk excuus bereid
Deze met moeite uitgebrachte Avoorden hadden een
verrassende uitAverking op zijn tegenpait j en evenzeer
op diens secondanten; ik van mijnen kant was er
reeds eenigermate op voorbereid geweest, al had ik
de oplossing der kwi stie ook niet in zulk een demoe-
digen vorm verwacht.
(Wordt vervolgd.)