1882.
vilt
FEUILLETON.
Uitgever: L. .T. VEEEMAN Hensden.
w
IC
VOOR
Dit blacl verschijnt eiken WOENSDAG en ZATE R DAG.
Abonnementsprijs: per 3 maanden 1.Franco per post zonder prijs-
verhooging.
Advertentiën 1G regels 60 ct. Elke regel meer 10 ct. Groote letters naar plaatsruimte.
Advertentiën worden ingewacht tot Maandag- en Donderdagavond 10 uur
stukken tot Maandag- en Donderdagavond 8 uur.
Ingezonden
O
De geheele beschaafde wereld is tegen
woordig bedekt met een net van telegraaf
lijnen, die de gebeurtenissen in verwijderde
streken der aarde met bliksemsnelheid tot ons
overbrengen. Wij zijn aan die snelheid reeds
zoozeer gewend, dat wij ons nauwelijks ver
beelden kunnen dat er een tijd is geweest
dat het anders was. En toch is het nog
geen menschenleeftijd geleden, dat een tele
graafkabel onder zee door een zeldzaamheid
was en nog geen twee menschenleeftijden,
dat telegraaflijnen zelfs op het land er nog
niet waren.
De eerste betrekkelijk groote telegraaf
kabel, die onder de zee door twee plaatsen
verbond, was de lijn tusschen Varna en
Balaclava in de Zwarte Zee. Tijdens den
oorlog in de Krim was deze kabel in der
haast gelegd om gemeenschap te hebben
tusschen het vaste land en het tooneel van
den oorlog. Deze lijn was 360 Engelsche
mijlen lang, en slechts voor een zeer
klein gedeelte werkelijk een telegraafkabel.
Bij de groote uitbreiding, die het telegraaf-
net spoedig verkreeg, gevoelde men spoedig
behoefte ook de oude wereld met de nieuwe
te verbinden door middel van de telegraaf.
Het denkbeeld zelf was niet meer nieuw,
maar de reusachtige schaal, waarop het
moest worden uitgevoerd was bezwarend. Een
afstand van 2000 mijlen moest vereenigd
worden en de vereenigingslijn moest gelegd
worden door een van de wereldzeeën, op
sommige plaatsen ter diepte van meer dan
twee mijlen. Het is dan ook niet te ver
wonderen, dat de pogingen niet dadelijk
slaagden.
De te leggen kabel zou Valentia, in het
Westen van Ierland verbinden met St. John
op de oostkust van New-Foundland in Ame
rika. Met buitengewoon veel zorg was de
sleepte zij haar ellendig bestaan nog eonige
gepijnigd door de uitbarstingen van Gri-
die het niet kon aanzien
kabel samengesteld om ondoordringbaar te
zijn voor het water en gewaarborgd tegen
storende invloeden. De schepen de //Nia
gara" en de //Agamemnon" namen de kost
bare lading in en vertrokken op den zevenden
Augustus 1857 van Valentia. Toen 385
mijlen lengte waren neergelaten brak de
kabel. Een tweede poging werd gedaan, de
schepen zeilden tot het midden van den
Oceaan, verbonden daar de beide uitein
den en vertrokken het eene westwaarts, het
andere oostwaarts. Ook nu was de uitslag
niet gelukkig en de kabel brak aan boord
van een der schepen. Weer kwamen de
schepen bij elkander, toeer zeilden zij weg,
maar nog waren geen 100 mijlen gevierd,
of de kabel weigerde te werken. De kabel
was waarschijnlijk gebroken op den bodem
van de zee; het rechte is men nooit te weten
gekomen.
Nu voeren dc schepen naar Cork in Ier
land terug om verdere instructies. Deze in
structies luidden, dat men het nog eens zou
beproeven. Op den Oden Juli 1858 werd de
verbinding gemaakt en op den 6den Augustus
waren de oude en de nieuwe wereld tele
grafisch verbonden en van dien tijd af tot
op den eersten September werd de kabel
onophoudelijk gebruikt. Ongeveer vierduizend
woorden waren door den kabel overgebracht.
Maar nu weigerde de kabel te werken en alle
pogingen om het gebrek te zoeken of te
verhelpen waren te vergeefs. Men heeft dan
eindelijk den kabel maar aan zijn lot over
gelaten.
Nu gingen verscheidene jaren voorbij voor
men eene nieuwe poging deed en de tijd
werd gebruikt om proeven te nemen over den
beslen vorm voor den kabel en dc middelen
om hem te laten zinken. In 1865 was alles
gereed, een verbeterde kabel van 2300 mijlen
was gemaakt en de //Great Eastern," het
cenige vaartuig dat groot genoeg was, ont
ving de geheele lading. In Juli vertrok de
//Great Eastern." Toen duizend mijlen waren
afgelaten, brak de kabel weer en alle po
gingen om het stuk op te visschen, mis
lukten.
Het volgende jaar werd er weer een kabel
gemaakt en de //Great Eastern," begeleid
door drie andere stoomschepen, ging er weer
op uit. Op den 18den Juli vertrokken de
vaartuigen van Valentia en op den 27sten
van dezelfde maand werd New-Foundland
bereikt. Eindelijk was de verbinding voor
goed geslaagd en gelukwenschen tusschen
de beide werelddeelen werden overgebracht
en sedert dien tijd heeft de kabel zijne dien
sten nooit geweigerd. De pogingen om den
gebroken kabel op te visschen werden her
haald en eindelijk met gunstigen uitslag be
kroond. Het afgebroken stuk werd toen ver
bonden met het andere gedeelte en binnen
eene week was ook deze kabel gelegd en de
verbinding tusschen Amerika en Europa dus
door twee kabels volbracht.
Wanneer men in aanmerking neemt de
ontzaggelijke moeite en kosten, die er ver
bonden zijn geweest aan het tot stand bren
gen van de telegrafische gemeenschap tus
schen de beide werelddeelen, dan zal het te
meer onze verwondering opwekken dat een
enkel man het plan heeft opgevat om een
nieuwe lijn te leggen. Tusschen plan maken
en een plan uitvoeren is nog een hemelsbreed
verschil, maar in dit geval is de ontwerper
geheel en al de man om het uit te voeren
ook. Het is namelijk de heer Bennet, de
schatrijke eigenaar van de,/New-York Herald,"
die op eigen kosten Pool-expedities uitrust
en Stanley naar Afrika zond om Levingstone
op te sporen. Hij wil gaan duelleeren met
de telegraaf-monopolisten, die de kabels tus
schen de oude en nieuwe wereld bezitten.
De heer Bennet maakt bekend in een no.
van zijn blad van een drietal weken geleden,
dat binnen een jaar een nieuwe kabel zal
gelegd zijn tusschen Amerika en Europa.
Sprekende van de oppositie welke tegen dat
plan gevoerd wordt, zegt het blad
//Sedert twee jaren zijn wij verschillende
keeren het voorwerp geweest van lieve, zoete
boodschapjes,waarvan wij zeer wel het doel en
den oorsprong kenden, doch die zoo handig
werden medegedeeld, dat nooit iemand rond
uit zeide door wien hij was aangesteld om
ons te polsen, noch ooit een rechtstreeks
aanbod gedaan werd.
//Onze onzichtbare, ons echter welbekende
minnaar, bood ons de wenschelijkste con
tracten voor goedkoope telegrammen naar
Europa aan. Wij hadden maar te vragen, wat
wij hebben wilden en het zou ons worden
gegeven. Langs de merkwaardigste omwegen
vernamen wij, dat wij, als wij Mephisto slechts
niet wilden dwarsboomen, op de meest wel
willende wijze zouden worden behandeld.
z/Bij dezen deel en wij echter Mephisto en
zijne handlangers in het telegraafmonopolie
mede, dat een nieuwe kabel gelegd zal wor
den en dat reeds a.s. zomer langs dien
kabel berichten zullen geseind worden.
z/Wij deelen tevens mede, dat de kabel
gelegd zal worden niet op krediet maar
voor betaling in klinkende munt, waardoor
wij aan de aandeelhouders een paar millioen
dollars zullen besparen, welke wij ons niet
herinneren dat Mephisto de moeite nam
den lieden te besparen, die belang hadden
bij zijn monopolie.
//De aannemers, die den kabel zullen leg
gen, zullen betaald worden in specie en niet
in aandeelen, wat een nieuwe bezuiniging is
voor de aandeelhouders.
z/Het is er zoo verre van af, dat het
moeilijk is geld te krijgen, dat het juist de
moeilijkheid geweest is om een aantal in
schrijvers te weren, waartoe enkele perso
nen behoorden die de ondernemers niet
U
Zoo
weken voort,
gor's woede, die het niet kon aanzien dat een heer
met haar sprak. Zij kon het bijna niet meer verdra
gen en hare krachten waren uitgeput. Zij overwon
eindelijk hare zonderlinge antipathie en sprak op zeke
ren dag tot Grigor:
«Welaan, ik ben bereid, laten wij dan naar uw vader
land reizen; ik wil de Voinesco-bureht betreden.»
Hij slaakte een luiden juichkreet bij dit woord en
terstond nam men de voorbereidende maatregelen voor
de afreis; Damilo reisde vooruit, om den Vorst en
de Vorstin in de Voinesco-burcht te ontvangen. Vera
sprak den wensch uit, afscheid te nemen van haar
Petersburgsche vrienden, en Grigor stond het toe,
onder voorwaarde dat het slechts dames zouden zijn,
die zij bij zich op de thee noodigde.
Vera haalde de schouders op en noodigde de daines
ten harent; men kende reeds de belachelijke eigen
aardigheid van den Vorst en hield er zich niet meer mede
op; doch men beklaagde de arme, jonge, bleeke
vrouw, met den diep melancholieken blik en den
smartelijken trek om de bleeke lippen.
»In mijn vaderland zult ge uwe krachten herwin
nen, mijne Vcruschka,« sprak Grigor tccder, die
eeuwigdurende feesten hier hebben u te zeer aan
gegrepen. Mijn woord er op, dat ge binnen korten
tiid zult bloeien als een roos!»
Vera lachte mismoedig; zij wist dat liet niet
gebeuren zou, niet gebeuren kon.
En zij reisden af naar de uitgestrekte steppen van
Gircassic, met hunne woest romantische eenzaamheid
die op een luchthartig, vroolijk gemoed werkt als de
rijp in dc lentenacht op dc bloemen.
Op een hoogen, ruwgevormden bergrots lag de
Voincscoburcht, een wit, kasteelvormig gebouw zon
der vensters, want dezen zagen uit op den grooten
vierhoekigen hof, dien het gebouw omsloot. Sloehts
vele op gelijkmatigen afstand aangebrachte geschut
poorten onderbraken de eentonigheid der stcenen mu
ren. Van de tinnen eens korten, vierkanten torens
waaide de rood-gouden vaan der Voinesco's met de
gekruiste blanke Turksche sabels en de drie paarden
staarten, het wapenteeken der Voinesco's, die eerst
sedert het begin der negentiende eeuw tot het chris
tendom waren overgegaan. Vera voelde zich het hart
ontzinken hij den aanblik dezer doodsche muren zij
schenen haar een afgrijselijke gevangenis toe, waaruit
geen ontkomen mogelijk was. Daarentegen waren de
vertrekken van dit kasteel met waarlijk fabelachtige,
Oostersche weelde ingerichtin den slottuin sprongen
hooge fonteinen en bloeiden heerlijke bloemen.
Een gansche schaar van slavinnen werd Vera als
dienstboden gegeven en zij trok, op verlangen van
Grigor, Oostersche kleederen aan. Ongelukkigerwijze
echter verlangde hij ook van haar een Oostersch
leven, in behagelijk nietsdoen doorgebracht. Een
paar dagen hield Vera het uit, op mollige kussens te
liggen, prachtig uitgedoscht, een cigarette rookend,
en daarbij toe te zien als een paar bekoorlijke Cir-
cassisehe meisjes hare gracieuse dansen met lambou-
rin en castagnetten-begeleiding voor haar uitvoerden.
Daarna begeerde zij eenig handwerk. Er werd haar
jets van dien aard gebracht, maar dc altoosdurende
eenvormigheid der gelijke steken met goud- en zil
verwerk doodde haren geest en zij wierp dien arbeid
ter zijde.
Haar verlangen naar boeken verwekte een groote
onrust bij hare omgeving boeken kende men niet
op de Voinescoburcht en zij was niet in staat de
kroniek der familie, en het archief te ontcijferen, want
deze was in een haar onbekende taal opgesteld.
De doodelijke verveling dreigde haar bijna waan
zinnig te maken, doch zij bedwong zich en er kwam
geen klacht over hare lippen. Iu dien tijd schreef zij
een dagboek, een zonderling, vreemd stuk, waarvan
de bladen met haar fijn, loopend schrift bedekt en
toch zoo ledig waren. Zoo schreef zij op eenen dag
vaak twintig lange zijden, overdenkingen, gebeden,
philosophic, cynische opmerkingen, diep religieuse ge
dachten, gedichten, van alles en alles, een wonderbare,
bonte chaos; voor ieder, die er den oorsprong niet
van kende, slechts met schouderophalen te lezen, voor
ingewijden een roerend zieleleven, een mengeling van
geduld, wanhoop, zachtmoedigheid, vroomheid en
doodsverachting.
Arme, arme Vera
Eindelijk, eindelijk klonk er zachtkens, aarzelend een
bede van dc bleeke lippen der rampzalige vrouw.
«Grigor, laat mij nog eens eenmaal naar huis gaan,»
smeekte zij.
Dadelijk rimpelde zich zijn voorhoofd.
«Neen,» sprak hij kortaf, »ik heb u eindelijk in
mijn nest geborgen en begeer de folteringen van Pe
tersburg niet nog eens weder te ondervinden.»
«0, ik wil immers spoedig weder terugkeeren in
deze ontzettende woestenij,sprak zij vleiend, «maar
laat mij nog eenmaal het ouderlijk huis wederzien!
Grigor, vervul dien laatsten wensch van mijziet gij dan
niet dat het heimwee, dat deze zielesmarten mij dooden?»
«Uw tehuis is bij mij!» hernam hij somber, «en
gij behoort te vergeten wat en waar gij geweest
zijt, eer gij de mijne werd voor het altaar.»
«Mag ik dan niet naar Warschau gaan?»
Neen
«Grigor, in den naam van de barmhartigheid Gods,
houdt gij mij hier dan gevangen?»
«Met mijne toestemming zult gij ten minste nooit
over dezen dorpel komen
Vera viel schreiende, met een luiden kreet van
ontsteltenis, op de knieën.
«Grigor, ik word waanzinnig in deze doodelijke
eenzaamheid,riep zij snikkend, «laat Feodora bij mij
komen of ik verlies het verstand in deze huivering
wekkende gevangenis!»
«Vera, ik bewoon met u te samen deze ge
vangenis,» sprak Voinesco teeder.
Zij wendde zich huiverend af.
«Doe wat gij wilt,» sprak zij dof, «mijn noodlot
is vervuld.
In den avond van dien dag schreef zij een vers
van Alfred de Musset in haar dagboek
«Mes chèrs amis si je mourrais
Plantcz un saule au cimétière
J'aime sou fenillage éploré,
La paleur m'en est douce et chère
A la terre, ou je dormirais!»
Rij het schrijven daarvan werd zij door Voinesco
overvallenhij boog zich over haar heen en las. het
vers, daarna sloot hij haar heftig in zijn armen.
(Wordt vervolgd.)
l&ABD
